7 november 2008 door Joanna Sandberg
Vanaf dat hij 6 maanden oud was, zijn mijn ex en ik uit elkaar. Onze relatie was kort en heftig. Tijdens de zwangerschap heb ik veel stress gehad in deze relatie. Ons kind is altijd wekelijks bij zijn vader geweest. De ene week een dag en de andere week twee dagen. Later ook de helft van de schoolvakantie. Mijn ex wilde altijd een co-ouderschap maar daar stemde ik niet mee in.
Nu onze zoon 7 jaar is en in groep 3 zit, gaat hij om het weekend van vrijdag (meteen uit school) tot zondag 5 uur naar zijn vader. En elke dinsdag wordt hij van school gehaald waarna hij ook blijft slapen. Het valt mij op dat hij altijd zegt dat hij liever niet wil blijven slapen, of hooguit een nachtje. Als hij thuis komt, is hij snel boos, luistert hij slecht en reageert hij dwars.
Het contact tussen mijn ex en mij is nu wel rustig omdat hij nu tevreden is met de omgangsregeling. Maar we hebben veel spanning gehad. En als we moeten overleggen, verloopt dat nog altijd moeizaam. Hij werkt niet en is altijd thuis. Ik werk wel.
Ik vind het zelf belangrijk dat hij naar zijn vader gaat, maar ik vraag me vaak af of het wel goed is om altijd te zeggen dat het moet. Ook met de vakantie vindt hij 7 nachten al lang maar in de zomer moet hij van papa 21 nachtjes, ook al geeft hij aan dat hij dat te lang vindt. Papa zegt dat hij gewoon de helft van de vakantie bij hem moet zijn en de andere helft bij mama.
Mijn ex vindt dat een kind daar op deze leeftijd niets over te zeggen heeft. Wat is uw mening?
Mijn mening is dat je moet luisteren naar een kind, hoe jong het ook is. En met 'luisteren' bedoel ik dat je als volwassene moet proberen je in je kind te verplaatsen. Luisteren doe je niet alleen met je oren, maar ook met je ogen en je hart. Want kinderen – en zeker kleine kinderen – tonen hun gevoelens vooral door hun gedrag, en veel minder met woorden.
Kortom: ik ben het dus niet eens met de vader van uw zoon. Als een kind heel klein is, moet je wel alles bepalen, dat is onvermijdelijk. Maar naarmate het kind ouder wordt, moet je steeds meer rekening gaan houden met de wensen van het kind zelf.
Juist bij kinderen van ouders die uit elkaar zijn, is het belangrijk om goed naar het kind te luisteren. Je kind is er niet voor jou, maar jij bent er – als ouder – voor het kind. Jij bent de ouder die het kind opvoedt.
Dus als een kind aangeeft dat het minder vaak wil komen, of minder vaak wil blijven slapen, dan is het goed om met het kind te praten. En dan niet om te overreden, te overtuigen of te paaien, maar om te proberen te begrijpen waarom het kind minder vaak wil komen of er zo'n moeite mee heeft om te blijven slapen. Daar kunnen namelijk allerlei redenen voor zijn en die moet je als ouder niet zelf invullen voor het kind. Je moet proberen te begrijpen wat er in het kind omgaat.
Uw zoon woont bij u en logeert regelmatig bij zijn vader. Uw huis is dus zijn thuis en daar zal hij zich dan ook het meeste vertrouwd en 'thuis' voelen. Het is goed voor het contact met zijn vader dat hij regelmatig naar hem toegaat, maar dan moet de vader er wel voor zorgen dat zijn zoon het prettig bij hem heeft. De vader moet dus niet zijn eigen wensen boven die van zijn zoon stellen.
U vertelde dat uw zoon "altijd zegt dat hij liever niet wil blijven slapen of hooguit een nachtje." Sinds wanneer zegt hij dat? Ik neem toch aan dat zijn vader graag wil dat zijn zoon met plezier naar hem toegaat en niet met tegenzin...
Kinderen zijn loyaal aan beide ouders. Dat maakt het voor uw zoontje extra moeilijk om met u te praten over zijn gevoelens voor zijn vader. U kunt hem daar echter wel bij helpen, door zelf te verwoorden hoe lastig het voor hem moet zijn om te wisselen van ouder en van huis. Voeg daar aan toe dat u dat heel goed begrijpt, en dat hij dan best wel even boos mag zijn.
Verder vertelde u dat het overleg met uw ex-man nog altijd moeizaam verloopt. U voegde daaraan toe dat hij niet werkt en u wel. Dat verband begreep ik niet helemaal. Zorgt het feit dat hij niet werkt en u wel ervoor dat jullie moeizaam communiceren? Leidt dat misschien tot verwijten over en weer?
Maar hoe dan ook: dat hij niet werkt zou juist ook heel prettig kunnen zijn. Dan heeft hij immers tijd om voor jullie zoon te zorgen terwijl u werkt. Ik denk dan aan dingen als samen eten tussen de middag (als de school geen continurooster heeft), hem uit school halen, etc.
En wat het moeizame overleg zelf betreft: houd er rekening mee dat dat een negatieve invloed op uw zoon heeft. Kinderen voelen dat aan en voelen er zich vaak schuldig over, terwijl ze niets met de problemen te maken hebben. Waarschijnlijk voelt hij ook dat u zijn vader niet aardig vindt. Dat betekent dat u hem duidelijk moet maken dat hij zijn vader zelf wél aardig mag vinden. Wat u voor uw ex voelt, staat daar los van.
Al met al zou ik u adviseren om een mediator (bemiddelaar) te zoeken. Die kan jullie helpen om uit de impasse te komen en het onderlinge contact – voor zover dat betrekking heeft op jullie zoon – te verbeteren. Zo'n mediator is objectief en neutraal, en kan samen met jullie nagaan wat het beste is voor jullie zoon.
Er zijn overigens mediators die psychologie hebben gestudeerd en mediators die afkomstig zijn uit de juridische hoek. Beide soorten mediators hebben daarna een speciale opleiding tot mediator gevolgd. In uw geval lijkt mij een mediator met een psychologische achtergrond het handigst.
Kijk goed (samen met de vader en de mediator) wat jullie zoon nodig heeft. Groep 3 vraagt veel energie van een kind, omdat het dan voor het eerst echt gaat leren en werken. Dat vereist extra rust en regelmaat. Maar... het ene kind is het andere niet. Juist daarom is het zo belangrijk om te kijken wat hij nu eigenlijk nodig heeft.
Succes ermee!
