Ouder: "Ons kind is misbruikt. Het is geen makkelijk verhaal om bespreekbaar te maken. In dit artikel neem ik je als ouder graag mee in de uitdagingen waarmee we geconfronteerd werden, wat ons heeft geholpen en hoe het zoeken naar hulp en genezing kan leiden tot een gelukkig leven!
De dag waarop ons kind ons vertelde wat er was gebeurd, markeerde het begin van een gitzwart hoofdstuk in ons leven. We hadden geen idee! Het misbruik was gepleegd door een tiener. Niemand had gedacht dat zoiets kon gebeuren, het kwam niet eens in ons op. Wat moesten we doen?
We bleven rustig naar de kinderen toe. We luisterden naar hun verhalen, knuffelden hen veel en probeerden ze geborgenheid te bieden. Wanneer de kinderen naar bed waren of op school zaten, gingen we op zoek naar hulp. Onze emoties kwamen dan naar buiten. Het was vreselijk voor ons allemaal.
Het doet verschrikkelijk veel pijn als dit je overkomt als ouder, het raakt je tot in het diepste van je ziel. Ik voelde me enorm schuldig, machteloos en intens verdrietig. Ik herinner me nog dat ik op school een ouder hoorde praten over de ziekte van hun kind en hoe iedereen daar compassie mee had. Op dat moment wenste ik dat ons verhaal ook zo'n verhaal kon zijn, waarbij we begrip en medeleven zouden ontvangen. Maar helaas was dat niet het geval. Er rustte schaamte op ons verhaal, en mensen waren veroordelend in plaats van compassievol. Dit maakte het alleen maar pijnlijker.
We zochten hulp via Veilig Thuis, maar zij vertelden ons dat we ons geen zorgen hoefden te maken om ons kind. Ze zou er wel overheen groeien. Dat was hun ervaring. Wij wisten echter al dat dit niet het geval was. Al twee jaar lang waren we op zoek naar de oorzaak van de gedragsveranderingen die we bij haar zagen, elke dag weer. Waarom werd ons kind zo snel boos, verdrietig, had het zoveel buikpijn, trok het zich terug, was het zo snel afgeleid op school en kon het niet meer goed leren? We dachten dat het te maken had met overprikkeling of fysieke problemen, dus probeerden we verschillende routes, zoals fysiotherapie voor de motoriek. Maar niets leek te helpen. Toen we het geheim eindelijk op tafel hadden gelegd, vielen alle puzzelstukjes op hun plek. De impact was enorm.
Via de huisarts kwamen we uiteindelijk bij een psycholoog terecht. De wachttijd was drie maanden. In die drie maanden voelden we ons machteloos en niet gehoord. We moesten alles zelf uitzoeken. Met wie kun je erover praten? Welke stappen moet je ondernemen? Hoe breng je rust in het koppie om te kunnen slapen zonder nachtmerries? Hoe wapen je je tegen de reacties van anderen? Na die drie maanden was er eindelijk hulp voor ons kind. Gelukkig! Maar we merkten al snel dat het voor ouders erg moeilijk is om begripvolle hulp te vinden. We moesten zelf op zoek gaan naar informatie en ondersteuning, omdat anderen vaak niet begrepen wat we doormaakten. We werden als ouders degenen die alles moesten regelen.
In het begin probeer je alles op de automatische piloot te doen. Maar na verloop van tijd besef je dat je zelf ook hulp nodig hebt om dit trauma te verwerken. Je hebt tijd nodig om er te zijn voor je kinderen. Het wordt steeds moeilijker om te blijven werken, omdat je te veel van jezelf vraagt, zowel mentaal als fysiek. Het is belangrijk om die tijd te nemen, omdat jij als ouder de belangrijkste persoon in het leven van je kind bent. Je moet ervoor zorgen dat je die rol goed en waardevol kunt vervullen. Helaas kan niet iedere werkplek omgaan met deze situatie, maar het onderwerp moet bespreekbaar worden.
Ik miste de steun en het begrip van anderen. Wanneer ik het deelde met anderen, en we zijn steeds opener werden na verloop van tijd, moest ik nog steeds rekening houden met hoe anderen het zullen ervaren. Mensen weten niet hoe ze moeten reageren of ermee om moeten gaan. Dit extra gewicht dat op je rust, is zwaar. Ons gezin heeft het al ontzettend zwaar. Je wilt het graag delen om niet alleen te hoeven dragen. Bovendien merken mensen dat er iets mis is, en dan krijg je vragen zoals waarom ben je ineens gestopt met werken? Het gemis door onbegrip is pijnlijk.
Waarom praten we er niet vaker over? Waarom is het zo moeilijk om onze verhalen met elkaar te delen? Waarom ontvangen we begrip wanneer een kind ziek is of wanneer we een burn-out hebben, maar wanneer ons kind seksueel misbruikt is, heerst er spanning, oordeel en moeten wij als ouders begrip hebben voor anderen? Moet ons kind zich schamen? Wat zullen andere ouders wel niet denken over ons kind? Zullen ze hun kind nog wel met de onze laten spelen? Hoe meer we erover praten, hoe meer we leren, hoe beter het is voor elk kind, volwassene, ouder na een trauma.
Er is een weg naar genezing! Ik heb een bedrijf opgezet omdat ik wil dat andere ouders en kinderen beter worden gesteund en begeleid dan wij zijn geweest. Ik bedoel hiermee dat mensen begrip tonen vanuit ervaring en kennis. Als je echt wilt helpen, met de juiste kennis, is er een weg naar genezing voor het gezin en het kind.
Dankzij twee jaar behandeling, zowel mentaal als fysiek, gaat het nu goed met ons kind. Dit betekent niet dat we het trauma volledig achter ons hebben gelaten. Het kan nog steeds terugkomen in bepaalde fases van ons leven. Maar de basis is gelegd en we zijn ontzettend trots op ons kind. Ondanks de gitzwarte periode die we samen hebben doorgemaakt, kunnen we nu weer genieten van het leven.
Geloof me, seksueel misbruik komt vaker voor dan we denken. Hoe eerder er hulp komt, hoe eerder we erover durven praten en hoe minder oordelen we overbrengen, des te beter de wereld wordt voor elk kind, volwassene en ouder die na een trauma verder moet. Laten we het taboe doorbreken en deze kwetsbare kwestie bespreekbaar maken."
