We tellen af....
Hallo iedereen
Graag wil ik samen met jullie mijn verhaal en ervaringen delen. Ik zoek ook vaak naar ervaringen en gedachten van andere ouders op vandaar ik dit ook wil delen met jullie.
Ik ben een mama van 2 jongens. Onze oudste zoon is een 'zorgenkind'.
Het is begonnen toen hij 3 jaar was. We merkten dat hij anders was dan andere kinderen. Maar we dachten we beelden ons dit maar in. Misschien zijn we niet streng genoeg of te streng? Brengen we wel genoeg tijd met hem door? Voelt hij zich wel geliefd? Uren hebben mijn man en ik er over gepraat en nagedacht en wakker gelegen!! Maar wat we ook probeerden niets maar echt niets hielp. We waren machteloos!! Tranen die ik gelaten heb hou je niet voor mogelijk... wat kunnen we doen? Ouders en schoonouders die ons voor gek verklaren en zeggen dat het normaal is voor zo een kleine jongen. Maar nu is hij 8 jaar en beginnen ze ons EINDELIJK gelijk te geven. Mijn man en ik zitten op ons tandvlees. Jaren hebben we gedacht dat wij gewoon niet gemaakt waren om ouders te zijn. We zochten de schuld bij ons zelf. Elke dag probeerde ik weer het beste van mezelf te geven en dan toch 's avonds van ellende beginnen wenen tegen mijn man. Ik voelde me echt mislukt als moeder.
We zijn hulp beginnen zoeken toen hij 6 jaar was. Ook omdat de school ons meldde dat daar ook problemen waren met stil zitten en concentratie en omgaan met andere kinderen.
We zijn een jaar naar een psycholoog geweest maar zonder succes. Dan via school willen laten testen maar 3 jaar wachttijd!!! Nee dit konden wij niet meer langer aan!!!
Dan hem in een privé praktijk laten testen en vorige week eindelijk bij de psychiater kunnen langs gaan. Nu is het wachten tot 27 maart 2020 voor we weer kunnen gaan voor verdere onderzoeken. Nog 4 maanden volhouden... Ik hoop zo hard voor ons gezin dat we dichter bij een rustiger leven gaan komen... Hoop zo hard op eindelijk een band met mijn kind te hebben. Die mij gelooft als ik zeg dat ik van hem hou. Dat hij mijn beste vriend word. Ik ben de conflicten zo beu, de teleurstellingen als hij me pijn doet of zegt dat hij me haat. Ik wil graag met jullie hier verder advies in krijgen want vele van jullie zijn zelf in deze situatie geweest.
Alvast bedankt voor iedereen die me een beetje moed, tips en geduld kan geven 
)
Eens met Pirata
Nu toch volhouden Paper. Jullie (jij, je man, je (schoon)ouders) hebben dit gedrag te lang geaccepteerd. Wil je dat nog bijsturen dan moet het echt nu. Hoe moeilijk ook.
Spreek van tevoren door met je man EN je ouders hoe je dit aan gaat pakken. En realiseer je dat het gezellige Sint-bezoek dus waarschijnlijk niet gezellig eindigt. Bereid je daarop voor. Spreek met je ouders af dat zij binnen blijven, met je andere zoontje. Lekker muziek/televisie een beetje hard aan, jullie gaan dan buiten de strijd aan met je oudste. Zoals Pirata aangeeft, laat hem maar uitrazen. Niet op ingaan! Kalm blijven! Wissel desnoods af met je man om allebei kalm te kunnen blijven. Blijf herhalen dat jullie naar huis gaan. En dat als hij rustig mee gaat er thuis nog een cadeautje is voor hem. Maar alleen als hij rustig meegaat dus. Neem een route waarbij je als het nodig is van de weg af kan. Misschien is het goed als een van jullie met hem achterin gaat zitten, zodat de ander zich kan concentreren op het rijden.
Misschien kun je hem bij je ouders voor het vertrek nog valeriaan geven? Dat zal hem zelf ook helpen om rustiger te blijven of eerder rustig te worden. En misschien zelf ook wat nemen .
inderdaad
Inderdaad volhouden. Jullie willen nu afhaken omdat die mogelijkheid tot afhaken er is. Maar jullie zouden (en kunnen) dit toch niet doen als hij dit gedrag bijvoorbeeld vertoont zodra jullie weg willen vanuit een pretpark bijvoorbeeld? Dan blijf je daar toch ook niet en zet je door, je moet een keer naar huis.
Ik heb de indruk dat hij altijd heel veel succes heeft gehad met drama/hysterisch gedrag en jullie wel proberen dit aan te pakken, maar door zich dan nóg erger te gaan gedragen, lukt het hem alsnog.
Zie dit echt als een project van jullie samen en een omkeerpunt, het moet een keer gebeuren anders blijft hij dit doen, ook als hij ouder wordt en dan wordt het veel moeilijker dit nog om te keren.
Paper
Je kunt het! Maar ieders neus moet wel dezelfde kant opstaan.
En er zal drama komen zaterdag, en dat zal uitputtend zijn. Maar elke keer worden de drama's een minuutje korter.
Mijn man had overigens nogal de neiging om jongste zoon (niets mee aan de hand) de vrije teugel te geven en zich door hem te laten manipuleren als hij een taak moest uitvoeren oid. Dat ging ook van kwaad tot erger, want het gevolg was dat er helemaal niet meer geluisterd werd. En steeds meer drama als ik aandrong op iets. Dan was ik de kwaaie pier en papa de lieverd. Daar heb ik man meermaals stevig op aan moeten spreken, hij liet echt met zich sollen. En ik kreeg er een mormelig kind voor terug. Overigens maakt hij nog steeds een dramaatje als hij een opdracht krijgt, maar hij weet nu dat het toch gaat gebeuren, of hij nu hoog springt of laag springt. En dit gaat dan nog over het kind met het zachtaardige karakter.
gelijk
Ja jullie hebben gelijk en ik ga het vandaag ook zo met mijn mama bespreken. Dat ook zij moet volhouden. En tegen mijn zoontje ook al zeggen dat hij toch sowieso mee naar huis gaat ook al wil het leuke wat wij gepland hadden niet doen.
Niet gaan hebben over wat als
Alleen meedelen, wij gaan naar huis. Punt. Je wil teveel uitleggen, en je hoopt dat hij daardoor begrijpt waarom je doet wat je doet. Dat werkt (heel misschien) bij bijna-volwassen kinderen, maar niet bij 8-jarigen. En zeker niet bij 9-jarigen die drama maken.
Jij bepaalt. Je gaat jezelf niet verklaren, niet verdedigen, niet soebatten, alleen vertellen wat er gaat gebeuren.
Ook naar je ouders toe moet je je stevig opstellen. En als zij niet mee kunnen of willen werken op jullie manier, dan kom je (voorlopig) niet. Want inderdaad, alle neuzen moeten dezelfde kant op staan. Anders werkt het niet.
Misschien een verkeerde vergelijking, maar misschien helpt het jou wel, dus ik geef hem toch maar: doe alsof hij een hond is. Die geef je ook commando's zonder ze uit te leggen. De hond moet gewoon gehoorzamen. Daar loop jij ook niet achteraan als hij naar rechts wil en jij links. Een hond heeft een roedelleider nodig. Je zoon ook, feitelijk. En dat zijn jij en je man, je (schoon)ouders, de meester of juf op school. Hij zal moeten accepteren dat hij niet bepaalt. En zoals hierboven al geschreven werd, ik denk dat hij eigenlijk heel blij wordt als er iemand de leiding neemt en hij dat zelf niet hoeft te doen. Maar alle verandering is moeilijk. En zeker als er bij hem een vermoeden van autisme is. Maar het is voor iedereen beter als deze situatie verandert.
Zet 'm op!
inderdaad, dat uitleggen
ik heb (had, gelukkig soms al) die neiging ook. Alsof ik mezelf moet overtuigen terwijl ik echt wel weet waarom het een goed idee is om gewoon vriendelijk maar volhardend te blijven. Ik vind het namelijk moeilijk om mijn eigen emoties over het geheel erbuiten te houden en zodra kind (nu puber) dat voelt is het bingo en kom ik niet meer over.
Dus: oefen een paar goede, vriendelijke, kordate zinnetjes. Meer dan dat mag je niet zeggen (en als je met je moeder overlegt, houd het dan bij jezelf: zeg tegen haar dat je het een moeilijk experiment vindt, maar dat je het heel graag op deze manier wilt doen en dat je jezelf aan het voorbereiden bent - dan snapt ze dat jij van hen geen wonderen verwacht én dat het fijn is om op dezelfde lijn te zitten).
sterkte en zet door! Elk experiment dat je goed voorbereidt en doorzet levert iets op.
gr Angela
Hond
Daar kan ik het toch niet mee eens zijn, maar misschien bedoelen we wel hetzelfde. Je legt een kind uit wat er staat te gebeuren en waarom en controleert of deze het begrijpt, en of het an sich redelijke bezwaren heeft waar je rekening mee houdt.
Zo niet, dan geef je aan dat het zo staat te gebeuren en voegt de daad bij het woord.
En dat doe je alleen als het heel belangrijk is en dwang is niet te vermijden. Want het is dwang. En dat is toch geen normale gang van zaken. Zeker niet bij een kind dat toch al weinig controle over het leven heeft.
Je doet het in dit geval om hem juist meer rust en controle te geven, maar vooral omdat iedereen rust nodig heeft en dit een manier is om dat te bereiken.
Je blijft niet uitleggen. Zeker niet in het heetst van de strijd. Dan heb je meer aan korte instructies: we gaan naar de auto, wij zitten achterin, ga maar achterin zitten.
Ik zou overigens ook overwegen of dit niet anders kan. Je viert Sinterklaas en gaat naar huis. Een andere keer gaat 1 kind een nachtje logeren bij opa en oma en breng je 1 kind weg terwijl oudste thuis is. Je wil ze vaker alleen laten logeren, dan probeer je toch het drama te vermijden want je wil ook dat het een hanteerbare positieve situatie is.
1 ouder met kind thuisblijven?
Kan niet een van de ouders met oudste zoon thuisblijven en de andere met jongste ernaartoe?
Het is echt van de zotte om een heel gezin zo te laten gijzelen door een kind. Aanpassen a la, maar jongste iets leuks ontzeggen omdat zijn broer uit zijn plaat gaat, is gewoon treurig.
Ik zou als ik jullie was hulp zoeken voor jullie als ouders. Jullie kind is echt geen doorsnee-kind en ik zeg niet dat het jullie schuld is maar jullie moeten wel je rol pakken en dat doen jullie nu niet voldoende.
Groet,
Jo Hanna
Goede tips
krijg je, van AnneJ en anderen.
Ik zou zelf denk ik ook het drama ontwijken, daar waar het kan. En het simpel oplossen door jongste vanuit thuis te brengen. Dan heb je wellicht ook drama maar je hoeft geen gillend kind een auto in te manoeuvreren.
Houd ook echt rekening met gegeven dat kinderen met ass zich niet alleen anders ontwikkelen, maar vaak ook wat trager. (zeker emotioneel)
Je zou hem op dat moment ook gewoon als een (emotioneel) jonger kind kunnen zien. Die gaan nu eenmaal geregeld uit hun dak, niks raars aan.
Je rol pakken
Hulp zoeken is wel wat kort door de bocht. Je hebt ook hulpverlening nodig die echt weet wat het is om een kind op te voeden met een extra uitdaging. En die niet gelijk gaat roepen dat je 'de baas' moet zijn, of wat er verder nog aan kortzichtig arsenaal huist.
Dat kan de zaak nog verder frustreren. De 'hulp' die wij thuis kregen vond ons blijkbaar zo onbegrijpelijk, en dochter zo angstig, en zoon zo vreemd en vader, dat we een zorgmelding kregen. De zaken waar zij mee aankwamen ontstegen een algemene opvoedcursus niet. Gelukkig hadden we al psycho educatie gehad van een goede psycholoog en was ik me in gaan lezen en trainingen gaan volgen. Tja, dan ben je al snel zelf de deskundige en dat kan moeilijk samenwerken zijn.
Dus het is ook nog eens heel belangrijk dat je hulp vind waar je ook werkelijk wat aan hebt als gezin. Mensen die naast je gaan staan en mee gaan denken en vanuit hun kunde en ervaring jou adviseren hoe zaken anders aan te pakken.
En pas ook wel op
met wat je zegt, je weet nl niet wie je gaat treffen.
Als je je onmacht al te zeer presenteert bij de verkeerde, loop je kans dat ze de oorzaak bij jou gaan leggen.
(hetgeen theoretisch geen verkeerd uitgangspunt is mi, maar dan moet daar ook goede hulp op komen. Dat ontbreekt nogal eens)
Ze is bezig
Ze is bezig met een diagnose en dan passende hulp. En ze vraagt hier om hulp (helemaal goed).
Deze zaterdag zijn ze al allemaal bij opa en oma, de jongste blijft dan logeren. Dus op en neer met alleen jongste is erg onhandig.
Ik kan me met onze oudste overigens nog wel een paar hysterische scenes in het openbaar herinneren waarbij de omstanders ons ongetwijfeld direct uit de ouderlijke macht hadden willen zetten. We konden op dat moment overigens niet anders handelen, probeer maar eens een krijsend trappend hysterisch wild stekelvarken met zijden handschoentjes in toom te krijgen. Man wat voelden we ons beroerd in die situaties.
Opa en oma.
Je schoonvader vindt je oudste ook een "moeilijk" kind en je schoonouders passen niet graag op. Jouw ouders wel, hoe gedragen je kinderen zich daar?
Ik kan me er best iets bij voorstellen dat als ik 2 kleinzoontjes heb, 5 en 8 jaar oud dat ik het ook voor de oudste zou opnemen als hij Zaterdag niet mee naar huis wil. Het is Sinterklaas, de spanning zit al hoog en dan moet je mee naar huis terwijl je broertje wél mag logeren.
Gezellig bij opa en oma met je cadeautjes spelen en dan word je weggehaald uit die gezelligheid. Hij is 8 jaar, emotioneel gezien jonger, hij staat ongeveer gelijk aan zijn 5 jarige broertje. Ik zou het prima begrijpen als hij op zo'n moment helemaal uit zijn plaat gaat.
Paper
Hoe is het uiteindelijk gegaan?
