We tellen af....

Wat goed

Lijkt me beste plan.
Je reageert op ons ook niet 'rustig'. En dat is echt niet vervelend bedoeld, maar juist goed want het is voor jou erg vervelend en vermoeiend. Een boodschap die goed bedoeld zien als een aanval op jou, als dat steeds gebeurd dan heb je een zwaar leven en logisch dat je dan op raakt.

Je kind doet dingen voor zichzelf, niet om jou te raken. Je hart breekt als hij steelt, die emotie moet je zien te neutraliseren want alleen dan kun je neutraal naar je kind kijken en wat hij nodig heeft.

"En mijn man met de kindjes laten wil mijn man niet want hij heeft evenveel nood aan wat 'rust'. Als hij nog maar een uur alleen is bij ze zit het er al tegen. Ik kan soms gewoon zelfs niet naar de winkel gaan"

Sorry, maar het zijn toch echt ook zijn kinderen. Paper, het is makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik, maar het zou echt goed zijn als je zelf wat grenzen zou kunnen stellen. Naar je kinderen, je ouders... en naar je man.

Samen doen

Mogelijk wel lastig om mee te beginnen maar kan er niet een kind mee boodschappen doen? Bij voorkeur je zoon met een ASS? Hij heeft veel samen doen nodig om zaken te kunnen begrijpen en in te oefenen.
Ik maakte vooraf een briefje met alle boodschappen, op volgorde van het pad door de winkel en dan liet ik de kinderen de boodschappen pakken en/of met een pen afstrepen op het boodschappenlijstje wat er gepakt was.
Op de leeftijd van jou zoon kreeg dochter bij de kassa wel eens een speelgoedei. Ze was niet dol op snoep maar wel op speeltjes. Daarvoor kregen ze niets, vroegen ook niets. Ze waren flink bezig geweest met boodschappen doen.
Je kunt ook afspreken, liefst vooraf te bedenken, wat je zoon dan zelf uit wil kiezen wat hij lekker vindt om voor zichzelf te eten. Hier kon dat van alles zijn. Ik vraag nog elke week 1 keer wat ze lekker vinden om mee te nemen. Dat kan gesneden fruit zijn, olijven, pittige worst, Tony Chocelonely, exotisch sap, soep, opkikkertje, noodles, of wat ze op dat moment willen.
Van alles is handig om samen te doen als je zoon daar in mee kan gaan. Soms is het goed bespreken en afspreken, beginnen en vaak blijven doen of proberen te doen, voor het een goede gewoonte is geworden.

1 dag

Spreek 1 dag in de week af voor jou en 1 dag voor je man. Die dag kan je de hele dag in het bos gaan lopen of je opsluiten op zolder. En hij de andere dag.
Die stilte heb je gewoon nodig!!!
En probeer toch iets te doen aan het slechte slapen van je kind. Want als hij slaapt hebben jullie ook rust.
Denk dus aan die melk, valeriaan, melatonine en een strak en kalm bedritueel. Ja, ik weet dat het lastig is af te dwingen, maar elk half uurtje is winst.

En koop oordoppen voor jezelf. En "pick your battles". Alleen de ergste dingen corrigeren, ook een kind kan maar een beperkt aantal aanwijzingen aan.

Magnesium

En ik heb mijn zoon ook nog wel eens magnesium supplementen gegeven:
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/m/pubmed/30807974/
Gewoon een fijngemalen tablet door de gehaktballen. En je slaapt er ook nog lekkerder van.

goed lezen

Anne zegt heel duidelijk: 1 kind tegelijk mee naar de supermarkt!

Je las mijn eerdere post ook al niet goed. Begjn eens met rustig lezen en niet meteen Nee! te roepen.

Nog een boek

http://wp.watisdiejongendruk.nl/over-jacob-klompstra/

Ik heb Jacob Klompstra zelf gesproken en was onder de indruk van zijn verhaal. Misschien ook wel een verhaal dat je alvast aan je zoon kunt vertellen. Jacob heeft zijn hele leven gedacht dat hij nou eenmaal druk in zijn hoofd was en daarom kostte alles in zijn leven ongelooflijk veel energie en was hij ook heel lastig voor zichzelf en voor anderen. Toen hij medicatie kreeg, op veel latere leeftijd, kon hij ineens veel rustiger denken, alsof er een mist optrok!

Veel mensen hebben iets tegen medicatie daarom kan het handig zijn om tijdig te beginnen met de voordelen te benoemen.

Voor mijn dochter met angstmedicatie begon heb ik haar meegenomen naar een vriendin die ook op latere leeftijd begonnen is met medicatie. Daarvoor was haar hele leven doordrengt van angst. Maar als kind denk je dat dit normaal is tot je merkt dat het ook anders kan. En deze vriendin gebruikt de medicatie niet tijdelijk maar permanent. Ze wil niet terug naar vroeger.

Het kan even zoeken zijn naar de juiste medicatie, wij hebben het geluk gehad dat een kleine dosis nu al jaren het verschil maakt bij mijn dochter met angst en autisme.. Veel mensen met autisme zijn ook vaak angstig omdat het leven voor hen zo onbegrijpelijk en ongrijpbaar is.

De psychiater meldde dat zoon ook beslist in aanmerking zou kunnen komen voor angstmedicatie, beide kinderen hebben autisme, maar mijn zoon maakt liever zijn hoofd vrij met het roken van weed. Omdat hij dat kan doen op een moment die hem uitkomt en wanneer hij er behoefte aan heeft. Niet als hij moet presteren of veel met mensen omgaat, maar dan na afloop thuis.

Met medicatie voor ADHD werkt het weer anders heb ik begrepen. Daar zoek je de momenten dat het nodig is uit om medicatie te nemen omdat het ook bijwerkingen heeft als onderdrukkend voor het hongergevoel of slapeloosheid. Maar in elk geval kun je het doseren. Angstmedicatie moet je opbouwen.

Verdiep je er eens in en begin het uit te leggen aan je zoon zodat hij niet ineens in de weerstand schiet als het zover is.

Misschien ken je zelf wel mensen in je omgeving, vrienden of familie, die een psychische uitdaging hebben, als je zoon, of die medicatie gebruiken. Veel mensen praten er niet over maar het is toch voor veel mensen de realiteit dat het hun leven een stuk beter maakt. Het vertellen van 'social stories' kan je zoon helpen zich in te leven in een ander en in de mogelijkheden die er zijn.

Is ook lastig

Je bent toe aan 'niets' meer hoeven, terwijl je pas de goede kant uitgaat als je eerst meer inzet en investeert. Dat herken ik ook wel.
Zoon was angstig en angst kan ook gewoon komen van de vorm van een lamp, zo was dat bij ons. Maar ik was in die tijd ook lichamelijk beperkt en zag me die lamp niet van het plafond halen en de vader was al helemaal niet aan te sturen tot dat soort 'vage' observaties. En uitleggen aan vrienden en familie. Hmmmmm, die reageerden toch al vaak met onbegrip en veroordeling. Dat is me dus niet gelukt. Andere zaken gelukkig wel. Je doet wat je kunt en wat je nog in je systeem kunt krijgen. Terwijl je zelf al moe en overprikkeld bent.

Ja, en

Er komen dan blijkbaar direct flashbacks van herinneringen boven waar het fout liep. Maar natuurlijk los je het zo goed mogelijk op. En het andere kind blijft dan thuis bij de vader, of speelt bij een vriendje of is bij familie. Of is nog op school terwijl de ander al thuis is.
En natuurlijk is zo'n oplossing, alle boodschappen doen als ze beiden op school zitten ook handig, maar je zoon met een ass heeft bezigheden nodig en zaken om te leren die hij vooral leert een op een, samen dus. Dus dingen doen samen met jou bestrijdt zijn angst om alleen te zijn en helpt hem zich te concentreren en te presteren, juist met eenvoudige huishoudelijke taken.
Maar misschien is er later wel meer mogelijk. Je leert steeds beter je opties zien.

Ik merk het niet, enkel weerstand

Vanzelfsprekend laat je het andere kind dan bij vader. Het zou fijn zijn als je je man ook iets meer verantwoordelijkheid zou geven (en hij die zou nemen). Hij is net zo goed verantwoordelijk voor de kinderen. En ja, jullie zijn allebei moe, dat is geen reden.

Ik merk alleen maar weerstand bij je. Je zit heel erg vast in je eigen denkpatronen en angsten. Dat kan ik me heel goed indenken, je bent uitgeput en dan lukt het niet meer om verder te kijken. Maar het moet wel, anders verandert er niets.

Ik denk dat het echt een goed idee is om de kinderen om en om bij opa en oma te laten logeren. Je zult merken dat de dynamiek thuis compleet ten goede verandert wanneer er maar 1 kind is. Benoem dat dan ook en prijs het kind als het goed gaat. Niet ingaan op geklaag, gedrein en drama, gewoon vooraf duidelijk aangeven wat er gaat gebeuren. Inclusief de leuke dingen die elk van de kinderen gaan doen. Een beetje drama is heus geen ramp. Dat gaat wel weer over.

Als je bang bent dat je kinderen dan minder van je gaan houden, bedenk je dan dat zelfs kinderen die mishandeld worden nog van hun mishandelende ouder houden. Zo snel is dat echt niet om zeep, hoor.

Ik denk ook dat het een goed idee is dat jij en je man af en toe een weekend volledig vrij krijgen. Samen als het kan (kinderen bij opa en oma), maar desnoods elk alleen, als opa en oma maar 1 kind tegelijk aankunnen en er een ouder moet thuisblijven. Niemand houdt het vol 100% van de tijd op zijn of haar tenen te lopen.

Inderdaad, zoveel mogelijk uit elkaar halen

de kinderen. Zeker de komende tijd, zodat iedereen tot rust kan komen. Je schreef eerder dat je schoonouders niet meer op de kinderen willen passen, misschien lukt dat wel als je de kinderen splitst. Dan kunnen ze ieder een weekend bij een opa en oma, jullie samen weg, en dan heeft iedereen het gezellig.

Je man en jij moeten dit als een team aanpakken. En ik snap echt dat het heel lastig en zwaar en moeilijk is als je allebei al op bent, maar er is geen andere oplossing. Samen de schouders eronder, nog even doorbijten en de kinderen duidelijk maken dat jullie de dienst uitmaken en wat jullie de komende tijd gaan doen en hoe. Je hoeft ze niet te vertellen dat ze samen niet gezellig zijn, gewoon het als een voldongen feit brengen.
AnneJ heeft veel ervaring met haar 2 autistische kinderen en heeft heel veel praktische oplossingen. Zo heeft zij ingesteld dat de kinderen hun kamers 'heilig' zijn. Daar komt de ander niet, en ouders kloppen ook aan en wachten op toestemming voor ze naar binnen gaan. Komt die toestemming niet, dan ook niet naar binnen. Zodat die kamer echt hun eigen domein is, waar ze zich terug kunnen trekken en op kunnen laden. Lijkt me voor jouw kinderen (zeker je oudste) een heel bruikbare tactiek. En geef hem een boksbal o.i.d. om zich op uit te leven. Let er wel op dat de kamer geen 'strafplek' wordt, benoem en benader het positief als zijn domein.

Voor de korte termijn zou ik echt investeren in opladen voor jou en je man. Bel je (schoon)ouders en roep hun hulp in. Maar wel op jouw voorwaarden! Dus kinderen apart ook al levert dat gezever op. Meld je desnoods een dag ziek op je werk, maar zorg dat je bij kunt tanken. Als jouw elastiekje niet meer rekt, lukt het je ook niet om flexibel genoeg te zijn om met je kinderen om te gaan. Net als dat zuurstofmasker in het vliegtuig moet je eerst goed voor jezelf zorgen om goed voor je kinderen te kunnen zorgen.

27 maart 2020

Wat duurt dat verschrikkelijk lang voordat je verder kunt met de onderzoeken. En ondertussen heb je geen tandvlees meer over.
Er is dus ook nog geen duidelijke diagnose, autisme, ADHD, jaloers op broertje, verkeerd aangepakt door ouders, ODD of CD, het kan alle kanten opgaan, dus jouw gedachten gaan ook alle kanten op. Je wil alles wel aanpakken, als je maar wist wat.
Misschien helpt het je als je even een voorlopige termijn inplant, dus geen definitieve afspraken met je man maken (die is nu het belangrijkste), maar tijdelijke, tot 27 maart 2020.
Op dit moment lijkt het voor iedereen het beste om de twee kinderen even apart te nemen, dan is het al zwaar genoeg. Dus apart aandacht geven, jij de ene en je man de ander.
Ik zag ooit een fragment over handelen van de politie als het gaat om de-escalatie: twee ruzi"ende mannen, twee agenten die die draaiden heel subtiel de ruzie"ende mannen zo van elkaar af dat ze elkaar niet meer zagen. Daarna konden de agenten in gesprek gaan en proberen de mannen te kalmeren. Dat 'niet zien waar je boos over bent, om te kunnen kalmeren', dat vond ik zelf wel een eye-opener.
Misschien kun je (voorlopig) met je man zoiets afspreken: als het hommeles wordt neemt ieder een van de twee, zorgt dat die de ander niet meer ziet of niet meer ziet waar hij/zij boos over is (blijven bij opa en oma) en praat niet te veel en vooral rustig tot het kind gekalmeerd is.
Misschien helpt het om dan aan het einde van de dag van allebei de ervaringen op te schrijven in een logboek, zodat je straks op 27 maart een goed overzicht kunt geven van wat er gebeurt, wat jullie proberen en waar het vastloopt. en misschien ook af en toe eens iets wat goed gaat. Even samen lachen is dan zo belangrijk.

Tsjor

paper

Jouw verhaal had tot tien jaar geleden het mijne kunnen zijn. Onze dochter was waanzinnig pittig, elke dag drama's, heel vaak wanhopige ouders, wat we ook deden, hoe we het ook aanpakten, het waren tropenjaren.
Eigenlijk kan ik je ook nauwelijks tips geven, want ik vraag me nu nog wel eens af hoe we het gered hebben. Ze is nu opgedroogd tot een leuke, pittige, zeer autonome puber, dat verbaast me nog wel eens. En hier ook vriendinnen/familie die het hadden over 'grenzen stellen', 'zij kan niet de baas zijn in huis', enz. enz. En terwijl wij toch echt geen doetjes zijn en heus wel kunnen opvoeden werkte het bij haar toch anders/niet, het drama lag constant op de loer
Het enige wat ik zou willen zeggen is, begin iedere dag opnieuw, koester de leuke, gezellige momenten, probeer humor te houden in het contact met je kinderen, blijf leuke dingen doen met ze, blijf de leuke mensjes in ze zien die ze ongetwijfeld zijn, en ik hoop zeer voor je dat je de goede hulp/begeleiding krijgt. Succes!

Misschien helemaal verkeerd maar

Er zijn via pleegzorg ook weekendouders, waar je kind een weekendje (of een dagje of desnoods een middag) per week/maand/jaar naar toe kan zodat je thuis even bij kan komen.
Dat is in het begin voor alle partijen wennen maar als het klikt met het logeergezin dan kan het meer lucht geven. Lijkt me zeker het onderzoeken waard, het is er juist voor om ouders zoals jullie, die op hun tandvlees lopen, even wat rust te geven.

Wat je ook probeert, als je eraan begint moet je het doorzetten. Achteraf kun je dan evalueren hoe het ging en wat er eventueel een volgende keer beter kan. Zo erg kan het toch niet zijn dat je iets niet één keertje kan proberen.

Wat anderen ook al schrijven, ik zie in het verhaal dat je zoon teveel de controle heeft gekregen. Hij denkt dat hem dat veiligheid geeft maar in werkelijkheid is dat niet zo, en daar reageert hij op met nog meer controle willen uitoefenen. Dat jullie duidelijk moe en gestresst zijn maakt het nog veel erger, want dat vergroot zijn gevoel van onveiligheid en daar reageert hij op door nog vervelender te doen. Niet omdat het een naar kind is, maar omdat hij stress voelt zonder het te kunnen plaatsen of op te kunnen lossen.
Het is voor hemzelf en voor jullie belangrijk dat die controle weer bij jullie komt te liggen, dus duidelijke lijnen uitzetten en die hoe dan ook handhaven. Dat geeft vuurwerk in het begin, maar uiteindelijk ook veel rust. Hij is veel te klein om de baas te zijn, maar hij wil wel dat er een baas is want dat geeft veiligheid.
Meebuigen maakt het dus steeds erger.
Dat wil niet zeggen dat je geen rekening met hem hoeft te houden, maar wel dat ja ook ja is en nee nee blijft, en dat plannen niet veranderen alleen omdat hij ineens in de stress schiet.
Zoals ze dat ook bij dwang zeggen: hard zijn tegen de dwang, zacht zijn tegen de patiënt.
Duidelijk zijn, dingen ruimschoots vooraf vertellen, precies vertellen hoe het gaat worden (alleen de dingen die je zeker weet, ook eerlijk zijn over wat nog niet duidelijk is) maar er niet vanaf wijken.

Ik vind je aanpak om op een rustig moment alle weekboodschappen te doen, een heel goed idee. Vroeger deed ik dat als de kinderen op school waren en de jongste in bed lag. Met jengelende kinderen en een volle kar en dan zwaar sjouwen, nee, dat trok ik ook niet.
Dan kun je op een ander moment wel een klein boodschapje doen met een van de kinderen op een moment dat je je daar tegen opgewassen voelt, dan hangt er ook niet zoveel van af en kun je ze er toch wat aan wennen.

En ook accepteren dat je zelf niet overal grip op hebt. Dus als je je man met de kinderen achterlaat, dan blijf je ook gewoon een uur weg. Hij lost het maar op. Op zijn manier, zonder dat je daarover moppert.
Hopelijk blijven ze allemaal heel en het huis ook (ons motto is "mooi, het huis is niet afgebrand dus dat valt weer mee")

Je schrijft ook ergens #68 dat " Dus nu doe ik op vrijdag de boodschappen voor de hele week zonder hen. Mijn man ging gisteren met de oudste nog naar de winkel maar dan was de jongste aan het wenen dat hij ook mee wou. Maar we hebben niet toe gegeven. En na een tijdje stopte hij wel."

Dat klinkt heel bemoedigend. Hij mag iets best niet leuk vinden. En dat kun je ook benoemen "jij vindt het niet leuk dat je niet mee mag en dat snap ik" zonder evengoed een duimbreed toe te geven.

Ik ben met mijn kinderen altijd heel duidelijk geweest, dus niet vragen maar stellen, geen vage aanduidingen maar duidelijkheid (vijf minuten, woensdag, de hele vaatwasser leegmaken etc) en geen straffen.
Nadeel van straf is dat een autist dan denkt dat het een keuze is ("oke, dus als ik niet wil opruimen dan kan ik voor het pak slaag kiezen") terwijl je niet wil dat hij straf kiest, je wil gewoon dat hij luistert. En een ADHDer kan ook niks met straf want als je je impulsen niet kan beheersen dan kun je dat evengoed niet als je weet dat er straf gaat volgen. Dus in beide gevallen werkt dreigen met straf niet.
Je kunt wel consequenties bieden als jij echt bedoelt een keuze te bieden, zoals "je mag savonds om negen uur naar bed maar als je smorgens niet vlot je bed uit komt en zit te zeuren dan ga je die dag een half uur eerder naar bed want dan was je niet uitgeslapen". Dat is geen straf, dat is een logisch gevolg. Dat geeft evengoed wat gemopper natuurlijk, maar er zit tenminste een logica in.

Nouja, ik heb de wijsheid niet in pacht.

Maar de controle terug pakken is heel belangrijk, want nu wordt iedereen geleefd en dat gaat door tot de bom barst. Dat lijkt me heel onwenselijk.

Zoek steun waar je het kan vinden, ik had helemaal niks aan mijn schoonouders toen mijn kinderen uit de kleuterleeftijd waren maar misschien kun je wel andere oplossingen vinden, via Balans of via de kerk of gewoon door eens wat te verzuchten bij andere moeders of vriendinnen of buren.
Ik ga niet zomaar zeggen breng hem gerust eens hier, want ik weet dat mijn draagkracht ook beperkt is . Anderzijds, er valt hier genoeg te gamen met twee grote jongens in huis.

En die opa's en oma's.

Het verbaast mij altijd zo als de tips voorbij komen om eens wat dagen rust te krijgen, dan kunnen de kinderen wel om en om naar opa en oma. Soms lees ik zelfs de tip van "ieder weekend".
Zelf zou ik er als oma niet aan moeten denken. Gewoon doordeweeks werken en dan ieder weekend je kleinkinderen te logeren. Of een volle week, zodat de ouders samen op vakantie kunnen.
Met opvoeden mag je je niet bemoeien terwijl je dat wel aan het doen bent.

?? Wil40

De ouders van Paper bieden zelfs aan dat de oudste er mag komen wonen. Dan lijkt me dat af en toe logeren toch ook wel tot de mogelijkheden behoort. En als je nou ziet dat je kind én je kleinkinderen hulp nodig hebben, dan spring je toch bij, als het even kan?
Niemand hier heeft het over ieder weekend, maar het is duidelijk dat er nu zo snel mogelijk enige lucht gecreëerd moet worden voor Paper en haar man. Ik zou daar als grootouder wel enige moeite voor doen, desnoods zelf vrij nemen als dat nodig zou zijn. Ik ga ervan uit dat de ouders van Paper dat ook kunnen en willen, gezien het feit dat beide jongens er nu ook al regelmatig logeren.

Een van jullie beiden brengt de jongste naar opa en oma. Oudste blijft dan bij jullie.
Je hoeft niet eens 'iets leuks' te doen. Maar vraag aan oudste wat hij zelf zou willen doen, alleen of met een van jullie.
Er kan best een reden zijn dat hij zo aan zijn broer plakt. Het kan mogelijk zijn dat hij aan zijn broer beter kan begrijpen wat er om hem heen gebeurt en hoe je daar mee omgaat. Dat kan hij dan volgen of imiteren. Hij voelt zich blijkbaar ook vertrouwd met zijn broer. Misschien juist omdat die jonger is, dat kan hij makkelijker hanteren dan oudere kinderen. Maar ook dan is het juist belangrijk dat je zelf een goede band opbouwt met je zoon en rustig de tijd voor hem neemt.
En blijf het kort uitleggen. Wordt niet boos. En probeer eens te luisteren of je oudste onder woorden kan brengen waarom het belangrijk is dat hij bij zijn broer is. En probeer dan ook even door de 'gelegenheidsargumenten' heen te luisteren. Soms hebben ze gewoon geen tekst en kun je er samen naar zoeken maar soms geven ze expres een antwoord waar ze van weten dat men daarna stopt met vragen, ook al is dat niet de waarheid. Omdat een eerlijk antwoord teveel negatieve reactie oproept waardoor ze weer een negatief gevoel krijgen.
Dus vraag eens, vind je het lastig om alleen, zonder je broer, te zijn? Wat mis je dan? Hoe kunnen we dat dit weekend zonder je broer wel prettig hebben?
Misschien is hij bang dat hij zich verveelt? Help hem dan te verzinnen wat hij alleen en samen met een van jullie kan gaan doen om de verveling te verdrijven, al duurt het kort. Schrijf het zonodig op zodat je het aankomend weekend nog weet.

Van alles wordt een project op deze manier, er even rustig bijblijven.

Aanschaf

Als het mogelijk is overweeg dan een aanschaf waarmee deze jongen zijn energie kwijt kan. Bijvoorbeeld een skateboard of een trampoline. En ga dat dan samen met hem aanschaffen. Bespreek wat voor bedrag het ongeveer mag kosten en hoe groot je het bedenkt. Of je al ergens wat gezien hebt. Kijk dan even samen.
En inderdaad, als hij een computer of een laptop heeft, zoek samen een leuk spel uit en ga dat aanschaffen zodat hij daar in het weekend mee kan spelen.
Is er een WII? Daar zijn ook spellen voor waar je fysiek actief mee speelt. Alleen of samen.
Maar vooral: probeer aan te sluiten bij zijn interesse ook al vind je er zelf van alles negatief aan. Geef hem wat ruimte en controle over zaken van zichzelf.

Vraag door

Vraag rustig door, zo emotieloos mogelijk. Oké, hij wil niet alleen in zijn kamer zijn. Waar is hij bang voor? Laat hem rust praten. Hij is bang voor x. Is er nog meer? Moedig hem aan alles op te noemen. Ook de drogredenen. Valt dat te veranderen? Zo ja, doen. Zo nee, dan niet alleen in zijn kamer. Blijf kalm. Zeg desnoods dat je gaat uitzoeken wat je wel of niet kunt doen.

Ook voor Sinterklaas: kun je 1 cadeau thuis houden? Jouw laatste cadeau is thuis, dat is een extra aanmoediging om rustig mee te gaan.
Jullie moeten echt leren zijn ouders te zijn, rustig, kalm en liefdevol leiding te geven in plaats van al zijn grillen maar te volgen. Dat laatste voelt namelijk vreselijk onveilig voor een kind! En hij schreeuwt letterlijk om veiligheid. Bied die dan ook. Dus herhaal kalm: ja, na Sinterklaas gaan wij met zijn drieën terug naar huis en maken we er een fijn weekend van. Hij protesteert: vraag hem waar hij bang voor is. En dan weer: na Sinterklaas gaan wij met zijn drieën naar huis en dan maken we er een fijn weekend van. Blijf jezelf rustig herhalen. Geen emoties, enkel boodschap.
Succes.

Hij wil niet meer?

Je hebt het over een 8-jarige. En hij wil niet meer zegt hij?
Da's dan jammer, want jullie beslissen dit. Dan loopt ie maar een half uur te krijsen. Dat stopt heus wel. Leuk is anders, maar hij neemt de besluiten niet.

Maar

Maar nu wordt broertje dus het slachtoffer van de manupilatie van broer?
Gewoon door de zure appel heenbijten en broer zaterdagavond in de auto zetten. Zondag niks leuks willen doen? Best, dan hebben.de ouders een dagje rust. Hij moet zichzelf dan maar vermaken.

Die hysterie

Die hysterie is ook manupileren.
Toen onze zoon jonger was, parkeerden we de auto bij zulk gedrag. Mocht hij net zo lang op een hekje zitten of op een stoeprand tot hij weer rustig deed. Al duurde het een half uur. Het moet natuurlijk wel veilig gebeuren. Wij zaten dan op 2 meter afstand op een ander hekje.