We tellen af....

Dikke knuffel

Alvast een dikke knuffel voor jou en je man, Paper.

Fijn dat er nu een "traject" is en uitzicht op hulp.
Alleen, ik denk dat je je verwachtingen wat zult moeten bijstellen. Als er "iets" gevonden is, dan verandert de situatie thuis niet opeens. Wellicht krijg je dan wel handreikingen en meer begrip.
Voor nu: misschien kun je iets meer vertellen over wat er zoal speelt en hoe jullie daarmee om gaan. Er schrijven hier echt heel veel mensen die je kunnen helpen met praktische tips en leesvoer en harten onder de riem.
Mijn eigen afwijkende kind bleek bijvoorbeeld PDD-Nos en wat ADHD te hebben. We hebben hem toen met behulp van medicatie wat "rustiger" gekregen zodat hij open kwam te staan voor leerervaringen (ook sociaal) in plaats van altijd stuiterend de strijd aan te gaan of ervoor weg te vluchten.

Paper

"Hij kan soms wel alsof lief doen maar dat is dan om te manipuleren. Om iets gedaan te krijgen van ons. En dat zegt hij dan achteraf hoor. Ik deed maar alsof ik flink en lief was hoor mama!!"
Ik denk niet dat hij dat meent eigenlijk. Het is een beetje alsof hij zijn masker niet wil laten vallen. Maar zeg in zo'n geval dan dat je het fijn vond, zoals jullie tegen elkaar deden.

Wij bespreken het gedrag van de oudste met de jongste. We ontkomen daar niet aan, want soms loopt het hier nog steeds uit de hand. Eén keer per maand ofzo, dus dat gaat. We zeggen dan: "Je weet toch waarom X zo doet? Je kunt maar het beste de kamer uit gaan als het weer zo is".
Het kan heel heftig zijn voor een jonger kind, dus probeer hem af en toe afzonderlijke tijd te geven met een van jullie.

De medicatie: dat ze dat niet meer nemen, dat gebeurt heel vaak als kinderen gaan puberen. Mijn zoon zei (achteraf) dat hij zich niet zichzelf voelde met de medicatie. En als ze besluiten het niet meer te nemen, dan kun je daar heel weinig aan doen.
Gelukkig had hij in de jaren ervoor al heel veel bijgeleerd door de medicatie, dus het was niet heel erg dat hij niet meer wilde. En we hadden nog valeriaan he, voor het geval dat.

nu al

Wat je nu al kan doen is je zoon benaderen in de wetenschap dat hij autisme/adhd heeft. Dus hierover lezen en evt per afzonder probleem hierover posten zodat je feedback krijgt om met bepaald gedrag om te gaan.
Een passende school en/of therapie zou thuis positief kunnen doorwerken, als je eenmaal een diagnose hebt, maar dan ben je er nog niet, ook niet met medicatie.
Even in het kort; dingen hoog of wegleggen die niet kapot mogen. Verwachtingen naar wat hij kan drastisch naar beneden bijstellen, hem helpen in kleine stapjes. Veel duidelijkheid en structuur kan hem rust geven. Geen aandacht geven aan wat niet goed gaat, maar complimenten naar wat wel goed gaat. Niet straffen, zien dat zijn gedrag geen onwil is maar onmacht. Broertje niet alleen met hem laten en die niet vergeten en ook extra aandacht geven.

wat

Wat waren eigenlijk de tips die die dame gaf die bij jullie thuis kwam?

Hoe wie waar

Paper, wat belangrijk is is dat je, volledig ongeacht een diagnose (want een diagnose gaat je geen kant en klare oplossingen bieden) zorgvuldig gaat kijken naar wat je zoon nu nodig heeft.
En dat is vrij simpel: wat werkt, dat werkt. En wat niet werkt, werkt dus niet en moet je schrappen. (iig voor nu)

En ja, dat kunnen kleine dingen zijn, meestal zit het vooral in die kleine dingen juist. Zoals een tafelverdeling, enorm belangrijk voor prikkelgevoelige kinderen!
Ik vond het zelf ook vreselijk, en het ging volledig tegen mijn gevoel van leuk (los!) gezinsleven in, maar mijn kind wilde nu eenmaal perse die vaste plek. (en had die dus ook nodig)

Het is al gezegd en dat is echt het belangrijkste: stel je verwachtingen bij. (helemaal naar beneden Eerst acceptatie.
Dan zul je zien dat je wél kunt gaan genieten van kleine stapjes, overwinningen, onverwacht mooie momenten.

Pilletjes

Ik kocht wel pilletjes maar die stampte ik ook wel eens plat met een vijzel.
Het werkt echt maar werkt ook weer snel uit. Paar uurtjes. Kan wel al genoeg zijn om even allemaal adem te kunnen halen.
Dat "zuigen" ken ik. Dat komt grotendeels voort uit onzekerheid en daar steun bij zoeken, niet op de handigste manier trouwens. En directe aandacht willen. Mijn zoon stopte daar pas op zijn 15e a 16e mee.
De tafelschikking: als het bij jullie goed gaat, niks aan doen. Maar die momenten kunnen wel veel prikkels geven. Mijn zoon mocht jarenlang niet tegenover zijn broertje zitten. Altijd gedoe. Meerdere dagen per week aten we dan ook niet aan tafel, voor de lieve vrede.
Tegenwoordig zitten ze wel tegenover elkaar, nu maken ze nog steeds herrie, maar vaak is dat de slappe lach.

En de buitenwereld

Je bent de buitenwereld geen verantwoording schuldig. Wat wel kan helpen : "We zijn ermee bezig".

Inderdaad

Als ze vragen wat er met hem is, kun je (als je daar zin in hebt) zeggen: Ik wou dat ik het wist. Hij staat op de wachtlijst om onderzocht te worden. En als je er geen zin in hebt, dan niet. Dan haal je je schouders op. Mijn zoon is nu 17 en op sommige vlakken gedraagt hij zich ook eerder als 13 of 14. De ontwikkeling gaat op sommige gebieden sneller en op andere langzamer, maar hij gaat ook langer door. Dus ik hou hoop dat het met wat hulp en stimuleren over een paar jaar allemaal min of meer goed komt.

De buitenwereld

Ik herken de problemen en ik werd destijds moedeloos van de reacties van de buitenwereld. Zoals Pirata al zei: ik antwoordde elke keer braaf dat ik er mee bezig was.

Als iemand op een nette manier vraagt wat er is en de problemen noemt, kun je hem zeggen dat je de problemen herkent en dat je er mee bezig bent.

Voor bijvoorbeeld school was dat voldoende, ze dachten met me mee en mede dankzij hen kreeg ik het voor elkaar dat er een traject werd gestart voor een diagnose, want de huisarts nam mij als moeder niet serieus toen ik mijn vermoeden uitsprak dat er mogelijk sprake was van bepaalde diagnoses, maar toen school een brief meegaf waarin ze ook hun zorg uitspraken kon er opeens wel een verwijzing komen, waar uiteindelijk inderdaad diagnoses uit kwamen.

Maar vooral de familie vond dat ik gewoon eens een keertje moest gaan opvoeden en "geef hem maar een weekje mee, dan leert hij het wel."

Als ik dan mijn agenda pakte en zei: "Prima, wanneer kan hij komen?" werd het (weer) slaande ruzie want het lag natuurlijk allemaal aan mij.

Ik was gescheiden en stond er alleen voor, maar ik kreeg alleen verwijten en geen enkele vorm van echte hulp in de vorm van "zal ik hem eens een middagje meenemen zodat jij even de handen vrij hebt." Wel jaloezie omdat kind vanuit een PGB eens per maand een logeerweekend had zodat ik even bij kon komen. Lekker joh, gratis geld en leuke logeerweekendjes. Als ouder van kind-met-moeilijk-gedrag word je continu in de verdediging gedwongen en het is belangrijk daar nooit op in te gaan, want het helpt niet en je voelt je er alleen maar ellendiger en eenzamer door.

Kind is inmiddels volwassen en nog steeds erg moeilijk op sociaal gebied. Woont begeleid en heeft een waslijst aan diagnoses, waaronder ASS en ADHD. Nog steeds problemen met de familie die meent hem luidkeels te moeten opvoeden als hij op visite is. En natuurlijk ligt het allemaal aan mij.

Helaas, leuker kun je het niet maken. Mijn advies is dan ook om dat soort contacten te beperken tot het allernoodzakelijke. Beperk je verklaring tot "we zijn er mee bezig" en voel je niet gedwongen om verdere verklaringen te geven, want die worden toch niet serieus genomen door sommige mensen.

Mensen die het wel serieus nemen kun je natuurlijk wel wat uitgebreider antwoorden, door te zeggen dat je het herkent en hoe vervelend je het vindt, misschien hebben zij nog een idee of steunend woord.

Manipuleren

Daarom is het belangrijk om zelf goed te kijken wat je kind nodig heeft, samen daarover spreken en nadenken en daar een passende, zelfs originele of afwijkende oplossing voor te vinden.
Kinderen die niet begrepen worden en niet krijgen wat ze nodig hebben gaan 'slecht' gedrag ontwikkelen wat ze afzien van andere kinderen, vaak een hoop slecht gedrag onderling op school, en wat het meest effectief lijkt is niet altijd het beste gedrag.
Zo leer je ze slecht gedrag aan. Het is niet stout, het is een gebrek aan repertoire om het wel goed te krijgen.
Want, andere kinderen kunnen toch ook..........? En langs die lat afgemeten worden leidt tot frustratie, want hij kan het niet, en een laag zelfbeeld want: waarom kan hij het zelf niet?
Het is dan ook heel belangrijk om hem uit te leggen dat hij zelf niet zo'n gemiddeld kind is. Hij kan een hoop leren maar het gaat niet vanzelf. En hij is niet de enige, al lijkt dat soms zo en al voelt dat soms zo.
De basisschool was voor mijn kinderen veel te druk. Zoon heeft dan ook een periode bijna nagenoeg op zijn kamer doorgebracht als hij uit school kwam. Hij at er ook als het te druk was in zijn hoofd. En soms probeerde hij wel aan tafel mee te eten maar we hadden de afspraak dat als het niet ging dat hij dan aan mij vroeg: mam, mag ik van tafel, en dan zei ik altijd 'ja'. Natuurlijk gaf dat commentaar, want normaal moeten kinderen natuurlijk blijven zitten tot iedereen klaar is of zo, maar goed, dan maar een gekke moeder, zoon trok het niet en je zag het gewoon aan de stress in zijn ogen.
Ik hield ze uit elkaar. Na school was het verplicht even wat eten en drinken in de keuken regelen en dan tot het avondeten naar je kamer om tot rust te komen.
En elkaar dan absoluut niet storen. Jij stoort hem dan ook niet. Geef hem de privacy van zijn kamer en kom NOOIT onverwacht of ongevraagd naar binnen achter hem aan. Dat is zijn veilige plek. Het is kloppen en wachten of je antwoord krijgt en anders ga je weer weg. Een kind met autisme heeft veel meer alleentijd nodig.
Mijn zoon had wel zijn computer op zijn kamer, en zijn tv en een boksbal, een trampoline en een zware slaapzak om in te slapen of om op te zitten, op zijn bed.
Ik hield ze ook in de woonkamer uit elkaar, aparte plekjes op de vloer om te spelen en met ruimte tussen de bank of de stoel zodat ze elkaar niet vanzelf onhandig raken.
Ook niet samen in de badkamer oid.
Je kind heeft meer rust nodig en tijd om tot zichzelf te komen om zijn ervaringen te verwerken.

Gamen

Dan zou ik hem gewoon laten gamen in zijn kamer. Dat wil hij toch wel?
En beloon dat gedrag. Elke keer als hij een uurtje rustig iets voor zichzelf heeft gedaan, dan krijgt hij iets. Een knoop in een pot en als die vol is mag hij naar een leuke activiteit. Of krijgt hij iets moois voor in zijn kamer.
Een uurtje voor zichzelf kan ook een uurtje trampolinespringen oid zijn natuurlijk.

Valeriaan?

Valeriaan al geprobeerd trouwens?

Oooh

Dat is wel heftig...
Beginnen met 20 minuten rust en dan proberen uit te bouwen? Of met een directe beloning werken (20 minuutjes lief spelen en dan mag je chips en limo)?

Overigens, voor jouzelf: ik heb een tijdje slecht kunnen horen. Toen kon ik er veel beter tegen thuis. Gewoon omdat een deel mij ontging. Dus misschien kun je af en toe oordopjes in doen. En zelf wat valeriaan proberen. Tenslotte, je moet zelf ook op de been blijven.

Kamer van broertje zou ik verboden terrein maken voor hem. Die heeft ook een rustige plek nodig.

Slaapt hij zelf wel tijdig en genoeg?

prikkels

Dat klinkt heel moeilijk.. even meedenken: kan het broertje soms bij een vriendje laten spelen? Voor broertje ook leuk en even wat rust in huis.
Kan een trampoline of iets anders fysiek je zoontje helpen? Het lijkt erop dat hij prikkels juist opzoekt, aandacht zoekt, ook al is het negatief, moeilijk om te negeren..
Goed voor jezelf zorgen. Dit is topsport: idd oordopjes is een goed idee en ook vroeg naar bed.

logeren

Als je ouders dit aanbieden zou ik regelmatig een van de kinderen bij hen laten logeren, even bij tanken voor het andere kind en voor jullie. Ik zeg maar iets, maar vraag wat je ouders aankunnen en desnoods gaat iedere zaterdag 1 van de kinderen naar opa en oma, het kind kan blijven slapen, of als je dat teveel vindt, dan alleen overdag en om 19.00 uur weer ophalen. Dit geeft iedereen wat rust.
Is het niet mogelijk die valeriaan in iets van eten te druppelen, zodat je kind niet in de gaten heeft? Dan ben je van die strijd ook af.

tegelijk

We schreven tegelijk. Misschien het 1 voor 1 logeren toch doorzetten, ze blijven toch niet uren boos hierover? Met degene die niet logeert kan je dan iets leuks gaan doen, al is het maar een ijsje halen bij McDonalds bijvoorbeeld. Gewoon iets wat je anders niet doet.

Opa en oma

Ik zou heel stellig omgaan met herrie over wie er naar opa en oma mag. Opa en oma zijn oud en willen maar 1 kind per keer. Nu is je broertje aan de beurt en jij de volgende keer.

Dat lastige slapen: heel bekend bij ADHD. Melatoninegebrek. Melatonine kun je kopen bij de drogist, in NL in elk geval. Maar valeriaan helpt ook. Of een bekertje warme melk. Of alledrie.
Melatonine kun je als kortwerkend middel krijgen, voor het inslapen. Er is ook een versie met langzame afgifte, voor het doorslapen. Wees er voorzichtig mee, het is te koop bij de drogist maar er is wat discussie of je daarmee het slaapprobleem niet juist in stand houdt. Ik vermoed echter dat de arts in maart dit toch gaat voorschrijven, is vrij standaard bij ADHD namelijk.

Speltherapie

Hoi, zou het een idee zijn om hem speltherapie te laten geven vanwege die heftige angst richting zijn jongere broertje? Hij lijkt extreem jaloers en bang dat zijn broertje ( meer) aandacht krijgt. Ik vind het best heel heftig klinken zoals je het hier opschrijft. In ieder geval veel sterkte.