We tellen af....

Wel logeren

Ik lees alleen maar redenen om de jongens wel apart bij opa en oma te laten logeren. Moeilijk is iets anders dan onmogelijk .

Ik denk dat het belangrijk is om dan van tevoren te bespreken, misschien zelfs op te schrijven, wat jullie in zo'n weekend gaan doen. Liefst ook iets bijzonders wat hij leuk vindt. Als opa en oma iets met broertje doen wat hij ook wil doen, dan kan dat in het volgende logeerweekend. Zo blijft het eerlijk.

Misschien gaat hij ook wel inzien dat wat voor broertje leuk is, misschien minder aansluit bij zijn interesses, en andersom. En dat dat niet erg is.

Grenzen

Wat ik in jouw verhaal lees, misschien zit ik er helemaal naast, is dat jullie erg meebuigen met dit kind. Dat hoeft helemaal niet verkeerd te zijn maar het kan wel leiden tot steeds eisender gedrag van het kind.
De kunst is grenzen te stellen en je er aan te houden zonder al te rigide te worden. Er moet ruimte genoeg zijn voor het kind maar hij moet ook leren dat er dingen zijn die niet kunnen. Dat zal niet makkelijk zijn en alle volwassenen om hem heen zullen daar in moeten samenwerken. Wat je moet vermijden is dat hij de kans krijgt om mensen tegen elkaar uit te spelen. Dat lees ik wel in jouw opmerking over dat je van oma moest terugrijden.
Wat ik zou doen is kijken hoe jij en zijn vader het willen en daar naar toe werken. Bijvoorbeeld, een zaterdag per maand gaat het broertje logeren bij oma en opa. Dan ga je met opa en oma, zonder kinderen, bespreken dat dit voor jullie erg nodig is om bij te komen en dat het voor het voor zowel de oudste als het broertje gezond is om even de aandacht alleen te hebben. Dat het fijn is als opa en oma het broertje willen laten logeren maar dat er dan wel goede afspraken nodig zijn waar niet vanaf geweken wordt. Zoals niet de oudste ophalen als die stennis schopt. Dat is best een heel verkeerd signaal geven aan je kind. Grenzen stellen is lastig maar noodzakelijk, zeker als het om een kind gaat waar de zaken niet zo makkelijk mee lopen. Die hebben grenzen misschien nog wel het hardste nodig.

Weekje rust

Dat weekje rust kunnen jullie ook zonder scheiding regelen, hoor! Ga gewoon een week weg dan. Als jullie gescheiden zijn, moet vader het immers ook steeds een week alleen redden met de kinderen, dus dan kan hij dat nu ook. Des te fijner dat het nu dan niet defintief is en dat jij uitgerust terugkomt.

Gaan jullie komend weekend dat wel iets bijzonders en leuks met de oudste doen? En mag de oudste dan de volgende keer alleen naar opa en oma?

Doorbijten

ik denk dat het verstandig is je voor te bereiden op drama, maar deze keer toch echt door te zetten. Tot nu toe is je zoon 'beloond' voor zijn drama door toch samen met broertje naar opa en oma te mogen. Daar moet een eind aan komen. Laat hem zien dat het met jullie ook heel erg leuk kan zijn, zonder broertje. En zelfs als het niet leuk wordt (doordat hij blijft zeuren), stug volhouden. Hij bepaalt niet, dat doen jullie als volwassenen. En verandering tot stand brengen is moeilijk, maar zal toch echt moeten. Tot hier en niet verder. Anders glijden jullie steeds verder af. En ik snap oprecht niet wat 'hem graag zien' te maken heeft met hem 'weghouden bij opa en oma'. Deze gedachte klopt niet. Hem in alles zijn zin geven is NIET het beste voor hem. Dus juist omdat je hem graag ziet moet je hem begrenzen. Daar vraagt hij heel duidelijk om door zijn gedrag.

In een ander draadje vertelde Tsjor over hoe je dat doet. Je gaat voor hem staan, met je voeten een beetje uit elkaar stevig op de grond. Je maakt je groot. En je zegt rustig tegen hem wat je wil. Dus in dit geval: zoon, je broer gaat het weekend naar opa en oma en jij blijft bij ons. Volgende week (of wanneer dan ook maar) ga jij naar opa en oma en blijft je broer hier. Punt. Niet uit gaan leggen, niet in discussie, gaat hij drama maken dan kan hij naar zijn kamer om uit te razen. Niet toegeven aan gezeur, standvastig blijven. Maak daar ook afspraken over met je man. Niet ingaan op drama of zeuren. Jullie zijn de baas.

En verder eens met Autimam. Laat je niet zo beïnvloeden door je zoon. Makkelijk gezegd hoor, dat snap ik heus. Maar je zoon zal voelen hoeveel macht hij over jullie heeft, en dat is niet gezond voor jullie gezin. Dus vorm vooral met je man samen een front. Ieder apart een paar dagen bijtanken lijkt me een heel goed plan. Een week is (nu) misschien teveel voor degene die het alleen moet zien te redden. Maar als je komend weekend voor elkaar krijgt dat oudste met jullie op pad gaat, is dat hopelijk het begin van wat rust voor iedereen.

Verder zou ik via de huisarts proberen systeemtherapie te regelen voor jullie als gezin. Om de dynamiek in het gezin te leren veranderen.

Sterkte hoor, het lijkt me heel erg zwaar. Maar nu doorpakken levert je hopelijk in de toekomst minder strijd op.

Paper

Autimam bedoelt dat jij en je man ieder apart weg gaan, niet samen. Juist om zelf even helemaal tot rust te komen.
En sorry hoor, maar als je nu al stelt dat je vreest dat het toch weer niet gaat lukken vind ik dat je het ergens wel aan jezelf te danken hebt. JIJ bent toch de volwassene hier? Kijk, dat het niet leuk is als je zoon uit zijn dak gaat begrijp ik best, maar je snapt toch zelf ook wel dat als jij nu toch weer toegeeft dat het van kwaad tot erger wordt?
Roep jezelf eens tot de orde! Als jij (en je man) je zoon niet opvoeden, wie gaat dat dan wel doen??

Cursus opvoeden gaan doen

en neem je ouders mee. Sjonge zeg, sla eens met je vuist op tafel! JIJ bepaalt, niet je kinderen, niet je ouders. En als je moeder het er niet mee eens is, gaan BEIDE kinderen weer mee naar huis.

Er is hierboven al eens eerder voorgesteld om even met je ouders om de tafel te gaan zitten, zonder de kinderen erbij. Lijkt me een heel goed plan. Vertel ze dat deze manier van doen voor jullie kinderen niet goed is. En daarmee voor jullie als gezin niet.

Echt, ga een cursus doen, meld je aan voor systeemtherapie, maar doe iets en laat niet zo over je lopen. Ik word een beetje kriegel van je slachtoffergedrag. Je houdt op deze manier de hele situatie zelf in stand. Gun je kinderen een opvoeding met grenzen, die hebben ze (vooral je oudste) duidelijk nodig. En ja, het wordt lastig en pijnlijk en moeilijk, maar als je door blijft modderen zoals nu wordt het alleen maar erger, en zit er dus blijkbaar nog een scheiding aan te komen ook. Dit is het moment om die andere afslag te nemen, deze leidt rechtstreeks naar de afgrond.

Daarom dus een cursus en systeemtherapie

En lees het boek 'Het explosieve kind' van Ross Greene. Wordt hier op het forum veel getipt voor de omgang met 'moeilijke' kinderen.

Ik vind dat je wel degelijk een slachtofferrol aanneemt. Van tevoren al aangeven dat je denkt dat het niet gaat lukken, tja, dan lukt het dus ook niet. En je moeder jouw gezag laten ondermijnen en daarover hier klagen, terwijl je natuurlijk allang je moeder tot de orde had moeten roepen vind ik ook slachtoffergedrag.

Ik schreef hierboven al een manier op hoe jij je zoon duidelijk kan maken dat jij de baas bent. Maar het begint natuurlijk al met je eigen overtuiging. Je doet wanhopig je best om lief gevonden te worden, dat is jouw zwakke punt en daar maakt hij feilloos misbruik van. Maar jij bent zijn moeder, niet zijn vriendin. En zijn vriendin ga je op deze manier nooit worden, want hij loopt over je heen. Hij is nu pas 8, nu kun je nog bijsturen, over 2 jaar wordt dat al heel wat moeilijker.

Ik snap dat jullie jaren gemodderd hebben, en dat de rek eruit is, maar je doet niemand een plezier met deze instelling. Vooral jezelf en je zoon niet.

Nee, straffen helpt niet. Wel belonen wat wel goed gaat, en negeren wat niet goed gaat. Zelf rustig blijven, nog een keer herhalen wat jij wil dat zoon doet. En dat positief formuleren, geen zinnen beginnen met ik wil NIET dat je, maar juist benoemen wat je wel wil. Daar kun je eventueel in het begin een beloning aan koppelen: als je nu rustig op je kamer gaat spelen, dan... (filmpje kijken, op de tablet, iets lekkers, wat later naar bed, wat hij ook maar fijn vindt). Maar met een pittig kind als het jouwe is het misschien later slecht weer af te bouwen. Dus misschien niet aan beginnen.

Als je niet thuis bent, juist vooral niet toegeven aan slecht gedrag. Wat je ook denkt dat de omgeving ervan denkt. Ik weet uit ervaring dat die juist vaak denkt dat een ouder op dient te treden. Maar dat zou je niet uit moeten maken. Consequent zijn, doen wat je zegt en zeggen wat je doet, lijkt me bij jouw zoon uitermate belangrijk.

Overigens is even weglopen als het je teveel wordt een prima manier om te voorkomen dat je gaat schreeuwen. Gewoon even op het toilet gaan zitten of op je eigen kamer. Even tot 10 tellen (of 100...), diep ademhalen en dan weer naar buiten. Je zoon is er niet op uit om jou pijn te doen, en hij houdt hoe dan ook van je want jij bent zijn moeder. Laat die gedachten los, ze helpen je niet. Ga terug naar de huisarts en zorg dat er meer spoed achter de onderzoeken gezet wordt. Ik weet niet waar je woont, maar een wachtlijst van 3 jaar is natuurlijk onzin. Zoek verder, bel zelf rond, maar kom in actie.

Goed zo!

Fijn dat jullie al verdere actie hebben ondernomen.

Maar je voorbeelden, daar word ik echt niet vrolijk van . De aller-aller-aller-belangrijkste tip hier op het forum is al jaren "pick your battles". Dat houdt in dat je zorgvuldig moet kiezen waar je wel en niet het gevecht over aangaat. Bij jouw zoon zou ik eens heel kritisch nadenken over waar je wel en niet je energie in wil steken, en daar dan ook ECHT een standpunt innemen.

Waarom zou het erg zijn dat zijn kleren vuil worden? Het is een jongen van 8! Trek hem oude/goedkope kleren aan en laat hem lekker ravotten! Hoe meer energie hij kwijt raakt, hoe beter! En waarom mag hij niet door de plassen? Er is toch niks lekkerder dan lekker springen in die plassen? Trek kaplaarzen aan en doe lekker mee! Heel eerlijk gezegd zou ik je ook negeren als ik jouw kind zou zijn. Begin eens met je kinderen lekker mee naar buiten te nemen en ze uit te laten razen in een bos, aan het strand of in een speeltuin. Een teveel aan energie uit zich in dwars gedrag. Dus mat ze lekker af. En geef ze alsjeblieft wat meer ruimte. Je zult zien dat hun gedrag verbetert.

Echt, pick your battles. Vieze en/of natte kleren zijn de strijd NIET waard. Je uitschelden of iets dergelijks wel.

Lees

Je zit te wachten op een diagnose dat een wondermiddel gaat geven. Dat gaat er echt niet komen. Je moet zelf aan de bak. Begin eens om dat boek te lezen wat hierboven genoemd wordt, daarin worden handvaten aangereikt hoe met bepaald gedrag om te gaan en krijg je meer inzicht waarom je kind iets doet. Dus: lees.
En lees bovenstaande tips nog eens goed door op een rustig moment. Je kan veel meer 'laten gaan' dan nu.

negatieve aandacht

Volgens mij is je kind erg bezig met aandacht trekken. En dan maar negatieve aandacht. Pas als jullie veel meer negeren (alleen op dingen kapot gaan of die gevaarlijk zijn nee zeggen) ziet hij dat dat geen zin heeft. Leg dingen weg waarbij hij zit te klieren en die kapot kunnen.
Bezie ook meer met humor, als hij op de grond ligt, zeg dan dat je een doekje pakt kan hij mooi de vloer boenen. Handig toch, zo'n kind?
En prijs hem de hemel in als hij iets goed doet, goed heeft stil gezeten, goed heeft gewacht enz. enz.

koud

lijkt me een uitstekend leermoment voor hemzelf. Hij ging in de plassen stampen, en kreeg er zere (koude) voeten van. Daar hoef je als ouder dus juist helemaal niks meer aan/mee te doen!

Leermoment

Inderdaad, dit is een prima leermoment, onze dochter wilde bij de eerste de beste zonnestraal aldoor in bikini naar buiten, en ik moest het badje klaarzetten. Ik kon haar gewoon níet overtuigen dat het daarvoor veel te koud was, ze bleef maar zeuren en zagen, dus hup, dan ga jij toch in je bikini naar buiten. Binnen 30 seconden snapte ze mijn uitleg.
Als zijn kleding vuil mag worden, waarom mocht hij dan trouwens niet op zijn rug schuiven?

Ik denk dat je inderdaad met een pittig kind wat minder regels moet stellen, alleen grenzen stellen bij wat écht belangrijk is, verder lekker laten rommelen en zichzelf goed moe laten maken, én de kinderen dingen los van elkaar laten doen, de een naar opa/oma/vrienden en dan met de ander wat leuks doen, en dat afwisselen. Niet vragen of ze dat willen of duidelijk maken aan de een wat de ander gaat doen, gewoon als voldongen feit brengen.

Meteen mee stoppen hoor

die 'goeie' kleding.
Jammer voor jou, maar helaas.
Met een beetje geluk lukt het je over een paar jaar wel.
Maar sommige kinderen zijn niet in goede kleding te houden. (en voor de meeste kinderen is er niks aan)

Stelen

Wat dacht je, dat je kinderen kant en klaar, volledig opgevoed en al, uit je buik kwamen?

Je kind 'steelt'. (veel liever: nam iets mee dat niet van hem is)
Nou, daar start je opvoeden dan. Dan maak je, op fijne en duidelijke wijze, op een manier die op hem is aangepast, duidelijk dat hij dat niet meer moet doen.

Dat snappen we wel hoor Paper

Maar wij moeten het doen met de informatie die jij hier geeft. En voor mij ontstaat daaruit een beeld van een moeder die haar nogal dwingende zoon in alles zijn zin geeft, om hem maar vooral het gevoel te geven dat ze van hem houdt en om maar vooral te zorgen dat hij niet gaat huilen. En dan vervolgens vindt dat hij onhandelbaar is, omdat hij er geen genoegen mee neemt als hij zijn zin niet krijgt.
Dus geven wij je de raad om wat strenger te zijn, om hem te begrenzen, en om hem te negeren als hij dramagedrag vertoont, en hem juist te belonen voor positief gedrag.

Als dat niet is wat je wil horen, of als dat niet is hoe het zit, dan spijt me dat, maar dan moet je misschien meer concreet worden in je voorbeelden. Vies en nat worden doet ieder kind, als je daar als ouder al een drama van maakt dan houd ik mijn hart vast voor als hij in de puberteit komt. En ook al doe je nu ontzettend je best en heb je de allerbeste bedoelingen, dan nog hoeft het niet zo te zijn dat jouw manier van opvoeden bij dit kind werkt. Ik heb zelf ook twee totaal verschillende kinderen, waar ik de een moet duwen moet ik bij de ander op de rem. En dat vind ik erg lastig, bij mijn jongste moet ik continu nadenken over wat ik doe, en vaak doen wat niet bij mij past. Dat kost bakken energie en is erg frustrerend, want het pakt dan meestal nog niet uit hoe ik het graag zou willen. Maar ik ben wel bereid naar mijn eigen aanpak te kijken, en eens iets anders uit te proberen. Dat mis ik bij jou, jij blijft zeggen dat je het allerbeste wil voor je kind, maar jouw aanpak werkt duidelijk niet. Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg. Dus als je wat wil veranderen zul JIJ dat moeten doen. Jouw gedrag is het enige waar jij invloed op hebt. Ook al is je zoon pas 8.

Ik hoop oprecht voor jullie dat de juiste hulp gevonden wordt, en dat er wat harmonie in jullie gezin komt.

ombuigen

Zijn gedrag is zeker niet jouw fout. Maar hoe jij reageert kan wel van invloed zijn om zijn 'ongewenste' gedrag om te buigen.
Het is normaal dat soms 'je hart breekt', maar beter is dat niet te laten merken en het hoofd koel te houden. Stelen is met 8 nog zeker niet zo alarmerend, het is zijn manier van aandacht vragen (op zijn kop krijgen is ook aandacht) Als je wil dat er dingen verbeteren is het goed naar zowel zijn als jouw gedrag te kijken, want dat is nou eenmaal een wisselwerking. Je moet dit niet allemaal lezen als kritiek op jou als ouder, hier zijn allemaal ouders met soortgelijke 'lastige' kinderen die door schade en schande wijs zijn geworden. Doe er je voordeel mee.
Ik hoop dat dat boek je nog meer handvaten geeft.

Reageren

Zelf denk ik, als ik dit lees, misschien moet je eerst wel veeeeeeeel minder tegen je zoon gaan zeggen en zeker geen 'correcties' of 'aanwijzingen'. Bij autisme volgt iemand zijn/haar eigen denkspoor en is vooruit aan het analyseren en denken en elke tekst kan die gedachtentrein hinderlijk onderbreken.
Misschien is het wel handig om op dit moment veel meer naar je zoon te luisteren en te kijken en te wachten op wat hij zegt?
En van je schrap zetten en positief belonen verwacht ik eerlijk gezegd niet zoveel.
Wel van rustig, op een goed moment, uitleggen wat de bedoeling is als je de broertjes van elkaar scheidt, en de een gaat naar oma en de ander blijft thuis.
Rustig uitleggen en dan terugvragen, zinnen terugvragen, of deze zoon begrepen heeft wat je wil zeggen. En dan hopen dat hij ook gelooft dat dat het is dat je wil zeggen.
Het klinkt nu allemaal nogal paniekerig en corrigerend. Maar dat helpt niet.
Het kan helpen om de emotie uit je stem te halen en wat neutraler te gaan praten. Kies ook wat meer concrete korte tekst. en houdt geen heel verhaal. Beoordeel of een zin wel 'aankomt'.
En inderdaad, lees eens wat, of doe een goede cursus of training. Speciaal gericht op het omgaan met kinderen met autisme, niet zomaar een cursus 'positief opvoeden' of zoiets.
Zelf heb ik veel gehad aan trainingen bij Autisme Centraal.
Ik wens je heel veel sterkte want het is vooral ook een verandering in je eigen houding die mogelijk bij kan dragen dat je zoon zich beter gaat voelen en zich beter gaat ontwikkelen. Soms denk je, dat weet ik nu wel, maar het gaat erom dat je ook je houding en gedrag verandert en dat valt niet altijd mee.

Straffen en belonen

Nou, dat is dan in elk geval duidelijk en de ervaring met de meeste kinderen met autisme. Straffen en belonen helpt niet. Het gaat erom dat je uitlegt wat de bedoeling is, zonder emoties. Met extra geduld en kalmte.

De boeken die mij geholpen hebben, zijn, na 'het explosieve kind' van dr Ross Greene, vooral de Hulpgids Asperger van Tony Atwood en 'Geef me de Vijf' van Colette de Bruin.
https://www.geefmede5.nl/methodiek

Verder heb ik veel gehad aan de gasten van 'Wrong Planet' een forum opgezet door iemand die zelf autisme heeft. En de NVA, de Nederlandse Vereniging voor Autisme.
En uiteraard de trainingen bij Autisme Centraal.
https://www.autismecentraal.com/public/index.asp?lang=NL&pid=0

paper

Dan is het ook vooral van belang om even wat tijd voor jezelf vrij te maken. Kun je vrij nemen van je werk? Of ga een weekend alleen weg terwijl je man bij de kinderen is. Eerst goed voor jezelf zorgen, anders kun je ook niet goed voor je kinderen zorgen!