(Stief)zoon (16) blieft bij pa geen regels, loopt weg naar ma (die ontvangt met open armen)
Hai, ik (45V) ben nieuw hier en ik zit met de handen in het haar. Een luisterend oor, tips en kritiek, allemaal heel welkom.
Ik kan een boek schrijven, maar zal proberen to the point te blijven.
Gezinssituatie: samengesteld. Ik heb 3 kinderen (tussen 15 en 17) mijn man (45) heeft 1 zoon (16). We zijn 10 jaar samen. Beide Co-ouderschap. Mijn ex heeft inmiddels ook een relatie, verhoudingen zijn prima. Ex van man heeft meerdere relaties gehad, hielden geen stand.
Ex van man was dus merendeel van de tien jaar alleen met stiefzoon. In haar huis staat gezelligheid bovenaan. Regels zijn er niet, (stief)zoon maakt daar al jaren de dienst uit, hij hoeft NIKS te doen in huis. Er is daar nooit onenigheid, ze plooit zich volledig naar hem. Als hij iets flikt (spijbelen bijv.) krijgt hij geen straf van haar. Moet hij (naar zijn zin) teveel moeite te doen voor een schoolvak? Laat dat vak maar vallen. Was een docent streng voor hem omdat hij zijn huiswerk niet had gemaakt: boze brief naar de docent… Ik denk dat jullie wel een idee hebben nu.
Bij ons zijn er wel regels (hoe laat thuis, 1x pw kamer opruimen, ieder 1 vast klusje). En er zijn consequenties als iets niet gaat zoals het hoort (even niet online, niet uit mogen).
Stiefzoon blieft die regels niet. Het is nu al 1,5 jaar strijd. Zijn moeder wil er allemaal niet van horen. Als we hem willen straffen omdat hij bijv iets heeft vernield in huis, veel te laat thuiskomt, mij uitscheldt, wordt zijn moeder kwaad op ons.
Vorige week bleek hij wederom gespijbeld te hebben (en nog een boel meer dingen). Wij vinden dat dit niet kan en wilden hem een gepaste straf geven. Stiefzoon ontplofte, is naar zijn moeder gegaan en liet weten dat hij niet meer bij ons wil wonen. Zijn moeder heeft hem met open armen ontvangen. Beide (stiefzoon en zijn moeder) weigeren nu alle contact. We hebben al ruim een week niks meer gehoord.
Mijn man is zo verdrietig en ook boos. Mijn kinderen zeggen: eindelijk rust. Ik zit er tussenin.
Ik dacht dat ex van man wel zo zou zijn dat ze (stief)zoon terug zou sturen om het uit te praten, dat ze DIT toch ook wel te ver vond gaan van haar zoon. Maar nee.
Maar wat nu te doen? Hij is 16 en mag zelf kiezen bij wie hij wil wonen, dat weten we. Hij is een puber, kiest de weg van de minste weerstand, snappen we ook. Maar hoe trekken we dit weer recht en hoe gaan we nu verder met ex van man?
vragen? Ik beantwoord ze graag.
Foutje
Wat een moeilijke situatie Mrs Smith. Ik denk dat het heel goed is om even pas op de plaats te nemen en alles te laten bezinken. Zo'n diagnose (al dan niet voorbarig gesteld) geeft toch een heel andere kijk op de zaak. Fijn in elk geval dat er weer contact is tussen vader en zoon!
Het probleem hier is dat de “diagnose” grote, vergaande en, als vader en stiefmoeder nu hierin meegaan, onomkeerbare gevolgen kan hebben. Je merkt het hier: de problemen die aan het begin van het draadje vooral systemisch leken, worden nu opeens verklaard vanuit wel heel ernstige persoonlijkheidsproblematiek van de zoon. Van een normale puber met, voor mij in ieder geval, herkenbare ass-kenmerken, is de jongen opeens een narcistische probleemveroorzaker geworden. Wordt er niet ingezet om als de wiederweerga aan de slag te gaan met psycho-educatie om meer te leren over ass-kenmerken bij een puber en hoe daar mee om te gaan, maar moet er nu “herstel” plaatsvinden, terwijl moeder alleen de zorg op zich neemt. Ik kan me heel goed voorstellen dat het pijnlijk is, de keuze van zoon om uit contact te gaan. En dat de situatie vervolgens een schuldvraag oproept en de wens om die situatie vooral te verklaren door omstandigheden die buiten het eigen systeem liggen (moeder voedt slecht op, zoon heeft narcistische trekken). Maar daar kom je op de lange termijn niet verder mee. Heel naar voor zoon dat hij deze behandelaar heeft getroffen, bij de jeugdGGZ had hij wellicht een echte diagnose kunnen krijgen met bijhorende hulp.
Er is met wat zoeken ook wel info te vinden ovef hoe je onderscheid kunt maken tussen ASS en NPS.
Als ik het me goed herinner, gaat het dan (zeer versimpeld) vooral over al dan niet een kwade intentie achter het gedrag. Een narcist kan de ander zo kleineren en/of manipuleren dat er schade ontstaat, en hij/zij voelt niet slecht over die schade, het enige doel is krijgen wat hij/zij wil, en soms wil de narcist simpelweg dat de ander zich slecht voelt zodat hij/zij beter kan voelen. De autist wil juist niet dat de ander zich slecht voelt en voelt zich zélf slecht wanneer hij/zij een ander kwaad doet of schaadt en kan daar lang last van hebben (weer: zeer versimpeld!).
Ik neem aan dat de psycholoog daar ook van op de hoogte is.
Misschien kan je man die vraag (hoezo NPS en niet ASS) ook stellen bij het volgende gesprek.
Jammer dat je je aangevallen voelt. Maar misschien kun je wel horen wat de kern van die opmerkingen is. Nl dat de keuze van de behandelaar voor deze diagnose en wijze van communicatie erover op zijn minst afwijkend is van wat gangbaar en protocol is.
Ook mijn ervaring is dat waar de gemiddelde pseudo-psycholoog op TikTok/reddit al snel met de narcisme-diagnose smijt, die in de ggz echt pas na 18 en een heel langdurig traject gesteld wordt. Juist omdat er zoveel overeenkomsten lijken te zijn met gedrag dat past bij het autistisch spectrum.
Een andere reden daarvoor zie je hier; ga je mee in die hele vroege nps diagnose dan is het ineens allemaal te wijten aan moeder en haar grenzeloze opvoeding. Is het ineens volkomen logisch dat pa en stiefma kind laten vallen.
Terwijl dat bij een kind met een autistische spectrum juist niet wenselijk zou zijn. Dat kind is juist veel meer gebaat bij psycho-educatie van beide ouders. En ook daarbij past overigens dat een puber van 16 geen zin heeft om aan zo’n diagnose mee te werken.
Dus als dit een reguliere ggz-psychiater is die de diagnose heeft gesteld dan is waarom hij daarin afwijkt van richtlijnen een belangrijke vraag.
Mocht nou blijken dat het toch geen ggz-psychiater was die de diagnose riep, maar een ander soort -peut, dan is het aan te raden om te vragen waarom diegene vindt dat hij/zij zo’n diagnose mag stellen.
Biebel schreef op 06-05-2024 om 15:53:
Jammer dat je je aangevallen voelt. Maar misschien kun je wel horen wat de kern van die opmerkingen is. Nl dat de keuze van de behandelaar voor deze diagnose en wijze van communicatie erover op zijn minst afwijkend is van wat gangbaar en protocol is.
Ook mijn ervaring is dat waar de gemiddelde pseudo-psycholoog op TikTok/reddit al snel met de narcisme-diagnose smijt, die in de ggz echt pas na 18 en een heel langdurig traject gesteld wordt. Juist omdat er zoveel overeenkomsten lijken te zijn met gedrag dat past bij het autistisch spectrum.
Een andere reden daarvoor zie je hier; ga je mee in die hele vroege nps diagnose dan is het ineens allemaal te wijten aan moeder en haar grenzeloze opvoeding. Is het ineens volkomen logisch dat pa en stiefma kind laten vallen.
Terwijl dat bij een kind met een autistische spectrum juist niet wenselijk zou zijn. Dat kind is juist veel meer gebaat bij psycho-educatie van beide ouders. En ook daarbij past overigens dat een puber van 16 geen zin heeft om aan zo’n diagnose mee te werken.
Dus als dit een reguliere ggz-psychiater is die de diagnose heeft gesteld dan is waarom hij daarin afwijkt van richtlijnen een belangrijke vraag.
Mocht nou blijken dat het toch geen ggz-psychiater was die de diagnose riep, maar een ander soort -peut, dan is het aan te raden om te vragen waarom diegene vindt dat hij/zij zo’n diagnose mag stellen.
Dit dus. Bij mij zit de verbazing voornamelijk bij het handelen van de therapeut. Niet ongeloof naar jou toe. Een diagnose kan alleen gesteld worden door een psychiater, een klinisch psycholoog of een GZ psycholoog. Ik zou zeker navragen of de therapeut een van die opleidingen heeft afgerond. Ik krijg echt kippenvel van mensen die naar te pas en te onpas NPS roepen. Dat is echt een stevige diagnose wat heel veel onderzoeken aan vooraf gaan en die verkeerd gesteld enorm veel schade kan toebrengen.
IMI-x2 schreef op 06-05-2024 om 15:18:
Er is met wat zoeken ook wel info te vinden ovef hoe je onderscheid kunt maken tussen ASS en NPS.
Als ik het me goed herinner, gaat het dan (zeer versimpeld) vooral over al dan niet een kwade intentie achter het gedrag. Een narcist kan de ander zo kleineren en/of manipuleren dat er schade ontstaat, en hij/zij voelt niet slecht over die schade, het enige doel is krijgen wat hij/zij wil, en soms wil de narcist simpelweg dat de ander zich slecht voelt zodat hij/zij beter kan voelen. De autist wil juist niet dat de ander zich slecht voelt en voelt zich zélf slecht wanneer hij/zij een ander kwaad doet of schaadt en kan daar lang last van hebben (weer: zeer versimpeld!).
Ik neem aan dat de psycholoog daar ook van op de hoogte is.
Misschien kan je man die vraag (hoezo NPS en niet ASS) ook stellen bij het volgende gesprek.
Deze link is heel informatief, TO, die geeft weliswaar niet de vergelijking tussen autisme en narcistische persoonlijkheidsstoornis, maar wel met borderline persoonlijkheidsstoornis (wat veel overeenkomsten heeft qua gedrag).
Hier is heel goed uitgelegd hoe autisme en borderline van elkaar verschillen, en dit white paper is geschreven juist omdat het zo moeilijk kan zijn om het verschil te zien.
Ik zou op deze leeftijd ook verwachten dat in de jeugd GGZ eerst met een werk hypothese autisme gewerkt zou worden om te kijken of de interventies helpen. Zoniet dan kan altijd uitgeweken worden naar andere hypothesen. Advies aan jullie is van iedereen hier om vooral kritisch te blijven en heel veel vragen te stellen over de werkwijze en hoe tot bepaalde conclusies gekomen is. Zelf een second opinion vragen zou ook een optie zijn.
ik ben het met je eens Kimdekim. Een misdiagnose kan inderdaad vreselijke gevolgen hebben.
Maar je kunt het ook andersom bekijken: als de psycholoog het juist ziet (en hij heeft er al een ander bij gehaald die hetzelfde zag), moet de omgeving ook daarmee leren omgaan en daar begeleiding bij krijgen, omdat ze anders ernstig beschadigd kunnen raken. En hoewel therapie bij NPS in 95% van de gevallen weinig of niets uithaalt, heeft het bij jongeren misschien wel meer succes? Misschien kan hij met goede begeleiding wel leren zich wat beter te gedragen?
Overigens was TO niet bij de gesprekken met de psycholoog aanwezig, het zou me niets verbazen als hij geen diagnose heeft gegeven, maar slechts een sterk vermoeden heeft uitgesproken, en dat die nuance bij vader is weggevallen. Maar dat is puur gissen van mij. Punt blijft dat deze jongen en zijn familieleden het zwaar hebben en dat hulp welkom is.
'de problemen die aan het begin van het draadje vooral systemisch leken, worden nu opeens verklaard vanuit wel heel ernstige persoonlijkheidsproblematiek van de zoon. Van een normale puber met, voor mij in ieder geval, herkenbare ass-kenmerken, is de jongen opeens een narcistische probleemveroorzaker geworden.'
Dit is helemaal knap: een diagnose stellen zonder dat je de betreffende ooit gezien en gesproken hebt, op basis van een beschrijving van een derde. En daarmee iemand bekritiseren die meerdere gesprekken heeft gehad, met de betreffende en familie, en een consult van een collega heeft ingeroepen.
Tsjor
“Dit is helemaal knap: een diagnose stellen zonder dat je de betreffende ooit gezien en gesproken hebt, op basis van een beschrijving van een derde”
Tsjor, ik snap je reactie niet. TS noemt die ASS-kenmerken aan het begin van het draadje.
“En daarmee iemand bekritiseren die meerdere gesprekken heeft gehad, met de betreffende en familie, en een consult van een collega heeft ingeroepen.”
Mijn kritiek betreft dat er een diagnose gesteld wordt, die niet gesteld mag worden. Dit is geen grijs gebied. En het toch noemen van nps (waarvan dus niemand kan weten of het wel om nps gaat) is voor de jongen schadelijk. Terwijl zijn behandelaar er voor hem moet zijn.
absor schreef op 22-04-2024 om 16:26:
Ik lees heel veel frustratie richting de opvoedkeuzes van de moeder. Terwijl zij de moeder is en dit lekker helemaal zelf mag weten
Ik lees ook heel veel bemoeienis vanaf jou naar je stiefzoon, terwijl je eigenlijk jezelf er gewoon helemaal buiten moet laten. Laat je man dit doen.
Tip; stop met boos zijn op zijn moeder. Bemoei je niet met haar manier van opvoeden. Veroordeel niet continu alles.
Geef je man en zijn zoon de ruimte om dit samen ZELF uit te zoeken. Maar stop met bemoeien. Als ik die stiefzoon was zou ik jou ook wel kunnen schieten en echt geen zin meer hebben in bij mijn vader langs gaan als daar zo’n vrouw naast zit te bedenken wat voor straffen ze me allemaal wil geven hoor.
buiten al je vooringenomenheid heb je ook gelezen dat dit aL 10 jaar een samengesteld gezin is?
je praat alsof TO 1 date gehad heeft met de vader van deze jongen en even de dienst wil gaan uitmaken
Ga vandaag wel direct eens navragen waarom er wel makkelijk over ASS-kenmerken en hechtingsproblematiek bij kinderen en jongeren gesproken wordt, ook zonder diagnose. Is eigenlijk ook raar.
Zou het niet zo kunnen zijn dat de huidige kenmerken met name te maken hebben met het feit dat moeder nauwelijks tot geen grenzen heeft gegeven waardoor kind niet met teleurstellingen heeft leren om te gaan?
Dat icm ASS trekken zou huidig gedrag verklaren en niet gelijk betekenen dat er sprake is van een narcistische persoonlijkheidsstoornis....
Lena12 schreef op 07-05-2024 om 10:53:
Zou het niet zo kunnen zijn dat de huidige kenmerken met name te maken hebben met het feit dat moeder nauwelijks tot geen grenzen heeft gegeven waardoor kind niet met teleurstellingen heeft leren om te gaan?
Dat icm ASS trekken zou huidig gedrag verklaren en niet gelijk betekenen dat er sprake is van een narcistische persoonlijkheidsstoornis....
Je mag verwachten dat een professional daar rekening mee gehouden heeft. Maar vader kan de vraag natuurlijk aan de psycholoog stellen.
Siobo schreef op 07-05-2024 om 08:50:
Ga vandaag wel direct eens navragen waarom er wel makkelijk over ASS-kenmerken en hechtingsproblematiek bij kinderen en jongeren gesproken wordt, ook zonder diagnose. Is eigenlijk ook raar.
Dit vind ik een heel zinnige vraag. Want je deed het zelf met betrekking tot die ass-kenmerken in dit draadje en daarin ging je best ver: 'Je merkt het hier: de problemen die aan het begin van het draadje vooral systemisch leken, worden nu opeens verklaard vanuit wel heel ernstige persoonlijkheidsproblematiek van de zoon. Van een normale puber met, voor mij in ieder geval, herkenbare ass-kenmerken, is de jongen opeens
een narcistische probleemveroorzaker geworden.' En dat gaat nog wel even verder.
Voor wie leken ze systemisch? Het is niet 'heel plotseling', want de gesprekken met de behandelaar liepen al langer. Je weet niet wat voor onderzoeken eraan vooraf zijn gegaan. Dan geef je aan, zonder enig gesprek gehad te hebben met de jongen of een van de ouders, dat het voor jou allemaal herkenbaar is: ass-kenmerken. En dan wil je weg van de diagnose die in feite gesteld is, zoals iemand al zei, het kan best zijn dat in het gesprek gesproken is over een vermoeden van of iets dergelijk, maar dat dat voorbehoud in de overdracht verdwenen is. Het wordt dan een verwijt aan de ouders (vader en vriendin) dat zij de confrontatie met hun schuld (systemisch) ontlopen door de jongen tot zondebok te maken. Heftig hoor.
Ik ben wat dat betreft trouwens ook benieuwd naar de diagnose 'hechtingsproblematiek', want die kan ook zomaar ergens vallen, vaak meer op basis van biografische gegevens die ingekleurd worden dan dat er echt heldere criteria worden gehanteerd.
Tsjor
