(Stief)zoon (16) blieft bij pa geen regels, loopt weg naar ma (die ontvangt met open armen)
Hai, ik (45V) ben nieuw hier en ik zit met de handen in het haar. Een luisterend oor, tips en kritiek, allemaal heel welkom.
Ik kan een boek schrijven, maar zal proberen to the point te blijven.
Gezinssituatie: samengesteld. Ik heb 3 kinderen (tussen 15 en 17) mijn man (45) heeft 1 zoon (16). We zijn 10 jaar samen. Beide Co-ouderschap. Mijn ex heeft inmiddels ook een relatie, verhoudingen zijn prima. Ex van man heeft meerdere relaties gehad, hielden geen stand.
Ex van man was dus merendeel van de tien jaar alleen met stiefzoon. In haar huis staat gezelligheid bovenaan. Regels zijn er niet, (stief)zoon maakt daar al jaren de dienst uit, hij hoeft NIKS te doen in huis. Er is daar nooit onenigheid, ze plooit zich volledig naar hem. Als hij iets flikt (spijbelen bijv.) krijgt hij geen straf van haar. Moet hij (naar zijn zin) teveel moeite te doen voor een schoolvak? Laat dat vak maar vallen. Was een docent streng voor hem omdat hij zijn huiswerk niet had gemaakt: boze brief naar de docent… Ik denk dat jullie wel een idee hebben nu.
Bij ons zijn er wel regels (hoe laat thuis, 1x pw kamer opruimen, ieder 1 vast klusje). En er zijn consequenties als iets niet gaat zoals het hoort (even niet online, niet uit mogen).
Stiefzoon blieft die regels niet. Het is nu al 1,5 jaar strijd. Zijn moeder wil er allemaal niet van horen. Als we hem willen straffen omdat hij bijv iets heeft vernield in huis, veel te laat thuiskomt, mij uitscheldt, wordt zijn moeder kwaad op ons.
Vorige week bleek hij wederom gespijbeld te hebben (en nog een boel meer dingen). Wij vinden dat dit niet kan en wilden hem een gepaste straf geven. Stiefzoon ontplofte, is naar zijn moeder gegaan en liet weten dat hij niet meer bij ons wil wonen. Zijn moeder heeft hem met open armen ontvangen. Beide (stiefzoon en zijn moeder) weigeren nu alle contact. We hebben al ruim een week niks meer gehoord.
Mijn man is zo verdrietig en ook boos. Mijn kinderen zeggen: eindelijk rust. Ik zit er tussenin.
Ik dacht dat ex van man wel zo zou zijn dat ze (stief)zoon terug zou sturen om het uit te praten, dat ze DIT toch ook wel te ver vond gaan van haar zoon. Maar nee.
Maar wat nu te doen? Hij is 16 en mag zelf kiezen bij wie hij wil wonen, dat weten we. Hij is een puber, kiest de weg van de minste weerstand, snappen we ook. Maar hoe trekken we dit weer recht en hoe gaan we nu verder met ex van man?
vragen? Ik beantwoord ze graag.
MrsSmith schreef op 10-05-2024 om 11:18:
[..]
Nee, hij wil niet/nooit praten (en niet alleen hierover) als het gaat over zijn gedrag. Hij vat alles op als kritiek, ook als het dat echt niet is. Zelfs goedbedoelde tips (“wat een prachtig werkstuk! Misschien wordt het nóg mooier als je een leuke kaft maakt”) maken hem laaiend kwaad.
Schuldgevoel? Alles ligt altijd aan een ander. Een onvoldoende? Dat komt door de leraar. Weer wat gesloopt in huis? Hij werd uitgedaagd door een brusje. Het is vermoeiend.
Geduld is het enige wat we nu nog kunnen hebben, en hebben we ook.
- Dit leest eigenlijk meer alsof je dat kind al 10 jaar niet leuk vind, ik neem aan dat je eigen kinderen ook geen engeltjes zullen zijn, is er nog wel iets wat je wel leuk vind aan de zoon van je man? Of is alles eigenlijk alleen maar negatief?
MrsSmith schreef op 10-05-2024 om 11:18:
[..]
Nee, hij wil niet/nooit praten (en niet alleen hierover) als het gaat over zijn gedrag. Hij vat alles op als kritiek, ook als het dat echt niet is. Zelfs goedbedoelde tips (“wat een prachtig werkstuk! Misschien wordt het nóg mooier als je een leuke kaft maakt”) maken hem laaiend kwaad.
Schuldgevoel? Alles ligt altijd aan een ander. Een onvoldoende? Dat komt door de leraar. Weer wat gesloopt in huis? Hij werd uitgedaagd door een brusje. Het is vermoeiend.
Geduld is het enige wat we nu nog kunnen hebben, en hebben we ook.
Dit kan een teken van narcistische trekken zijn, maar kan ook andere oorzaken hebben. Toen mijn zoon depressief was, vertoonde hij dezelfde reacties: alles lag aan externe factoren, en goedbedoelde tips werden ook opgepikt als nadruk of wat niet goed was.
Jongeren van deze leeftijd die om wat voor reden dan ook worstelen, kunnen soms elke emotie naar buiten uiten met boosheid, ook als er een scala aan andere emoties onder liggen (schaamte, schuldgevoel, angst, somberheid). Dat betekent niet altijd dat die emoties er niet zijn.
Ik zeg niet dat jullie de vermoedens van de behandelaar helemaal naast jullie meer moeten leggen, maar ik hoop oprecht dat jullie niet in de valkuil trappen om alles nu in het kader van narcistische trekken te interpreteren.
Ik weet niet of er kennis isover verbindend gezag bijna eventuele narcistische trekken, maar ik kan mij voorstellen dat deze methode nuttig is ongeacht welke achtergrond het gedrag van stiefzoon heeft en jullie goede handvatten kan geven.
sterkte, TO, de situatie lijkt me uiterst ingewikkeld!
Nick90 schreef op 10-05-2024 om 11:24:
[..]
- Dit leest eigenlijk meer alsof je dat kind al 10 jaar niet leuk vind, ik neem aan dat je eigen kinderen ook geen engeltjes zullen zijn, is er nog wel iets wat je wel leuk vind aan de zoon van je man? Of is alles eigenlijk alleen maar negatief?
Dat lees JIJ zo ja. Ik ben dit topic niet begonnen om te vertellen hoe leuk het momenteel allemaal is.
Geloof het of niet, maar ik hou van mij cadeauzoon!! Ondanks dat het nu zo lastig is! Ik vind het geweldig hoe hij opgaat in zijn sport, waar hij echt supergoed in is! Hoe goed hij overweg kan met heel jonge kinderen, ik kan hem wel opvreten als hij met zijn slaaphaar van de trap komt.
MrsSmith schreef op 10-05-2024 om 11:18:
[..]
Nee, hij wil niet/nooit praten (en niet alleen hierover) als het gaat over zijn gedrag. Hij vat alles op als kritiek, ook als het dat echt niet is. Zelfs goedbedoelde tips (“wat een prachtig werkstuk! Misschien wordt het nóg mooier als je een leuke kaft maakt”) maken hem laaiend kwaad.
Maar die goedbedoelde tip is ook niet fijn want dat kan bij hem binnen komen als : duidelijk niet goed genoeg, want kan beter.
Wat mij opvalt in je manier van reageren in dit draadje, is je scherpe toon alsof je aangevallen wordt. Steeds weer vat je iets op als kritiek.
Lees anders je reacties nog eens door en let op de scherpe bewoording. Hier in dit draadje kom je m.i. niet heel vriendelijk over. Ik snap wel dat je klaar bent met de strijd thuis, maar als je thuis ook scherp uit de hoek komt, is dat niet helpend voor de strijd en sfeer in huis.
MrsSmith schreef op 10-05-2024 om 12:01:
[..]
Dat lees JIJ zo ja. Ik ben dit topic niet begonnen om te vertellen hoe leuk het momenteel allemaal is.
Geloof het of niet, maar ik hou van mij cadeauzoon!! Ondanks dat het nu zo lastig is! Ik vind het geweldig hoe hij opgaat in zijn sport, waar hij echt supergoed in is! Hoe goed hij overweg kan met heel jonge kinderen, ik kan hem wel opvreten als hij met zijn slaaphaar van de trap komt.
Mijn advies: stop met jezelf te verdedigen MrsSmith, zeker naar forummers die zelf slecht kunnen incasseren. Negeer deze reacties gewoon, want ik lees heus wel tussen de regels door dat je niet enkel negatief over stiefzoon denkt!
Daarnaast ben je dit topic idd begonnen over de huidige problemen die spelen, vrij logisch dat de ‘problemen’ dan ook vaker benoemd worden dan de ‘leuke’ zaken.
MrsSmith schreef op 10-05-2024 om 08:30:
[..]
We zouden er heel graag wat mee willen (zijn vader en ik) maar we kunnen nu even niks want zowel stiefzoon als moeder willen (nu) niks (meer).
Momenteel heeft zijn vader ingezet op het herstellen van contact met hem. Dat is er weer en helemaal op de voorwaarden van stiefzoon. Dat houdt in dat ze nu alleen leuke dingen doen en over leuke dingen praten. De roze olifant in de kamer (waarom en vooral hoe hij is weggegaan) blijft nu voorlopig onbesproken, want daar wil stiefzoon het niet over hebben.
Dat is goed voor nu, maar er komt natuurlijk een keer dat er gepraat moet worden. Grote kans dat alles dan weer kapot gaat. Mijn man hoopt op een soort van mediation om dat gesprek goed te laten verlopen.
Het is al jaren op eierschalen lopen rond hem. Zolang je hem in alles gelijk geeft en hem complimenteert (ook voor dingen die gewoon normaal zouden moeten zijn) gaat het goed. Dat zat er van jongs af aan al in maar is steeds dominanter geworden.
Het is gewoon echt heel lastig allemaal, met name omdat hij bij ons in huis stiefbrusjes heeft. Je wil en kan niet 1 kind voortrekken (want dat is wel wat hij wil, hij is erg materialistisch ingesteld) maar je wil en moet ook rekening houden met dat hij “anders” is. En daarmee bedoel ik dat ons gezin, familie, docenten etc dat altijd wel hebben aangevoeld, maar wat het dan precies is, dat is dus niet duidelijk.
Iedere ouder doet wat ze denken wat goed is. Het is gewoon nu een heel moeilijke en verdrietige periode.
Er is weer contact tussen vader en zoon dus dat is positief, zoon woont nu bij moeder en dat geeft vader en jou en jouw kinderen lucht en zoon wil nu alleen leuke dingen doen met vader en over leuke dingen praten.
Zoon heeft op deze manier dus wel voor elkaar gekregen dat de situatie nu uit die kramp is gekomen waar jullie allemaal inzaten.
Stop dan met terug willen in vastgeroeste ideen van zowel vader ( wil maar praten desnoods met mediation) en vastgeroeste ideeen van jou over aanpassen aan gezin door zoon,rekening houden met meerdere in huis enzo want de situatie is veranderd.
Zowel jij als vader geven zoon geen enkel vertrouwen dat uit deze nieuwe ontstane situatie ook iets goeds zou kunnen voorkomen.
Jullie zijn niet machteloos en staan niet aan de zijlijn.....het gaat alleen nu anders dan dat jullie willen.
Stel jullie doelen bij. Eerste doel: Dat zoon zich weer lekker in zijn vel gaat voelen en zich bij iemand veilig en vertrouwt voelt waar hij zich kwetsbaar op durft te stellen.
Daar passen praten, mediation en het plaatje van jou over gezin niet bij nu. Een 16 jarige is daar al niet mee bezig en deze jongen al helemaal niet.
Geef die jongen het vertrouwen dat hoe hobbelig en moeilijk deze weg nu ook is dat HIJ zijn weg wel gaat vinden.
Het is al super dat hij contact met vader blijft houden.
linn19 schreef op 10-05-2024 om 13:49:
[..]
Er is weer contact tussen vader en zoon dus dat is positief, zoon woont nu bij moeder en dat geeft vader en jou en jouw kinderen lucht en zoon wil nu alleen leuke dingen doen met vader en over leuke dingen praten.
Zoon heeft op deze manier dus wel voor elkaar gekregen dat de situatie nu uit die kramp is gekomen waar jullie allemaal inzaten.
Stop dan met terug willen in vastgeroeste ideen van zowel vader ( wil maar praten desnoods met mediation) en vastgeroeste ideeen van jou over aanpassen aan gezin door zoon,rekening houden met meerdere in huis enzo want de situatie is veranderd.
Zowel jij als vader geven zoon geen enkel vertrouwen dat uit deze nieuwe ontstane situatie ook iets goeds zou kunnen voorkomen.
Jullie zijn niet machteloos en staan niet aan de zijlijn.....het gaat alleen nu anders dan dat jullie willen.
Stel jullie doelen bij. Eerste doel: Dat zoon zich weer lekker in zijn vel gaat voelen en zich bij iemand veilig en vertrouwt voelt waar hij zich kwetsbaar op durft te stellen.
Daar passen praten, mediation en het plaatje van jou over gezin niet bij nu. Een 16 jarige is daar al niet mee bezig en deze jongen al helemaal niet.
Geef die jongen het vertrouwen dat hoe hobbelig en moeilijk deze weg nu ook is dat HIJ zijn weg wel gaat vinden.
Het is al super dat hij contact met vader blijft houden.
Zo eens!
To, ik heb geen advies voor je. Wel ervaring met het op eieren moeten lopen en dat is zeer vermoeiend en slopend, wat ook een innerlijke tegenreactie oproept en niet alleen maar empathie.
Je kan ook over veel je hoofd breken, wat ook weer veel energie kost, oplossingen zijn er niet altijd. Heel goed dat je om reflectie en feedback vraagt, blijf dat vooral doen, maar neem ook rust en afstand, handen uit het haar en ont-spannen. Relax, because nothing is under control.
Labyrinth schreef op 10-05-2024 om 15:15:
To, ik heb geen advies voor je. Wel ervaring met het op eieren moeten lopen en dat is zeer vermoeiend en slopend, wat ook een innerlijke tegenreactie oproept en niet alleen maar empathie.
Je kan ook over veel je hoofd breken, wat ook weer veel energie kost, oplossingen zijn er niet altijd. Heel goed dat je om reflectie en feedback vraagt, blijf dat vooral doen, maar neem ook rust en afstand, handen uit het haar en ont-spannen. Relax, because nothing is under control.
Labyrinth, wat schrijf je het treffend, ik herken er veel van. Behalve het stuk ontspanning, dat zat er in die tijd niet in. Ik was zo bang dat ze het niet zou redden, maar werd er ook tegelijkertijd gillend gek van. TO veel sterkte , als ik je dan toch een advies mag geven: ik heb toen de eetstoornis van mijn kind het gezin ontwrichtte, veel steun en herkenning ondervonden aan de bijeenkomsten met een oudergroep.
(Ze heeft het gelukkig gered, maar pas toen ze zelf de noodzaak van verandering inzag. En toen was er nog een lange weg te gaan. Tot die tijd stonden we als ouders ook machteloos)
Ik denk dat de meesten van ons reageerden uit herkenning op eieren te lopen, uit machteloosheid en het gevoel je kind te ‘verliezen’ of niet te kunnen helpen. Dan heeft de basis : herstel van band de eerste prioriteit. Als ouder zelf touwtjes over de regie, met hulp van de handvatten die proffesioneler je aankijken.
Als een band niet verbetert, hoe kan je dan verbetering bij je kind verwachten.
