(Stief)zoon (16) blieft bij pa geen regels, loopt weg naar ma (die ontvangt met open armen)
Hai, ik (45V) ben nieuw hier en ik zit met de handen in het haar. Een luisterend oor, tips en kritiek, allemaal heel welkom.
Ik kan een boek schrijven, maar zal proberen to the point te blijven.
Gezinssituatie: samengesteld. Ik heb 3 kinderen (tussen 15 en 17) mijn man (45) heeft 1 zoon (16). We zijn 10 jaar samen. Beide Co-ouderschap. Mijn ex heeft inmiddels ook een relatie, verhoudingen zijn prima. Ex van man heeft meerdere relaties gehad, hielden geen stand.
Ex van man was dus merendeel van de tien jaar alleen met stiefzoon. In haar huis staat gezelligheid bovenaan. Regels zijn er niet, (stief)zoon maakt daar al jaren de dienst uit, hij hoeft NIKS te doen in huis. Er is daar nooit onenigheid, ze plooit zich volledig naar hem. Als hij iets flikt (spijbelen bijv.) krijgt hij geen straf van haar. Moet hij (naar zijn zin) teveel moeite te doen voor een schoolvak? Laat dat vak maar vallen. Was een docent streng voor hem omdat hij zijn huiswerk niet had gemaakt: boze brief naar de docent… Ik denk dat jullie wel een idee hebben nu.
Bij ons zijn er wel regels (hoe laat thuis, 1x pw kamer opruimen, ieder 1 vast klusje). En er zijn consequenties als iets niet gaat zoals het hoort (even niet online, niet uit mogen).
Stiefzoon blieft die regels niet. Het is nu al 1,5 jaar strijd. Zijn moeder wil er allemaal niet van horen. Als we hem willen straffen omdat hij bijv iets heeft vernield in huis, veel te laat thuiskomt, mij uitscheldt, wordt zijn moeder kwaad op ons.
Vorige week bleek hij wederom gespijbeld te hebben (en nog een boel meer dingen). Wij vinden dat dit niet kan en wilden hem een gepaste straf geven. Stiefzoon ontplofte, is naar zijn moeder gegaan en liet weten dat hij niet meer bij ons wil wonen. Zijn moeder heeft hem met open armen ontvangen. Beide (stiefzoon en zijn moeder) weigeren nu alle contact. We hebben al ruim een week niks meer gehoord.
Mijn man is zo verdrietig en ook boos. Mijn kinderen zeggen: eindelijk rust. Ik zit er tussenin.
Ik dacht dat ex van man wel zo zou zijn dat ze (stief)zoon terug zou sturen om het uit te praten, dat ze DIT toch ook wel te ver vond gaan van haar zoon. Maar nee.
Maar wat nu te doen? Hij is 16 en mag zelf kiezen bij wie hij wil wonen, dat weten we. Hij is een puber, kiest de weg van de minste weerstand, snappen we ook. Maar hoe trekken we dit weer recht en hoe gaan we nu verder met ex van man?
vragen? Ik beantwoord ze graag.
linn19 schreef op 23-04-2024 om 15:34:
[..]
Ik kan er de vinger niet echt opleggen maar ik mis iets van compassie,empathie,inlevingsvermogen richting zoon zelf in jou post.
Vader "voelt" zich afgeserveerd ( daar kan ik me wel iets bij voorstellen) maar ik lees niets in jou posten over het gevoel van zoon en dat jij en vader daar compassie voor hebben.
Je schrijft dat je denkt dat "de pubertijd" toen heeft toegeslagen.
Vader en jij weten dus niet hoe zoon zich werkelijk voelt al 1.5 jaar?
Voor zoon was deze laatste botsing niet een scheet. Hoe kan het dat jij dit als scheet neerzet terwijl dit voor zoon al anderhalf jaar opbouwende scheten zijn geweest ( om even in die term te blijven).
Voor zoon was de emmer vol nu.
Vader wil gesprek over mail maar zou dat gesprek dan gaan over hoe vader zich voelt of over hoe zoon zich voelt?
Ik mis individuele benadering, lijkt net alsof zoon in gezinssysteem moet meedraaien maar zijn eigen gevoel er niet zo toe doet. De pubertijd is niet iets klinisch en ook per kind verschillend.
Word er nu door jou en vader verwacht dat de oplossing bij zoon en moeder vandaan moet gaan komen?
*zucht* je mist iets van compassie enz... Dit is platte tekst. Het is nu in dit hele draadje wel al gebleken hoe moeilijk het is de juiste woorden te vinden om een situatie te schetsen.
Jij hebt vast heel veel geluk met jouw kinderen dat je compleet weet wat zich in hun bolletje afspeelt? Want pubers zijn over het algemeen geen open boek. Wij zijn een heel open gezin, alles is bespreekbaar en vraagbaar, maar als ze iets niet willen vertellen, dan houdt het even op en dan komt dat hopelijk later wel.
Individuële benadering: we doen onze stinkende best alle vier te geven wat ze nodig hebben, ook mentaal, altijd een luisterend oor! We hebben 4 kinderen, ja wel weten ook wel dat de puberteit bij elk kind verschillend uitpakt. In ons huis al 4 totaal verschillende uitwerkingen
Ik weet het gevoel van stiefzoon momenteel niet. Ik hoop dat het goed met hem gaat nu en dat ook hij wat rust neemt.
De oplossing? Dat is dus al de hele tijd mijn vraag, hoe lossen we deze situatie op? Als stiefzoon en moeder met een briljante ingeving komen, graag! Dan is er in ieder geval weer contact en daar zal het toch mee moeten beginnen. Kop in het zand lost op de lange termijn niks op
kenfan schreef op 23-04-2024 om 15:37:
[..]
Andere invalshoeken niet helpend? Serieus? Ook niet van de forummers die genuanceerd reageerden? Gelukkig dan maar voor TO dat er tussen al die hellevegen 1 warme vrouw is die haar in haar kracht zet .
Dat zegt ze helemaal niet...
MrsSmith schreef op 23-04-2024 om 16:38:
[..]
Dit wordt een lange post (sorry)
Het huwelijk tussen man en zijn ex is stukgelopen op verschil in inzicht over de opvoeding. Wat mijn man (en mijn schoonouders) daar altijd over zeiden: Zij liet haar zoon alles bepalen: wat er gegeten werd, gekeken werd op tv, wat ze in het weekend gingen doen. Wat hij aanwees in de winkel, kreeg hij. Mocht niks van gezegd, want dan was het ruzie. Mijn man trok dat niet meer en heeft hard gevochten voor co-ouderschap, zodat hij meer invloed kreeg, zijn zoon meer kon leren eten en leren dat niet de hele wereld om hem draait.
Op school had hij amper vriendjes: hij kon geen kritiek verdragen van klasgenootjes, want zijn mama vond hem immers in alles de beste en dat geloofde hij zelf ook heel graag. Dat is begrijpelijk voor zo'n jochie. Hij wilde ook alleen maar doen wat HIJ wilde. Werd amper op kinderfeestjes gevraagd, het was hartverscheurend. Maar volgens zijn moeder lag het aan al die kinderen, niet aan haar kind. Zoveel sportclubs etc gehad. Duurde nooit lang, want bij eerste kritiek of aanmoediging (ook kritiek!) van een trainer was hij alweer weg. Over het geen aansluiting vinden, zijn heel veel gesprekken gevoerd tussen mijn man en zijn ex. Maar ze kwamen er niet uit. Basisschool adviseerde therapie, dat hij zou leren samen te spelen, te delen en om te gaan met nee. Dat wilde moeder niet.
Ze heeft in de afgelopen 10 jaar in ieder geval 5 relaties gehad. Drie daarvan gingen om dezelfde reden stuk als het huwelijk. Hoe we dat weten? Omdat 2 van de exen op een gegeven moment contact zochten met mijn man om te praten over hoe het eraan toe ging daar. Of dat altijd al zo was geweest. De eerste klaagde dat zijn kinderen volledig werden genegeerd, hun prestaties etc, want haar zoon kon alles beter. De tweede had geen kinderen, maar kon niet omgaan met het feit dat ze niet eens een keertje samen op vakantie konden (als een koppel) omdat zoon van haar overal mee naartoe moest. En hij bepaalde immers in die weken dat hij bij haar was, nog steeds alles. De derde kwamen we een paar maanden na stuklopen van de relatie tegen op een beurs en weer zelfde soort verhaal. De vierde was getrouwd, die heeft zoon nooit leren kennen, de vijfde relatie duurde maar een paar maanden, we weten niet waarom dat niet lukte. Hoeven we ook niet te weten. We hebben ons NOOIT met die relaties bemoeid. Het kwam altijd achteraf tot gesprekken.
Is het bemoeien met iemands leven als je wil dat ze geluk vindt en een fijn leven krijgt??? Dat we hopen dat ze iemand tegenkomt waar het goed mee gaat en die een goed voorbeeld is voor stiefzoon? Als het goed gaat met haar, wat steun krijgt, is dat voor iedereen in deze kwestie goed.
Stiefzoon heeft er immers nu wel 2 jaar therapie opzitten. Hij werd steeds agressiever, bij tegengas, op school, maar ook tegen zijn jongere brusjes. Hij trapte een slaapkamerdeur van een van hen in omdat hij niet naar de snackbar mocht (ik stond net te koken, hij mocht niet van zijn vader). Zijn moeder vond dat we hem gewoon hadden moeten laten gaan. Want als je hem zijn zin geeft, dan is er niks aan de hand. Dus bij haar is nooit wat aan de hand. Mijn man heeft hem toen mee naar de huisarts genomen. Die vond therapie een goed plan. Stiefzoon wilde dat gelukkig nu ook. We vinden het fijn dat hij bij een onafhankelijke volwassene zijn ei kwijt kan. Kon, want de therapie is al een paar maanden gestopt en toevallig of niet, nu is alles helemaal geëscaleerd.
De focus van ons op moeder overdrijf je een beetje. Het is helaas wel zo dat als de ouders wat meer op 1 lijn zouden zitten, dat we niet in de shit hadden gezeten zoals nu. Ik weet echt wel dat het allemaal bizar klinkt, maar helaas is het gewoon zo. En NEE wij zijn niet perfect, zou ik ook nooit beweren. Maar ik ben er van overtuigd dat de belangrijkste taak van ouder zijn, vooral de eerste jaren je kind iets LEREN is. Leren hoe de wereld werkt, geven en nemen, kritiek accepteren, niet alleen maar ikke ikke ikke. Soms denk ik wel eens dat ze bang is voor haar zoon, maar het niet durft te zeggen, maar dan is er weer een stunt en denk ik: nee, ze denkt echt dat ze een prins heeft gebaard die beter en bijzonderder is dan ieder kind op de wereld.
Ik hoopte met deze vraag (eerste vraag op een forum OOIT, wel ook de laatste denk ik) tips te kunnen krijgen over hoe nu verder. Hoe de banden weer aan te halen. En ja, dat is als eerste tussen mijn man en zijn zoon. Daar ga ik niet tussen zitten. Al hoop ik met mijn hele hart dat het weer helemaal goedkomt. Want ondanks het gesodemieter: ik hou van die jongen. En hij heeft écht (weer) hulp nodig.
Ik denk dat ie daar zelf anders over denkt en zou je man vooral adviseren om zich niet te mengen in het liefdesleven van zijn ex door over z'n ex te kletsen met haar exen. En als bonustip zou ik zeggen laat die zoon maar even, die komt vanzelf terug of niet, ik zou niet gaan dwingen tot een gesprek of iets.
Zeespiegel schreef op 23-04-2024 om 15:41:
is er hier sprake van borderline?
Ik ben eigenlijk blij dat je hierover begint... uit tussentijdse evaluatie therapie van stiefzoon werd gesteld dat er vermoedens waren van ASS, maar moeder en zoon willen niet testen. Mijn man zou dat wel graag willen, maar ja...
Nick90 schreef op 23-04-2024 om 17:05:
[..]
Ik denk dat ie daar zelf anders over denkt en zou je man vooral adviseren om zich niet te mengen in het liefdesleven van zijn ex door over z'n ex te kletsen met haar exen. En als bonustip zou ik zeggen laat die zoon maar even, die komt vanzelf terug of niet, ik zou niet gaan dwingen tot een gesprek of iets.
Zij kwamen naar hem, hij niet naar hen. Het was voor hem ook een soort bevestiging dat ook andere mannen tegen hetzelfde aanliepen. Hij heeft zo vaak gedacht dat ie gek was/werd.
We gaan niks dwingen, bal ligt in het veld van stiefzoon. Mijn man wacht gewoon af (maar dat is wel killing)
Even heel kort door de bocht; kind/puber vertrouwt zijn moeder niet want die heeft om de zoveel tijd weer een nieuwe vriend zodat zoon zijn plekje met die nieuwe onbekende mag delen en kind/puber vertrouwt vader niet omdat deze snel boos wordt en/of hem niet begrijpt.
Terug naar de huisarts voor verlenging therapie of inschakelen coach als een onafhankelijke en objectieve spreekbuis.
Hebben jullie nog terugkoppeling gekregen van de therapeut ten tijde van de afsluiting van zijn therapie? Tips of uitleg?
MrsSmith schreef op 23-04-2024 om 16:45:
[..]
Sorry dat het in de openingspost niet duidelijk genoeg was. Ik probeerde het kort te houden. Dan mis je alle nuance natuurlijk. En ja, heel erg gefrustreerd, dat geef ik keihard toe. Ik heb zonet in een reactie op iemand anders veel meer verteld over het hoe en waarom. Het is allemaal niet fraai. Ik wilde dat het allemaal anders was. Maar de post draait niet om mij. Maar om mijn man en zijn zoon.
Ik heb die andere post gelezen. En ik geloof echt wel dat de opvoeding van de moeder volledig ruk is. En alleen op basis van jouw informatie is het ook compleet logisch dat de situatie zou gaan escaleren zodra de jongen de puberteit in schiet. Het kán haast niet anders als je pubert en bij je moeder krijg je alles dat je dan daarnaartoe gaat. Je schrijft het zelf ook al
En natuurlijk wilde je man als co ouder de hele opvoeding ‘rechtzetten’. Maar dat ging niet, gaat niet en zal nooit lukken.
Het verdrietige eraan is dat je echt letterlijk niets kunt dan ernaast staan en toekijken. Hopelijk is de input van vader (en jou) voldoende geweest om na de puberteit te blijven hangen. Maar het is een kwartje wat beide kanten op kan vallen. Hoe hard en verdrietig ook.
Een concreet antwoord op de concrete vraag: wat nu? Je man steunen in zijn verdriet. Hij moet proberen contact te houden met de puber op een manier die de puber acceptabel vind. En wachten.
TO, je laatste posts laten zien dat het toegeeflijke van moeder een bepaalde dynamiek creëren. De impuls kan zijn om daar tegenwicht aan te bieden door zelf meer autoritair op te voeden. Ook in gezinnen waar geen scheiding is kan dit spelen: ouders gaan voor elkaar compenseren en drukken elkaar daarmee soms ongewild verder in de andere hoek.
Super verwarrend voor een kind, zeker als het in de puberteit komt en zijn autonomie wil ontwikkelen maar ook grenzen nodig heeft. Jullie (stief)zoon heeft het moeilijk, zo veel is duidelijk, anders zou hij dergelijk gedrag niet laten zien.
Bij de methode Verbindend gezag gaat het juist om hoe je grenzen stelt en toch in verbinding blijft. Ik raad jullie aan om je in die methode in te verdiepen. Hoe ga je om met destructief gedrag (naar zichzelf of naar anderen) zonder de relatie te verliezen, en hoe kies je op welke vlakken je grenzen stelt en hoe doe je dat zonder te escaleren.
Er zijn goede boeken over te vinden en er worden ook steeds meer trainingen gegeven op dit vlak. Zie ook een eerder draadje hierover op dit forum.
Flanagan schreef op 23-04-2024 om 17:11:
Even heel kort door de bocht; kind/puber vertrouwt zijn moeder niet want die heeft om de zoveel tijd weer een nieuwe vriend zodat zoon zijn plekje met die nieuwe onbekende mag delen en kind/puber vertrouwt vader niet omdat deze snel boos wordt en/of hem niet begrijpt.
Terug naar de huisarts voor verlenging therapie of inschakelen coach als een onafhankelijke en objectieve spreekbuis.
Hebben jullie nog terugkoppeling gekregen van de therapeut ten tijde van de afsluiting van zijn therapie? Tips of uitleg?
Nee, want toen was hij inmiddels 16 en dan hebben ze zeggenschap over wie inzage krijgt in hun medische gegevens.
Stiefzoon mag ook nu weer beslissen of hij weer therapie wil, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat hij dat gaat doen. Zijn moeder vond het al nooit leuk, want dan kreeg haar zoon een 'label' opgeplakt en dat wilde ze niet.
En even corrigeren over vader: die wordt echt niet snel boos. Probeert alles eerst met een goed gesprek, en daarna nog een gesprek, en daarna nog een gesprek. En ja, daarna is het wel eens klaar... Ik vind dat ie nog heel veel geduld heeft.
kaatjecato schreef op 23-04-2024 om 17:16:
TO, je laatste posts laten zien dat het toegeeflijke van moeder een bepaalde dynamiek creëren. De impuls kan zijn om daar tegenwicht aan te bieden door zelf meer autoritair op te voeden. Ook in gezinnen waar geen scheiding is kan dit spelen: ouders gaan voor elkaar compenseren en drukken elkaar daarmee soms ongewild verder in de andere hoek.
Super verwarrend voor een kind, zeker als het in de puberteit komt en zijn autonomie wil ontwikkelen maar ook grenzen nodig heeft. Jullie (stief)zoon heeft het moeilijk, zo veel is duidelijk, anders zou hij dergelijk gedrag niet laten zien.
Bij de methode Verbindend gezag gaat het juist om hoe je grenzen stelt en toch in verbinding blijft. Ik raad jullie aan om je in die methode in te verdiepen. Hoe ga je om met destructief gedrag (naar zichzelf of naar anderen) zonder de relatie te verliezen, en hoe kies je op welke vlakken je grenzen stelt en hoe doe je dat zonder te escaleren.
Er zijn goede boeken over te vinden en er worden ook steeds meer trainingen gegeven op dit vlak. Zie ook een eerder draadje hierover op dit forum.
Dank!!!!!
MrsSmith schreef op 23-04-2024 om 17:09:
[..]
Zij kwamen naar hem, hij niet naar hen. Het was voor hem ook een soort bevestiging dat ook andere mannen tegen hetzelfde aanliepen. Hij heeft zo vaak gedacht dat ie gek was/werd.
We gaan niks dwingen, bal ligt in het veld van stiefzoon. Mijn man wacht gewoon af (maar dat is wel killing)
En toen had je man moeten zeggen dat hij geen interesse heeft in roddelen over hun gezamelijke ex. Hoezo heeft je man nu nog steeds bevestiging nodig dat z'n ex een vreselijke draak is? En draak of niet, het blijft de moeder van z'n kind, ooit hield hij van haar. Dan vind ik dat geroddel met recentere exen echt not done.
absor schreef op 23-04-2024 om 17:15:
[..]
Ik heb die andere post gelezen. En ik geloof echt wel dat de opvoeding van de moeder volledig ruk is. En alleen op basis van jouw informatie is het ook compleet logisch dat de situatie zou gaan escaleren zodra de jongen de puberteit in schiet. Het kán haast niet anders als je pubert en bij je moeder krijg je alles dat je dan daarnaartoe gaat. Je schrijft het zelf ook al
En natuurlijk wilde je man als co ouder de hele opvoeding ‘rechtzetten’. Maar dat ging niet, gaat niet en zal nooit lukken.
Het verdrietige eraan is dat je echt letterlijk niets kunt dan ernaast staan en toekijken. Hopelijk is de input van vader (en jou) voldoende geweest om na de puberteit te blijven hangen. Maar het is een kwartje wat beide kanten op kan vallen. Hoe hard en verdrietig ook.
Een concreet antwoord op de concrete vraag: wat nu? Je man steunen in zijn verdriet. Hij moet proberen contact te houden met de puber op een manier die de puber acceptabel vind. En wachten.
Dank je. Laatste drie regels zijn in uitvoering
MrsSmith schreef op 23-04-2024 om 17:00:
[..]
Individuële benadering: we doen onze stinkende best alle vier te geven wat ze nodig hebben, ook mentaal, altijd een luisterend oor! We hebben 4 kinderen, ja wel weten ook wel dat de puberteit bij elk kind verschillend uitpakt. In ons huis al 4 totaal verschillende uitwerkingen
Ik weet het gevoel van stiefzoon momenteel niet. Ik hoop dat het goed met hem gaat nu en dat ook hij wat rust neemt.
De oplossing? Dat is dus al de hele tijd mijn vraag, hoe lossen we deze situatie op? Als stiefzoon en moeder met een briljante ingeving komen, graag! Dan is er in ieder geval weer contact en daar zal het toch mee moeten beginnen. Kop in het zand lost op de lange termijn niks op
Leg de oplossing niet bij zoon en moeder neer, daarmee steek ook jij je kop in het zand dat zij wel gaan veranderen....moeder gaat dat zowiezo niet doen en zoon kan nu even niet anders.
Ik heb net ook je lange post van net gelezen en ook hierna vind ik deze oplossing van Biebel eerder geschreven de meest slimme:
"Laat je man kleinere, veel kleinere stapjes zetten.
Niet ‘we moeten praten’, maar een keer een ijsje eten samen, of naar het sporten brengen of iets anders waarbij duidelijk is dat er nog geen Echt Gesprek plaats vindt. Zodat je stiefzoon en je man aan hun relatie kunnen werken zonder dat stiefzoon het gevoel heeft dat hij van alles moet."
Probeer af te stappen van het idee dat het weer het gezin zou moeten zijn zoals het was bij jullie.
Niet meer terug naar wat was want dat was 1.5 jaar strijd.
Dit zouden vader aan kunnen geven bij zoon, een andere manier van contact, 1 op 1 zonder verplichtingen.
waarom doe je dit je kinderen aan?
Ga latten.
Even terugkomend op mijn post van gisteravond en de reacties daarop; nee, als er een onderliggend probleem is waarom mijn kind niet naar school kan of het niet lukt of een andere verplichting/verwachting, dan ga ik mijn kind daar niet voor straffen. Wat ik niet ga doen, is het faciliteren van een 'ik bepaal alles zelf wel' mentaliteit. Een zestienjarige die zelf wel bepaalt of hij naar school gaat en gewoon thuisblijft als hij geen zin heeft, dat faciliteer ik niet. En ik betaal ook geen boete van de leerplicht als die er komt. Want dat is ook faciliteren.
Als er diepere problematiek speelt, dan kun je ook in gesprek met de leerplicht en kijken naar alternatieven, hulpverlening etc.
Als er uit pure onmacht iets kapot gaat, laat ik mijn kind daar ook niet zelf voor opdraaien. Maar er is een verschil tussen onmacht en gebrek aan zelfbeheersing.
En van een kind van zes kun je ook minder verwachten dan van een kind van zestien.
Een deur intrappen omdat je niet naar de snackbar mag terwijl het eten gekookt wordt vind ik geenszins oké en ook ver buiten alle proportie. Met zo'n houding ga je het niet redden in de maatschappij.
Ik ben als het er op aankomt denk ik minder rechtlijnig dan ik soms lijk.
Maar een huishouden met twee is echt anders dan een huishouden met zes en wat je verwacht van de andere pubers, kun je niet zomaar voor één kind een uitzonderingspositie in maken. Ja, als een kind uit zichzelf taken doet, hoef je het niet te verplichten, maar als het kind dat niet doet omdat het dat bij moeder ook niet hoeft, dan vind ik het niet fair om te zeggen dat hij het niet hoeft en de rest wel. Daar zou ik dan weer hoogst recalcitrant van worden.
