(Stief)zoon (16) blieft bij pa geen regels, loopt weg naar ma (die ontvangt met open armen)
Hai, ik (45V) ben nieuw hier en ik zit met de handen in het haar. Een luisterend oor, tips en kritiek, allemaal heel welkom.
Ik kan een boek schrijven, maar zal proberen to the point te blijven.
Gezinssituatie: samengesteld. Ik heb 3 kinderen (tussen 15 en 17) mijn man (45) heeft 1 zoon (16). We zijn 10 jaar samen. Beide Co-ouderschap. Mijn ex heeft inmiddels ook een relatie, verhoudingen zijn prima. Ex van man heeft meerdere relaties gehad, hielden geen stand.
Ex van man was dus merendeel van de tien jaar alleen met stiefzoon. In haar huis staat gezelligheid bovenaan. Regels zijn er niet, (stief)zoon maakt daar al jaren de dienst uit, hij hoeft NIKS te doen in huis. Er is daar nooit onenigheid, ze plooit zich volledig naar hem. Als hij iets flikt (spijbelen bijv.) krijgt hij geen straf van haar. Moet hij (naar zijn zin) teveel moeite te doen voor een schoolvak? Laat dat vak maar vallen. Was een docent streng voor hem omdat hij zijn huiswerk niet had gemaakt: boze brief naar de docent… Ik denk dat jullie wel een idee hebben nu.
Bij ons zijn er wel regels (hoe laat thuis, 1x pw kamer opruimen, ieder 1 vast klusje). En er zijn consequenties als iets niet gaat zoals het hoort (even niet online, niet uit mogen).
Stiefzoon blieft die regels niet. Het is nu al 1,5 jaar strijd. Zijn moeder wil er allemaal niet van horen. Als we hem willen straffen omdat hij bijv iets heeft vernield in huis, veel te laat thuiskomt, mij uitscheldt, wordt zijn moeder kwaad op ons.
Vorige week bleek hij wederom gespijbeld te hebben (en nog een boel meer dingen). Wij vinden dat dit niet kan en wilden hem een gepaste straf geven. Stiefzoon ontplofte, is naar zijn moeder gegaan en liet weten dat hij niet meer bij ons wil wonen. Zijn moeder heeft hem met open armen ontvangen. Beide (stiefzoon en zijn moeder) weigeren nu alle contact. We hebben al ruim een week niks meer gehoord.
Mijn man is zo verdrietig en ook boos. Mijn kinderen zeggen: eindelijk rust. Ik zit er tussenin.
Ik dacht dat ex van man wel zo zou zijn dat ze (stief)zoon terug zou sturen om het uit te praten, dat ze DIT toch ook wel te ver vond gaan van haar zoon. Maar nee.
Maar wat nu te doen? Hij is 16 en mag zelf kiezen bij wie hij wil wonen, dat weten we. Hij is een puber, kiest de weg van de minste weerstand, snappen we ook. Maar hoe trekken we dit weer recht en hoe gaan we nu verder met ex van man?
vragen? Ik beantwoord ze graag.
Dymo schreef op 22-04-2024 om 16:35:
Nou nou, TO en man zijn al 10 jaar samen, toen was die stiefzoon dus 6. Logisch dat hij gewoon in de opvoeding meegaat, ook al is TO niet zijn moeder.
Ik zou de boel nu even laten afkoelen. Daarna kan man contact zoeken met zijn zoon en kijken of ze er samen uit kunnen komen. Straffen helpt op deze leeftijd niet meer, tegelijk zou ik ook niet blij zijn als ik werd uitgescholden, maar ik zou eerder in staking gaan tegenover de jongen.
Precies, dat zeg je mooi. Hij is in de opvoeding meegegaan. We laten de boel nu idd afkoelen, we hebben ook geen keus, want stiefzoon en zijn moeder reageren niet op mijn man. Het is moeilijk, maar we wachten tot stiefzoon weer iets laat horen. De deur staat gewoon open.
Nick90 schreef op 23-04-2024 om 14:06:
[..]
Jij laat je wel kennen zeg.
Ik vind eerder dat met twee maten gemeten wordt hier...
MrsSmith schreef op 23-04-2024 om 13:51:
[..]
Ik zeg altijd: ik heb hem niet gebaard, maar hij voelt als van mij. Maar ik weet inmiddels dat ik moet oppassen met dit soort opmerkingen hier, want blijkbaar kun je het als stiefmoeder hier niet gauw goed doen. Je mag je van veel van jullie niet 'bemoeien' met de opvoeding, maar als ik zeg dat ik hem zowat zie als mijn eigen kind, zal dat ook wel weer niet goed zijn 'hij heeft al een moeder'.
Mijn eigen kinderen zullen niet kiezen voor 1 ouder. Tenminste, dat kan ik me echt niet voorstellen, Mijn ex ook niet, we hebben het hier dit weekend nog over gehad, dat wij meteen zouden gaan uitpraten met het kind/kinderen erbij. Dat mijn kinderen zeggen dat het nu rustig is? Dat snap ik wel, is het ook. Het was de laatste anderhalf jaar zoveel strijd, altijd wat. Ze willen echt dat hij terugkomt, dat willen we allemaal heel graag, maar voor nu is die rust even fijn.
Dat probeerde ik met mijn ervaringen ook duidelijk te maken; flink puberaal gedrag komt voor in zoveel huizen, ongeacht of er sprake is van samengestelde gezinnen. Het heeft m.i. niets te maken met hoe de moeder of de vrouw van zijn vader.Het heeft te maken met de verlangens van de puber.
Ik vind persoonlijk wel dat je je mag bemoeien met de opvoeding; hij woont namelijk bij jullie en maakt deel uit jullie gezin. Maar tijdens een escalatie met twee ouders aan de ene zijde en eentje aan de andere zijde, is het verstandiger een stapje terug te doen voor een evenwichtiger bespreking van het probleem.
Estra schreef op 22-04-2024 om 19:36:
Ze kent het kind al 10 jaar , ik zie heb rare huisregels in het gecombineerde gezin . Bij zijn eigen moeder zijn geen regels dat kan straks in problemen opleveren. Op je werk/ sport ect zul je ook soms aan regels moeten houden . Normen en waarden vind ik belangrijk in een opvoeding voor nu en later. Laat hem maar afkoelen , hopelijk beseft hij later dat jullie met de beste bedoeling voor hem hadden .
Dat hopen we ook Estra. Wij zien die problemen die je aangeeft, ook al aankomen... Hopelijk valt het mee, je wil toch een kind de maatschappij in sturen dat zichzelf kan redden...
Flanagan schreef op 23-04-2024 om 14:21:
[..]
Dat probeerde ik met mijn ervaringen ook duidelijk te maken; flink puberaal gedrag komt voor in zoveel huizen, ongeacht of er sprake is van samengestelde gezinnen. Het heeft m.i. niets te maken met hoe de moeder of de vrouw van zijn vader.Het heeft te maken met de verlangens van de puber.
Ik vind persoonlijk wel dat je je mag bemoeien met de opvoeding; hij woont namelijk bij jullie en maakt deel uit jullie gezin. Maar tijdens een escalatie met twee ouders aan de ene zijde en eentje aan de andere zijde, is het verstandiger een stapje terug te doen voor een evenwichtiger bespreking van het probleem.
Als het gaat over bespreking van zijn gedrag (en die gesprekken zijn er al heeeeel vaak geweest) dat is dat iets tussen mijn man en zijn ex. Ik ben daar nooit bij. Ik word wel door mijn man bijgepraat, maar dit zijn gesprekken die ze met hun drietjes voeren.
Moxxie schreef op 23-04-2024 om 12:03:
[..]
Helemaal met jou eens. En zoals zo vaak wordt er veel nadruk gelegd op woorden die gebruikt worden, regels zijn fout, afspraken goed, straffen zijn fout, consequenties zijn goed. Het is de toon die de muziek maakt hoor, ik bespreek liever de regels met een redelijk persoon dan dat ik afspraken maak met een dominante autoritaire bullebak.
Daarnaast, mensen openen ook vaak een topic om even hun hart te luchten en dan worden er eerder frustraties geuit dan complimenten, dat gebeurt gewoon. Daaruit kan je niet meteen afleiden dat het een bemoeial en een slechte stiefmoeder is.
Toevoeging, verder vind ik de post van Ysenda heel verhelderend, lijkt mij de beste oplossing.
Dank je en ja, ik ben heel blij met de post van Ysenda!
Friezinnetje schreef op 22-04-2024 om 20:21:
Altijd vreemd, zodra het om een samengesteld gezin gaat, dan ligt het altijd aan de stiefouder, die mag zich nergens mee bemoeien. Maar de jongen woont al 10 jaar met haar en het zou raar zijn, als zij er dan niets van mag zeggen. De jongen houdt zich niet aan afspraken, maar dat moet allemaal maar ok zijn. De jongen wordt door moeder nergens op aan gesproken en dat zou in een normaal gezin hier ook afgefikt worden. Maar omdat er een scheiding is geweest, dan is het wel weer goed. De jongen zal moeten leren, dat niet altijd alles kan en dat je in een familie rekening met elkaar moet houden en je aan afspraken dient te houden. Prima als je later thuis komt, maar dan meld je dat op tijd. Eet je niet mee, dan meld je dat. Met zijn allen zorgen dat het huis aan kant is, door de een de vaatwasser in te laten ruimen, de ander het vuilnis te doen enz, lijkt me heel normaal.
Dat is het gewoon. We zitten met zessen in een huis. Mijn man en ik hebben allebei geen 9-5 baan, we werken geregeld tot heel laat en ik doe het leeuwendeel van het huishouden. Met 6 kun je wel bezig blijven als niemand zich aan basisafspraken houdt. Dat mag je heus wel verlangen van pubers.
MrsSmith schreef op 23-04-2024 om 14:29:
[..]
Dank je en ja, ik ben heel blij met de post van Ysenda!
Even een toevoeging en een hart onder de riem want stiefmoeder zijn is gewoon een heel lastige positie.
Mijn ex is afgelopen winter heel ernstig ziek geweest, kantje boord verhaal, maar zoon heeft toen wel uit eigen initiatief een verwenpakket voor zijn stiefmoeder gemaakt omdat hij zag dat iedereen om mijn ex heen ging staan maar zij het ook heel zwaar had en dat niet gezien werd.
Dus het kan echt beter worden. Hij vindt nog steeds dat ze gekke dingen doet en eist van zijn siblings, wat ik al zei: samenleven met 5 is anders als samenleven met 2, maar ziet haar ook wel in een ander positiever perspectief nu hij de gelegenheid heeft gekregen wat afstand te nemen.
En natuurlijk bespreekt jouw partner dingen over zijn zoon met jou want onderdeel van het gezin en jij bent zijn sparring partner. Maar communicatie naar moeder altijd via vader laten lopen.
MrsSmith schreef op 23-04-2024 om 14:00:
[..]
Denk dat er bij jou meer frustraties zit dan bij mij, als ik je reactie zo lees. Ik ben ook niet 'boos' op de ex van mijn man. De relatie was tot nu toe altijd hoffelijk, we kwamen samen op verjaardagen, schooldingen, sportwedstrijden. Alleen als het even moeilijk wordt, dan wil ze niet praten, niet overleggen. En in deze hele kwestie, had ik gehoopt dat ze gauw had willen overleggen over: en nu?
Ik bedenk de consequenties niet als hij zich keer op keer niet aan afspraken houdt. Dat doet zijn vader of we bespreken dat samen. Daar ben je een gezin voor, ook al is dat samengesteld. De rol van stiefouders is al zo lastig, want wanneer zorg je goed, wanneer bemoei je je teveel? Laat ik je dit zeggen: ik denk dat het niet uitmaakt wat ik jou als reactie geef, je zal steeds wel iets vinden om op je hoge paard te klimmen...succes daarmee!
De zorg van stiefmoeder is inderdaad heel ingewikkeld, dat ontken ik niet hoor.
Maar de reacties die je krijgt zijn op basis van je openingspost. En die heb je waarschijnlijk zelf ook in een moment van frustratie geschreven. Iemand die een verhaal vertelt die geeft ook veel non-verbale signalen af. Die missen natuurlijk compleet in een geschreven stuk. Zoals ik het las kwam het op mij over met een bepaalde toon. Het komt op mij over als een stuk vol met vooroordelen over de opvoeding van de moeder van het kind en hoe verkeerd zij het wel niet aanpakt. En hoe logisch het is dat de jongen nu 'vlucht' naar luilekkerland, en dat het niet zo zou zijn als die moeder tenminste eens 'goed' zou opvoeden zoals jullie doen. De jongen kiest nu voor de gemakkelijke weg schrijf je. Je eindigt dat er veel verdriet is bij je man. Logisch. Maar dat je niet snapt dat de moeder van de jongen niet ingrijpt.
Je eindigt je verhaal met de vraag 'wat nu'. De reacties over het algemeen zijn; geef ruimte en rust. Laat het over aan de vader. Probeer het meer los te laten. Geef de jongen liefde ondanks dat hij verschrikkelijk pubert.
Dit zijn geen rare adviezen, maar logische adviezen op basis van je post.
Daarmee wil niemand zeggen dat jij als stiefmoeder geen band kan en mag hebben met hem. Dat het niet verschrikkelijk verdrietig is. Dat het niet heel lastig is voor jou.
MrsSmith schreef op 23-04-2024 om 14:08:
[..]
Hai Linn,
Vader is na 16 jaar via een mailtje door zijn zoon afgeserveerd. Zo voelt het wel voor hem in ieder geval. Er zit een scheet tegen en zijn zoon kiest definitief voor moeder en heeft al een week niks laten horen. Moeder reageert niet op apps of telefoon.
Ik denk dat 1,5 jaar geleden de puberteit heeft toegeslagen. Er is niks noemenswaardigs gebeurd.
Mijn man hoopt met 'uitpraten' voor elkaar te krijgen dat er niks tussen hen in blijft staan en ze samen weer verder kunnen. Stiefzoon heeft heel gemene dingen in de mail gezegd toen hij aangaf bij zijn moeder te willen gaan wonen. Daar wil mijn man wel heel graag over praten.
Wij wonen allemaal in een klein dorpje, we komen elkaar geregeld tegen, ik wil gewoon gedag kunnen blijven zeggen en ook zelf gegroet worden door moeder. Want echt, zolang er niks aan de hand is met haar zoon, kunnen we allemaal goed met elkaar overweg. Alleen als het lastig wordt/is zoals nu, dan gaat de kop in het zand. En dat lost niks op.
Ik kan er de vinger niet echt opleggen maar ik mis iets van compassie,empathie,inlevingsvermogen richting zoon zelf in jou post.
Vader "voelt" zich afgeserveerd ( daar kan ik me wel iets bij voorstellen) maar ik lees niets in jou posten over het gevoel van zoon en dat jij en vader daar compassie voor hebben.
Je schrijft dat je denkt dat "de pubertijd" toen heeft toegeslagen.
Vader en jij weten dus niet hoe zoon zich werkelijk voelt al 1.5 jaar?
Voor zoon was deze laatste botsing niet een scheet. Hoe kan het dat jij dit als scheet neerzet terwijl dit voor zoon al anderhalf jaar opbouwende scheten zijn geweest ( om even in die term te blijven).
Voor zoon was de emmer vol nu.
Vader wil gesprek over mail maar zou dat gesprek dan gaan over hoe vader zich voelt of over hoe zoon zich voelt?
Ik mis individuele benadering, lijkt net alsof zoon in gezinssysteem moet meedraaien maar zijn eigen gevoel er niet zo toe doet. De pubertijd is niet iets klinisch en ook per kind verschillend.
Word er nu door jou en vader verwacht dat de oplossing bij zoon en moeder vandaan moet gaan komen?
AnnaPollewop schreef op 23-04-2024 om 11:42:
Er vliegen hier mensen echt wel uit de bocht hoor. Kom op zeg. Leuk dat je een mening hebt over opvoeden, maar dan hoef je niet iemand af te fakkelen die het anders ziet. Wie MamaE beschuldigt van een liefdeloze opvoeding gaat echt te ver (ja ja, zo zei je het niet, maar het staat er ondertussen wel), wie suggereert dat de stiefzoon van TO de criminaliteit in gedreven wordt ook.
Waarom allemaal zo aanvallend reageren, dat is toch helemaal niet helpend?
Als een ouder vindt dat er consequenties aan gedrag mogen zitten, hoef jij je toch niet aangetast te voelen in je waardigheid omdat je dat niet zo doet?
Een huis zonder regels, prima, je doet maar, maar TO doet het anders. En dat mag ook. Om haar dan neer te zetten als ik weet niet wat allemaal, dat slaat toch nergens op. Het lijkt wel een wedstrijdje verplassen, wie kan er het felst uit de hoek komen.
TO, sterkte ermee, je gaat het hier niet vinden vrees ik.
Andere invalshoeken niet helpend? Serieus? Ook niet van de forummers die genuanceerd reageerden? Gelukkig dan maar voor TO dat er tussen al die hellevegen 1 warme vrouw is die haar in haar kracht zet .
is er hier sprake van borderline?
kenfan schreef op 23-04-2024 om 15:37:
[..]
Andere invalshoeken niet helpend? Serieus? Ook niet van de forummers die genuanceerd reageerden? Gelukkig dan maar voor TO dat er tussen al die hellevegen 1 warme vrouw is die haar in haar kracht zet .
Dit. Meepraten kan fijn voelen maar tegenspraak is daarmee niet altijd slecht bedoeld.
To, ooit leerde ik op dit forum een belangrijke les; ook geschreven is er lichaamstaal die veel meer zegt dan de inhoud. Jij kiest in de beschrijving van je stiefzoon voor woorden als ‘scheet dwarszit’ en andere termen uit frustratie. Woorden waarmee je continue, in elk bericht, aangeeft hoe negatief je naar stiefzoon kijkt. Misschien dus zonder dat je dat in de gaten hebt, omdat je zelf denkt de redelijkheid zelve te zijn en volkomen positief of in elk geval neutraal te zijn.
En natuurlijk is dat niet leuk om terug te lezen want je gaat uit van je eigen goede intenties en het ligt toch echt aan stiefzoon en zijn moeder. Wat zou er gebeuren als je eens gaat luisteren? Naar mensen hier, die je wijzen op je eigen negatieve houding richting stief en moeder. En naar stiefzoon, die blijkbaar echt niet lekker in zijn vel zit en daardoor bv gaat spijbelen?
Misschien merk je dan dat je iets nieuws hoort waar je je mening mee nuanceert. Iets van leert. Of dat je ziet hoe je stief blijkbaar worstelt in jullie gezin en op school. Is het volwassen van hem om eruit te stappen zonder toelichting? Mwah. Niet echt. Hij is zestien, en blijkbaar vindt hij dat bespreken met zijn vader toch echt wel lastig.
Laat je man kleinere, veel kleinere stapjes zetten. Niet ‘we moeten praten’, maar een keer een ijsje eten samen, of naar het sporten brengen of iets anders waarbij duidelijk is dat er nog geen Echt Gesprek plaats vindt. Zodat je stiefzoon en je man aan hun relatie kunnen werken zonder dat stiefzoon het gevoel heeft dat hij van alles moet.
Ben ik nou dat warme bad voor je? Vast niet. Maar laten we hopen dat je deze andere invalshoek wel als helpend leest.
Bailey26 schreef op 23-04-2024 om 06:25:
[..]
Hoe komt het toch dat jij/julie zo goed weten wat er bij moeder thuis gebeurt? Wonen jullie daar ook de helft van de tijd? Stop met bemoeien. Wat moeder doet in haar haar huis doet zij in haar huis.
En jullie gunnen moeder van (stief)zoon niet alleen alle geluk maar ook nog een leuke vent?! Nou wat boft zij dat ze deze gunfactor heeft van jullie. Nogmaals bemoei je niet met het leven van deze vrouw!
Kinderen kunnen prima leven en gezond opgroeien in 2 huizen waar regels haaks op elkaar staan. Waar ze last van hebben is gezeur en gezeik van de ene (stief) ouder over de andere ouder. En reken er maar op dat deze jongen haarfijn aanvoelt hoe jij en misschien ook vader over zijn moeder denkt. En dat is niet zo sympathiek als dat je misschien nu zelf denkt met je gunnen.
En als je hier nou eens heel eerlijk bent, wat wil je met dit topic? Want je reageert nogal selectief. Wil je gelijk of een oplossing? Want een oplossing gaat niet zitten in het gedrag van deze jongen of moeder van deze jongen. Jij en je partner hebben 0.0 invloed hier op. Alleen op je eigen gedrag heb je invloed.
Als je een oplossing wil dat moeten man en jij alle focus op moeder loslaten. En dan kan man gaan bouwen aan zijn relatie met zijn zoon. En dat kan prima in eerste instantie buiten jou en zijn (stief) broers/ zussen om. En dan kan zoon later bepalen of hij de relatie met jou en jouw kinderen opnieuw wil aanhalen.
Dit wordt een lange post (sorry)
Het huwelijk tussen man en zijn ex is stukgelopen op verschil in inzicht over de opvoeding. Wat mijn man (en mijn schoonouders) daar altijd over zeiden: Zij liet haar zoon alles bepalen: wat er gegeten werd, gekeken werd op tv, wat ze in het weekend gingen doen. Wat hij aanwees in de winkel, kreeg hij. Mocht niks van gezegd, want dan was het ruzie. Mijn man trok dat niet meer en heeft hard gevochten voor co-ouderschap, zodat hij meer invloed kreeg, zijn zoon meer kon leren eten en leren dat niet de hele wereld om hem draait.
Op school had hij amper vriendjes: hij kon geen kritiek verdragen van klasgenootjes, want zijn mama vond hem immers in alles de beste en dat geloofde hij zelf ook heel graag. Dat is begrijpelijk voor zo'n jochie. Hij wilde ook alleen maar doen wat HIJ wilde. Werd amper op kinderfeestjes gevraagd, het was hartverscheurend. Maar volgens zijn moeder lag het aan al die kinderen, niet aan haar kind. Zoveel sportclubs etc gehad. Duurde nooit lang, want bij eerste kritiek of aanmoediging (ook kritiek!) van een trainer was hij alweer weg. Over het geen aansluiting vinden, zijn heel veel gesprekken gevoerd tussen mijn man en zijn ex. Maar ze kwamen er niet uit. Basisschool adviseerde therapie, dat hij zou leren samen te spelen, te delen en om te gaan met nee. Dat wilde moeder niet.
Ze heeft in de afgelopen 10 jaar in ieder geval 5 relaties gehad. Drie daarvan gingen om dezelfde reden stuk als het huwelijk. Hoe we dat weten? Omdat 2 van de exen op een gegeven moment contact zochten met mijn man om te praten over hoe het eraan toe ging daar. Of dat altijd al zo was geweest. De eerste klaagde dat zijn kinderen volledig werden genegeerd, hun prestaties etc, want haar zoon kon alles beter. De tweede had geen kinderen, maar kon niet omgaan met het feit dat ze niet eens een keertje samen op vakantie konden (als een koppel) omdat zoon van haar overal mee naartoe moest. En hij bepaalde immers in die weken dat hij bij haar was, nog steeds alles. De derde kwamen we een paar maanden na stuklopen van de relatie tegen op een beurs en weer zelfde soort verhaal. De vierde was getrouwd, die heeft zoon nooit leren kennen, de vijfde relatie duurde maar een paar maanden, we weten niet waarom dat niet lukte. Hoeven we ook niet te weten. We hebben ons NOOIT met die relaties bemoeid. Het kwam altijd achteraf tot gesprekken.
Is het bemoeien met iemands leven als je wil dat ze geluk vindt en een fijn leven krijgt??? Dat we hopen dat ze iemand tegenkomt waar het goed mee gaat en die een goed voorbeeld is voor stiefzoon? Als het goed gaat met haar, wat steun krijgt, is dat voor iedereen in deze kwestie goed.
Stiefzoon heeft er immers nu wel 2 jaar therapie opzitten. Hij werd steeds agressiever, bij tegengas, op school, maar ook tegen zijn jongere brusjes. Hij trapte een slaapkamerdeur van een van hen in omdat hij niet naar de snackbar mocht (ik stond net te koken, hij mocht niet van zijn vader). Zijn moeder vond dat we hem gewoon hadden moeten laten gaan. Want als je hem zijn zin geeft, dan is er niks aan de hand. Dus bij haar is nooit wat aan de hand. Mijn man heeft hem toen mee naar de huisarts genomen. Die vond therapie een goed plan. Stiefzoon wilde dat gelukkig nu ook. We vinden het fijn dat hij bij een onafhankelijke volwassene zijn ei kwijt kan. Kon, want de therapie is al een paar maanden gestopt en toevallig of niet, nu is alles helemaal geëscaleerd.
De focus van ons op moeder overdrijf je een beetje. Het is helaas wel zo dat als de ouders wat meer op 1 lijn zouden zitten, dat we niet in de shit hadden gezeten zoals nu. Ik weet echt wel dat het allemaal bizar klinkt, maar helaas is het gewoon zo. En NEE wij zijn niet perfect, zou ik ook nooit beweren. Maar ik ben er van overtuigd dat de belangrijkste taak van ouder zijn, vooral de eerste jaren je kind iets LEREN is. Leren hoe de wereld werkt, geven en nemen, kritiek accepteren, niet alleen maar ikke ikke ikke. Soms denk ik wel eens dat ze bang is voor haar zoon, maar het niet durft te zeggen, maar dan is er weer een stunt en denk ik: nee, ze denkt echt dat ze een prins heeft gebaard die beter en bijzonderder is dan ieder kind op de wereld.
Ik hoopte met deze vraag (eerste vraag op een forum OOIT, wel ook de laatste denk ik) tips te kunnen krijgen over hoe nu verder. Hoe de banden weer aan te halen. En ja, dat is als eerste tussen mijn man en zijn zoon. Daar ga ik niet tussen zitten. Al hoop ik met mijn hele hart dat het weer helemaal goedkomt. Want ondanks het gesodemieter: ik hou van die jongen. En hij heeft écht (weer) hulp nodig.
absor schreef op 23-04-2024 om 15:04:
[..]
De zorg van stiefmoeder is inderdaad heel ingewikkeld, dat ontken ik niet hoor.
Maar de reacties die je krijgt zijn op basis van je openingspost. En die heb je waarschijnlijk zelf ook in een moment van frustratie geschreven. Iemand die een verhaal vertelt die geeft ook veel non-verbale signalen af. Die missen natuurlijk compleet in een geschreven stuk. Zoals ik het las kwam het op mij over met een bepaalde toon. Het komt op mij over als een stuk vol met vooroordelen over de opvoeding van de moeder van het kind en hoe verkeerd zij het wel niet aanpakt. En hoe logisch het is dat de jongen nu 'vlucht' naar luilekkerland, en dat het niet zo zou zijn als die moeder tenminste eens 'goed' zou opvoeden zoals jullie doen. De jongen kiest nu voor de gemakkelijke weg schrijf je. Je eindigt dat er veel verdriet is bij je man. Logisch. Maar dat je niet snapt dat de moeder van de jongen niet ingrijpt.
Je eindigt je verhaal met de vraag 'wat nu'. De reacties over het algemeen zijn; geef ruimte en rust. Laat het over aan de vader. Probeer het meer los te laten. Geef de jongen liefde ondanks dat hij verschrikkelijk pubert.
Dit zijn geen rare adviezen, maar logische adviezen op basis van je post.Daarmee wil niemand zeggen dat jij als stiefmoeder geen band kan en mag hebben met hem. Dat het niet verschrikkelijk verdrietig is. Dat het niet heel lastig is voor jou.
Sorry dat het in de openingspost niet duidelijk genoeg was. Ik probeerde het kort te houden. Dan mis je alle nuance natuurlijk. En ja, heel erg gefrustreerd, dat geef ik keihard toe. Ik heb zonet in een reactie op iemand anders veel meer verteld over het hoe en waarom. Het is allemaal niet fraai. Ik wilde dat het allemaal anders was. Maar de post draait niet om mij. Maar om mijn man en zijn zoon.
