onveilig gehecht? zoon 5,5 jaar
morgen naar de huisarts, in de hoop op een doorverwijzing naar een psycholoog of iets dergelijks.
heeft iemand hier ervaringen met een onveilig gehecht biologisch eigen kind? het zal volgens de kenmerken gaan om onveilig vermijdende gehechtheid van het ongeremde type.
wat zoek ik? een stuk herkenning wellicht, een hart onder de riem, of een schop onder de kont, zeg t maar.
ik heb zo ontzettend het gevoel dat ik gefaald heb op het enige punt dat ik van wezenlijk belang vind in het leven: mn jongen(s) een goede start geven.
bah, mijn hart bloedt (en mijn ogen lekken)
Ongeduld
Dat ongeduld kan aangeleerd zijn. Omdat hij zelf meer tijd nodig heeft in een gesprek om binnenkomende informatie te verwerken en te processen tot een antwoord, terwijl mensen niet het geduld opbrengen om daarop te wachten en geirriteerd aandringen of de aandacht verplaatsen.
Zelf geduldig zijn en het goede voorbeeld geven kan misschien helpen.
Ik heug me van mijn eigen zoon dat hij vertelde hoe iemand dan vraagt of hij een 'koekje' wil en dat bij hem dan het beeld opgebouwd wordt van een typisch koekje, een koekje zoals hij dat vaak kreeg, hoe het smaakt, hoe het eruit ziet. Dat beeld moet eerst 'gedownload' en dan moet hij denken of hij daar zin in zou hebben. Dat kost tijd. Die hij niet krijgt.
Ondertussen is men al aan het aandringen. Maar zoon blijft kalm en neemt zijn tijd en geeft dan antwoord als hij er aan toe is.
Dan vinden ze zo'n jongen wat 'traag' en dan moet jij als ouder zeker zorgen dat hij 'sneller' antwoord gaat geven.
Maar daar komt uiteraard routine in, maar als een kind daar niet genoeg tijd voor krijgt komen er ook allerlei dysfunctionele strategien als standaard 'nee' zeggen, ontkennen, of afleiden.
Heb je niets aan en geeft communicatiestoring.
Geduld
Want
Dan kopieren ze gedrag dat ze zien. Ongeduldig doen is blijkbaar de 'standaard' nou dat kunnen ze ook wel laten zien.
En inderdaad
De opmerking van Pattie. Zoon is verder slim, haalt goede cijfers, en wordt dus te hoog ingeschat. Er wordt te snel te veel verwacht juist als ze verbaal sterk lijken te zijn. Daar hebben ze vaak dan wel uitentreure over nagedacht of ze spuien snel iets wat nergens op slaat.
hier
Werkt het dus beter te vertellen (en dan liefst niet al te serieus) dan te vragen. Verhalen vertellen waardoor het maar niet persoonlijk over zoon gaat. Hij haakt dan wel of niet aan.
Moeilijke, gevoelige onderwerpen bespreek ik bijv met dochter waar hij bij is, dochter is juist heel makkelijk. Het gaat dan eigenlijk ook over hem, of het is info die ik hem ook wil geven. Of ik betrek het op mezelf, bijv. Als zoon zich niet al te persoonlijk aangesproken wordt dan komt er veel meer info uit. Dan geeft hij bijv ook makkelijk zijn mening, terwijl je die vaak niet krijgt als je die zo vraagt.
Of bijv voorlezen, heel maf, maar kreeg vaak toen hij jonger was veel beter contact tijdens voorlezen dan rechtstreeks. Dan was er wel veel oogcontact, samen lachen op dezelfde momenten etc.
Het zal bij zoon, afgezien van enorme onzekerheid als je hem rechtstreeks bevraagd, ook gaan om controle behoud. Ik moet het dus als het ware aantrekkelijk voor hem maken om te communiceren, waarbij hij zelf de regie heeft of hij dat al dan niet doet, blijkbaar is dat veiliger.
Ik weet niet of dit concreet genoeg voor je is, of dat je iets hiervan kunt herkennen. Wil anders nog wel gaan graven in mijn geheugen, het is al een poos geleden dat hij 5 ( is die van jou toch?) was.
AnneJ
Ik moet daar eens goed over nadenken, wat je zegt. Ongeduld aangeleerd, zo heb ik er nog nooit tegenaan gekeken.
Misschien zit er iets in, want zoon is wat dat betreft wat tegenstrijdig. Ik zie soms wel dat hij tijd nodig heeft, vd andere kant lijken zijn gedachten gewoon heel snel te gaan en zie ik (kan ik vooral goed zien als hij met anderen communiceert) hem afdwalen omdat de ander de vaart afremt en hij dan zijn concentratie heel snel verliest, ofzo.
voorlezen
Ja, dat was hier ook een geweldig iets, dat voorlezen. Je kunt onze zoon nu nog niet met een commando eenheid aan het lezen krijgen, maar toen was dat echt geweldig.
Er zijn zulke mooie kinderboeken, die vertellen over gedrag en de reacties van de omgeving. Ik vond de Spijtebijt bijvoorbeeld geweldig. Dat was echt zoon. Eerst bijten, dan spijt.
En Michiel van de Hazelhoeve.
En Dolfje Weerwolfje die vertelde over een gevoel als een grote zwarte luchtballon in je borstkas, die steeds verder opgeblazen wordt met zwarte gedachten. Zo mooi beschreven.
Jammer eigenlijk dat hij nu geen boeken meer leest. Maar hij heeft er het geduld niet voor. En ook niet om naar mijn geweldige (?) voorleescapriolen te luisteren. Nou ja, t is niet anders....
tempoverschillen
Op een gegeven moment gaat de denkprocessor wel versnellen maar soms alleen bij de output. Het hangt er vanaf, er wordt steeds meer goed geautomatiseerd omdat ze steeds meer informatie kunnen vasthouden en snel opzoeken en combineren, maar er zijn ook zaken die nog steeds veel tijd kosten. Nieuwe dingen, zaken die met emoties te maken hebben.
Het is eigenlijk vreemd om te verwachten dat iemand altijd hetzelfde input en output tempo heeft. Bij de meesten zal dat wel ongeveer kloppen maar bij deze kinderen kan dat extreem uit elkaar liggen of per onderwerp of moment verschillen.
En als dat wel voortdurend van je verwacht wordt frustreert dat wel.
Pattie draadkaapster
Leef je uit meis, ik leer van jullie en jullie blijkbaar van mijn draadje, komt ons allen ten goede!
Pattie tips
Ha helder, daar kan ik wat mee gaan uitproberen, dank je!
leren
In de pubertijd leren ze ook veel van elkaar. Dat wil zeggen zowel zoon als dochter hebben vrienden met autisme. Dus ze herkennen het bij elkaar en kunnen elkaars oplossingen en ervaringen uitwisselen.
Ook het gedoe met ouders.
Maar ook van de leerkrachten en begeleiders.
Dat vind ik dan zo jammer als ze op een reguliere school zitten waar de meesten het niet snappen.
Die beginnen dan over 'grenzen opzoeken' en dat soort gedoe. Dat zou ik inmiddels heel anders uitleggen. Een kind wil weten wie jij bent en wat jij voor hem kan doen en of hij op jou kan rekenen. Dus ik zou bij 'uitdagend' gedrag juist op zoek gaan wat zo'n kind raakt. Een gesprekje kijk of jij hem aan het werk kan zetten en waarom niet.
Begrenzen klinkt teveel als negeren en dwingen aan de regels te houden. En dat werkt juist averechts.
Dat neemt niet weg dat duidelijke regels wel helpen. Maar je kunt een kind ook met respect helpen aan de regels te houden.
En daar moet ik zeggen zijn ze op het voortgezet onderwijs van mijn kinderen, zpeciaal onderwijs veel beter in.
Daar heb ik ook veel van geleerd.
Wikka en aankleden
dank je voor je reactie. misschien komt het allemaal nog relatief normaal over en ik zal de eerste zijn om toe te geven dat een negatieve spiraal en vicieuze cirkel aanwezig waren.
ik kan oprecht zeggen 'waren' gelukkig, de knop ging een 2 weken geleden ongeveer om bij mij. wat me brengt op jouw reactie: is het wel abnormaal? tot een week of 2 geleden was ik daar voornamelijk mee bezig, met volop irritatie en wanhoop over in mijn ogen 'abnormaal' gedrag.
ik snap ook nog niet goed waarom/waardoor ik nu anders denk, maar ik ben er blij mee, ik heb het licht gezien, zogezegd.
hoe denk ik nu: hoe voelt mijn kind zich, is hij zelf gelukkig (met zijn gedrag)? iets wat ik blijkbaar in mijn irritatie en vermoeidheid uit het oog verloren was. (jee, nu wel pijnlijk eerlijk even)het antwoord was: nee, hij is er niet gelukkig mee en nee, hij zit absoluut niet lekker in zijn vel. en het kan maar zo dat ik/wij dat veroorzaakt en/of versterkt hebben. (weer pijnlijk)
het is ook niet van gisteren op vandaag gekomen, het is gegroeid in de afgelopen jaren. maar we hebben blijkbaar heel lang vanuit het verkeerde perspectief gedacht en gehandeld, namelijk dat van mij/ons, ipv dat van hem. (zo, nu kruip ik terug onder mijn steen..)
daarom ben ik hulp gaan vragen en open ik een topic, misschien met een verkeerde titel, omdat ik toch heb gezocht naar herkenbare symptomen, maar blijkt het iets anders. of misschien blijkt het wel helemaal niets en krijgen wij van elkaar of een huisarts/psycholoog/instantie een enorme schop onder onze kont. zolang hij maar weer blij wordt.
eindigend met een minder zware noot: zoon en ik hebben samen een liggende slinger gemaakt van zijn bed naar de deur met kledingstukken in de volgorde van aantrekken. (beginnend met zijn vochtige anti-eczeem doekjes, voor jullie denken dat ik een viezerd ben..)we hebben afgesproken dat hij morgen zijn best gaat doen en als het niet lukt, dat we het samen gaan doen. ik ben benieuwd of dit soort dingen werkt/gaat beklijven 
goed idee hoor
Je kan het wel alleen.
AnneJ
Maar het 'ongeduld' van zoon in gesprek, die 3 sec lastig kunnen wachten op antwoord, is dat niet hetzelfde als dat jouw zoon niet 3 minuten kan wachten op het eten? Het lastig kunnen wachten, niet kunnen invullen van tijd, of verveling.
Maar die tempo verschillen, is goed om eens goed op te letten. Juist doordat zoon vaak zo enorm snel is is dat misschien wel het tempo dat ik doorgaans van hem verwacht en misschien mis ik hierdoor momenten dat dat juist een probleem is. Moet zeggen dat hij nog steeds weleens geprikkeld reageerd terwijl ik er dan niet achter kom wat er precies misgaat.
Animaa wat leuk van die kledingslinger.
Bedenk me dat ik rond die leeftijd ook weleens dacht aan een hechtingsstoornis, hoewel daar eigenlijk geen oorzaak voor kon zijn. Wel denk ik dat sommige kinderen (deze?) andere dingen/ meer nodig hebben mbt hechting, sneller hierin problemen kunnen oplopen.
vragen
Je kunt ook, soms later pas, vragen waarom iemand geprikkeld reageert. Het is soms een combinatie hier. Zoon staat onder druk is met iets anders, of teveel dingen tegelijk bezig, en ik heb een te ongeduldige emotionele toon. Voor hem dan, in mijn idee gedraag ik me dan volstrekt kalm en neutraal.
Het komt bij hem gewoon harder binnen. Met name onder stress.
Succes!
Joepie, zoon kwam geheel gekleed zijn kamer uit ladieladieda.
We zijn de dag goed begonnen dames!
wow
Gefeliciteerd dat het jullie gelukt is!
super
Succes ervaring voor hem en voor jou!
Animaa
Hoe is het nu? Jullie zouden weer naar de huisarts gaan en een verwijzing vragen voor de kinderpsycholoog?
Elisa Gemani
Sorry! Had je reactie niet gezien.
Uiteindelijk hebben we samen voorlopig nog besloten dat we er (nog) meer energie in moeten steken om zoon gelukkig te krijgen, vanuit zijn perspectief ipv het onze.
Daarmee hebben we aangegeven bij de huisarts dat we de verwijzing op prijs stellen maar nog niet willen inzetten.
Afgelopen tijd veel energie gestoken in zoeken van handvatten, voorbeelden, tips en tricks, zowel richting autisme en richting adhd. Nogmaals: ik hoef/moet het etiketje niet, hij is en blijft gewoon 'zoon' waar we nog heel lang van en mee willen genieten.
We zijn een paar dingen aan t proberen met de regel voor onszelf dat we voor 1-1-2015 resultaat willen zien, het mag best even de tijd hebben, maar 3 maanden moet te doen zijn. Misschien leest het heel dom maar wil ook niet halfslachtig nog een jaar doormodderen met halve inzet. Nu hebben we een soort deadline. Mijn man is anti-arts/psych/maatschappelijl werk, dus genoeg animo om zelf resultaat te creeren en beter na te denken over onze rol, stijl, manieren van opvoeden, omgang met zoon enz.
Het zelf aankleden is 1 punt, deze loopt vaker al wel goed dan niet, maar de klad komt er bij zoon al wel in, dus weer extra aandacht geven.
Explosies voorkomen of in goede banen leiden is een andere, iets minder makkelijk concreet te maken, deze blijft lastig.
Het is en blijft een leerproces en we staan pas aan het begin zeg maar.
Alle tips en tricks zijn en blijven welkom!
Iemand bekend met dit boek: choco en mayonaise?
Het spreekt me wel aan, iemand een recentie?
Boek
Handiger is 'geef me de vijf', 'het explosieve kind', boek over executieve vaardigheden, hulpgids Asperger (hoeft niet allemaal van toepassing te zijn maar kan je gedachten goed richten).
Op een blauwe dag geboren. Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht (het denkproces van een jongen met autisme).
Ik heb ook veel gehad aan een meer 'algemeen' boek van Steve Biddulph 'jongens, hoe voed je ze op'. Veel wat voor 'jongens' geldt kan sowieso handig zijn voor kinderen, ook meisjes met autisme.
Bijvoorbeeld dat het beter praat als je naast elkaar zit dan als je tegenover elkaar zit. Dat het handiger tot een kind zich tot jou richt met een vraag op zijn/haar moment en dat dat de flexibiliteit van jou vraagt om op dat moment ook de aandacht te geven die een kind vraagt.
Op jou moment zitten net de oren dicht.
Maar ik begrijp niet zo goed waarom je een 'algemeen' opvoedboek zou willen aanschaffen. Misschien best wel goed hoor maar of je er wat aan hebt met een zorgenkind is nog maar de vraag.
Opvoeden bij autisme is net even anders kijken, de 'autibril' opzetten.
ken het niet
Maar Anne, het is toch helemaal niet gezegd dat het om autisme gaat?
Animaa, lezen is altijd goed, maar maak van zo'n boek geen bijbel, je hebt dan weer kans dat zoon niet past in mal die boek aangeeft en andersom. Je moet toch vooral van zoon uitgaan, de samenwerkmodus met zoon vinden.
En met partner natuurlijk. Wat gebeurt er als jullie onvoldoende resultaat hebben op de afgesproken termijn? Als je partner zo'n moeite heeft met hv, misschien in tussentijd op zoek naar welke hv jullie willen? (weerstand van partner is misschien kleiner als hij meer vat heeft op wie en wat? Zelf zou ik nooit meer naar zomaar iemand gaan)
Op OOL
Onder Onderwerpen - opvoeding en gedrag staan artikelen over opvoeden, waaronder boekbesprekingen. Het lijkt me handig om daar eerst even naar te kijken. En verder op de site te surfen.
Ik weet echt niet hoe het nu is, maar boeken met de juiste techniek voor een time-out zou ik niet aanbevelen.
En het 'explosieve kind' is misschien wat te intensief lezen voor sommigen. Ik zou niet weten wat een goed leesbaar bruikbaar opvoedboek zou zijn dat ik zou aanbevelen ook in geval je een zorgenkind hebt, al weet je nog niet wat het dan is.
Artikel geweldloze communicatie
http://www.ouders.nl/artikelen/opvoeden-zonder-straffen-of-belonen
"We waren op vakantie in Frankrijk en mijn dochter van 15 werd steeds chagrijniger. Toen ik haar vroeg om even te helpen met afwassen, begon ze mij uit te schelden voor "kutwijf".
Ik vertelde dit voorval tijdens een lezing en ik legde uit dat ik mij de scheldpartij niet persoonlijk aantrok. Ik maakte een wandelingetje met mijn dochter, zodat ze haar hart kon luchten over die stomme camping. Het was rotweer en er waren geen leuke jongens. Ze verveelde zich. Voor mij was hiermee de kous af.
Maar iemand uit het publiek zei: "En toen heb je haar toch zeker nog wel gestraft?!" Mijn dochter, die tot dan toe anoniem in het publiek had gezeten, stond op en zei: "Ik hoefde helemaal niet gestraft te worden, want ik wist heus wel dat ik iets gedaan had wat niet door de beugel kon. Ik heb hierdoor geleerd dat mijn moeder onvoorwaardelijk van me hield, ook als ik rottig tegen haar deed."
http://www.welingelichtekringen.nl/samenleving/367199/time-outs-zijn-schadelijk-voor-je-kind.html
"Als de ouder reageert met het isoleren van het kind, blijft een instinctieve psychologische behoefte van het kind onvervuld. Hersenscans tonen zelfs aan dat het ervaren van relationele pijn – zoals die veroorzaakt wordt door afwijzing – leidt tot hersenactiviteit die vergelijkbaar is met het ervaren van fysieke pijn."
