onveilig gehecht? zoon 5,5 jaar
morgen naar de huisarts, in de hoop op een doorverwijzing naar een psycholoog of iets dergelijks.
heeft iemand hier ervaringen met een onveilig gehecht biologisch eigen kind? het zal volgens de kenmerken gaan om onveilig vermijdende gehechtheid van het ongeremde type.
wat zoek ik? een stuk herkenning wellicht, een hart onder de riem, of een schop onder de kont, zeg t maar.
ik heb zo ontzettend het gevoel dat ik gefaald heb op het enige punt dat ik van wezenlijk belang vind in het leven: mn jongen(s) een goede start geven.
bah, mijn hart bloedt (en mijn ogen lekken)
animaa
klinkt goed, het begin is er!
Weet je, je krijgt ook zo vaak te horen dat je dit en dat niet goed doet, dat het niet raar is dat je dat gaat geloven. Vaak krijg je zulke dingen te horen van mensen die zelf heel makkelijk praten hebben.
Ik weet nog dat de psychiater van zoon opeens heel zakelijk zei dat ik natuurlijk een zeer competente moeder was. En toen ik mijn onderkaak van de vloer had opgeraapt, vroeg ik nog of hij dat meende ook. Inmiddels weet ik dat hij gelijk had! En jij klinkt ook heel competent. Dat wil niet zeggen dat alles nou meteen op rolletjes loopt, maar wel dat je gewoon goed aan de slag gaat en doet wat nodig is voor je kind. Inderdaad één ding tegelijk.
Sterkte ermee!
meer nodig
Ik ontmoette een vader met autisme die gescheiden was waarbij de dochter tegen hem klaagde dat haar moeder haar niet hielp.
Moeder weet het hulpeloze en protesterende gedrag van dochter aan vader, moeder snapte er niets van en maakte er een mishandelingsverhaal van. Vader herkende zichzelf in dochter.
Terwijl het eigenlijk eenvoudig was. Ophouden met flink doen en dochter dwingen en eisen.
Maar gewoon meer samen doen en routines inslijten. Juist bij hele eenvoudige praktische dingen als boterham smeren, schoenen aantrekken, opstaan en aan tafel gaan, opruimen, ordenen, vragen stellen en vragen beantwoorden en de tekst daarbij, al dat soort dingen.
Kinderen kunnen teleurgesteld in jou zijn omdat ze jou meer nodig hebben dan jij denkt bij allerlei kleine dagelijkse dingen.
het klinkt wel
wat autistisch allemaal moet ik zeggen, zeker dat negeren in de baby tijd al. Heel goed mogelijk dat hij veel meer hulp kan gebruiken dan je zo zou zeggen. (En veel begrenzen moet je dan juist niet doen, wel veel liefdevol begeleiden) Ik lees ook dat het een slim mannetje is, daardoor kan hij je op een verkeerd been zetten. Krijgt hij ook genoeg uitdaging, thuis en op school?
ik bedoel dus
Hetgeen AnneJ schreef..
imiteren
Viel me ook op. Kijk, alle kinderen kunnen dat uiteindelijk maar bij kinderen met autisme kan dat dan weer extreem zijn.
Ik zie hier soms kinderen die perfect hun ouders imiteren. Als die boos zijn....... Met letterlijke tekst en toon.
Omdat kinderen met autisme moeilijk zelf zaken kunnen verbeelden gaan ze vaak imiteren. Dat maakt het ook zo lastig.
Maar als je dan even nadenkt dan weet je dat jou voorbeeld, jou tekst en jou gedrag het letterlijke voorbeeld zijn voor jou kind.
Dus je kunt 'spiegelend' het goede voorbeeld geven.
En je realiseren dat er een vorm van 'brutaliteit' kan optreden omdat kinderen de hierarchie niet snappen. De toon van een kind moet voor 'ons' anders zijn dan de toon van een volwassene. Een volwassene heeft meer 'rechten' dan een 'kind' .
Kan best zijn, maar dat moet je ze dan wel expliciet aanleren.
Anders gaan ze inderdaad ook jou opvoeden omdat ze denken dat dat zo hoort door het voorbeeld dat jij ze geeft.
het emmertje
Kind heeft netjes om het emmertje gevraagd. En heeft dan de beschikking over het emmertje. Maar geen idee dat je het dan in dezelfde staat weer moet teruggeven. Met de explorerende natuur van het kind gaat het dan zo. Zit geen kwaadaardigheid in maar onbegrip.
Veel jongetjes en soms meisjes zijn ontdekkend en slopend maar bij deze kinderen kan het dan tot misverstanden leiden.
Beter is om dan neutraal en niet boos te zijn en het uit te leggen op een ander moment.
En expliciet gelegenheid te geven om zaken te ontdekken en te slopen.
Dat mocht zoon alleen als ik thuis was, we hebben hier ook de nodige incidenten gehad.
samen doen
Tafel dekken kun je beter samen doen en onderverdelen in kleine losse taakjes die je los in een zelfde volgorde aan je kind aangeeft.
Niet verwachten dat hij 3 instructies achter elkaar goed onthoudt en goed doet. Even meelopen in het begin.
En dan kijken of dat werkt bij jou en je kind nadat je het een tijdje geprobeerd hebt. Als het niet werkt verzin je wat anders.
Dochter kalmeerde nogal van haar boosheid en onrust als we samen werkjes gingen doen op deze manier.
Ze kunnen je nogal opeisen maar dat is omdat ze je nodig hebben.
Reacties
Dank jullie voor de reacties!
Het valt me vaak op dat hij regels/opmerkingen/volgordes 'vergeet'.
Ik zet het tussen haakjes omdat ik (begin me langzaam te schamen na jullie reacties) regelmatig betwijfel of hij dat dan vergeet of het niet heeft willen horen. Bij instructies (zoon, we gaan nu tanden poetsen en daarna naar boven) zeg ik al tijden dat ik wil dat hij me aankijkt, in de (soms ijdele) hoop dat de boodschap dan doordringt.
Dus dat doet hij keurig, meestal. Maar dan vraag ik 5 seconden later: wat zegt mama dat we nu gaan doen? (Feedback vragen omdat al eerder/vaker is gebleken dat dat soms nodig is): dan zegt hij: weet ik niet meer!
Je hoort mijn klomp breken op zo'n moment.
Wat vraag ik nu: heb ik een onwillig kind of verwacht ik teveel??
Weet je wat me dan zo stoort soms: als we iets leuks gaan doen, dan heeft hij binnen no time zelf zijn boterhammen met korstjes naar binnen geduwd, zijn kleren aangetrokken en jas en schoenen gepakt. Dat hij dan 'vergeet' dat zijn tanden nog gepoetst moeten worden, vind ik geen ramp, al worden ze natuurlijk toch gepoetst.
Maar het riekt dan niet meer naar niet-kunnen maar luiigheid om zelfstandig te worden. Op de overige dagen bedoel ik dus.
Mijn man en ik zeggen wel eens, maar half voor de grap dat instructies bij hem een doorlooptijd van ongeveer 2 jaar hebben.
Uitdaging?
Pattie vroeg of hij wel genoeg uitdaging krijgt. Ik vind dat moeilijk te beoordelen aangezien hij weinig wil van wat ik aanbied. Boekjes/boeken lezen (voor) weinig animo voor. Letters schrijven/leren zilch animo. Taakjes doen op school? Laatste dag het liefst. 2e dag na zomervak: mama, ik wil niet meer naar school, ik moet taakjes doen. Doorvragen: vind ik moeilijk, zegt hij. Meer focus nu op proberen, oefenen, niet erg als t niet lukt, zolang je maar probeert, dat soort dingen. Hij geeft het vooralsnog snel op (maar ik niet)
Spelletjes: wordt asn gewerkt, leuk tot hij 'achter' staat zeg maar, maar gaat heeeel geleidelijk beter.
Volgens school is het qua niveau een normaal jongetje, ietsiepietsie bovengemiddeld maar niet spannend.
Thuis bv grote jongens lego, maar moet mama in elkaar zetten. Doet mama niet, dus nu zoekt hij de goede stukjes uit en wijst de juiste plek aan en dan prutst moederlief e.e.a in elkaar. Heel afentoe doet hij ook een stukje...
Ach, wekomen er wel hoor, hij heeft van mij ook geen handleiding gekregen tenslotte 
zo herkenbaar
Misschien heb je hier iets aan:
http://www.dwang.eu/blog-div/adhd-een-probleem-of-gemakzucht/
'Een voornemen is een wens, maar nog geen wil. Een voornemen is weten dat je het wil, maar nog niet voelen dat je het wil. Weten zet ons pas in beweging als we er iets bij voelen. Bijvoorbeeld: het is half twaalf. We weten dat we ons morgen prettiger voelen als we nu naar bed gaan, maar we voelen nu het plezier van nog even op te blijven. Pas als we iets gaan voelen bij hoe het is om morgen niet uitgeslapen te zijn, leidt dat tot handelen.'
Het geven van gecombineerde opdrachten gaat hier sowieso altijd helemaal mis. Een ding te gelijk. Nu ga je naar boven. En dan boven pas: Nu ga je je tanden poetsen.
Nu ga je naar boven en je tanden poetsen, dat werkt niet. Dat is echt iets heel herkenbaars, je hoort het heel vaak, juist bij kinderen met adhd (waarvan ik niet weet of je zoon het heeft).
Als het veel conflicten oplevert, kan het helpen om een kind met pictogrammen te laten zien wat het moet doen. Een lijstje met alle handelingen in pictogram onder elkaar. Maar onze zoon kon niet zo goed tegen lijstjes, die verscheurde hij altijd, omdat hij er zenuwachtig van werd. Dan zat er dus niets anders op, dan erbij te blijven voor het beste resultaat.
Ken je ook de afstandsregel al? Kinderen kunnen je pas begrijpen, als je in hun nabijheid bent. Ik heb weleens gelezen dat je een meter voor elk kalender jaar moet nemen, maar bij mijn zoon was het een decimaal per kalenderjaar. Als ik wat tegen hem zei, terwijl hij in de gang was en ik in de kamer, dan zei hij wel : 'jahaaaah.' Maar deed het niet.
Het beste werkte het, om even hem aan te raken en het dan te zeggen.
Hij hoefde mij trouwens nooit aan te kijken, als ik wat zei, nadat ik ergens gelezen had, dat kinderen zich slechter kunnen concentreren als ze je aan kijken. Zijn concentratie is toch al waardeloos, dus dan maar liever niet aankijken. Dat ging ook beter. Ik was eerst zo'n moeder die haar kind bij de kin pakte en zij: 'Kijk, me aan als ik tegen je praat.' Onzin dus.
Er is een theorie dat het brein van kinderen met adhd (waarvan ik dus niet weet of jou zoon het heeft) eigenlijk te veel in slaap is. Dus kinderen gaan zelf bewegen en dingen bedenken om zichzelf te activeren. Daarom werken wiebelkussens dus wel. En daarom helpt adrenaline ook. Als er dus iets leuks te doen is, dan wordt het hele brein wakker en dan gaat het allemaal prima. Op een gewone dag, slaapt het brein, juist tijdens de voorspelbare, saaie, dagelijkse verplichtingen. Zoals tandenpoetsen (gaaaap).
Nou ja, sorry voor mijn adhd post. Misschien is dat helemaal niet aan de hand met je zoon. Hij klinkt in ieder geval wel als iemand die moeite heeft met zijn executieve functies.
Oh ja, je moet echt proberen om je niet schuldig te voelen hoor! Dat is zo zonde van je energie. Jij hebt toch geen gebruiksaanwijzing gekregen bij je kind, toen hij geboren was? Hoe moet jij weten wat nu precies de manier is. Sommige kinderen zijn makkelijk opvoedbaar. Daar gaat het gewoon allemaal wel goed mee. De ouders van die kinderen denken dat het zo goed met ze gaat, omdat ZIJ briljante opvoeders zijn, met hele goede methodes. Maar dat is natuurlijk een illusie. Het gaat goed met die kinderen, ondanks hun ouders, niet dankzij.
ouderwetse pedagogiek
De 'ouderwetse' pedagogiek wilde kinderen nog weleens labelen met 'dom' 'manipulerend' 'lui' enzovoort.
Dat gaat je alleen niet helpen.
Het is handiger om uit te puzzelen wat er in zijn hoofdje omgaat als zaken niet zo soepel gaan als bij andere kinderen. Kan van alles zijn.
Kan zijn dat hij gewoon meer instructie nodig heeft en meer geduld. Kan best dat hij op de toppen van zijn energie en kunnen alles goed doet als er iets is dat hij graag wil.
Dat het hem niet in alle situaties lukt kan betekenen dat het hem gewoon heel veel moeite en energie kost waar een ander zijn hand niet voor omdraait.
Kan zijn dat er meer instructie en uitleg nodig is voor er een kwartje valt.
Nou, zo gaat ie lekker
Manlief net ingelicht dat ik bij de huisarts ben geweest over zoon.
Die zin zegt waarschijnlijk al genoeg...
Kort samengevat: alleen maar 'zwarte' verhalen over vertrouwensschending door huisartsen, dossieropbouw, camera's thuis, uit huis plaatsing, speciaal onderwij, etiketjes, ik moest er vooral mee doorgaan, hij sprak me over 3 maanden wel weer.
Heb me weten te beheersen en gevraagd welke constructieve ideeen hij dan wel had om e.e.a op te lossen: 'die heb ik niet.'
Moet dit even laten bezinken denk ik, al was het wel de reactie die ik verwacht had. 'Ons kind komt niets tekort, hij is gelukkig, hij doet gewoon moeilijk, jij creert problemen.' Goh...
ervaring
Wat je man meldt is ook waar. Te argeloos is niet handig in de jeugdhulpverlening.
Balans
Lees het blog van Arga Paternotte dan weet je een beetje waar je je in begeeft.
Blog arna
Heb het blog gelezen, dank je. Wat mij betreft dekt dat wel de lading-voor mij-.
Ik hoef geen etiketje, alleen handvatten/gebruiksaanwijzing-achtig, voor zover mogelijk.
Maar als ik een verkeerde richting uit denk en vervolgens consequent in de richting ga handelen, dan heb ik wel een probleem. Vandaar dat een objectieve/kritische kijk op onze interacties mij welkom is. Maar daar denkt manlief totaal anders over.
Mijn man heeft mij weleens vaker verweten naief te zijn over hoe instanties met individuen, families, gezinnen e.d omgaan, ik weet het even niet meer.
Animaa
Ik denk dat je man bang en onzeker is en dit zo uit. Vandaar ook dat hij wars is van enig zelfkritiek. Hij zal bang zijn om te horen dat hij bepaalde dingen niet goed doet en moet veranderen in het belang van jullie zoon. Jammer dan; het welzijn van je zoon staat nu voorop. En je moet ook niet al te paranoia zijn over "de instanties". Ik heb de afgelopen 13 jaar veel en vaak te maken gehad met verschillende jeugdzorginstanties en -professionals en op een enkele mindere ervaring na ben ik toch overwegend positief. Ik heb wel heel veel geleerd; ben mondiger geworden en het belangrijkste is dat ik weet wat er aan de hand was en is met mijn zoon en hoe ik hem het beste kon en kan helpen. En dat werpt zijn vruchten af want het gaat steeds beter en beter. Zonder die hulp had ik het niet gered en mijn zoon ook niet. Thuis niet, op school niet en overal anders niet. Maar het vergt eerlijkheid, openheid en ook de hand in eigen boezem steken. Zelfinzicht en zelfkritiek. Als jouw man net zo graag als jij wilt dat je zoon beter in zijn vel komt te zitten, dus dat jullie handvaten krijgen, moet hij zijn trots en angst inslikken en meewerken. Jammer dat hij er zo over denkt. Ik hoop dat hij er wat genuanceerder over gaat denken en wellicht mee wil gaan naar de huisarts over twee weken. Laat je niet door hem in een hoek drijven; kom op voor je zoon!
verkeerde richting?
Je bent aan het uitpuzzelen hoe je je kind beter leert kennen en hem beter kunt begeleiden. Hoe kan dat nou de verkeerde richting zijn?
Het is belangrijk om allerlei algemene praatjes over opvoeding los te laten alsof er een methode is waarvan de uitkomst beter is dan een andere. Je hebt meer last van jezelf en je omgeving door allerlei zaken die je zelf al bent tegengekomen als 'laten huilen' als je kind niet kan slapen.
Het kan best wat onzeker aanvoelen en er zijn ook geen garanties. Maar het begint met het serieus nemen van je kind en je realiseren dat hij jou meer nodig heeft dan je dacht bij het dagelijks functioneren.
Je kunt een hoop ontdekken door eens te lezen daarover maar ook door het contact met je kind te verbeteren.
Het zou fijn zijn als je iemand kunt vinden die jou daar bij kan helpen maar dat kan nogal een zoektocht zijn, zie je ervaringen met de orthopedagoge.
Hier op OOL is ook ervaring en er circuleren boekentips als het boek van dr Greene met website
http://www.livesinthebalance.org/
Problemen met executieve vaardigheden
http://www.steunpuntadhd.nl/is-het-adhd/kenmerken-van-adhd-en-add/problemen-met-executieve-functies/
Problemen met verbeelding en flexibiliteit waarvoor Geef me de vijf van Colette de Bruin een leidraad kan zijn.
http://www.geefmede5.nl/de-methodiek/geef-me-de-5
En verder kan het nodig zijn om in de gaten te houden of er gezondheidsproblemen zijn met gehoor en zicht, allergien, darmproblemen of andere gezondheidsproblemen die kunnen bijdragen aan stress, onbegrip, onrust, angst en boosheid.
Lees de berichten hier op OOL dan weet je ook een beetje wat je zoekt in een hulpverlener omdat je zelf al in een bepaalde richting gaat denken en puzzelen.
Maar vooral neem je kind serieus en ga uit van onvermogen niet van kwaadaardigheid.
En misschien heeft je man er wel meer verstand van dan jij denkt en kan hij je helpen om de binnenwereld van je zoon in beeld te brengen.
en itt tot Elisa
Ben ik zelf hardhandig in aanvaring gekomen met de hulpverlening. Ik ben ook nogal wat ouders met een zorgenkind tegengekomen die ergens in het traject te maken kregen met onheuse ondermijning van hun ouderschap en rechtzaken door onbegrip en ondeskundigheid.
En dat is lastig en jammer want uiteindelijk ben je vaak wel veroordeeld tot de hulpverlening om te zorgen dat je kind goed terecht komt.
Daarom kan het je helpen door je eerst zelf eens te verdiepen in het veld van de jeugdhulpverlening en manieren om je kind beter te begeleiden. Zodat je wat beter beslagen ten ijs komt als je je tot de hulpverlening wendt.
De waarschuwingen van de stichting KOG ter harte nemen kan problemen helpen voorkomen.
Ook haptotherapie
Ook mijn zoon heeft veel gehad aan haptotherapie bij het leren benoemen van emoties en het balanceren en het hanteren van zijn lichaam.
Vorig jaar heeft hij eindelijk zijn boek over mindfullness gelezen en hij zoekt actief naar balans in zijn leven en rust en kalmte bij stress.
Daar heeft zoon volgens hemzelf meer aan gehad dan aan de psychiater. Dat komt natuurlijk ook omdat veel buiten hem om ging in het diagnosetraject en dat bij 'behandeling' wij in aanvaring kwamen met zogenaamde deskundigen die zijn gedrag ineens heel anders gingen uitleggen.
Want die benodigde handvaten krijg je ook niet zomaar. Er gaan wachtlijsten aan vooraf en diagnosetrajecten en ondertussen zit je zelf nog steeds met je handen in het haar.
Zelf puzzelen en zelf hulp bieden kan evengoed nodig zijn.
Paardrijden, dochter heeft gedaan bij de gehandicaptenmanege, had ze nog geen diagnose, zoon heeft dat ook gedaan. Betekende ook veel voor hun begrip en ontwikkeling van empathie en zorg en inzicht en kalmte en balans.
angst
Ik vind het wel erg, als jullie geen hulp willen zoeken uit angst.
Je hoeft toch niet gelijk je ziel en zaligheid bloot te leggen?
Ik ben door alle verhalen wel voorzichtiger geworden. Als je er tot je nek in zit, in de zorgen om je kind, ben je eigenlijk continu overspannen. Ik was dat wel in ieder geval. Dus ik had zelf ook hulp nodig.
Gelukkig waren wij bij een vrijgevestigde kinderpsycholoog. Hij hielp mij ook. Maar bij een instellng met een multi- disciplinair team, zou ik nooit meer zo open zijn over mijzelf als toen.
Ik zou zelf ook nooit een gezinscoach of zo binnen laten.
Dus ik zou met een concrete vraag komen. Iets als: wij proberen onz zoon goed op te voeden. We hebben er veel over gelezen en geleerd. Wij passen ons eigen gedrag aan naar zijn behoeftes. En toch lopen we nog tegen dingen aan. Namelijk: a,b,c. Onze vraag is: heeft zoon een stoornis of is er iets anders aan de hand? Wij hebben een richting nodig om te kijken hoe we hem nog beter dan nu kunnen benaderen.
Je hoeft niet gelijk het achterste van je tong te laten zien, toch?
angst
Ik vind het wel erg, als jullie geen hulp willen zoeken uit angst.
Je hoeft toch niet gelijk je ziel en zaligheid bloot te leggen?
Ik ben door alle verhalen wel voorzichtiger geworden. Als je er tot je nek in zit, in de zorgen om je kind, ben je eigenlijk continu overspannen. Ik was dat wel in ieder geval. Dus ik had zelf ook hulp nodig.
Gelukkig waren wij bij een vrijgevestigde kinderpsycholoog. Hij hielp mij ook. Maar bij een instellng met een multi- disciplinair team, zou ik nooit meer zo open zijn over mijzelf als toen.
Ik zou zelf ook nooit een gezinscoach of zo binnen laten.
Dus ik zou met een concrete vraag komen. Iets als: wij proberen onz zoon goed op te voeden. We hebben er veel over gelezen en geleerd. Wij passen ons eigen gedrag aan naar zijn behoeftes. En toch lopen we nog tegen dingen aan. Namelijk: a,b,c. Onze vraag is: heeft zoon een stoornis of is er iets anders aan de hand? Wij hebben een richting nodig om te kijken hoe we hem nog beter dan nu kunnen benaderen.
Je hoeft niet gelijk het achterste van je tong te laten zien, toch?
even terug
Ik snap dat je hulp wilt. Maar de samenwerking met je partner is echt veel belangrijker in deze! Jullie zullen het juist samen moeten gaan doen. Investeer daarin!
Ik zou echt woedend zijn als ik achteraf zou horen dat partner bij de ha was geweest voor ons kind. Ik geloof dat ik dan ook even geen constructieve bijdrage zou hebben.
en verder
Kun je eens vanalles (speels) uit proberen bij zoon, teken bijv je opdrachten eens uit, geef hem het blaadje mee, probeer voor succeservaringen te zorgen. Ik vind het heel goed dat je de nadruk legt op proberen ipv resultaat. Maar misschien past de wijze van aanbieden niet bij hem. Houdt bijv rekening met beelddenken.
Pattie en anderen
Ik kan me voorstellen dat achteraf informeren vreemd overkomt.
Dat is bij ons bijna standaard eigenlijk. Ik had het vooraf kunnen doen maar heb bewust gekozen het niet te doen deze keer. Precies om zoals hij gisteren reageerde. Hij heeft zelf diverse vervelende aanvaringen met jeugdzorg en de raad van kinderbescherming gehad, zowel beroepsgewijs als prive. Hij heeft, mede dankzij jeugdzorg, al jaren geen contact meer met zijn dochter, nu 12. Ik heb een groot gedeelte van dat deel van zijn leven meegemaakt en ik kan zijn reactie daarom tot op zekere hoogte nog begrijpen.
Maar het gaat niet altijd zoals toen! En ik wil gewoon hulp en ik vind dat ik daarmee mijn man even op een 'zijspoor' mag/moet zetten. Dat de manier waarop lullig is omdat het voorbedachte rade was, klopt.
Ik heb hem daarvoor vandaag mijn excuses aangeboden. Mijn man begreep niet waarom ik daarvoor mijn excuses aanbood, hij vond dat ik me moest excuseren voor het feit dat ik mijn verhaal bij de huisarts had gedaan.
Verder nog nergens over gehad, even bij hem ook laten bezinken dat ik het meen en dat er wat moet gebeuren, snel.
Dank jullie weer! De sites ga ik bekijken
Karmijn
Jouw laatste stuk over de concrete vraag vond ik wel een hele handige, dank!
Overigens
Probeer ik jullie tips meteen toe te passen, het viel me ook op dat we sommige dingen al blijken te doen, zoals het aanraken als ik iets wil zeggen (om de kans te verminderen dat hij me uberhaut niet hoort)
Is 'na-bozen' voor jullie herkenbaar trouwens? Vanmiddag een explosie nadat een jongetje op de fiets zijn stok had meegenomen. Niet leuk, hij overstuur. Heb m eruitgepraat, maar niet goed genoeg. Elke grasspriet die er scheef bijstond, daar 'vlamde' hij weer op. Heb hem daarop aangesproken, zonder boos te worden maar wel duidelijk: wij kunnen er niets aan doen, waarom doe je boos tegen ons?
Leek goed te gaan, tot hij boos werd dat ik volgens hem de verkeerde kant opliep. Het was dat hij vlak achter me in het zand uitgleed, anders had ik een rechtse in mijn rug gekregen, over de rooie. Ging ergens zitten huilen, zielig hoopje ellende. Vastgehouden en rug gewreven tot hij gekalmeerd was en toen maar op huis aan. Hij had een 'voordeeltje' in de auto waardoor hij makkelijk meeging. Ook bewust dat soort dingen: we hebben een nieuw en een oud zitje, hij mag op de terugweg op de nieuwe, dan is weggaan wat makkelijker
2 dingen
Je bent voor hem blijkbaar onvoorspelbaar. Mogelijk is hij bang dat hij ineens alleen is zonder jou en dan heeft hij geen idee hoe hij dat gaat oplossen. Dan heeft hij ervaring dat hij in situaties komt die hij moeilijk kan oplossen zonder jou en dat frustreert en kost energie en angst. Boosheid is angst.
Emoties zitten blijkbaar hoog. Veel kinderen op die leeftijd kunnen nog niet goed overweg met hun emoties maar hij kan er meer last van hebben.
Bij autisme kan een emotie ook heel snel hoog oplopen en sussen is dan beter dan uitleven.
Het kan helpen als je er op gaat letten dat je voor hem voorspelbaarder bent door tijdig aan te geven wat je gaat doen. Niet met veel woorden, en positief formuleren. Niet we gaan nu stoppen met spelen maar we gaan nu naar huis.
Goed bezig ben je denk ik, je gaat je afvragen hoe die situaties ontstaan. Dan komen op een gegeven moment ook de antwoorden wel.
Anne J
Het lijkt eerlijk gezegd wel alsof hij explosiever wordt de laatste paar weken. Dat was mede 1 vd redenen waarom ik hechting als topictitel heb. Van de week toen ik wegging voor het eerst in jaren weer een beenklamp bij vertrek naar mijn werk, die intense boosheid vanmiddag, de brulkrijs midden in de nacht van de week, vanavond bracht man zoon naar bed, hij riep me nog, onbedaarlijk huilen: hij was bang, hoorde wat.
Is het dan dat hij zich nu pas veilig genoeg begint te voelen om zich te uiten? Ben nu zelf zo akelig bewust mee bezig, elk woord wordt gewikt, ik denk over alles 10x na alvorens te wat dan ook'en.
Ach, dat zal ook tijdelijk zijn tot bepaalde routines lopen. Wordt t eerst erger voor het beter wordt, vraag ik denk ik...
wow
Veilig inderdaad. Akelig bewust. Het is goed om er bewust mee bezig te zijn. Je gaat ook de dialoog met je zoon aan en je gaat elkaar helpen om tekst te vinden voor die dingen.
Lees je 's avonds voor? Dan kun je ook boekjes over emoties uitzoeken in de bieb of aanschaffen. Dat gaat jou en je kind ook helpen om tekst te krijgen bij wat er in het hoofd van je kind omgaat en hoe hij daar op een goede manier mee om kan gaan.
http://hetkinderpunt.blogspot.nl/2010/11/uw-kind-snel-boos-of-driftig-dit.html
Hoe vroeger hoe beter
Niemand kan je nu al zeggen of je zoon over een tijdje een makkelijk flexibel 'zonnetje' zal zijn of dat je nog periodes met zware tijden te wachten staan. Maar je hebt geen keus. Negeren helpt niet.
Je bent er wel mooi op tijd bij.
Mijn kinderen begonnen pas echt problemen te krijgen op school in groep 3 en omdat ik er geen jota van snapte en niemand om mij heen zijn de zaken hier onnodig uit de rails gelopen.
Dus ik feliciteer je met je tijdige acties.
