onveilig gehecht? zoon 5,5 jaar
morgen naar de huisarts, in de hoop op een doorverwijzing naar een psycholoog of iets dergelijks.
heeft iemand hier ervaringen met een onveilig gehecht biologisch eigen kind? het zal volgens de kenmerken gaan om onveilig vermijdende gehechtheid van het ongeremde type.
wat zoek ik? een stuk herkenning wellicht, een hart onder de riem, of een schop onder de kont, zeg t maar.
ik heb zo ontzettend het gevoel dat ik gefaald heb op het enige punt dat ik van wezenlijk belang vind in het leven: mn jongen(s) een goede start geven.
bah, mijn hart bloedt (en mijn ogen lekken)
nabozen
Daar moest ik even over nadenken. Dochter heeft hier periodes gehad waarbij ze flipte over alles wat bewoog. Die kon uren boos blijven en te keer gaan. De hele avond ging er aan. Behoorlijk dramatisch.
Dat was afreageren wat er op school fout ging en waar ik haar nog niet genoeg bij hielp.
Omdat het zo extreem was heb ik er wel korte metten mee moeten maken. Terwijl ik haar zo goed mogelijk leerde kennen en werkjes met haar deed en boekjes en spelletjes en aandacht aan haar gaf, met haar speelde.
Ze mocht nog 5 minuten uitleggen wat er nu weer vreselijk was gebeurt en dan over tot leuke dingen van de avond. Dan hebben ze je al te pakken gehad en dan ga je je leuke avond ook nog even zelf verpesten door daar uren over aan de gang te blijven. Dan hebben ze je dubbel te pakken.
En als ze niet ophield dan zette ik haar buiten. 3 minuten. En dan even bezien hoe de bui erbij hing. Even praten en kalmeren en weer naar binnen iets leuks doen, kiezen uit een paar dingen om te doen.
Voorkomen
Ik leerde situaties te herkennen en ontsporingen te voorkomen. Het was bijvoorbeeld altijd als we thuis kwamen en ik snel het eten wilde afmaken omdat ze ook hongerig waren en op tijd moesten eten.
Mijn reacties waren dan halfslachtig en afgeleid. Maar ik zag mijn vader daar anders mee omgaan. Als een kind een drama aan het opbouwen was dan liet hij alles vallen, zijn ogen gingen glimmen, hij zou dat varkentje wel even wassen. En met veel humor en geduld ging hij kind dan weer op het rechte spoor brengen. Dus dat ben ik ook gaan doen en inmiddels vind ik het net zo leuk.
Omdat het me ook lukt natuurlijk.
En dan heb ik gemerkt dat tijdig met je volle aandacht en geduld even een situatie pareren veel effectiever is en je bent veel eerder klaar met zoiets. Duurt nooit meer een hele avond.
niet abnormaal?
"Op dit moment probeert hij het gezinsleven naar zijn hand te zetten.
Broertje ipad? Ik willem, schreeuwen, krijsen, huilen, aggressief.
Tafel dekken? Nee, word ik moe van.
Ik kom thuis uit werk, word genegeerd, tenzij hij iets wil dat hij niet van papa mocht. Mag dus van mij ook niet, dan boos en terug naar negeren.
Naar bed? Zeuren
Kleren aan/uit? Zeuren
Eten? Zeuren
Als we ergens naartoe willen wat hij leuk vindt moet ik dat zeggen als ik met mn sleutels in de hand klaar sta, anders hoor ik 50 tot 300!!x gaan we nu gaan we nu, wanneer gaan we, gaan we al?
300 zal overdreven zijn, 50 helaas niet.
Extravert, ook heel luidruchtig met zeer veel harde ongearticuleerde brulgeluiden die hij alleen maar leuk vindt.
We kopen precies hetzelfde speelgoed voor beide omdat hij altijd het sndere wil hebben. Vervolgens verstopt hij zijn eigen speelgoed en pakt het van broertje af.
Spelletjes? Leuk, maar heel negatief naar verliezende mensen (nenenenene, ik heb lekker, jij lekker niehiet) en ook alleen leuk zolang hij wint: als hij dreigt tr verliezen past hij de regels aan of gooit alles om en schreeuwt, krijst van boosheid e.d"
Even een lang citaat waarin je meer concreet vertelt wat de problemen van/met je kind zijn.
Ik heb zelf een zoon van 7 en ik moet zeggen dat ik wel verbaasd was over een aantal van je klachten. Natuurlijk kan ik de intensiteit en de heftigheid niet van een afstand inschatten, ik ga af op wat je schrijft. Maar veel van wat je schrijft lijkt mij normaal, of in ieder geval niet abnormaal, voor een kind van 5.
Mijn zoon kon absoluut niet tegen zijn verlies toen hij 5 was. Nu hij 7 is, begint hij het langzaamaan een beetje te leren, maar hij moet vooral nog niet te veel verliezen. Het was dus heel erg opletten geblazen voor ons als we een spelletje speelden (kwartet, ganzebord, dat soort), want jezelf expres laten verliezen is best moeilijk 
We zijn het dus gaan doseren, en zo langzamerhand went hij aan verliezen. Natuurlijk zal hij op school ook wel verliezen, maar thuis is kennelijk toch anders.
Tafel dekken is nog steeds geen verplicht klusje hier. Na een dag werken zijn we ook te moe om daar pedagogisch over te doen. Wel heb ik altijd geprobeerd om hem zo veel mogelijk gezellig te laten meehelpen met huishoudelijke dingen. Maar als hij daar geen zin in heeft, pech. Alleen moeten tafel dekken vind ik best veelgevraagd voor een kind van 5, zeker als dit aan het eind van de dag is. Sowieso zou ik klusjes liever samen en gezellig doen, dat lijkt mij een grotere kans geven dat kind dit ook uit zichzelf gaat doen en dat het geen strijd wordt.
Onze zoon is enig kind, maar ik kan me heel goed voorstellen dat als er een broertje/zusje was, dat dan de strijd om een tablet groot zou kunnen zijn. Die dingen zuigen sowieso al.
Naar bed gaan: we hebben dan zo min mogelijk "moeten" (geen bad voor het slapen gaan bijv.), alleen tanden poetsen moet, en veel gezelligheid en voorlezen.
Aan/uitkleden: daar hielp en help ik nog veel mee hoor, omdat ik geen zin heb om te wachten en te zeuren. En ik vind het eigenlijk wel gezellig. Inmiddels weet ik dat kind zich goed zelf kan aan-/uitkleden op school (gym, zwemles), dus daar maak ik me geen zorgen over, en ik vind het ook niet meer nodig om dat thuis te oefenen. Ik doe het dus gewoon op de manier die ik het handigst en snelst vind. En hem helpen met aankleden is wel zo gezellig. Kan dit niet door tijdgebrek, dan kondig ik dit plechtig en ruim van te voren aan: we hebben weinig tijd, het is niet leuk als je te laat op school komt, dus ik ga gauw douchen en dan moet jij ondertussen de kleren aantrekken die ik daar heb neergelegd, dan komen we nog net op tijd. En dat werkt dan wel goed.
Overigens heb ik al vanaf dat zoon jong was hem bij het aankleden de keuze gegeven tussen verschillende kledingstukken. Dan legde ik twee setjes neer, of drie t-shirts, of twee broeken, of vraag wil je korte of lange mouwen aan vandaag, of wel of geen sokken. Doordat hij zelf kiest is er daarna geen gezeur. En ik gaf hem de keuze tussen kleren die ik geschikt vond voor die dag (weer, gelegenheid, kleurencombi). Dus moeder en zoon allebei blij.
Eten: waarover zeurt je kind?
Wij hebben bewust gekozen om geen enkele dwang over bord leeg eten etc. uit te oefenen. Wat hij niet wil eten, eet hij niet. Knoeien zeuren wij ook niet over. Naarmate kind ouder werd zijn we geleidelijk aan gaan aansturen op minder knoeien, zelf opruimen etc.
Lawaai maken, brullen, extravert zijn: dat doen wel meer kinderen hoor, die van ons ook. Sinds hij met een koor meedoet, zingt hij veel (en hard) in plaats van brullen en brandweerauto's na doen, dat is een vooruitgang.
Dus ik vraag me af in hoeverre je misschien te hoge eisen stelt?
En of jullie misschien in een negatieve spiraal zitten?
Zou het helpen als je minder eisen stelt en gemakkelijker wordt? Dat het dan gezelliger wordt?
Maak je het jezelf en vooral je zoon niet te moeilijk door grote problemen te zien in plaats van toe te geven aan zijn behoeftes?
En laat eens het gehoor van je kind testen! Hard schreeuwen en niet luisteren kunnen ook door gehoorklachten komen.
Maar nogmaals, zo op een afstand op basis van geschreven tekst is het moeilijk in te schatten hoe erg het is bij juliie....
Nabozen
Ook dat herken ik zeer.
Bij onze zoon werkte het zo:
Hij wordt erg snel en heftig boos. Dat past bij adhd. Maar hij kan zichzelf niet kalmeren. Dat past ook bij adhd. Hij vergeet op een gegeven moment waarom hij boos was, concentratieverlies, dat past ook bij zijn adhd. En dan gebeurt er ineens iets, wat hem aan zijn boosheid, die nog niet verwerkt is, herinnert en BAF. Weer boos.
Wanhopig kon ik ervan worden. 'Nee he, gaan we weer.'
Het helpt absoluut niet om te zeggen: 'Waarom ben je boos op ons, wij hebben je toch niets gedaan?' Want hij is helemaal niet echt boos op jou. Hij is boos van die eerste situatie, die hij nog niet verwerkt heeft. Deze vraag is dus ten eerste niet te beantwoorden. En ten tweede nogal confronterend. Niet alleen omdat je hem er op wijst dat hij onredelijk is. Maar ook omdat je hem een schuldgevoel geeft. Bij onze zoon was dat dan al weer een nieuwe reden om in een boze bui te belanden.
Wat wel helpt is om woorden te geven aan het boze gevoel. Wij noemen het hier frustratie. 'Ben je gefrustreerd? Wat is er aan de hand?' En dan ben ik alleen maar empathisch. Dat ik begrijp dat hij boos is. Dat ik het ook niet prettig vind, hoe het is gelopen. Etc. Dat hielp veel beter.
blijf zeuren
Je vindt dat je je partner op zij mag zetten om hulp in te schakelen voor zoon. Lieve schat, je hebt overspannen verwachtingen van hulp. Hulp werkt sowieso lang niet altijd (alleen maar) positief, en in het meest gunstige geval is hulp een soort van ondersteuning van het werk dat jullie als partners gaan geven. Alleen jullie kunnen jullie kind helpen, dus je kunt niet zonder de samenwerking met partner. Je zult toe moeten naar een samenwerking waarbij jullie de belangrijke dingen wel samen bespreken, en samen een plan maken.
Bovendien ben ik nogal pessimistisch als je in deze sitiuatie (niet samenwerkend) hulp gaat vragen. Grote kans dat de problemen met zoon gegooid worden op de slechte samenwerking tussen jullie. Je komt dan echt geen steek verder en het gaat je veel energie kosten, energie die je beter kunt investeren in de samenwerking en in je zoon.
Probeer te blijven praten met partner, blijf je zorgen aangeven. Is er een manier waarop hij wel hulp wilt ontvangen?
wat ook kan
Je schrijft weinig over school, maar uit hetgeen je schreef maak ik op dat het niet goed loopt? Onderschat niet wat dat kan betekenen voor een kind. (En verwacht ook hierin niets van hulpverlening! Hoe triest ook, ze nemen het vaak niet mee of maar heel langsaam, terwijl een problematische tijd op school echt dramatisch kan zijn voor kind en zo snel mogelijk beter gemaakt moet worden.
Misschien doen jullie niets 'verkeerd' thuis maar reageert hij zich af van school. Dan moet je daar iets doen.
boosheid niet loslaten, Karmijn
Je schrijft: en dan herinnert iets hem weer aan de boosheid die nog niet verwerkt wordt en weer boos.
Jeetje, daar hier wel een heel extreem voorbeeld van meegemaakt hier vd week: dochter vroeg of ik haar wilde gaan voorlezen uit een boek. Hoewel ik de kinderen niet meer samen voorlees was vroeger onze gewoonte om langere verhalen aan ze samen voor te lezen. Meer om zoon niet te passeren even gevraagd of hij mee wilde luisteren en bingo boos. Blijkt dat ik aan datzelfde boek ooit jaren geleden al eens begonnen ben voor te lezen aan hen beiden, en volgens zoon lag het aan zusje toen dat we het nooit hebben uitgelezen.
Het klopt dat we vrij chaotisch voor gelezen hebben vroeger en dat we verschillende boeken niet voltooid hebben. Hoewel daar verschillende redenen voor zijn heb ik achteraf spijt dat ik niet meer mijn best heb gedaan daar meer moeite voor te doen want zoon heeft altijd aangegeven hier moeite mee te hebben.
Maar jeetje, dat dat gevoel nu weer zo op kwam zetten. Vind het ook zo sneu voor hem. Ook zo alleen, want wie snapt dat gevoel nu? Ik zelfs niet. Ook geen zegen in dit soort gevallen dat hij zo'n goed geheugen heeft, ik wist helemaal niet meer hoe het gegaan is. Ik heb zo enorm veel voorgelezen, aan ze apart en samen. Soms dan had (jonger) zusje geen zin meer in het verhaal maar wilden we toch een verhaal dat voor hen beiden kon, dus namen we een ander boek.
Pattie
Precies ja.
Het blijkt dat hij dingen belangrijk vond, die ik me werkelijk niet kon voorstellen. En hij was oprecht gekrenkt, dat ik daar dan geen rekening mee hield.
Zo had ik de gewoonte om eens in de zoveel tijd, als zij op school waren, hun kamers uit te mesten (geloof me, dat is nodig). Nou, dat is ook een keer totaal uit de hand gelopen. Hij vond dat dus altijd al naar (wat ik niet door had) en op die dag, viel het zo verkeerd, omdat hij op school ook al een vervelende ervaring had. Toen die kamer. Tjonge jonge wat was hij overstuur.
Privacy, zelfbeschikking en eigen ruimte zijn enorm belangrijk voor hem. Maar dat had ik niet door. En hij dacht natuurlijk, als een kind, dat iedereen hetzelfde is als hij. Dus hij kon natuurlijk niet uitleggen aan mij, hoe belangrijk privacy en zelfbeschikking voor hem zijn.
Nu weten we dat, kan hij het wel verwoorden. En ga ik nog weleens te ver. Tja, ik ben ook maar een mens. Maar omdat hij het nu onder woorden brengt, door heeft, dat ik het niet door heb, dan kan hij met een snauw duidelijk maken dat ik te ver ga. En dan gaat er bij mij weer een lampje branden.
En dan zullen anderen misschien denken: 'Laat jij je door je zoon afsnauwen?' Nou, ik zeg later dan wel dat hij het ook aardig had kunnen zeggen, maar op dat moment doe ik al een inwendig rondedansje, omdat hij zégt wat er mis is. Verwóórd wat hem boos maakt.
Maar het is gewoon balen, als je zoveel gevoel hebt en als niemand het begrijpt.
Wikka
Ik denk dat dit wel het moeilijke is. Het onderscheid maken van wat is nog 'normaal' en wat is werkelijk afwijkend. Dat is nu precies waar gz-psychologen en psychiaters voor zijn opgeleid. (en wat ze dus ook niet altijd feilloos doen....)
Maar als ik de stukjes lees, dan denk ik ook: Hier is een moeder die er doorheen zit. En dat is voor mij dan wel weer een aanwijzing om te denken dat er meer speelt.
Maar aan de andere kant heeft Pattie ook gelijk. Als je samen als partners elkaar niet steunt (en dat is heel wat anders dan 'niet op een lijn zitten'), dan raak je als moeder natuurlijk ook veel eerder overbelast.
Anne J
Je klinkt in je posts zo wijs dat het moeilijk voorstellen is dat je er geen jota van gesnapt hebt 
Wow wat een reacties!
Gaaf! En kritisch! Kan ik ook gebruiken! Ik kom er op terug, heb jullie gelezen en ga er over nadenken, bedankt!
Karmijn
Je zegt iets heel wezenlijks dat ik me onvoldoende gerealiseerd heb: dat zoon ervan uit ging dat iedereen de dingen zo ervaart. Ik heb daar onvoldoende rekening mee gehouden denk ik. (Hier ook de nodige drama's rondom uitmesten van kamers..)
Pattie en karmijn
Even tussendoor: is dat niet typisch iets van autisten?
Dat autisten door een beperkt empatisch vermogen zich geen voorstelling kunnen maken van een andere reactie dan de hunne? Dat was een vraag trouwens, geen verkapte statement
ik weet niet
Zoon heeft geen ass diagnose. Hij heeft soms wel wat kenmerken, maar dat is vaak in sombere periodes.
Ik denk dat zowel ass mensen, als adhd mensen soms moeite hebben met wederkerigheid en inlevingsvermogen. Van ass mensen weet ik het niet, maar van de adhd-ers die ik ken komt het voort uit gebrek aan aandacht, tijd, geduld voor de mensen om hen heen. Als ik het ff uitleg zie ik het begrip indalen. 'Oh shit, daar had ik niet aan gedacht.'
En ook dat gevoel..
En ook dat gevoel van :'oh jee, daar had ik niet aan gedacht! ' , dat loopt dan steeds op het randje van schuldgevoel. Moet je je ook voorstellen, ben je lekker enthousiast bezig met iets waar je energie van krijgt, voel je je goed, dan krijg je ineens de koude douche, dat wat jij doet, irritant, slecht of teleurstellend is voor je medemens. Domper.
Dat is wel typisch ass, maar ik weet niet eens of het bij zoon speelt (wel ass diagnose) hij uit zich slecht. Ik merk het niet 123, maar weet ook dat zoon, wordt hij geconfronteerd met een andere beleving dan de zijne, liever zijn tong afbijt dan toegeven dat hij niet had beseft dat anderen anders kunnen denken. Zoon moet van zichzelf alles al weten en kunnen of dat iig doen voorkomen.
(Dat indalen van begrip bijv dus, zie ik nooit, wil niet zeggen dat het er niet is)
Inmiddels weet hij heel (te) goed dat hoe hij zaken beleefd anders is. Maar terugkijkend naar 'vroeger' kan ik me heel goed voorstellen dat hij alleen al door zijn kind-zijn zich vaak niet realiseerde dat anderen anders kunnen denken en wellicht had me dat geholpen in de communicatie met hem.
Vragen
Jou houding kan een kind helpen. Ik heb gemerkt dat vragen vaak beter helpt dan 'stellen'. Zeker bij een kind dat al te vaak geconfronteerd wordt met correcties door volwassenen.
Als je dan eens een 'tip' geeft krijg je direct een college waarom de manier waarop kind (niet mijn eigen kind) dat al op een superieure manier doet die jij van hem zou moeten aannemen.
Daar klinken opvoeders achter die maar bleven aandringen dat hun manier in kind gegoten moest worden. Bij een kind dat informatie en emoties anders beleefd.
Als jij vragen gaat stellen gaat kind zelf ook vragen stellen. Zo letterlijk. Geduld en op je lip bijten kan helpen.
Neutraal antwoord geven en keuzemogelijkheden aangeven kan helpen.
Niet de regie willen overnemen en niet actief sturen.
Goed en fout eruit halen. We zijn vaak heel oordelend bezig en dat verstoort de dialoog. We ratelen vaak snel onze eigen oplossing terwijl het belangrijk is dat een kind van jou kan leren hoe je tot een oplossing komt.
En dat het nuttig is om je eigen werkelijkheid te 'toetsen' door daar aan anderen vragen over te stellen. Zonder dat je die antwoorden direct verplicht bent toe te passen. Maar je overweegt of die voor jou situatie van toepassing zijn. Zo kun je dat als ouder ook 'aanbieden'.
Beperkt inlevingsvermogen
Goh, misschien kan ik beter een verwijzing voor mezelf aanvragen. Wat ik zelf concludeer is dat (in ieder geval) ik tot op kort geleden een gebrek aan inlevingsvermogen heb laten zien.
Zowel naar zoon, hence dit topic als ook naar mijn man, gezien de terechte kritiek van Pattie over mijn manier van communiceren. Verbeter de wereld, begin bij mezelf.
Au en super dat ik door jullie nog meer ga nadenken over mijn rol in het geheel!
Over school: tot nu toe nooit een wanklank gehoord, behalve zoons gemopper thuis over taakjes. Ouderavonden (heb er pas 2 gehad in groep 1 allebei, 1e van groep 2 is binnenkort, ben benieuwd) altijd positief, enige terugkerende opmerking gaat over het verkennen/proberen te verleggen van de grenzen bij invallers, stagiaires e.d.
mooi toch
Ik blijf er ook tegenaan lopen, zoals door de opmerkingen van Karmijn, dat ik met terugwerkende kracht me bedenk (en ook wat schaam) dat ik veel dichter bij zoon had kunnen zitten, en hem dus beter had kunnen helpen.
En ik zou een stuk verder moeten zijn inmiddels, kind veel ouder en allang diagnose.
Als ik jou was zou ik er wel bovenop zitten, school. Probeer te blijven polsen hoe het voor hem is. School was een ramp voor mijn kind maar er kwam echt geen commentaar van school.
AnneJ, zou je willen uitleggen wat je precies bedoelt? Want ik snap je niet zo en zou dat wel graag willen, vind je postings enorm zinvol. Vragen stellen, mijn zoon lijkt er allergisch voor. Want een vraag betekent een verwachting naar hem, hij kan er niets mee. Jaren was zijn standaard antwoord dan ook, zeker bij minder vertrouwde mensen: weet ik niet. Zo bezijden de waarheid want hij weet zo veel, gaat zoveel in hem om. Maar wilde je daar iets van horen moest ik hem indirect aanspreken. Lastig want anderen doen dat niet, direct vragen is toch doorgaans de weg.
Ook lastig voor mij want het blijft invullen voor mij, hetgeen hij ook niet wil.
non communicatie
Soms is het handiger om een tijd 'niet' te communiceren. Elke vraag die je stelt elke opmerking die je maakt is een inbreuk op de 'gedachtentrein' van een kind dat sterk met zichzelf bezig is en onder druk staat. Dan kan het handiger zijn om erop te vertrouwen dat je kind al heel ver gekomen is en al veel weet en dat hij de rest er wel op eigen initiatief gaat bijsprokkelen, op zijn tijd en op zijn tempo en wanneer hij daarnaar vraagt. En dat je zorgt dat je daar dan voor open staat. Dat vraagt wel veel flexibiliteit van jezelf.
Je kunt je hooguit beperken tot opmerkingen waarbij je aangeeft dat je ziet dat je kind iets goed gedaan heeft en wat dat dan is en hoe hij dat gedaan heeft. Het is vaak enorm moeilijk om die jaren van negatieve kritiek bij een kind te doorbreken. Die heeft daar dan hele dysfunctionele strategien bij aangeleerd om zichzelf te beschermen.
Bij mijn eigen zoon heb ik een periode op de basisschool de communicatie beperkt tot digitale communicatie via de computer. Ik had er zelf een in de keuken staan en zoon had er een op zijn kamer.
Dan kon hij zelf bepalen wanneer hij mij 'las' en binnen liet komen en ook zelf bepalen hoe en wat zijn antwoord zou zijn.
Hij heeft toen ook veel tijd op zijn kamer doorgebracht omdat hij tot zichzelf moest komen van alle overprikkeling overdag.
Daarna werd dat beter doordat we een regel maakten dat je eerst een tijd alleen en ongestoord op je kamer doorbracht als je thuiskwam.
Dat was trouwens een idee van zijn vader.
Pattie, weet ik niet
Ja, die is herkenbaar, directe vragen krijg ik bijna altijd 'weet ik niet' op terug. 10 minuten geleden nog toevallig: hij was een autootje kwijt tot hij zich bedacht dat hij die aan een jongetje had gegeven uit de buurt. Hij geeft bijna altijd zijn speelgoed weg. Op zich geweldig natuurlijk (behalve aan zijn broertje dan...) zolang hij het om de goede redenen doet. Een ander blij maken vind ik eengoede reden.
Toen ik vroeg of hij wist waarom hij zijn speelgoed weggaf, wist hij dat niet. Ja duh, het was ook een loeimoeilijke vraag Animaa... Paar mogelijkheden gegeven zoals blij maken en lief gevonden worden of omdat ander verdrietig was. Hij kwam er niet uit (nog steeds niet raar, dat is ook moeilijk) heb het er maar bij gelaten na de opmerking dat ik het heel lief van hem vind dat hij zo gul is. Bij nader inzien een slecht voorbeeld denk ik, dit was echt een moeilijke
klop op de deur
Voorbeeld. Klop op de deur omdat we gaan eten. Kind heeft negatieve ervaringen met interrupties en reageert daar niet op of negatief.
Wordt boos als blijkt dat hij toch nog 3 minuten moet wachten terwijl er opgeschept wordt.
Dan klop ik op de deur en zeg direct waarom ik dat doe. We gaan eten!
Ik wacht niet op antwoord. Want kind gaat in discussie en snapt niet dat ik niet hoor wat hij voor zichzelf uit mompelt terwijl de deur er tussen zit en verwijt mij later dat hij toch gezegd had dat......
Communicatie moet dan simpeler, neutraler en duidelijker.
Is maar een voorbeeld.
Het begrip komt later wel, kinderen groeien, als je ze de kans maar geeft en ze niet overwoekert met informatie en communicatie die ze niet aan kunnen.
Ik klop pas als het eten al op tafel staat.
speelgoed weggeven
Dochter raakte ook haar speelgoed kwijt omdat het door anderen behendig afgetroggeld werd en ze te naief was om dat te pareren.
Daar moet je mee oppassen.
absoluut
Zoon geeft dat zelf al lang aan: mam, ik houd niet van praten, mam, je praat teveel. Blijf ook merken dat ik teveel beladen boodschappen geef, 1 boodschap die voor hem spannend is (en dat is het al snel) per dag is eigenlijk max, of iig wachten met de volgende boodschap tot de eerste echt verwerkt is. Ik ben ongeduldig dus ga vaak de mist in hiermee. Ik denk dat ik computer veel meer in kan zetten hiermee.
Maar snap nog niet goed AnneJ wat je bedoelde met je post waarin je aangaf dat vragen soms beter is?
Animaa, dat is iig zeer niet herkenbaar. Zoon heeft nooit makkelijk gegeven. (Ja, een poosje knuffels aan ons, maar zelfs daar is hij spaarzaam mee relatief) hij is extreem zuinig ingesteld en kan niets wegdoen/weggeven. Ik weet dat hij weet dat ik oude spullen van hem toch wegdoe, zonder echt overleg, ik heb geen kasteel maar overleg ik dan mag echt niets het huis verlaten.
Je hebt wel gelijk, een veel te moeilijke vraag! Observeer hem goed dan kun je het wellicht 'lezen' en voor hem woorden geven. Ik zou het idd iei neutraler benaderen want misschien is het wel niet zo positief gedrag. (Helemaal afhankelijk van zijn drijfveren)
absoluut
Zoon geeft dat zelf al lang aan: mam, ik houd niet van praten, mam, je praat teveel. Blijf ook merken dat ik teveel beladen boodschappen geef, 1 boodschap die voor hem spannend is (en dat is het al snel) per dag is eigenlijk max, of iig wachten met de volgende boodschap tot de eerste echt verwerkt is. Ik ben ongeduldig dus ga vaak de mist in hiermee. Ik denk dat ik computer veel meer in kan zetten hiermee.
Maar snap nog niet goed AnneJ wat je bedoelde met je post waarin je aangaf dat vragen soms beter is?
Animaa, dat is iig zeer niet herkenbaar. Zoon heeft nooit makkelijk gegeven. (Ja, een poosje knuffels aan ons, maar zelfs daar is hij spaarzaam mee relatief) hij is extreem zuinig ingesteld en kan niets wegdoen/weggeven. Ik weet dat hij weet dat ik oude spullen van hem toch wegdoe, zonder echt overleg, ik heb geen kasteel maar overleg ik dan mag echt niets het huis verlaten.
Je hebt wel gelijk, een veel te moeilijke vraag! Observeer hem goed dan kun je het wellicht 'lezen' en voor hem woorden geven. Ik zou het idd iei neutraler benaderen want misschien is het wel niet zo positief gedrag. (Helemaal afhankelijk van zijn drijfveren)
De computer
http://www.psycho-educatie-autisme.nl/index.php/ik-ben-speciaal/socratische-methodiek.html
Ook bij de computer moet je je communicatiestijl beperken. Het is niet zo dat je er dan ineens een 'kanaal' bij hebt waardoor je de informatie gietert die jij van belang vind voor je kind.
Dan wordt dat ook weer een te mijden ding.
Vragen.
Liever nog luisteren. Niet te snel reageren. En met je vragen kun je het zelfoplossend vermogen van je kind stimuleren en zorgen dat je zelf beter snapt wat er gaande is.
Maar bovenal ga je 'ernaast' staan, jij staat niet in de schoenen van je kind, je kunt zijn leven niet overnemen, je kunt wel denken dat het makkelijker zou zijn als hij maar.... maar je realiseren dat je kind daar zelf een weg mee moet vinden op zijn eigen manier terwijl jij toekijkt met kromme tenen, want het kan om kleinigheden gaan.
Maar het gaat er natuurlijk om dat je wacht tot je kind een vraag heeft die jij eerst gaat verdiepen, wat is de vraag eigenlijk, door een wedervraag. Omdat mensen met autisme het overzicht missen is het nodig dat ze eerst alle puzzelstukjes in beeld hebben voor ze een compleet beeld hebben. Jij hebt wel dat overzicht en daalt af naar de diverse puzzelstukjes en helpt om er zoveel mogelijk boven water te krijgen tot er een 'beeld' ontstaat bij je kind.
Maar dat vereist wel dat je eerst bereid bent om een stap terug te doen. Dat is moeilijk, vooral voor mijzelf, ik ben communicatief ook nogal overwoekerend.
Zoon werkt aan zijn huiswerk en dan vraagt hij mij of hij even met rust gelaten kan worden. Dat bedoelt hij heel letterlijk, echt 0 interrupties.
Maar dat vergeet ik. 'wil je nog thee'? . 'Van wie heb je die bijbel gekregen'?
Ik weet het, ik onderbreek zijn gedachtentrein.
Maar hij weet dat hij door te vragen om absolute noninterruptie bij 'buitenstaanders' de indruk kan wekken dat ze iets fout doen.
Zover zijn we dat we dat van elkaar weten.
Ik kan beter wachten tot hij een vraag heeft en daar dan rustig op door, zonder interrupties, aansluitend bij zijn gedachtentrein.
Autisme Centraal
http://www.autismecentraal.com/public/workshops.asp?div=N&lang=NL&pid=27&spec=all
Voor een beter begrip van de achtergronden bij autisme kan het helpen om een cursus of training te doen bij Autisme Centraal. Dan kom je ook in contact met andere belangstellenden.
Sommigen blijven hangen in dat soort ouderwetse taalgebruik als 'grenzen stellen' die negeer je dan maar eens, ik heb daar geen tekst bij. Maar er zijn met name docenten en deelnemers die je op het goede been kunnen zetten door hoe ze dingen zeggen en door hun voorbeelden.
Het heeft mij wel aan een beter begrip en betere handvaten geholpen.
Beter dan de opvoedingsondersteuner autisme die we hadden en die ons een zorgmelding heeft bezorgd.
ja maar
Zoon hier is nog niet zo ver. Hij kan niet eens een vraag stellen, of maar heel soms. Had hij trouwens van kleins af aan. Oh, nu pas snap ik waar dat voor dient! Andere kinderen hadden het allang gevraagd. Hij wil dus niets vragen maar alles zelf uitpuzzelen.
En als hij al eens een vraag stelt moet ik dus heel erg oppassen met wedervragen. Dat irriteert hem al heel snel. Ik denk dat het grootste probleem is dat zoon zich niet zo goed kan uiten als hij wil. Hij is verbaal best sterk maar ik denk dat in zijn koppie veel meer omgaat en dat kan hij niet overbrengen en dan laat hij het maar. Want hij wordt toch niet gesnapt. Zoiets. Probleem is ook dat hij zeer ongeduldig is en als ik niet juist heel snel reageer ben ik hem al weer 'kwijt'. Letterlijk vaak, dan is ie weer vertrokken. Hij haat wachten, bekend probleem maar dat gaat bij hem vaak wel heel snel en extreem. Terwijl ik idd juist wat meer na zou mogen denken eer ik reageer op hem. En ben zelf ook best snel maar hij gaat me te snel.
Verder veel dank, kan veel met wat je allemaal schrijft!
Animaa, sorry, wil niet je draadje kapen!
Sorry
Pattie, indirect aanspreken
Heb je daar toevallig tips, concrete voorbeelden bij?
