Josien: wel/geen medicatie

Aanvulling

Laatst las ik op deze presentatie: http://www.adhdnetwerk.nl/Content/MeetingAttachments/ADHD%207%20-%20Emotion%20in%20ADHD.pdf , iets, wat ik al heel lang zie bij onze zoon. Wat mijn gevoel al heel lang zegt, maar wat door 'de buitenwereld' vaak niet gezien wordt.
Emotionele zelfregulatie en emotionele impulsiviteit, zijn allebei onderdelen van het symptomen pakket van adhd.
Zijn slechte emotionele zelfregulatie betekent voor onze zoon vooral dat gevoel en feit niet met elkaar in overeenstemming zijn. Een klein ding wordt opgeblazen tot een groot probleem. Dat gebeurt vooral als onze zoon zich onveilig of overprikkeld voelt. (op school dus). Daarnaast vindt hij het verschrikkelijk moeilijk om zijn aandacht niet meer op die emotie te richten. Hij blijft zich focussen op hetgeen wat hij rot vindt, het beheerst dan zijn totale leven. Zo kan hij dagenlang boos zijn, om een opmerking van een leraar, of een roosterwijziging. Hij vergeet het even en dan komt het weer in beeld en komt zijn woede weer helemaal terug.
Zijn emotionele impulsiviteit is, dat hij binnen een fractie van een seconde woest of bang kan worden. Ik heb regelmatig met mijn ogen staan knipperen. Hoe kan het zo snel fout gaan?
Niet iedere adhd-er zal dat hebben, maar veel hebben dat wel.
En vandaar uit ontwikkelen veel adhd-ers, angststoornissen, een negatief zelfbeeld en depressies. (ik geloof dat 30% van de adhd-ers depressief is). Dat is een heel ander beeld, dan het vrolijke stuiterende kind en de enthousiaste, drukke volwassene.
Door de adhd te behandelen, juist, door de medicatie, verdwijnt bij onze zoon deze emotionele deregulatie en impulsiviteit op de achtergrond. En die emoties, die overgevoeligheid, dat is nu precies hetgeen, waar hij het meeste last van heeft.
Die drukte, dat gebrek aan concentratie, die wilde woeste invallen en ideeen. Die zijn het probleem niet.
Dus ik ben het met Polly eens. Voor onze zoon maakt de concerta het verschil uit, tussen een angstig, woest, depressief kind, of een sterke verantwoordelijke jongen.
In eerste instantie wilden wij hem geen medicatie geven, wilden wij het met een goede begeleiding proberen. Maar wij moesten ons kind overgeven aan dat stelletje leerkrachten op school. Een goede leerkracht kan een kind maken, maar een slechte kan hem breken. En daar kun je als ouder weinig aan doen.
De maatschappij is er niet op ingericht, om goed voor kinderen met gedragsproblemen te zorgen. Scholen zijn daar niet op ingericht. Dat is triest, maar het is nu eenmaal niet anders. Onze zoon wil deel uit maken van de maatschappij. Hij wil een diploma, een baan, autonomie. Met zijn medicatie is dat waarschijnlijk wel haalbaar. Zonder medicatie niet. Vandaar dat hij iedere ochtend, vol overtuiging die medicatie gebruikt. Juist omdat hij nu jong is, omdat hij nu aan het leren is, omdat hij nu een basis aan het leggen is voor de rest van zijn leven.
Wij hopen dat hij na de puberteit, als die basis er is, zonder medicatie kan. Maar voor nu, nee.

Yep, wilde er ook al op reageren

Ik wilde er ook al op inspringen maar vond het niet passend in Elisa's draadje.
Josien zegt: "Maar so wat!!? Wat is daar mis mee? Zolang zij begrijpt dat ze dit nou eenmaal heeft en er niet al te erg onder lijdt.". Juist. En daar zit 't 'm in. Zolang het kind er zelf geen last van heeft, vooral niets aan doen. Net zoals die columnist schreef die Karmijn hier laatst aanhaalde, kom, hoe heet ie nou... Dat je pas een ADHD-diagnose zou moeten hebben als je ergens LAST van hebt.
Helaas hebben de meeste kinderen er behoorlijk last van. En medicatie is één van de manieren om die last aanzienlijk te verminderen. Zoals overduidelijk is gebleken heeft de zoon van Elisa trouwens heel veel last van zijn ADHD als hij geen medicatie gebruikt.

Niet altijd

Mijn zoon gebruikt geen medicatie. Hij heeft een ADHD diagnose maar hij redt het prima zonder medicatie. Hij heeft wel een poosjes medicatie gebruikt (ritalin). Dit was echter geen succes. Mijn zoon voelde zich 'anders' door het gebruik van de medicatie, niet meer zichzelf. Misschien hebben we het niet lang genoeg volgehouden of misschien was andere medicatie een oplossing geweest. Echter hij wil zelf absoluut niet meer.

Ik zie echter aan hem dat hij het zonder medicatie ook redt. Ik zal zeker niet zeggen dat medicatie in elk geval overbodig is. Zeker niet. Echter aan mijn zoon zie ik dat ADHD niet perse betekent dat medicatie noodzakelijk is.

Natuurlijk als iemand zonder medicatie echt helemaal vastloopt dan is het gebruik van medicatie aan te raden. Echter er is niks op tegen om het ook zonder medicatie te proberen.

Mavyan

Ik vind het niet zo vreemd; mensen geloven vooral de negatieve verhalen en berichten en juist die negatieve kanten worden uitgelicht in de media. Mensen geloven echt in een samenzwering tussen de pharmaceutische industrie en artsen ten koste van het kind of de volwassene met ADHD en men gelooft echt dat methylfenidaat een verschrikkelijke drug is die een patient in een apathische, volgzame zombie verandert en die het eigen karakter onderdrukt. Of dat een heel speciaal, duur, streng dieet ADHD kan verhelpen. Goede en juiste voorlichting en vooral openheid is daarom m.i. een must. Weg met het taboe en vooral de schaamte. De een heeft een bril, de ander zit in een rolstoel, de een moet insuline spuiten, de ander moet Concerta nemen. Nou en?

Mavyan

Maar als je het zonder kan redden waarom zou je dat dan niet doen? Zeker als de medicatie ook negatieve bij effecten heeft? Ik heb het zelf nooit geprobeerd maar mijn zoon voelde zich niet goed bij medicatie. Hij vond het nadeel van gebruik niet opwegen tegen het voordeel.

Ik heb zelf astma en ik gebruik daarvoor medicijnen. Ik weet dat als ik meer zuidelijk zou gaan wonen en geen huisdieren meer zou hebben ik zonder die medicijnen zou kunnen leven. Als onze levenssituatie dus optimaal aangepast zou zijn aan mijn problemen. Ik kies ervoor om dat niet te doen omdat er ook andere belangen meespelen.

Bij onze zoon is het gelukt om onze levensomstandigheden dusdanig optimaal te laten zijn dat hij het zonder medicatie kan redden.

Iemand anders met astma zal het niet redden zonder medicatie; ook niet in optimale omstandigheden. Dat geldt ook voor ADHD. Niet elke ADHD'er kan het zonder medicatie redden. Echter als het wel zonder medicatie kan lijkt me dat fijner. Het is tenslotte nooit fijn om ergens van afhankelijk te zijn. Als het moet dan moet het natuurlijk maar als zonder ook kan zie ik niet in waarom je wel medicatie zou gebruiken.

Spartaans mogelijk leven

Het zijn niet alleen de mannen hoor, er zijn er velen die weigeren zelfs maar een aspirine te nemen.

Afweging

Het blijft natuurlijk een afweging, een evenwicht. Natuurlijk is het niet fijn om afhankelijk van medicijnen te zijn.
Maar aan de andere kant is het ook wel weer vermoeiend, als je die afweging hebt gemaakt, dat er dan altijd wel iemand opstaat, die net doet alsof dat een 'makkelijke weg' is. (waarmee ik niet wil zeggen dat jij dat zegt Jillian)
Het leven is niet makkelijk. Was het maar zo, dat ik een manier kon vinden, die het makkelijk zou maken voor mijn zoon. Zijn leven is een chaotische mengelmoes van up en downs. En die downs zijn vaak in de meerderheid. Zelfs met medicatie.
Voor onze zoon is medicatie niet een makkelijke weg. Voor hem is medicatie een van de touwen die zorgen dat hij niet de afgrond in stort. (de andere touwen zijn: ik, mijn man, en de andere gezinsleden)
Ik hoop dat hij het gaat redden, dat hij een fijn leven gaat krijgen als volwassene. Dat hij zelf gaat vinden, dat de positieve ervaringen tegen de negatieve opwegen.
En nu heeft hij soms als van die weken, waarin hij dat al kan ervaren. Als hij vrij is, als hij succes ervaringen heeft.
Maar als ik dan de afgelopen twee weken kijk. Hij moet weer wennen aan die kl*te school. Hij past niet in het stramien, hij past niet in het verwachtingspatroon.
En toch kan hij de motivatie vinden om zichzelf aan te passen. Zodat hij niet eens opvalt op school. Want dat wil hij niet. Hij wil geen 'aandacht', hij wil geen 'zorgleerling' zijn. Hij wil geen begeleiding van 'hun'. Dus hij doet het alleen. En hij bijt zijn tanden op elkaar. En hij houdt zich in.
Maar het kost hem zo veel. Het geeft stress, frustratie, verdriet. Ik vraag me dagelijks af, of het dat wel waard is. Dan lees ik over die twee broers, die met die zeilboot vertrokken zijn. En dan denk ik weleens: 'Ik haal hem van school, ik laat hem zijn eigen weg zoeken.' Maar dat durf ik dan weer niet.

Karmijn

Wij zijn ook van school gewisseld omdat het op de eerste school absoluut niet ging. Als het op deze school ook niet was gegaan dan was het ook lastig geworden. Ik heb in die tijd ook wel over andere oplossingen gedacht. In die tijd heb ik contact gekregen met twee families waar de kinderen ook problemen hadden op school vanwege bijvoorbeeld ADHD of Asperger. Deze families hebben er voor gekozen om hun kinderen thuis les te geven. Omdat dit in Nederland vrij lastig is zijn ze hiervoor verhuisd (naar Ierland en naar Belgie)

Mijn man en ik hebben hier lang over gesproken of dit voor ons ook een mogelijkheid zou zijn. Ik heb het nooit uitgesloten. In ons geval was het misschien niet de beste oplossing geweest. Voor onze zoon zijn sociale contacten altijd heel belangrijk geweest. Op zich doet hij het in een groep goed mits hij de juiste begeleiding heeft. Op deze school gaat het goed. Als dat niet zo was dan hadden we ook een groot probleem gehad. Wat doe je dan? Nog eens van school wisselen? Medicatie? Verhuizen? Moeilijk. Als het met medicatie op school nog steeds niet goed gaat dan wordt het nog lastiger. Dan moet je nog verder kijken.

Echter het is zeker iets wat ik zou overwegen net zoals dat ik bij een kind met zware astma een verhuizing naar een ander land ook niet uit zou sluiten. Zeker als medicatie ook niet zou helpen. Maar dat zijn hele drastische beslissingen. Je hebt dan toch allerlei belangen die je tegen elkaar af moet wegen.

Haalbaarheid

Jillian,

Ik vind het verhuizen van een kind uit zijn omgeving, eigenlijk veel ingrijpender, dan het kind medicatie geven. In onze gezinssituatie in ieder geval wel. Ook dat soort ingrepen hebben nadelen en voordelen die je tegen elkaar moet afwegen.

Als je de omgeving van je kind aanpast, is dat ook een aanpassing, net als die medicatie. Ook dat is een aanpassing waar het kind afhankelijk van is. Onze zoon is bijvoorbeeld afhankelijk van het begrip voor hem, wat we ieder jaar opnieuw op school moeten kweken.

Niemand zal echter zeggen: 'Dat is niet handig, over je kind op school gaan praten. Want dat maakt hem afhankelijk en heeft gevolgen voor de toekomst die je nu nog niet kunt over zien.' Bij de keuze voor medicatie wordt dat wel gezegd. Raar toch?

Medicatie

Ik denk dat het lastige is dat het vooral een inschatting is, nogal subjectief dus, en dat er allerlei zaken uit het dagelijkse leven meespelen,en die moeten ook meegewogen worden. Of voortdurend naar begrijpende juffen en scholen zoeken of een pilletje.Ik denk dat daar hele individuele keuzes in gemaakt worden en zo hoort het ook. Arts, ouder en kind. De arts van mijn dochter is wat aarzelend maar eigenlijk wil ik mijn dochter graag aan de medicatie. Ik geef het wel de kans want hij moet haar ook goed leren kennen. Maar ze is al zo lang angstig en ik zie wat dat met haar doet. Eerst maar eens op haar nieuwe school proberen. Ze heeft ook therapie, misschien scheelt dat ook nog wat. Maar verder vind ik het verdrietig voor haar dat ze altijd zo uit zo'n dal moet komen om vooruit te komen. Dat kost veel energie en gaat ten koste van haar zelfvertrouwen. Ik gun haar zo graag een beetje zorgenvrij leven.Nu ziet ze altijd de negatieve kant van zaken eerst. En dan valt niet weg te poetsen met alleen maar therapie en gedachten sturen. Dat doen we al jaren.
Overigens ben ik zonder pijnbestrijding bevallen, klassiek geval van thuisbevallingsidealisering, en ik vond het geweldig. Maar ik had dan ook geen complicaties en alles liep volgens het boekje. En ik heb van mezelf al een hoge pijndrempel.

En...

Ook zit er voor mij een groot verschil in of ik de medicatie zelf in moet nemen of aan mijn kind moet geven. Vooral als het medicatie is wat direct invloed heeft op de hersenen en de lichamelijke ontwikkeling van mijn kind.We hebben het hier over ADHD medicatie maar ik bedoel hiermee alle medicatie. De afweging is duidelijk zwaarder, ik neem aan dat dit voor iedere ouder telt.
De afweging was voor mij geen voor of tegen maar een ja of nee.

Afweging

ik wil dit onderschrijven: De afweging is duidelijk zwaarder, ik neem aan dat dit voor iedere ouder telt. En dat die nooit, nooit makkelijk mag worden. Want ik heb het een heel moeilijke beslissing gevonden. Tot ik mij er in verdiepte en het resultaat zag. Onze zoon heeft het nodig. Net als opa. Die overigens alleen de littekens kan laten zien en geen diploma. Wat een leed: het moeilijk vinden om te concenteren en rustig te blijven, je best doen en zo geslagen worden. Dat toont voor ons aan dat het iets anders is dan alleen maar niet willen.

Josien en andere pillensceptici

Ik zou bijna zeggen: kom eens een dagje kijken bij ons thuis. Sinds mijn dochter Ritalin gebruikt is het een compleet ander kind geworden. Dat is fijn voor iedereen maar vooral voor haar.

En wij hebben heel lang getwijfeld over medicatie en heel wat andere dingen geprobeerd.

Ik vind dit soort vragen altijd een beetje ridicuul. Alsof er echt ouders zijn die hun kinderen maar voor hun eigen gemak een pilletje geven. En alsof er nou echt zoveel kinderen zijn die wat druk zijn en dan voor het gemak van de omgeving maar een stempel en een pilletje krijgen. Nou ik kan je vertellen: zo werkt het dus echt niet. Ik herken de meewarige blikken altijd meteen als ik vertel dat ik een kind met ADHD heb, krijg soms zelfs de vraag: heeft ze dat echt, weet je dat zeker (want dat zeggen ze tegenwoordig toch wel heel snel...), soms zelfs weleens de opmerking: maar mijn zus is juf en die merkt echt niks aan haar. Ja dat is op een leuke zonnige zondagmiddag. Neem haar maar eens een weekje zonder medicatie in huis, dan zie je echt een kind dat met de hele wereld, maar vooral ook met zichzelf overhoop ligt. Juist met medicatie krijg je haar te zien zoals ze echt is.

Grappig trouwens wat er, in dit of het vorige draadje, gezegd werd over emotionele instabiliteit. Dat heeft mijn dochter ook, en dat was eigen wat de doorslag gaf om met ritalin te beginnen. Heb altijd gedacht dat deze instabiliteit een gevolg was van haar ADHD klachten, en nooit geweten dat dit a. vaker voorkomt en b. een directe ADHD klacht is.

Ginny

Wat mooi dat dat stuk over emotionele instabiliteit, dat je daar wat aan hebt. Het is wel rot voor je dochter, dat zij daar ook last van heeft. Ik weet dat onze zoon zich zelf in het verleden grote zorgen maakte over zijn emoties. Hij had achteraf altijd spijt van zijn boosheid en alle commotie. Hij heeft de angst dat hij in zijn emoties ooit iets omonkeerbaars zou doen, waar hij dan later ook spijt van zou hebben. (toen hij depressief was, heeft hij eens op het punt gestaan om zelfmoord te plegen) Nu hij weet dat die instabiliteit bij zijn adhd hoort en dat meer adhd-ers dat hebben, is hij er minder bang van geworden. Ook herkent hij het eerder en is eerder bereid om toe te geven, dat zijn emotie misschien wel niet helemaal klopt met de realiteit. Hij begint voorzichtig te leren om afstand van zijn emoties te nemen.
Ik heb een documentaire over Kyteman besteld, als het goed is komt die vandaag. Die heeft die instabiliteit ook, volgens mij. De beelden uit de trailer

Ginny

"En alsof er nou echt zoveel kinderen zijn die wat druk zijn en dan voor het gemak van de omgeving maar een stempel en een pilletje krijgen. Nou ik kan je vertellen: zo werkt het dus echt niet."
Ik denk dat je het te rooskleurig ziet. Ook in de wereld van de professionals is hier discussie over, misschien zegt de naam Laura Batstra je iets? Zij (als professional) vindt juist dat haar vakgenoten veel te kwistig zijn met diagnoses en recepten. En zij is absoluut niet de enige. Ook hier op het forum komen geregeld situaties voorbij waarbij je je afvraagt waarom de professionals zo makkelijk etiketten plakken (en verder niets doen). Scholen die melden dat een kind concentratieproblemen heeft, en vragen om onderzoek naar ADHD, "zodat ze weten wat ze moeten doen". Maar ook ouders die merken dat hun kind "anders" is en denken dat een diagnose nodig is om uberhaupt iets te kunnen doen voor het kind. In onze maatschappij zijn we diagnoses heel erg belangrijk (te belangrijk) gaan vinden.
Daar staat tegenover dat er nog steeds een groep kinderen (en volwassenen) met problemen is, waarmee soms geleurd wordt, en waar een diagnose gemist wordt. Aan de ene kant is er overdiagnostisering, aan de andere kant onderdiagnostisering. Beide is erg triest.

Emotionele instabiliteit

"Heb altijd gedacht dat deze instabiliteit een gevolg was van haar ADHD klachten, en nooit geweten dat dit a. vaker voorkomt en b. een directe ADHD klacht is."
Jammer dat jullie arts jullie dit niet heeft uitgelegd. Veel kinderen met ADHD hebben problemen met hun executieve vaardigheden. Impulsbeheersing, kunnen plannen, emotieregulering etc. Door naar die executieve vaardigheden te kijken, heb ik een veel beter beeld gekregen van de werkelijke problemen van mijn kind. ADHD is toch een containerbegrip.

Mavyan

Klopt, ze is geen psychiater. Ze is psycholoog, en was werkzaam in de wereld van de kinder- en jeugdpsychiatrie. Een wereld waarin nadrukkelijk niet alleen maar psychiaters werkzaam zijn. Je hoeft ook helemaal geen psychiater te zijn om een diagnose te mogen stellen. Veel kinderen krijgen dan ook een diagnose van een psycholoog of orthopedagoog. Mag allemaal. Ze mogen alleen geen recept uitschrijven. Maar ook voor dat recept hoeft je geen psychiater te hebben. Dat mag de huisarts ook doen.
Ik heb zelf ook gemerkt hoe eenvoudig je een recept voor je kind krijgt. Psychiater heeft zoon 5 minuten gezien, en toen de officiële diagnose gesteld. Ook recept was zo geregeld. Nu hadden wij er zelf al erg goed over nagedacht en gelezen, dus voor ons was het fijn dat het allemaal zo snel kon. De arts leunde volledig op het advies dat hij van de psycholoog (die zoon al een tijd kende) had gekregen ("het is ADHD, graag een recept voor ritalin").
Een vriendje van mijn zoon (type stuiterbal) ging na een eerste consult bij de psychiater met een recept naar huis. "Als het werkt, weten we dat het ADHD is. Als het niet werkt, dan zal het dat niet zijn".
Maar het is niet de enige werkelijkheid. Er zijn massa's kinderen die zeer langdurige en grondige trajecten ingaan. Waar eerst alle andere opties worden uitgesloten voordat er een diagnose komt. Er zijn kinderen die na jaren zoeken er eindelijk achterkomen dat ritalin voor hen een wondermiddel is.
Maar laten we elkaar niet voor de gek houden en beweren dat het allemaal zo perfect geregeld is en je alleen maar een etiket en medicatie krijgt als het strikt noodzakelijk is. Het is gewoon niet waar.

Zonnestraal

Ik geloof niet in overdiagnose. Ik kan mij dat niet voorstellen. Hoe je al 'zomaar' aan een diagnose komt of in een traject komt, al niet. Het is niet echt bespreekbaar geweest bij onze huisarts en dat is het voor meer mensen. En daarbij moet het ook maar 'gezien' worden. Er is veel eerder sprake van enorme onderdiagnose. Zeker ook meegerekend de kinderen met ass wiens adhd wel gezien wordt maar hun ass niet. Wat spijtig dat mevrouw Batstra zich daar niet hard voor maakt.
De opmerkingen van mevrouw Batstra getuigen voor mij eerder een salon-kennis dan praktische kennis inz. adhd. Haar stelling komt dan ook over als of ze geen idee heeft waar ze het over heeft, als gemakzuchtig, als 'het klinkt leuk als ik het zeg en dan haal ik ook nog het nieuws'. Ze mag ons kind 2 weken lenen. En dan wil ik haar nog wel spreken. Jij mag haar een 'professional' nemen maar dat is zij in mijn ogen absoluut niet. Wel iemand die graag een naam wil in die wereld. Maar ik zie haar die niet snel krijgen met dit type gemakzuchtige mode uitspraken.

Batstra

Laura Batstra heeft geen medische deskundigheid en zij heeft dus niet de kennis en bevoegdheid om de diagnose ADHD (in een van haar drie verschijningsvormen) of welke andere diagnose dan ook te stellen. Zij heeft geen aantekening behaald die daarvoor nodig is. De diagnose AD(H)D moet gesteld worden door een deskundige en ervaren arts, bij voorkeur een kinderarts of jeugd- en/of volwassenen psychiater. Dit om andere lichamelijke of psychische oorzaken uit te sluiten. Om ook andere stoornissen te kunnen diagnosticeren is een post-doctorale opleiding tot GZ-psycholoog of orthopedagoog-generalist benodigd.
Persoonlijk ben ik heel snel uitgepraat zodra mensen met iemand als Batstra of Pelsser aankomen.

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3285129/2012/07/11/De-expertise-van-Laura-Batstra-over-ADHD-is-twijfelachtig.dhtml

http://www.balansdigitaal.nl/data/nieuws/2012/juni/open-brief-aan-laura-batstra/

http://www.telegraaf.nl/vrouw/actueel/12062902/__ADHD__medisch_of_aangepraat___.html

Anno 2012

Ik durf geen oordeel te geven over het bepalen van een diagnose, de afgelopen 2/3 jaar. Maar 5 jaar geleden had mijn zoon binnen 3 uur onderzoek van een psychologe een diagnose op zak en de verwijzing naar de huisarts voor "Ritalin". De diagnose is er nooit gekomen en de Ritalin ook niet. Ja, ik zat "zomaar" in het traject. Mijn zoon was hoogbegaafd en had genoeg kenmerken voor ADHD, dat was de conclusie van de psychologe.Het bijpassende medicijn was Ritalin. Ik vond het sowieso raar dat ze er direct een merknaam bij noemde.

Elisa

"De diagnose AD(H)D moet gesteld worden door een deskundige en ervaren arts, bij voorkeur een kinderarts of jeugd- en/of volwassenen psychiater."

Dit ben ik zeker helemaal met je eens. Helaas blijkt dat in de praktijk anders te zijn.Althans, tot enkele jaren geleden.

Elisa

"Persoonlijk ben ik heel snel uitgepraat zodra mensen met iemand als Batstra of Pelsser aankomen." Ik dus ook.

En het staat ook zover af van mijn eigen beleving. De diagnose is bij ons echt niet in een half uurtje vastgesteld. Onze dochter is van alle kanten bekeken en getest. En je kunt zeggen wat je wil, en ik twijfelde in het begin ook, maar ze hebben het gewoon bij het rechte eind gehad.

En Ritalin wordt bij ons niet door de huisarts voorgeschreven, maar door een kinderarts. En ook dan weer iedere keer een gesprek en meten, wegen, etc.

Misschien woon ik wel in een heel goeie regio, maar ik herken al die verhalen van wantoestanden, diagnoses op de achterkant van een bierviltje, en pillen die kwistig rondgestrooid worden echt niet. Ik ken alleen maar verhalen van ouders met kinderen die vastlopen en die geholpen worden. En ik ken kinderen die eerst bijna geen leven hebben, aan de medicatie gaan en daar zo van opknappen. Mensen die daar aan voorbijgaan weten niet waar ze het over hebben.

Idem

Ginny, voor ons precies hetzelfde. Ik ken niemand die ten onrechte een adhd-diagnose heeft. Ik ken wel iemand die dacht dat ze het had, maar juist de diagnose niet kreeg.

Ginny

"maar ik herken al die verhalen van wantoestanden, diagnoses op de achterkant van een bierviltje, en pillen die kwistig rondgestrooid worden echt niet."

Dat is weer erg het tegenovergestelde wat je nu schetst.Geen van beide is waar. Diagnoses op bierviltjes zijn onzin en diagnoses die alleen gegeven zijn door kinderpsychiaters n.a.v. een gedegen onderzoek ook.

Ginny

Ik herken al die verhalen over te makkelijk gestelde diagnoses en kwistig voorgeschreven medicatie dus ook niet. Mijn zoon is zeer uitvoerig onderzocht en getest door een kinderpsychiater gespecialiseerd in AD(H)D, nadat een kinderpsycholoog hem daarnaar doorverwees op vermoeden van ADHD. Een vermoeden dat ik aan de ene kant wel deelde maar aan de andere kant dacht ik ergens nog dat hij gewoon een druk, enthousiast jongetje was.
Het diagnostisch proces was zeer zorgvuldig en gebaseerd op vragenlijsten ingevuld door zowel mij, school en de buitenschoolse opvang alsook een aantal uitgebreide gesprekken en observaties met en van zoon. Over medicatie is niet zomaar een nacht ijs gegaan; het is ons zeker niet opgedrongen. En ook zoon wordt een keer per jaar gemonitord en indien nodig tussentijds. Eventuele bijstelling van de dosering wordt door de kinderpsychiater voorgeschreven; niet door de huisarts.
Laten we in vredesnaam dankbaar zijn voor de mogelijkheid van medicatie.

Karmijn

Ik ken die mensen jammer genoeg wel.

"Ik ken wel iemand die dacht dat ze het had, maar juist de diagnose niet kreeg." Dat is altijd zo met een psychiatrische stoornis. Je weet nooit zeker of de diagnose die je kind krijgt, de juiste is. Als je je kind erin herkent zal je vinden dat het juist is. De andere kant is dat je denkt dat je het hebt en de diagnose niet krijgt. Dat betekent dan niet dat je geen ADHD hebt.

Zonnestraal 2

Het is nog sterker: iedereen mag een diagnose stellen. Alleen dat is nog geen valide diagnose of een door anderen onderschreven diagnose of een juiste diagnose, een diagnose met kant en wal. Die diagnoses worden gesteld door mensen met specifieke kennis. Daarnaast ben je verkeerd geïnformeerd want niet elke eerstelijns mag maar elke (valide) diagnose stellen. Voor sommige diagnoses moet je verwezen worden naar 2de of 3de lijns. Een arts mag medicatie voorschrijven maar doet dat niet op je blauwe ogen. Als er zijn die dat wel doen horen ze aangegeven te worden. Als dat bekend wordt in die wereld dan worden er geen zaken meer met zo iemand gedaan. Het is een wereld van vertrouwen en reputatie. Ze kennen elkaar op allerlei manieren (conferenties, literatuur, vakgroepen). Ze weten van elkaar hoe ze werken, wat hun vakliteratuur is, wie goed is, minder goed, niet goed in diagnoses stellen.

Zonnestraal, heeft jullie psycholoog gedegen onderzoek gedaan naar zoon? Heeft de psycholoog zich gebaseerd op jullie verhaal en school? Op eigen onderzoek (observatie), op Is dit onderzoek bekend bij de psychiater? Of was dat niet uitvoerig of goed geldend? Waren jullie het ermee eens? Wat heeft de psychiater aan jullie gevraagd? Waren jullie antwoorden een onderbouwing van de diagnose of juist niet? Onderschreef hij ook de diagnose op basis van psycholoog, ouders en eigen interpretatie. Heeft de psycholoog een goede en gedegen reputatie waar de psychiater van de op de hoogte was?

Zo niet, hebben jullie je ingelaten met een malafide psychiater? Want dat is eigenlijk wat je zegt. Ik kan me niet voorstellen dat jij dat, of een ander, met je kind zal doen. Maar de realiteit is vaak gekker dan je fantasie.

Wat reacties

"Ik geloof niet in overdiagnose. Ik kan mij dat niet voorstellen."
Ik wel. Was het niet vorige week, dat hier nog een draadje liep over diagnostisering op basis van vragenlijsten + gesprek van 20 minuten? Daarmee kun je ongetwijfeld goed vaststellen dat een kind gedrag vertoont dat lijkt op ADHD of ASS, maar je kunt niet uitsluiten dat er andere oorzaken zijn (situatie thuis, situatie op school, medische problemen). En dat moet natuurlijk wel. Er zijn ook ADHD-poli's waar in een halve dag de diagnose gesteld kan worden. Dit leidt onherroepelijk zowel tot over- als onderdiagnose.
"Wat spijtig dat mevrouw Batstra zich daar niet hard voor maakt."
Tja, zo kun je iedere discussie doodslaan. Omdat ze het ene probleem aan de kaak stelt, moet ze verplicht het andere ook doen?
"De opmerkingen van mevrouw Batstra getuigen voor mij eerder een salon-kennis dan praktische kennis inz. adhd."
Waarom verdenk je iemand met een kritische houding (ze is niet de enige hoor, ik noemde alleen maar even haar naam als voorbeeld) er automatisch van dat ze wel niet zal weten waar ze het over heeft?
"Ze mag ons kind 2 weken lenen. En dan wil ik haar nog wel spreken."
Daar gaat het helemaal niet om, je trekt het je veel te persoonlijk aan. Kritiek hebben op de werkwijze van sommige mensen in de kinder- en jeugdpsychiatrie, betekent niet dat jouw kind geen diagnose hoort te hebben.
"En ik ken kinderen die eerst bijna geen leven hebben, aan de medicatie gaan en daar zo van opknappen."
Ik ook. Ik heb er namelijk zo eentje thuis. Maar dat betekent niet dat je niet kritisch mag kijken naar hoe dat gaat met diagnoses en recepten.
"Laten we in vredesnaam dankbaar zijn voor de mogelijkheid van medicatie."
Ben ik ook.
"Zonnestraal, heeft jullie psycholoog gedegen onderzoek gedaan naar zoon?"
Zoon heeft een half jaar individuele begeleiding gehad van de betreffende psycholoog.
"Onderschreef hij ook de diagnose op basis van psycholoog, ouders en eigen interpretatie."
Hij had de diagnose al ongezien op basis van het dossier van de psycholoog gesteld. Toen zoon rondjes ging draaien op een stoel (tijdens het 5 minuten durende gesprek) was zijn conclusie dat "het een typische ADHD'er is".
"Heeft de psycholoog een goede en gedegen reputatie waar de psychiater van de op de hoogte was?"
Ze werken vaker samen. Ze staan beiden trouwens prima aangeschreven.
"En Ritalin wordt bij ons niet door de huisarts voorgeschreven, maar door een kinderarts."
Bij ons dus door de huisarts. Aan het begin door de psychiater, maar toen de medicatie eenmaal goed was ingeregeld, zijn we overgedragen aan de huisarts. Die overigens niets weet van ADHD-medicatie, dat heeft hij direct laten weten. Feitelijk ligt de regie op de medicatie volledig bij ons als ouders.
"Misschien woon ik wel in een heel goeie regio, maar ik herken al die verhalen van wantoestanden, diagnoses op de achterkant van een bierviltje, en pillen die kwistig rondgestrooid worden echt niet."
Wanneer spreek je van wantoestanden? En hoe weet je dat als ouders? De meeste ouders maken maar 1 keer een dergelijk traject mee, en weten van te voren niet wat je kan verwachten. Bovendien hebben ze meestal vertrouwen in de deskundigheid van de instelling waar ze terecht komen. Logisch ook. Ik las hier laatst een draadje over ADHD versus ADD. Bij de ene diagnose krijg je ouderbegeleiding, bij de andere niet. Zijn dit wantoestanden? Een vragenlijst + gesprek van 20 minuten. Wantoestanden? Medicatie om een diagnose te kunnen stellen. Wantoestanden? We zullen het niet snel zo noemen, maar goed lijkt mij dit niet.
Overigens, ook de artsenorganisatie KNMG heeft twijfels over de hoeveelheid diagnoses en bijbehorende recepten: http://www.mednet.nl/nieuws/id6312-knmg-artsen-stellen-te-makkelijk-diagnose-adhd.html

Dan even een reactie terug

"Wanneer spreek je van wantoestanden? En hoe weet je dat als ouders? De meeste ouders maken maar 1 keer een dergelijk traject mee, en weten van te voren niet wat je kan verwachten. Bovendien hebben ze meestal vertrouwen in de deskundigheid van de instelling waar ze terecht komen. Logisch ook. Ik las hier laatst een draadje over ADHD versus ADD. Bij de ene diagnose krijg je ouderbegeleiding, bij de andere niet. Zijn dit wantoestanden? Een vragenlijst + gesprek van 20 minuten. Wantoestanden? Medicatie om een diagnose te kunnen stellen. Wantoestanden? We zullen het niet snel zo noemen, maar goed lijkt mij dit niet."

Laten we nu niet gaan emmeren over de definitie van een wantoestand. Jij weet net zo goed als ik dat er nogal wat vooroordelen leven over kinderen met ADHD en hoe die al dan niet terecht aan hun diagnose gekomen zijn. En verder ben jij hier degene die roept dat het te makkelijk gaat. Ik ken niemand die vindt dat ie makkelijk aan zijn diagnose gekomen is.

Ik ken alleen maar voorbeelden van diagnoses die tot stand gekomen zijn mbv flinke vragenlijsten, diverse gesprekken, observaties en psychologische tests. En dat noem ik dus GEEN wantoestanden. En verder lijkt het mij prima dat een huisarts het voorschrijven op een gegeven moment overneemt. Als het stabiel is, is het stabiel en is iedere 3 maanden naar de kinderarts of psych niet meer nodig lijkt mij. Verder denk ik dat een huisarts prima kan bepalen wanneer zijn kennis te kort schiet en hij weer moet doorverwijzen. Zo zijn we immers ook in het onderzoekstraject terecht gekomen.

Ik herken dus helemaal niks uit de verhalen van mevrouw Batstra of mevrouw Crotter. Ik denk dat de focus verkeerd ligt en het gewoon meestal Wel goed gaat. Maar helaas helaas staat dat zo saai in de media. Al die opgeklopte sensatieverhalen verkopen nu eenmaal beter.