Boos op school door brammetje baas.

Ik heb gisteren eindelijk 'Brammetje Baas' gezien. Het is een beetje laat, maar ik kwam er nu pas aan toe. Ik vond het een zeer ontroerende film. Een en al herkenning. Ik merk dat ik er vandaag de hele tijd aan moet denken.
Eigenlijk ben ik heel erg boos. Wat doet onze maatschappij, onze kinderen toch eigenlijk aan, met die schoolplicht? Wat is dat toch voor een onzin, dat kinderen 'stil moeten zitten', 'niet mogen wiebelen' en als een soort van slaafse werknemers al die stomme dingen moeten doen op school. Wat is dat eigenlijk erg. Wat kan ik daar verdrietig om worden.
Het is heel confronterend om te zien hoe zo'n mooi joch als die Brammetje (als onze zoon?!), door die stomme schoolregels compleet in de vernieling komt. Dat hij kapot gemaakt wordt door het systeem. Wat wordt ik daar misselijk van. En dit jongetje werd gered, door een 'goede' meester. Maar al die andere kinderen dan? Laten we die wel kapot maken?
Als je zelf geen kind hebt met 'adhd' of zo, denk je misschien dat de film niet realistisch is, overdreven is. In de film is gelijk al heel duidelijk dat die meester een grote lul is. Maar het is voor mij zo herkenbaar. Het is dus helemaal niet overdreven, er lopen echt zulke mensen rond op basisscholen, als die meester. Op elke school wel eentje gemiddeld. Negatief, rigide, neurotisch en dwingend. Brrrr. En daar zit je kind dan bij in de klas. Het enige wat ik wat niet herkende, is dat het zo snel weer beter ging, met die andere meester. Toen onze zoon weer op ging krabbelen, heeft dat echt jaren geduurd.

Wat zit een kind toch weerloos in zo'n klas. Ik vond vooral de rol van de ouders zeer confronterend. Wat ben je als ouder toch onbenullig, slaafs en naief, als je eerste kind naar school gaat. Dan denk je dat die pipoos alles wel weten, dat zij wel weten wat goed is voor kinderen. Ik kan nu alleen nog maar lachen om die onbenullige aannames van mezelf.
Ik herkenden ons in dat mislukte beloningssysteem. Die teksten en tekeningen in het huiswerkschrift ontdekken. Dat omgooien van al die spullen. Het gevoel van: 'Ja maar, het is toch eigenlijk een heel lieve, leuke jongen?'
Wat sta je als ouder toch machteloos aan de zijlijn. Vooral in het begin van het proces. Als je nog vertrouwen hebt in 'scholen'. En wat ben ik daar van terug gekomen. Nooit meer ja en amen knikken op school. Altijd zorgen dat jij de advocaat bent voor de belangen van je kind. Nooit meer over je kind klagen op school. Nooit meer juffen of meesters betrekken bij je opvoeding. Ik wilde dat ik dat toen had geweten. Ik wilde dat ik die film had gezien voordat onze zoon aan zijn basisschoolcarriere begon. Had ik dan anders gehandeld? Ik was in ieder geval minder naief geweest.

Dat moest even van mijn hart. ))