Boos op school door brammetje baas.
Ik heb gisteren eindelijk 'Brammetje Baas' gezien. Het is een beetje laat, maar ik kwam er nu pas aan toe. Ik vond het een zeer ontroerende film. Een en al herkenning. Ik merk dat ik er vandaag de hele tijd aan moet denken.
Eigenlijk ben ik heel erg boos. Wat doet onze maatschappij, onze kinderen toch eigenlijk aan, met die schoolplicht? Wat is dat toch voor een onzin, dat kinderen 'stil moeten zitten', 'niet mogen wiebelen' en als een soort van slaafse werknemers al die stomme dingen moeten doen op school. Wat is dat eigenlijk erg. Wat kan ik daar verdrietig om worden.
Het is heel confronterend om te zien hoe zo'n mooi joch als die Brammetje (als onze zoon?!), door die stomme schoolregels compleet in de vernieling komt. Dat hij kapot gemaakt wordt door het systeem. Wat wordt ik daar misselijk van. En dit jongetje werd gered, door een 'goede' meester. Maar al die andere kinderen dan? Laten we die wel kapot maken?
Als je zelf geen kind hebt met 'adhd' of zo, denk je misschien dat de film niet realistisch is, overdreven is. In de film is gelijk al heel duidelijk dat die meester een grote lul is. Maar het is voor mij zo herkenbaar. Het is dus helemaal niet overdreven, er lopen echt zulke mensen rond op basisscholen, als die meester. Op elke school wel eentje gemiddeld. Negatief, rigide, neurotisch en dwingend. Brrrr. En daar zit je kind dan bij in de klas. Het enige wat ik wat niet herkende, is dat het zo snel weer beter ging, met die andere meester. Toen onze zoon weer op ging krabbelen, heeft dat echt jaren geduurd.
Wat zit een kind toch weerloos in zo'n klas. Ik vond vooral de rol van de ouders zeer confronterend. Wat ben je als ouder toch onbenullig, slaafs en naief, als je eerste kind naar school gaat. Dan denk je dat die pipoos alles wel weten, dat zij wel weten wat goed is voor kinderen. Ik kan nu alleen nog maar lachen om die onbenullige aannames van mezelf.
Ik herkenden ons in dat mislukte beloningssysteem. Die teksten en tekeningen in het huiswerkschrift ontdekken. Dat omgooien van al die spullen. Het gevoel van: 'Ja maar, het is toch eigenlijk een heel lieve, leuke jongen?'
Wat sta je als ouder toch machteloos aan de zijlijn. Vooral in het begin van het proces. Als je nog vertrouwen hebt in 'scholen'. En wat ben ik daar van terug gekomen. Nooit meer ja en amen knikken op school. Altijd zorgen dat jij de advocaat bent voor de belangen van je kind. Nooit meer over je kind klagen op school. Nooit meer juffen of meesters betrekken bij je opvoeding. Ik wilde dat ik dat toen had geweten. Ik wilde dat ik die film had gezien voordat onze zoon aan zijn basisschoolcarriere begon. Had ik dan anders gehandeld? Ik was in ieder geval minder naief geweest.
Dat moest even van mijn hart. 
))
Blaming the victim
Ik denk dat het een soort blaming the victim is: zolang ik mezelf maar distantieer van het soort mensen dat deze ervaringen heeft, krijg ik ze niet. Daar komen de heftige emoties waarschijnlijk vandaan.
Maar het is gewoon een feit dat de meeste ouders van kinderen met "iets" slechte ervaringen hebben. En dan bedoel ik niet dat het eens een jaartje wat minder gaat, maar echt zaken die je kind de das om doen als je niet op tijd gaat vechten. Dan wil ik weten hoe dat komt en wat we er aan moeten doen. Dat lijkt me nuttiger dan elkaar in de haren te zitten. Tja...ik heb het antwoord niet. Passend onderwijs, met nog minder rechten voor ouders, is in elk geval niet het antwoord!
Evanlyn
Toch nog maar weer een reactie: zoals ik al schreef zijn het onbegrip en de wantoestanden die jullie hebben meegemaakt vreselijk. Ik vind dat dat soort dingen beschreven mogen, nee moeten worden. Dit forum is daar bij uitstek geschikt voor. Ik accepteer heus wel dat er negatieve ervaringen zijn. De focus in dit draadje ligt nu vooral op de nare dingen, pas na heel veel over-en-weer gemail komen er ook positieve zaken naar voren. Op dit moment maak ik me heel veel zorgen om mijn zoontje, ook omdat het nu thuis slechter lijkt te gaan, en dan heb ik ook wel eens behoefte aan iets positiefs, iets waaruit blijkt dat leven met een ass niet alleen kommer en kwel is. Dat heb ik in een eerder bericht al geschreven, en toen heb ik ook voor mezelf de conclusie getrokken dat ik me niet meer in de gesprekken op dit forum meng. Ik ben blij met de tips en adviezen die ik en passant meegekregen heb van al die ouders die inmiddels ervaringsdeskundigen zijn, dank daarvoor. Ik lees en schrijf nog één draadje mee (bij dreumes- en peutertijd) en dan is het mooi geweest.
Groeten, Suzanne
Passend onderwijs
Balans, het platform VG en de CG-raad, hebben gelobbyed en gevochten om het Passend onderwijs, passend te krijgen.
In eerste instantie was de opzet best wel goed. Maar toen heeft het ministerie ineens een heleboel financierings en verantwoordingsnormen eruit gegooid. Daarmee is de ouderbetrokkenheid tot een gunst geworden en de kwaliteit van onderwijs aan 'andere' kinderen niet meer genoemd.
Dat is zoo triest. Daar heb ik me jaren geleden al heel boos over gemaakt. Maar nu is de wet al bijna aangenomen. De zeggenschap van ouders is er weer een klein beetje in terug gekomen.
Het probleem is, dat de overheid twee gesprekspartners heeft, die grote invloed hebben. Dat zijn de vakbonden (die behartigen de belangen van die zielige leerkrachten) en de VO-PO raad (dat zijn de werkgevers, die behartigen de belangen van de schoolbesturen). De overheid vindt dat bij deze twee partijen de belangen van kinderen ook gewaarborgd zijn. De overheid gaat namelijk mee in de illusie dat leerkrachten en scholen goed functioneren en goed zijn voor kinderen. En daar gaat het fout.
De ouderorganisaties hebben heel erg moeten vechten om alleen maar te mogen lobbyen. Om alleen maar aan tafel te mógen zitten. Want ja, ouders en kinderen, die tellen niet mee in het onderwijs in Nederland.
Ik denk dat dit exemplarisch is. Hoe het met passend onderwijs gaat, is een voorbeeld van de minachting die er in het onderwijs bestaat voor ons, ouders. Wij zijn betrokken als we wc's komen boenen. Maar verder zien ze ons liever gaan dan komen.
En er zijn inderdaad persoonlijke uitzonderingen. Scholen waar het beter gaat. Leerkrachten die op persoonlijke noot, wel hun best doen. Maar dat is niet omdat je er op kunt rékenen. Dat is niet omdat je er récht op hebt. Dat is dan omdat je geluk hebt.
En dát maakt mij zo boos. Ik vind dat je als ouder een rechtspositie zou moeten hebben. Zoals in de behandelovereenkomst in de gezondheidszorg bijvoorbeeld. Maar dat heb je niet. Je bent overgeleverd aan de goede wil van degene tegenover je. En nu worden mensen over het algemeen gelukkig geen leerkracht, omdat ze een hekel hebben aan kinderen, gelukkig maar. En de meeste kinderen zijn heel makkelijk om in de klas te hebben. Die zijn som ondeugend, maar zitten mooi in het middengebied qua intelligentie en gedrag.
Maar sommigen leerkrachten vallen uit. En sommige kinderen hebben een ingewikkeld intelligentie en gedragsprofiel. En dan gaat het mis. Zoals bij Brammetje Baas. En dan weet je als ouder niet wat je overkomt. En dan blijkt dat er niets is, waar jij op terug kunt vallen. Dat er geen enkele rechtsgrond is. Dat je alleen maar dingen moet. Je hebt wel plichten.
Suzanne
Ik heb je andere draadje gelezen. En het is inderdaad een heel moeilijke tijd, waarin je nu zit met je zoontje.
Is het niet een idee om een ander draadje te openen hier?
Onze zoon heeft geen ass, maar adhd, maar ik herken wel dat gevoel. Jouw kind is ook heel anders op de creche, dan thuis. En je zou willen weten hoe dat kan. Als je een nieuw draadje opent, dan kunnen mensen daar misschien met je over nadenken.
Er schrijven hier mensen die zoveel ervaring hebben met ass. Ontzeg jezelf die kennis niet, omdat je in een pittige draad beland bent.
Karmijn
Hoi Karmijn, lief dat je met meedenkt, dat waardeer ik oprecht. Een pittige discussie vind ik niet erg, maar dat is niet waar ik op dit moment behoefte aan heb. Vandaar mijn besluit. Daar komt bij dat ik van mezelf weet dat ik heel erg op zoek ben naar bevestiging, of beter gezegd: ik wil graag die dingen lezen waardoor ik denk: oh, gelukkig, dat heeft mijn zoontje allemaal niet, het hoort alleen maar bij de leeftijd. Om mezelf, mijn man en vooral mijn zoontje daar een beetje tegen te beschermen, tegen al dat zoeken en het zien van mogelijke signalen, is het denk ik beter wanneer ik wat afstand neem. Het nemen van afstand wordt dus niet zozeer ingegeven door de "discussie" die is ontstaan of door de forumleden, alswel door mijn eigen manier van omgaan met deze situatie/periode.
Groetjes en blijf schrijven!
Suzanne
Suzanne
Ik herken de fase waarin jij zit van mijzelf. Dat is mijn rouwfase geweest. Voor mij was dat een moeilijke en eenzame fase. Ik had ook behoefte aan wat steun maar die heb ik niet gevonden. Misschien maar goed ook want ik ben er (wel heel snel) door met m'n neus op de realiteit gedrukt. Ik heb het een tijd kunnen ontlopen maar de rouw bleef op de loer. Het is wat het is, dat is niemand te verwijten.
Het onderwerp van deze discussie zal nooit jouw behoefte kunnen vervullen omdat de positieve verhalen helaas in de minderheid zijn en alleen maar positieve verhalen een (te) eenzijdige kijk op de realiteit is. Je begrijpelijke behoefte komt over als een verwijt. Sorry, ik heb geen emmer vol met leuke verhalen voor je. Maar je hoeft je nu nog niet bezig te houden met school. Alleen, sluit je ogen niet voor de realiteit. Misschien vooral niet als die pijn doet (want dan issie raak). De realiteit haalt je uiteindelijk in en de klap komt nog harder aan. Neem wat hier geschreven is ter kennisgeving aan en concentreer je op de fase waar je nu in zit. Mocht je ooit positieve ervaringen hebben, kan je blij zijn dat je er (nog) geen energie in gestoken hebt. Mocht je ooit iets dergelijks meemaken, weet je waar je advies en steun kan vinden. Zie het maar als win-win.
Belangrijke dingen in het leven zijn niet makkelijk. Dat hoort niet. Als bevallingen te makkelijk waren, hielden we niet van meet aan genoeg van onze kinderen. Het is een investering met bloed, zweet en tranen. (te) Makkelijke dingen vinden we nu eenmaal niet zo belangrijk, of malen we niet om (tot ze op houden makkelijk te zijn of opeens wegvallen). Ik heb dat altijd gezien als reden en doel van mijn rouwproces. Mijn kind is belangrijk en daarom is het niet makkelijk. Anders zou ik er ook niet meer in geïnvesteerd hebben. En dat is pas echt erg.
Ter illustratie
Hebben jullie deze uitzending al gezien? Die vind ik een mooie illustratie van het onderwerp van dit draadje. Het gaat om de vaardigheden van de leerkracht. Het begint met goed onderwijs geven.
Vechtstand
Ergens is het ook wel jammer dat ik nu constant in de vechtstand zit, maar ja, het moet nu eenmaal. Toch zitten ook daar wel positieve kanten aan. Ik ben veel zelfverzekerder geworden, neem niet meer zomaar iets aan van iemand die vindt dat hij/zij het beter weet. En als mijn kind dankzij mijn bemoeiingen gelukkig is, dan zie je mij stralen tot ver in het heelal. Mijn zoontje is een heerlijk mannetje, heel origineel en ik leer veel van hem. Ik heb uiteindelijk een hele hechte band met hem kunnen opbouwen. Nu is het zaak hem daar te krijgen waar hij hoort. Nederig bedelend als het moet, vechtend als het moet.
Karmijn
Mooi helder en beknopt omschreven.
Ouders zijn dus niet (genoeg) georganiseerd en niet geconsulteerd door de minister. Sorry, daar kan en wil ik me niet bij neerleggen. Er is geen vuist (op dit moment), lijkt. Dat stemt niet heel blij. Maar kleine stapjes maken kan nog wel.
Wat zou je willen veranderd hebben?
Mijn voorbeeld: ouders moeten het recht hebben op een kopie van het handelingsplan. Dat moet wettelijk niet al te moeilijk zijn om te veranderen. Ik denk dat dit al een beweging teweeg brengt van ouders die scholen wat meer ter verantwoording kunnen roepen als ze dat nodig vinden.
Verder (maar dat is al meer dan een klein stapje) zouden IB-ers meer inspraak bij de juf moeten krijgen (je moet er vanuit kunnen gaan dat een handelingsplan ook uitgevoerd en geëvalueerd wordt).
Dus, ouders van OOL, welke praktische zaken, groot of klein, zou je nu veranderd willen zien en hoe?
Mooi karmijn
Ik heb het gezien. Ook mooi in het verhaal van Maddy Hulshof dat het allemaal zo lang duurt. De leerkracht en de ouders hebben vanaf de 1e week op de basisschool advies nodig en deskundige begeleiding en dat duurt dan nog 1,5 tot 2 jaar voor er eens een ambulante begeleider op de school komt. Wat doe je in de tussentijd.
Mooi ook die orthopedagogen over de foute manier van leerkrachten om kinderen die iets fout doen 'aan te pakken' waarmee de zaak escaleert.
Deskundigheid
Het ligt toch nog net iets complexer evenzo. Bij een leerkracht die niet met je kind kan omgaan en niet kan luisteren heeft een handelingsplan geen enkele zin. Wat je ook lukt om er in te krijgen. En leerkrachten die het wel snappen hebben geen handelingsplan nodig.
Het handelingsplan is er gewoon voor de verantwoording van de financiering. Ik bemoei me er nooit mee en teken praktisch ongezien. Sinds de kinderen op speciaal onderwijs zitten heb ik er weinig aan toe te voegen en klopt het steeds wat ze er in opmerken.
Dus van mij hoeft dat wettelijk niet.
Wat ik graag zou willen is moeilijk af te dwingen. Meer deskundigheid dat vooral. Maar vooral ook meer begrip in de grotere samenleving voor verschillen tussen kinderen en mensen en minder afwijzing daarvan. En dat laatste lukt ook alleen maar als het op de scholen goed lukt om die kinderen mee te nemen in de groep. Afhankelijk van genoeg financiele middelen, personeel en deskundigheid.
Als ik het wist zou ik het zeggen, maar het is moeilijk. Er moet genoeg vertegenwoordiging zijn in de mr van de school en in de ouderraad. En gelukkig hebben we als ouder nog een vetorecht al kan je dat behoorlijk opbreken. Maar een school dwingen een kind te plaatsen of aan te nemen zijn lastige dingen. Er zal toch een soort vruchtbare samenwerking moeten zijn. Wie het weet mag het zeggen. Wat zou nou een goede wettelijke waarborg moeten zijn?
Ja annej
De ene man zei heel duidelijk dat het aan de reactie van de leerkracht ligt, als er een escalatie komt!
Mogen we die opmerking even in steen gebeiteld op elke schoolgevel zetten!!!!
Het sluit aan bij de theorie van Ross Greene. Bijna geen enkel kind, is 24 uur per dag agressief. Als een kind een gedragsprobleem heeft, komt het doordat in die specifieke situatie, dingen van het kind gevraagd worden, die het kind niet kan doen, op dat moment, in die situatie.
En dat is dan niet de 'schuld' van die leerkracht hoor. Die kan het ook niet helpen dat hij niet beter weet. Het valt niet mee om kinderen met een stoornis te begrijpen. Dat is een zoektocht. Maar IEDERE uitbarsting zou gezien moeten worden als een signaal, dat de volwássene het fout heeft gedaan. Het enige waar die uitbarstingen goed voor zijn, is dat ze ons een spiegel voorhouden. Wat wij fout doen.
En dat is heel moeilijk. Het valt niet mee om met je fouten geconfronteerd te worden. Vooral niet als die uitbarstingen pijn doen. Ik ben heel erg blij, dat onze zoon inmiddels gewoon met woorden weet te zeggen, wanneer ik hem met rust moet laten. Maar het is wel slim om er naar te luisteren. Het is heel erg stom om er niet naar te luisteren. Anders verandert er namelijk niets. Dan weet je zeker dat het over vijf jaar nog net zo gaat als vandaag. En laat dat nu precies de natuurlijke reactie van de meeste mensen (en leerkrachten) zijn. Als een kind zich misdraagt, stoppen ze met luisteren en beginnen ze met straffen. Ze reageren net als het kind dat doet en hopen dat er daarmee iets gaat veranderen. Als je het vanaf de maan bekijkt, zie je dat het nergens op slaat.
Evenzo
Er zijn door het hele land verschillende ouderplatforms over passend onderwijs (en de transitie jeugdzorg, ook nog zo'n heerlijk onderwerp NOT). Ik denk dat er bij jouw in de buurt ook wel zoiets is? Hier werken ze gelukkig samen met het samenwerkingsverband van de VO-scholen.
http://www.ouderplatformgooi.nl/Home/1/ouderplatform Dit is een voorbeeld van een ouderplatform in het Gooi. (waar ik niet woon)
Landelijk overzicht
http://www.netwerkouderinitiatieven.nl/site/news.php
Hier is een landelijk overzicht van alle ouderinitiatieven.
Brammetje
Ik heb de film in de bios gezien met een stel kinderen en ik zat te vechten tegen mijn tranen van plaatsvervangende boosheid.
Maar wat ik zo opvallend vind is dat iedereen er van uit gaat dat Brammetje ADHD heeft. Dat wordt in de film volgens mij niet benoemd. In de film viert Brammetje zijn zevende verjaardag in de herfst van groep 3. Hij is dus een kleuterverlenger. De film begint in de zomervakantie voorafgaande aan groep 3. Hij heeft zelf een plakboek gemaakt waarin hij moeilijke woorden opschreef (niet overschrijven, maar echt zelf schrijven). Bovendien blijkt hij over nogal wat performale capacitaiten te beschikken gezien zijn driedimensionale knutselcreaties en uitvindingen. Op school moet hij maan-roos-vissen. En als hij ongedurig en wiebelig wordt door die saaiheid wordt hij afgeleid doordat de leerkracht hem als loopjongen gebruikt.
Ik zou zeggen: doe hem eerst maar eens heel snel naar groep 4, waar hij gezien zijn leeftijd hoort. Geef hem dan aangepast werk en kijk welk eventueel probleemgedrag er dan nog overblijft.
skik
Annej
Dat ben ik met je eens. Alle handelingsplannen en expertise ten spijt, vraag ik vooral begrip en bestaansrecht voor elk kind. Dat je mag zijn wie je bent, gewaardeerd wordt,en je veilig kunt voelen op school. Als dat er niet is, ben je nergens.
Skik
De diagnose van Brammetje wordt inderdaad niet genoemd. En hij lijkt mij zeker ook begaafd.
Maar hij lijkt ook heel erg ontzettend veel op mijn zoon met adhd (die ook behoorlijk slim is), dus vandaar dat ik daar eigenlijk zelf wel van uitga.
Hij voldoet ook aan de belangrijkste kenmerken van adhd. Hij kan zijn aandacht slecht richten. Hij is zeer impulsief en hij is hyperactief. Mijn dochter dacht dat Brammetje PDD-NOS zou hebben.
Een groot verschil met mijn zoon is wel, dat Brammetje emotioneel veel stabieler is dan onze zoon was. Die was altijd boos of net onderweg van zijn boosheid. Maar ja, ik was dan ook niet zo'n lieve moeder als die moeder in die film. Als hier de vazen en borden onbedoeld kapot vielen, dan liep ik echt wel te mopperen en te foeteren. Zij blijft glimlachen.
Trouwens
In de lijdensweg voor onze zoon op de basisschool, was er al helemaal geen ruimte en aandacht voor de intelligentie van onze zoon. Dat was al helemaal een brug te ver.
De plusklas ofzo, dat was echt geen optie. Een voorwaarde voor de plusklas en hb-ingrepen, waren, dat je gemotiveerd moet zijn, allemaal A's bij je lvs-toetsen moest hebben en geen gedragsproblemen mag hebben. Tja.
Zoon kreeg een Havo advies, met zijn cito score van 548. Met praten als brugman hebben we daar een kansadvies van kunnen maken. Gaat nu naar vwo 3.
Annej
Bottom line is de klacht dat scholen ouders (en daarmee hun kinderen) niet serieus hoeven te nemen. Er hoeft geen rekenschap afgelegd te worden. Ouders hebben wat te zeggen maar dat moet via de MR of OR. Wat een omweg! En hoeveel mensen hebben tijd om die omweg te bewandelen? Ouders mogen leesouder, knutselouder, schoolreisouder, kerstouder, klassenouder zijn maar voor de rest liever niet. Vragen of scholen ouders svp serieus willen nemen, dat werkt niet. Dan rolt er uit zo'n bijeenkomst over bijv passend onderwijs dat er meer samengewerkt moet worden, meer betrokkenheid van ouders. Dan moet je dus zorgen dat ouders rechten krijgen, school verantwoording af moet leggen over toezeggingen, afspraken etc.
En dat is misschien ook wel de enige manier om het niveau hoger te krijgen.
Er zal heus een school zijn die dat wel eens wil doen. Het hoort geen gunst te zijn maar een recht van ouders, plicht van school. Als je als ouder weinig tot niets te zeggen hebt op school, heb je op de pabo al helemaal weinig te zeggen. Ja, natuurlijk wil ik ook een hoog niveau leerkracht voor de klas. Maar als dat niet het geval is, wil ik school kunnen houden aan het niet nakomen van het handelingsplan. Als de kwaliteit van de leerkracht daarbij een rol speelt, is dat het probleem van de schooldirectie. Stel, jij gaat (chic) uit eten, behoor jij je dan zorgen te maken over de kwaliteiten van de kok terwijl je aan tafel zit? En als die niet goed genoeg is, ga je dan melden bij de opleiding of trek je aan de bel bij de ober? Als jij fazant hebt besteld en je krijgt een kwak boerenkool op je bord, vind je dan dat je niet mag klagen? Uiteindelijk is school ook een product, in groep 8. Het is natuurlijk meer dan een product.
Beetje overtrokken, ik bedoel het niet persoonlijk. Maar dat er ouders geen rechten hebben op school, onderwijs, kind op school zit er goed in geramd.
Evenzo
http://www.balansdigitaal.nl/data/producten-webwinkel/cursussen/cursus-samen-sterk-bilthoven/
Ik kwam deze cursus tegen. Het klinkt wel zinnig.
Evenzo
Het is geen handige vergelijking. Als je in een bakkerij een product aanschaft dan ga je er vanuit dat de kwaliteit gemiddeld genomen goed is. Wil je een aanpassing dan overleg je dat, bijvoorbeeld aalbessen op de taart en geen kersen, en dan betaal je voor die aanpassing. Is het gevraagde niet geleverd dan betaal je niet. Geen centje pijn. Hier ben je gebonden aan de school. Stel je voor dat je met de school afspreekt dat de school je kind leert om kalmer met frustraties om te gaan. Na een paar maanden zijn de frustraties alleen maar toegenomen. Jij legt de verantwoordelijkheid bij school, maar je zult zien hoe snel ze terugmeppen met je huiselijke situatie. Er is altijd wel iets doorgedruppeld en anders verzinnen ze wel wat. Kortom: je kunt er geen kort geding over voeren of je 'recht' op krijgen.
Dat is dus mijn vraag. Hoe kun je zorgen dat ouders echt invloed krijgen zonder zich te hoeven invechten - of slijmen - op scholen. Voor mij is het dan eerder mogelijk als je dezelfde taal spreekt, dezelfde opvattingen over die etiketjes hebt geleerd en hoe je met die situaties omgaat. En dat een leerkracht positief tegenover oplossingen staat. Ik kan dat alleen niet afdwingen. Een positieve lerende houding kun je niet afdwingen. En iets wat een kind moet leren kun je ook niet afdwingen.
Maar wat dan wel?
Karmijn
Dank je Karmijn. Het klinkt goed. Alle praktische informatie is welkom. Maar ik ben bang dat hoe ik het school ook breng, school niet in beweging te krijgen is. Heb namelijk alles al geprobeerd (met dank aan fluisterend familielid dat ook in het basisonderwijs zit). Het lijkt wel een school met ass 
.
Evenzo
waarschijnlijk heeft school inderdaad ASS. De rigiditeit van iemand met ASS is kinderspel vergeleken met de rigiditeit van scholen! Dus: kleine stapjes, concreet maken, benoemen. Picto's misschien?
Yep
En communiceren met een minimum aan emotie. Alle emotie maakt dat hun werkvermogen overbelast raakt en ze geen goede keuzes meer kunnen maken.
Haha...
en controleren of ze je begrepen hebben. En of ze niet uit angst 'ja' zeggen maar nee doen. Controleren of ze echt kunnen doen wat je van ze vraagt. Misschien mankeert er iets aan de executieve vaardigheden en dan ga je het voordoen en met kleine stapjes uitleggen en samen doen tot het lukt. Herhalen op dezelfde manier, in het begin bij voorkeur dagelijks en bij voorkeur op dezelfde tijd. En benoemen wat ze goed doen als ze het goed doen.
Haha!
Ja precies! Of stel dat je daar gaat staan in kokerrok, haar in een knot met aanwijsstok en roept bij de picto's 'Niet zo, MAAR ZO!'.
Misschien moet ik jullie meenemen.
Karmijn
'T is natuurlijk een hypothetisch geval, zo discussieren over een filmkarakter, en ik ben geen psychiater of zelfs maar ervaringsdeskundige maar ik zag voornamelijk klunzigheid , ondernemendheid en verveling. Zo'n typje die altijd zijn beker melk omgooit, overal over struikelt. Een probleem probeert op te lossen (die inktvlek) maar het met de beste intenties alleen maar erger maakt. Een jochie dat heel ondernemend is uit nieuwsgierigheid, behoorlijk veel op een constructieve en gestructureerde manier voor elkaar krijgt (zijn boek, zijn bouwsels) en een ventje dat soms balorig wordt van de verveling en van de houding van de leerkrachten die bij voorbaat uitgaan van kwade opzet en hem toch nooit geloven, waardoor hij ook maar geen hulp meer vraagt want die mensen zijn toch niet te vertrouwen. Maar hoe dan ook, ik vond het zo ongelooflijk zielig allemaal.
Maar er zal vast wel een cross-overgebied zijn waarin de elementen elkaar versterken waardoor het wat meer weg heeft van het één of het ander. Die instelling van een hoop scholen bijvoorbeeld die, zoals jij ook ervaren hebt, vinden dat slimme kinderen met 'iets' (vul maar wat in, ADHD, dyslexie) éérst dat 'iets' moeten elimineren voordat ze werk op niveau krijgen. Of in zijn algemeenheid zo aangepakt worden dat het juist averecht werkt, omdat de frustratie dan zo gaat oplopen dat een ontploffing onvermijdelijk is (zie je wel, doen we zo ons best voor uw kind...), of omdat het zelfvertrouwen aan gruzelementen gaat.
skik
Parel
Mijn oudste heb van school gehaald vanwege nare leerkrachten, een afschuwelijke IB-er en een schoolhoofd die misschien beter af was geweest in het bedrijfsleven.
Op zijn school er naa had hij een parel als leerkracht.
Iemand die zijn onverzadigbare drang naar kennis en weetjes begreep en hem liet googlen als rekenen hem te veel werd, en hem bijv werkstukjes over zijn gegoogled onderwerpen liet maken. Het was een combi klas dat vaak gesplitst werd (groep 5/6 en zoon zat in 5) en hij liet zoon vaak bij groep 6 zitten als de les over iets interessants ging zodat zoon kon mee luisteren. Hij begreep mijn zoon en deed zijn best voor hem. En niet alleen voor mijn zoon, voor alle andere kinderen in de klas zette hij zich enorm in. Wat een vent!
Door omstandigheden (emigraties) zijn we intussen 2 scholen verder en gelukkig had zoon in Ierland een briljante juf die ook echt betrokken was met haar leerlingen en veel wist en begreep van zorgenkinderen. Nu in Canada weet ik het nog niet, pas 6 weken school meegemaakt en al weer zomervakantie. Zo op eerste gezicht een goede indruk van merendeel (kinderen mogen ook lekker vaak buitenspelen, krijgen veel les over de natuur), maar het komend schooljaar zal het leren.
Ik ben erg benieuwd!
Ook ik heb altijd gedacht dat leerkrachten toch wel mensen zijn die van kinderen houden en zich in hen proberen in te leven. Helaas.... Wat hen dan heeft doen besluiten het onderwijs in te gaan.... Who knows
Tja
het nadeel van die cursussen is dat de leerkrachten vinden dat ze dan het geleerde precies zo op jouw kind moeten toepassen en vervolgens verbaasd zijn dat het niet lukt....punt is, DE autist, DE ADHD-er bestaat niet, dus het geleerde in de praktijk brengen is totaal zinloos, omdat wat voor de ene wel werkt, voor de andere totaal niet....en vervolgens ligt het dan weer aan jouw kind....
Overigens, gisteren de rapporten. Ondanks alle ellende met beiden dit schooljaar weer, maar met name zoon, wel allebei een prima rapport!! Gelukkig maar....
Fianna (ot)
Ben je weer landverhuisd? Leuk!
