Boos op school door brammetje baas.

Reactie op mijn eigen bericht

Toch nog een reactie op mijn eigen, meest recente bericht.
Bij herlezing van jullie reacties op mijn bericht bleken die toch niet zo fel te zijn als ze in eerste instantie op mij overkwamen. Excuses als ik met mijn reactie iemand van jullie heb beledigd. Het enige waar ik toch moeite mee blijf houden is de negativiteit die uit veel van de berichten spreekt. Zelf heb ik als ouder juist behoefte aan iets positiefs, iets om me aan vast te houden. Maar goed, dit is een openbaar forum en ieder mag zich op de door hem of haar gewenste manier uitspreken. Het is dan aan mij om een site of forum te zoeken waar ik wel die positieve bevestiging vind, zonder dat ik daarbij overigens de realiteit van het mogelijke leven met een ass of andere stoornis uit het oog verlies.
Nogmaals: veel succes en sterkte gewenst, en veel mooie momenten met jullie kinderen nu en in de toekomst.

Suzanne

Suzanne

Jouw reactie raakt me.
Ik hoop niet dat door dit draadje (wat ik begonnen ben) je geen zin meer over houdt om op dit forum te schrijven. Want die forum is zeer zinnig gebleken voor mij en ik hoop dat jij er ook veel aan hebt.

En er wordt hier af en toe fel gereageerd op elkaar. Dat komt doordat het om onze kinderen gaat en dat raakt iedereen natuurlijk in het diepst van zijn ziel.

Ik heb posts terug gelezen en begrijp geloof ik, niet helemaal waar je je precies persoonlijk aangevallen voelt.
Als ik voor mezelf spreek, ik heb echt nooit de bedoeling om iemand persoonlijk aan te vallen. En zeker in dit draadje niet. zeker jou niet. Mijn doel is altijd om te proberen genuanceerd op mensen te reageren op dit forum. Dat lukt natuurlijk niet altijd, want ik ben ook niet perfect. Als het iets is, wat ik geschreven heb, waar je je door aangevallen voelt, dan bied ik je bij deze mijn excuses aan.
Ik ben oprecht blij met je reactie en het feit dat er zo veel reacties op komen, maakt duidelijk dat hij van grote waarde is. Want het zet mensen aan het denken. Voor mij is dat de belangrijkste functie van dit forum. Het helpt mij denken. Onderscheid maken tussen wat ik belangrijk vind en niet.

Het raakt me

Ik had voorgenomen me niet zo druk te maken. Maar het raakt me. En daarom reageer ik nog een keer.

Karmijn zegt rake dingen. Een daarvan is dat je als ouder niet professioneel bent. Maar ik moet mij als ouders juist wel professioneel gedragen!

Er is vanuit school weinig tot geen empathie richting de ouders, is mijn ervaring. Zo moet ik allereerst helder krijgen waar kind behoefte aan heeft en mij daarna afvragen of het realistisch is dat dit op school gebeurt of dat ik hulp buiten school moet zoeken. En daarna of het realistisch is dat ik de behoefte bespreekbaar kan maken, school er warm voor krijg en school inziet wat nodig is en het gat wil gaan vullen. De afgelopen jaren heb ik ondersteuning van een aantal dingen die in het normale lesprogramma horen (in dit geval taal) buiten school heb gezocht. Dat was de makkelijkste en meest praktische oplossing, het meest haalbare doel. De hulp buiten school zoeken is tot nu toe niet zo moeilijk geweest (gelukkig) en binnen korte tijd was kind weer bij. Maar dat zal niet altijd zo makkelijk te vinden zijn.
Stel nu dat je toch besluit dat het in school en door school moet gebeuren. Dan ga ik nadenken over hoe ik dat formuleer. Ik heb geen zeggenschap of invloed op school, geen poot om op te staan. Ik moet het hebben van welwillendheid, gevoel van loyaliteit vanuit school. Dat beperkt de bewegingsruimte. Dus als ik zeg, dit is nodig en ga het maar doen, word ik afgeserveerd. Daarom ik formuleer zakelijk waar kind moeite mee heeft, beschrijf karakter van kind, en vraag hulp (eigenlijk vraag ik ze mee te denken). Als ik dat krijg, is dat een enorme opluchting.
Verlengde instructie is gangbaar (stap 1). Zien we na een paar maanden geen vooruitgang, is er meer nodig.
Alles wat in een handelingsplan moet, doet school moeilijk over. Handelingsplan betekent extra werk. Hoe weinig dat ook is (per week). Maar ondertussen weet ik ook dat het hebben van een handelingsplan niet inhoudt dat er wat er in staat ook gedaan wordt. Het krijgen van een handelingsplan is stap 2 en het uitvoeren van het handelingsplan is stap 3. Dat het handelingsplan ook het beoogde effect heeft gehad is stap 4 of misschien wel stap 5. Tot op heden ben ik slechts 1x tot stap 3 gekomen. Dus, sorry, ik weet dat nog niet.

De voorgang van al die stappen moet je als ouder begeleiden, aankaarten, feedback vragen. Maar het probleem is dat je niet betrokken wordt bij die stappen. Dus je bent afhankelijk van anderen vwb je informatie.
En vergeet niet dat hoe je dat doet nog veel belangrijker is! Praat vooral over 'in het belang van dit kind' of laat een keer vallen 'maar x en y doen is niet in het belang van dit kind', stel veel vraagwoordvragen (dus geen ja/nee vragen) zonder dat je emotie daarin doorklinkt. Vraag of 'eis" niet teveel in korte tijd. Wanhoop is niet goed, irritatie niet, moedeloosheid niet .. want dan heeft de IB-er de volgende keer minder tijd voor je (kind).
Ohja, en je krijgt niet automatisch een kopie mee van het handelingsplan. HUh? Dat is een discussie an sich. Daar hebben ouders niet expliciet recht op. Volgens de wet is dat een grijs gebied. En dus krijg je het niet. (waaat???). Ok, blijf koel... laten gaan. Komt hopelijk een andere keer, die discussie. Overvraag school nou maar niet. Wees blij met die welwillendheid! Snel naar huis om alles wat je nog weet op te schrijven! En misschien wordt het je toegezegd (moet ik even bespreken in het team zegt de IB-er dan) maar zet in je agenda 2 weken na nu dat je er nog even naar moet vragen. Aan het einde van het trimester blijkt dat je 'm nooit hebt gekregen. Je mag 'm wel inzien (want je weet niet meer specifiek wat er in stond en dus weet je niet of de letterlijke afspraken we nagekomen zijn) maar de IB-er is zo druk, weet je. Snap je wel toch? Moeders zijn ook druk. Drukdrukdruk. Of het kan op woensdagmiddag (op een onmogelijke tijd).
Vraag vriendelijk en luchtig wanneer er begonnen wordt met het handelingsplan, wat ze gaan doen, op welke dagen, met wie, hoelang per keer, hoeveel weken achtereen. Wat is het doel, hoe meten we het doel? Krijg ik te horen of en wanneer het doel is gehaald (ja zegt ze maar je weet ondertussen wel beter.. desondanks knik je vriendelijk). Dat noteer je allemaal. Al die vragen waren niet perse om antwoord op te krijgen maar vooral bedoeld om de IB-er de ingredienten tot het maken van een praktisch plan te bewegen. Deze moeder heeft nogal wat vragen die om een antwoord vragen.
Aan het eind van het gesprek, net voor de IB-er dr agenda wil dichtklappen, prop je er nog tussen dat je tussen nu en x-weken wil evalueren: trouwens, laten we over 4 weken nog even evalueren hoe het gaat. Daar schrikt ze van.. en ze zegt dat ze daarop nog terugkomt. Je weet dat de IB-er de komende weken druk is als je haar tegenkomt en terwijl ze doorloopt iets zal roepen als 'gaat goed hoor.. hij doet zo zijn best!'. Dat stelt je alleen niet gerust. Of juist niet gerust, eigenlijk. Zet die evaluatie maar uit je hoofd! Je zal goed moeten opletten in de klas en vragen aan je kind om er achter te komen of er iets gebeurt. Zet dat ook maar op de agenda want anders vergeet je ook dat weer! ok, doe ik.

Je hebt dus moeilijk zicht op de uitvoering van het handelingsplan als je een juf hebt die ouders niet graag betrekt bij school. Maar na een paar weken, als je nog niets hebt gemerkt dat er wat gebeurt, stuur je de IB-er een mail. De IB-er belt je op en zegt, tja de leerkracht moet het uitvoeren, ik heb geen zeggenschap over de leerkracht als IB-er. Bespreek het alsjeblieft met haar. Dat zegt de IB-er ook als je zegt dat de leerkracht toch wel veel vragen heeft over adhd en zodanig dat je je afvraagt of ze niet wat informatie mis.
Tja. De discussie dat jij dat ook niet hebt (zeggenschap juf), gaat 'm niet worden dus die opborrelende zinnen slik je snel in. Je zegt dat je dat gaat doen. Ondertussen weet je dat de kans dat het pro forma is, groot is. Je gaat nadenken hoe je dat neutraal stevig maar vriendelijk gaat bespreken (boos worden kan altijd nog en met boosheid krijgt je kind niet perse de juiste hulp). Je vraagt een 10 min gesprek aan en bespreekt het met de leerkracht. Of de leerkracht laat je het gemaakte werk zien of ze wimpelt je af. Het handelingsplan was tenslotte niet door haar bedacht en gemaakt. Leuk dat de IB-er extra werk in haar mik gooit maar zo werken wij hier niet, dame! Dit geheel tussen de zinnen door, natuurlijk.
Dan kan je nog naar de directeur gaan. Kan de verhoudingen op scherp zetten. Ook de verhouding met de directeur (weer zo'n moeder!). Ook hier geldt: noem de zaak en laat geen emoties zien. Laat zien dat je geduld hebt gehad, de hiërarchie respecteert, kortom niet dat je de directeur voor je karretje aan het spannen bent uit gemakzucht. En ook: leg de lat niet hoog (eisen dat je kind van een E naar een C in rekenen gaat, kan teveel zijn) en kom niet met eisen over hoe het gedaan moet worden. Zeg liever dingen als, wat mag ik nu verwachten, het kan toch niet zijn dat dit zo gaat, hoe moet ik dit voor elkaar krijgen, wat jammer dat kind niet kan rekenen op het nakomen van afspraken (niet in het belang van kind). Ondertussen wil je het liefst met je vuist op tafel slaan en een krachtwoord eruit persen en roepen dat ze verdorie eens hun werk moeten doen! Maar als ik dat doe, gaan alle deuren dicht want dat is niet professioneel. De communicatie moet open blijven! Als ouder moet ik professioneel omgaan met een houding van school die dat (in mijn ogen) niet is. Een van de handvatten die ik in het normale leven wel heb, zijn rechten. Ik heb het recht op een kopie als ik een lening aanga. Maar ik heb geen recht op een kopie van een handelingsplan.
Of het handelingsplan wordt uitgevoerd, wordt niet gecontroleerd door school en ik heb de mogelijkheden er niet toe. En of het het gewenste effect heeft gehad ook niet. Tenzij, ik dat als ouder weer aankaart.. zeg maar dat handelingsplan.. van een E naar een D, toch? Maar waarom is het nog altijd een E? Enne, waarom heb je me dat niet verteld (onze afspraak was toch dat je me snel o pde hoogte .. want kind met automatiseringsproblemen). En dat zijn helemaal lastige gesprekken! Dan ben ik de boodschapper met het slechte nieuws. Die veeleisende moeder. Zeker overbezorgd! Zulke boodschappers, die worden onthoofd, het liefst. Dan moet ik helemaal neutraal, vriendelijk maar vasthoudend zijn. Niet in een hoek drijven maar een sfeer scheppen dat het nu eenmaal zo is als het is, we kunnen er nu niets aan veranderen. Wat en waar ging het mis? Misschien dat er dan boven water komt waar het mis ging in de samenwerking (en tussen wie) op school en waar ik de volgende keer op moet letten en naar moet vragen. En elke keer weer zit ik te tobben of ik het te vriendelijk of te onvriendelijk heb gezegd.

Met als resultaat dat afgelopen jaar en het jaar hiervoor de tijd die ik in school heb gestopt, vele malen groter is dan de tijd die mijn kind ook daadwerkelijk kreeg aan die extra ondersteuning uit het handelingsplan (10 min extra oefenen). Ik geloof dat ik de enige ben die dat ook inziet.

Dus als ik iets buiten school kan krijgen.. grijp ik dat vaak met 2 handen aan! Scheelt bakken met energie *en* er is resultaat.

Waarmee ik niet wil zeggen dat wij een leerkracht en IB-er hadden met slechte zin. Helemaal niet. Ze waren ook niet per definitie onaardig of afwijzend. Maar wel een slechte communicatie onderling.

Even zo

Mens mens, wat pijnlijk allemaal. En wat een moeite!

Tjonge jonge.

Hoe oud is je zoon (?). Ik welke groep zit hij? Bij ons is het op de middelbare school veel beter dan op de basisschool.
Ook hier trouwens een papieren handelingsplan, waar we wel een kopie van kregen, maar waar niets mee gedaan werd.

Hij had een rugzakje tot de eerste klas van het VO. Ik kreeg bijna een hartverzakking, toen zijn coach daar ons een mailtje stuurde: 'Wij gaan een handelingsplan maken, maar onze vraag is: wat zouden jullie als ouders daar in ieder geval in willen hebben?' Wij werden zomaar, zonder zeuren bij het besluitvormingsproces betrokken. Een hele nieuwe ervaring!

Suzanne

Ik denk dat de moed je wel wat in de schoenen kan zakken als je onze ervaringsverhalen leest, dat is allemaal niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Toch is het handig om die ervaringen wel mee te nemen. Som kun je het echt treffen, het komt voor, echt waar. Je vind mensen die echt aan een half woord genoeg hebben en het als vanzelf goed doen met jou kind. Maar anders is het handig om aan je gesprekstechnieken te werken. Hameren om het belang van een kind zou ik niet kunnen, dat vind ik te belanden, maar er zijn meer manieren. Rustig en beleefd blijven, georganiseerd blijven. Ik heb veel gehad aan de training bij Autisme Centraal: de Sokrautische methode. Meer vragen dan stellen en door gestuurd vragen uitkomen waar je wil zijn. Nadenken welke manier van communiceren het handigste is, daar kun je ook met de leerkracht een afspraak over maken. Soms is mailen handig, soms steeds 'smorgens of op een vaste ochtend even binnenlopen.
En beleefd blijven, zonodig nederig, het gaat om je kind. Je kunt je communicatieve vaardigheden sterk verbeteren. Dat kan helpen. En verder is het ook fijn als je beseftt dat je niet de enige ouder bent die zoveel moeite moet doen. En als het wel lukt kun je je heel opgelucht en dankbaar voelen. Het komt allemaal voor en het is niet anders. Laat je er niet door uit het veld slaan.

Annej heeft gelijk

De manier waarop je het brengt is zo belangrijk! Ik heb dat van onze begeleidster geleerd, al weet ik niet of dat diezelfde methode is.

Suzanne

Kwetsend naar pirata toe? Waar dan? Sorry hoor, je overdrijft echt een beetje.

En verder...

Als ik de verhalen alhier had gelezen, zou ik er nooit vanuit zijn gegaan dat een leerkracht weet hoe hij/zij moet omgaan met kinderen. Zou ik er nooit vanuit zijn gegaan dat een leraar altijd deskundig is en weet wat goed is voor een kind. Zou ik mijn kind en zijn signalen veel serieuzer genomen hebben. Dus gebruik dit soort verhalen in je voordeel. En kijk naar wat jouw kind aangeeft.

Positief

Suzanne, het is een luxe dat je nu nog zo positief kan zijn. En ik gun het je van harte dat je nog heel lang zo positief kan blijven.
Ik denk dat veel mensen die nu in dit draadje hebben gereageerd, jaren geleden op een zelfde soort manier zouden hebben gereageerd als jij nu doet. Ik in ieder geval wel. Ik ben nogal positief ingesteld, en ging er gewoon blind vanuit dat leerkrachten (HBO opgeleid!) én deskundig zouden zijn én het altijd wel bij het juiste eind zouden hebben én het beste voor je kind willen. Ik heb mij de eerste jaren op de basisschool regelmatig geërgerd aan ouders die kritiek hadden op leerkrachten. "Mijn kind heeft het prima in de klas, dus het zal dus wel aan jouw kind of aan jullie verwachtingen liggen." Ik hoor het mij nog zo zeggen.
Tot onze jongste ook naar school ging, en een gebruiksaanwijzing bleek te hebben. Zijn problematiek is relatief mild (zeker in vergelijking met anderen hier op het forum), maar hij maakt het leerkrachten niet altijd makkelijk. Toen merkten we dat de door ons zo geroemde school en leerkrachten prima zijn voor 'het gemiddelde kind', maar niet vanzelfsprekend goed voor kinderen die 'anders' zijn. We gingen de school met andere ogen bekijken. Kritischer. Dat ging vanzelf: je wilt immers dat je kind op z'n minst met plezier naar school gaat en zich veilig voelt.
Toen leerden we dat leerkrachten helemaal niet zo deskundig zijn als wij altijd dachten. Dat het helemaal niet vanzelfsprekend is dat er met ouders wordt gesproken over wat je kind nodig heeft. Dat leerkrachten blijkbaar de vrijheid hebben op op hun eigen eilandje te blijven zitten. Dat afspraken vaker niet dan wel worden nagekomen. Dat je als ouder snel veel meer weet dan de leerkracht... of het nu gaat om de concentratieproblemen, om het uitdagen op niveau, over onderpresteren, over oplossingsgericht communiceren... ja, eigenlijk over best veel. Dat had ik een jaar of zes geleden echt niet gedacht hoor.
En dan hebben wij het dus echt nog getroffen. Er is in ieder geval altijd begrip geweest voor de eigenaardigheden van onze zoon. Alle initiatief voor aangepast werk, voor concentratieverhogende maatregelen, werken op de laptop etc. is vanuit ons gekomen, niet vanuit school. Ze modderen maar wat aan.

Alcedo

'Dat je als ouder snel veel meer weet dan de leerkracht... of het nu gaat om de concentratieproblemen, om het uitdagen op niveau, over onderpresteren, over oplossingsgericht communiceren... ja, eigenlijk over best veel. '
Zo herkenbaar. Ik kan het eigenlijk nog niet geloven. Hoe leerkrachten daarmee kunnen leven.
Als ik op mijn werk (ook hbo) met iets te maken krijg, waar ik het fijne niet (meer) van weet, dan is toch het eerste wat ik doe: kennis verzamelen. Met behulp van internet is dat zo makkelijk en zo snel gedaan. Even een kwartiertje een paar links aanklikken en ik denk: 'Oh ja, zo zat dat.' Het is voor mij de normaalste zaak van de wereld.
Of ik pluk het brein van een collega leeg. 'he, dat lukt me niet, hoe doe jij dat altijd? Heb jij een goede manier gevonden?' Ook weer een kwestie van een paar minuten. Want we weten allemaal waar we het over hebben, dus aan een half woord hebben wij genoeg.

Ik kan er niet bij, dat dit op basisscholen zo lastig moet gaan. Ik kan er niet bij dat leerkrachten onderling accepteren dat hun collega worstelt. Dat ze dan niet ingrijpen, niet helpen, geen tips geven. Ongelooflijk vind ik dat, voor mensen met een hbo opleiding! En dat ze met droge ogen, de kinderen daar de dupe van laten zijn. Een schande is dat.
Ik zie nog mijn zoon in de klas zitten. De heks liet die jongen van acht jaar, vijf kwartier nablijven. Omdat hij geen 'sorry' wilde zeggen voor iets wat hij niet gedaan had. Vijf kwartier. En ik zie de meester van groep acht nog langs lopen (ik stond in de hal te wachten want het regende, had geen idee wat er aan de hand was). Hij keek zorgelijk de klas in, keek naar de klok in de hal, keek naar mij, en deed: Niets.
Ik ben toen stom geweest. Ik had zoon nooit zo lang na moeten laten blijven. Ik had tegen de autoriteit van heks in moeten gaan en na vijf minuten nablijven al moeten zeggen: 'Kom maar mee jongen, we gaan er thuis wel over praten.' Maar daar was ik toen nog niet. Dat durfde ik niet. Ik dacht nog dat ik samen met school een duidelijke front moest vormen. Dat de leerkracht en de ouders elkaar dienden te ondersteunen en niet elkaars autoriteit moesten weerleggen. As if. Een van mijn vele grote fouten.

Maar achteraf kan ik die meester van groep acht ook niet begrijpen. Waarom greep hij niet in?
En zo ook bij die film Brammetje Baas. Waarom doen die collega's van die falende meester niets? Waarom laten ze een kind de dupe zijn, van de wanprestaties van een kind? Hoe kunnen ze daar mee leven?

Nou ja evenzo

Ik zet niemand in een hoek. Ik vertel juist zelf mijn ervaring dat het ook anders kan. Dat jij je zo persoonlijk aangesproken voelt door mij zegt me iets. En ja, er werd gegeneraliseerd. Iedereen mag zijn emoties over zijn eigen verhaal hebben, maar het is niet alleen maar kommer en kwel. Je maakt me eigenlijk best boos met je reactie op mij.

Pirata

Ik zie in die paar reacties waar jij op reageerde alleen maar persoonlijke ervaringen. Dat is geen generaliseren.

En ach

Ik verwacht niet zo zeer dat werkelijk alle expertise aanwezig is op een gewone basisschool. Echt niet, en ik snap best dat ze soms even nodig hebben om te bekijken hoe een kind kan leren en zich kan ontwikkelen. Maar ik mag snotverdrie van een leerkracht toch zeker wel verwachten dat men thuis is in het een kind zich prettig en veilig laten voelen? En als dat zelfs al teveel gevraagd is, dan ben je mij echt kwijt hoor, daar snap ik werkelijk helemaal niks van.

Karmijn

Ja, ik geloof best dat de vraag van de coach schrikken was. Zo kan het dus ook!

Kind zit in groep 4. Nog wel even te gaan. En ik weet ook dat het anders kan, hoor. Een leerkracht die geen handelingsplan nodig had en tussen neus en lippen vertelde dat kind wat extra werk kreeg in een onderdeel want dat was nu eenmaal nodig. Dat deed ze ook nog op een leuke manier. En dan gaan kinderen extra werken voor zo'n juf.

Aan de ene kant was het misschien prettig geweest als iemand ons hierop voorbereid had. Aan de andere kant weet ik niet of ik toen deze verhalen geloofd zou hebben. Het is toch eigenlijk te absurd voor woorden. Je hebt de wereld buiten school en dan heb je school zelf. Twee werelden die niet met elkaar in communicatie staan, lijkt wel.

Waar ik wel eens wakker van lig is of deze schamele rechtspositie van leerlingen (en ouders) verandert. Die verandert met de invoeren van passend onderwijs naar nog minder inspraak en rechten voor ouders. Kan het nog minder? Ja, dat kan. Tis knap, dat is waar. Waar zijn de ouders met vragen en voorstellen over deze rechtspositie? Ouders hebben het natuurlijk druk maar er is zo weinig reactie, lijkt. Of ik heb verkeerde verwachtingen.
Ik heb het een assistente van Katinka Slump eens gevraagd. Zij noemde toen OOL oa. Maar om nu te zeggen dat OOL (of de forumers) zo georganiseerd zijn rondom passend onderwijs & rechten van leerlingen en hun ouders? Flink wat ouders met een uitgesproken mening (heerlijk!), daar niet van. Maar (nog) geen vuist of plan of.. Verder noemde zij ook OUDERS & Coo, NKO, Lobo en VOO met als initiatieven het Steunpunt Passend Onderwijs van Balans. En ze noemde ook Mama Vita (naast Ouders Online). Toen vond ik dat er nogal weinig te vinden was. Ik zal eens een nieuw rondje doen. Mogelijk is er wat veranderd. Ook vond ik toen dat weinig politieke partijen iets over passend onderwijs en leerlingen/ouders hadden. Want wat ik las over passend onderwijs, vond ik schrikken.

Beter lezen fiorucci

Dan moet je toch beter lezen, Fiorucci. Sterker nog, het gaat daarna bij sommigen nog verder door met generaliseren. Maar ik ben er ff klaar mee hier. De toonzetting bevalt me helemaal niet. Kennelijk heb ik dan door búitengewoon toeval een school getroffen waar vrijwel alleen maar van die "pareltjes" rondlopen.
Als laatste: Suzanne heeft m.i. volledig gelijk en zoals zij het beschrijft, zo kan het zeker gaan. Neemt niet weg dat er best goede tips in deze draad staan waar een "beginnende" basisschoolouder mee verder kan. Zoals dat je zelf de expert bent op het gebied van je kind.
Anyway, ik kom wel weer eens terug als het er hier wat normaler aan toe gaat. Hier pas ik voor.

Pirata

Ik lees vooral persoonlijke ervaringen. Zeker in het begin van het deze discussie. Niet de meest positieve, maar goed. Maar dat maakt nog niet dat het generalisaties zijn. Jouw ervaring hoort daar net zo goed tussen en die doen niets aan elkaar af. Ze bestaan naast elkaar. Dat jij een andere ervaring hebt, geeft je nog niet het recht om de indruk te wekken dat die verhalen die haaks staan op jouw ervaring, niet waar zijn of minder waar of er zijn om de stemming te maken, of..
Er werd nl niet gegeneraliseerd. Fyi ik vond jouw bewering niet kunnen. Je opmerking dat er gegeneraliseerd werd, was nergens op gestoeld.

En school is niet alleen maar kommer en kwel. Ik weet ook dat het anders kan (ook een ervaring in) maar helaas is die wel flink in de minderheid. Dat is toch ook niet gek als afspraken maken lastig is en ze nakomen een onmogelijke taak blijkt (voor school dan). Ik gun niemand deze ervaringen.

Wees blij dat jij een andere ervaring hebt. Of vertel ons welke school dit is. Misschien kunnen mijn kinderen daar in september beginnen. Het klinkt als een zegen (maar ik krijg de indruk dat je dat niet zo ervaart).

Pirata

Ik lees goed, geen zorgen. Waar zie jij generalisaties in persoonlijke ervaringen? Hoe kan een persoonlijke ervaring generaliserend zijn? Waarom wil je dit niet aannemen? Om met Sylvia Witteman te spreken: ik verzin dit niet.

Leerkrachten

Blijkbaar is het toch wel een vak apart. Ik had alleen verwacht dat men er verder mee zou zijn dan de realiteit is. Maar er spelen allerlei belangen die met geld en de politiek te maken hebben, de sfeer dat ouders niet meer opvoeden, dat leerkrachten er steeds meer taken en taakjes bij krijgen en dat de rust uit het onderwijs is, ook door fusies en reorganisaties. Dat verschillen niet geaccepteerd worden want dan zal er wel iets aan de opvoeding mankeren. Echt waar! Een leerkracht heeft dat gewoon tegen mij gezegd: als een kind autistisch is maar goed opgevoed wordt merk je er niets van op school.
Dan val je toch van je stoel. Ik wel tenminste. Dus het is inderdaad handiger als je je verwachtingen tempert, dan valt het altijd mee.
Er zijn goede leerkrachten. Vooral leerkrachten die uit eigen ervaring al weten dat je met eenvoudige pedagogische afspraken goed een kind kunt helpen omdat ze zelf een partner met iets hebben of een kind met een handicap of leerstoornis. Die zijn er ook. Dat zijn vaak de besten omdat die niet schrikken maar zaken praktisch kunnen vertalen naar de schoolsituatie. Daar zoek je naar. Dat heb ik ook geleerd. Toen de hele basisschool dwars lag bij de indicatie van zoon kreeg ik van een begeleider van het voortgezet onderwijs de vraag of er iemand op deze school was die wel mee zou kunnen werken. Die heb ik gevonden. Bleek net een nieuwe interimdirecteur die zelf uit het REC4 onderwijs kwam. Beetje mazzel moet je wel hebben.
En hoe naar die tijd ook geweest is voor mijn kinderen, het gaat nu heel goed met ze. Ze blijven altijd speciaal en ze kennen hun eigen gebruiksaanwijzing maar niets staat in de weg om zelfstandig een goed leven te hebben en dat is een enorme opluchting. Daar zijn we bij geholpen, door de pareltjes in de hulpverlening en de scholen. Gelukkig geen uitzondering waar mijn kinderen nu naar school gaan. Maar ik heb moeten leren om ze te zoeken en te vinden. Ze zijn er wel. En ook meer dan je denkt.

Karmijn, onwil/onvermogen

Oeps ja, geen onwil maar onvermogen, je hebt gelijk. Ik moet Ross Greene nog maar eens uit de kast pakken...

Maar de rest van je post is ook belangrijk: het onvermogen zit niet in budgetten en zo, maar in de leerkracht zelf. En dat vind ik zo moeilijk. Van de kinderen houd ik, dan komt plan B veel makkelijker bij me naar binnen. Bij sommige leerkrachten/schoolhoofden voel ik plan G (van geweld) opborrelen. En dat doen we maar niet, want aan een moeder in de gevangenis heeft geen kind iets

Overigens heeft Ross Greene ook een boek over school geschreven, Lost at School. Ik heb het een leerkracht - echt heel nederig hoor - aanbevolen, maar volgens mij heeft het niet gewerkt...

Parels zoeken

Mooi hoe je dat schrijft, AnneJ, over het parels zoeken. Het nadeel is alleen, dat mijn zoon zo'n kind is, waarbij negatieve ervaringen een tien keer grotere impact hebben, dan positieve. Dat is zijn sombere natuur. Daar kwam zijn depressie ook vandaan.

Dus voor hem, moet er tegenover een heks van een juf (en hij heeft er twee gehad), minstens tien positieve volwassenen staan, wil hij weer een beetje vertrouwen in zijn medemens hebben. Het spreekwoord: 'vertrouwen komt te voet en gaat te paard', is voor hem bedacht.

En omdat hij zijn negatieve ervaringen zo zwaar wegen, omdat die voor hem zulke langdurige gevolgen hebben, heeft hij niet zo heel veel aan die parels. Zij maken het namelijk niet zo makkelijk goed, wat die ander heeft afgebroken. Sterker nog, hij kan dan in de mooiste parel nog wel een krasje vinden.

En hij is geen makkelijk mens, dat weet ik ook wel.(brammetje baas is een eitje bij zoon vergeleken) Maar dat geeft scholen nog niet het recht om hem te breken. Om hem kapot te maken. Dat verdient hij niet. Dat verdient niemand.

Karmijn

Dat klinkt heel machteloos wat je nu zegt. Ik snap het. Bij ons is dat over maar jij zit er blijkbaar nog middenin. Ik wens je heel veel sterkte. Er zijn niet voor niets zoveel thuiszitters denk ik dan ook. Er zijn teveel kinderen voor wie school schadelijk is. En dat is inderdaad onbespreekbaar.

Dames dames toch

Dames dames toch, houd eens op met dat gekibbel. Als ouders van zorgenkinderen hebben we het met de buitenwereld al lastig genoeg, ga elkaar als ouders nou niet ook nog de maat meten en elkaar vastpinnen op woorden die net wel of net niet de juiste zijn. Iedereen bedoelt het toch goed hier, maak het elkaar nu niet zo moeilijk... Daar wordt niemand beter van.

Fioruci en evenzo

Toen ik schreef dat er wel heel fel gereageerd werd op de mening van Pirata, doelde ik op jullie reactie. Met name de stelling dat één van jullie zich niet in de hoek wenste te laten zetten, vond ik buiten proportie en daarom heb ik er op gereageerd. Pirata's meest recente reactie begrijp ik dan ook goed (weliswaar in wat andere bewoordingen dan mijn reactie, maar qua inhoud komt het overeen). De manier waarop nu opnieuw naar Pirata wordt gereageerd is niet inhoudelijk meer, maar een kwestie van vliegen afvangen op tekstuele zaken. "Jij hebt eerst dit geschreven en toen dat, en je moet goed lezen, en ..." Hou op! Generaliserend of niet, Pirata wilde vooral laten zien dat er ook positieve ervaringen zijn. Kijk toch eens naar elkaars bedoelingen, die zijn allemaal hetzelfde: we willen allemaal het beste voor ons kind en we gaan daarvoor heel ver. Val toch niet zo over elkaars woorden als de strekking van het verhaal eigenlijk wel duidelijk is.
Dit wilde ik nog even kwijt, ondanks mijn voornemen om niet meer te reageren.

Ehm suzanne....

Ik schreef haar alleen dat het mijn ervaringen zijn, meer niet, ik krijg het van Pirata het verwijt niet goed te lezen,niet andersom...ik voel me echt niet aangesproken,sorry. En kennelijk is het oa Pirata niet duidelijk dat de strekking van ons verhaal louter onze eigen ervaringen zijn, en geen veralgemenisering. Ik schrijf notabene duidelijk dat mijn zoon na deze meester wel een fijne leerkracht trof. Dat dat een uitzondering is, kan ik ook niks aan doen. Weet je dat een leerkracht, die zelf een zoon heeft met ADD, niet wilde geloven dat mijn zoon ADD heeft? Want hij leek niet op haar zoon....

Accepteren dat er veel slechte ervaringen zijn

Kennelijk is het voor sommige mensen moeilijk te accepteren dat er veel slechte ervaringen zijn. Maar ik snap niet waarom er zo heftig gereageerd wordt op mensen die wel die slechte ervaringen hebben. Wees blij dat je ze zelf niet hebt, zou ik zeggen!

Maar blijf wel op je hoede. Denk niet: ach, die negatieve ervaringen komen alleen voor bij mensen die er zelf negatief in staan; ik heb begrip voor de leerkracht, dus mij overkomt dat niet. Zo zijn wij allemaal begonnen, maar het klopt dus niet. Prima als je geluk hebt, maar dat is het adn ook wel: meer geluk dan wijsheid. Zorg dat je die wijsheid ook hebt, voor als het geluk op is. En dat je alert blijft en je niet laat inpakken door mooie verhalen. Been there, done that.

Ouderorganisaties

Er zijn ouderorganisaties actief. OOL heeft een overzicht.
http://www.nloo.nl/organisaties.php
Deze organisaties doen ook wat ze kunnen. Je kunt petities tekenen. Dat is alleen geen wondermiddel.
Je hebt ook de samenwerking nodig van overheden en instanties, advocaten en wetenschappers en de politiek.

Klopt evanlyn

Ik ben volkomen onbevangen en met groot ontzag voor leerkrachten de wereld van het basisonderwijs ingestapt destijds. Ging ook goed, met oudste. Middelste op de basisschool ging heel moeizaam, de schellen vielen toen van mijn ogen.

Plus

Ik schreef mijn eigen ervaring (een negatieve (aantal) en een positieve, nb) en dat levert het verwijt op dat het te generaliserend is. Wat vervelend dat ons verhaal niet positief genoeg is voor een aantal mensen. Toen wij 'm beleefden zaten we in zak en as en we hadden nooit kunnen weten dat het ook voor een aantal anderen niet leuk genoeg was. Sorry.
Maar het is de waarheid en ook deze waarheid deugt. En hij heeft net zoveel bestaansrecht als een positief verhaal. Maar kennelijk mag onze ervaring niet echt, want te negatief of te ... ? Daar mag ik toch wel wat van zeggen. Kom nou.

Tevreden ouders

Niets zo ellendig als een kind hebben waarmee het niet goed gaat, op de populairste school in de buurt, waar geloot wordt om erop te komen. Zo'n school waar de ouders voortdurend tegen elkaar zeggen op het schoolplein dat ze toch zo geluk hebben gehad dat het gelukt is om op deze school te komen. Binnen zo'n school wil dan niemand geloven dat er ook dingen mis gaan met kinderen, want dit is immers de beste school van de stad? Totdat je ineens een ouder (in een hogere groep natuurlijk) treft die jaren daarvoor tegen hetzelfde is aangelopen en ook geen gehoor kreeg. Je verpest het totaalplaatje. Want de ouders en de buurt houden graag het beeld in stand hoe ideaal de school is. In de loop der jaren kwamen we wel meer ouders tegen die negatieve ervaringen hadden. Hoe hoger het leerjaar, hoe meer vlekjes op het ideaalplaatje. Maar help, die zelfingenomenheid van ouders in de onderbouw!