Boos op school door brammetje baas.

Ja nou!

Ik herkende vooral het gesprek van de moeder met de directeur, die zo gauw mogelijk van Brammetje af wilde. En om dat mislukte beloningssysteem moest ik ook erg lachen, heel herkenbaar.

Die meesters vond ik niet erg geloofwaardig. De "slechte" meester was lang niet slecht genoeg, dat kan nog veel erger! En de "goede" meester ben ik nog nooit in het wild tegengekomen. Meestal is het toch wel nodig om het een en ander uit te leggen, zelfs als iemand van goede wil is. En die scène dat het kind wegloopt van school...daar hou ik het niet droog bij. Heeft onze zoon ook eens gedaan.

Ik ben ook boos. En dan die verwatenheid. Zij zijn de experts en zullen jou wel eens even vertellen hoe het zit met je kind. Brrr.

Mee eens

Ik heb de film hier liggen, maar nog niet gezien. Maar ik ken zo'n rotmeester, en heb een jongen die zijn vertrouwen kwijt was. Gelukkig kreeg hij wel een fijne meester in het jaar erna, maar het kwaad was al geschied, hij ervaart school nog steeds als een straf. Of, zoals hij zegt: mam, stel je voor dat je een baan hebt die je echt vervelend vindt, maar je moet daar elke dag heen en ze verwachten ook nog dat je thuis werkt. Mooie vergelijking...
Hij is nu zestien en doet volgend schooljaar examen. Hopelijk kan hij dan zijn droom waarmaken en een muziek MBO gaan doen....dat ventje wat in groep 1 al wegliep naar huis...

Af en toe een parel

En af en toe zit er een pareltje tussen. Eentje die wel weet hoe je een kind moet motiveren, een kind een uitdaging gunt, en doorheeft of kinderen klaar voor die uitdaging zijn (en het een positieve ervaring wordt). En de rest van zo'n schoolcarrière wordt er verwacht dat een kind zich perst en buigt naar wat gangbaar wordt gedacht.
Maar ik dacht ook heel naïef dat je wel gewoon met school kan praten over wat er mis gaat en wat er nodig is. Kwam ik van een koude kermis thuis. School hoorde in alles maar 1 ding: ouders denken zeker dat wij niet goed genoeg zijn voor kind (maar het is kind dat niet deugt, niet wij). Dat levert ingewikkeld gesprekken waar je denkt dat je het over hetzelfde hebt, maar achteraf moet je constateren dat je elk van een ander standpunt vertrok. En hoe raak je uit zo'n spiraal. Scholen zouden moeten leren hoe met ouders te communiceren en ouders zouden op cursus (omtrent verwachtingen en communicatie met school) moeten. Het scheelt als je dat niet ter plekke, tijdens gesprekken met school (die al moeilijk genoeg zijn) hoeft te leren.
En op de opleiding zou ook heel wat meer gedaan kunnen worden vwb kennis over adhd, dyslexie en meer.

Yep even zo

Het is echt zoo verschrikkelijk zonde van de tijd en energie geweest, dat leerproces, waarin wij erachter kwamen dat we met compleet verschillende agenda's en verwachtingen in die gesprekken zaten. Bij ons heeft het echt wel een jaar of vier geduurd, voordat wij door hadden, dat we het beste niets van school en leerkrachten moesten verwachten. Alles wat ze goed deden werd toen een meevaller. Dat werkte, we namen zelf de regie en coachten onze zoon vanaf thuis die school door. Dat werkte wel.
Had ik dat maar eerder geweten.

Karmijn

Ik coach mijn zoon ook die school door..ook nu op de mavo. Het examenjaar wat eraan komt is negen maanden, ik ga maar eens goed uitrusten en dan kunnen we er weer tegenaan...zucht.

Fio

Ik zucht met je mee. Het valt niet mee, maar niets doen is ook geen optie.

Dan wordt hij een thuiszitter. En dat is niet wenselijk. Daar werken we voor.

Hier zijn de lessen al anderhalve week gestopt en het is gewoon heerlijk om even niet die stomme huiswerkcoaching te hoeven doen. Wat een rust.

Karmijn

Wij hebben ook afgesproken dat we het nu minstens vijf weken niet over school hebben, we zetten het volledig uit ons systeem. Heerlijk. Ik hoef niet weg voor een vakantiegevoel..

Parel

Sommigen blijken ook een onverwachte parel...zoon had dit jaar een mentor waar hij echt niet blij mee was, ze was erg strikt, rigide en toonde weinig begrip, vond hij. Maar met kunst en vliegwerk kreeg ze hem door de rapportvergadering. Ze heeft zich er echt hard voor gemaakt, zodat hij nu mavo eindexamen kan gaan doen en niet hoefde af te stromen naar MBO niveau 1.

Nounou

Nou, ik vind dat er hier toch wel even fors gegeneraliseerd wordt. Het is echt niet alleen maar overal bagger wat de scholen te bieden hebben aan speciale kinderen. Hier gaat het eigenlijk al 7 jaar behoorlijk goed op de basisschool. En die compassie voor het kind is er heus wel hier, m.u.z. 2 jaar een juf die alleen de standaard handleidingen bleek te kunnen volgen en daarbuiten tekort schoot.
Het gaat gewoon goed, we kunnen de leraar aanspreken op van alles en de IB-er ook, die slaat soms zelfs wel eens door in het op een hoger plan krijgen van "haar" kinderen. Leraar luistert ook naar het kind en bespreekt kwesties met hem en ook met ons. Dus het is echt niet overal kommer en kwel!

Aanvulling

Moet ik ook nog even vermelden dat ons speciale kind al 7 jaar dagelijks zingend naar deze (reguliere) school gaat natuurlijk. En dat is niet overdreven.

Pirata

Ik heb het louter over onze ervaring! Dat er meer mensen zijn met deze ervaring is heel triest. Dat jouw kind goede ervaringen heeft maakt andere ervaringen niet minder legitiem...

Mijn ervaringen

zijn algemeen bekend hier denk ik, dus die ga ik niet nogmaals neerzetten, maar ze zijn helaas ook niet positief... Er zijn maar weinige echte goede leerkrachten die weten hoe ze met deze kinderen moeten omgaan...

Boos

Het feit dat er leerkrachten zijn die het wel snappen, maakt mij eigenlijk alleen maar bozer op degenen die het niet doen. Ik ben echt blij voor jullie hoor, pirata dat jullie het getroffen hebben.
Maar dat makt mij ook woedend. Wij hebben onze zoon aan een school toevertrouwd. Wij hebben die school met zorg uitgezocht. Wij gingen ervan uit dat onze zoon daar veilig zou zijn. En dat was niet waar.
Onwetendheid, onvermogen, gebrek aan kennis, gebrek aan ervaring, al die excuses gelden niet voor de mensen waar onze zoon bij in de klas zat. Ze wisten beter, ze konden beter weten. En toch vonden ze dat zij het recht hadden om zijn zelfbeeld in de grond te boren. Omdat hij niet voldeed aan hun normen.
Juist het feit dat er mensen zijn die het wel snappen, maakt het zo ongelooflijk stompzinnig dat er ook nog mensen zijn, die kinderen beschadigen.
Mijn schoonvader is ook beschadigd, mishandeld zelfs, maar toen wist men echt niet beter. Nu wel.
En toch lopen er nog steeds mensen rond in onderwijzend Nederland, als die stomme meester uit brammetje baas. En toch lopen er nog steeds collega's van zulke mensen rond, die hen hun gang laten gaan. Dat kan ik niet verteren. Daar wordt ik heel boos om. Dat is zo fout.
En er zullen vast wel redenen voor zijn. Maar ook al is de reden nog zo goed, kinderen als onze zoon hebben daar helemaal niets aan. Die zijn jaren en jaren bezig om hun zelfbeeld van de grond te krabben. Dat vind ik erg.

Pirata

Zoals jij mij (oa) generaliserend (!) neerzet, klopt van geen kant. Ik vertel slechts mijn verhaal (en ik weet dat ik lang niet de enige ben, maar goed) en dan nog wel een bescheiden manier. Want het was behoorlijk pittig (en niet alleen voor kind). Dus ik laat mij door jou niet in een hoek zetten waar school ons ook graag had gezien! En misschien moet jij dat ook doen: slechts je eigen verhaal vertellen. Alsof ik (of anderen) ooit zou hebben beweerd dat er maar 1 soort verhalen zijn.

Evenzo

Wat betreft de bijscholing helemaal met je eens! Ik heb op mijn werk voornamelijk met leerlingen met Asperger te maken en wat heb ik een hoop gehad aan de cursussen! Maar ook al voordat er meer aandacht kwam voor deze problematiek zette ik me voor al mijn leerlingen in en dat zie ik ook bij de meeste van mijn collega's. De pest van de basisschool is natuurlijk ook dat als je een afkeurende leraar hebt, een kind door grote afhankelijkheid makkelijk beschadigd raakt. Op het VO worden docenten die niet tegen afwijkend gedrag kunnen heus wel door de docentenvergadering en leiding gecorigeerd. En twee uur per week is makkelijker te dragen dan hele schooldagen, schoolweken, schoolmaanden... Ik vind het erg te lezen dat het op sommige basisscholen zo fout kan lopen dat het eigenlijk niet meer goed te maken is. Wat kun je als juf of meester ook een destructieve invloed hebben!

Ab'er buiten de deur

Het probleem ligt vaak bij de mensen die vinden dat ze het zelf allemaal geweldig goed weten. Die geen input "nodig hebben" van de ouders, de AB'er buiten de deur zetten, zo weinig mogelijk bijscholingen doen. Ze doen al X aantal jaren wat ze destijds geleerd hebben en wat voor de meeste kinderen ook min of meer werkt. Als dat voor jouw kind niet zo is, ligt het aan je kind, klaar.

Deze leerkrachten nemen geen enkele verantwoordelijkheid vanuit de positie dat zij volwassen zijn en er dus wat mee moeten. Het ligt aan jouw kind dat hun geweldige methode niet werkt en als het jou of je kind niet bevalt, ga je maar naar het speciaal onderwijs.

Schooltje

Weet je, die destructieve invloed die veel onderwijzers hebben, daar wordt volgens mij nauwelijks aandacht aan besteed, op Pabo's, lerarenopleidingen en in intervisie.
In de gezondheidszorg kennen we het begrip iatrogense. Het gevaar dat mensen juist ziek en beschadigd raken door het handelen van de gezondheidszorg medewerkers.
Is er hier in het onderwijs ook onderzoek naar gedaan? Een term voor bedacht?

Typfout

Iatrogenese, zo schrijf je het.

Iatrogenese

Maar dan voor in het onderwijs. Goeie!

Als die nog niet bestaat, laten we dan ter plekke een passende term bedenken ala iatrogenese.

Negatieve ervaringen

Hoewel mijn zoontje nog niet schoolgaand is heb ik met belangstelling dit onderwerp gevolgd. Het is vreselijk als je kind beschadigd wordt omdat er geen of te weinig begrip is voor zjn/haar situatie, jullie gevoelens en gedachten daarover kan ik goed volgen. De eenzaamheid en onmacht die door het kind ervaren worden... zoiets wens ik geen kind toe. Toch mis ik in deze discussie wel iets, namelijk begrip voor de positie van de docent. Docenten staan enorm onder druk: ze moeten niet alleen lesgeven, maar ook lessen voorbereiden, veel vergaderen, administratie bijhouden, bijscholing, ouders leggen een deel van de opvoedkundige taken bij het onderwijs neer, etc. En dat terwijl er steeds verder bezuinigd wordt op het onderwijs en er grote onzekerheid is over wat er gaat gebeuren met het speciaal onderwijs. Sommige docenten zijn inderdaad gewoon niet geschikt om om te gaan met kinderen die net even anders zijn dan het gemiddelde, en dan moet je als ouder maar hopen dat jouw kind net niet die onderwijzer treft.
Maar laten we wel wezen: ouders van een kind met een ass, die hun kind dagelijks meemaken, weten het zelf toch ook vaak niet? Het is vallen en opstaan, al doende leert men, en nog meer van die clichés die heel waar blijken te zijn. Dat is ten minste wat ik lees op dit forum en op andere internetsites over ass. Hoe kun je dan verwachten dat een docent, die misschien nog niet eerder aan een kind met ass les heeft gegeven, het wel meteen begrijpt en je kind op de juiste manier benadert? (Ik zeg overigens niet dat dat jullie verwachting was of is, ik veronderstel dat die verwachtingen wat genuanceerder zijn of waren). Met die overvolle klassen, waarin ieder kind, ass of niet, aandacht nodig heeft, lijkt het me voor een docent enorm moeilijk manoeuvreren. En dan hebben al die ouders van de kinderen zonder een ass ook nog bepaalde verwachtingen van de docent! Ga er maar aanstaan!

Nogmaals: ik wil jullie ervaringen niet bagatelliseren en ik begrijp dat het heel prettig is om even te kunnen spuien op dit forum. Toch hoop ik dat er ook wat begrip is voor de docenten die, ondanks hun goede bedoelingen, ook niet altijd weten hoe ze het beste met jullie kinderen om kunnen gaan.

Groeten, Suzanne

Precies suzanne

Je slaat de spijker op zijn kop Suzanne. Ik ben juf en ook moeder van 3 kinderen waarvan 1 met ass en ADHD en 1 met alleen ADHD. Ik maak het dus van 2 kanten mee en het is voor beide partijen moeilijk. Ik merk dat ik sinds ik zelf kinderen heb wel meer inlevingsvermogen heb. Dat merken ouders ook en dat is fijn. Ik had ooit een collega die een tegeltje in haar klas had hangen met de tekst: een opvoeder is een stakker die in het duister tast.

Empathie

Vroeger dacht ik ook zo, hoor Suzanne. Ook ik was een en al empathie voor die zielige leerkrachten. Wat hadden ze het toch zwaar met hun baan. En dan kwam die rotzoon van mij er ook nog eens bij. Ik wist mezelf geen raad met zoon en zij ook niet. Tjongejonge wat zielig allemaal.

Tot mijn man mij wakker schudde. Hij zei: 'Luister eens naar jezelf. Wat zeg je nu eigenlijk? Ze hebben het recht om het-niet-meer-te-weten met onze zoon, omdat hun baan zo zwaar is? Dit ís hun baan. Ze hebben er zélf voor gekozen, in alle vrijheid en bij hun volle bewustzijn. Als ze hun werk niet kunnen doen, dan kunnen ze toch wat anders gaan doen?'

En mijn man heeft gelijk. Ik heb ook een zware baan, mijn man ook. Lichamelijk en geestelijk. En als we het niet meer kunnen, dan zullen we een andere baan moeten zoeken. Daar vallen we onze klanten toch niet mee lastig? Mijn baas ziet me aankomen! Als klanten een opmerking maken zeggen wij: 'Ja, het is wel veel, maar ik vind het hartstikke leuk om te doen, anders zou ik het niet doen.' Mijn klanten hebben problemen genoeg van zichzelf. Die belast ik niet met mijn professionele zorgen. Dat zou namelijk erg onprofessioneel zijn.

Mijn zoon heeft geen keuze. Hij kan in tegenstelling tot zijn leerkrachten, niet uit de situatie. Hij kan niet weg. Hij moet naar school.

Ik verwacht helemaal geen perfectie. Perfectie is onzin, bestaat niet. Ik denk dat heel veel ellende in het onderwijs, zijn oorsprong vindt in perfectionisme. In zwart-wit denken. Alsof iemand een 'goede' of een 'slechte' leerkracht IS. Alsof dat niets te maken heeft met persoonlijke ontwikkeling en leerprocessen. In niet toe durven geven dat je het niet weet. In niet toe durven geven dat je niet alles kunt en weet. In niet open durven staan voor kritiek, omdat kritiek betekent dat je weleens niet perfect zou kunnen zijn. In de perfecte juf willen zijn (of in ieder geval beter dan je collega's), die alle kinderen gaat redden. Dat zijn gevaarlijke, onprofessionele denkbeelden, die juist maken dat leerkrachten door blijven gaan op een verkeerd spoor.

Ik zou willen dat mijn kind wordt gezien als mens, en niet als monster. Dat er naar hem en naar ons geluisterd wordt. Dat wij mogen praten over ZIJN belang en niet dat van de leerkracht. Want hij is namelijk een kwetsbaar kind. Ook al scheldt hij en scheurt hij zijn schrift door midden. Hij is een blijft een kwetsbaar kind.
Ik weet niet hoe jullie Engels is, maar lees dit eens: http://www.livesinthebalance.org/bill-rights-behaviorally-challenging-kids. Ik zou willen dat mijn zoon deze rechten zou krijgen. (En ik moet zeggen dat het nu best wel aardig gaat. Hij is de basisschool alweer twee jaar af en op de middelbare school gaat het veel beter. De leerkrachten zijn professioneler en zoon vindt het een verademing om niet meer de hele dag dezelfde leerkracht voor zich te hebben.)

Op het moment dat leerkrachten zelf laten merken empathie te voelen voor ons, met ons mee te leven, zal ik er misschien over gaan denken om me ook in hun sores te verdiepen. Maar tot die tijd heb ik sores genoeg van mezelf. Waarvan een groot gedeelte door hun lieftallige collega's is veroorzaakt. En eigenlijk ga ik ervan uit, dat leerkrachten professionele krachten zijn, die beroepsmatige problemen, niet bij de kinderen en ouders in hun klas neer leggen. Op de middelbare school doen ze dat ook veel minder trouwens.

Verwachtingen

Je verwacht een zekere professionaliteit van scholen. Met name omdat zij al vaker met dat bijltje gehakt hebben. Jij bent als ouder nieuw met je kind. Je moet eerst door een hele brij van ondeskundigheid en onbegrip heenworstelen, bij scholen maar ook bij de hulpverlening, wil je echt iets voor je kind kunnen betekenen.
En dan kun je dus ook nog de schuld krijgen van de problemen die je kind op school oploopt. Dat was hier natuurlijk extreem want reken maar dat school los gegaan is op de kinderbescherming: moeder vraagt hulp maar accepteert geen hulp. Kind doet het goed op school maar thuis schijnen er veel problemen te zijn.
Wow, wat ben ik toch dankbaar dat mijn kinderen op speciaal onderwijs zitten. Eindelijk die zorgeloze kindertijd inhalen die ze zo gemist hebben op de basisschool. Altijd angst en stress en onbegrip.
Ik kan me sommige leerkrachten best voorstellen maar niet als ze meehelpen om ons als gezin in de put te krijgen door valse aanvallen en meeheulen met de kinderbescherming.

Suzanne

Daar wil ik wel even op inhaken.
Er is een groot verschil tussen de ondersteuning die je thuis hoort te verwachten en kan geven en die van school. Wat ik thuis doe, verwacht ik niet van school. De ondersteuning waar ik het over heb is bijvoorbeeld wat extra structuur (weekoverzicht in het laatje en de stappen (picto) hoe je van een plan naar resultaat gaat), wat extra uitleg bij rekenen (verlengde instructie), wat alerter zijn op de positie van de klas van dit kind, eerder dan gangbaar waarschuwen bij teruglopen van resultaten. Verder heb ik voor het 3de jaar achtereen als ouder gemerkt dat de (kleinste) afspraken door school niet nagekomen worden. Dat zijn afspraken die school zelf voorgesteld heeft (en zelf een handelingsplan voor heeft geschreven). Ben ik teveel eisend als ik verwacht dat school haar eigen gemaakte afspraken ook nakomt?

Maar dat niet alleen. Als ouder van een zorgenkind ben je gedoemd tot zeurouder. En als afspraken gemaakt in augustus in oktober/november/december/januari etc (na herhaalde vriendelijke gesprekjes) nog steeds niet nagekomen worden, moet ik mij een bepaalde rol aanmeten die mij niet ligt. Waarvan niemand mij ook op de hoogte heeft gebracht (er zijn geen cursussen voor hoor) en een rol die ik steeds opnieuw moet uitvogelen (hoe zeg ik nu voor de 4de keer dat de afspraken niet nagekomen worden. En aan wie? Toch de juf, toch de ib-er of moet ik naar de directeur. Maar als ik naar de directeur ga, slaat de positieve sfeer misschien om. Oei. Welke invloed kan dat hebben op wat ik voor mijn kind regelen kan?). Uitzonderingen (die er gelukkig ook zijn), daargelaten. Maar het zijn die uitzonderingen (en het is vaak niet eens zoveel) waar je een zucht van verlichting slaakt! Ah, met zo weinig (extra's voor kind) kan het ook. En zie, kind bloeit.

Het is natuurlijk wel een beetje vreemd als je van leerkrachten niet mag verwachten dat ze iets af weten van kinderen met adhd/ass etc. Dat moeten we juist wel. Niet alleen omdat ook kinderen met diagnose adhd/ass op school zitten maar omdat er ook rondlopen zonder dat ze een diagnose hebben. Waarmee ook gelijk aangegeven wordt dat school vaak ook een signaleringsfunctie heeft en de leerkracht bij uitstek de persoon is in de praktijk die gedrag en leerproblemen bespreekt met de ouders. En soms ook een onderzoek voorstelt. Maar ook voor zichzelf (het maakt je werk wat gemakkelijker).
Leerkrachten opleiden voor klassen met 100% NT-kinderen is niet realistisch. Wat je ook verwacht van een leerkracht, je verwacht in elk geval een fikse dosis realisme.

Waarmee ik ook niet wil beweren dat als het goed in de opleiding behandeld wordt, leerkrachten opeens wel weten hoe ze beter om kunnen gaan met kinderen met adhd/ass etc. maar er is in elk geval wel een basiskennis waar je op in kan haken. En dus wordt het bespreekbaar.
En ja, (zoals ik ook al zei) ook ouders moeten hun verwachtingen bijstellen. Alle beginnende ouders leren tzt opzij te zetten dat school het beste uit je kind (nt of met een diagnose) weet te halen. Dat is bij een smal deel slechts. Ouders van zorgenkinderen leren dat al heel snel.
Het passend onderwijs in zicht (is niet het bedenksel van ouders) valt met zo'n instelling niet te rijmen.
Misschien moeten we juist -in de opleiding- wat meer gaan verwachten van toekomstige leerkrachten. In Finland (top in onderwijs) wordt het op universitair niveau gegeven, bijv.

Natuurlijk zijn er (te) volle klassen, behoefte aan middelen, behoefte aan meer ondersteuning. Dat zijn dingen die ik als ouder deels kan opvangen (en ook doe) maar verder geen enkele invloed op heb. Het niveau van het onderwijs schiet niet omhoog met het laten vallen van verwachtingen, meezuchten en steunen over wat er niet is, begrip etc. Want school heeft wel verwachtingen mbt kinderen en vaak zijn die niet zo heel realistisch bij ass of adhd. Of eerder contraproductief. En dat is mijn frustratie: mijn kind is leerplichtig, moet naar school, maar ik heb als ouder zeer beperkte tot geen zeggenschap, geen invloed op een school in het bijzonder of scholen in het algemeen. Uit beleefdheid kunnen ze luisteren maar ze hoeven niets te doen met wat je zegt. En af en toe zit er leerkracht bij die jou als ouder wel serieus neemt en een deel van je (steeds bescheidener wordende) verzoeken ook in praktijk brengt. Ja, die heb je ook. En ik koester ze. Maar helaas zijn ze er veel te weinig.

Positie van de leerkracht

Op zich heb je helemaal gelijk hoor Suzanne. Ik vind ook dat je als ouder realistisch moet zijn en oog moet hebben voor de lastige situatie van de leerkracht. Dat hebben wij ook, daarom zijn we niet zo veel eisend. Maar dat betekent niet dat we maar blijven afwachten. Als ouder (en leerling) zit je in een bijzondere situatie: kind moet verplicht naar school, dat is bij wet geregeld. Je kiest (meestal eenmalig) voor een basisschool, en eenmaal daar heb je er niet zo veel invloed meer op. Als ouder heb je geen invloed op de indeling van de groepen, op het lesprogramma, op de aanpassingen die je kind nodig heeft, op de leerkracht voor de klas. Je moet je overgeven aan de school, aan de directie, aan het team. Een directie heeft veel belangen te behartigen: die van de leerkrachten, van ouders, van leerlingen, van de inspectie, van het bestuur. En die belangen wringen nogal eens. Wat goed is voor de één, is niet altijd goed voor de ander.
Er is maar één partij die zich echt hard kan maken voor de belangen van jouw kind, en dat ben jij als ouder. School zal/kan het niet doen, omdat er veel meer speelt. Aan de directeur is het om de belangen af te wegen en beslissingen te nemen, maar als ouder moet je er voor zorgen dat het belang van jouw kind voldoende helder wordt gemaakt.
Je schrijft over een leerkracht die misschien nog nooit iemand met ASS in de klas heeft gehad. Kinderen met ASS zijn geen zeldzame diersoort: op iedere school lopen heel wat kinderen met ASS (en ADHD, dyslectie etc.) rond. Ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat een leerkracht 'geen ervaring' kan hebben met diagnose-kinderen. Ze lopen tijdens hun studie in veel verschillende klassen stage!
Maar belangrijker dan ervaring (want mijn ADHD-zoon heeft waarschijnlijk wat anders nodig dan die van Karmijn of wie dan ook maar) is een bepaalde instelling: de overtuiging dat ieder kind de moeite waard is en recht heeft op positieve aandacht. Het besef dat je als leerkracht een goedgevulde trucendoos hebt (en er meer is dan boos worden en straf geven). Het inzicht dat ouders belangrijke partners zijn, zeker bij kinderen met een gebruiksaanwijzing, en dat je dus moet samenwerken (niet het wiel opnieuw uitvinden, ieder schooljaar weer!).
Onze ervaringen zijn trouwens positief. Begrip is er altijd wel geweest. Een optimale aanpak niet altijd, maar ik schreef al: we zijn niet al te veeleisend. Er zijn nog 25 andere kinderen. Maar komend schooljaar dreigt ons Brammetje Baas wel die ene leerkracht te krijgen, die we niet voor hem willen We zijn hierover met de directeur in gesprek (we willen hem graag in de parallelklas hebben), en het is ons duidelijk dat de directeur worstelt met de verschillende belangen. Juist nu is het belangrijk dat wij opkomen voor de belangen van ons kind!

Meer verwachten

Ik vind trouwens dat we best meer mogen verwachten dan we nu krijgen. Als sommigen het wel kunnen, met alle budgettaire beperkingen enz., en niet meteen gaan roepen "ja maar er zitten er nog 30 in de klas hoor", en dat zonder overspannen te raken, dan valt het dus best mee. Dan kunnen de anderen het ook. Het is toch vaak meer een kwestie van onwil dan van te weinig tijd of geld.

Onwil, onwil... evanlyn

Leerkrachten doen het goed, als ze het kunnen. Als een leerkracht het goed zou kunnen doen, dan zou hij het goed doen.

In denk dat het onvermogen is van leerkrachten. Maar dat onvermogen ligt niet op het gebied van geld of tijd. Dat onvermogen ligt op het gebied van 'problemen oplossen, feit en emotie scheiden, sociale vaardigheden, grijstinten zien, omgaan met feedback, zelfreflectie, etc. etc. Persoonlijke ontwikkeling dus.

Maar zoals Evenzo al zegt: er is geen cursus voor, hoe je als ouder dit nieuws kunt brengen. En daar gaat het dus vaak, heel vaak fout. Want in tegenstelling tot die leerkracht, ben je als ouder niet professioneel.

En ik vind ook dat we meer mogen verwachten dan we krijgen. Dat ben ik helemaal met je eens. Een goede leerkracht zou de norm moeten zijn een niet een parel. Het is toch van de zotte, dat het opvalt, als een leerkracht goed functioneert? Dat dat hier in dit draadje opgelucht en met name genoemd moet worden? Wat zegt dat over de beroepsgroep?
Het zou mooi zijn als het onderwijs een professionaliseringsslag zou maken. Met beroepscode, beroepsverenigingen, beroepscursussen, tuchtrecht enzovoort.
Dan lukt het misschien om uit het ad hoc denken te stappen en pro-actief te worden. Maar het gros van de leerkrachten die ik persoonlijk ken (en dat zijn ook hele lieve zussen en nichtjes en een vriendin van mij) zijn daar nog lange niet aan toe.

Karmijn, annej en andere ouders

Nou, mijn stukje heeft wel even wat reacties losgemaakt! Ik dacht dat ik redelijk genuanceerd was in mijn schrijven en had ook niet het idee dat ik vooral in het voordeel van het onderwijzend personeel schreef, maar kennelijk is dat toch anders ervaren.
Zoals ik al schreef: mijn zoontje is nog niet schoolgaand (is nu ruim 2 jaar) en dús heb ik ook nog geen ervaring met het onderwijs aan kinderen die meer aandacht nodig hebben. Dat neemt in mijn optiek niet weg dat ik als relatieve buitenstaander (we zitten thuis middenin een periode waarin onderzoek wordt verricht naar het gedrag van mijn zoontje) mag zeggen wat mij opvalt in de discussie die gevoerd wordt.
Ik vind het heel erg dat de meesten van jullie negatieve ervaringen hebben opgedaan met het onderwijs, en dat dat een zeer negatief effect heeft gehad op -onder meer- het zelfbeeld van jullie kind. Zoals ik al schreef: dat wens ik geen enkel kind, ass of niet, toe. De eerste jaren zijn zo vormend voor de manier waarop het kind later als volwassene in het leven staat! De reacties op mijn stukje en dat van Pirata zijn echter zo fel, en soms zo op de persoon, dat ik nu denk: laat maar. Ik heb alleen willen zeggen dat er twee kanten aan het verhaal zijn, zonder dat ik heb gezegd dat we medelijden moeten hebben met de leerkrachten. Door zoiets te constateren op basis van mijn stukje, worden mijn woorden uit hun verband gehaald.
Ik heb in hoge mate begrip voor jullie frustraties, ergernissen, boosheid, verdriet en alle andere emoties waarmee jullie geconfronteerd worden. Wie weet immers waar ik straks allemaal nog mee te maken krijg, als blijkt dat mijn bezorgdheid om mijn zoontje gegrond is? Ook begrijp ik dat de reacties in meer of mindere mate gekleurd worden door die emoties. Desondanks vind ik sommige reacties echt vervelend, omdat ze zo fel zijn, op de persoon (ik weet het, ik val in herhaling) en ronduit negatief. Met name verschillende reacties op het verhaal van Pirata (hoera, eindelijk ook eens een positief stukje naast alle shit die je als ouder van een kind met ass kunt meemaken) vind ik kwetsend en beledigend.
Ik ben hier op het forum gekomen om te vragen naar ervaringen, tips en ja, ook om mijn onzekerheid en ongerustheid te spuien, maar het merendeel van de reacties ontneemt mij de lust om daar nog mee verder te gaan. Ik wens jullie veel succes en sterkte voor de toekomst, maar vooral ook heel veel mooie momenten met jullie (zorgen)kinderen.

Suzanne

Speciaal onderwijs, zeurmoeder

Ik ken de film Brammetje Baas niet en als ik het zo lees moet ik die ook niet gaan kijken.

Maar de plank misslaan gebeurt helaas ook op speciaal onderwijs. Gelukkig niet met traumatische gevolgen voor mijn speciaal onderwijskind, maar wel met dramatische gevolgen omdat bij het lesgeven zijn houding volkomen verkeerd is geïnterpreteerd met als gevolg: vette en eigenlijk niet meer in te halen achterstanden (van jaren) die er op het speciaal middelbaar onderwijs pas uitkomt.
En nog wel meer kleine en grotere dingen waarbij ik denk: dat valt me juist van speciaal onderwijs eigenlijk heel lelijk tegen...

Ik weet dat ik er nu als ouder zélf bovenop moet zitten. Zeer regelmatig contact opnemen. Peilen of alles nog goed gaat. Of er niet iets is dat extra zorg/aandacht nodig heeft.
Bij het kennismaken met de nieuwe mentor vorige maand heb ik dat al meteen duidelijk gemaakt. Met een knipoog en een glimlach, maar hij weet wel dat ik het meen als ik zeg dat ik zo'n erbovenop-moeder ben die regelmatig contact wenst te hebben en daar zelf ook het initiatief voor neem. Dat dat misschien hinderlijk kan zijn, en dat ik best besef dat er meer kinderen zijn die de aandacht verdienen, maar dat ik het met alle respect doe, zonder de bedoeling de mentor aan te willen vallen, onderuit te willen schoffelen of vul maar wat negatiefs in.

Want mijn kind heeft dat nodig. Vind ik.

De mentor reageerde op een manier die me verraste: "Mevrouw, ik wou dat meer ouders dat deden..."

Afgelopen jaar heeft mijn pro-actieve erbovenophouding ook heel goed geholpen, toen mijn kind werd besproken in "het team" kreeg ik zelfs het verzoek aan te schuiven! Ik moet zeggen dat ik dat als heel bijzonder heb ervaren, echt een teken dat men mij serieus nam!

Ik heb er wel een flinke drempel voor moeten oversteken, maar toen mijn kind enkele jaren geleden weer te maken kreeg met onbegrip en verkeerd geïnterpreteerd gedrag waardoor zelfs een schorsing dreigde was voor mij de maat vol.

Ik heb er wel altijd voor gezorgd dat de communicatie zonder verwijten en beschuldigingen verliep, ook al was er in die tijd alle reden voor, helaas. Maar met een houding van "hoe kunnen wij sámen dat kind op gang helpen" ging het gelukkig goed. Maar ik moet bekennen dat ik daar wel hulp van de PGB-begeleidster bij heb gehad, want ik was de wanhoop nabij en dan is het verleidelijk om de emoties vrij spel te geven...