autist Kees Momma

Ik lees altijd geïnteresseerd mee wat Kees Momma te vertellen heeft. Hij maakt zich altijd enorm zorgen over de klimaatveranderingen. Hij kan absoluut niet leven met de huidige temperaturen terwijl hij in de zomer juist deze temperaturen het fijnste vindt en klaagt als het nog warmer is. Hij is bang dat we in een subtropisch klimaat terecht komen in Nederland. Zijn airco is oud, werkt niet goed meer en als hij zich zo druk maakt kan hij niet tekenen.

Herkennen ouders van autisten dit? Hoe zouden ze hem kunnen helpen? Ik vind het altijd zo zielig om te lezen. Waarom koopt niemand een goede losse airco voor hem of heeft dat toch geen zin?

----------------
Beste Monique,

Het zit niet helemaal snor. Hoewel ik inmiddels aan de volgende tekening ben begonnen, vergaat me de concentratie op het werk moeizaam. Het is deze dagen hap-snap-werken. Ook wanneer ik niet teken zit ik allesbehalve lekker in mijn vel. Zelfs de modeltrein kan me op dit moment geen plezier verschaffen.

Het buitengewoon zachte weer is hiervan de oorzaak.
Net zoals in het late najaar van vorig jaar maken we weer een verdwaalde warmtegolf door. Deze bezorgt mij angst en onzekerheid. Ik vind het voor de begrippen van begin november echt véél te zacht, zo niet, warm aanvoelen. Zeker vandaag. Ik ervaar het als niet prettig. Ik merk dat ik gevoelig ben geworden voor depressiviteit.
Daar had ik de maanden daarvoor geen last van.

Ik worstel met sombere gedachten. Hoe lang duren deze hoge temperaturen nog? Blijft dit de hele maand doorsukkelen? Krijgen we voor de derde maal een zachte winter of misschien zelfs helemaal geen winter? Nog meer warmterecords? Ieder jaar extremer? Warmt het klimaat nu ineens echt zo snel op dat er geen 'terug' mogelijk is? Ik vrees het ergste.

Allemaal nare benauwde gevoelens die mij in de greep houden.

En toch leek het in oktober even de goede kant op te gaan. Het midden van die maand leverde zomaar een bijzonder koude week op. Zalig!
Althans, ik vond het heerlijk. Anderen stonden er wellicht anders tegenover.
Ik sliep goed, kon naar hartenlust wandelen en overal heerste er rust. Maar na 19 oktober was het ineens voorbij en kreeg zachte lucht de overhand. Balen. Ronduit balen.

Helaas merk ik dat ik bij mijn ouders niet direct mijn hart kan storten als het weer me tegen zit over mijn akelige, bange bijgedachten over het warmer worden van ons gemiddelde weerbeeld.
Ik ontvang weinig geruststelling en troost.

De moeilijkheid is dat ik als autist geneigd ben steeds dezelfde vraag te herhalen. Het is een kenmerk dat bij deze handicap hoort. Wanneer ik niet van bepaalde vervelende gedachtengangen los kom, probeer ik zekerheid en geruststelling te vinden. Maar het vele vragen kan een ander te veel worden en dan heeft men geen zin meer er antwoord op te geven. Zeker niet als het om het weer gaat.

Mijn ouders zeggen dat ik het huidige weertype moet aanvaarden en het zelfs plezierig moet vinden. 'Je dient te genieten van dit weer', zo klinkt min of meer de ondertoon.
Ze zien het als irreëel dat ik zo maar kou kan wensen, terwijl het nog herfst is. Ik leg de lat te hoog, vinden ze. Maar dat is niet zo. Als je begin november temperaturen tussen 13 en 17 graden hebt, is dat gewoon te warm. Het voelt ook als te warm. Gemiddeld ligt de temperatuur tussen de 9 en 11 graden.

Wanneer ik bij mijn ouders geen geruststelling meer kan vinden, voel ik me er helemaal alleen voor staan. Zeker vandaag toen zij de zin 'als jij zo over het weer zeurt' in de mond namen.
Ik was het daar niet mee eens.
Nu viert depressiviteit de boventoom.

Wanneer ik in de toekomst op mezelf woon, zou ik het rampzalig vinden als ons land in een subtropisch klimaat is beland, terwijl mijn ouders er niet meer zijn. Alle misère in mijn eentje moeten verwerken en bij niemand mijn hart kunnen uitstorten lijkt me een schrikbeeld. Afschuwelijk!

Ik verlang naar echt koudere lucht. Zoals we die van vroeger nog kenden. Ik hoop dat we die krijgen.
Lichtpunt is dat we gelukkig al een paar keer nachtvorst hebben gehad en het ook 's ochtends nog even flink fris was.

Wellicht zal ook de lezer vinden dat ik teveel hetzelfde vertel. Maar soms kan het helaas niet anders.

Dag Monique!

Kees