Partner wil dat ik stop met werken

Hier wordt man bejubeld

Om het feit dat hij een dag minder is gaan werken en af en toe ook huishoudelijke klusjes op zich neemt. Dat hij ook eens achter de wagen liep was echt heel super van hem. Wat een superpapa!

Aldus zijn en mijn familie/ vriendenkring.

Dat maakt het denk ik ook wel dat hij zich zo opstelt. En het feit dat hij veel meer verdient maakt het ook dat hij vindt dat hij een soort "recht" lijkt te hebben op veel plezier buiten de deur.

Als ik het eens lastig vind dat hij extra weg is (kan sport zijn maar ook werk) noemt hij toch steeds dat collega's of sportmaatjes die ook een gezin hebben dit allemaal wel kunnen. Hij baalde al dat hij geen 2 maanden naar Amerika "mocht" voor een klus daar.

Dat maakt het zo lastig onderhandelen; hij vindt al dat hij veel heeft ingeleverd. En zijn omgeving beaamt dat.
Ik zie een veel afwezige vader die nu al zijn kinderen twee dagen nog niet heeft gezien wegens uitjes ed.

Ik vind sowieso meer dan 40 uur werken belachelijk als je een gezin hebt (of zelfs alleen een partner al). Waar leef je dan voor?
Ook als er een 100% thuis is. Dat past gewoon niet in mijn ideaalplaatje hoe een gezin en een relatie worden onderhouden. En dat was ook de mening van mijn man.

Soms vermoed ik ook wel dat werken een beetje vluchten is omdat hij het gezin teveel vindt. Ik zie dit gedrag ook wel bij meer mannen; zodra er een kind is wordt er juist meer gewerkt. Krijgen ze zomaar een "once in a lifetime" kans net als de kleine er is. Ja dan gaat mama maar minderen. Ik heb 4 vriendinnen dit dit bijna letterlijk is overkomen en een is gescheiden en de andere wil weg (maar durft het niet vanwege het geld).

En deze kwestie heb ik dit weekend ook mijn man voorgelegd.
Dat was best heftig en hij schrok toch wel toen ik noemde wat ik op een dag allemaal naast mijn werk er nog bij deed. Ook het geregel rondom halen brengen naar sport middageten (hier geen continurooster) en zorgen dat degene die vroeg sport ook iets te eten heeft met nog een behoorlijke voedingswaarde. In de gaten houden of alle (sport) kleding en schoenen nog passen/ heel zijn.
En in de gaten houden of er huiswerk is (helaas nodig bij een van de kinderen). En overhoren (bij beide).
Of gewoon even tijd voor ze als ze uit school komen. Onhandig met een kin op VO en een op BO.
En oja vorige week nog even 38 uur gewerkt. Meer dan man dus.
Hij belooft nu beterschap. Ik wacht het af.

Dus ik vind absoluut dat de man van topicstarter niet kan zeggen dat het niet bevalt zo en dat ze maar moet stoppen. 60 uur werken is gewoon zot. En 100% huisvrouw zijn is gewoon voor de meeste vrouwen helemaal niet bevredigend. Veel vrouwen hebben gewoon een opleiding genoten. Ikzelf ben HBO+ opgeleid, dan ga ik toch niet thuis zitten of in een kansloos deeltijdbaantje?

Jep

"Om het feit dat hij een dag minder is gaan werken en af en toe ook huishoudelijke klusjes op zich neemt. Dat hij ook eens achter de wagen liep was echt heel super van hem. Wat een superpapa!"

Precies. En als je een vrouw bent is de vraag bij wijze van spreken of je na de geboorte van de kleine twee of drie dagen blijft werken, of helemaal stopt. Het verschilt wel in welke kringen je verkeert, maar de standaard die wordt aangelegd is gewoon anders. En misschien niet door iedereen altijd bij alles, maar wel door erg veel mensen erg vaak en op veel terreinen.

Maar als je dan knarsetandend maar (enigszins) conformeert aan dat patroon omdat je het gevoel hebt dat je weinig anders kan, dan wordt dat gezien als de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie, en is het allemaal je eigen schuld/pakkie an/verantwoordelijkheid. Had je maar - ja wat eigenlijk? Dat kind weer terug moeten stoppen toen bleek dat je vent het erbij liet zitten? Moeten scheiden omdat hij het verdomt te beseffen dat "de gehele gezinslogistiek" niet per se van nature tot de functieomschrijving van De Vrouw behoort?

Hoe was-ie ook weer? Het persoonlijke is ook politiek?

Groeten,

Temet

Rijbewijs

"( dat is opgelost omdat ik na 3,5 jaar toch mijn rijbewijs mocht halen)"

Bedoel je hier dat het je na 3,5 jaar 'eindelijk' gelukt is om een rijbewijs te halen, of omdat je na 3,5 jaar van je man op rijles mocht? Ik hoop het eerste.

Ik heb geen rijbewijs en ik vind iedereen die hem haalt knap, dus ook na 3,5 jaar

autisme

Ik denk dat het handig is als je je daar wat meer in verdiept om de valkuilen te voorkomen.
Als je partner aangeeft dat het moeilijk voor hem is om op de dagen dat jij er niet bent voor kind en zichzelf het eten te verzorgen en kind naar bed te brengen kun je dat best accepteren. Dat is wat het is, het is ook werk, en hij geeft aan dat het voor hem zwaar is.
Als je dat ontkent of niet erkent is het niet zo gek dat je man dan zoon als alibi begint te gebruiken, je zoekt toch naar een sociaal wenselijke oplossing.
Dat wil niet zeggen dat je man nu ontheven dient te worden van die avonden, maar wel dat je goed monitort hoe dat gaat. Kan best dat je man er inmiddels aan gewend is en het ingebouwd heeft in zijn routine. Maar met name de omgang met onvoorspelbare zaken als kinderen nou eenmaal zijn kan erg belastend zijn voor iemand met een ass. En je wilt ook niet dat het hem teveel wordt en in een burnout terecht komt. Jonge kinderen kosten veel tijd en energie en dat kan alle relaties onder druk zetten, met name als er al een zware taak ligt. Dat zou ik toch niet te licht opnemen.
En verder zou ik goed opletten dat als je man onrealistische eisen stelt dat je hem dan uitlegt wat wel realistisch is.
Niet meegaan op visite omdat hij de mensen niet leuk genoeg vind, kon weleens zijn dat hij het niet volhoudt en veel energie kost om koetjes en kalfjes te praten en sociaal te zijn. Dan komt er een smoesje. Daar zou ik attent op zijn op die sociaal wenselijke antwoorden terwijl er iets anders aan de hand is. De oplossing is dat je alleen gaat, het zou zo moeten zijn dat je man niet meegaat zonder smoesje als het hem teveel zou zijn.
Maar misschien kun je beginnen met je man wat letterlijker te nemen want anders wordt de communicatie wel heel erg lastig. En moedig je in feite zijn 'smoesjes' aan.
60 Uur werken en een paar avonden voor een kind zorgen kan gewoon teveel zijn. Misschien niet, het zal er vanaf hangen.
Maar als het een klacht blijft zou ik die toch maar serieus nemen. En dan niet jezelf opofferen, daar gaat het niet om, maar wel een realistisch alternatief zoeken.
Niets mis mee om bij 2 inkomens voor die tijd een student in te huren die kookt en kind en man eten geeft. Als dat nodig mocht blijken te zijn. Je hoeft niet te wachten tot de zaak in de soep loopt.

Daar komt de aap uit de mouw!

Wacht even, nou komt de aap uit de mouw. Het gaat m.i. niet alleen om jouw baan die opgezegd moet worden zodat hij vrij baan heeft. Er speelt veel meer dat wijst op een behoorlijk ongezonde situatie.

Je bent voor hem verhuisd.
Je ziet je familie en vrienden niet omdat hij ze niet leuk vindt.
Na 3,5 jaar MOCHT je je rijbewijs halen.
Je moest stoppen met werken omdat hij gewoon jaloers was.

En fijn voor hem dat hij het autisme als excuus heeft (al zou hij, als hij het heeft, dit ontkennen en naar anderen wijzen). Maar waar ben jij in het verhaal? Waar ligt je grens? En hoe normaal zou je het vinden als je dit verhaal van een ander hoort?

We leven in 2014. En autisme is géén excuus om zo over je heen te laten lopen, te te isoleren van familie en vrienden en je te verbieden te werken en auto te leren rijden!

Dit klinkt niet alsof zijn drukke baan de oorzaak is. Heb je wel eens van emotionele/psychische manipulatie gehoord? Hoe partners worden geïsoleerd in een foute relatie?

Dit klinkt naar een bezitterige man die zijn vrouw volledig voor zichzelf wil hebben en daar bijzonder rare manieren voor heeft.

Wow Unix

Ik schrik toch van je reactie hoor. Mocht jij je rijbewijs halen? Daar heb je toch geen toestemming voor nodig?

Dan ben ik weer blij dat ik me niet ondergeschikt voel aan mijn man. Maar wie weet hebben we daardoor ook vrij veel strijd omdat ik er tegenin ga als hij teveel weg blijft.

Voor zover ik weet heeft mijn man geen autistische stoornis. Maar (las ik dat hier?) vanuit het oogpunt van een vrouw zijn alle (de meeste dan) mannen licht autistisch. En vrouwen hysterisch vanuit mannenoogpunt.

Maar dat is ook weer generaliserend (foei).

autisme

Dit klinkt mij niet autistisch in de oren. Dat hij niet mee wil naar je vrienden, prima. Maar dat jij ze zelf niet mag zien? En dan die jaloezie...dat klinkt meer naar een manipulatief, jaloers, bezitterig type. Een autist kan ook proberen je zijn wil op te leggen, maar dan meer uit paniek omdat hij de situatie anders niet overziet, en niet uit bezitterigheid.

Blijf goed voor jezelf opkomen! En inderdaad: als hij dan zoveel verdient, kan hij best een student betalen die komt koken terwijl hij het kind verzorgt. Of hij kan het toch leren combineren, dat hebben wij ook allemaal moeten doen.

Dat het niet zomaar een baantje is maar jouw droombaan, zou mij ook veel uitmaken. Daar zal hij rekening mee moeten houden. Stel dat hij opeens voor een jonge blom valt /ziek wordt/ noem maar op en jij hebt deze baan opgegeven??

Kookstudent

Dat hebben wij trouwens ook gedaan, toen 3 kinderen tegelijk rond etenstijd hun huiluurtje hadden en verzorging nodig hadden. Dan red je het zelfs met zijn tweeën nog maar net. Die maaltijd, plus dekken, opruimen enz., was dan echt heerlijk. Dat kan je op een gegeven moment gewoon weer afschaffen, als de kinderen groter worden en zelf wat kunnen doen.

Oh wat een goed idee

De kookstudent. Hier niet meer nodig, maar ik hou hem erin voor als man weer eens langdurig in het buitenland zit.
Maar wat was dat vroeger een uitkomst geweest!

Ginny

Het was een idee van mijn moeder, die was zelf te oud en te krakkemikkig om veel te helpen, maar ze had wel direct door waar de knelpunten zaten!

Temet, precies

Niet zeuren, je wilde toch zelf een kind? (hij ook, maar goed). Je gaat je kind toch niet de hele dag in de crèche dumpen? Hij werkt hard (ja, jij zeker niet).

Ik weet zeker dat ik meer uren maak met mijn 3 daagse werkweek dan hij met fulltime. Maar ja, dat is geen werk. Kokkin, secretaresse, manager, verpleegster, psycholoog, huiswerkbegeleider, wasvrouw...allemaal taken die net zo goed betaald werk kunnen zijn. Maar ja, je houdt toch van je gezin hè? (hij niet dan?).

De verwachtingen over en weer zijn nog steeds heel ongelijk.

kookstudent

Stel je voor dat hij daar ook jaloers op wordt...

Ik ben benieuwd wat er nog meer onder het topje van jouw relatie-ijsberg schuil gaat. Ik schrik hier heel erg van. Herken het namelijk van mezelf, heb het ook erg gebagatelliseerd hoewel ik voelde dat het niet klopte.
Dan denk je: het gaat om de verzorging van de kinderen als ik moet werken. Maar in feite is dat maar een heel klein detail in een veel groter, bijzonder ongezond geheel.

Sorry dat ik projecteer. Maar het is te herkenbaar.