Partner wil dat ik stop met werken

Pijnpunt

Eigenlijk vind ik dat dit voor een echte vader geen pijnpunt zou moeten zijn....

Voor mij raakt dit de kern van de discussie: moeder (of vader) ben je altijd, of je nu wel of niet werkt. Maar goed ik snap de gedachten gang van man van TO ook wel. Vind hem alleen ietwat verwerpelijk.

Ginny

Moeder of vader ben je altijd. Het gaat m.i. niet om liefde en aandacht in deze discussie, maar om taken.
Bibi

bibi

Het gaat niet om taken, maar om zin in dit geval.

Als een ondernemer tijd wil hebben voor zijn kind, dan regelt hij dat. Om die reden zijn er zoveel vrouwen toch immers ondernemer? Lekker flexibel? Waarom betekent dat bij een vrouw dat ze En ondernemer is, En het grootste gedeelte van de zorg op zich heeft (want zo lekker flexibel), maar bij een man dat "hij de grootste kostwinnaar is, en dat alles moet wijken voor zijn werk"?

Als de vrouw nooit werkt, of hooguit een paar daagjes per week, dan zal het salaris van de man inderdaad altijd hoger blijven dan die van de man. Selffulfilling prophecy heet dat.

Ad Hombre

Samen verantwoordelijk ja. Ieder doet wat hij het beste kan. Hij verdient het geld en ik doe de zorg voor 99%. Alleen die afspraken bij de ortho in een naburige plaats ten zuiden van ons en dan ook nog naar school in een plaats 10 km ten noorden van ons doet mijn man om oudste zo min mogelijk school te laten missen.
Verantwoordelijk is namelijk niet alleen financieel maar ook emotioneel, fysiek enz.

Precies dc

Aandacht en zorg.

We hebben het hier niet over het vullen van de wasmachine, maar tijd maken voor je kinderen en dan niet alleen op zondagmiddag een uurtje.

Als man van TO nu echt verplicht zijn uren tussen 6 en 8 uur s avonds moet draaien omdat anders zijn bedrijf naar de haaien gaat dan heeft ie nog een punt. Al kun je je dan nog afvragen of je dat zou moeten willen als vader, maar goed.
Het gaat hier volgens mijn om een man die weigert om een zijn schema om te gooien door een aantal keren redelijk op tijd naar huis te gaan en er dan te zijn voor zijn vrouw en zijn kinderen en dit te compenseren met s avonds nog wat te werken of een keertje minder te sporten. Er zitten 7 dagen in een week en 60 uur per week draaien is veel, maar is ook te doen zonder iedere avond aan avond te werken.

Het gaat volgens mij om willen. En gunnen.

Je maakt er weer een mannetjes/vrouwtjes ding van. Pfff, daar gaat het helemaal niet om. Je verdeelt de taken, wie het 1 of het ander doet is niet bekangrijk. Je werkt om centen te verdienen, niet om je te bewijzen.

Hier ben ik de ondernemer

Maar ook vrouw. En omdat mijn onderneming vanuit huis wordt gerund ben ik dus wat huishouden en kinderen betreft het meest de pineut. Dat is niet volgens afspraak.
En dat bevalt me helemaal niet eigenlijk.

Ik heb het gevoel er alleen voor te staan in het gezin dan. Man is nu nog op vrijdag thuis, maar dan spreekt hij nog vaak af, zodat de kinderen geen opvang hebben. Gelukkig zijn ze wel al wat groter en kan het wel, maar dat deed hij ook toen ze nog te klein waren. Ze hebben dus wel eens voor een dichte deur gestaan!
Komende vrijdag is hij weer met zakenlunch en ik dus ook, dus de kinderen zijn alleen. Ik baal er enorm van. Maar ik zeg het niet af; geen haar op mijn hoofd!

Ook in de ochtend; hij is al weg als de kinderen uit bed komen. 's Avonds komt hij te laat thuis om te koken en er moet ook wel iedere avond iemand sporten inclusief mijn man (3x per week). Naar bed brengen zou hij doen, maar ja 3x in de week dus al niet omdat hij sport. Ik sport dus niet meer door een chronische aandoening.

Ik hoor dit soort taakverdeling maar al te vaak. En helaas zorgt het hier voor heel veel strijd.
Ik doe wat ik kan, en mijn lat ligt laag qua huishouden.
Maar (pre)pubers hebben gewoon best veel aandacht nodig blijkt. Ik moet ze toch meer sturen met huiswerk, en de verhalen zijn wat serieuzer waar ze mee thuis komen. En omdat ik heel belangrijk vind om er voor ze te zijn ben ik er dus ook voor ze.

En tot overmaat van ramp wil mijn man nu 5 dagen gaan werken (vanaf januari). Hij vindt dat het kan, en ook kunnen we dat financieel goed gebruiken. Ik ben er niet blij mee, maar we hebben wel iets meer financiële ruimte nodig inderdaad.
Ik heb eigenlijk te weinig omzet (slechte tijd gehad) dus omdat ik zo weinig bijdraag moet ik me maar meer op thuis richten... En ik werk dus gewoon 24-36 uur per week als zzp-er!

Soms twijfel ik of mijn man en ik nog wel samen verder moeten.

Maar ik merk om me heen dat het qua man-vrouw heel vaak zo gaat; zij doet een stapje terug, want ze verdiende toch al minder.
Ik vind daarbij opvang in Nederland maar matig geregeld. Zo ik ken hier in de buurt geen BSO die kinderen naar de sport club toe brengt en dat had ik wel nodig. Ook ophalen voor 18 uur is hier al regelmatig een probleem geweest. En dan nog dat overblijven op de basisschool wat vaak duur en matig is, tenminste hier wel. Opa's en oma's moeten maar net zin in hebben of in staat zijn om op te passen, als ze er nog zijn.

En dan blijft mama maar weer thuis. Ik ken in mijn omgeving geen een man die minder is gaan werken dan zijn vrouw toen de kinderen kwamen. Wel heel veel vrouwen die totaal zijn gestopt met werken, of pas weer iets oppakken als hun kind naar school gaat.

Erg toch!

Tja

En? Waarom kiest men voor kinderen? Voor de dure opvang? Sorry, maar wat is het doel eigenlijk? Hoe hadden jullie dat van te voren bedacht? Denken jullie dat 'anderen' en dan het liefst gratis natuurlijk, de kinderen 'doen'? Goedkope bso? Sorry, maar dat is gewoon een commercieel bedrijf waar mensen werken en net zoals julllie hun centen verdienen. Opa en oma? Die zijn ooa en oma, niet de verantwoordelijken voor de kinderen. Alsiedereennueens van te voren bedenkt wat het is om kinderente hebben en de concequenties daarvan, valt er wat minder te klagen. En, en, en gaat niet werken.

bibi

Hou nou op, in heel veel landen kunnen beide partners prima ouder zijn en beide voltijd werken. En daar heb je geen oma's of opa's voor nodig, alleen goede opvang (en geen lange middagpauze van school). Het lijkt erop alsof jij vindt dat een van de partners wel minder moet werken, maar weet je, het huishouden is geen dagtaak meer met een afwasmachine, wasmachine en stofzuiger en maar een stuk of 2 kinderen. Het is aanpakken, maar mijn man en ik kunnen dat prima in de avonden en in de weekenden, en hebben allebei tijd en aandacht voor onze kinderen. Nou ja, het huis is misschien niet zo netjes als die van jou, maar daar zou ik echt mijn baan niet voor opgeven hoor.

Bibi

Als je allebei werkt zul je toch opvang moeten regelen, formeel of informeel. Tenzij je precies tegengestelde werktijden hebt, maar in dat geval gaat het ten koste van tijd met het hele gezin. Lijkt me ook geen fijne situatie.
Ben jij er zo een die roept dat je geen kinderen hebt om ze de hele week in de opvang te dumpen?

maar bibi

Ik snap echt niets van je verhaal. "Wie wat doet interesseert mij geen barst, maar wel als het uitgangspunt is dat 'een ander' het maar moet regelen."
Ik dacht dat het er hier om ging dat 1 van de ouders niet even iets wil overnemen, en nu gaat het opeens om "een ander"?

Reactie

Met een ander bedoel ik in eerste instanie extern (wat kost het? Vinden we wel dat ze het goed genoeg doen? Naar onze zin? Moeten alle clubjes, sport, ook door 'extern' geregeld worden? En gewoon fff nix, en nog even tussendoor met buurkind spelen enz enz).
En nee katniss, ik heb niets tegen opvang, maar wel tegen het idee dat kinderen de hele week onder de pannen moeten zijn,, geregeld door 'anderen' en pa en moe na beiden veel werken nog iets met de kinderen 'moeten' in hun schamele vrije tijd

hele week

Mijn kinderen zijn de hele week onder de pannen, 2 op school, 1 op creche, maar dat regel ik toch zelf, geef er een godsvermogen aan uit! En na werk zijn we gewoon een gezin. We eten samen, zijn samen moe (of minder, meestal staan er 2 nog een uur vrolijk op de trampoline te springen). Ik zie het probleem niet eigenlijk? Mijn kinderen zijn gelukkig en ik ook (en zelfs mijn man, die regelmatig "geforceerd" wordt te koken, haha).

Tja Bibi

Tja Bibi, de overheid vindt nu eenmaal dat iedereen moet werken.
Als ouders scheiden, dan moeten beide ouders werken, en dat kan meestal alleen maar als beide ouders daarvoor ook al werkten.

Ik ben het met je eens hoor, dat kinderen grootbrengen een taak op zich is, en wat mij betreft zou dat veel meer erkend en ondersteund mogen worden – kinderen grootbrengen is ook werk. Maar in onze maatschappij wordt daar toch anders over gedacht (al is er best wel een en ander aan tegemoetkomingen door allerlei toeslagen, belastingkortingen e.d.)

Overigens vind ik ook dat beide ouders als het goed is evenveel voor een kind verantwoordelijk zijn en er evenveel voor moeten zorgen. Dus ieder heeft de verantwoordelijkheid voor de helft van de zorg, en als die ouder op die tijden wil/moet werken, zal die ouder voor die tijden opvang moeten regelen en betalen. Dus man voor de halve week, vrouw voor de halve week. Idem voor de huishoudelijke taken. Het liefst natuurlijk in goed overleg, maar juist als voorbereiding voor dat overleg kan het nuttig zijn om het zo sec zakelijk te bekijken.

Wikka

"Overigens vind ik ook dat beide ouders als het goed is evenveel voor een kind verantwoordelijk zijn en er evenveel voor moeten zorgen. Dus ieder heeft de verantwoordelijkheid voor de helft van de zorg, en als die ouder op die tijden wil/moet werken, zal die ouder voor die tijden opvang moeten regelen en betalen."

Ik ben het hier heel erg mee ONeens. Waarom zou dit moeten? Als partners vorm je een team. Binnen een team zorg je dat taken en verantwoordelijkheden eerlijk zijn verdeeld. Maar dat betekent natuurlijk niet dat je allebei hetzelfde moet doen. Een goed team is een team waarbinnen je juist gebruikt maakt van elkaars kracht en energie. Dat doe je toch ook in een sportteam of een team op het werk? Ik vind het helemaal prima als een van beide meer werkt, meer tijd aan hobbies besteed, meer huishouden doet, meer technische klussen doet of meer zorgtaken op zich neemt. Als er maar een balans is, en je je beiden goed voelt bij deze verdeling.

In het geval van de topicstartster is die balans er duidelijk niet. Hij is tevreden, zij niet, dat klopt niet. Dus: voor jezelf opkomen.

ijsvogeltje

Daarom schrijf ik ook:
'Het liefst natuurlijk in goed overleg, maar juist als voorbereiding voor dat overleg kan het nuttig zijn om het zo sec zakelijk te bekijken.'

Als basis voor het overleg ga je uit van 50-50 %, en daar vanuit kun je dan naar wens andere afspraken maken. Het 'ieder de helft' is vooral nuttig als uitgangspunt, om helderheid te geven. Als je het beide volgens een andere verdeling wil, dan is dat natuurlijk prima, als je dat inderdaad dan ook allebei wilt. Maar als een van beide er niet mee tevreden is, dan zul je weer opnieuw moeten gaan overleggen, en dan kan het uitgangspunt 'ieder de helft' weer als basis dienen van waaruit je andere afspraken kan gaan maken. Dus: als default 'ieder de helft', naar wens (van beide!) een andere verdeling.

ander vertrekpunt

Jouw vertrekpunt is 'ieder de helft'. Mijn vertrekpunt is: 'hoe organiseren we samen de belangrijke zaken in ons leven zo goed mogelijk?. Jij vertrekt dus vanuit een oplossing (die je zelf waarschijnlijk heel wenselijk vindt). Terwijl mijn vertrekpunt een gezamenlijke doel is.

In het geval van de topicstartster is er absoluut geen sprake van 'ieder de helft'. Dat gaat er voorlopig ook niet komen. Manlief ziet die optie ook helemaal niet zitten. Terwijl hij zich wel zal kunnen vinden in het gezamenlijke doel: stabiele opvoeding voor kinderen/huis redelijk op orde/leuke dingen doen/voldoende inkomen. Lijkt mij een stuk constructiever om vanuit daar afspraken te maken dan alvast eenzijdig een norm op te leggen: ieder de helft van huishouden en zorg.

nee ijsvogeltje

Met jouw doel zal de man beweren dat zijn oplossing het beste is.

Als 'ieder de helft' het uitgangspunt is (en niet de norm), dan is de onderhandelingsruimte voor man en vrouw heel anders. Dan zal de man eerder de onredelijkheid van zijn standpunt inzien. Terwijl dan met een beetje nadenken en regelen het toch ook zo geregeld kan worden dat beide ouders goed hun eigen werk kunnen doen en het op een manier geregeld kan worden die bij beide past.

praktisch

Praktisch gezien zou ik het huishouden zo makkelijk mogelijk maken.
Laat man eten bestellen of kant en klaar kopen, als hij koken op die avonden te lastig vindt.
Dan heeft hij meer tijd en energie voor zijn kind.

nee hoor

"Met jouw doel zal de man beweren dat zijn oplossing het beste is."

Dan doe je het niet goed. Ik sprak over 'belangrijke zaken in het leven'. Voor mij (en mijn man) is dat bijvoorbeeld ook zelfontplooiing. Als een van beide het gevoel zou hebben daar te weinig aan toe te komen, dan moeten we daar wat aan doen. We vinden dat immers beiden belangrijk, niet alleen voor onszelf, maar óók voor de ander. Daarvoor zijn we immers een team!
Daarom: bepaal samen de doelen, en kijk dan hoe je de taken en verantwoordelijkheden dusdanig kan verdelen dat je je doelen bereikt.

Weet je, als je beiden al wel op 1 lijn zit én de verschillen zijn niet al te groot, dan kun je natuurlijk prima uitgaan van 'ieder de helft' . Maar dan moet je dat beiden ook echt belangrijk vinden. Maar als je in een situatie zit zoals TS, waarin zij zelf jaren niet heeft gewerkt en man 60 uur per week én man helemaal niet vindt dat je alles 50/50 moet doen.... Dan is 'beiden de helft' echt niet meer dan 'een mening'. En zeker geen gemeenschappelijk uitgangspunt.

ja maar

ik krijg niet het idee dat de man van TS 'zelfontplooiing van beide' als een gemeenschappelijk doel ziet...

praktisch

Unix, hoe hebben jullie de gemeenschappelijke financiën geregeld? Zijn jullie in gemeenschap van goederen getrouwd? Of heeft je man zijn bedrijf misschien in een BV opzij gezet? Wat zou er gebeuren als jullie gingen scheiden, waar zou jij dan recht op hebben? Ik wil je niet gaan aanmoedigen om te scheiden, maar als gedachte-oefening. Als hij vindt dat jij niet moet werken maar van zijn geld moet leven, dan moet jij ook recht hebben op de helft van zijn geld.

Rare wending Bibi

We redden het hier met twee middagjes bso en een heel flexibele werkgever. Is dat wel acceptabel?

Ik word altijd een beetje kriegel van die mensen die roepen dat je geen kinderen krijgt om ze de hele week te dumpen. Ik dump mijn kinderen niet, ik betaal iedere maand een klein vermogen om de jongste hoogwaardige bso te gunnen en de middelste huiswerkbegeleiding. En ken eigenlijk ook echt niemand die zijn kinderen de hele week uitbesteedt. Waarom moet hier altijd zo'n karikatuur gemaakt van worden?

En verder: wat heeft dit eigenlijk met TOs probleem te maken?

zelfontplooiing

"ik krijg niet het idee dat de man van TS 'zelfontplooiing van beide' als een gemeenschappelijk doel ziet..."

Zou inderdaad best kunnen. Mogelijk is het ook nooit expliciet uitgesproken. Maar dat wordt dan hoog tijd. Als je het binnen een relatie trouwens niet eens kan worden over de behoefte aan iets als zelfontplooiing, dan moet je je ernstig afvragen of je nog wel van een serieuze relatie kan spreken. Ik kan mij er in ieder geval niets bij voorstellen dat je een man hebt (of vrouw) die jouw behoefte aan ontwikkeling en ontplooiing niet serieus neemt.

aanvulling

Vandaar ik dan ook een vindt dat ene gezamenlijk doel je uitgangspunt zou moeten zijn. Als je het al niet eens kunt worden over de belangrijkste doelen in het leven, dan ga je het over de mogelijke oplossingen die daar toe zouden moeten leiden, ook niet eens worden. Dan sta je blijkbaar compleet verschillend in het leven. En heb je een heel andere situatie waarmee je moet dealen.

ik ben er van overtuigd

dat dit een emancipatie'dingetje' is, waarbij bij velen van ons de emancipatieharen direct en automatisch omhoogvliegen. Waardoor de realiteit en redelijkheid een beetje uit het oog wordt verloren.
Ik ben ervan overtuigd dat als poster zélf 60 uur per week werkte in een eigen bedrijf, en hier zou klagen omdat manlief (die huisvader was), nu ook weer wil gaan werken, en vooral omdat hij dan 2 of 3 keer per week aan het begin van de avond niet thuis is (want daar gaat het vooral om) waardoor zij dan ineens, náást, haar 60-urige werkweek óók nog eens moet koken en kind badderen enz., wij het hier bijna allemaal volkomen met haar eens waren. Daar zou manlief toch wel een beetje rekening mee moeten houden. ZIJ heeft nl een eigen zaak, ZIJ heeft al die jaren de centen binnen gebracht en de zaak opgebouwd.
Of gaan we nu met droge ogen beweren dat we dan hetzelfde zouden reageren als nu.....?
Bibi

Ik wel Bibi

Ik ben er namelijk echt van overtuigd dat je de ander daar niet in kunt en mag afremmen.

En verder vind ik: 60 uur per week werken is prima, maar dan wel binnen bepaalde grenzen. Dat is hier ook het uitgangspunt. Met een partner die geen enkele avond met het eten thuis is en nooit de tijd neemt om zijn kinderen naar bed te brengen zou ik wel moeite hebben. Zeker als dat zou betekenen dat ik in mijn ontwikkeling geremd word. Ik vind dat sowieso eigenlijk niet gezond veel.

Hoe dan ook zou je dat ergens naar je gezin moeten compenseren.

Ik vind eigenlijk dat als je kleine kinderen hebt en je bent de hele week van 8 tot 8 van huis, dat je dan iets niet goed doet. Daar zouden we het hier wel een goed gesprek over voeren. In mijn ogen is het ideaal als je beiden een gedeelte van het bed en badritueel meekrijgt en als dat echt niet kan (je zult maar een restaurant hebben bijvoorbeeld) dat je dan samen nadenkt over hoe dit op te lossen. En dat samen mis ik hier. In dit verhaal is de oplossing dat de vrouw zich maar moet aanpassen aan de man, want hij verdient zo lekker veel....

Bibi

Ja. Ik heb altijd tegen mijn man gezegd dat ik het niet erg vind als hij zoveel werkt, als hij maar tijd heeft voor de kinderen. Soms werk ik ook een periode heel veel, en dan hanteer ik dezelfde regel: geen werk tussen thuiskomen en kinderen op bed. En dat koken kun je makkelijk maken, daar moet het echt niet om gaan.

Het is inderdaad een emancipatiedingetje. Er worden zoveel denkbeeldige obstakels in je weg gegooid. Sommige mensen gaan dan voor oplossingen andere gaan voor "het zichzelf opofferen" en dat gaat op de lange duur erin hakken. Zeker omdat het vaak gewoon niet nodig is. Als beide partners op 1 lijn zitten, dan kunnen oplossingen gevonden worden. En het is een beetje ironisch als een partner die veel werkt tegen de ander zegt dat die niet mag werken en probeert iemand schuldig te laten voelen. Zo'n relatie zou niet lang standhouden bij mij. Beetje respectloos.