Partner wil dat ik stop met werken

kan hij niet wat korter werken?

Zodat hij meer tijd heeft om te koken en zijn kind op bed te leggen?

Het gaat toch maar om drie dagen, waarbij je niet eens elke dag laat thuis bent toch? Het lijkt met niet teveel gevraagd dag de vader ook een deel van de zorgtaken doet, twee keer in de week koken en zijn kind op bed leggen lijkt me dan eerder een soort minimum dan een te grote belasting.

Zeker niet stoppen

Ik zou zeker niet stoppen met werken alleen omdat mijn man niet zijn eigen kind eten wil geven en naar bed wil brengen. Het is ook zijn kind.
Hoe anderen mensen dat doen? Die delen meer de taken en doen niet moeilijk over het verzorgen van hun eigen kind of kinderen.
Ik ben ook regelmatig weg in de avond voor mijn werk. Dan regelt mijn man alles op het thuisfront. Andersom doe ik dat ook als hij weg is. Als we beiden thuis zijn dan delen we samen de taken. Dan kookt hij bijvoorbeeld terwijl ik de kinderen help met huiswerk. De jongsten naar bed brengen doen we om de beurt als we samen thuis zijn.
Als je man er nu al zo veel moeite mee heeft om een uurtje voor zijn eigen kind te zorgen zou ik zeker niet stoppen met werken. Hij zal er maar aan moeten wennen.

tja

Wil hij er echt over 18 jaar achter komen dat zijn kinderen het financieel wel goed hebben maar hun vader niet kennen?

Hallo dan

En waarom is hij dan ooit begonnen aan een kind?

En hij hoeft toch geen vrij te nemen? Hij zou best zijn uren anders kunnen verdelen. En zo niet, is het voor jou dan acceptabel dat hij meer dan 60 uur zit te werken en jou overal alleen voor laat opdraaien? Is hij te goed om voor zijn kind te zorgen?

financieel

Misschien is het mogelijk om jou financiële risico beter af te dekken. Kan hij zorgen dat jij ook een goede pensioenvoorziening krijgt? Kan hij zorgen dat jij een deel van zijn inkomen krijgt?
Dan kun je het misschien loslaten en werk zoeken waarbij je man zijn handen wel vrij kan houden.
Het is een mooi ideaal om beiden (deels) te werken en samen voor de kinderen te zorgen. Maar als ouders ben je ook een team en je doet wat je kunt om het geheel rond te krijgen.
Het is de realiteit van meer mensen dat de zorg voor kinderen bij een van beiden terecht kan komen vanwege het werk van de andere. Vaak een klassieke rolverdeling. Het alternatief, blijven knokken voor gelijkwaardigheid is er ook. Mooi ideaal.
Ik zou op zoek gaan naar ander werk dat beter bij mijn gezin past.
Maar als er geld genoeg is kun je ook nog overwegen om jezelf, op kosten van je man, te laten vervangen door een student of iemand die wat bij wil verdienen op die momenten die hem niet uitkomen.
Net wat voor jouzelf het zwaarste weegt.

Ik ben heel erg voor gelijkwaardigheid

En dit komt mij absoluut niet gelijkwaardig over.
Ik zou daarom dus nooit kiezen voor een constructie waarin de man het prima vindt als het vrouwtje ook een baantje voor een paar uurtjes heeft, zolang hij er maar geen last van heeft.

Maar ja, dat is dus wat ik van huis uit heb meegekregen.

Met zo'n basishouding (van man) zou ik er in ieder geval goed naar kijken hoe jij op de lange termijn en in the worst case scenario er het best voor staat.

Wat goed van jou!

Dat je weer bent gaan werken en kiest voor je zelfstandigheid. Iets om trots op te zijn en nooit spijt van te hebben. Zo hou je een eigen leven, je zelfstandigheid en blijf je in het arbeidsproces. Je wilt niet weten hoeveel vrouwen in jouw situatie de weg van de minste weerstand kiezen om na x jaar erachter te komen dat ze de boot gemist hebben. Niet meer aan (boeiend) werk kunnen komen of echt hinder ondervinden van het gat in hun cv.

Vriendin van mij heeft hetzelfde; man is ondernemen, veel weg, onregelmatig. Zij is nooit gaan werken. Maar ook zij blijkt niet gelukkig te worden van het thuiszitten met een klein kind maar werk vinden lukt maar niet. Dan schuift ze het weer poosje voor zich uit om daarna weer 50 brieven de deur uit te doen omdat ze toch écht wil werken. Raakt dan weer ontmoedigd etc. Al met al is ze de afgelopen jaren echt niet vrolijker, gelukkiger geworden. Helaas. En haar man grijpt alles aan in mijn ogen om haar thuis te houden. Schiet niet op.

Man en ik hebben het verdeeld. Allebei trouwens ondernemer. Het is geven en nemen en veel praten. Wij hebben geen oppasgrootouders maar wel een lieve oppas en crèche/bso. Het komt geregeld voor dat man of ik de avond alleen doen. Ik vind het heerlijk. Vind het leuk om met zijn vieren aan tafel te zitten maar ook alleen met de kinderen te zijn en na een lange dag werken alleen eten vind ik soms ook een weldaad .
Omdat we allebei onregelmatig werken vereist het veel afstemming en flexibiliteit maar ik ben hier erg blij mee.
In ons geval verdient man trouwens aanzienlijk minder dan ik. Maar in de periodes dat hij minder werkte liep het toch een soort scheef tussen ons. Beter is om allebei ook ergens buiten ons gezin ons nuttig te voelen. Dat doet ons beiden goed. En dat doet onze relatie weer goed.

Misschien kun je je man tegemoet komen met van te voren iets koken. Maar stoppen met werken echt niet doen hoor! Je kindje wordt ook groter en dan worden dingen ook weer anders.

Over meer dagen?

Het is vervelend dat je man hier zo op reageert. Je kunt naar een compromis zoeken, maar laat je niet verleiden om je baan, waar dan ook, aan de wilgen te hangen omdat je man geen zin heeft in het avondritueel. Je man moet accepteren dat het leven er voortaan anders uitziet dan voorheen. Zie het als ontwenningsverschijnselen waar je man last van heeft. Het compromis zou kunnen bestaan uit dat je rondkijkt naar een baan waarmee je wel thuis bent voor etenstijd, of dat je vraagt of je meer dagen met hetzelfde aantal uren kunt werken, maar om eerlijk te zijn denk ik dat je moet volharden in hoe het nu gaat. Niet ideaal, maar zo is het en niet anders.

Even heel simpel

Ik begrijp reacties als eigen (fin) zelfstandigheid, gelijkwaardigheid enz. Uiteraard. Ik begrijp ook dat vrouw wel eens iets anders wil dan alleen maar 'huis en kind'.
Maar.... dat kan niet zomaar als man 60 uur per week werkt. Als je werk en zorg wilt verdelen, dan kan dat alleen als man daar de ruimte in tijd voor heeft, niet naast een 60-urige werkweek. Op die manier kan je rollen net zomaar ineens verdelen.
Bibi

Natuurlijk kan het wel

Ik heb helemaal geen man en kan werken zoveel ik wil. Daar moet ik dan wel zelf de opvang voor regelen, net als wanneer je een onwillige man hebt. Bovendien mag je best eisen stellen aan je partner. Hoeveel avonden zou hij het acceptabel vinden om voor zijn eigen kind te zorgen?

Bibi

Wat een onzin, dat kan prima! Mits je wilt dat het kan. Niks mis mee om dat niet te willen. Niks mis mee om het wel te willen. Belangrijkste is dat je er samen uitkomt. Net zoals met andere aspecten in je relatie moet ik soms naar elkaar toe bewegen. Ook bij een 60 urige werkweek kun je 1 a 2 keer per week je kind eten geven en op bed leggen. Negen van de tien keer kan daarna de laptop gewoon weer open en kun je weer verder werken. Zo haal je de 60 uur eenvoudig.
De man van topic starter is ondernemer. Hij zegt zelf dat hij de inspanning niet vindt opwegen als zijn vrouw werkt. Er staat nergens dat zijn zaal failliet gaat van die twee avonden zijn verantwoordelijkheid als vader nemen.

Er zijn ongetwijfeld situaties denkbaar dat zelfs met de beste wil van de wereld het niet mogelijk is dar beide partners werken. Misschien is dat bij jou ook wel zo. Maar dat is niet wat hier wordt beschreven.
En eerlijk gezegd ken ik geen situaties van dichtbij waarbij het niet kan. Wel waarbij 1 of beide partners het niet willen. Vind ik prima, ik hoop altijd alleen wel dat ze samen het eens zijn.

Unix

Het feit dat jij toevallig geen piemeltje hebt en hij wel maakt niet dat jij door Moeder Natuur op de wereld gezet bent om hem van eten en drinken te voorzien en hem alle huishoudelijk werk uit handen te nemen. Als hij daar anders over denkt moet hij natuurlijk gauw op inburgeringscursus, of van je scheiden en een Russische postorderbruid nemen. Dat laatste zal trouwens moeilijk worden, want van wat hij overhoudt nadat hij jou en je kind alimentatie betaald heeft kan hij zich zo'n dame niet veroorloven.

Dat etenverhaal speelt hier trouwens ook. Hier twee mensen met regelmatige werktijden, maar ik breng de kinderen naar school en begin daardoor laat, en werk om die reden langer door. Aangezien mijn partner een beroerde kok is die er bovendien geen probleem mee heeft zijn kinderen groot te brengen op rijst met ketjap en bami met gebakken ei, kook ik veel vooruit. Pastasaus, stoofvlees, dat werk. Dat kan dan in de magnetron snel worden opgewarmd en zo staat er toch nog redelijk eten op tafel. Je zou dat als tegemoetkoming kunnen doen. Misschien wordt hij ook minder narrig als hij minder honger heeft

Verder kan je hem proberen uit te leggen dat het nuttig is als je betrokken blijft bij de arbeidsmarkt. Als hij arbeidsongeschikt wordt (hoe goed is hij daarvoor eigenlijk verzekerd?) of de zaken gaan ineens slechter dan kan jij je werkzaamheden misschien uitbreiden. Risicospreiding.

En verder: als hij erg vervelend wordt en je wilt van hem af dan is het natuurlijk ook handig als je enigszins je eigen broek kunt ophouden. Maar dat zou ik maar niet als argument in de strijd werpen.

Tenslotte kan je hem natuurlijk nog op de mooie kanten van de vader-dochterbinding wijzen. Maar ik begrijp hem wel hoor. Een huisvrouw is gewoon hartstikke makkelijk. Af en toe leuk met je kinderen spelen wanneer het jou uitkomt en daarvoor de credits krijgen als leuke vader is gewoon ook veel comfortabeler dan al het corvee moeten doen. Ik zou het zo eigenlijk ook wel willen, maar a) dat mag je als vrouw niet zeggen en b) ik krijg nou eenmaal geen huisvrouw.

Groeten,

Temet

leesvoer

Naar aanleiding van mijn laatste alinea: zie hier een stukje van Asha ten Broeke, en dan vooral het laatste stukje, onder 'poep is niet leuk', over 'cherrypicking'. Nogmaals, ik snap het wel.

http://ashatenbroeke.nl/2013/11/11/tweederangs-ouders/

Groeten,

Temet

Unix

Als je man werkelijk niet zijn deel kan opbrengen om voor het kind te zorgen, regelt hij maar zelf opvang/oppas.

Dat moeten wij vrouwen ook, toch?

Ondernemer

Ik ben ook ondernemer en in vind het juist gevaarlijk dat het hele gezin op mijn inkomsten draait. Als mij iets overkomt hebben we een probleem. Dus ik zou het toejuichen als mijn vriendin een (goede) baan had. Dat is (helaas) in ons geval niet zo. Ik vind dat iedere vrouw als het nodig is voor zichzelf en haar kinderen zou moeten kunnen zorgen in voorkomende gevallen (dood, invaliditeit, scheiding van de partner).

Eens met jou dus, hij moet maar meedenken over een oplossing.

ook ondernemer

Mijn man is ook ondernemer en wij vinden het inderdaad heerlijk dat niet alles op hem hangt. Misschien niet zo goed voor het ego van je man (heeft die van mij gelukkig geen last van), maar de wereld draait niet om hem en ook hij kan ziek worden, doodgaan, scheiden, failliet gaan, noem maar op. En dan wil je je vrouw en kind toch zeker niet berooid achterlaten?

avondeten

De dagen dat ik laat thuiskom en hij kookt, is het eten volgens mij niet erg inspirerend, maar de kinderen vinden juist dat papa heerlijk kookt (want altijd voorspelbaar). Prima toch?

nooit een probleem geweest

Mijn man heeft in het begin wel meer gewerkt dan ik (waar ik wel wat problemen mee had), maar nu werken we allebei voltijd (met 3 kinderen tussen de 3 en 8). Hij haalt de 60u per week wel, maar hij werkt vaak 's avonds als de kinderen in bed liggen. Hij slaapt alleen een stuk minder dan ik . Voor de kinderen zorgen doen we evenveel.

Je man klinkt zo ongeloofwaardig, dat ik me afvraag of de vraag wel echt is!

En hem gaan pamperen met voorgekookt eten, daar zou ik dus echt niet aan beginnen. Zo zet je gelijk foute verwachtingen neer.

"Je man klinkt zo ongeloofwaardig, dat ik me afvraag of de vraag wel echt is!"

Je zou ze, zelfs anno 2014, de kost moeten geven!

Ik bedoel het anders

Sowieso niet als emancipatie dingetje. Het doet er verder niet toe wie in eerste instantie de kostwinner is of wie degene is die zoveel werkt. Ook begrijp ik dat de ander ook zelf een inkomen wil hebben en/of iets anders dan alleen thuis/kind.
Het gaat mij om het volgende:
1 van 2 werkt, eigen zaak, veel uren, voldoende inkomen. De ander werkt mss in eerste instantie ook ft. Dat gaat prima, geen kinderen om voor te zorgen enz en evt. een hulp die schoonmaakt. Degene die het eerst thuis is zorgt voor het eten. Degene die het minst uren werkt zal wellicht ook zorgen voor de was e.d. Klaar. Geen probleem.
Dan komt er een kind en wordt (naar ik aanneem) gezamenlijk besloten dat er minder gewerkt gaat worden omdat men kind niet ft naar de creche wil hebben. Blijkbaar is besloten helemaal te stoppen met werken door 1 van de 2. Dit kan een bewuste keuze geweest zijn (kind helemaal niet naar de creche willen, zelf de gehele zorg willen doen) of mss omdat het werk het niet toe liet pt te gaan werken. In dit geval is blijkbaar besloten dat vrouw stopt en man niet. Voor zover ik dat kan beoordelen, een niet geheel vreemde keuze, aangezien man een eigen zaak heeft en dat blijkbaar veel uren vergt om het op de rit te houden en wellicht de meeste inkomsten geeft. Een stellingname van mij, maar ik kan het me voorstellen en de logica zien. Vrouw neemt in dit geval de zorg op zich door niet meer te werken. Daarnaast heeft zij dan ook de gelegenheid om het huishouden te doen en uiteraard te koken. Hulp kan de deur uit en wellicht ook wel wenselijk gezien het wegvallen van 1 inkomen plus de kosten die een kind met zich meebrengt versus het feit dat dat niet meer noodzakelijk is. Het werk van man gaat door, wbt huishoudelijke taken verandert er weinig (eerst hulp, nu vrouw). Wel komt erbij dat man naast z'n werk ook tijd en energie moet stoppen in z'n kind. Niet zozeer de 'werkzaamheden' daaromtrent, maar m.n. 'quality time'. Geheel logisch en ook een keuze die hijzelf heeft gemaakt door aan een kind te beginnen. Keuzes die beiden hebben gedaan en werkbaar zijn: vrouw tijd om dat op zich te nemen, man kan blijven zorgen voor de inkomsten. Beiden hebben een ft taak door hetzij voor de inkomsten te zorgen, hetzij voor huis en kind te zorgen.
Nu kind wat ouder is en naar school gaat, wil vrouw gaan werken. Deels omdat ze daar behoefte aan heeft, deels om ook fin. zelfstandig te zijn. Lijkt mij ook helemaal niets mis mee. Wellicht kan door de extra inkomsten en minder tijd dat vrouw heeft weer een hulp worden ingeschakeld. So far so good en zou niet tot problemen hoeven te leiden. Maar........ vrouw werkt deels het begin van de avond waardoor ze geen tijd heeft om te koken c.q. kind te badderen en naar bed te brengen enz. En dat is het struikelblok m.i. Door deze situatie moet man naast zijn 60-urige werkweek taken op zich nemen, die eigenlijk bij een 60-urige werkweek niet geheel reeel zijn. Dat kan ik mij zo voorstellen. Er zou m.i. niets aan de hand zijn als vrouw die 20-25 uur overdag zou werken. Dan valt dat prima te regelen gezien het x-aantal uur dat zij minder werkt (incl. een eventuele hulp). Het pijnpunt ligt volgens mij echt in het feit dat zij ook het begin van de avond werkt. Wellicht is dat niet anders gezien de baan, geen idee, maar het maakt de situatie wel geheel anders dan alleen het simpele feit dat vrouw ook een x-aantal uur gaat werken.
Bibi

Je mist het punt Bibi

Mijn man draait ook weleens weken van 60 uur meer. Of is er soms helemaal niet. En dan zetten wij ook de tering naar de nering.
Maar hoe dan ook blijft het ons gezamenlijk probleem. Zijn werk gaat niet voor mijn werk want wij zijn gelijkwaardig. Wij bekijken samen per dag wie het 'probleem' kinderen ophalen, eten geven en in bed leggen gaat oplossen. Samen weet je, niet met de wijzende vinger naar de ander. Een 60-urige werkweek ontslaat een goede ouder niet van verplichtingen thuis. In mijn ogen dan.

Hortensia

Je neemt me de woorden uit de mond .

Helaas heb ik zelf een man die ook het liefst verzorgd wordt... (al kookt hij heel af en toe toch wel, maar meestal met frisse tegenzin en vooral heel makkelijk).

begrijp ik

maar als zodanig zal het nooit van te voren bedacht zijn. Dus ik snap het pijnpunt.
Bibi

Inderdaad Ginny overleg en samen, niet de ander laten oplossen

Ik ben full-time thuis en man werkt bij baas een 36 urige werkweek. Man moet ook op reis voor het werk, maar altijd in overleg, want hij heeft ook verplichtingen thuis. Ik rijd geen auto door ziekte en kan niet altijd alles wat de kinderen moeten oplossen met mijn fiets.
In de meeste gevallen gaat zijn werk voor en regel ik de boel thuis maar overwerken op zijn ATV dag moet in overleg, dat is de dag waarop ik voor oudste de afspraken met de orthodontist plan, dan kan hij met de auto rijden en mist ze zo min mogelijk van school.
WIJ hebben kinderen en zijn SAMEN verantwoordelijk.