Partner wil dat ik stop met werken

Emancipatie

Die vind ik hier in NL nog erg ver te zoeken.
Toen mijn man en ik besloten samen aan kinderen te beginnen heb ik direct laten weten dat ik graag wilde blijven werken. Omdat ik leuk werk heb, en er een (dure) studie voor heb gevolgd. Mijn man was het helemaal met me eens; dit gingen we samen doen.

Eigenlijk al gek dat vooral ik moest aangeven dat ik niet ging stoppen met werken en mijn man moeite moest doen om van voltijds naar deeltijd te gaan.

Maar ja toen het eerste kindje er was vond mijn man ineens een leuke hobby (sport) die best veel tijd kostte. "Ik mag toch ook wel eens wat".
En hij had ook verdacht vaak geen tijd om de kinderen van de opvang te halen als het zijn beurt was. Vergadering, file weet ik het.

En het is er in geslopen, maar het gezin is gewoon nu 100% mijn eindverantwoording. Op mijn man's thuisdag kan ik niet zomaar iets voor mezelf plannen. En als ik niks regel staan mijn kinderen voor een dichte deur. Dus regel ik maar weer een luchafspraak of extra overblijven.

En als ik klaag krijg ik steevast te horen dat mannen nu eenmaal moeten werken, en zich niet verantwoordelijk horen te voelen voor hun kinderen. Want tja mannen zorgen u eenmaal niet (dit zegt mijn moeder).
En dat ik toch kinderen wilde! Ik mag al blij zijn dat hij af en toe boodschappen doet en een was draait! Dan krijgt hij ook alle lof.

Nouja ik meen me te herinneren dat hij meer voor kinderen voelde dan ik destijds. Ik vond mijn werk eigenlijk veel te leuk. En qua werk heb ik ook spijt dat het zo is gelopen.

En wat ik helemaal erg vind; ik ben er steeds op aangesproken dat ik mijn kinderen 'dumpte' bij kinderopvang en BSO. Mijn man nooit! En dat 2 dagen in de week (ach wat zielig). En niet alleen door de oudere generatie; mijn collega's vonden het ook (allemaal mannen die een vrouw thuis hadden).
En zelfs hier vindt men dat als je kinderen hebt er 100% zelf voor moet zorgen; het is zowat misdadig om je kind naar opvang te brengen. Terwijl mijn ervaring is dat ze er juist veel geleerd hebben en er leuke speelmaatjes aan over hielden. BSO dag werd altijd met gejuich ontvangen.

Ik heb pas ontdekt hoe weinig geëmancipeerd deze samenleving is toen ik kinderen kreeg; echt een tegenvaller. En zeker op de basisschool; zie het maar te regelen met al die vakanties en vrije dagen. Vakantieopvang is toch wel erg duur bij de BSO hier. En om kosten te besparen kon ik weer voor opvang zorgen.
Ik heb een vriendin die in Frankrijk woont en daar is het wel heel normaal als je beide 100% werkt. Niet dat ik dat meteen ideaal vind, maar zij krijgt nauwelijks het commentaar dat ik steeds krijg.

Mijn salaris bleef ook enorm achter op mijn mannelijke collega's. Toen ik een keer te horen kreeg wat een van hen verdiende was dat ook een reden om daar snel weg te gaan.

Als het om hypotheken gaat wordt mijn man aangesproken, maar als het om de kinderen gaat ben ik de pineut.

groeit

Ik zal de eerst zijn om aan te geven dat deze maatschappij best nog een emancipatieslag kan gebruiken.

Maar ik denk dat (veel) vrouwen toch ook bewust danwel onbewust zelf heel veel zorg naar zich toe trekken. Kinderen hebben vakantie, moeder regelt opvang. Vader heeft iets op zijn niet-werken dag. Moeder regelt opvang. Moeder moet een avond werken en kookt alvast 'voor', moeder moet een paar dagen op zakenreis en laat vader achter met een volle vriezer en een lijstje met wat te doen.

Allemaal voorbeelden waarbij het niet de maatschappij die dit opleg maar je dat zelf doet. Waarom? Wat zou er gebeuren als vrouwen gewoon zouden zeggen: hoe regelen we de opvang van de kinderen tijdens de herfstvakantie? Ipv het te regelen. (en dan net zo hard roepen 'ik moet werken'). Wat gebeurt er als we stoppen met voorkoken, lijstjes maken en vriezers volgooien.

Zouden de vaders massaal zulke horken zijn dat ze hun kinderen de hele dag alleen laten tijdens de vakantie? En zouden de kinderen inderdaad geen eten krijgen als we een dag weg zijn.

Vast niet. Volgens mij loopt het gewoon door. Misschien niet op de manier die wij in gedachten hebben, maar het wordt vast geregeld.

zzp'er

Wat mij opvalt is dat jullie het aanvankelijk eens waren (beiden werken, samen zorg). Uiteindelijk is het anders gelopen. Als verklaring geef je dat de maatschappij ook nog helemaal niet geëmancipeerd is. Ik vind dat je het daarmee buiten jou en je partner legt. Het is de omgeving, de cultuur, daar komt het door. Natuurlijk zal dat meespelen (zeker in jouw gevoel), maar uiteindelijk gaat het om hoe jij en je man hiermee omgaan. Wat jullie eerst belangrijk vonden, vindt hij nu blijkbaar niet meer zo belangrijk. En jij hebt hem die ruimte gegeven om hem te laten doen wat hij wil. Je hebt jezelf weg gecijferd, met als gevolg dat hij voor zichzelf een prima situatie heeft gecreëerd en jij ontevreden bent.
Jullie zijn samen verantwoordelijk voor de situatie. Niet 'de maatschappij'.

ijsvogeltje

Zo zwart -wit als jij het stelt is het niet gegaan hier.
Ik heb hem helemaal die ruimte niet gegeven; hij heeft die ruimte echt opgeëist met veel ruzie.
En ja omdat ik ervan baalde dat mijn (toen nog te kleine) kinderen voor een dichte deur stonden (meer dan eens) Of niet werden opgehaald heb ik na veel overleg die verantwoording maar op me genomen.
Ik werd er ook als enige op aan gekeken dat dit mis ging. Dat is de maatschappelijke druk die ik ervaar.

En (voor)koken als mijn man er niet is? Dat doe ik nooit. Dan eten ze maar een boterham.

Grappig is dat voor de troep die mijn huis nu vaak is ik regelmatig commentaar krijg; mijn man dus niet.

En ik zou willen dat we samen verantwoordelijk waren; maar wat moet ik dan doen? Mijn man komt zijn afspraken gewoon niet na.
Weggaan bij hem? Dan zijn de kinderen helemaal de dupe en dat zie ik niet erg zitten.

Ik word trouwens doodziek van de schuld krijgen

Alsof alle vrouwen in deze situatie het allemaal zelf hebben uitgelokt. Nou ik ken meerdere vrouwen die gewoon niet blij zijn om thuis te moeten zitten. Denk je nou echt dat ze dat helemaal zelf hebben veroorzaakt?
Mannen zijn toch ook volwassen denkende wezens?
Kom zeg! Ik reken dit meer de mannen aan die iets te makkelijk misbruikt maken van de goedheid van vrouwen. Blijkbaat is het wel vrouw eigen om te voorkomen dat het misloopt zoals het bij ons toen gebeurde.

Een moeder (die mijn kin een keer heeft opgevangen toen ik er niet was) vond dat ik echt minder moest werken: "je kunt toch ook je tijden aanpassen?"
Dat had zij ook gedaan, want mannen houden echt geen rekening met schooltijden.

Waarom krijgen vrouwen ook nog eens altijd de schuld er in het gezin iets misgaat?

Hanne

Ja hoor, hier werd dreumesdochter gewoon vergeten. Kwam ik thuis, dan had ze een overvolle luier aan en had ze zelf soepstengels uit de kast gepakt om te eten. En haar vader maar klagen dat het kind zo dreinde. Vroeg ik hem bij het weggaan de was die ik in de machine had gestopt even in de droger te doen, dan zat die was bij thuiskomst gewoon nog in de wasmachine.
Vervolgens kreeg ik een standje van zijn moeder dat het mijn taak was om voor het kind en huishouden te zorgen. Terwijl we voordat ik in verwachting raakte uitgebreid hadden doorgenomen hoe de taakverdeling zou zijn en we het daar allebei mee eens waren. Hij deed het gewoon niet. Avonden gepraat, ruzie gemaakt, nieuwe afspraken... Er kwam later nog een drank- en gokprobleem bij en toen kon ik helemaal geen respect meer voor hem opbrengen. Einde huwelijk. Met de omgangsregeling liep het overigens net zo. Hij was niet thuis als ik het kind kwam brengen, kwam uren te laat bij het ophalen. En als dochter ook maar even dreinde kreeg ik haar meteen terug.

Unix fijn om te horen

Ik hoop dat het goed gaat uitpakken zo.

Gelukkig maar

Een goed en eerlijk gesprek moet je altijd kunnen voeren met je partner, ook al knalt het op zo'n moment. Fijn dat dat mogelijk was bij jullie. Hopelijk blijft het niet bij goede bedoelingen. Gebeurt dat wel, pot het dan niet op tot je weer bijna scheidingsdrang begint te voelen.

Unix (ot)

Hoewel er zeker sprake kan zijn van een strijd der sexen over dit onderwerp is het woord toch echt kostwinner en niet kostwinnaar

Groeten,

Temet

Unix en ZZP 'er

"Ik merk.. (even heel lullig gezegd) dat hij dankzij zijn zakelijke succes een beetje naast zijn schoenen is gaan lopen."

Oeps, herkenbaar...

Mijn man heeft ook een goede positie en vindt zichzelf belangrijk. Werkt fulltime, ik "slechts" 4 dagen per week (ook goede/goedbetalende baan, maar verdien wel wat minder dan hij) en dat is voor hem voldoende reden dat ik eigenlijk wel (nagenoeg) alles m.b.t. het huishouden, onderhoud huis en rond de kinderen mag regelen.

Vind het eigenlijk geen punt dat ik zijn rotzooi (servies of schoenen die hij in de kamer laat staan) opruim... (want hij verdient veel meer dan ik).

Ook andere delen van jullie verhalen zijn herkenbaar (sorry, weet even niet meer wat bij wie, maar herkende wel diverse dingen).

Daar waar ik jarenlang moeite had met mijn mans egoisme en totale gebrek aan inleving (dat ik het best zwaar vond om de kar te trekken en nagenoeg alles te moeten doen en dat hij dat maar niet begreep en ook niet mij wilde ontlasten als ik hem af en toe vroeg iets te doen/te helpen), denk ik sinds een jaar of 2 dat hij mogelijk asperger heeft (autisme). Dat verklaart in elk geval zijn gebrek aan inlevingsvermogen. En waarom hij regelmatig een ontzettende hork is en raar reageert ... (dat ik soms echt verbijsterd ben door zijn reactie).

Ik weet niet of dat ook nog bij jullie man zou kunnen spelen? (o nee, mensen vinden dat ik dat niet meteen moet roepen, maar ik moet zeggen: een vriendin tipte mij ca. 2 jaar geleden en daar ben ik blij mee geweest (hoewel ik eerst dacht: onzin). Ik ben steeds meer dingen gaan herkennen - en inmiddels ben ik overtuigd dat dat het is. Het kan "fijn" zijn als zoiets blijkt te spelen, dan blijkt het meer onmacht dan onwil te zijn bij hem. Blijft het zwaar en vervelend, maar ik kijk er nu toch anders tegenaan en kan gericht hulp zoeken hoe met zoiets om te gaan.

Lees evt. mijn draadje Wat moet ik met mijn moeilijke man? http://www.ouders.nl/forum/relaties/wat-moet-ik-met-mijn-moeilijke-man). Misschien kan het je, bij herkenning, helpen meer over autisme/asperger te lezen. Maar wellicht sla ik helemaal de plan mis en speelt dat bij jouw man helemaal niet. Ik wil jullie in elk geval niets aanpraten hoor, maar soms herken ik dingen en denk ik: het zou zomaar ook bij jullie kunnen spelen.

Overigens: hoe zwaar ik het af en toe ook vind, ik heb besloten, zolang ik het volhoud, bij elkaar te blijven omdat ik ervan overtuigd ben dat een scheiding slechter is voor de kinderen (inmiddels middelbare schooltijd - nu nog hun pubertijd door - nou ja, uiteindelijk is mijn man de grootste puber in huis !).

In elk geval: sterkte!

Kan

Dat wil niet zeggen dat mannen met Asperger per definitie de zorg voor hun kinderen en het huishouden ontwijken.
Mijn exman kon alles in het huishouden en had er ook geen mannelijke egodingetjes bij. Een poepluier was net zo makkelijk als een maaltijd op tafel toveren. Dat vond ik nog weleens cynisch. Had ik een feminiene man gevonden die mannelijke en vrouwelijke eigenschappen in zichzelf verenigde, ging het helemaal de fout in door zijn angst- en paniekstoornis, rigiditeit, gebrek aan voorstellingsvermogen en de wens alles en iedereen thuis naar zijn hand te zetten.
Maar exman had wel een vader die zelf ook meedraaide in het huishouden en gewoon aanpakte wat er voor handen was en er de kinderen altijd in wist te betrekken.
Gebrek aan ervaring en routine kan een rol spelen naast de waarden die je van thuis meekrijgt.

Klopt,

Ee autistische man kan prima wat doen in huis, als er maar routine in zit. Je moet niet gaan verwachten dat hij zelf ziet dat er NU iets moet gebeuren. Maar als hij elke woensdag en vrijdag moet koken en elke woensdag moet stofzuigen, kan dat prima. Het moet wel de tijd krijgen om in te slijten, zonder verwijten en zo.

even terug naar de openings post

Het punt is m.i. niet dat vrouw weer gaat werken op zich. Het punt is dat vrouw gaat werken op tijden dat man, naast zijn 60-urige, baan ineens ook huishoudelijke/kind taken moet doen. Dat is op zich niet erg, zover dat haalbaar is. Ik heb meer het idee dat man en vrouw zijn overeengekomen dat toen kind kwam, vrouw stopte met werken. Ze hebben toen een voor hun op dat moment reeel en voor beiden wenselijke verdeling gemaakt. Blijkbaar met het uitgangspunt: man verdient genoeg om van 1 inkomen te leven, beiden vinden het prettiger als kind niet naar creche hoeft, man werkt veel, dus vrouw neemt huishouden en taken mbt kind (en dan bedoel ik niet aandacht en leuke dingetjes, maar de 'taken' in de ruime zin van het woord) op zich. Een op zich ouderwetse rolverdeling, maar dat is niet erg als beiden dat prima vinden én de situatie zo is, dat dat het meest logisch is (als je kind niet naar creche wil, man eigen bedrijf heeft en veel werkt). Ik ga er van uit dat vrouw dat zelf ook zo wilde, anders had ze dat toen moeten aangeven en anders moeten doen. Iedereen tevreden. Totdat vrouw na een aantal jaar én kind naar school gaat, tot de conclusie komt dat ze het thuiszitten wel een beetje zat is én zich wellicht bedacht heeft ook fin. minder afhankelijk te willen zijn. Dat is helemaal niet gek en ook man zal daar zeker begrip voor moeten hebben. Als ze dan overeenkomen dat kind naar BSO gaat op de dagen dat vrouw werkt en dit prima kunnen betalen van hun extra inkomen, dan is er nog niets aan de hand. Maar als dan blijkt dat vrouw ook het begin van de avond werkt en dus man naast zijn veel urige werkweek taken moet gaan overnemen, dan komt dit mij over als een eenzijdige actie. Niet dat het daarom niet bespreekbaar moet zijn of niet zou kunnen per definitie, maar als je iets eerder hebt afgestemd en overeengekomen, kun je ook niet per definitie verwachten dat de ander daar blij mee is, c.q. geen reden heeft daar problemen mee te hebben. Het gaat mij niet om het 'mannetjes/vrouwtjes' ding, niet om wie wát doet, maar om het feit dat je alle taken die er zijn verdeelt (nogmaals wie wat en hoeveel doet niet terzake). Stel dat man en vrouw ieder 4 dagen werken. De ene dag (buiten het weekend) die de 1 of de ander niet werkt, neemt diegene het huishouden en taken rondom kind op zich. Dan kan niet 1 van 2 zeggen: ik heb nu zin om er ook nog een avond bij te gaan werken, dus jij moet op jouw werkdag dus taken van mij overnemen. Als het pure noodzaak is, is dat een ander verhaal uiteraard. Maar dit soort dingen stem je met elkaar af. En als de 1 of de ander het ineens anders wil, kun je er niet zomaar vanuit gaan dat de ander dat ziet zitten.

Evanlyn

"Ee autistische man kan prima wat doen in huis, als er maar routine in zit. Je moet niet gaan verwachten dat hij zelf ziet dat er NU iets moet gebeuren. Maar als hij elke woensdag en vrijdag moet koken en elke woensdag moet stofzuigen, kan dat prima. Het moet wel de tijd krijgen om in te slijten, zonder verwijten en zo."

Drijven we niet iets te ver door als zelfs ik me in de symptomen ga herkennen? Of wordt autistisch gewoon een ander woord voor man.

Mij best, maar dan wil ik ook een equivalent voor vrouw, lijkt me wel zo eerlijk Hysterisch zeiden we vroeger toch?

Nee Ad

Borderline was het toch? Hysterisch is wat ouderwets. Maar als jij je erin herkent, heb ik er geen problemen mee hoor. Ik ben heel gelukkig met mijn autist;_)

haha

ik denk dat per definitie de man in de ogen van de vrouw 'licht' autistisch is en de vrouw in de ogen van de man 'licht' hysterisch.

En we zullen nooit weten

of ons gelukkige huwelijk te danken is aan het feit dat ik zo goed met autisten kan omgaan, of dat hij zo goed met borderliners kan omgaan.

O ja, nog een categorie: sociaal vaardige maar nare mannen zijn narcisten, toch? Er moeten natuurlijk ook wel vrouwelijke narcisten zijn, maar niet op dit forum.

Toch kan het wel helpen om het een naam te geven

ook al weet je niet of iemand echt een autisme-variant onder de leden heeft. Mijn dochter neigt er ook naar. Alles moet op een bepaalde manier en heb je eenmaal iets afgesproken dan moet je er niet meer aan morrelen. Zélfs niet als dat morrelen betekent dat we het voor haar hebben veranderd. Ze had zich immers al ingesteld op bijvoorbeeld het eten van iets wat ze niet geweldig lekker vindt.

En mijn vader kun je zeker indelen bij 'asperger', danwel 'narcist'. Heel fijn om hem dat etiket te kunnen geven. Een normaal mens gedraagt zich immers niet zo?

Toch blijf ik er moeite mee houden, dat bij het minste geringste geroepen wordt dat iemand vast een vorm van autisme heeft. Ja vast, wie niet zou je haast zeggen. Net zo als je een horoscoop altijd wel kloppend weet te praten, of een dierenriem-karakter heel raak kunt invullen, kun je bij iedereen wel autistische trekjes vinden.

Bibi

Ik ben het met je eens dat een ouderwetse rolverdeling helemaal geen punt is als beiden daar achter staan, maar zie wel twee punten die daarbij vaak niet kloppen.

Punt 1 is de financiële onafhankelijkheid van de vrouw daarbij. Als je samen overeenkomt dat de één de financiële taken op zicht neem en de ander meer de zorg en schoonmaaktaken, dan vind ik het niet meer dan juist dat je ook zorgt dat de inkomsten dan legaal van beiden worden.
Vanwege pure romantiek hebben mijn man en ik dat toevallig zeer geëmancipeerd geregeld. Toen we trouwden had hij een zaak en we zijn speciaal naar de notaris geweest om te zorgen dat die voor 50% ook van mij werd net als alle overige bezittingen die we op dat moment hadden. Op deze manier zorgt het fluctueren van de werk en zorgtaken er niet meer voor dat degene die de zorg op zich neemt daardoor ineens financieel benadeelt wordt.

Punt 2 is dat je je niet stijf kunt houden aan afspraak is afspraak. Als één van de twee niet gelukkig meer is met de taakverdeling dan moet je samen overeen komen hoe je dat kan veranderen. Door te zeggen dat hij nou eenmaal die 60 uur werkt ( plus hobbies en sport op bepaalde tijden) en zij alleen maar iets kan doen in de weinige tijd die overblijft neem je haar in feite eenzijdig ruimte en vrijheid af om keuzes voor zichzelf te kunnen maken en ooit weer meer te kunnen gaan werken en verdienen.

Deze twee punten bij elkaar zorgen ervoor dat als hij zich ineens niet meer aan de afspraak van samen getrouwd wil houden of eenzijdig vind dat hij best een maitresse erbij mag hebben, zij geen kant meer uit kan en het financiële onderspit mag delven vanwege een keuze die ze toch ooit eens SAMEN gemaakt hadden.
Ik vind dat je ook samen verantwoordelijk bent om te voorkomen dat door bepaalde keuzes over werk-zorgverdeling één van de partners in een ongelijkwaardige positie terecht komt.

primavera

Wbt punt 1: mee eens.
Wbt punt 2: Niet geheel mee eens. Wél uiteraard dat afspraken, in overleg, gewijzigd moeten kunnen worden. Jij stelt dat er maar weinig tijd is waarin zijn haar werk zou kunnen doen. Dat lijkt mij niet eerlijk gezegd. Dat kan ze doen binnen de 5 werkdagen van 8 tot 5 zeg maar. Binnen een normale werkweek dus. Zij geeft aan 20 tot 25 uur te werken, dus als ze dat binnen de normale werktijden doet, kind naar de bso op de dagen dat zij werkt, dan wordt het m.i. een heel ander verhaal.
Bibi

Primavera / Bibi

Primavera, mooi uitgelegd. Helemaal met jou eens.

Bibi, dus TO mag zich van jou ontwikkelen, als ze dat maar wel doet binnen het ontstane "kader" dat haar man nu wel prima vindt?

Wat als zij binnen dat kader geen baan kan vinden? (ze liggen niet voor het oprapen, zeker niet voor iemand die er een tijd uitgeweest is, er zijn er meer die dat soort banen zoeken)

Of wat als ze geen leuke baan (waar ze zich in kan ontwikkelen...) kan vinden binnen dat kader? Dan is het maar pech voor TO?

Eigenlijk wel een beetje star gedacht van jou, vind je niet?

Bibi; p.s.

Trouwens: TO IS toch al begonnen met die baan (deels 's avonds). Daar heeft haar man toch mee ingestemd? Dus de kaders ZIJN toch al aangepast?

Mag hij dan van jou eenzijdig weer zeggen: ik vind het toch niet zo fijn, het moet nu weer anders, nl. op een manier die IK (man) fijn vindt en voor mij ideaal is.

Overigens heeft TO toch aangegeven dat haar man na wat discussie, nu toch wel begrepen heeft dat ook zij zich moet kunnen ontwikkelen? Dus het lijkt bij TO nu goed te gaan... (neemt niet weg dat de discussie altijd interessant is).

Waar het volgens mij mis gaat is als het SAMEN-gevoel weg is uit een relatie.

Volgens mij zou je in de ideale situatie (die ik persoonlijk helaas ook niet heb) willen dat BEIDE partners gelukkig zijn en zich kunnen ontwikkelen, en dat ook elkaar gunnen/toewensen. En als eentje ongelukkig is, je SAMEN gaat kijken hoe die weer gelukkig kan worden.

En in die beleving is het raar als dan degene die wel tevreden is, zou zeggen: ik vind het prima, ik wil het houden hoe het is, zoek jij maar uit hoe jij het in jou (beperkte) speelruimte leuker/beter kunt krijgen. Heel raar, maar helaas komt het (denk ik) wel vaak voor.

Dit draadje zet mij aan tot reflectie

Ik realiseer me nu nog beter hoezeer ik gelukkig ben met hoe man en ik er samen uitkomen, gelijkwaardig zijn. Nee het gaat beslist niet altijd vlekkeloos en ik erger me soms heus aan dingen maar in de basis zitten we er hetzelfde in. En als ik het zo lees realiseer ik me weer dat dat niet vanzelfsprekend is.

Unix, fijn dat het kwartje lijkt te vallen, dat gaat vaak stukje bij beetje volgens mij dus geef hem de tijd. En de complimenten, dat wil ook weleens helpen

Bibi, als ik jouw postings lees moet ik echt even stilstaan bij het feit hoe anders wij erin zitten. Op mij komt het over alsof jij het volkomen vanzelfsprekend vindt dat het leven van de man 'van rechts komt' en voorrang heeft. Misschien dat het niet gender gebonden is maar aan degene die het meest verdient maar het komt op mij heel scheef over. Alsof Unix de stopverf is die de gaatjes moet/mag dichtsmeren nadat haar man zijn steentjes heeft gelegd.
Ik kan me heel goed voorstellen dat zo'n duidelijk kader en afgebakende rolverdeling rust geeft en dat die rust heel wat waard is. Dat zeker. En ik vind het bijzonder om te lezen hoe content jij ermee bent want irl ken ik eerlijk gezegd geen TBMers die er zo over praten.

ik denk dat ik wel begrijp wat bibi bedoelt

Ik denk dat bibi bedoelt dat die man helemaal geen probleem had gehad met het werken van zijn vrouw als dat gewoon van 9 tot 5 zou zijn. Misschien heeft ze dat ook wel gezegd en nu blijkt het toch 1/2 keer per week een latertje te worden en daar heeft hij niet op gerekend.

Waar bibi volgens mij de fout in gaat is dat deze man het als smoesje gebruikt want vervolgens gaat hij wel gewoon sporten, uit eten en andere dingen doen die hij leuk vindt. Bibi, ik denk dat ik dus wel begrijp wat jij bedoelt maar dat dat hier niet op gaat, het wordt dus gebruikt als lastig want hij moet 's avonds nog werken maar als er iets is wat hij leuk vindt dan gaat hij dus zo druk heeft hij het niet dat hij iets kan opschuiven. Daarnaast zitten die pleziertjes hem ook in de weg als zij werkt.

Noor en Barvaux

Noor: Dat is jouw onderbuikgevoel. Dat is grotendeels mijn punt. MIJ gaat het nl niet om het feit wie man of vrouw is en wie wat doet. Er moeten zaken gebeuren (inkomen, huishouden, kind (verzorging, ik bedoel even niet quality time)), wie wat doet vind ik niet relevant. Ik vind zeker niet dat man voorrang heeft en vrouw gaatjesstopper is. Daar gaat het mij helemaal niet om. Als de situatie andersom zou zijn geweest, dan zou ik precies hetzelfde vinden.

Barvaux: Jij begrijpt meer wat ik bedoel. Echter het gaat mij niet om de pleziertjes van de man die in het gedrang zouden komen (heb ik ook niet uit de posting opgemaakt), maar om het feit dat hij taken over moet nemen, naast zijn 60-urige baan, doordat zij werkt in het begin van de avond.

Bibi