nog doorwerken tot ontslagdatum

Netwerken heet dat

Ook zoiets... netwerken. We hebben allemaal een groter netwerk dan we beseffen, glimlacht de dame van de online sollicitatietraining van het UWV. Ik wil niet helemaal in de mineur schieten, maar ik zou er haast depressief van worden. Mijn wereldje is door de jaren heen kleiner geworden en daarmee mijn netwerk ook. Maarrrr... inderdaad is zo'n voorbeeld als van Karin is wel een mooi voorbeeld van een gelegenheid tot netwerken. Ik kan me de terughoudenheid van Karin alleen wel voorstellen. Je wilt niet onder het toeziend oog van de werkgever siepen over je ontslag. Dat lijkt niet te horen.

Kaaskopje

"Jij zegt dat jullie ervoor gekozen hebben om de persoon die minder functioneerde te ontslaan. Vanuit de werkgever gezien klinkt dat logisch. Maar zéker als dat de motivatie is om iemand te ontslaan...hoe kun je dan verwachten dat die werknemer wél goed of zelfs beter gaat functioneren om jouw kruiwagentje maar te mogen krijgen? Ik snap echt niet dat je dat verwacht."

Nee, dat verwacht ik niet. Ik zeg alleen dat mensen zich positief kunnen onderscheiden door zich in die laatste paar maanden, ondanks alle sores die bij het afscheid komt kijken, zich nog wel voor 100% in te zetten. Alleen al in deze draad wordt het voorbeeld genoemd van een goede juf en ijsvogeltje geeft ook zo'n voorbeeld. En ik noem ook twee van die voorbeelden. That's it; doe er mee wat je wilt.

Er zijn tig redenen waarom mensen even niet lekker in hun vel zitten. Daar heb je mee te dealen als werkgever. Dat kunnen bezuinigingen zijn maar ook echtscheidingssituaties, een overleden moeder, een kwakkelend kind, ziekte etc. En natuurlijk heeft dat consequenties voor hun functioneren. Daar is alle begrip voor (nou vast niet overal, maar wel binnen ons bedrijf). Maar er zijn mensen die toch alle moeite doen om er iets van te maken, ja daar heb ik wel respect voor. Een van de twee mensen die ik een topper vond had een hele lastige privesituatie waardoor ze ook gezondheidsproblemen had. Toch kwam ze iedere dag. Soms met dikke wallen onder haar ogen. Maar juist door haar inzet in tijden van sores, zeg ik: topper! Ik heb haar, inclusief al haar sores, aanbevolen bij een nieuwe werkgever die ik heel goed
ken. Ze zei zelf: wie wil mij nou? Geen diploma, lastige privesituatie (waardoor ze weinig flexibel is in werktijden). Wie wil mij nou? Ze was altijd al een topper maar als je dan ook nog na ontslag nog twee maanden je beste beentje voorzet dan zegt dat heel veel over je karakter, over je veerkracht, over je positiviteit, over je inzet.En die indruk komt je goed van pas. Want circa 60% van de vacatures wordt momenteel door via-via ingevuld.
Nogmaals: doe ermee wat je wilt.

Mijn positief verhaal (lang)

Mag ik dit draadje hier even voor gebruiken ?

Vorig jaar ben ik ook na 10 jaar trouwe dienst ontslagen en de moed zakte ook mij op 55-jarige leeftijd in de schoenen. 80 collega's die allemaal behalve het Engels nog een andere taal machtig waren, werden vervangen door (goedkopere) mensen in Bulgarije (ik woon in Scotland).
Ik vond het ook lastig om zo aan de kant gezet te worden,heb toch mijn beste beentje voorgezet en soms ook aan vaste klanten verteld wat er ging gebeuren. Het werkt hier een beetje anders, maar we kregen "garden leave" toen na 1 maand duidelijk werd dat het toch echt ging gebeuren. Dit verlof om te voorkomen dat je geen schade meer aan het bedrijf kunt toebrengen. Hier geen WW, maar ik kon na 10 dienstjaren nog 10 weeksalarissen meenemen. Tijdens dat "garden leave" kreeg ik al een andere baan, niet echt naar mijn zin ( ik moest o.a. elke zaterdag werken), maar ik vond dat ik niets te willen had en ben er gewoon begonnen.
En wat schetst mijn verbazing toen ik dit voorjaar benaderd werd door iemand van mijn oude bedrijf, die me vroeg of ik geinteresseerd was in een baan bij in een nieuwe opgezette afdeling. En zo ben ik, na exact 1 jaar weg te zijn geweest, op mijn 57ste weer in een nieuwe job bij mijn oude werkgever begonnen. Het was een full-time baan, maar ik heb er 4 dagen uit weten te slepen ( en nee geen zaterdagen meer ! ) Ik ben heel erg blij met deze nieuwe uitdaging, al kost het me heel veel energie, maar ik klaag niet

Anneke

Ik doe momenteel mee aan de tafel van één, ik solliciteer, ook voor vrijwilligerswerk, maar... ik ben nog niet helemaal klaar met de manier waarop ik ontslagen ben. Dat komt heus wel goed, maar ik blijk ook mijn grenzen te hebben in wat ik kan incasseren. Na een jaar van ziek en zeer was dit blijkbaar net een dingetje teveel van het goede. Ik ga me daar ook niet over verontschuldigen.

Maar wat zou jij in dit geval doen: Een werknemer die alle inzet vertoont, altijd kwam opdraven als dat nodig was, maar niet de beste is en dus niet het meeste opbrengt? Wordt die ook ontslagen, omdat je liever naar prestaties kijkt, dan naar afspiegeling? En wil je daar je nek wel voor uitsteken bij andere werkgevers? Met het risico dat zo'n andere werkgever dus merkt dat het geen topper is.

Misschien vraag je je af wat de Tafel van één is. Google...

Shonagh

Dat is inderdaad een mooi en positief verhaal Fijn voor je! Ik heb vanavond ook weer een sollicitatie de deur uit gedaan. Het is officieel voor een half jaar zo'n beetje, maar het lijkt me leuk werk. Ik ben dus benieuwd.

Kaaskopje

Tafel van Een ken ik maar al te goed... meer zeg ik er niet over. Laten we het er maar op houden dat dat nogal sterk aan mijn werk is gerelateerd.

Uiteindelijk kijk ik altijd naar dat wat het beste is voor de organisatie. Dat is ongeveer het eerste wat je leert in de bedrijfskunde. Want niemand heeft er iets aan als het bedrijf omvalt.

Een werkgevers-werknemersrelatie is een hele zakelijke relatie. Maar vaak bekijken we zo'n relatie heel anders; meer als een relatie tussen twee personen. We hebben het gezellig, ik vind jou aardig, we babbelen zo leuk met elkaar bij het koffiezetapparaat. (Wat ik ook vaak binnen organisaties is dat er bijna altijd leuke beoordelingen worden afgegeven; iedereen scoort bovengemiddeld. Juist vanwege deze relatie. Dom dom van al die werkgevers, niemand schiet daar iets mee op).

Maar vergelijk het met een glazenwasser die je inhuurt. Wat gebeurt er als hij 3/4 van de ramen lapt maar wel volledig betaald wil krijgen? Een glazenwasser die dikke strepen achterlaat en dat allemaal wel prima vindt? Dan maakt het geen bal uit of het zo'n gezelligerd is.

Ik vind het lastig om met jou een discussie te voeren over ontslagprincipes. Jij staat er nog met beide benen in. En jouw ervaring vertekent teveel het beeld dat jij hebt van werkgevers.

Maar ik zal wat dingen uit je 'wat zou ik doen' vraag aanstippen. Jij geeft zelf aan dat je geen topper bent. Hoe fair is het dat je door welk principe dan ook de toppers moet laten gaan? Dat is niet fair richting de toppers en niet goed voor de organisatie. Maar niet toevallig zijn die toppers vaak juist de laatst aangenomen krachten.

Als je toppers hebt, heb je ook rotte appels. Ja, en daar wil ik graag van af. Dus ja, ik gebruik bezuinigingsrondes om daar vanaf te komen. Het klinkt gek maar juist dan ben je aan het bouwen qua organisatie. Wat is mijn alternatief? Een iets lagere ontslagpremie betalen om een topper te laten gaan? Dan breek je een organisatie af.

Tussen de toppers en de rotte appels zit een heel groot grijs gebied. Daar vallen de meeste medewerkers onder. Inclusief allerlei sores. Ik ben ook heel simpel: we hoeven en kunnen niet allemaal toppers te worden/zijn. Een groot nadeel van toppers is dat ze willen doorgroeien. En simpel zat, je hebt ook gewoon mensen nodig die allerhande werkzaamheden goed genoeg uitvoeren.

Door de bezuinigingen etc wordt er nu wel veel scherper gekeken naar je functioneren van bestaande medewerkers. Vijf jaar geleden was de arbeidsmarkt gewoon anders. Toen hadden we meer vacatures dan werkzoekenden, nu is dat andersom.

In een commercieel bedrijf wordt er nog duidelijker naar prestaties gekeken. Uiteindelijk is het een hele zakelijke afweging: hoe bereik je het gewenste resultaat tegen de laatste kosten (= hoogste winst). Mooier kan ik het niet maken.

En wat ik zou doen: ja, ik vind nazorg voor ontslagen medewerkers tot mijn takenpakket behoren. Verwacht nou niet dat ik daar tig uur per week aan besteed. Maar soms is het kleine moeite, groot plezier. Bovendien, ik help ze niet aan een baan. Dat doen de mensen toch echt zelf. Want er is geen werkgever die een medewerker van mij aanneemt omdat ik dat zo graag wil. Die werkgever kijkt ook naar
wat het beste is voor zijn/haar organisatie.

Maar nee, ik ga medewerkers niet ophemelen als ze dat niet kunnen waarmaken. Dat zit niet in mijn natuur.

Maar het begint/valt/staat met geloven in je eigen kracht. Je kunt tig redenen bedenken waarom iets niet gaat lukken, het begint met je voor te stellen dat het wel lukt. Als je niet in jezelf gelooft, gaat die ander ook niet in jou geloven.

Kaaskopje

"maar ook voor nieuwe collega's komt het moment dat het nieuwe eraf is..."

Inderdaad, daarom ben ik een groot voorstander van mobiliteit. Na max 7 jaar wordt het tijd voor een nieuwe functie, nieuw bedrijf, nieuwe afdeling, nieuwe taken, oid etc. Mensen die twintig jaar hetzelfde doen zijn totaal vastgeroest, altijd teruggrijpen naar 'ja, maar toen....' of 'ja, maar zo doen we het altijd'. Om heel eerlijk te zijn, wij hebben ook mensen die al 35 jaar hetzelfde doen. Echt... daar kun je weinig tot niets meer mee.

Anneke

De toon waarop jij (steeds weer) praat over mensen (als jij personeel tenminste al als zodanig beschouwt) vind ik persoonlijk om te kotsen.

Hmmm

Persoonlijk heb ik ook moeite met uitspraken als "Mensen die twintig jaar hetzelfde doen zijn totaal vastgeroest, altijd teruggrijpen naar 'ja, maar toen....' of 'ja, maar zo doen we het altijd'. Om heel eerlijk te zijn, wij hebben ook mensen die al 35 jaar hetzelfde doen. Echt... daar kun je weinig tot niets meer mee."

Ik werk nu al 15 jaar bij hetzelfde bedrijf, wel in verschillende functies, maar ik zie hele goede personen echt wel langer dan 7 jaar hun werk uitstekend doen. Zij kunnen juist heel goed de langere termijn consequenties aangeven van beslissingen, hebben een enorme kennis opgebouwd, ook over aangrenzende gebieden. Vaak zijn ze niet zozeer tegen verandering maar voor verbetering en vooral voor zorgvuldigheid en continuiteit.
Veel managers kunnen niet goed overweg met weerwoord. Ik heb er een aantal gehad die hun eerste werkdag bij onze afdeling begonnen met dat alles anders ging worden, ze wilden hun stempel op de afdeling zetten.
Verbetering is prima, maar veranderen om je eigen stempel op een goed werkende afdeling met volwassen mensen te zetten, dat degradeert de medewerkers tot onmondige nog op te voeden kinderen.
Hij heeft inderdaad zijn stempel gezet, hij heeft een puinzooi achtergelaten, net als bij al zijn andere afdelingen. Hij heeft alle afspraken met toeleverende en afnemende partijen op de schop gegooid en onwerkbaar gemaakt. Hij is psychologische spelletjes gaan spelen met medewerkers tegen elkaar opzetten. Hij is nu coach geworden en richt zich vanwege zijn eigen hoogbegaafdheid op hoogbegaafde mannen om hen te helpen in hun anders zijn. Op zijn blog geeft hij ook toe dat zijn werk hem niet uitdaagde en dat hij daarom spelletjes met mensen ging spelen. Hij is nu manager bij een ander bedrijf en ik wens zijn medewerkers sterkte.
Bij de meeste HR-medewerkers merk ik dat ze de wensen van het management opvolgen, wat die ook bedacht hebben. Kritisch meedenken wordt niet vaak op prijs gesteld. Mensen die zich hard maken voor de continuiteit van de dienstverlening (vaak de mensen met hart voor hun bedrijf/klanten) zijn zeuren en gaan niet met hun tijd mee.

Het is helemaal niet erg om na een jaar of 7 een iets andere richting in te slaan, zeker niet als je dat zelf leuk vindt en er zelf gelukkig van wordt. Het is op zich helemaal niet erg als je door een reorganisatie een ander pakket werkzaamheden krijgt. Maar dit soort dingen wordt in de periode 25-45 normaal gevonden en daarna wordt je op leeftijd afgewezen bij sollicitaties.
Bovendien, ik vind het van armoede getuigen als je geen mix van oudgedienden met bakken ervaring, jonge honden en goede ervaren krachten met 5-10 jaar deze functie hebt. Ieder heeft zijn plaats en zijn eigen toegevoegde waarde, de jonge honden voor het wakker schudden en de wilde plannen, de ervaren mensen voor de continuiteit en de lijnen, de oudgedienden voor de toetsing, de kritische blik en voor als niemand er meer uitkomt

Poehpoeh Anneke

Ik ben blij dat je mijn baas niet bent.

Je staat zo duidelijk boven het "personeel"
maar zonder personeel, HEB je helemaal geen bedrijf!

Kaaskopje

Heel veel succes met je sollicitatie !

Dank je wel

Het zal mij benieuwen.

Anneke

Toen mijn man nog een baliebaan had, kwam ik hem wel eens ophalen. Ik hoefde alleen maar te kijken bij welke balie er een enthousiast gebaren stond te maken en dan had ik mijn man gevonden. Ook na 24 jaar nog. Loyaliteit en 'bij het meubilair horen' wordt momenteel heel erg ondergewaardeerd en ik vind dat geen goede ontwikkeling.

Leerzaam

Erg leerzaam, de reacties van Anneke. Iedereen die voor een baas werkt en bang is voor ontslag of daarmee te maken heeft kan er lering uit trekken. Het draait om geld en maximaal rendement. Mensen zijn productiemiddelen. Terechte boosheid over de gang van zaken kun je beter niet tonen, want de wereld is klein.

Ik zou haar advies ter harte nemen, want in deze tijd is het gewoon slikken of stikken.

Charis

Ja, dat heb ik ondervonden. En dat zeg ik niet met de bedoeling zielig te doen, maar als constatering. Wat ik daar ook bij gezien heb, is dat je daarmee een sfeer kweekt van angst, overleven en opofferen. Beter jij die eruit gaat dan ik. Punten scoren door overijverig te rapporteren ten nadele van (vul maar in). Slijmen bij diegenen die de dienst uitmaken. En: ik brand mijn vingers niet aan hulp aan collega's want straks ben ik de pineut. Resultaat is dat de huisarts een wachtkamer vol stresspatiënten heeft.

beetje naïef

Hm, beetje naief hoor, de reacties die jullie geven op Anneke.

Is het 'om te kotsen' dat ze schrijft dat ze groot voorstander is van mobiliteit (na x jaar eens wisselen van plek/afdeling)? Tjonge. Het willen bevorderen van arbeidsmobiliteit is niet 'zomaar een mening', dat is iets waar iedereen met verstand van zaken inmiddels toch wel van overtuigd is. Dat hoeft trouwens helemaal niet bij een ander bedrijf, maar kan vaak uitstekend binnen dezelfde organisatie. Andere of meer verantwoordelijkheden, een nieuw team of wat dan ook maar. Zeer verfrissend. Dat zou iedere werkgever zijn medewerkers moeten gunnen.

Gefeliciteerd !

Wat een goed nieuws in je eigen draadje

aanvulling

En ik vind het ook volstrekt logisch dat een werkgever zich extra positief uitlaat over medewerkers die zich tot het einde toe inzetten. Of het nu gaat om een vrijwillig of minder vrijwillig vertrek. Natuurlijk snap ik dat het (zeker bij niet vrijwillig vetrek) lastig is. Maar zolang je niet wordt ontslagen vanwege je functioneren, zie ik eerlijk gezegd niet zo in waarom je niet zou doorwerken.

nou ijsvogeltje

"..zie ik eerlijk gezegd niet zo in waarom je niet zou doorwerken"

Misschien omdat je een andere baan zult moeten zoeken? En je liever niet eerst in de WW terecht komt, bijvoorbeeld?

Karin*

Wow, fijn zeg. Van harte!

Oh en ijsvogeltje

Het is ook vooral de toon van Anneke. De manier waarop ze over 'personeel' praat, ook al eerder in dit draadje. Dan denk ik: wat hoor jij verschrikkelijk NIET in zo'n functie.
Wellicht wordt ze zelf nog eens ontslagen, ik denk dat dat heel leerzaam zou zijn.

Jippox

"Misschien omdat je een andere baan zult moeten zoeken? "

Als werkgever zou ik er alle begrip voor hebben dat iemand aangeeft tijd voor solliciteren te willen hebben. Om in werktijd een gesprek te willen voeren, of eens een middagje brieven te willen schrijven. Het gaat mij meer om de inzet en de houding; ik heb daar wel grote verschillen in meegemaakt. Ik kan het bijzonder waarderen als een collega in ieder geval de moeite neemt om zijn werk netjes af te ronden en over te dragen. Dat is niet vanzelfsprekend heb ik ervaren: sommigen laten alles uit hun handen vallen en weigeren zelfs om hun werk over te dragen. Daar heb ik dan wel moeite mee hoor. En dat heeft voor mijn gevoel niet zo veel te maken met 'ik heb tijd nodig om te solliciteren'.

"Het is ook vooral de toon van Anneke. De manier waarop ze over 'personeel' praat, ook al eerder in dit draadje. Dan denk ik: wat hoor jij verschrikkelijk NIET in zo'n functie."
Maar dat is toch interpretatie, dat is hoe jij haar woorden inkleurt. Ik vind dat ze helemaal geen rare dingen schrijft. Gewoon zakelijk, zoals zoveel werkgevers of managers dat zullen doen.

Hè

wat een nare reacties op Anneke. Ze vertelt misschien niet een leuke boodschap, maar dat is het nooit als het om ontslag gaat. Alleen, uit haar postings geeft ze aan dat het wederzijds zuur was: eerst voor de werknemer, maar uiteindelijk ook voor de werkgever die niet graag goede werknemers laat gaan. En ze geeft aan dat ze allemaal krijgen waar ze recht op hebben, alleen de positieven een beetje meer. Doe je die anderen niet te kort mee toch?
Ik weet uit ervaring dat ontslag heel erg akelig is en veel verdriet mee kan brengen. Dus dat zal ik zeker niet bagatelliseren. Maar ik vind dat Anneke er met nuance en zelfs met gevoel over spreekt.

Aagje

En Karin,

gefeliciteerd met je nieuwe baan!

Aagje

slechte eigenschappen

Voor een deel heeft Anneke gewoon gelijk. Voor een deel is het ook kortzichtig. Ik denk dat je niet allemaal toppers moet willen en inderdaad zie ik ook gewoon medewerkers die al jaren hetzelfde werk gewoon goed doen, snel en efficient. Vaak als je die eruit mikt en daar anderen neerzet zie je pas goed wat er allemaal voor werk verzet is, maar dan is het te laat. Ook krijg je in zo'n sfeer inderdaad hielenlikkers en roddelaars naar boven. Dan is het als baas niet meer zo makkelijk om de echt productieve medewerkers eruit te filteren. Die zijn namelijk bezig met hun werk en niet met jou te pleasen. Ik denk dat het iets ingewikkelder in elkaar zit.
Maar inderdaad doe je dan niet mee aan zo'n politiek spelletje dan heb je het in veel gevallen gewoon veel moeilijker.
Een goede baas ziet daar doorheen hoop je dan. Maar feit is dat ook iedereen om mij heen zich voor de buitenkant zit op te doffen en bang is voor zijn of haar baan.
Helaas ben ik ook mijn werk kwijtgeraakt. Maar wel tot het laatste moment doorgewerkt. Ik heb het me maar niet persoonlijk aangetrokken. Om mij heen verdwenen tientallen tot honderden medewerkers. Het is niet anders. Al ga je op je kop staan.

IJsvogeltje

Ik heb dan ook gezegd dat het afhangt van de reden van het ontslag. Is dat echt zuiver via een eerlijk systeem tot stand gekomen, duidelijk vanwege financiele problemen, waardoor je het echt niet als persoonlijke 'aanval' kunt opvatten? Zo ja, dan is het netjes om je werk normaal te blijven doen tot vertrek. Heeft men voor een oneerlijk systeem gekozen en je echt weggewerkt dmv plotselinge negatieve rapportages en beoordelingen, werkzaamheden aan te bieden waarvan duidelijk is dat die niet tot je beste resultaten zullen leiden e.d., dan vind ik het niet vreemd als een vertrekkende werknemer niet tot het einde toe volledige inzet kán vertonen. Lees dit bijvoorbeeld eens, of google zelf op 'werknemer wegpesten': http://pesterijen.blogspot.nl/2010/01/technieken-van-managers-om-je-buiten-te.html. Verbazingwekkend dat managers deze methode open en bloot toepassen, die van mij wel in ieder geval, en dat het nog werkt ook. Kwestie van 'wie heeft de langste adem'. De manager ondervindt er geen stress van, dus die lijdt er niet onder, de werknemer wel. Dus 2 keer raden wie de langste adem uiteindelijk heeft. En dit komt vaker voor dan je denkt.