Dringend advies nodig [kind beschuldigd van seksueel misbruik

Ontzettend lang verhaal. Sorry. Omdat ik advies wil, en misschien omdat ik het van me wil afschrijven.

In November 2014 heeft de moeder van een klasgenootje van onze zoon van 8 hem beschuldigd van een zeer ernstig delict: mijn zoon zou dit jongetje seksueel misbruikt hebben tijdens het omkleden bij de gymles. Dit zou om orale seks onder dwang gegaan zijn.

Dit jongetje zat net op school (wij weten dus ook niet wie het is, want we hebben hem of zijn ouders nooit gezien) en heeft in totaal zo’n 2 weken op school gezeten. In die tijd begon de griepgolf, en is mijn zoon ook nog een week ziek thuis geweest geveld door griep. Hij heeft hem effectief dus een weekje meegemaakt.

Karakterschets: onze zoon is geen agressief of dominant kind. Hij is niet stiekem of gemeen, ligt goed in de groep, heeft veel vriendjes en speelafspraken met zijn klasgenoten, is nog helemaal niet met seks bezig, hij kent deze handeling dan ook niet, heeft nooit problemen met andere leerlingen, is aardig tegen iedereen en heeft geen ruzies. Kortom, iedereen stond perplex van deze melding. Het is gewoon geen jongetje dat een ander ergens toe zou dwingen. Dat zit er gewoon niet in.

De school is vrij klein en beschermend naar de leerlingen. Tijdens de gymles zitten er zo’n 3 klassen in een relatief kleine kleedkamer zonder donkere hoekjes of iets dergelijks. Er waren tevens 5 leerkrachten aanwezig, en die kleden zich om bij de kinderen. Na deze melding (voor wij erover werden geïnformeerd) hebben de leerkrachten meteen een overleg gehad, daar kwam uit dat niemand begreep hoe dit gebeurd zou kunnen zijn, hoe ze er ook naar keken, hoe vaak ze alle stappen van de dag ook door namen.

De dag voor ons: onze zoon is om 10 voor 9 bij de sportschool afgezet door zijn vader, hij heeft hem naar zijn vriendjes zien lopen (een vrij hecht groepje van pak en beet 5 jongetjes) waar hij even tikkertje mee speelde, en daarna zijn ze met zijn allen boven gegaan, ze hebben zich als groep omgekleed en zijn de zaal in gegaan als groep. Dit is de normale gang van zaken en wordt dan ook bevestigd door de leerkrachten.

Een van de leerkrachten checkt de kleedkamers, en iedereen was stipt om 9 uur in de zaal. Voor toiletbezoek moet toestemming gevraagd worden, dus als deze jongens, op welke tijd dan ook, samen bij de toiletten geweest waren hadden de leerkrachten dit geweten. Na de les kleden ze zich als groep weer om en gaan daarna lopend met zijn allen naar school.

Tevens had onze zoon zijn rechterhand in het verband. Hij was een paar weken daarvoor met zijn vinger tussen de autodeur gekomen en had vrij serieus letsel: zijn vinger was zwaar gekneusd en zijn nagel was aan het loslaten. Het verband werd regelmatig op school door zijn juffen verschoond. Hij is rechts, en heeft ook last van hypermobiliteits-syndroom waardoor zijn spierkracht erg slecht is en waarvoor hij jaren fysiotherapie heeft gehad. Hij had dus amper 5 minuten om zich met 1 hand om te kleden, en daarna zou hij dan nog een jongetje in een drukke kleedkamer hebben moeten ontdoen van zijn ondergoed of sportkleding om hem oraal te bevredigen. Weer begrijpen het niet.

We stonden perplex, en nog steeds. Dit is zo’n bizar verhaal, en staat zo ver van onze wereld af. Het is zo afschuwelijk en slopend als je als ouders gedwongen wordt om op zo’n manier naar je 8-jarige te kijken en je te moeten bedenken “zou hij dit gedaan kunnen hebben?”. Hoe we er ook naar keken en kijken, het blijft bij: “Hoe dan in Godsnaam?”.

Wij hebben dit uiteraard voorzichtig besproken met onze zoon, hebben niet alles verteld in eerste instantie omdat we het te heftig vonden, en hij was in shock. Pure verbazing en daarna machteloze paniek: “Maar ik heb niets gedaan, mam. Ik heb hem niet eens gezien! Het was een gewone donderdag. Vraag het dan aan de anderen!”. Hij heeft hier nog een flinke tijd last van gehad omdat hij zich af ging vragen of hij hem dan per ongeluk aangeraakt zou kunnen hebben tijdens het omkleden, en toen heb ik hem wat meer verteld omdat hij moest weten dat dit niet iets is dat hij per ongeluk gedaan had kunnen hebben. Dat was heel heftig. Zijn gevoel van basisveiligheid is heel erg aangetast hierdoor, en op aanraden van de huisarts hebben we hem verder buiten de loop gehouden. We waren bang dat dit schadelijk zou kunnen zijn, maar hij wordt gelukkig goed begeleidt hiermee.

Afijn, de moeder plaatste deze melding dus bij de directrice, gaf er geen details of zelfs maar een datum bij. Dit zou er gebeurd zijn, en verder wist ze niets. Wij hebben aangegeven hierover uiteraard in gesprek te willen gaan. Dit soort dingen moet je serieus nemen, het zijn jongetjes in ontwikkeling en je bent ook aan het jongetje van de melding verplicht om serieus ernaar te kijken. Had ik ook gewild als het verhaal andersom geweest was.

Dat wilde de moeder dus niet. Ze wilde eigenlijk niets. Ze wilde hier ook niet over met haar zoon praten om details naar boven te krijgen. Ook mocht de schoolpsycholoog niet met hem praten, terwijl wij zoiets hadden van ‘laat de psycholoog dan met beide kinderen praten’, dan komt er misschien duidelijkheid in dit verhaal. Er mocht van haar geen onafhankelijke psycholoog in de arm genomen worden, niets. Ze heeft meteen haar kind van school gehaald en liet verder niets meer horen. Ze dropte een bom en ging weg, zegde afspraken af en ga zo maar door.

Flinke stap naar 3 en halve maand later.

Toen stond opeens de zedenpolitie op school, en bleek dat de moeder daar een officiële melding had geplaatst. Het verhaal was nog steeds even onduidelijk: zonder datum, details of wat dan ook. Alleen hoorden wij nu als ouders wat meer informatie over het oud-klasgenootje. Het blijkt te gaan om een eenoudergezin met een nogal problematisch jongetje die op talloze scholen heeft gezeten voor hij hier zo’n 2 weken neerstreek. Slechte impuls-controle en erg agressief naar andere kinderen toe, waarbij hij in de 2 weken dat hij op school zat zelfs klasgenoten heeft bedreigd met een stoel. We schrokken enorm. Nu begrepen wij pas waarom onze zoon hem een ‘boos jongetje’ noemde en zei dat hij niet eens met hem speelde in de pauze. Die houdt niet van ruzie.

De moeder heeft haar zoon meteen van school gehaald, en voor wat wij begrepen bij de zedenpolitie wordt hij sindsdien op iedere andere school geweigerd, dus zit hij blijkbaar al die maanden thuis.

De school heeft in het gesprek met de zedenpolitie aangegeven dat dit gewoonweg niet gebeurd had kunnen zijn, maar er lag een melding en protocol is protocol, dus de zedenpolitie moest dit ook melden bij het AMK die daarop een onderzoek naar de thuissituatie moet instellen. Hoe vervelend en stressvol dit ook voor ons als ouders was, we begrijpen wel dat er zo’n systeem moet zijn voor de veiligheid van kinderen dus wij hadden zoiets van 'onderzoek maar'. We hebben meteen een gesprek aangevraagd met de zedenpolitie omdat we talloze vragen hadden over deze melding.

Tot onze stomme verbazing konden ze ons niets vertellen en bleek dat het verhaal nog steeds even onduidelijk was als begin november: zonder data, duidelijke plaats of details over hoe en waar dit gebeurd zou moeten zijn. Ze hebben alleen de moeder gesproken. De zedenpolitie gaf aan er verder niets mee te kunnen, het was al vrij lang geleden, het zijn kinderen onder de 12 jaar en die kunnen niet vervolgd worden. Ze gaven aan het een apart verhaal te vinden en niet te begrijpen waarom de moeder niet met zoon in gesprek wilde, niets meer liet horen en dan na ruim 3 maanden wel naar de politie ging. Ze hebben besloten dat op basis hiervan het gezin van het klasgenootje ook onderzocht zou moeten worden, wat ik als moeder een fijn idee vindt want kinderen van 8 horen het concept ‘seksuele handelingen onder dwang’ niet te kennen in hun wereld.

De dag erop hebben wij zelf contact opgenomen met het AMK om een afspraak te maken. Met lood in onze schoenen en het zweet in onze handen. Wat een wereld van stress kom je dan in. Kort hierna werden we teruggebeld, hebben telefonisch gesproken met een vertrouwensarts, ons verhaal kunnen doen en toen gaf het AMK aan de melding niet te zullen accepteren. We hadden volgens het AMK zeer adequaat gehandeld, wisten de juiste wegen te bewandelen, en was er geen reden om aan ons als ouders te twijfelen. Voor zover wij begrepen stopt het onderzoek niet voor het andere gezin.

En dat was het dan. Zo onverwachts als het begon is het ook weer afgelopen en blijven wij achter met een knagend gevoel en malende gedachten.

Nog afgezien van de ongelooflijke stress en ellende waar wij de afgelopen 3 maanden doorheen gegaan zijn, heeft onze zoon van 8 nu dus een aantekening bij de zedenpolitie voor iets dat hij niet heeft gedaan. Deze aantekening blijft jaren staan.

Hoe gaan wij hiermee om? Al zijn er verder geen stappen ondernomen we hebben het gevoel dat er geen duidelijke uitkomst is en onze zoon niet is vrijgepleit. Het moet toch niet zomaar kunnen dat een jongetje van 8 voor aanrander wordt uitgemaakt door iemand die weigert mee te werken aan er achterkomen of er iets gebeurd is en wat dat zou zijn dan?

Is er iets dat wij hieraan kunnen doen, en kunnen wij aangifte doen tegen deze moeder? Zijn er gerechtelijke stappen die wij kunnen ondernemen? Wij willen zo graag eerherstel voor ons kind, hij is voor aanrander uitgemaakt en belasterd en beschadigd. Hij verdient dit niet en hij mag gewoon zijn jonge leventje niet met zoiets op zijn naam beginnen.

Wát kunnen wij doen?