2500 netto per maand weinig?

In de ideale wereld

In de ideale wereld had ik natuurlijk ook een hypotheek/huur van 500 euro, en hoefde ik ook niet 600 per maand te betalen aan 'in het verleden gemaakte fouten'. In die ideale wereld kan ik wel voor minder dan 2500 rondkomen.
Zoals Jamie hierboven ergens al zegt, als die 2500 eigenlijk 2750 is, er staat een berg geld op de bank, en de huur is een schijntje, dan is het prima te doen. Zou ik nog steeds niet minder dan 0,8 gaan werken overigens, dat vind ik toch wel het minimum in mijn baan.

dit draadje doet mij ergens aan denken

Jaren terug moest mijn schoonzus onverwacht 's middags op kantoor zijn. Zij werkte toen 28 uur maar ook een flexibele werkgever en kon altijd haar kinderen zelf van school halen. Maar dit keer niet. Dus ze belt de moeder van eem vriendje van haar zoon. Jongens speelden vaak met elkaar en legt de situatie uit en vraagt of zij op die middag haar zoon uit school mee naar huis kan nemen. Haar reactie was. Nee. Ik heb ervoor gekozen om thuisblijfmoeder te zijn en ik wil niet de problemen van werkende ouders oplossen.

Achteraf moeten wij erom lachen en zagen wij haar als een behoorlijk gefrustreerde moeder. En een zeldzaamheid.

Als ik hier nu lees, lees ik zulke akelige veroordelingen over werkende ouders. Armoe. Rijkdom. Je moet er altijd zijn etc. etc. Al die jaren heb ik gedacht dat wij in nederland aan het veranderen zijn. Maar als ik dit lees betwijfel ik dat.

Ooit gehoord van leven en laten leven. Ik begrijp werkelijk waar niet waarom iemand überhaupt ergens iets van zou moeten vinden.

Vlinder

"Ik begrijp werkelijk waar niet waarom iemand überhaupt ergens iets van zou moeten vinden"

Vind jij echt helemaal nooit ergens iets van? Nou ja, in ieder geval heb je wel een mening over mensen die ergens iets van vinden

jippox

Ik vind heel veel maar ik lever geen commentaar op beslissingen van anderen. Of op het schoolplein opmerkingen maken over andere kinderen.

Of van die ter loopse opmerkingen als goh. Jij werkt wel veel zeg. Of. Verveel je je niet als je de hele dag thuis bent. Je weet wel. Van die vragen waar ook behoorlijk wat commentaar in verborgen zit.

Doe ik ook niet

ik vind er wel wat van en hier uit ik dat.

Als mensen ervoor kiezen om beide ft te werken en kinderen te krijgen, dan moeten ze dat lekker zelf weten. Ik begrijp het alleen niet en ik zou er nooit voor kiezen indien er een keuze was.

En dat mag

Je mag het ook best niet begrijpen. Ik heb alleen het idee dat er toch nog meer (al dan niet uitgesproken) kritiek is van niet/weinig werkende ouders op veel werkende MOEDERS dan van veel werkende ouders op niet/weinig werkende ouders. Ik denk werkelijk niets anders over een niet/wel/veel/weinig werkende moeder dan over een niet/wel/veel/weinig werkende vader. Ik zou niet willen ruilen met een niet werkend persoon, dat dan weer wel. Ik heb ook wel eens van een schooltijdenwerkende moeder te horen gekregen dat ze me toch echt niet benijdde. Best een beledigende opmerking, dus ik heb geantwoord dat dat gevoel geheel wederzijds was (wat zij natuurlijk niet geloofde want zij vond dat ze best of both worlds had).

Ik vond het in dit draadje wel bijzonder (tja, wat is het eigenlijk, niet grappig, best schokkend, niet verrassend) om te lezen dat er toch iemand uit zijn fatsoen schoot en een andere moeder ervan beschuldigde de belangen van haar kinderen ondergeschikt te maken. Ik wist natuurlijk wel dat dat soort verwijten bestaan, maar ze worden zelden zo keihard uitgesproken. Of hooguit op een manier waarop ik ze dan niet serieus kan nemen als 'wij hebben geen kinderen gekregen om ze te dumpen'.

Das wat anders Paddington

Ik zou daar ook niet voor kiezen. Maar:
A. Ik heb wat te kiezen, en
B. Dan hoef ik nog niks te vinden over mensen die daar wel voor kiezen.

Enne Jippox: vinden is wat anders dan ergens een mening over hebben. Oordelen en veroordelen enzo.
Dat het mijn keuze niet is, zegt iets over mij, niet over een ander....

katniss

"...om te lezen dat er toch iemand uit zijn fatsoen schoot en een andere moeder ervan beschuldigde de belangen van haar kinderen ondergeschikt te maken"

Ik wil er toch nog even op reageren, al weet ik dat het zinloos is. Ik heb nergens iemand 'beschuldigd' ik zei: "ik proef weinig wat gaat over het belang van de kinderen…" en dat ging over een hele reeks aan berichten.

Dus: ik haal het er niet uit, uit die reacties. Ik zeg niet dat het er niet is, ik zeg niet dat het fout is, ik zeg alleen dat ik het niet zie op basis van hetgeen iemand beschrijft.

Ik vind het dan weer vrij onfatsoenlijk (van jou en anderen in dit draadje) om keer op keer mijn woorden te verdraaien of uit hun verband te rukken, mij woorden in de mond te leggen die ik nooit heb gebruikt en mij een zogenaamde mening in de schoenen te schuiven die ik helemaal niet heb.

Ginny

Ik zie niet zo veel verschil tussen 'iets vinden' en 'een mening hebben'. En ik dring never nooit ergens iemand ongevraagd mijn mening op, maar ik dacht dat het hier een discussie forum was waar je juist meningen uitwisselt.
Als iedereen dan heel erg geen mening gaat zitten hebben, wordt het wel een beetje saai

Ik oordeel en veroordeel niet trouwens, dat maken anderen ervan.

katniss

Misschien staan sommige dingen er zo, omdat ik mij niet goed uitdruk. En misschien lezen sommige mensen ook wel dingen die er niet zo staan, omdat ze het lezen met een bepaald beeld in hun hoofd. Geschreven tekst enzo, het blijft lastig.

Maar, ik ben blij dat we het toch nog eens zijn, en dank voor je sorry, dat waardeer ik erg.

Het is normaal

Om je eigen situatie het meest ideaal te vinden is gewoon normaal. Te wensen wat je hebt geeft je meer zelfvertrouwen dan te wensen wat je niet hebt.
Ik heb een vriendin die niet hoefde te werken en die zag dat bij mij thuis meewarig aan, was ook wel iets teveel. Maar ik had die periode zonder werk ook veel moeilijker doorgekomen. Door mijn werk had ik veel steun van volwassenen en afleiding van de huizenhoge problemen met mijn thuissituatie en de kinderen. Dat had ik niet zonder werk willen doen.
Gewoon willen wat je zelf hebt, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat een standaard zou moeten zijn voor anderen. Maar de verleiding is groot om dat wel te vinden. Het heeft allemaal voor- en nadelen.
Mijn kinderen hebben op een goede creche gezeten en dat heeft ze ook goed gedaan, die regelmaat en de volle aandacht en het voorbeeld van de andere kinderen. Dat was thuis ook een stuk moeilijker geweest om die vanzelfsprekende voorspelbaarheid zo vast door te zetten.
Ik had liever wat minder gewerkt omdat ik er zelf bijna onder doorging, maar lievere koekjes worden niet gebakken, dus je doet het er maar mee.
En je telt je zegeningen. Ik had lieve familie en vrienden die mijn kinderen ook opvingen als dat nodig was. Of als school of opvang teveel bleek. En ik kon flexibel met mijn werk omgaan als ik ergens moest zijn of als er weer eens een crisis was.
Ik heb nog steeds vrienden dankzij mijn werk die mijn situatie uit die tijd kennen en die mij zelfvertrouwen geven en die met mij genieten hoe het nu gaat.

Je eigen situatie het meest ideaal vinden

Op zich snap ik wat je bedoeld AnneJ maar toch triggert het iets bij mij. En je schrijft het zelf ook (dus ik val jou niet ermee aan ofzo. Moest er gewoon aan denken) niet iedereen heeft evenveel te kiezen in zijn leven. De één heeft nou eenmaal meer de wind in zijn rug dan de ander. Binnen je mogelijkheden creëer je -hopelijk- allemaal de -naar het inzicht van dat moment- meest ideale situatie. Maar de één heeft nou eenmaal meer mogelijkheden daarin dan de ander. Als je ik de basis financieel onafhankelijk bent omdat je ouders dat zijn/waren of je een partner trouwt die je dat biedt heb je een andere uitgangspositie dan wanneer jouw inkomen broodnodig is om de vaste lasten te betalen. Hetzelfde met gezondheid, aanleg voor bepaalde dingen die je arbeidsmarktpositie verbeteren etc.
Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik een allergie heb voor mensen die doen alsof dat soort geluksfactoren prestaties van hun kant zijn. Fijn als je blij en content ben met je geluk maar je bént niet beter omdat je het beter hébt.

Wel menselijk Ely

Dingen die goed gaan aan je eigen prestaties toerekenen en dingen die fout lopen aan anderen wijten is wel heel menselijk en geeft je ook zelfvertrouwen. Als je dat ook maar met een korrel zout weet te nemen denk ik dan. Natuurlijk is het leven niet eerlijk en is niet iedereen in goede omstandigheden.

klopt Ely

'Binnen je mogelijkheden creëer je -hopelijk- allemaal de -naar het inzicht van dat moment- meest ideale situatie. Maar de één heeft nou eenmaal meer mogelijkheden daarin dan de ander.'

Klopt. Maar het schijnt heel menselijk te zijn om je beslissingen (alle beslissingen, ook die je tegen je zin neemt) achteraf voor jezelf 'goed te praten'. Iets met cognitieve dissonantie, de onvrede die je voelt als je een beslissing neemt die eigenlijk strijdig is met je eigen overtuiging, waarden of normen. Die onvrede zorgt er voor dat iemand zijn mening onbewust herziet om de beslissing beter in overeenstemming te brengen met diens wensen.

Heel nuttig

Tsja

Het achteraf g

Zelfde situatie

Hallo kostwinner,

Ook ik ben de kostwinner thuis, mijn man heeft de zorg over onze vier kinderen en het huishouden. Onze kinderen zijn 15, 13, 2 en 1 jaar.
Wij hebben er ook voor gekozen het zo te doen, net als jullie.
Precies zoals bij jullie door heeft mijn man ook bepaalde karaktereigenschappen waardoor hij minder stressbestendig is. Ons salaris ligt maar twee honderd euro hoger als dat van jullie, en ook wij zijn helemaal blij met de situatie.

Wij hebben zoals sommigen suggereerden vriendschappen verbroken omdat ze zich constant "bemoeiden" met onze financiële gang van zaken.
Mijn salaris zou te laag zijn etc etc. Je kent het allemaal wel.
Onze keuze resulteerde in een vrij kleine vriendenkring.
Al hebben we geen spijt van onze keuze, toch is het niet gemakkelijk om op onze leeftijd (40 en 37) een nieuwe vriendenschappen op te bouwen. Vo

Als ik je een advies mag geven: heb maling aan de opmerkingen, het gaat erom dat jullie gelukkig zijn."

Tussen

ik zit er precies tussen. Vriendinnen van mij met een bijstandsuitkering roepen wel eens "tjongejonge, dat doet maar...." als ik eens een weekend weg ga of ik bestel een pizza. Anderen, en dan vooral ouders van vriendinnen van dochter, kunnen niet begrijpen dat ik kan leven van dit inkomen en vinden het vreselijk dat ik wel eens een soort begroting moet maken voor de vakantie. En dat ik in een appartement zonder tuin woon, 2,5 ton....
Eigenlijk moet je niet over geld praten, dat verpest een hoop, ik hou nl best veel van al die mensen.
Ik heb nu een vriend met hetzelfde inkomen, dat praat wel makkelijker over geld

Kostwinner

Het is maar net vanuit welke positie je erover praat. Ik vind 2500 euro veel. Hádden wij dat maar! (zeg ik zonder afgunst in jouw richting hoor! Het zij zo.) Iemand die er veel warmer bij zit zal zich afvragen hoe je iedere maand uitkomt met je geld. Dus wat het geld zelf betreft moet je gewoon doen waar jullie je tevreden bij voelen. Of het verstandig is dat je man zich volledig van de arbeidsmarkt heeft teruggetrokken is een ander verhaal. Ik zie aan ons ook dat het zomaar over en uit kan zijn voor een kostwinner. Dan krijg je 70 procent van je laatste inkomen en dan zal degene die thuis zat de rest bij moeten verdienen. Nu zou ik eigenlijk de kostwinner moeten zijn, maar ik zit in de ww en daarmee onder het inkomen (wia) van mijn man.

Er valt toch niet zoveel over te zeggen?

Ook heel erg afhankelijk van waar je woont. Woon je ergens in een uithoek, dan heb je voor een ton een heel aardig huisje. Woon je in de randstad dan heb je voor een ton en 2-kamer woninkje en meestal nog in een vreselijke buurt.
M.a.w.: wat zijn de maandelijkse woonlasten en wat heb je daarvoor? Naast uiteraard andere vaste lasten, blijft dan over wat je te besteden hebt aan eten/kleding en andere zaken. Maar nogmaals: Wat ben je kwijt aan vaste lasten voor wonen en wat voor woning is dat.

Oude

Dit is een topic uit de oude doos dat al een paar keer uit de bocht is gevlogen vorig jaar Wel leuk om na te lezen.

Charis

Wij werken allebei voltijd. Mijn man omdat hij met wat hij doet, dat niet met minder zou kunnen doen (ambitieus), veel in het buitenland.

En ik omdat er op mijn werk zoveel gedaan moet worden en ik het de leukste baan van mijn leven vind. Ik begon met halve tijd, en dan bleek ik dus altijd over te werken. Liever voltijd en het goed regelen.

Voordeel is dat ik op school werk, dus geen problemen met brengen. Mijn dochter van 5 gaat elke dag naar de naschoolse opvang, en elke dag als ik kom is het "Oh, nee, ik ben nog aan het spelen". Dus ik maak me weinig illusies over hoe leuk het voor haar zou zijn om gelijk naar huis te gaan....

En nee, ik zit niet tegen overspannenheid aan. Mijn man ook niet trouwens. Maar we maken andere keuzes. De weekenden draaien helemaal om de kinderen. Clubjes enzo. De 2 oudsten doen veel clubs op school, gelijk na school, huiswerkclubje op woensdag, donderdag softball, vrijdag italiaans (dat wilde de 2e heel graag). We hebben weinig priveleven of sport zelf. Alles gaat om werken en de kinderen, en dat is nu prima zo. We wonen ook in het buitenland, dus hebben verder geen verplichte verjaardagsbezoeken enzo.

En we hebben thuis een wasmachine, droger, vaatwasser, laten boodschappen thuis bezorgen (hoezo op zaterdag boodschappen doen?) en een beperkt aantal kinderen. Wat ik van mijn oma hoorde over haar jeugd, was dat haar moeder nooit tijd had, want die was thuis echt aan het werk met 8 kinderen. De vrijdag was de hele dag wassen bijvoorbeeld. Dan heb ik toch een hoop meer tijd voor mijn kinderen. En ik ben gelukkig. En mijn kinderen ook.

En als een kind ziek is dan werk ik of mijn man gewoon thuis.

Ik ben ook 2 jaar thuisgebleven, omdat de opvang voor 2 kinderen hier duurder was dan mijn salaris. Ik heb daar ook van genoten, maar ik voelde toch dat mijn wereldje wat klein was, en ik hunkerde naar wat uitdaging. Ik hou niet van huishouden, koken of knutselen, en op een gegeven moment kon ik het park echt niet meer zien.

Dat is helemasl prima als iedereen in het gezin daat tevreden mee is.
Maar het blijft eigen keuze, dus zelf oplossen, niet anderen.

Vesper Lynd

Meestal zie ik wel dat het een oude topic is, maar ik had het nu gemist ).

bieb63

Yep, een beetje leven en laten leven.

Mijn ouders waren gescheiden vroeger. Had ik helemaal geen problemen mee, totdat ik bij andere kinderen kwamen en hun ouders mij behadelden als "zielig". Mijn kinderen zijn niet zielig, en ik ben wat dat betreft blij dat ik niet in Nederland woon (al mis ik veel andere dingen). Je wordt heel snel veroordeeld als voltijd werkende moeder, zoals je hier ook weer leest.

Als een partner thuis zou willen blijven, is dat voor mij ook prima, maar ik zou wel zorgen dat de werkende partner een goede levens- en ziekteverzekering had.

Maar Bieb

Je zegt tegen dc dat ze zelf moet oplossen, dus niet anderen maar dat is toch aan die anderen? Duidelijk dat ze jou niks hoeft te vragen en dat is natuurlijk ok, jouw keuze maar het staat anderen natuurlijk net zo vrij om een andere keuze te maken.

Ely

Het ging hier om het feit dat men verwacht dat de overheid het dan oplost (overigens belastinggeld van ons allemaal..). Het gaat niet om vrienden, buren, opa's/oma's. Als die het leuk vinden: prima. Hebben ze geen zin en tijd, dan moeten ze het zeggen.
Met anderen bedoel ik dus overheid in combinatie met onbekende anderen als belastingbetaler.

Bieb

Wat bedoel je dan? Ben je tegen formele kinderopvang en kinderopvangtoeslag?

bieb

Ik betaal gewoon voor de opvang van mijn kinderen. De dichtsbijzijnde familie woont aan de andere kant van de noordzee! En wat zou de overheid voor mij moeten oplossen? Ik betaal belasting. Kinderbijslag krijgen we hier in Engeland niet (salaris man te hoog) en ik betaal de kinderopvang en clubjes.