2500 netto per maand weinig?

argh

'vind je', moet dat natuurlijk zijn. Sorry, het is nog vroeg (of nee, eigenlijk was het vooral laat gisteren…)

Poeh

Wat een discussie dit zeg. Ik heb ook een oprechte vraag aan de (bijna) fulltime werkende moeders met een partner die ook fulltime werkt.

1. Werk je om financiële redenen, zeg maar de two-income trap? Of word je helemaal happy van je werk en is het een zeer bewuste keuze?

2. Hoe dicht zit je tegen overspannenheid aan omdat je alle ballen in de lucht moet houden?

Wat ík in mijn omgeving vooral zie is de 'two-income trap' en 'ja, ik vind het erg zwaar om werk en zorg te combineren'.

Angela67

Dat klinkt idd ideaal. Maar daarmee geef je toch ook aan dat de ideale situatie is als beide partners parttime kunnen werken?

Ik denk dat iedereen het fijner vindt als er een balans bestaat tussen family time - work time - me time.

Kan best dat mensen om wat voor omstandigheden dan ook andere keuzes maken, maar ik snap niet dat het voor sommigen zo moeilijk is om dat te erkennen.

Zo is de situatie hier: ik werk 24 uur en man 40 uur. In mijn ogen zou het ideaal zijn als wij beiden 28 uur zouden kunnen werken. Werk is ook niet zaligmakend toch? Alleen verdient man 4-5 keer zoveel als ik, dus ja... Volgens Charis de two income trap en dat is misschien ook wel waar, maar omdat ik 24 uur werk en na schooltijd vrij ben is er toch voldoende aandacht voor de kinderen en een zekere financiële vrijheid.

thuis werken

Overigens werkt mijn man vrijwel geheel thuis en dat geeft wel vrijheid m.b.t. halen/brengen van de kinderen, maar dat betekent niet dat hij een zwemles voor zijn rekening neemt. Er moet wel gewerkt worden en zijn agenda staat vol met online meetings. Dat dat flexibele werken is fijn, maar betekent niet altijd dat je je agenda helemaal vrij kunt inplannen. Was het maar zo. Wellicht als je alleen administratief werk doet dat het wel kan.

krullevaar

Voor ons is dit ideaal; maar voor jippox zou dit niet ideaal zijn. Want ja ik mis toch dingen en mijn man ook. Sterker nog, oudste gaat naar huiswerkbegeleiding terwijl ik soms thuis ben .

Helemaal raar natuurlijk in het licht van de discussie dat je pas optimaal geniet als moeder als je altijd er bent voor je kind . . .

Zo zie je dus maar dat als je vrij kunt kiezen, dat je dan het meest ideale kiest. Als je niet vrij kunt kiezen dan doe je het op de manier die dan het beste is volgens jezelf. En niet volgens een ander.

Dus ja, wij zouden het redden op 1 salaris. Maar dat willen we niet . . .

gr Angela

Angela

Wil je me alsjeblieft geen dingen in de mond leggen die ik nooit gezegd heb? (Zoals: "dat je pas optimaal geniet als moeder als je altijd er bent voor je kind")

Charis

1. We zouden van 1 inkomen rond kunnen komen (met name als het om mijn inkomen zou gaan) maar het zou krap worden. Ik vind het prettig om niet elke cent om te hoeven te draaien, onze kinderen de ruimte te geven om hobbies uit te oefenen, regelmatig op vakantie te kunnen en onze familie verder weg financieel te steunen als dat nodig is. Het is dus deels vanwege financiele reden dat we allebei fulltime werken. We zouden echter van minder uren ook rond kunnen komen. Dus de andere reden is dat ik mijn werk heel leuk vind en dat het lastig is om deze baan part-time uit te voeren. In dit werk is fulltime werken veel fijner omdat alle administratieve beslommeringen niet minder worden als je parttime zou werken en de leuke kanten van het werk dan veel minder aan bod zouden komen.

2. Ik ben zeker niet overspannen. Ik vind mijn leven nu niet extreem druk en intensief. Ik heb wel een paar keer een periode gehad dat ik het niet meer bij kon houden maar dan was er altijd een oorzaak zoals revalidatie na een ongeluk, zeer ziek kind, emigratie... Als zoals nu het allemaal redelijk verloopt met de kinderen en op werk dan is fulltime werken niet extreem vermoeiend.

Ik

Ik werk pt en man ft, wij vinden het prima zo. Zouden we financieēl gezien meer geld nodig hebben dan zou ik zeker proberen ft te gaan werken. Ik ben ook jaren tb moeder geweest, was relaxed maar ook wel wat saai. Ik werk omdat ik het leuk vindt en zeker ook voor het geld.

Ik vind het niet meer van deze tijd om tb moeder te zijn, dat vond ik al toen ik zelf helemaal thuis was en wat vrijwilligerswerk deed toen zoon naar school ging.
Ik kan me prima verplaatsen in moeders die pt en ft werken, fijn een leven naast je kinderen en de stofzuiger.

Als tb moeder werd ik ook wat naamloos, ik was voornamelijk "de moeder van....". Het speel- en opvang adres, ik had toch tijd zat, blijven eten was ook geen probleem. Was een leuke tijd, best wel luxe, maar niet tot mijn pensioen.

Voorbeeld

Mijn middelste dochter heeft jaenlang op ballet gezeten. Een hobby waar ik weinig mee heb. Mijn moeder is echter dol op ballet. Dus dat ballet was echt iets tussen oma en kleindochter. Mijn moeder ging vaak mee naar de lessen halen en brengen. Oma ging mee balletspullen uitzoeken. Oma ging samen met haar naar balletvoorstellingen. Ze lazen samen balletboekjes. Natuurlijk kwam ik ook kijken bij de uitvoering en bij de open les maar ik was hier wat minder bij betrokken. Wat helemaal niet erg was want dit was iets speciaals wat ze samen met oma had.

Jippox / rijkdom

Jouw grootste rijkdom lijkt te zijn (correct me if I'm wrong) dat jij niet hoeft te werken zodat jij 24 uur per dag van je kinders acties kan genieten. Mijn grootste rijkdom is dat niet. Dus daarom zeg ik: de verdeling die wij gekozen hebben vind ik ideaal, want dat benadert mijn definitie van 'rijkdom' (zoals je wilt) beter.

Voordat je de term rijkdom introduceerde begon je met "armoe" als het niet kon of gewenst was zoals bij jou. De term rijkdom is gelukkig positiever, maar maakt ook duidelijk dat jouw definitie niet de mijne is.

Dus als we het daar over eens zijn, leggen we elkaar niets in de mond

gr Angela

ps mis je nog ergens in mijn reacties het 'kindbelang'? want daar viel ik ook nogal over, dat je Jaina's bijdragen zo afserveerde met de mededeling "Ik proef erg weinig 'belang van de kinderen' terug in alles wat je schrijft".
Ik vind dat je er vanuit mag gaan dat iedere ouder het kindbelang voor ogen heeft, wie ben jij om daaraan te twijfelen?

andere volwassenen

Inderdaad belangrijk, regelmatig contact met meer volwassenen dan alleen de eigen ouders. Mijn kinderen gaan geregeld uit logeren of dagjes weg met familie of goede vrienden van ons. Oma, ooms en tantes etc komen kijken bij sportwedstrijden, afzwemmen, optreden op school enz. enz.

Dat soort contacten en betrokkenheid is er niet alleen als je werkt natuurlijk.

Charis

#243
Wat mij wel tegen de borst stuit is waarom je dit expliciet aan moeders vraagt. En niet aan vaders.

Caris

Je vraagstelling is nogal subjectief: 'hoe dicht zit je tegen overspannenheid aan?'. Ik denk dat je daarom zo weinig reacties op je vraag krijgt. Ik voel mij ook niet geroepen om te reageren.

Charis

Ik werk omdat ik dat normaal en vanzelfsprekend vind. Soms vind ik het leuk, soms minder, maar het is nooit in me opgekomen om niet te werken.
Ik zit totaal niet tegen overspannenheid aan. Het gaat over het algemeen vlotjes. Mijn huis is waarschijnlijk minder aan kant dan dat van de gemiddelde huisvrouw, maar dat zou misschien net zo zijn als ik huisvrouw was

Jippox

Het is letterlijk rijkdom omdat wij veel werken en ook rijkdom omdat wij beiden veel thuis zijn! Zoals ik eerder schreef ongeveer 3,5. Uur oppas per week, max 15 uur per maand meestal minder.

Het is dus geen oordeel wat ik op schrijf, wij zijn rijk, letterlijk en figuurlijk en dat is zo, dat vind ik niet alleen, maar ook de overheid, omdat wij buiten alle toeslagen vallen (terecht!) en veel belasting betalen. (Ook terecht!) en omdat wij bijna geen oppas nodig hebben en er dus veel zijn voor de kinderen, ondanks een ft en 0.8 baan.

Charis

Ik werk echt omdat ik het leuk vind, wij hebben een lage hypotheek en geen groot huis, dus op 1 salaris van mij of man kunnen we ook leven.

Nee ik ben niet half overspannen, ik krijg enorm veel energie van mijn werk, vind het leuk en heb er plezier in dat zorgt ervoor dat ik thuis ook gezellig ben.

Wat is rijkdom? Wat is armoe?

Toen wij kinderen kregen, zat ik in de WAO. Ik ervoer dat toen als een geluk bij een ongeluk. Ik had alle tijd om bij de kinderen te zijn. Ook mijn man vond dat de ideale gang van zaken. In dat opzicht waren we toen nog wat 'ouderwets' in de rolverdeling. Ik ervoer het tóen als rijkdom en een luxe dat ik bij mijn kinderen kon zijn. Zonder een eigen inkomen had dat echter niet gekund. Op een gegeven moment móest ik werken. Ik was uit de WAO gekeurd en de financiën waren door de jaren heen bedroevend slecht geworden. Toen kwam ik er achter hoezeer ik de omgang met collega's had gemist. Als je thuis zit, lijkt je leven wel heel vol, zo rond je kinderen en je partner, maar waar blijf je zelf? Het is al eerder gezegd, zag ik in deze lange draad. Je verdwijnt een beetje in de grijze moedermist als je niets meer echt voor je zelf hebt. Dat geldt overigens niet alleen voor een tbm, maar ook voor ongewild werkloze mensen. Je wereld is toch kleiner, de gespreksonderwerpen blijven een beetje steken bij wat de ánder gedaan heeft die dag. Ook de verhalen over wat jezelf gedaan hebt, gaan al snel weer over de kinderen. Als je werkt, is er een wereld waar je partner zich niet in beweegt en kan het leuk zijn om daar over te vertellen. Mijn man en ik werden elkaars collega. Je zou zeggen dat dat dan opnieuw saai kan worden, maar de belevenissen op het werk leverden toch genoeg gespreksstof op. Maar behalve dat werk gespreksstof op kan leveren, is het ook goed voor je gevoel van eigenwaarde, vind ik. Dat is nog belangrijker, vind ik, dan wat je erover kunt vertellen onder het eten.

Maar goed, ik ging dus werken en toen merkte ik pas dat de rijkdom van eerder armoe was geworden. Letterlijk, maar ook figuurlijk. Als je er middenin zit heb je dat niet altijd meteen in de gaten.

Ik ben inmiddels van mening dat je je nooit helemaal terug moet trekken van de arbeidsmarkt. Is het niet voor je eigen ontwikkeling, dan wel om de deur open te houden. Ooit kan de dag komen dat je weer een eigen inkomen moet hebben en als je dat vanuit het thuismoederen gaat doen kan het aantal deuren die dan nog voor je opengaan, ontzettend tegenvallen.

De situatie bij ons, is dat ik eigenlijk de rol van kostwinner heb gekregen. Althans in de ideale situatie. Ik moet werken om ons gezamenlijke inkomen naar een leefbaar niveau te trekken. Ik vraag me weleens af wat er zou zijn gebeurd als ik vanaf mijn 18de was blijven werken, de kinderen naar het kinderdagverblijf had gebracht en daardoor een lang arbeidsverleden had opgebouwd. Ik ben van een ding overtuigd: met mijn kinderen was het ook dan wel goed gekomen.

mwah

grijze moedermist, geen eigen persoonlijkheid meer, niets voor jezelf hebben... Ik herken dat niet hoor. Ik zie en spreek ontzettend veel mensen, volg cursussen, ontwikkel mij op allerlei andere manieren. Ik heb een leuk, druk en vol leven en voel mij gewaardeerd en gezien. En ik heb ook nog zat om over te praten 's avonds

En het ligt natuurlijk ook wel aan wat voor soort werk je doet, of het nou zoveel toevoegt aan je eigenwaarde en ontwikkeling.

Kortom: het lijkt me heel persoonlijk.

Jippox

Dat laatste ben ik met je eens, een bestaan als thuisblijfmoeder staat niet gelijk aan het zijn van een suffe muts die alleen nog maar over de kinderen en het huishouden kan praten. Nou, misschien nog een beetje roddelen over de huisvrouw.

In de jaren dat ik geen baan had bleef ik wel mijn blik verbreden en heb nooit het gevoel gehad dat ik alleen maar de moeder van was. Zo zal het hebben van een baan ook niet garant staan voor interessante verhalen aan de eettafel. Ik denk dat het meer met je karakter te maken heeft dan met je omstandigheden of je een beetje een interessant en geïnteresseerd mens bent.

skik

deels eens met kaaskopje

Een leven dat alleen bestaat uit kids en huis lijkt mij ook niet gezond en fijn. Maar dat is wel iets anders dan dat beide ouders ft werken.

Charis

1. Ik heb altijd gewerkt. Vroeger fulltime, daarna (voor de kinderen kwamen) overgestapt op 0,8. Man altijd fulltime. Ik werk omdat ik het leuk vind. Heb ontzettend leuk en uitdagend werk, leuke collega's. Heb vaak lol op mijn werk.
Verder werk ik omdat ik het vanzelfsprekend vind om te werken na een goede opleiding genoten te hebben (universiteit).
En tot slot wil ik altijd zorgen dat ik financieel onafhankelijk ben. Ik geloof dat ik heel ongelukkig was geworden als ik tbm was geworden. Ben het type slechte huisvrouw (gechargeerd) en wil echt ook intellectueel uitgedaagd worden (althans zo voel ik het). Zou echt niet gelukkig worden er alleen maar voor de kinderen, het huishouden en mijn man te zijn.
Oh, nog een reden voor 0,8 werken: ik vind dat ik mijn verantwoordelijke baan niet in 3 dagen pw kan doen. Ik heb het 1 of 2x een korte periode (paar maanden tot een half jaar), toen de kinderen veel jonger waren 3 1/2 dag pw gewerkt, maar dat leverde me toen te weinig voordeel op prive (en qua werk meer nadeel vanwege minder aanwezig zijn), dus ben weer naar 0,8 teruggegaan.
En trouwens: we hebben het financieel erg goed en daar genieten wij en de kinderen ook van, maar financieel gezien zou ik kunnen stoppen met werken en dat is voor mij niet de reden om te werken.

2. Ik zit niet tegen overspannenheid aan. Ik heb wel een heel vol, druk leven, omdat ik naast werk, ook druk ben met sporten (ook ivm gezondheid), kinderen begeleiden met huiswerk, kijken bij hun sporten (of met hen sporten) en begeleiden bij hun ontwikkeling (regelmatig allerlei gesprekken met hen), sociale dingen en allerlei andere dingen (leuker en minder leuk).
Overigens denk ik dat het feit ik het zo (ontzettend) druk heb, meer ligt aan mijn karakter (heel veel willen doen en slecht nee kunnen zeggen) en het feit dat mijn man erg weinig doet in het huishouden en kind-gerelateerde dingen. Met een ander karakter en een andere man is het volgens mij nog beter te doen .

NB Onze kinderen zitten op de middelbare school. Altijd kdv, BSO en ook weleens oppas (soms ook opa's en oma's) aan huis gehad. Gelukkige kinderen, die zich zeer goed ontwikkeld hebben (en nog steeds). Zelfs al heeft dochter wel eens gezegd dat ze op het eind baalde van de BSO, geloof ik nog steeds dat ze er niets van gekregen heeft en dat het voor onze moeder-dochter relatie echt niets uitmaakt. Sterker nog, ik denk dat het voor de kinderen veel beter is dat ik geen tbm ben geweest, want dan had ik er vast veel te veel bovenop gezeten (mezelf kennende).

Ik denk dat iedereen lekker moet doen wat hij/zij wil, maar ben ervan overtuigd dat 0,8 + ft of zelfs beide ft werken echt niet schadelijk voor de kinderen is als ouders verder gewoon tijd en aandacht voor hun kinderen hebben. En het zullen in mijn ogen echt uitzonderingen zijn, waar de ouders dat niet doen.

Ik zou het zelf alleen echt onverstandig vinden niet te werken als tbm of tbv vanwege je financiële afhankelijkheid. Maar goed, ook dat mag iedereen nog steeds zelf afwegen en als zij/hij pech heeft de zure vruchten van plukken. Al hoop ik dat voor diegenen die later in een financieel slechtere positie komen te verkeren de goede jaren opwegen tegen de slechtere jaren na bijv. scheiding of arbeidsongeschiktheid/werkloosheid van de werkende partner.

Ik werk

Ik werk 40 uur en fiets om 7.45 weg en ben om 16.45 weer thuis. Het overgrote deel daarvan (op de meeste dagen alles op 30 minuten na) zitten mijn kinderen op school. Dan kan ik wel thuis gaan zitten 'wachten' tot ze terugkomen, maar ik ben dan liever aan het werk. Eén dag per week werk ik thuis. Man werkt meer dan 40 uur, deel daarvan overdag buitenshuis, een deel thuis (soms 's avonds, soms overdag). Ik ben ervan overtuigd dat mijn kinderen geen aandacht/liefde/zorg te kort komen.

En mijn werk is superleuk! Ik geniet elke dag weer van wat ik doe, wat ik leer en wat ik meemaak. Ik ben thuis geweest, ook met werk vanuit huis, afspraken, cursussen, etc, maar ik kies echt veel liever voor m'n werk. Sterker nog: ik ben elke maand weer verbaasd dat ze me ervoor betalen, zo leuk is het Ik ben een leuker mens als ik mijn werk kan doen, en geniet meer van de momenten dat ik thuis ben (en dus ook van de kinderen).

Omdat mijn man heel goed verdient zou ik elk moment kunnen stoppen met werken, maar er is echt geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt! Met 2500 euro zouden wij het trouwens (heel erg ruim) niet redden. Maar als TS het wel redt dan is dat prima, toch? Ik bespreek mijn financiën sowieso nooit met anderen, en ook de keuzes die wij maken staan niet ter discussie binnen de familie of vriendenkring. Maar ik geloof ook niet dat er mensen zijn die er problemen mee hebben. In mijn omgeving werkt bijna iedereen behoorlijk volle weken, ook mensen met jongere kinderen.

Wat suggestief Charis

Eerlijk gezegd ken ik twee vrouwen die half tegen overspannenheid aan zitten: één thuisblijfmoeder (nichtje van me) wiens relatie is verbroken en er nu achter komt dat ze er financieel niet zo bien voor staat en dat 15 jaar geleden cum laude afstuderen geen baangarantie biedt als je daarna geen betaald werk doet. Met de jongste nog in de luiers en een uitdagende arbeidsmarkt geeft dat enorm stress.
En een vriendin die door omstandigheden veel minder moest werken, nu geen uitdaging meer heeft in het werk wat ze nog wel doet, probeert de ideale huisvrouw te zijn maar daarin niet haar ei kwijt kan. Werk geen voldoening en thuis geen voldoening. Dat vreet. O en voor de geïnterneerden: beide vind ik supergoeie lieve moeders die alles voor hun kinderen over hebben.
Ik denk serieus dat er niet een goede manier is, en met opvoeding zal je het ook nooit echt helemaal weten wat nou de resultante is van jouw inspanningen of gewoon geluk of pech

Ha die adminstratieve lasten

Ja die herken ik. Als iets voor druk zorgt is het relatief grote deel administratie dat ik heb om dat ik maar 24 uur werk. Bij een fulltime baan was die verdeling veel beter gweest. En dan had ik de kinderopvang beter weg kunnen zetten, meer klussen kunnen uitbestden. Dus als iets deuk geeft is het wel het alles half doen gevoel. Ik geloof niet dat ik van meer werken meer overspannen geworden was. Ook ik vind mijn werk namelijk heel,erg leuk.

En ik ben ook wel tevreden. Best wel eigenlijk. We hebben het een en ander herschikt, zowel hier thuis als op het werk en ik vind nu werkelijk dat ik 'The best of both worlds' heb. Als zou ik omderhand wel graag een dagje extra willen werken.

En Jamie: het kinderdagverblijf hier heeft juist de slogan: It takes a villages.... Daar zit echt iets in hoor. Er wordt in ieder geval hard geprobeerd om iets van een huiselijke situatie te creëren. En dat lukt ook best aardig. Kinderdagverblijven zijn geen opvangfabrieken.

bijzonder

dat vooral vrouwen die 0,8 ft werken, willen bewijzen dat twee ft-werkende ouders best kan. Terwijl ze dus helemaal niet ft werken. Raar.

injel

wat is full time? Dat begrip is ook zò 2014

Die reclame van de vader die op zondag het vlees snijdt is toch ook niet meer echt nodig?

Dus dat begrip full time is op z'n retour; dat jij daar zo op focust is voor jou kennelijk een soort maatstaf? Het is schuivend, al was het alleen maar omdat er helaas niet genoeg banen zijn voor iedereen.

gr Angela

Injel

Je hoeft toch niet per se iets zelf te doen om te beweren dat het wel kan? Je kan bijvoorbeeld best menen dat een gezin van vier personen rond kan komen van 2500 netto terwijl je zelf een hoger inkomen hebt. Ik vind bijvoorbeeld best dat ik met de fiets naar mijn werk kan en toch doe ik het niet. Maakt het allemaal niet minder waar.

skik