2500 netto per maand weinig?
Ik ben kostwinner met een gezin van vier, kinderen pubers. Mijn man werkt niet, en regelt de zaken thuis. Dat doet hij prima en hebben we afgesproken toen de kinderen klein waren. Geeft een hoop rust en de kinderen en ik zijn er blij mee en aan gewend. Hij had het niet naar zijn zin in zijn werk, en ik vind mijn werk juist heel leuk. Wij vonden mijn inkomen destijds voldoende om van te leven.
In gesprekken met vrienden merk ik toch vaak commentaar nu mijn man niet werkt en de kids ouder worden, en dus de verzorging niet meer zo nodig te hebben. Mijn man voelt zich enigzins onder druk gezet. Niet door mij, want ik heb liever een gelukkige man, en dat thuis alles op rolletjes loopt, dan een ongelukkige man die afbreekt op zijn werk. Hij is best intelligent, maar probleem is dat hij vanwege bepaalde karaktertrekken (waarop ik juist gevallen ben) banen met veel mentale werkdruk niet aankan. Hij is erg zachtaardig en verzorgend ingesteld.
Hij zou best wel in een eenvoudige baan willen werken als dat noodzakelijk is, maar wij vinden dit met mijn inkomen niet echt noodzakelijk. Ik heb daar vroeger wel meer moeite mee gehad, maar inmiddels vind ik het wel prima zo en zie ik ook de voordelen van onze keuzes.
Natuurlijk kunnen wij bepaalde dingen niet: maar mijn inkomen is voldoende voor ons bestedingspatroon.
Is het nou zo raar dat je niet aspireert voor meer? Dat wij (door zijn karakter) voor de "gemakkelijke weg" kiezen, en daardoor minder te besteden hebben ? We krijgen regelmatig te horen (van onze ouders met name): als hij zou gaan werken konden jullie ook eens verder weg op vakantie/een nieuwe auto kopen/je kinderen laten studeren.
Ja, onze kinderen zullen moeten lenen voor hun studies maar kunnen dat in 30 jaar terugbetalen.
We hebben geen schulden, een redelijke hypotheek (550 netto), een flinke buffer, goede pensioenregeling en arbeidsongeschiktheidsverzekering voor mij, waarom dan dat commentaar ? Ik vind 2500 euro per maand echt niet slecht. O en daar zijn onze ziektekostenverzekeringen al van af. Die worden van mijn loonstrook ingehouden.
5 dagen opvang
Wij hebben zelf op dit moment geen 5 dagen opvang nodig. We hebben sowieso nog maar 1 kind hier in huis wat opvang nodig heeft. Mijn rooster is op dit moment zo dat ze maar 3 of 4 dagen naar de opvang gaat.
In het verleden zijn mijn kinderen ook wel eens periodes 5 dagen naar de opvang geweest. Mijn voorkeur bij 5 dagen gaat wel uit naar een oppas aan huis omdat ik dat dan wat rustiger vindt dan 5 dagen BSO. BSO is leuk maar ook vermoeiend.
Overigens ken ik wel redelijk wat gezinnen waar de kinderen 5 dagen per week naar de opvang gaan. Hier in Frankrijk is dat zeker geen onbekend verschijnsel.Niemand die je er overigens op aanvalt of zegt dat het te veel is.
Zwangerschapsverlof/ouderschapsverlof is hier vaak wel langer.
Dat vind ik zelf ook prettiger. Ik vind het Scandinavische model (lang verlof en daarna een goede creche waar ze 5 dagen per week terecht kunnen) dan ook wel wat wat hebben. Dan heb je alle tijd met de baby en daarna kun je er op aan dat ze naar een uitstekende creche gaan.
tja Jaina
Het zal allemaal wel. Ik proef erg weinig 'belang van de kinderen' terug in alles wat je schrijft. En niet nadenken over de praktische invulling voor je aan kinderen begint vind ik ook niet echt aanbevelingswaardig.
jemig zeg
Goh, wat een bijzondere wending. Jouw laatste posting vind ik stuitend Jippox. Wat een oordelen. Leven en laten leven. De manier waarop je in deze draad reageert, zegt vooral iets over jouw zelf. Jij hebt een oplossing die voor jou ideaal is, en oordeelt over mensen die hun leven op een andere manier organiseren. En een aantal anderen doet dat ook.
Jammer, heel jammer.
Steek maar in je zak
Gut, daar is hij dan toch. Het lijkt wel zo'n Amerikaanse rechtbankfilm waar de verdachte pas na lang doorprikken laat zien wat hij werkelijk vindt. Dat wist ik wel, maar als het zo hardop wordt gezegd sta ik er toch van te kijken.
Jippox
en het ergste vind ik nog dat je je kinderen dus ook met deze denkwijze opvoedt.
Ik zal je verklappen dat ik vier kinderen echt niet aan zou kunnen en ook niet leuk zou vinden. Schokkend misschien, want ik krijg wel de indruk dat omdat ik aan kinderen ben begonnen, dat ik van jou het dan ook echt heel erg graag moet willen en dat het aantal dus ook niet uit zou mogen maken. Zie je niet hoe raar je redenering is? Hoe vreemd wereldbeeld je je kinderen meegeeft?
gr Angela
???
Nou, dan lees ik er vast overheen. Maar waar heeft Jaina het dan over het belang van haar kinderen? Het gaat toch alleen over dat zij 5 dagen crèche prima vindt, (maar wel oppas verkiest boven 5 dagen BSO omdat zij dat wat rustiger vindt), dat zij het niet nodig vindt om alle ditjes en datjes van haar kinderen te horen, dat zij geen zin heeft in ritjes naar zwemles, dat zij er niet eens bij stil heeft gestaan dat je ook minder zou kunnen werken als je kinderen hebt enz. enz.
Maar ik ben vast stom en blind, dus wijs mij nu even aan waar ik dan heb gemist dat ze redeneert vanuit wat het beste voor de kinderen is?
kinderen
Ik mag hopen dat een ieder die aan kinderen begint, dat heel graag wil.
Is dat nu al een vreemd wereldbeeld??
jippox
het belang van kinderen is dat er van hen gehouden wordt en dat de ouders er alles aan doen om hen in hun optiek een goede opvoeding te geven en hen klaar te maken voor deze maatshcappij.
En dat dat niet hemeljuichend schattig klinkt en opofferend zo als jij klinkt, dat is omdat er nog meer in het leven is.
Kinderen krijgen alleen als is de meest egoistische daad, dat kun je nooit goed maken bij een kind hoewel sommigen in deze draad wel dat gevoel hebben volgens mij? Dat je je bjna schuldig moet voelen als je niet voldoende tijd aan hen besteed.
Begrijp me goed, het gaat er niet om dat ik vind dat jullie *minder* tijd moeten besteden, echt niet, doe vooral wat kan en wat je fijn en goed vindt, maar ik kan er niet over uit dat jullie vinden dat het de norm is.
gr Angela
correctie
"Kinderen krijgen alleen als" moet zijn "Kinderen krijgen alleen al"
Angela
Het lijkt me eigenlijk best logisch dat je je schuldig voelt als je 'niet voldoende' tijd aan je kinderen besteed. Maar natuurlijk kun je wel discussiëren (en van mening verschillen) over wat dat dan is: "voldoende' tijd.
Ik vind niet dat wat wij hier thuis doen de norm is of zou moeten zijn. Maar ik vind wel dat er een balans moet zijn, en in mijn optiek is die balans er niet als beide ouders de hele week van huis zijn (wat ze dan ook doen in die tijd). Blijkbaar mag ik dat niet vinden, want dat is oordelen en dat mag niet. foei. Iedereen heeft namelijk het beste voor met zijn kind en dus is alles altijd goed.
Even wat verduidelijken aan de hand van een voorbeeld. Laatst was er iemand die een knuffel had afgepakt van zijn zoon want die was al 12 en dus te oud daarvoor. Hele forum had er een mening over, en niet te mals. Terecht hoor, maar goed. Als we even de lijn doortrekken had iedereen natuurlijk moeten zeggen: "ja, dat zou ik bij mijn kind niet doen, maar jij hebt vast het beste voor met je kind en handelt uiteraard geheel in het belang van je kind, zoals wij allemaal, en dus is dat wat jij doet (knuffel afpakken) net zo goed als wat ik zou doen (niet afpakken)"
Wel leuk discussiëren wordt dat dan hoor 
de slechtste moeder, met voorsprong
Ik lees al de hele tijd mee maar had me nog niet gemengd in deze discussie.
Kan wel zeggen dat sommigen van jullie mij met voorsprong zullen veroordelen tot de slechtste moeder allertijden.
Met 2 banen met onregelmatige roosters (1 in de zorg en 1 bij onderhoud van het OV) heb ik er voor gekozen om thuismoeder te zijn mede, omdat ik ook chronisch ziek ben. Werk dat niet thuis gedaan kan worden, waar de flexibiliteit van onze kant wel bestond maar het gewoon niet praktisch uitvoerbaar is.
In principe ben ik er dus altijd voor de kinderen, zit ik thuis met de thee als ze vol verhalen uit school komen.
Helaas heb ik ook wel eens een dag (of een paar dagen achter elkaar) dat het niet zo goed gaat met mij. Dat ik vanuit bed dirigeer dat ze op tijd vertrekken naar school (als de valiumroes dat nog toelaat anders zijn ze echt op zichzelf aangewezen) Toen ze echt nog niet zelfredzaam waren bleef mijn man thuis met zorgverlof als ik een epilepsieaanval had gehad, nu niet altijd meer, dan komt in de loop van de dag mijn moeder of zus even kijken hoe het met mij gaat en zijn man en kinderen naar het werk of naar school.
Fysiek ben ik aanwezig maar niemand heeft iets aan mij op zulke dagen, gemiddeld zo'n 3 per jaar. Kan zijn 1 jaar geen aanval, maar ook een jaar met 5 aanvallen.
De oplossing die wij gekozen hebben, is voor ons de beste maar ook daar zitten nadelen aan voor de kinderen. Als groep 3 kind zelf je overblijfbrood moeten klaarmaken, jezelf naar school helpen en weer naar huis komen. Het was niet leuk, maar ze zijn er heel zelfstandig van geworden. Als we ze nu wakker maken met de mededeling dat mama een aanval heeft gehad weten ze wat er van ze verwacht wordt en kunnen ze prima omgaan met uitgestelde aandacht.
En ja ik weet dat ik financieel afhankelijk ben zo maar toen (bijna 14 jaar geleden) ik moeder werd was dat de beste oplossing voor ons.
Inmiddels heeft man een meer vast rooster en zouden er andere keuzes gemaakt kunnen worden. Maar terug naar het onregelmatige werk voor mij is niet echt handig, had toen wel meer aanvallen dan nu.
Zo zie je iedereen maakt keuzes gebaseerd op wat voor diegene het meest passend is en die keuzes worden als het goed is gemaakt met het belang van de kinderen voor ogen en toch zijn er soms dingen die dan toch in het nadeel zijn van de kinderen.
Hoewel, elk nadeel heb ze voordeel. Mijn kinderen smeren nu elke dag zelf hun brood. De een op VO en de ander sinds dit jaar continuerooster. Heb ik ze niet hoeven vragen, overblijven is zelf brood smeren, dat waren ze als zo gewend. Dochter was helemaal verbaasd dat klasgenoten niet weten wat er op hun brood zit als ze gaan eten.
jippox
Als ik jou wel begrijp, waarom begrijp je mij dan niet?
Waarom moet je nu je toevlucht nemen tot overdrijven? "Blijkbaar mag ik dat niet vinden, want dat is oordelen en dat mag niet. foei. Iedereen heeft namelijk het beste voor met zijn kind en dus is alles altijd goed."
Hiermee ga je echt ten onder in de discussie.
Ik zou kunnen zeggen dat ik vind dat je niet zoveel tijd aan je kinderen moet besteden (zoals jij bijvoorbeeld doet, inclusief het wereldbeeld dat je daarmee in stand houdt) en dat je ze daardoor "pampert" en dat ik vind dat kinderen minder 'obsessief' door hun ouders (die hen zo graag wilden) opgevoed moesten worden. Hoe voelt dat als ik dat zeg? En nee natuurlijk zeg jij dan dat ik mijn mening mag hebben. Maar toch. Het voelt vast niet lekker. Want jij bedoelt het toch ook zo goed?
Even de andere kant, een kind dat niet zo druk opgevoed wordt: "Wat heerlijk om een regelmatig gewoon met drie vriendinnetjes naar zwemles gebracht te worden door de oppas van 1 vd 3 en daarna zonder loerende ouders op de tribune zwemles te hebben. Wat heerlijk om ouders te hebben die het zo organiseren dat er in de vrije tijd die er is, ook echt vrije tijd is omdat ze geld hebben om vrije tijd te kopen en die daarna samen in te vullen." Whatever.
gr Angela
Belang van kinderen
Dat de oppas aan huis rustiger is dan de BSO voor 5 dagen in de week is in het belang van de kinderen. Als het alleen om mij zou gaan dan is de BSO fijner omdat je dan niet in een rommelig huis terecht komt. Juist in die situatie vond ik voor de kinderen oppas aan huis fijner. Zo denk ik toch soms aan ze.
Voordat ik kinderen kreeg had ik helemaal nergens over nagedacht want die eerste zwangerschap was niet gepland en ik was nog helemaal niet met kinderen krijgen bezig. Laat staan dat ik een mening had over fulltime werken of thuisblijven of welke opvang het beste was. Wist ik allemaal helemaal niks van. Dus nee, geen seconde bij stil gestaan.
En verder zijn dat geen dingen die je enorm kan plannen. In mijn eerste berichtje had ik al aangegeven dat wij door de jaren heen verschillende situaties hebben gehad. Zelfs een situatie waarin ik ben thuisgebleven. Het zijn dingen die we besloten op het moment zelf naar aanleiding van de situatie op dat moment. En nee, geen dingen waar we van te voren bij stil hebben gestaan.
Ik probeer afwegingen te maken van het beste is voor het hele gezin inclusief mijzelf. Maar een deel van de beslissingen neem je toch omdat je er zelf achter staat. Misschien was het voor mijn kinderen wel veel fijner geweest als ik minder zou werken of als ik minder kinderen zou hebben gekregen. Dat kan ook best. Het was ook egoistisch om meer kinderen te krijgen. Misschien was het wel in het belang geweest van mijn oudste kinderen als we de andere kinderen niet hadden gekregen. Het was in elk geval niet in hun belang om ze wel te krijgen. Dat was in mijn belang. En dat zal voordelen en nadelen voor ze hebben. Net zoals twee fulltime werkende ouders voordelen en nadelen voor ze hebben.
angela
"Hoe voelt dat als ik dat zeg? En nee natuurlijk zeg jij dan dat ik mijn mening mag hebben. Maar toch. Het voelt vast niet lekker. Want jij bedoelt het toch ook zo goed?"
Dat voelt eigenlijk helemaal niets. Als iemand iets zegt dat mij raakt denk ik erover na en doe er wat mee als ik het van toepassing vind. En als ik het toch niet van toepassing vind, dan laat ik het verder los. Maar als het al meteen helemaal niet van toepassing is (zoals wat jij nu aangaf) dan raakt het me ook echt niet. Dus ik vind het prima dat je het zegt, of ik het er nou mee eens ben of niet.
Ik vind het ook niet meteen een oordeel, ik zie het als wat het is: namelijk jouw mening.
Wat zijn de voordelen
van twee fulltime werkende ouders?
Ik ben geen voorstander van twee werkende ouders, ik ben ook geen voorstander voor twee ouders die altijd thuis zijn. Voor mij is het belangrijk dat er een balans is.
Mijn zwangerschap was ook niet gepland. Sterker nog, mijn toenmalige man en ik hadden ons leven ingericht op het niet kunnen krijgen van kinderen. We hebben bijna 9 maanden de tijd gehad om na te denken over hoe wij ons leven zouden gaan inrichten met kind. Wij hebben gezocht naar een balans, beide tijd voor ons kind, maar ook beide blijven werken. Daar heb ik nooit spijt van gehad.
Doordat ik ervoor koos om wel te blijven werken is mijn kind ook zelfstandig geworden, daar is in mijn ogen niets mis mee. Dat geef ik mijn kind ook mee. Er is alleen wel blijven werken en blijven werken. Als de balans doorslaat naar werken is dat mijns inziens niet goed en dat is wat er wat mij betreft gebeurd als beide ouders fulltime blijven werken.
Eens met Ginny
Enne Jippox: thuis en flexibel werken betekent toch niet automatisch dat je parttime werkt? Of hanteert jij andere definities? Want dat verklaart dan veel van de spraakverwarring.
En wat Ginny zegt: laten we het oordelen beperken tot: het is mijn keuze niet, het past niet bij mij/ons gezin. Ik zal niet gaan herhalen maar ik vind dat er echt onnodige harde woorden zijn gebruikt waardoor de discussie daarover ging ipv over de inhoud. Terwijl ik de inhoud veel boeiender vind: wat zijn de diverse invullingen van je gezinsleven en op welke waarden baseer je je keuzes? Niet alleen werk hoor. Ook aantal kinderen bv.
Ja ik ook Ely
En wat doe je om het leuk te houden voor de kinderen en voor jezelf? Is ook zo'n vraag die hier liever voorbij zou zien komen in plaats van dat geëmmer over Armoei.
Niet bij te benen deze discussie 
Ik zat nog ff terug te lezen en mijn oog viel op post #210 van Elisabeth: meen je dat nou? Of mis ik iets sarcastisch? Jouw kinderen moeten altijd bij hun moeder terecht kunnen voor alles en wie dat niet doet: armoe (daar is ie weer).
Ken je de uitdrukking: it takes a village to raise a child? Hoe zie jij dat dan? En is er dan ook een vader in beeld? Hoe werkt dat dan? Ik word steeds maar nieuwsgieriger hier
ely
'Ken je de uitdrukking: it takes a village to raise a child? Hoe zie jij dat dan? '
Ja, die uitdrukking ken ik. Het is een Afrikaanse uitdrukking waar een heel dorpje alle kinderen gaat opvoeden. Dat is niet te gebruiken in een Westerse samenleving!
mening, geen oordeel
Zal ik er nog eentje ingooien? dat maar eindeloos blijven hangen op één woordje waarvan ik in ieder geval de context waarin ik het heb gebruikt toch echt al een paar keer heb uitgelegd, dat vind ik eigenlijk wel een beetje flauw…
En nog een vraag: mag het andersom wel? Als ik nu zeg:
Veel tijd samen doorbrengen met je kinderen (o.a. door bijvoorbeeld minder te werken) dat vind ik rijkdom.
Vallen jullie daar dan ook allemaal over?
Jamie en Jippox
@jamie: waarom is dat hier niet te gebruiken? Er zijn toch wel meer dingen die zowel op Afrikaanse kinderen als op westerse kinderen slaan, waarom dat niet het dit concept? Natuurlijk met de nodige aanpassingen, maar in de basis zitten er toch nuttige dingen in? Of haal jij er iets heel anders uit dan ik?
@Jippox: het lijkt mij een waanzinnige rijkdom Jippox, echt. Helaas voor velen niet weggelegd omdat ze geen keuze hebben om te moeten werken, zeker sinds de economie zo door de mangel is gegaan.
En qua vorm: tsja het is algemeen denk ik wel zo dat het beter valt als je zegt: Truusje woont in een mooi huis dan wanneer je zegt Mientje woont in een krot. Of verzin maar iets (is mooi vs is lelijk, slim vs dom, etc). Ook al lijkt de menselijke natuur geneigd om t negatieve eerst te zien en te zeggen toch horen de meeste liever het positieve. Blijft lastig.
Je was overigens niet de enige die het over armoe had en ook niet de enige die nogal pittig in het oordeel schoot, dat is wel te zien als je terugleest vind ik.
Ja Jippox
Dat is een vorm van rijkdom.
Een van de vele.
jippox
Ik heb enorm veel tijd voor mijn kinderen en mijn man ook en toch werk ik 0.8 en hij ft. Dat is pas rijkdom!
hu Half a twin?
Ik snap niets van je bericht. Hoezo win jij deze ontaarde-moeder-wedstrijd?
Omdat je tbm bent en regelmatig ziek?
Zijn andere moeders nooit ziek dan?
Ik ben vast ook bovengemiddeld vaak ziek, heb wel steeds iets anders. Voel me schuldig daarover maarja het is niet anders.
Heb regelmatig migraine op dusdanige wijze dat niemand meer iets aan me heeft. En verder vanalles.
Nadeel hier bij mij is vaak juist dat ik weinig, zeer onregelmatig werk. Daarbij kan ik me (van mezelf) zeer slecht ziekmelden. Ik werk meestal gewoon even door, ziek of niet ziek. Daar word je uiteindelijk natuurlijk zieker van, en mijn gezin is dan weer de dupe
. Het is bij mij ook zo dat ik 9 vd 10 keer ziek ben in vakanties. Steeds geen erg ernstige dingen maar serieus genoeg om flink mee te rusten en flink last van te hebben. De kwalen die ik heb staan an sich los van elkaar maar de gemeenschappelijkheid zit, vermoed ik, in een slechte weerstand en regelmatige overbelasting.
Verder verbaas ik me nogal over de discussie hier. Het lijkt eerder een wedstrijdje wieheefthethetbestgeregeld. Iedereen is ook zo tevreden over de gemaakte keuzes. Is dat echt zo?
Ik vind het juist zwaar vaak, al die keuzes, alles combineren, mn kinderen en werk. Hoor dat van collega's juist ook vaak. Kan ook aan het werkveld liggen (zorg) hier is weinig ruimte voor prive.
It takes a village to raise a child
Natuurlijk takes it a village to raise a child. Buurman plakt banden, school heeft overblijf, NSO, vriendinnen en vrienden vingen haar op als ik naar de gynaecoloog moest en geen kind van 5 erbij wilde, hulp van buiten met lezen en rekenen, kopjes thee drinken bij de buren, straatfeesten en iedereen let op kinderen, afwisselend met mij of met vriendinnetjes naar turnen of zwemmen. Daar hoef je echt niet voor naar Afrika hoor 
monsie
Zou ik het anders willen. Ja. In mei is de werkgever van mijn man failliet gegaan. Dat zou ik graag willen terugdraaien. In augustus verhuisde mijn werkgever van mijn woonplaats naar een andere stad waardoor ik nu een reistijd heb van 2,5 uur per dag. Ook dat wil ik graag terugdraaien.
Maar ondanks deze tegenvallers hebben wij het goed geregeld. Hebben onze kinderen weinig gemerkt van al het gedoe en hebben wij het financieel kunnen opvangen.
Zodra de eigen onderneming van mijn man goeddraait ga ik eens kijken naar werk dichter bij huis. Maar niet nu. Dat zou op dit moment onverstandig zijn. Ook zou ik best weer 24 uur willen werken ipv 32. Niet voor de kinderen maar vooral omdat ik nu het gevoel heb helemaal geen tijd meer voor mijzelf te hebben. Ik werk. Kom thuis. Regel en doe alles met en voor de kinderen. Als ze in bed liggen ruimen wij zooi op. Op mijn enige vrije dag doeik voiral praktische dingen. Ik moet nog gaan bedenken hoe ik er zelf ook nog in pas.
juist wel "it takes a village"
Omdat ze er een breder beeld van de omgeving mee krijgen, omdat ze leren vertrouwen op mensen die niet perse hun ouders zijn. Ja, er lopen gekken rond, maar dat zijn er maar een paar, de rest van de mensen is prima te vertrouwen.
Iedereen heeft zo zijn eigen rol in de opvoeding van een kind, ouders, broers en zussen, vrienden, familie, de onderwijzers, de leiding van de sportvereniging, de buurvrouw etc.
jaja
Natuurlijk zijn er mensen die de village zien als buren en vrienden maar dat vind ik wat te kort door de bocht.
Een village is in mijn ogen groter en dan spreek je kinderen aan die je amper bij naam kent en dat is toch onderhand wel echt notdone in Nederland. Verder kennen de meeste Nederlanders hun buren niet, woont familie op autoafstand en zijn ze te druk om doordeweeks vrienden te ontmoeten. Je vindt toch niet werkelijk dat een kdv een 'village' is?
Ely en armoe en sarcasme
Nee, ik vind het voor MIJN kinderen een armoe, niet voor die van de rest, dat schreef ik al, dat moet ieder voor zich weten.
En ja, MIJN kinderen willen het allerliefste MAMA om zich heen, ook al is vader in de buurt. Dat heeft met zijn psyche te maken.
Maar omdat ik toch MOET werken en er soms op belangrijke punten (voor hen, als zowel voor mij) er niet altijd kan zijn, noem ik dat een armoe.
Nogmaals, ik ben en voel me intens rijker als ik op die momenten juist WEL thuis kan zijn. Ik ben het in dat opzicht eens met Jippox.
En ja een oordeel of mening hebben we allemaal en ik vind kinderen die van hot naar her gesleept worden om wat voor reden dan ook best wel eens zielig. Maar ik zie alleen maar dat heen en weer gesleep, meer niet. Dus is mijn mening of oordeel misschien helemaal niet terecht. En als ie wel terecht zou zijn, wat schiet ik er mee op? En dus is het beter om maar mijn mond te houden, want dit is telkens weer zo'n welles nietes discussie.
Marsy
Het verschil is dat ik steeds schrijf: "ik vind…" terwijl jij schrijft: "dat is…"
En toch vindt je dan dat ìk oordeel.