2500 netto per maand weinig?
Ik ben kostwinner met een gezin van vier, kinderen pubers. Mijn man werkt niet, en regelt de zaken thuis. Dat doet hij prima en hebben we afgesproken toen de kinderen klein waren. Geeft een hoop rust en de kinderen en ik zijn er blij mee en aan gewend. Hij had het niet naar zijn zin in zijn werk, en ik vind mijn werk juist heel leuk. Wij vonden mijn inkomen destijds voldoende om van te leven.
In gesprekken met vrienden merk ik toch vaak commentaar nu mijn man niet werkt en de kids ouder worden, en dus de verzorging niet meer zo nodig te hebben. Mijn man voelt zich enigzins onder druk gezet. Niet door mij, want ik heb liever een gelukkige man, en dat thuis alles op rolletjes loopt, dan een ongelukkige man die afbreekt op zijn werk. Hij is best intelligent, maar probleem is dat hij vanwege bepaalde karaktertrekken (waarop ik juist gevallen ben) banen met veel mentale werkdruk niet aankan. Hij is erg zachtaardig en verzorgend ingesteld.
Hij zou best wel in een eenvoudige baan willen werken als dat noodzakelijk is, maar wij vinden dit met mijn inkomen niet echt noodzakelijk. Ik heb daar vroeger wel meer moeite mee gehad, maar inmiddels vind ik het wel prima zo en zie ik ook de voordelen van onze keuzes.
Natuurlijk kunnen wij bepaalde dingen niet: maar mijn inkomen is voldoende voor ons bestedingspatroon.
Is het nou zo raar dat je niet aspireert voor meer? Dat wij (door zijn karakter) voor de "gemakkelijke weg" kiezen, en daardoor minder te besteden hebben ? We krijgen regelmatig te horen (van onze ouders met name): als hij zou gaan werken konden jullie ook eens verder weg op vakantie/een nieuwe auto kopen/je kinderen laten studeren.
Ja, onze kinderen zullen moeten lenen voor hun studies maar kunnen dat in 30 jaar terugbetalen.
We hebben geen schulden, een redelijke hypotheek (550 netto), een flinke buffer, goede pensioenregeling en arbeidsongeschiktheidsverzekering voor mij, waarom dan dat commentaar ? Ik vind 2500 euro per maand echt niet slecht. O en daar zijn onze ziektekostenverzekeringen al van af. Die worden van mijn loonstrook ingehouden.
en subsidie?
Dat krijgt de naschoolse opvang hier in Engeland niet.
Allereerst weet ik niet hoe eea in engeland is geregeld.......
Verder ben ik helemaal niet tegen kinderopvang, deels betaslt door de ouders zef, deels vanuit de overheid.
Mijn punt in deze discussie is, dat er mensen zijn die vinden dat beiden ft weken ( en danbrdoel ik niet uit noodzaak, maar extra luxe of ambitie) vinden dat anderen (lees: de maatschappij of overheid) verantwoordelijk is dat het beste uit het kind gehaald wordt enz. Ik vind: opvang moet veilig, verantwoord en prettig zijn. Niet meer dan dat. Of: Mag wel,maar moet niet. En zeker geen eis van de ouders. Meer bieden aan je kind is san ouders.
Huh?
Waar doel je dan precies op? Ik ken geen mensen die vinden dat de overheid er verantwoordelijk voor is dat het beste uit het kind gehaald wordt. Wel de school, in gedeelde verantwoordelijkheid (die mensen hebben ervoor geleerd), maar dat vinden toch alle ouders?
Kinderopvang
Ik merk soms dat ik er wat dubbel in zit. Aan een kant vind ik het mooi als ouders veel aandacht aan hun kinderen kunnen schenken door niet fulltime te werken en aan de andere kant zie je dat Nederland nou niet bepaald voorop loopt met het aandeel vrouwen in topfuncties en vind ik dat vrouwen gewoon de kans moeten krijgen om hun ambities waar te maken. Hoe moet een land als Nederland ooit flink meer vrouwen in de top krijgen, als fulltime werken alleen acceptabel is omdat je anders niet rond kunt komen, maar ambitie nog steeds een vies woord is?
Ik denk dat ik niet uniek ben met deze rare spagaat in mijn hoofd en voor zover ik weet komt dat omdat werken bij ons meer een mannending is gebleven, vergeleken met een land als Frankrijk. In heel veel landen is het niet meer dan normaal dat de kinderen ergens uitbesteed worden, oma of opvang, zodat de ouders aan de slag kunnen.In Nederland zitten we nog steeds met ons hoofd in de spruitjes. Hoe komen we ooit uit die spruitjeslucht als vróuwen zelf daar niet los van willen komen?
ambitie
het is in Nederland als vrouw/meisje niet normaal om ambitieus te zijn omdat mannen dat graag zelf willen blijven. De koek delen is natuurlijk niet de bedoeling.
Maar vroeger waren de moeders natuurlijk zelf ook ambitieus en konden het helemáál niet kwijt in een baan (echte institutionele en sterk culturele belemmeringenm) dus stopten ze het maar in hun zonen zodat die weer ambitieus/rijk/machtig konden worden.
En nu we samen als maatschappij dan eindelijk voor elkaar hebben dat vrouwen in ieder geval mogen blijven werken en iets meer kans krijgen eigen ambities (meer) waar te maken, dan willen ouders allebei dat de maatschappij hun dochters en zonen helpt opvoeden met hun waarden. Dat past dan toch ook bij die veranderenden waarden/inzichten?
En weet je: de maatschappij dat zijn wij, dus waarom zou het op het niveua van Bieb63 moeten blijven hangen: "Mijn punt in deze discussie is, dat er mensen zijn die vinden dat beiden ft weken ( en danbrdoel ik niet uit noodzaak, maar extra luxe of ambitie) vinden dat anderen (lees: de maatschappij of overheid) verantwoordelijk is dat het beste uit het kind gehaald wordt enz. Ik vind: opvang moet veilig, verantwoord en prettig zijn. Niet meer dan dat. Of: Mag wel,maar moet niet. En zeker geen eis van de ouders. Meer bieden aan je kind is aan ouders."
gr Angela
ps ik chargeeer even met termen als ambitie etc, maar ik doel daarmee op meer en diepere ontwikkeling, hoger in de piramide van Maslow.
oma kaaskopje?
Dat vind ik nu raar: kinderen naar oma...
Het zou het beste zijn dat een vrouw al voor haar dertigste aan kinderen begint en dan daarna alles in haar carriëre stopt. In dat geval heb je dan ook niets aan oma want die is dan bezig met haar CEO-werk!
Triva
Ach ja... oma mag ook carrière maken natuurlijk 
. Ik heb ook nog last van spruitjes.
Ik heb drie jaar lang op een afdeling gewerkt met vooral collega's van boven de 40 jaar. Ik vond het om eerlijk te zijn een verademing voor mijzelf maar ook dat het bedrijf hiervoor had gekozen. Ik mis het werk daar. Ik had er graag tot mijn pensioen willen werken en de kleinkinderen hadden dan op mijn vrije dag mogen komen. De hele afdeling had die vrije dag. Dus ook de mannen. Maar goed, dat is geweest.
Oma
Misschien ben ik op mijn 55e wel oma (wijst nog niets op, maar je weet maar nooit). Tegen die tijd zou ik best een dag minder willen werken en dan oppassen. Ik zou dat mijn kind alleen niet aanraden omdat ik zelf meer zag in formele kinderopvang.
Ik heb overigens gewoon altijd gewerkt in een baan. Carrière maken is niet echt mijn ding 
ach
en oma op je 45e kan ook als je op tijd begint en je kinderen ook.
Bieb
Volgens mij zit jouw pijn ergens anders. Diep in je hart vind je dat ouders niet goed voor hun kinderen kunnen zorgen als ze fulltime werken. Dat komt in verschillende draadjes terug. Jij hebt er zelf voor gekozen om minder te werken zodat je er wél bent voor je kinderen. Voor jou is dat belangrijk. Je ziet je in jouw keuze bevestigd door dat alle-vriendjes-met-fulltime-werkende-ouders bij jou komen klagen/uithuilen dat hun ouders zo weinig tijd hebben. Of dat werkelijk zo is, weet ik niet, maar zo ervaar je dat in ieder geval. Dat is begrijpelijk, want iedereen zoekt bevestiging voor zijn keuzes.
En dan merk je dat andere ouders hogere eisen stellen aan scholen dan jij. Jij hebt je al lang neergelegd bij de tekortkomingen van school en vult zelf de gaten op. Andere ouders doen dat niet. En als dan blijkt dat dat soms fulltime werkende ouders zijn, dan zie je wéér een bevestiging dat fulltime werken slecht uitpakt voor kinderen. En je gaat mopperen op die ouders: wat denken ze wel niet! Wie moet dat betalen? Je gaat het rationaliseren en er van als bijhalen wat niet ter zake doet. Of beter gezegd: een heel andere discussie is.
En nu komt de kinderopvang langs. En je bent de eerste die roept: als ouders dan zou nodig fulltime willen werken, dan hoeft 'de maatschappij' niet voor opdraaien. Volgens mij vind je nu ook weer: fulltime werkende ouders zorgen niet goed voor hun kinderen. Maar dat zeg je niet. Je probeert het te rationaliseren en politieke keuzes (want het zijn natuurlijk politieke keuzes om mensen wel/geen inkomensafhankelijke bijdragen te vragen voor opvang, school etc.) in de schoot van ouders te schuiven.
Daarnaast is natuurlijk helemaal prima dat jouw ambities duidelijk minder hoog zijn dan van menig ander. Maar neem je zelf niet als norm. Lever niet steeds kritiek op mensen die ambitieuzer zijn dan jij. Omgekeerd gebeurt toch ook niet?
Kaaskopje
"Hoe komen we ooit uit die spruitjeslucht als vróuwen zelf daar niet los van willen komen?"
Die vraag hoor ik vaker en eerlijk gezegd denk ik dan: nou, niet. Als vrouwen zelf geen topfuncties ambiëren, dan is het dus ook niet erg dat vrouwen geen topfuncties hebben. Keuzevrijheid vind ik persoonlijk belangrijker dan ambitie. Zelf ambieer ik ook geen topfunctie dus waarom zou ik vinden dat andere vrouwen dat wel moeten ambiëren? Als de kansen er maar zijn voor hen (de vrouwen die topfuncties ambiëren), is het voldoende. Blijken er vervolgens weinig vrouwen zin in te hebben, dan niet. Ook goed.
Lou
Ik ben zeer niet ambitieus . Daar loop ik o.a. ook tegenaan bij sollicitaties. Ik ben bijna 56 jaar en dan zou ik nog ambitieus moeten zijn? Laat me lekker mijn werk doen en verwacht niet dat ik teamleider of zo wil worden, dat zit niet in mijn karakter. Maar goed... je moet bruisen van ambitie volgens de sollicitatieregels, dus maak je er maar wat moois van. Dus ik vind ook dat je niet ambitieus mag zijn, maar in de praktijk wordt anders verwacht.
Ik vind ook niet dat andere vrouwen een topfunctie móeten ambiëren, maar als ze het willen, zouden er zomaar obstakels kunnen zijn die dat beletten. Sta je bijvoorbeeld stevig genoeg in je schoenen om allerlei opvattingen van je af te schudden? Heb je een man die je steunt? In Nederland zitten we in ons denken nog niet op hetzelfde peil wat dit betreft als in andere landen. Daar weten ze al heel lang niet anders dan dat vrouwen volledig meedraaien.
Kaaskopje
Ambitie betekent niet dat je leidinggevende moet willen worden of een 'topfunctie' moet willen bekleden. Ambitie betekent in mijn optiek: je willen blijven ontwikkelen. Nieuwe dingen willen leren. Ook als je 56 bent.
Ik zou als werkgever niet iemand willen aannemen die 'alleen maar leuk en lekker wil werken' en verder geen ambitie heeft. Of de sollicitant nou 56 is of 25.
Kaaskopje
Volgens mij zijn we het eens. Als er geen obstakels zijn en er toch minder vrouwen dan mannen in topfuncties werken, vind ik dat dus geen probleem. Alleen, die obstakels, dat is nog wel een lastige. En: dat in andere landen vrouwen volledig meedraaien is niet per se een bewijs van een hoger peil van denken. Het is in Nederland-deeltijdland zo gegroeid dat de meeste vrouwen parttime werken. Dat zouden vrouwen (en mannen) in andere landen misschien ook wel willen, maar dan zijn er weer obstakels die dát verhinderen.
En bloemetje: ambitie betekent inderdaad van alles. Vaak komt het in de praktijk binnen een bedrijf toch neer op hogerop willen komen en dus leidinggeven. Wat dat betreft ben ik volslagen ambitieloos. Nieuwe dingen willen leren is wel een mooie invulling, dan heb ik ook ambitie, hoera!
bloemetje
"Ik zou als werkgever niet iemand willen aannemen die 'alleen maar leuk en lekker wil werken' en verder geen ambitie heeft."
Ik vind dat het een het ander niet uitsluit. Maar ik vind ook dat termen als ambitie en uitdaging veel te veel zijn uitgehold.
Pug, het gaat juist niet om de term
Het gaat mij juist niet om die term. En een werkgever ook niet. Het is ook volstrekt niet relevant of die term is uitgehold. Waar het om gaat, is dat een werkgever wil weten of dit iemand is die zich wil ontwikkelen. Of iemand bereid is te leren en zichzelf te verbeteren.
Een werkgever wil helemaal niet persé horen dat iemand leidinggevende wil worden. Ik zou het zelfs ongeloofwaardig vinden als iemand van 56 dat roept. Dan zou ik denken: als dat je ambitie is, waarom heb je dat nog steeds niet voor elkaar?
Als wordt gevraagd naar je ambities, dan kun je prima kunnen zeggen dat je geen leidinggevende functie ambieert. Maar dat je wel degelijk ambities hebt op inhoudelijk vlak. Dat je je graag verder deskundig wil worden op het gebied van x. Of dat je bepaalde vaardigheden verder wil ontwikkelen zodat je nog meer voor het bedrijf kan betekenen. Dat je je kennis graag wilt overdragen aan jongere collega's en ambieert om stagiairs te begeleiden. Dat soort dingen.
Bloemetje
Ik weet dat ambitie meer betekent dan hogerop klimmen. Nieuwe dingen leren wil ik, maar dat is vooral noodzaak en geen ambitie. Iemand die niets wil leren, maakt zichzelf onmogelijk.
Maar wat is er mis met leuk en lekker werken? Als iemand gewoon goed is in wat hij doet en daar plezier in heeft, dan lijkt mij dat waardevol voor een bedrijf. Waarom zou diegene meer moeten willen dan dat?
tja
Dat je geen vooruitgang of vernieuwing moet afwijzen, ok.
Maar als iemand gewoon lekker wil werken, dan heb je er tenminste wat aan op lange termijn. Niet gauw op het werk uitgekeken. Niet bezig met rondkijken naar wat anders.
Volgens mij zijn er zat banen waar het 'jezelf ontwikkelen' een beetje opgeklopte onzin is. (Logische dingen als een cursusje over nieuwe software/apparaten uitgezonderd.) Je ziet het al in de zaken die bloemetje noemt.
Jongens (meisjes..; ) ) . Even voor de duidelijkheid:
Het gaat mij TOTAAL niet om het feit dat een vrouw geen ambitie zou mogen hebben of streven naar een topfunctie of niet ft zou kunnen werken. Sterker nog: ik vind het ook idioot dat een vrouw daar minder kansen in zou hebben.
Dat even voor de duidelijkheid.
Verder gaat het mij helemaal niet om het mannetje of het vrouwtje. Wie wat doet binnen een gezin maakt mij echt niks uit.
Wel vind ik, en ja die mening is persoonlijk, dat als je een gezin sticht, dat de basisverantwoording bij de ouders ligt. En mij stoort het dus wel dat als beide! ouders voor ambitie en carrière gaan, verwachten dat het overgrote deel van de behoeftes en zorg van de kinderen door de maatschappij wordt overgenomen. En niet alleen de zorg wordt verwacht, maar ook de ontwikkeling, de uitdaging, de ambities, de levenservaringen enz enz. En DAT vind ik dus krom. Er is een verplichting én recht op scholing. Maar daarnaast ligt in eerste instantie de taak bij de ouders voor al het andere. Als je dat anders wilt invullen, prima, maar leg daar dan niet de verantwoording.
Net zoals discussies over overblijf. Natuurlijk, de maatschappij is verandert en natuurlijk zoeken we naar zo goed mogelijk oplossingen. Niks mis mee. Maar ik gruwel van opmerkingen van ouders die zeggen dat het voor kinderen zo onrustig en slecht is als ze tussen de middag thuis een boterham gaan eten. Nee, dat is NIET onrustig en slecht voor die kinderen (uitzonderingen daar gelaten), het is onrustig en voor de ouders (heen en weer sjesen, tijd in de gaten houden), en, voor werkenden is dan het alternatief de overblijf. En nee, dat is niet ideaal voor de meeste kinderen, een continu rooster een beter concept. Ja, mee eens. En in onze tijd dat beide ouders (deels) werken vast een betere oplossing. Prima om dingen aan te passen aan de maatschappij. Maar niet zeggen dat het voor kinderen beter is dan thuis een boterham eten. Dat is de dingen omdraaien ipv aangeven dat in de huidige maatschappij dingen nu eenmaal anders opgelost moeten worden.
bieb. . . .
halloo . . . . . waarom vind jij dat ik niet meer mag verwachten van mijn belastinggeld?
elke euro die uitgegegeven wordt door de overheid komt door ene politieke keuze.
ik snap niet dat je je "er aan stoort". Ga gewoon de politiek in en probeer te argumenteren waarom jij het beter vindt voor jouw kinderen en voor de kinderenvan mensen die het met jou eens zijn. Maar als je je stoort ergens aan dan heb je echt niet begrepen dat het 'maar' een mening is. En dat jij helemaal niet kunt weten wat iemand in z'n hoofd denkt, het zijn jouw gedachten over wat iemand vast wel vindt waaraan je je stoort.
gr Angela
Jeetje Bieb
Waar haal je al die wijsheid vandaan? Heb je een grootschalig onderzoek gedaan of baseer je dit op je eigen observaties? In het eerste geval ben ik benieuwd naar het rapport en in het tweede denk ik dat we al eerder tot de conclusie gekomen zijn dat jouw omgeving niet representatief te noemen is voor heel Nederland. Jij kent ook onwijs veel gezinnen (in Nederland) waar beide ouders ft werken begreep ik eerder. Hoor ik ook weinig anderen over (bv hier).
Maar weet je, het is toch gewoon ok als het beide waar is? Er zijn kinderen die graag thuis een bammetje eten en er zijn kinderen die het continurooster fijn vinden. Hopelijk hebben ze ouders die daarnaar kunnen handelen, in allebei de situaties. Ik vind eigenlijk dat iemand die ervoor kiest om ft thuis te blijven of om beperkt te werken zich achter de kinderen hoeft te verschuilen en gewoon ook mag zeggen dat hij/zij het heerlijk vindt zo. De enigen die dat verder wat aangaat zijn de gezinsleden toch? Zolang diegene dan maar geen geld of steun van de overheid verwacht om zo'n keuze te financieren 
. Wanneer het geen keuze is, is het natuurlijk ander verhaal.
O enne kaaskopje; mijn twee centen: werkgevers vinden het fijn als je laat zien dat je open staat om je te verdiepen en verbreden zodat je je inzetbaarheid blijft vergroten. In de continu en snel veranderende (werk)omgeving is dat voor een werkgever belangrijk zodat je mee kan blijven draaien.
Als jij en je man en de kinderen blij zijn met deze situatie dan is het toch goed? Waarom zou hij moeten werken als het financieel niet nodig is?
Ik ben huismoeder, en de kinderen zijn ook al wat groter en ik vind het heerlijk dat er iemand thuis is als de kinderen thuis zijn.
Je werkt om van te leven en je leeft toch niet om te werken?
Precies dutske
Ik heb plezier in mn werk, mn man ook. Dat is fijn, maar naast dat het fijn is, ook een goed. Maar vooral, de noodzaak om jezelf en je gezin te ondehouden.
Alles wat je anders of meer kan is helemasl prima. Masr hou het dan wel bij jezelf en je eigen keuzes. Uiteraard zover die fin keuze er is, want dar geldt zeker niet voor iedereen. Maar als je de keuze! hebt tussen modaal, of 2x modaal of zeer ruim, dan moet je het bij jezelf laten. In die situaties: gefinancierd: prima, dan kan je eisen stelllen. Gesubsidieerd? : dan mag je ook wat vinden, maarvooral je eigen verantwoording nemen.
Dutske
Als je je kunt permitteren om niet te werken dan is dat heel aangenaam. Maar ik ben in de loop van mijn leven wel omgezwaaid naar dat ik het verstandiger vind om van meet af aan je voet tussen de deur te houden als het even kan. Het leven loopt niet altijd zoals je dacht dat het zou gaan en met een groot gat in je cv kom je veel moeilijker weer in een leuke baan.
bieb
" Masr hou het dan wel bij jezelf en je eigen keuzes. "
Maar dat ik werk omdat ik goed ben in mijn werk, geld wil verdienen en het leuk vind om te doen maakt dat ik geen eisen mag stellen aan de overheid voor wat betreft zorg van mijn kinderen?
Diezelfde overheid (en dat zijn wij allemaal) vindt het heel fijn dat ik belasting betaal en premies (oa AOW waar best een druk op ligt). Dat ik als gescheiden ouder geen beroep doe op bijstand of welke toeslag dan ook. Maar desondanks mag ik niet van de overheid verwachten dat ze voor goede kinderopvang zorgen of tussenschoolse opvang?
Bijzonder.
dutske
" Je werkt om van te leven en je leeft toch niet om te werken?"
Zeker, maar leven betekent bij mij niet alleen geld verdienen, maar ook mijn talenten benutten en doen waar ik goed in ben. Mijn talenten liggen minder in het huishouden en meer in werk dat ik doe.
En werkt je man trouwens ook minder om die reden die je noemt? Of leeft hij wel om te werken? Als je allebei werkt, kun je werk en zorg delen en heb je allebei meer tijd om te leven.
Alkes
Wat ik al zei: het boeit mij niets pa of moe degene is die het meest of ft werkt........
en als de 1 ft werkt en de ander pt, hoef je ook je handje niet op te houden voor toeslagen, sterker nog,die krijg je dan helemaal niet.... Dan verdien je genoeg om je gezin te onderhouden.
En van mij mag iedereen zn ambities nastreven, en als je gebruik maskt van opvang: ja, dar moet veilig en verantwoord zijn. Uiteraard! Maar verwachten dat ze dat ze de gaten van ambitieuse oudes invullen... Nou nee, dar mag je zelf doen of kiezen voor particuliere opvang.
bieb63
realiseer je je dat jij eigenlijk al ambitieuzer bent dan de generatie van je ouders?
een heleboel dingen die jij 'gewoon' kunt doen of 'gewoon' vindt zijn mogelijk vanwege de 'ambitie' of 'veranderingsgezindheid' van anderen.
Jij houdt verandering tegen op deze manier. Waar ben je nou zo bang voor? Dat iemand afkeurt dat jij niet zoiets wilt? Zit je zo op je geld dat je bang bent dat het allemaal weggegooid wordt?
nogmaals: ga de politiek in en zorg voor verandering, in plaats van alles af te keuren wat naar meer kwaliteit/ambitie neigt.
gr Angela
welke gaten Bieb63
Ik zie die gaten niet waar je het over hebt. Concreet gezien, wat missen mijn kinderen volgens jou?
Angela
"Waar ben je nou zo bang voor? Dat iemand afkeurt dat jij niet zoiets wilt? Zit je zo op je geld dat je bang bent dat het allemaal weggegooid wordt?"
Ik heb ECHT even géén idee wat je hiermee bedoelt......