2500 netto per maand weinig?

Historisch

'Wat ik me dan afvraag, is waarom je in vredesnaam aan kinderen begonnen bent, als je alles aan anderen overlaat. Tegen betaling.' Historisch gezien is het vrij recent en dan ook nog maar een heel korte periode, dat de thuisblijfmoeder als hét ideaal werd gezien voor kinderen.
En historisch gezien is het vrij nieuw dat we zo lang leven (vrouwen gemiddeld 82 jaar) en zo weinig kinderen krijgen. Met andere woorden, de periode dat een ouder zijn/haar leven gevuld kreeg met de zorg voor kinderen is slechts een vrij korte periode in een heel mensenleven. Daarvoor, maar vooral ook daarna heb je nog heel veel jaren. Dat gegeven maakt de vraag naar een verdeling van zorg en werk tot een relevante en nieuwe vraag.

Tsjor

Beetje eendimensionaal Jippox

"Iemand schreef hier dat ze een tijd wel veel thuis was geweest maar dat helemaal niet leuk vond. Dat is toch verschrikkelijk? Waarom heb je dan kinderen als je ze vooral niet te vaak wilt zien?"

Ik ben 12 jaar thuisblijfmoeder geweest. Er zijn tijden geweest dat ik een baan echt niet had kunnen bolwerken (extreme huilbaby of een premature tweeling), er zijn periodes geweest dat ik het leuk vond om thuisblijfmoeder te zijn omdat ik volop tijd had voor de kinderen, het huishouden in de breedste zin des woords en vrijwilligerswerk of hulp aan andere ouders of aan school. En er zijn ook jaren geweest dat ik er spuugzat van was. Niet omdat ik niet graag bij mijn kinderen wilde zijn, maar omdat ik mij ook wel eens in een andere omgeving zou willen begeven, omdat ik het zat was om altijd de 'to-go-person' was als iemand weer eens ergens mee omhoog zat, omdat ik op het gebied van klussen, verbouwen e.d. alles wel een keer gedaan had en ik me ietwat geïsoleerd voelde omdat de meeste van mijn vriendinnen wel werkten. Nu werk ik 3 á 4 dagen per week en ik vind het heerlijk. Het onkruid in de tuin kan me ineens niet meer storen, het gewone huishoudelijke werk doe ik veel sneller omdat ik nu wel een stok achter de deur heb en mijn kinderen vinden hun toegenomen zelfstandigheid en verantwoordelijkheid leuk.

Ik vind thuisblijfouder en werkende ouder zijn allebei zijn charmes hebben maar in geloof niet dat het één nou per se beter is dan het ander. 'T is maar net wat bij jou en je gezin en je situatie past. Er is wat mij betreft geen noodzaak iemand met een andere leefstijl te veroordelen.

skik

Thuis

Ik ben een paar jaar thuisgebleven en nee ik vond dat niet leuk. Het was ook geen echt vrijwillige keuze. Door de omstandigheden was ik mijn baan kwijtgeraakt en vanwege verschillende complicaties (ongeluk, zieke premature baby) was het niet handig om gelijk weer aan het werk te gaan. Ik sta volledig achter de keuze die ik toen heb gemaakt om enige jaren thuis te blijven. Het was de beste keuze op dat moment. In het begin was het ook geen kwestie van leuk/niet leuk want alles was zo hectisch dat ik daar niet mee bezig was. Toen echter de rust weer kwam en alles goed liep vond ik het inderdaad niet zo fijn om thuis te zijn. Zowel materieel gezien (alleen inkomen van man en daardoor geen geld voor extra's en altijd zuinig moeten doen) als voor mezelf. Ik ben gewoon geen goede huisvrouw. Ik hou niet van schoonmaken maar ik kan ook niet tegen rommel. En als je thuisblijft met een groot gezin is er altijd rommel in huis, altijd. En de hele dag ben je bezig met die rommel en met de was en met koken en met al die andere ondankbare taken waar ik geen lol in heb maar waar ik ook niet tegen kan als ze niet gebeuren. En ik miste gewoon mijn werk. Ik vind mijn werk namelijk echt leuk. De kinderen waren niet het probleem. Die vond en vind ik heel leuk. Maar tegelijk was ik het kindergedoe ook wel eens zat. De hele dag op peuter/kleuterniveau communiceren vind ik echt reuze vermoeiend. Dus ja ik was blij dat ik weer aan het werk kon. Heeft niet zozeer met het gezelschap van de kinderen als persoon te maken maar meer met alle randzaken die ook bij het bestaan van de huisvrouw horen.

Ik vind veel dingen die met het ouder zijn te maken hebben helemaal niet altijd zo leuk en spannend. Ik hou niet van het bijwonen van sportwedstrijden in de kou of in een stinkende gymzaal. Ik hou niet van drie uur lang kiekeboe spelen zeven dagen per week. Ik hou niet van hordes kinderen die hier komen spelen en rotzooi maken. Ik hou er niet van om 's nachts uit mijn slaap gehouden te worden door babies en peuters. Ik hou niet van kinderpartijtjes geven. Natuurlijk heb ik al die dingen wel gedaan of doe ze nog steeds maar niet altijd met evenveel vreugde. Misschien maakt me dat tot een minder goede moeder, soit.

Dat staat echter los van het gezelschap van mijn kinderen. Dat vind ik (meestal) wel leuk. Ik vind mijn kinderen leuk als personen maar het is niet zo dat ik elk aspect van de zorg rond kinderen even geweldig vindt.

Het is ook niet nodig om alles even leuk en geweldig te vinden. Mijn werk geniet ik oprecht van maar ook daar zitten veel aspecten bij die ik minder vind om te doen maar die er wel gewoon bij horen. Dat geldt ook voor de kinderen. De kinderen zelf zijn geweldig maar de zorg er om heen niet altijd. Wat niet erg is want in het leven hoeft niet alles altijd leuk te zijn.
Maar ik kies er wel voor om mijn leven in te richten op een manier die zo aangenaam mogelijk is voor het hele gezin en ook voor mijzelf.

Alles Injel??

Dus je kind zelf naar de zwemles brengen maakt dat je een goede moeder bent?
Kom nou toch.

Nu breng ik mijn kind echt wel zelf naar de zwemles, en gaan wij ook lekker mee op kinderfeest (doen we namelijk op zaterdag....) en ga ik van de week hard aan de slag met de samenvattingen voor dochter haar Ak en Gs. Maar dat is het toch niet? Dat zijn namelijk de dingen die je kunt uitbesteden en als je dat goed doet vinden kinderen dat wel best.
Wat niemand anders van je kan overnemen is je kinderen het gevoel geven dat er iemand is die er altijd voor ze zal zijn als ze dat nodig hebben. Wat dan ook en waar dan ook. En dat kan groot en klein zijn en dat kan ook prima als je fullltime werkt. Dat lukt hem namelijk met zijn fulltime werkweek even goed als het mij lukt met mijn parttime baan. En dat lukt hem zelf als ie aan de andere kant van de wereld zit en alleen per Skype en Whatsapp bereikbaar is.

Hoe dat kan? Dat heeft met kwaliteit te maken en niet met kwantiteit.

De rest, het samen tijd door brengen, leuke dingen doen, herinneringen maken, is slechts ondersteunend daaraan.

Stukje weg gevallen

Hem is mijn man.

hmmm

"Hoe dat kan? Dat heeft met kwaliteit te maken en niet met kwantiteit.

De rest, het samen tijd door brengen, leuke dingen doen, herinneringen maken, is slechts ondersteunend daaraan"

En dat geloof ik dus niet. Al helemaal niet bij heel kleine kinderen (baby's, peuters, kleuters)

Natuurlijk doet de kwaliteit ertoe, maar de kwantiteit absoluut ook. Omdat je zonder die kwantiteit zoveel mist dat je van een hele hoop zaken gewoon niet, of niet goed op de hoogte bent. En dat staat de kwaliteit echt in de weg.

Wat dan bijvoorbeeld?

Wat zou je dan kunnen missen als je niet alle luiers zelf verschoont, of alle fruithapjes zelf geeft. Of als je 'slechts' drie dagen per week een hele dag met je peuter doorbrengt in plaats van zeven?

katniss

"of slechts 3 in plaats van zeven": dan hebt je het niet over fulltime werken. En daar had ik het wel over (over beide fulltime, lees maar terug ik heb het inmiddels al een keer of 4 gezegd geloof ik)

Maar

Ik ben dus wel heel benieuwd wat voor belangrijks ik heb gemist, en waarvan ik me totaal niet bewust ben.
De leerkracht van mijn jongste van vorig jaar maakte destijds ook zo'n opmerking. Het ging over een of ander dansje dat alle kinderen deden, ik vroeg aan haar waar dat vandaan kwam. Waarop de juf zei 'ja, dat weet jij natuurlijk niet want je werkt teveel'. OK, dus kinderen met een moeder thuis vertellen schijnbaar wel alles wat ze op school doen en leren.

voorbeeld

Dan kom ik weer met mijn voorbeeld.

Denk je dat het voor de relatie met je partner uit zou maken als je elke dag voor je elkaar weer ziet, al een uur hebt gesproken met een vriend(in) en alles wat je hebt meegemaakt die dag en wat je bezig houdt enz. hebt doorgenomen. Als je behoefte aan het delen en praten al vervuld is steeds voor je je partner na een werkdag weer ziet. Zou dat dan geen negatieve invloed op je relatie hebben?

En waarom zou dat bij de relatie met je kinderen anders zijn?

Ook een interessante: als je meer werkt dan nodig om rond te kunnen komen (maar uit een behoefte van jezelf mbt werk/ontplooiing en/of hogere leefstandaard), dan moet er iemand anders voor je kind zorgen. Waarom is dat voor een ander dan wel 'goed genoeg' als bezigheid, als je zelf vind dat het dat niet is (want niet leuk en saai en eentonig enz). En waarom is dat voor het kind dan beter, dat iemand anders die minder dan jijzelf (mag ik hopen) om dat kind geeft dat dan doet?

vertellen

Veel kinderen vertellen aan wie er is, op het moment dat het kan. En dat is dus direct na school/na de zwemles/na een wedstrijd/na het clubje. En degene aan wie is dan degene die het kind op dat moment onder de hoede heeft.

Vaak is hun behoefte daarmee bevredigd. En komt er op een later moment hooguit (bij navraag) nog een zeer beknopte samenvatting. En vaak ook gewoon niks mee (want er zijn al weer andere dingen gebeurd)

Natuurlijk hoef je als ouder echt niet àlles te weten en horen. Maar zeker als je kinderen nog heel klein zijn mis je wel erg veel van hun belevingswereld als je die gesprekjes vaak mist.

Nee, dat zie ik niet zo. Mijn kinderen zijn ook niet zo communicatief, denk ik, want de oudste is na schooltijd thuis en heeft ook niet honderduit te vertellen als ik thuis kom. Met mijn partner heb ik een latrelatie dus we hebben elkaar sowieso altijd genoeg te vertellen.
Kortom, ik herken dus niets van de armoe die jij schetst. Misschien zie jij het wel, maar daar heb ik verder geen last van.

Tjonge

Het beeld van moederschap/ouderschap is dus bij Jippox dat er bijna constant een ouder beschikbaar is voor de kinderen, ook voor de technische activiteiten als halen en brengen naar zwemles en sportclubs. En voor kopjes thee na school.
Maar toen ik in de jaren '70 opgroeide werkte mijn vader en was mijn moeder tbm. Zo was dat wel de norm in die tijd.
Maar de norm was helemaal niet dat die thuisblijfmoeder van alles met de kinderen deed. Tuurlijk was ze vaak thuis als de school uit was, maar ik was ook vaak ergens anders: bij vriendinnetjes. Naar school ging ik volgens mij alleen, of met andere kinderen uit de buurt vanaf dat ik 6 was. Ook naar clubjes ging ik zelf, alleen werd er wel eens gereden voor sportwedstrijden. Zwemles deed ik volgens mij niet alleen, maar dat was vooral omdat ik nog te jong was om snel aan- en uit te kleden. Knutselen deed mijn moeder echt niet, wel hier en daar een spelletje. Er waren wel eens bijzondere dingen op school, maar daar werden geen ouders bij verwacht. Dat ging bij bijna iedereen zo. En toen ik eens ziek thuis kwam van de lagere school en mijn moeder er niet was, werd ik door een lieve buurvrouw opgevangen en op de bank gelegd met een dekentje.
En ik heb mijn ouders toch echt ervaren als buitengewoon betrokken. Want ze waren er als je ze nodig had en de grondtoon was liefde en geborgenheid.

Het idee dat ouders pas echt betrokken zijn als ze er de hele dag zijn en van alles doen met en voor de kinderen stamt volgens mij niet eens uit de tijd dat moeders per definitie tbm zijn, maar is echt van deze tijd.

Aagje

zinloos

Dit is dus echt een zinloze discussie. Thuisblijfouders of ouders met een kleine deeltijdbaan zijn er soms van overtuigd dat je alleen een goede ouder kan zijn als je de hele dag bij je kinderen bent. Anders hou je niet genoeg van ze. Heb je niet genoeg voor ze over. Etc.

Ouders met een fulltime baan of een grote parttime baan zien dat probleem niet en zien ook niet in dat ze erg veel missen.

Deze twee partijen staan mijlenver uit elkaar en zien elkaar standpunt niet. Zo ben ik nou al dagen aan het bedenken hoe het avondprogramma van thuisblijfouders er dan anders uit kan zien als mijn avondprogramma als ik thuis kom uit mijn werk. Immers, ik kom thuis. Haal kind op uit BSO (ik heb dan dus maximaal 2,5 uur van zijn leven gemist). Thuis ga ik koken en ondertussen vertellen de kinderen over hun middag en helpen ze met de tafeldekken. Daarna gaan wij eten en is er nog tijd om te spelen, bad, voorlezen, huiswerk helpen etc. Zodra iedereen in bed ligt ruim man / ik de vaatwasser in. Ruimen indien nodig wat op in huis. Doen de administratie (soms) en kijken t.v. / netflix / kletsen.

Ik heb nog nooit van mijn vier kinderen een zwemles gemist (dat is 's avonds of in het weekend). Eigenlijk hebben mijn kinderen er meer last van dat ze met zijn vieren zijn dan dat wij als ouders werken. Doordat ze met zijn vieren zijn betekent namelijk wel dat ze aandacht moeten delen en wij kunnen als ouders niet overal tegelijk zijn. Dus op zaterdag moeten wij kiezen met welk kind wij mee gaan naar een wedstrijd. Wij proberen alles te zien (desnoods gedeeltelijk) maar dat lukt niet altijd. Hetzelfde voor afspraken. Drie ouderavonden op dezelfde avond gaat niet. Twee feestjes op een avond/middag betekent dat een van de twee zelf moet fietsen etc. etc. etc.

En dan nog zo'n vooroordeel. Wij werken niet voor de tweede auto (hebben wij niet) of andere luxe artikelen. Ik werk omdat ik dat graag doe. Ondertussen lossen wij de hypotheek af. En achteraf gezien was werken heel verstandig omdat na het faillissement van de werkgever van mijn man er toch problemen ontstaan waren. Wij zijn toen nog nooit zo blij geweest dat ik nooit mijn baan opgegeven heb om thuis bij de kinderen te blijven.

aagje

"het idee …. is echt van deze tijd"

Dank je! Ik leef dan ook echt in deze tijd.

tbm versus werken

Het is zondadmiddag en ik werk niet. Mijn kinderen spelen buiten, hebben mij niet nodig. Zo zijn alle dagen na school ook: thuis komen, drinken en snoepje: hoe was school? Leuk! En hup buiten spelen. Tot we gaan eten. Aan tafel kletsen we gezellig over de dag. Zo ziet onze week er uit, of ik wel of niet thuis ben, maakt niet uit.

Wat mij verbaasd in dit draadje is dat de tbm zo veroordelend zijn, niets beters te doen zeker? Alle tijd want ze werken toch niet. (ja dit is ook lekker onaardig en veroordelend)

En inderdaad het is LEUK om te werken, niet voor geld of materialistische zaken, maar gewoon LEUK! Maar veel mensen kunnen zich daar niets bij voorstellen, dan heb je blijkbaar niet de goede baan. Daarnaast heeft het nog een voordeel om beiden te werken, je hebt in geval van nood, (scheiding, overlijden, arbeidsongeschiktheid, ontslag) niet direct een probleem.

En ik blijf het raar vinden dat VROUWEN thuis moeten blijven of minder moeten werken, lekker geemancipeerd zijn we dan.

Dus kostwinner: nee het is niet weinig en nee het is niet raar. Als iedereen nu gewoon op zich zelf let ipv commentaar op een ander....

werken voor luxe

Is ook zo subjectief, werken voor luxe. Wat mag nog, en wanneer is het 'over de rug van je kinderen'? Dure muzieklessen, is dat luxe? Biologisch eten? Een auto rijden als je een kind hebt wat zeer getalenteerd is in een sport en daarvoor het hele land door moet? Een dag extra werken omdat je ouder bent van een meervoudig gehandicapt kind en het thuisblijven bij je kind je totaal uitput? Is dat over de rug van je kind? Of, nog simpeler, is het in het belang van je kind als je als totaal niet huishoudelijk aangelegde moeder altijd thuis bent, of is een door een ingekochte huishoudelijke hulp schoongemaakt huis beter voor je kind (ook als je moet werken om die te kunnen betalen)? Een eigen kamer voor een zeer prikkelgevoelig kind; ga je extra werken om dat te kunnen betalen?

Het wordt dan wel tijd voor een ministerie van Ethiek. Dat iedereen weet wat in elke situatie Het Beste is, voor je kind. Overbodige luxe schaffen we af. Zo gauw je een kind hebt, gelden er andere regels. Hun ruggen dienen gespaard te blijven.

Je mag er toch vanuit gaan dat ouders zelf kunnen beslissen wat het beste is voor hun gezin. En dat dat per gezin enorm kan verschillen. Net als smaken.

voor de duidelijkheid

Ik zeg niet dat een ander niet kan beslissen wat goed is voor zijn/haar gezin, ik zeg niet dat je niet mag werken voor luxe, of omdat je het leuk vindt, ik zeg überhaupt niets over wat dan onder luxe zou vallen en wat niet. En zo zeg ik nog een heleboel andere dingen niet.

Wat zeg ik dan wel? Ik zeg dat het in mijn ogen niet in het belang is van de kinderen als BEIDE OUDERS FULLTIME WERKEN, omdat er dan wel heel erg weinig tijd overblijft om echt deel uit te maken van het leven van je kinderen. En als het door omstandigheden niet anders kan, dan is het niet anders. En dat voelen die kinderen haarfijn aan en dan maakt een ieder daar het beste van. Maar als er wel keuze is, dan zie ik niet hoe het in het belang van de kinderen kan zijn om als ouders zo weinig tijd voor ze vrij te maken.

Maar ik heb ook al gezegd: als je het gevoel is dat dat beter is voor je kind, dan is dat waarschijnlijk ook zo. Want een kind heeft er ook niets aan als een ouder tegen de zin thuis is, want ook dat voelen ze prima aan. Dus ja, in dat geval kun je de zorg maar beter uitbesteden…

Wat een aparte opvattingen heb je Jippox

"Veel kinderen vertellen aan wie er is, op het moment dat het kan. En dat is dus direct na school/na de zwemles/na een wedstrijd/na het clubje. En degene aan wie is dan degene die het kind op dat moment onder de hoede heeft."

Mijn man gaat altijd met mijn zoon mee naar de hockeywedstrijden. Als mijn zoon terug komt vertelt hij mij graag hoe het geweest is terwijl hij het toch ook al met mijn man besproken heeft. Kinderen vinden het heus ook leuk om iets tegen twee verschillende mensen te vertellen op verschillende momenten. En soms zullen kinderen hun verhaal juist bewaren tot mama er weer is. Of is dat ook zielig, die uitgestelde behoeftebevrediging?

"Ook een interessante: als je meer werkt dan nodig om rond te kunnen komen (maar uit een behoefte van jezelf mbt werk/ontplooiing en/of hogere leefstandaard), dan moet er iemand anders voor je kind zorgen. Waarom is dat voor een ander dan wel 'goed genoeg' als bezigheid, als je zelf vind dat het dat niet is (want niet leuk en saai en eentonig enz). En waarom is dat voor het kind dan beter, dat iemand anders die minder dan jijzelf (mag ik hopen) om dat kind geeft dat dan doet?"

Meer werken dan je nodig hebt om rond te komen doet het merendeel van Nederland, want met een minimuminkomen kan het ook natuurlijk. Jouw man kan financieel gezien ook vast wel een dag minder werken zonder dat jullie aan de bedelstaf raken. Maar waarschijnlijk vindt hij zijn werk leuker dan zijn gezin als ik jouw redenatie volg.

Mensen/moeders gaan niet werken omdat ze hun kinderen niet leuk of saai vinden maar voor brood op de plank, voor de toekomst (ze gaan waarschijnlijk ooit het huis uit), voor de variatie omdat het thuismoederschap an sich wel als saai of onbevredigend kan worden ervaren. Kinderen in de schoolleeftijd zijn al een groot deel van de dag niet bij hun moeder, zoveel mis je niet als je dan werkt.

Waarom voor de oppas de hele dag voor jouw kinderen zorgen wel leuk is en voor de werkende moeder niet? Ten eerste zijn er weinig werkende moeders die hun kinderen 7 dagen per week door een nanny laten opvoeden, de meeste moeders vinden vooral de combinatie van moederschap en werken leuk. En die oppas vindt op kinderen passen weer leuk als baan. Mooi toch? Helemaal niet slecht voor kinderen hoor, om andere mensen te leren kennen en te vertrouwen. Jij vindt dat het een mager alternatief is voor de eigen moeder en daarmee dus slechter voor het kind. Ik vind het raar om te denken dat alleen de biologische moeder optimaal voor het kind kan zorgen en dat je met 'minder' je kind tekort doet. Het schept een haast religieus c.q. jarenvijftigbeeld van de onbaatzuchtige moeder die met een geheimzinnige glimlach op de lippen direct alle noden van haar kroost vervult.

Dat het van deze tijd is om kinderen veel meer aandacht te geven dan vroeger sluit niet uit dat je naast de vervulling van het moederschap andere activiteiten kan hebben. In de afgelopen decennia heeft zich niet alleen een toename van arbeidsparticipatie voorgedaan maar ook een toename in tijd die aan kinderen besteed wordt. En die komt niet alleen voor rekening van thuisblijfmoeders die de hele dag met hun kinderen bezig zijn.

skik

maar skik

Waar zeg ik dan dat je geen andere activiteiten zou mogen hebben als ouder? En dat ook anderen voor je kind zorgen, daar heb ik helemaal niets op tegen. Lijkt me heel gezond.

Een goede balans tussen werk en gezin, dat lijkt me ideaal. Maar die balans zie ik niet als je beide fulltime werkt. En daar had ik het over.

en wat mijn eigen situatie betreft

Mijn man heeft tot 2 jaar geleden altijd 4 dagen per week gewerkt. Maar in zijn (toen) nieuwe baan ging dat niet meteen. Hij is nu dus wel mee bezig om dat weer te regelen. En waarom? Omdat de balans nu niet goed is! Hij merkt zelf dat hij gewoon teveel mist van zijn kinderen zo.

Dat ik helemaal niet werk op het moment is ook door omstandigheden (die niet door-de-weekse kinderen, onder andere) en niet omdat ik dat perse altijd en overal het meest ideaal vind.

Goed genoeg

Sommige mensen vinden kinderen verzorgen zo leuk dat ze er hun werk van maken. Uit passie of omdat het goed te combineren is met hun gezin of omdat ze al met pensioen zijn en toch nog wat extra willen verdienen. Ik dwing niemand om voor mijn kinderen te zorgen maar mensen bieden aan om in ruil voor een salaris voor een deel voor mijn kinderen te zorgen. Ik vind kinderen verzorgen en opvangen helemaal geen verkeerde bezigheid maar zelf besteed ik daar liever een deel van uit. En aangezien er mensen zijn die graag dat deel op zich willen nemen want dat is hun baan komt dat goed uit. Heeft niks te maken met goed genoeg zijn.

maar goed

Ik kijk er van op dat men blijkbaar vrijwel en block van mening is dat 'beide fulltime werken' nog valt onder goede balans tussen werk en gezin. Ik had verwacht dat er juist vooral mensen waren die een zekere verdeling van beide parttime werken als idealer zouden zien.
Dus best verrassend wat mij betreft!

Beiden fulltime

Betekent niet dat je beide 5 dagen van huis bent en dus veel van je kinderen mist.

Zoals eerder aangegeven: mijn man werkt ft en ik 0.8 wij hebben maar 15 uur oppas PER MAAND nodig, dat is dus gemiddeld 3,5 uur per week.

Zo ken ik in mijn omgeving wel meer mensen die beide (bijna) fulltime werken en toch bijzonder weinig missen van de kinderen. Want ze werken op tijden dat de kinderen slapen.

Dus misschien moeilijk voor te stellen, maar ook met 2 (bijna) ft banen kan je een goede balans hebben tussen zorg en thuis....

Jippox

"En dat ook anderen voor je kind zorgen, daar heb ik helemaal niets op tegen." Dat zei je niet, je stelde dat de eigen moeder het beste voor de kinderen kan zorgen en dat het voor kinderen het beste is als hun moeder altijd en direct beschikbaar is. Dat geldt dan toch net zo goed als je het hebt tegen ouders die beiden fulltime werken als tegen ouders die (beiden) parttime werken en maar voor enkele dagen opvang nodig hebben? Of is er een magische grens waarbij de doctrine 'moeder is best' al dan niet op gaat?

skik

Uit school

Ook ik ben wel eens thuis als mijn kinderen uit school komen en uiteraard vraag ik dan hoe school was. Vaak is het antwoord iets van: gewoon, niet bijzonder, ok, goed... En dan stopt het gesprek. Vaak hebben ze net uit school helemaal niet de behoefte om daar eindeloos over te praten. Zeker bij oudere kinderen als er iets bijzonders is gebeurd dan zijn de gesprekken vaak pas later op de avond als ze alleen samen zijn met mij en er geen andere kinderen in de buurt zijn die zich met het gesprek bemoeien.
Overigens vind ik het ook niet erg als ze gewone bezigheidjes op school soms wel met de oppas delen en niet met mij. Zeker als het om kleine dingen gaat dan komen ze er inderdaad niet altijd meer altijd op terug maar wederom ik zie niet echt in waarom dat erg is. Ze delen het ook wel eens met mijn man die regelmatig eerder thuis is en dan niet meer met mij. Als er iets bijzonders is dan doen ze hun verhaal het liefst 10x dus dan krijg ik alles vaak meermaals te horen.
Sowieso zijn minder kinderen gemiddeld vrij communicatief ingesteld en is het meestal niet zo'n probleem om eindeloze verhalen los te krijgen.

Laatste zin moet zijn:

Sowieso zijn mijn kinderen gemiddeld vrij communicatief ingesteld en is het meestal niet zo'n probleem om eindeloze verhalen los te krijgen.