WIA-aanvraag

Niet leuk

Door een chronische aandoening zit ik al jaren (deels) in de WAO. Een tijdje volledig. Vooral toen ik helemaal thuiszat en iedereen om mij heen wel werkte vond ik het vervelend. Ik miste soortgenoten. Inmiddels zit ik weer 100% thuis trouwens, maar er zijn nu meer mensen om mij heen die ook niet hele dagen werken (zal de leeftijd zijn ).
Ik vond het afgekeurd zijn indertijd nogal een klap. Ook door enkele nare reacties die ik kreeg (a la "je bent een profiteur").
Gelukkig kon ik toen weer deels integreren. Helaas nu weer mis ☹
Wat doe jij nu normaalgesproken overdag, Henny?

Mijn dagelijkse leven

Is maar iets veranderd door het coronavirus. Ik heb veel last van gordelroos gehad en de gevolgen zijn er nog steeds (pijn en jeuk). Ook heb ik een aantal wervelinzakkingen gehad, waardoor ik heel vaak last van rugpijn heb. Daarnaast ben ik erg snel moe. Mijn dag bestaat vooral uit tv kijken, computerspelletjes spelen, met mijn kinderen bellen, thuis fysiotherapie doen en ik probeer een klein stukje te fietsen of te wandelen. Vrienden en werk whatsapp en mail ik met regelmaat en elke dag een dutje doen. Door even te liggen kan ik de rugpijn wat indammen. Ik zou niet weten wat ik zonder mijn iPad zou moeten. Voor het Corona-gebeuren kwam er regelmatig iemand langs, vrienden, familie en ook collega’s. Gelukkig krijg ik nog regelmatig een kaartje of een bloemetje.
Hoe breng jij de dag door, Chrono?

Herkenbaar

'Ik vind het vreselijk, dat ik op deze manier afscheid moet nemen van mijn arbeidzame leven. Herkenbaar? Hoe ga je hier mee om?' Zeker herkenbaar. Ik heb zitten janken in de auto na het gesprek op het UWV toen het zover was. Afschuwelijk.
Ik haatte mijn huis, waarin ik nu vooral als huisvrouw rondliep. Ik had moeite om goed voor de kinderen te zorgen. Een grote bak ellende.
Hoe ben ik daar doorheen gekomen?
Toch eerst een paar maanden ramen en deuren dicht, gewoon intens verdriet en onmacht etc.
Daarna trok een vriendin, die gelukkig langs kwam, me over de streep om 1 activiteit 1 keer per week buitenshuis te gaan doen, terwijl zij op mijn jongste paste.
Veel sims gespeeld en daarvan geleerd wat belangrijk is om je leven op te bouwen.
1 dag in de week gaan studeren aan de universiteit, zodat er weer wat zinnigs in mijn hoofd kwam.
Ondertussen een doorlopende agenda met afspraken met professionals.
En van huis uit me in gaan zetten voor problemen van ouders met jeugdzorg.
Toen ik weer wat meer moest gaan werken onderaan begonnen: uitzendbureau, fabriekswerk. In tegenstelling tot jouw situatie deed het domme, lichamelijke werk mij goed.
Toen de mogelijkheid om een opleiding te volgen, van 1 jaar, 1 dag per twee weken of zoiets. Daarin stage, dat werd werk en sindsdien werk ik fulltime met plezier.
Ik heb zeker zwakke plekken overgehouden, maar ik heb besloten om dat maar te accepteren. elk mens heeft wel wat.
Tijdspad: 7 jaar.
Mijn advies: leren roeien met de riemen die je op dat moment hebt; zorgen dat je eigen ontwikkeling op een of andere manier doorgaat; jezelf voornemen dat er op een dag wel weer een zinnig doel in je leven komt (afgezien van de zorg voor kinderen) en dt je dat oppakt voor zover je dat aankunt.
iedereen zei het tegen mij, het was ondraaglijk om te horen, maar je komt er wel weer doorheen. En ik moet zeggen dat het waar is.

Tsjor

Beperkingen

Wat wonderlijk eigenlijk, dat het moment dat doordringt dat betaald werk geen optie is, erger is dan het feit dat er beperkingen zijn. Terwijl het niet kunnen werken een gevolg is van alle beperkingen. Dat lees ik ook bij jou, Tsjor. Je was natuurlijk al twee jaar thuis (of was het toen nog 1 jaar?) en toch hakt het er dan in en voel je je ineens huisvrouw. Dat laatste geldt voor mij niet, want ook in het huishouden kan ik niet uit de voeten. Maar niet meer terug kunnen in mijn baan vind ik echt heel erg. Ik kan (en doe ik ook) er ook wel om janken. Maar goed, eerst maar zorgen dat de WIA-aanvraag de deur uitgaat en afwachten wat er uit de keuring komt.

Bereid je voor

Voorlopig is jouw zorg 'hoe neem ik afscheid van mijn arbeidzaam leven' niet jouw eerste zorg. Dat is de WIA aanvraag. Ik weet niet hoe 'zeker' jouw kans op een WIA uitkering is, en of je geheel of gedeeltelijk afgekeurd gaat/wilt worden, maar bereid je voor op een strijd met het UWV voordat je de strijd met jezelf kunt gaan voeren. Althans, zo heb ik het ervaren. Een strijd tegen bureaucratie, wetten en regeltjes. En dat heb ik nog de mazzel dat ik behoorlijk veel medewerking van het UWV en mijn werkgever (ben eerst gedeeltelijk afgekeurd, later pas helemaal) heb gehad.

Die strijd, het opkomen voor je rechten, moet je voeren op het moment dat je je daar helemaal niet tegen opgewassen voelt. Je bent immers niet thuis vanwege zweetvoeten. Het enige dat ik je kan aanraden is om je je slechtste dag in herinnering te nemen en daarover te vertellen als de keuringsarts vraagt hoe het met je gaat en wat je dagelijks doet. Dan hoop ik voor je dat je inderdaad de uitkering krijgt en althans rust krijgt op financieel gebied. Zodra die druk eraf is, kun je kijken naar wat je verder met je leven wilt/kunt.

Ik vond het ook moeilijk toen bleek dat het echt niet meer ging en ik ook het laatste stukje betaalde arbeid moest opgeven. Alsof je niet meer mee doet met de maatschappij. Ik dacht dat gevoel op te lossen door me aan te melden voor vrijwilligerswerk. Daar moet je voor solliciteren.. en als ik dat eerlijk meldde wat ik niet kan (rolstoel), dan werd ik vriendelijk bedankt.. hoezo afwijzing! Ondertussen heb ik mijn draai gevonden in vrijwilligerswerk vanuit huis, voor de patiëntenvereniging waar ik lid van ben. En ben ik al zoveel tijd kwijt met het onderhouden van mijn lijf c.q. loopvermogen (fysio, aangepast sporten, etc.) dat ik me af vraag hoe ik ooit tijd had om te werken... Ik heb een nieuw vast weekschema met afspraken waarbij ik voldoende de deur uit kom en contact heb met andere mensen (= toch een van de voordelen van buiten de deur werken).

Kortom, jouw leven komt vast ook weer op z'n pootjes terecht. Maar idd, eerst even die WIA procedure door.

Voorbereiden

Een bevriende arbeidsdeskundige gaat mij begeleiden bij het indienen van de WIA-aanvraag. Zij gaat ook mee naar de keuring. Want je hebt helemaal gelijk, Anonima, eerst de procedure maar door, in de hoop dat de financiële consequenties mee zullen vallen. Dan kan ik me richten op de toekomst.

Wat ik overdag doe

Momenteel rommel ik al een week wat aan in de tuin. Een struikje snoeien en dan een half uur uitrusten. De zon geeft me ook energie, dat scheelt. Vanaf morgen wordt het koud, dus dan maar boeken lezen. Ik probeer genoeg te bewegen, traplopen, rondje om het huis of even op de roeimachine. Zodra ik dat soort dingen niet meer doe, holt het achteruit. 5 Minuten bewegen is ook bewegen. 2*5 minuten ook.
Ik ga nog niet richting 100% afkeuring, tenminste als ze zo vriendelijk willen zijn mijn afgezegde transplantatie alsnog in te plannen dit jaar. 😖

Hier

Net een week geleden aangevraagd. En dat doet wel zeer.
Maar ik maak me er drukker om ( al hoewel ik van het UWV geen 2e spoor hoefde te volgen) of ik de uitkering wel krijg.
Het gaat bij mij om een relatief klein bedrag.
Ik werkte daar 1 dag.
Thuis was ik iets aan het opzetten, maar dat kan ik helaas niet uitvoeren.
Het zal waarschijnlijk binnen een X-aantal jaren bijstand worden, maar dat wil ik graag voorkomen. Maar hoe weet ik niet.

Hanny

Los van of de aanvraag positief beoordeeld zal worden en je verdriet om her verlies van je arbeidzame leven, zou je een sprankje hoop kunnen zoeken in het bekijken van vrijwilligerswerk. Dat is er van licht tot zwaar. Als je een uitkering gaat krijgen, kun je meteen serieus werk gaan maken van een activiteit op vrijwillige basis.

Vrijwilligerswerk

Dat zit er voor mij voorlopig niet in. Ik kan nog helemaal niks. Ik kan me niet goed concentreren en fysiek gaat het nog steeds niet goed. Veel pijn en ik kan niet langer dan 2 1/2 uur zitten/staan. Eerst moet ik verder aansterken, maar gezien het feit dat ik al bijna twee jaar arbeidsongeschikt ben, heb ik er niet veel vertrouwen in. Dat maakt me ook zo verdrietig. Mijn leven is er totaal anders uit gaan zien. Ik was altijd heel zelfstandig en energiek, maar dat is niet meer zo. En straks dus geen baan meer.

Hanny

Dat is sneu. Eerst maar aandacht voor jezelf dus. Maar sluit het niet uit. Er zijn mensen die net als jij thuiszitten en behoefte hebben aan gezelschap. Een praatje kan nog wel misschien 😊

Waarom

Waarom zou Hanny nou vrijwilligerswerk moeten gaan doen? Ze gaat de WIA in hoor...
Er zijn heus wel andere manieren van zingeving.
Op eigen tempo een cursus doen, muziek maken, een wandeling maken.

Anonima

Als je een uitkering gaat krijgen, kun je meteen serieus werk gaan maken van een activiteit op vrijwillige basis.===

Dit was mijn laatste zin. 😊 Je moet natuurlijk óók niet exact hetzelfde werk vrijwillig gaan doen.

Dacht jij dat instanties of bedrijven zo blij met elk aanbod van mensen zijn dat ze niet kritisch zijn? 😀. Zo werkt het niet. Soms wel. Ik ben wat je taalcoach zou kunnen noemen. Daarvoor heb ik geen ballotagecommissie gezien.

Ik ben afgewezen voor de dierenambulance omdat ik verbaal niet potig genoeg voor het ambulancepersoneel zou zijn. Tja, wat zegt dat over die mensen? En wat zegt dat over het beoordelingsvermogen van degene die het gesprek voert? Ik ben inderdaad geen bassende dragonder, maar kan telefonisch goed uit de voeten met anderen.

Kaaskopje

"Ik ben afgewezen voor de dierenambulance omdat ik verbaal niet potig genoeg voor het ambulancepersoneel zou zijn"

Ergens nog wel grappig als je taalcoach bent dan.

Even on topic: Hanny, het is accepteren en weer verder gaan en wil je er om janken dan jank je. Je kunt niet echt iets doen waardoor het minder wordt behalve afleiding zoeken. Ik moet ook. Ik wacht op mn oproep en daarna het besluit. En ondertussen lijd ik letterlijk, maar ik verduvel het om me door zoiets vrijwillig de afgrond in te storten. Ik mankeer wel meer dus misschien spot ik er wat sneller mee. Kop op.

Rust

Ik bedoelde eigenlijk dat ik een heel ander beeld van vrijwilligerswerk had dan wat de realiteit bleek te zijn..

Maar buiten dat, in essentie overheerst de ongelofelijke rust die het niet meer moeten brengt. Als je weet dat je de hoop op terugkeer in het arbeidsproces over is (althans voor de langere termijn) kun je los laten. Scheelt een hoop stress. Voor mezelf bracht het ook nog rust omdat ik daarvoor nog een beetje werkte en me daar met man en macht aan vast klampte omdat ik perse wilde blijven werken. Dat bleek achteraf heel erg veel inspanning te kosten, te veel, maar dat merkte ik pas toen ik er mee op hield.

Wat acceptatie betreft, ik ben blij dat ik inmiddels 50+ was. En een vrouw. Dan is het meer maatschappelijk geaccepteerd dat je niet (meer) werkt. Als de omgeving accepteert is het ook voor jezelf makkelijker.

Annoya

Als ik me ergens verbaal op mijn gemak voel is het aan de telefoon. Maar ik ben qua uitstraling geen potig type ☺️.

Mijn man is door een herseninfarct arbeidsongeschikt geraakt en is direct naar vrijwilligerswerk gesleurd. Een uitstekende actie, want hij vindt het er heel fijn. Dat geldt ook voor mezelf. Ik gedij het beste als ik naast mijn gezin, tijd (nuttig) doorbreng met andere mensen.

Kaaskopje

Waarop ben jij afgekeurd en ging dat vlot na die 2 jaar? Als dat te prive us goor ik het wel.

Ik heb een versleten rug/bekken welk gebied verergerd is geraakt door een val op mijn werkplek waardoor ik een dubbele hernia opliep. Ik had een heel plan voor een B-baan die A-baan kon worden maar het mag niet zo zijn; ik kan niet zitten of lang staan en kan dus zo goed als niets meer.
Dat is dan 1 ding van de lijst

Moest jij vrijwilligerswerk doen? Waarom je man met zoiets groots? Gelukkig vindt hij het fijn.
Ik kan het niet, anders had ik kunnen blijven werken, uk hoop dat ze dat zien. Tot nu toe wel.
Zíjn er ook wel eens gevallen geweigerd?

Annoya

Ik weet natuurlijk niet hoe ernstig jouw klachten zijn, maar toen ik door bekkeninstabiliteit niet langer dan een half uur kon zitten, heeft mijn werkgever zo’n bed aangeschaft dat je bij een dokter ziet staan. Daardoor kon ik om het half uur even liggen en zo rustig opbouwen. Mede Daardoor was ik sneller dan gedacht weer in staat om gewoon te kunnen werken. Dat bed is daarna door nog behoorlijk wat collega’s met allerlei kwalen gebruikt, dus een goede investering gebleken.

Annoya

Ik heb sinds ik van school kwam moeite gehad om werk te krijgen en houden, in hoofdzaak door stevige bijziendheid. De laatste jaren is het slechtziendheid geworden.

Ik heb flink voor mezelf op moeten komen. Ik heb twee keer bezwaar gemaakt tegen een beslissing. Vooral een nieuw oogonderzoek door Visio heeft me erg geholpen én goede adviezen over hoe ik het moest aanpakken.

Vrijwilligerswerk móet nooit als je in de WIA zit. Maar voor mijn man was het heel goed dat hij vanuit zijn oude werk meteen bij de hand is genomen voor een eerste gesprek.
Ik zelf heb een paar jaar in een soort wachtstand met heel veel stress geleefd tijdens de ziektewetjaren (met ook nog eens flinke vertraging door achterstanden bij her UWV). Ik durfde amper iets te ondernemen, uit angst dat het een verkeerd signaal af zou geven. Eenmaal afgekeurd ben ik weer tot leven gekomen. Fitness, beetje politiek, vrijwilligerswerk en sinds een half haar ook een koor. In de lente en zomer sta ik in de tuinaarde te spitten. In mijn eigen tempo. Dat is goed voor mijn conditie (ook vanwege artrose in mijn rug). Dit jaar moet ik echt een petje tegen fel licht opzetten. Boerin Kaaskopje in haar stadstuin 😅

Anemone/Kaaskopje

De kans dat ik nog iets kan doen is nihil. Ik werk in een artsenpraktijk dus het bed stond er maar aangezien er geen verbetering maar verslechtering is had geen enkel hulpmiddel nut helaas. Daarnaast was daar ook geen tijd/plaats voor tijdens het werk. Mn rug is kapot, afwijkende heup, uitval enz.

Kaaskopje : fijn dat je zo tot je recht komt met diverse rollen/doelen! Vreselijk dat er zoveel stress en vertraging was.
Ik vind het wel eng zo vlak voor de beslissingen vallen. De 14e gesprek met uwv en daarna ergens de uitslag. Dank je voor je openheid, Anemone ook!

Annoya

Sterkte met wachten. Ik hoop dat je de uitslag krijgt, die je graag wil hebben.

Annoya

Ik vind het wat ongemakkelijk zo'n advies, maar ik raad je echt aan om je gezondheidsklachten niet klein te maken uit bescheidenheid. Juist niet. Het is niet erg, maar heel erg.

Uitslag

Vandaag kreeg ik bericht van het UWV dat ik duurzaam volledig ben afgekeurd. Ik heb de afgelopen maanden aan het idee kunnen wennen, want de signalen van de bedrijfsarts, de bevriende arbeidsdeskundige en de keuringsarts wezen allemaal in deze richting. Maar nu het echt zo is, zitten de tranen hoog. Van verdriet, omdat het nu echt zo is, dat terugkeer naar mijn baan er niet meer in zit, maar ook van opluchting, omdat de druk eraf is. Maar wat had ik het graag anders gezien!

Hanny

Snap je. Fijn dat er nu duidelijkheid is! Maar ook moeilijk, dat je nu definitief afscheid moet nemen van iets, waar je nog niet aan toe was.
Maar door de beslissing heb je nu wel de mogelijkheid om aan je rouwproces te beginnen én om def. plannen te gaan maken hoe je je toekomst wil en kan gaan invullen.
Succes en sterkte!

Gemengde gevoelens

Wat je schrijft is heel herkenbaar. Aan de ene kant opluchting omdat de druk er af is, aan de andere kant verdriet omdat het zo confronterend is. Ik had ontzettend leuk werk, maar ik kon niet meer. Toen ik werd afgekeurd had ik hetzelfde gevoel. Opluchting omdat ik niet meer over mijn grenzen hoefde te gaan, maar vooral ook verdriet vanwege het "nooit meer" en de confrontatie met mijn beperkingen.

Daarbij de procedure op weg naar die WIA, waarin ik, geheel tegen mijn natuur in (glas altijd halfvol) mijn beperkingen moest benadrukken in plaats van de (beetje) mogelijkheden (te weinig om mee te kunnen werken). Dat vond ik ook zo moeilijk en confronterend.

Sterkte ermee!

Is er iemand die jou begeleidt in het accepteren van de situatie en leren omgaan met je beperkingen? Tenslotte val je toch in een soort gat, er is rouw om wat ooit was en nooit meer komt, en ik heb ervaren dat ik zeker de eerste tijd als een kip zonder kop de dag doorbracht en heel moeilijk acceptatie en een nieuwe levensinvulling vond. Ik moest echt leren weer mogelijkheden te vinden binnen de beperkingen. Gelukkig heb ik een zorgverlener die me daar goed bij heeft geholpen.

Hanny

Ik snap je.
Denk er om, er zijn meer dingen dan "werk" die jou tot een waardevol persoon maken.

Bieb

Dank je wel voor je reactie. Het klopt precies. Nu deze hobbel is genomen, kan ik verder kijken.

Rosie

Omdat ik kanker heb gehad, en nu een klein beetje aan het herstellen ben van de behandeling, komt er nu ruimte om mijn ziekteproces te verwerken. Daar heb ik hulp bij in de vorm van beeldende therapie, een psycholoog en een haptonoom. Er komt dus nu een onderwerp bij.