rauw verdriet en pijn
Vorige week besloot mijn man voor mij totaal onverwacht de stekker uit onze relatie trekken.
Voor mij was hij de liefde van mijn leven, wat hou ik ongelooflijk veel van deze man.ik ga kapot van verdriet , het voelt alsof er messen door mijn lijf snijden.Hoe ga ik hier mee om?
Hoe blijf ik op de been? Hoe maak ik dit enigs dragelijk zodat ik wat normaler kan functioneren? Wie heeft ervaring? Tips? Een goede site met lotgenoten?
Rana
Precies wat je zegt en wat AMK zegt, het is een rouwproces. Mij troostte het feit dat bleek dat je niet 24 uur lang huilt, dat niet alles even hard blijft, dat het besef langzaam komt en je dus geen tijd krijgt om volledig in te storten, maar plannen maakt en daardoor afleiding hebt voor je nieuwe woning en daarmee je nieuwe leven.
Een mens is gericht op overleven en flexibeler dan men zelf vaak denkt. Dat houdt niet in dat alles tussen die rouwmomenten lang leve de lol is, maar dat het draagbaar is, hoe zwaar ook.
Die momenten zullen voorlopig nog blijven komen, op en neer, heen en weer. Ik heb nu na een jaar de laatste weken weer af en toe een moment dat ik geluk herken. Dat ik ineens heel tevreden en rustig ben met de situatie/mijn leven alleen. Daartussen nog steeds paniek als er iets mis gaat en je weer in actie moet komen om het recht te breien, maar ook neutrale periodes waarin je simpelweg bestaat. Overleeft, meedeint op de golven. Hou vol en laat je emoties bestaan en omarm je verdriet. Het helpt je verder. Een vriendin van mij heeft alles weggestopt en dat heeft haar na 3 jaar een burn out bezorgd. Laat maar komen, geef er aan toe en pak jezelf dan weer bij elkaar. Je kunt het!
