rauw verdriet en pijn

Laat hem maar zien wat hij mist

Wat vervelend voor je, ik snap dat je er heel veel verdriet van hebt, vooral als het totaal onverwachts komt.

Wat ik in deze zou doen, is proberen zo veel mogelijk door te gaan met je eigen leven. Zoek steun bij vriendinnen en familie, zoek afleiding in werk, sport en andere activiteiten, uitjes ect. Ik weet dat het heel moeilijk is en makkelijker gezegd dan gedaan, maar probeer niet te blijven dwelmen in je verdriet. Gun hem dat niet. Als hij zonder aanleiding weg is gegaan, verdient hij het niet om te zien dat je eraan kapot gaat. Laat hem maar zien dat je verder gaat, dat je nog steeds van het leven houdt, en laat hem maar zien wat hij mist door jou te laten gaan. Veel mannen waarderen niet wat ze hebben, totdat ze merken dat ze het echt kwijt zijn. Misschien als hij ziet hoe sterk je bent, dat hij dan wel weer terugkomt, misschien ook niet, maar dan heb je ook baat bij dit advies, want het helpt je verder te gaan. Neem afstand van mensen die je niet waarderen. Je verdient namelijk iemand die dat wel doet. Mensen die niet willen kun je niet dwingen, je geluk hangt van jezelf af, ga doen wat je gelukkig maakt. Misschien geeft dit je een kans om te groeien en te doen wat je echt leuk vind. Leer hiervan! Ik hoop dat het je iets heeft geholpen en dat je er iets mee kunt, veel succes.

Misschien

Misschien was het slechts een hoopvolle, romantische gedachte om hem de liefde van je leven te noemen, gezien jullie verleden samen dat niet laat zien. (jij teveel tolerantie, hij teveel nemen en jou kwetsen)Dat wil niet zeggen dat ik niet geloof dat je ondanks alles niet heel veel van hem hield/houdt.

Verwerking komt in fases, niet allemaal tegelijk. Het is volgens mij zelfs onmogelijk om voor 24 uur tranen te hebben, al hoor je wel eens mensen zeggen dat ze dagen achtereen hebben gehuild. Dit niet om je neer te sabelen, maar om je te laten zien dat het leven ondanks alles eigenlijk gewoon doorgaat en door moet gaan.
Je moet mee met de flow, is het niet lopend, dan mankend of kruipend.
Niet blijven hangen, niet wegkruipen in zelfmedelijden, want dan zuig je jezelf de "afgrond" in.

Je ziel is gewond en dat is maar al te goed te begrijpen; ik heb je verhaal gevolgd.
Maar je leven is niet voorbij.
Draai op de automatische piloot.
Doe wat nodig is.
Wees lief voor en met jezelf.
Wees geduldig.
Doe zoals je al bezig bent: zorg voor woonruimte en zoek de baan in loondienst.
Ga door, geef jezelf soms een kort tijdsbestek om te huilen, gillen, mopperen, vloeken en zeg dan: klaar, nu weer verder, morgen weer een huilmoment.

Ik weet niet hoe het met jouw familie of vrienden zit, maar ik hoop van harte dat ze je steunen. Dat ze een eind met je oplopen nu je verdriet hebt.
Het kan namelijk zomaar dat je ineens door een scheiding veel mensen kwijtraakt. Zomaar, omdat ze de impact van een scheiding niet snappen, geen zin in je verdriet hebben, voor de andere partner kiezen enz.
Eis je tijd op bij degenen die jij ook geholpen hebt, maar laat ze meteen los als je merkt dat ze niet willen.
Je hebt het nodig, je hebt het verdiend.
Steek energie in jezelf en je kinderen en vecht vanuit die positie verder. Er is een hoop mogelijk en dat ga jij redden. Echt waar.

Rana

Dat hoop ik ook voor jou, want die pijn is uiteraard te hard om te verdragen. Je bent verraden en dat heeft grote gevolgen. Een ander, die jij vertrouwde, zet je leven op de kop, trekt de wortels van je bestaan de grond uit.
Dat is niet niks en daar mag je gewoon om rouwen.
Zolang je maar blijft functioneren.
Of dat nu is met vallen en opstaan, nog 10 keer je neus stoten, zolang je maar blijft opstaan of om hulp vraagt als je dat zelf een keer niet lukt.
De realiteit slaat soms hard in je gezicht, maar als je dat accepteert, hoezeer je hart daar nu nog niet aanwil, wordt het beter te handelen.
Een mens is ingesteld op overleven en is flexibeler dan men zelf vaak denkt. Houd je daar aan vast.
Ik heb iets anders meegemaakt dan jij, maar misschien wel met eenzelfde effect.
Ik dacht altijd: als dit me gebeurt, dat trek ik niet.
Maar ik besefte: ik adem nog steeds, ik kan nog lopen, ik kan zelfs nog lachen om een grapje, de zon is weer op, de wereld draait door, er is nog een leven en ik mag er nog in mee. Jij mag ook nog mee en al draait je wereld nu op de kop, in slow motion weer terug en omgekeerd, je mag en kunt nog steeds mee in het leven.

Er doorheen of wegdrukken

Ik heb het gelukkig nog niet ervaren, de helse pijn die jij beschrijft (of ik ben het vergeten - dat is dan misschien hoopvol om te onthouden - de tijd heelt alle wonden en pijn vergeet je of wordt minder met het verstrijken met de tijd).

Soms moet je door pijn heen, moet je de pijn ervaren.
Maar je kan de pijn ook wegdrukken, niet toelaten, afleiding zoeken. Dan komt de pijn wellicht wel weer op een ander moment, maar het zou kunnen dat dat moment beter is, dat je dan sterker bent.

Dus als de pijn op dit moment te heftig is, probeer hem weg te drukken, zoek afleiding en steun.

Maar het is dus ook goed als je niet aldoor met mensen over je pijn praat, omdat je hem dan blijft voelen. Soms dus even niet met je verdriet en pijn bezig zijn, ook niet als andere mensen proberen begripvol te zijn en je vragen of je het wel trekt en of het niet heel pijnlijk is etc etc. Als het te pijnlijk is: afkappen en je op andere dingen concentreren.

Heel veel sterkte.

ook

Hoi Rana, mij overkwam dit begin juni. Totaal onverwacht, we kenden elkaar 24 jaar! Natuurlijk heel heel veel gehuild de eerste dagen, verder had ik geloof ik iedere dag wel visite van een vriendin om even met me te praten of ik belde, de telefoon stond roodgloeiend de eerste weken met allemaal vriendinnen en mijn ouders. Fijn en warm gevoel dat mensen je willen steunen, ze zijn ook echt tot steun maar de rest moet je zelf doen, iedere dag gaat het weer wat beter en soms weer een stapje terug. Mijn vriendinnen zeggen dat ik er volgend jaar heel anders voor sta en dan waarschijnlijk blij ben met het leven wat ik dan leid (kan het me niet altijd voorstellen) maar zij zeggen dat een man die je op deze manier zomaar verlaat je niet verdient, je kunt beter krijgen! Ik merk dat het echt nu steeds beter gaat, heb dingetjes in mijn huis veranderd (scheiding is nog helemaal niet rond, maar ik blijf hier wonen) en heb weer zin in dingen, geniet van het feit dat de kinderen hier wonen (die heeft ie ook gewoon achter gelaten) en hij woonde binnen 3 weken bij een nieuwe liefde ....heel erg raar en confronterend. Maar goed, heel veel sterkte, laat het maar op je afkomen, probeer te genieten van de kleine dingetjes, verzamel je vrienden en vriendinnen om je heen, spreek regelmatig was af, kook voor ze (lekkere afleiding) of laat voor je koken....je komt er wel!! ( ook als is het op een andere manier dan je vroeger dacht ) (ik dacht ook met mijn man oud te worden, dat zei hij ook altijd....gelul blijkt dus nu) Je gaat gewoon weer gelukkig worden!

oke

FIjn om deze bemoedigende reacties te lezen. Heel ver weg weet ik dat ik er sterker uitkom.maar dat is heel ver weg.maar ik besef dat ik niet de enige en uiteindelijk red iedereen het toch.Waar ik echt tegen op zie is het alleen wonen, de kinderen zijn allemaal de deur uit , ik ben momenteel werkloos en ik ben zo bang voor dat alleen zijn.

alleen

Ik woon ook alleen en dat had ik zelfs voor mijn huwelijk nog nooit gedaan.
Het kan. Soms mis ik de huiselijke geluiden, dan doe ik gewoon de tv de hele dag aan als ik thuis ben.
Op bijna alles is een oplossing te vinden, er zijn ons al velen voorgegaan. Moed houden!

marjo

Hoe lang ben jij al alleen?

Rana

Ik woon pas ruim een half jaar alleen. Alles is nog vers en vreemd en ondertussen verwerk je de boel. Werken heeft mij wel afleiding bezorgd in die zin: het hield me in de realiteit, ritme, structuur, afleiding en het gevoel: zie je wel, ik haal nog steeds adem, ik ben er nog, ik kan het dus blijkbaar wel. Zo groeit er langzaam een vertrouwen in jezelf, iets dat ik voorheen was verloren. En ook het vertrouwen dat er na een stap terug toch weer minimaal 1 a 2 stappen vooruit komen.

Rana het klinkt heel heftig wat je meemaakt, dus ik kan goed begrijpen dat je het heel zwaar hebt.

Maar ja, dit ga je overleven. Een mens is sterk.

Ik zou zeggen: First things First. Doe dingen stap voor stap (dus keuze maken wat je prioriteit geeft) en wees lief voor jezelf.

Heb vertrouwen dat er betere tijden komen.

En realiseer je: jij, en jij alleen, bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. Als jij gelukkig wilt zijn, dan wordt he dat (nu misschien even niet) omdat je dan het geluk zult vinden in kleine dingen.

Veel sterkte.

Je overleeft het omdat het je niet doodt, eigenlijk heb ik geprobeerd om het zo simpel te bekijken.
En het is verschrikkelijk om alles kwijt te raken, maar ook dan gaan er toch weer nieuwe deuren open door de kansen die je krijgt.
Dat klinkt misschien optimistisch, maar het is wel zo. Je moet de kansen zien en ze pakken.
Ja, je zult vaak moe zijn, een huilbui zal er ook tussen zitten, misselijk van ellende, gespannen, onzeker, paniekerig, de hele roller coaster zal zich vast voltrekken. Maar niet 24 uur per dag. Niet elke dag. Niet elke dag even zwaar.
Ik ben blij dat je mensen om je heen hebt die met je meeleven en dat ook in woord en daad doen.
Bij mij zijn die volledig weggevallen, maar ook dat zal in de toekomst weer worden opgevuld.

Marjo

Volledig?

Ook jij sterkte al klinkt het alsof je er goed mee omgaat en sterk bent.

Lynn offtopic

ja volledig op mijn kinderen en ouders na ben ik een soort mensloos. Dat is zwaar maar dan hoef ik er ook geen energie in te steken en houd ik die over voor nieuwe mensen. Ik ben niet zo sterk hoor maar als je weet hoe het voelt dat bij iemand volledig de wortels onder het bestaan zijn weggehaald, dan wil ik haar het stukje hoop op beter niet onthouden. Mensen zijn enorm flexibel en gericht op overleven, wat er ook gebeuren zal. Ik was net zo bang voor wat er komen zou als Rana en ervaar nu dat niet alles tegelijk komt en dat geeft rust.

een week verder

De enorme chaos in mijn leven begint een klein beetje overzicht te krijgen. de vreselijke pijn is er nog.maar niet meer 24 uur per dag. het overheerst niet alles meer.ik heb veel steun aan lieve vrienden en familie. er komt elke dag wel iemand langs. ik doe tussendoor wat kleine dingen.een wasje. koken. het is niet veel .maar wel een stapje vooruit. ik gebuik ook minder medicijnen zodat ik niet hele dagen verdoofd op bed lig. ik heb zelfs al weer kleine lichtpuntjes gezien. en dat allemaal in een week tijd.......ben best een klein beetje trots....

Rana

Fijn dat je al lichtpuntjes gezien hebt en dat het al iets beter met je gaat. Goed hoor. Ook ik ben trots op je!

Je komt er wel.

Veel sterkte met het verdriet en al het geregel.

Fijn dat je familie en vrienden hebt die je steunen.

Rana

Niet om je te ontmoedigen, maar mijn maatschappelijk werker gaf 8 jaar geleden aan dat ik niet in weken of maanden moest denken maar dat voor het verwerken van zo iets ruim 3 jaar het gemiddelde is. En dan was het bij mij alleen een scheiding, niet ook nog het verlies van mijn werk. En ik zat er niet zo diep door heen als jij nu.

En ik heb haar toen echt ongelovig aan zitten kijken, achteraf gezien heeft ze wel gelijk gehad.

Het is goed dat je de lichtpuntjes nu al weer ziet, het zullen er steeds meer worden. En je zult ook terugvallen maar als je dan van wat verder af kijkt zie je dat de grote lijn toch omhoog is. eerst langzaam, dan sneller om vervolgens weer af te zwakken omdat je er dan gewoon bent.

Heel veel sterkte, het komt echt goed maar geef het tijd.

amk

ik heb zeker niet de illusie dat het vanaf nu alleen maar beter zal gaan .wel heb ik de hoop dat ik niet meer terugval in die afschuwelijke ervaring van de eerste weken. ik heb echt serieus overwogen of ik nog verder wilde leven .zo wanhopig. zo angstig.zo vol pijn.en tussendoor lag ik verdoofd op bed. Dat stukje .dat hele inktzwarte gedeelte hoop ik nu achter me te hebben gelaten
en ik geloof ook zeker dat ik nog wel een paar jaar nodig heb tot ik weer kan zeggen ,ik ben er weer.de tijd zal het leren.ik probeer me nu te focussen op elk lichtpuntje dat zich aandient.

ach nee

Op rouwen staat geen termijn, volgens mij.
Ik heb hele zware eerste maanden gehad, waarin alleen het besef dat ik een eind eraan zou kunnen maken me op de been hield. Maar het was bij mij na een jaar toch echt voorbij. Als in: voelde me beter dan jaaaren. Had ik zelf nooit verwacht. Volgens mij valt het lastig te voorspellen.

Silvia

ook ik heb de eerste week rondgelopen met de gedachte er een eind aan te maken. Die gedachten spelen niet meer, er zijn minuscule lichtpuntjes die me er van weerhouden .Maar wat is het zwaar, ik heb de moed niet om op te staan, het enige wat ik doe op een dag is soms een stukje wandelen, soms een wasje doen, en soms koken. en verder lig ik lusteloos op bed, lees wat, bel met vriendinnen. Er zijn mensen die zeggen dat ik te snel wil, ik weet pas 3 weken dat mijn huwelijk kapot is, maar ik wil verder, weg van de pijn, de ellende ,het verdriet. Maar ik heb momenteel de kracht niet. Wil ik te veel? te snel?

Rana

Logisch wil je van dat gevoel weg, alleen kun je er beter doorheen, zodat het je niet meer in kan halen.
Ik ben gaan schrijven, gewoon een document op mn computer.
En bovenal: aarzel niet om hulp in te roepen van een professional.
Dat kan zelfs al laagdrempelig je huisarts zijn waar je wekelijks voor een gesprekje naartoe gaat. Maar wel iemand die weet waar hij/zij het over heeft.

Marjo

ik heb professionele hulp ingeschakeld,3x per week heb ik een gesprek . het helpt, het lucht op om te praten.de hele dag huilen is er niet meer, het zijn buien, zo vier vijf keer per dag.
En hij troost me dan, knuffelt me, heeft medelijden met me. ik voel heel duidelijk dat het geen liefde meer is, maar medelijden.Maar ik hou nog van te veel van hem om afstand te kunnen nemen, Ik hoop dat dat moment gauw komt, dat ik minder van hem ga houden, dat ik hem kan loslaten. voorlopig heb ik nog geen woonruimte, tot die tijd blijf ik hier wonen, hij geeft me die ruimte ook. Misschien is het beter om weg te gaan, maar ik wil niet twee keer verhuizen. Daar heb ik geen energie voor.

wat

Wat ben je goed bezig! Je hebt een actieve manier om met alles om te gaan en dat gaat je zoveel verder brengen!
Ik heb ook nog een half jaar thuis gewoond omdat ik geen woning had.
Hebben ons heel neutraal opgesteld en dat heeft geholpen elkaar te blijven respecteren als mens buiten de relatie.
Ook na de scheiding helpt dat nog.
En dat houdt niet in dat ik geen verdriet/pijn of wat voor emotie meer voel. Houden van stopt ook niet ineens. Je kunt je gevoel niet zomaar uitwissen. Dat hoeft ook niet. Dat komt vanzelf, dat slijt als de realiteit dieper en dieper door zal dringen. Neem daar gerust de tijd voor.
Ik kan nu zelfs weer zeggen dat er na niets meer te voelen een bepaalde vorm van houden van is als mens. Als vader van de kinderen.
Meer niet, geen vrienden, maar als mens.
Bij mij was er een andere vorm van verraad, die al lang geleden was doorgedrongen. Daarmee was het een rustiger besef van de werkelijkheid en niet zoals bij jou door iets heel schokkends.
Je hebt groot gelijk niet twee keer te verhuizen, verhuizen kost veel energie en geld en je hebt genoeg op je bord liggen.
Hou je taai. Ik ken je niet, maar ik ben trots op je.

Marjo

Onze intentie is ook om dit netjes af te sluiten.D.W.Z. elkaar respecteren tot ik verhuis.
Tot nu toe gaat dat goed. Het geeft mij vooral de tijd langzaam aan het idee te wennen dat ik straks alleen verder moet. En mijn veilige huis moet verlaten, ergens anders opnieuw moet beginnen.Als we nu acuut ieder apart zouden gaan wonen zou het voor mij nog veel heftiger zijn, te veel om in 1 keer te verwerken ik begrijp dat het voor jou nu een jaar geleden is Marjo ? Zie jij je ex nog wel? Zijn jullie vrienden gebleven ? Mijn ex wil dat graag, ik weet niet of ik dat kan?Wat zou ik graag de kalender een jaar verder zetten, om te kijken of ik me dan een stukje beter voel.

Rana

De vraag is niet zo zeer of je vrienden kunt blijven, maar meer of je het wil?
Of wil je het op een wat ander niveau tillen: respect en waardering voor hem als vader van je kinderen en op die voet een vriendschappelijke band?
Met vrienden ga ik uit eten, maak ik lol, maar met mijn exen doe ik dat niet. Daar ga ik mee om omdat het moet zoals met collega's.

Maar dat is jouw keuze en die hoef je nu nog niet te maken, dat is iets dat in de loop der tijd groeit.

Geen

Vrienden. Dat waren we nooit en wil ik nu ook niet ineens zijn. Want voor vriendschap was ik namelijk nog gewoon gebleven.
We zien elkaar heel af en toe, bellen zo nu en dan als dat nodig is of voor overleg, maar dan omdat de (volwassen)kinderen nog bij hem wonen. We vieren nog kerst (voor hoelang weet ik niet), gaan bij gelegenheid allemaal uit eten enz. Ik kan hem wel om hulp vragen als er iets is.
Maar niet op de persoonlijke manier, meer respect en als vader van de kinderen, als persoon die ik al vanaf mijn jeugdjaren ken en daardoor een soort in je leven verweven is (bijna 30 jaar is lang).
Het groeit idd vanzelf, het krijgt vanzelf vorm.
Het is nu ruim een jaar geleden, woon sinds vorig jaar ergens op mijzelf.
Ook ik heb alles achtergelaten.
We hebben geprobeerd de schade zoveel mogelijk te beperken en daar hoorde voor ons ook bij dat we ons volwassen zouden gedragen naar elkaar en voor de kinderen.
Maar nogmaals, bij jou is het veel onverwachter en jouw gevoel ligt nog meer overhoop dan bij mij.
Dit soort dingen doe je niet voor je lol, al denkt men dat ik het nu allemaal voor elkaar heb. Ook ik ga door een rouwproces, het is alleen geen vechtscheiding. Als dat enigszins te voorkomen is: ik heb het bij vriendinnen gezien...het is niet best hoe die vrouwen (met name) er aan toe zijn of juist na een jaar of 3 overspannen en uitgeput raken.
Ik lees hier op het forum vaak, en hoor dat ook van gescheiden vrouwen om mij heen, dat je er wel een paar jaar voor moet uittrekken eer je er bovenop bent; je nieuwe leven hebt opgebouwd.
Dat heb ik altijd onthouden; toestaan als je een terugval hebt, je tranen accepteren, jezelf de tijd geven en niet te snel willen. En elke reis begint met één enkele stap, dus het goede nieuws is dat je onderweg bent

vrienden of niet

Nu zeg ik, , vrienden blijven ? Graag ! Maar dat is meer gebaseerd op het feit dat ik nog van hem hou , want eerlijk is eerlijk, als ik er aan denk dat hij een nieuwe vriendin zou krijgen, dan kan ik geen vrienden zijn, dan zou ik zo jaloers zijn.Wij hebben vier kinderen opgevoed in ons gezin, 2 van mij en 2 van hem, dus hij is niet de vader van mijn kinderen, maar we willen juist ook voor alle kinderen , met respect voor elkaar dit afsluiten, dat is voor iedereen beter. En de tijd zal moeten leren of we de jaren hierna vrienden kunnen en willen blijven.

hoe het nu is

het gaat, is heel wisselvallig. Zo kan ik 3 dagen niet huilen , gaan de dingen zoals ze gaan, en zo slaat het om en huil ik de ogen uit mijn hoofd. het is nog steeds onwerkelijk ,begrijp het nog steeds niet, maar voel aan alle kanten dat het klaar is. Hij is zo afstandelijk. er is nu ook boosheid van mijn kant, irritaties, er komen andere gevoelens bij het verdriet.heel dubbel , want het houden van is er ook nog steeds .
Maar met uitzicht op een huis over 2 maanden heb ik nu ook iets om me op te concentreren, plannen maken, nadenken over de inrichting ,spulletjes inpakken. ik ervaar het als een rouwproces waarin ik twee stapjes voor uit en soms een stapje achteruit ga.

Rana

dat is precies het proces waar je doorgaat bij rouw, en dat is dit proces ook. Klinkt heel gezond.