Mijn moeder heeft K en mijn zoon is hoogsensitief. Hoe deal ik/dealt hij met dit straks grote verlies
Hi,
Mijn naam is Kelly, 37, moeder van zoon van bijna 12.
In zijn korte leventje heeft hij al een aantal sterfgevallen meegemaakt (mijn opa en oma). Hier heb ik hem buiten bij gehouden voor wat betreft de crematies/diensten en verdere “harde” info.
Nu is er inmiddels op 3 plekken K geconstateerd bij mijn moeder waar hij ernstig gek op is, en ik weet niet hoe ik het moet aanpakken dit keer.
Voel me erg alleen hierin. Ben enig kind en erg bang voor alles.
Hebben jullie raad/tips/opmerkingen etc?
Heel veel liefs,
Kell
Mija schreef op 06-09-2022 om 15:48:
[..]
Dat je gescheiden bent, heeft meestal maar weinig voordelen maar in dit geval is co-ouderschap een pre! Je kunt de tijd die je kind bij vader is gebruiken om zelf weer in balans te komen en zaken te verwerken. Met je kind kun je er dan weer staan. En als dat een keer niet helemaal lukt, is vader waarschijnlijk wel beschikbaar voor het kind, onder zulke uitzonderlijke omstandigheden. Ik zou het dus ook met je ex bespreken, of hij bereid is af en toe wat extra’s op te vangen als dat nodig is.
Dank! Ga ik zeker doen!! Gelukkig zijn we on good terms met elkaar 
Allereerst sterkte gewenst. Het belangrijkste is dat je altijd eerlijk bent naar je kind toe en geen beloftes doet die je niet kunt waarmaken. Dus niet zeggen dat het goed komt, terwijl dat niet zo is. Benoem de dingen zoals ze zijn en biedt ruimte voor verdriet. Ook jij mag verdriet hebben en dat mag je kind best zien/merken. Zelfs als je het probeert te verbergen, voelt hij het waarschijnlijk toch aan.
Kinderen komen in hun leven onvermijdelijk met pijn, verdriet, rouw in aanraking. Toen ik 12 was, waren drie van mijn vier grootouders al overleden. Ik ben er met de begrafenissen gewoon bij geweest en mijn zus ook. Bij de eerste waren we zes en acht. We mochten in het crematorium op de binnenkant van de deksel van de kist tekenen voor oma.
Kinderen rouwen in momenten. Het ene moment kunnen ze verdrietig zijn, het volgende moment gaan ze op in hun spel. Geef hem die ruimte.
Een van mijn oma's heeft twee keer kanker gehad. De eerste keer waren mijn zus en ik 2 en 3 en daar hebben we toen niks van meegekregen. De tweede keer waren we 7 en 9 toen oma ziek werd en toen hebben we dat wel meegekregen. Ik vind dat niet te jong. Net doen alsof er niks aan de hand is kan niet, kinderen zien echt wel dat er een bed in de kamer staat, dat oma haar haren verliest, dat ze weinig meer kan, aan de zuurstof moest. En uiteindelijk sterft iemand, dus dan moet je het wel vertellen. Een begrafenis heb ik nooit eng gevonden, juist iets moois en waardigs. Een laatste eerbetoon aan diegene. Ja, het is verdrietig, maar uiteindelijk kunnen de mooie herinneringen wel overheersen.
Hier een hsp-zoon; voelt en hoort haarfijn aan wanneer er iets niet in de haak is. Kind gaat dan om info vragen om die ‘onrust’ te kunnen plaatsen. Nu is ieder kind hierin verschillend, toch noem ik het omdat je zoon mogelijk al lang door heeft dat je moeder iets scheelt.
Toen hier een oma borstkanker had en uitzaaiingen naar lymfe, heb ik kind (toen9), ook uitgelegd met behulp van een stuk kipfilet wat de artsen gingen doen. Hij zag mij namelijk altijd de lelijke harde stukjes kraakbeen of vet randjes wegknippen.
Ook gezegd dat als een stuk kipfilet te veel slechte stukjes heeft, ik dat stuk kipfilet weggooi. Dat snapte hij.
De uitleg was nodig omdat hij graag zijn oma een knuffel gaf en hij bij een borstverwijdering, voorzichtig moest zijn omdat het pijn zou doen.
Het was voor hem ook niet zo vreemd meer dat er uiteindelijk iets aan haar ontbrak; stuk kipfilet was niet goed genoeg om te bewaren.
Het relaas kent vooral een praktische inslag, weinig ruimte voor drama/gevoel.
KellyMason schreef op 06-09-2022 om 15:32:
Huh? Ik noem het K hier op het forum. Hij wist dat opa en oma kanker hadden. Dus het feit dat ik het hier K noem wil niet zeggen dat ik dat ik het ook zo benoem bij mijn zoon.
Gelukkig. Je merkt dat er meerdere mensen op aanslaan, omdat het erop leek dat je het ook bij je kind k noemde.
Ik vind het voorbeeld van Flanagan over de kipfilet een hele mooie, maar je weet zelf of dat bij jouw kind past. Zelf heb ik gemerkt dat het benoemen van angst of onzekerheid ruimte gaf aan kind. Vooral door te laten zien dat er ondanks onzekerheid, angst en verdriet ook nog een soort ‘rest van het leven’ is, dat gewoon doorgaat. Ik vond het nl wel belangrijk dat kind zich niet verantwoordelijk ging voelen voor mijn emoties.
Sterkte, want het is niet niets om je moeder zo ziek te zien.
