Mijn moeder heeft K en mijn zoon is hoogsensitief. Hoe deal ik/dealt hij met dit straks grote verlies
Hi,
Mijn naam is Kelly, 37, moeder van zoon van bijna 12.
In zijn korte leventje heeft hij al een aantal sterfgevallen meegemaakt (mijn opa en oma). Hier heb ik hem buiten bij gehouden voor wat betreft de crematies/diensten en verdere “harde” info.
Nu is er inmiddels op 3 plekken K geconstateerd bij mijn moeder waar hij ernstig gek op is, en ik weet niet hoe ik het moet aanpakken dit keer.
Voel me erg alleen hierin. Ben enig kind en erg bang voor alles.
Hebben jullie raad/tips/opmerkingen etc?
Heel veel liefs,
Kell
wat verdrietig dat je moeder ziek is Kelly, sterkte daarmee!
Ik denk dat je je zoon ook niet voor alles moet afsluiten als het de dood betreft, want zo leert hij nooit hiermee om te gaan. Ik begrijp dat je hem niet overal bij moet betrekken, maar hem een crematie/begrafenis ontnemen geeft hem ook geen gelegenheid dit een plekje te (leren) geven. Hij wordt ouder en zal ook hiermee moeten gaan leren dealen, hoe moeilijk ook.
Je moeder is ziek, dus ik zou hem dat toch vertellen en wachten met welke vragen hij komt. Helaas hoort de dood ook bij het leven en dat is voor veel kinderen moeilijk en verdrietig…….
sterkte met je moeder!
Je kunt niet alle verlies en verdriet mijden, het hoort nou eenmaal bij het leven. Je grootouders en later ook ouders verliezen hoort ook bij het leven en is iets dat iedereen vroeg af laat mee gaat maken.
Ik zou er toch veel meer open over zijn. Niet bang zijn voor zijn verdriet, dat mag er gewoon zijn! En naast het verdriet gaat het gewone leven ook door. Kinderen zijn daar vaak veel flexibeler in, dus ook daar moet je niet van schrikken.
Wat akelig als je hoort dat je moeder zo ziek is.
Maar als je een tip wil; ben open naar je kind. Benoem dat oma kanker heeft, er uitzaaiingen zijn en je nog niet weet of oma beter wordt. Dat de dokters daar heel erg hun best voor gaan doen, maar dat je best geschrokken bent van dat bericht.
Ziek zijn, doodgaan, het hoort allemaal bij het leven. Het beste wat je je kind daarvan kan meegeven is dat je daar verdrietig om mag zijn, en daarover kunt praten met elkaar. Dat je emoties met iemand delen erg goed is voor je mentale gezondheid. En dat eventuele crematies, begrafenissen of zelfs een ziektebed niet eng zijn, maar behalve verdrietig vaak ook warm en vol herinneringen.
Die boodschap kan je kind verdrietig maken. Kan ook dat hij een half uur daarna weer op de PlayStation wil of met zijn vrienden wil chillen. Dat is allemaal prima, ook als het anders is dan jij verwacht. Kan zelfs dat hij over een half jaar een streek uithaalt en dan de schuld uitschuift naar het verdriet om oma.
Maar uit ervaring zeg ik; dat is allemaal beter dan het voor je kind weghouden en omfloerst over k praten. Ik heb bij een jeugdvriendin gezien hoe zwaar dat bij haar viel, want zij wist wel wat maar mocht er niet over praten want moeder wist niet dat zij het wist en het was een geheim. Ze maakte het daardoor in haar hoofd nog veel groter en had veel meer last van de angst en verdriet om wat haar ouders geheim hielden dan van de gedachte aan kanker als ziekte.
Als ex kankerpatient vind ik het naar dat je niet kanker schrijft maar k.
Bolmieke schreef op 06-09-2022 om 13:41:
Als ex kankerpatient vind ik het naar dat je niet kanker schrijft maar k.
mede daardoor vraag ik me af wie er het meest problemen mee heeft: TO of haar zoon. Niet dat het raar is om verdrietig te zijn als je moeder kanker heeft, maar de naam van de ziekte niet eens durven spellen, gecombineerd met het weghouden van eerdere sterfgevallen bij zoon, maakt dat ik het idee heb dat TO zelf overweldigd is en ziekte/verlies/verdriet niet aankan. Klopt dat, TO?
Bolmieke schreef op 06-09-2022 om 13:41:
Als ex kankerpatient vind ik het naar dat je niet kanker schrijft maar k.
Ben ik helemaal met je eens. Ik heb helaas borstkanker (met uitzaaiingen) en heb ook meer moeite met alleen de k dan het woord kanker. Zo lijkt het namelijk nog iets ‘viezigs’ te hebben ook.
sorry voor het offtopic, maar kon het niet laten ☺️
Ik ben het heel erg eens met de schrijvers hierboven. Alles bij hem weghouden gaat hem niet helpen. Hij moet leren dat ziekte, de dood en verdriet bij het leven hoort. En dat voor de achterblijvers het leven wél gewoon doorgaat. En dat lukt niet als je hem bij alles weghoudt. Het is ook absoluut niet slecht voor een kind om te zien dat zijn moeder verdriet heeft. Ze is wel jóuw moeder, dus natuurlijk ben jij verdrietig. Als jij nu je verdriet bij hem weghoudt, denkt hij dat wat hij voelt, raar is. Zal hij dat onderdrukken. En dat is niet gezond. Trouwens, ook niet voor jou. Natuurlijk hoef je niet bij elke huilbui je zoon op te zoeken om uit te huilen, maar er is niks mis met jouw pijn en verdriet laten zien. Leef hem voor dat je ook met verdriet gewoon door kunt gaan.
Bij ons was de situatie niet helemaal vergelijkbaar, want mijn kinderen waren jonger en voor zover ik weet niet hoog-sensitief (al heeft de oudste ASS), maar toen mijn schoonmoeder ziek werd en overleed hebben wij de kinderen er bewust vanaf dag 1 heel intensief bij betrokken. De kinderen waren heel veel bij oma, zij was onze oppas als wij werkten en we woonden bij elkaar om de hoek. Mijn man is enig kind, dus ook wat zorg betreft kwam alles op ons neer. Dus haar ziekte en overlijden hadden enorm veel impact op ons als gezin.
We hebben in kindertaal uitgelegd dat oma ziek was en niet meer beter zou worden. In de 8 weken die ze nog had zijn we veel met ze in het ziekenhuis geweest. In de korte periode thuis hebben ze ook geholpen (voor zover ze dat konden natuurlijk) om oma te verzorgen. Glaasje water, helpen haren wassen, schoonmaken, iets lekkers uitzoeken bij het boodschappen doen. En later in het hospice waren ze er ook dagelijks. De kinderen hebben haar dus iedere dag een beetje slechter zien worden, tot het kaarsje op was.
In de periode dat ze nog mee kon op uitstapjes, zijn we samen een plekje gaan uitzoeken op de begraafplaats en hebben we een bezoek gebracht aan het crematorium. Ze hadden zo inspraak, werden betrokken in het proces en hadden alles al eens een keer gezien. We hebben ze ook betrokken bij de uitvaart, we hebben als gezin oma's lievelingslied gezongen. Dat was heel intens om te doen, maar ook heel mooi. En toen het eenmaal zover was, dat ze overleed, was dat 'gewoon' de volgende stap in het proces. Zo ook met de uitvaart. Ze wisten dat dat ging gebeuren, de plek was bekend, dus dat nam allemaal al veel stress weg.
Als we als gezin terugkijken op het proces, dan kunnen we oprecht tegen elkaar zeggen dat het zo goed was en dat we het, als we het over moesten doen, precies zo zouden aanpakken. Open, alle ruimte voor alle emoties, helderheid over wat er te gebeuren staat en zoveel mogelijk het onbekende wegnemen. En ik heb ontzettend veel bewondering voor mijn schoonmoeder dat ze haar stervensproces zo vorm heeft kunnen geven, met het belang van haar kleinkinderen voor ogen. Dat zij dat hele proces niet traumatiserend zouden vinden was haar doel. En dat is prima gelukt. Wat absoluut niet wil zeggen dat er geen verdriet was. Integendeel. Mijn jongste was 5, maar kan nog om haar oma huilen. Ze heeft sinds kort een tattoo, die verwijst naar oma. Zo belangrijk was oma voor haar.
Heel veel sterkte voor jou en je zoon. Het is ontzettend zwaar, maar het wegstoppen gaat het niet makkelijker maken, voor jullie beiden niet en voor je moeder niet.
Hoi meiden,
Ik ben idd overweldigd, maar niet naief. Hoe ik de ziekte uitspreek lijkt mij niet erg belangrijk. We weten allemaal wat er bedoeld wordt lijkt mij.
Mijn zoontje was 8/9 toen de eerdere sterfgevallen vielen. Ik vond dit gewoonweg nog te jong (mijn mening).
Maar nu niet meer. Vandaar mijn vraag hoe het aan te pakken.
Dank voor jullie input dusver!
Ben je alleenstaand ouder Kelly? Ik ben dat wel en toen bij mijn moeder kanker werd gediagnosticeerd en ze drie weken later al overleed vond ik dat echt heel moeilijk. Vooral omdat je zelf zo op je kop staat, vond ik het moeilijk om er voor mijn kinderen te zijn op de manier waarop ik er wilde zijn. Er kwam zoveel op ons af en je kunt dan niet een partner de veilige haven laten zijn die thuis de boel draaiende houdt. Maar, je hebt het ermee te doen.
Ik heb mijn kinderen, die 7 - 9 waren, wel meegenomen in het proces. Ze wisten dat oma kanker had, dat ze heel erg ziek was, dat ze nog wel wat gingen proberen maar ook dat ze er uiteindelijk aan dood zou gaan. Wat ik wist, wisten zij, op kinderniveau, ook. Als ik het niet wist, zei ik dat ook. Maar evengoed is dit een van de moeilijker dingen die ik als alleenstaand ouder heb moeten doen. Ik had er graag meer voor mijn kinderen willen zijn in plaats van mijn aandacht en tijd zo te moeten verdelen. Maar ik wilde er natuurlijk ook heel graag voor en met mijn moeder (en vader) zijn. Ze heeft de laatste weken van haar leven in het ziekenhuis gelegen, op een kamer met anderen, en is in het ziekenhuis gestorven. Dat heeft het ook wel gecompliceerd want daar kon ik mijn kinderen niet al te lang mee naartoe nemen. Als ze thuis was geweest, was het makkelijker geweest.
Er zit niks anders op dan het te doen zoals je het kan. Je kunt en hoeft je eigen emoties niet helemaal bij je kind weg te houden. Dat kan ook helemaal niet. Het helpt wel als er bij jou iets van acceptatie is, ook acceptatie van je verdriet en je angst en je onrust. Is dat niet zo, dan zou ik eens naar de huisarts gaan om te kijken of je iemand kan vinden die jou kan helpen met je ouderschap in dit proces. Het is echt heel pijnlijk, zeker als het onverwacht komt. Het kan dan niet nog indalen. Bij ons ging het zo snel dat dat niet echt gebeurde. Ik hoop dat je wat tijd krijgt om aan het idee te wennen en te incasseren. Dan kun je er ook makkelijker met je kind over praten.
Ik zou het ook rustig vertellen, misschien in delen, misschien met spel, desnoods met wat begeleiding. Verdriet zal er zijn, dat mag. En misschien kan kind tzt een kleine rol vervullen om te helpen realiseren en emotie te reguleren.
Hoe jij het noemt is jouw zaak; vrij ongepast om dat hier te benoemen. Je kunt het niet snel goed doen en weet je, dat hoeft ook helemaal niet.
Sterkte de komende tijd.
Max88 schreef op 06-09-2022 om 14:56:
Ik zou het ook rustig vertellen, misschien in delen, misschien met spel, desnoods met wat begeleiding. Verdriet zal er zijn, dat mag. En misschien kan kind tzt een kleine rol vervullen om te helpen realiseren en emotie te reguleren.
Hoe jij het noemt is jouw zaak; vrij ongepast om dat hier te benoemen. Je kunt het niet snel goed doen en weet je, dat hoeft ook helemaal niet.
Sterkte de komende tijd.
Hier heb ik erg veel aan, dankjewel, liefs.
Mija schreef op 06-09-2022 om 14:54:
Ben je alleenstaand ouder Kelly? Ik ben dat wel en toen bij mijn moeder kanker werd gediagnosticeerd en ze drie weken later al overleed vond ik dat echt heel moeilijk. Vooral omdat je zelf zo op je kop staat, vond ik het moeilijk om er voor mijn kinderen te zijn op de manier waarop ik er wilde zijn. Er kwam zoveel op ons af en je kunt dan niet een partner de veilige haven laten zijn die thuis de boel draaiende houdt. Maar, je hebt het ermee te doen.
Ik heb mijn kinderen, die 7 - 9 waren, wel meegenomen in het proces. Ze wisten dat oma kanker had, dat ze heel erg ziek was, dat ze nog wel wat gingen proberen maar ook dat ze er uiteindelijk aan dood zou gaan. Wat ik wist, wisten zij, op kinderniveau, ook. Als ik het niet wist, zei ik dat ook. Maar evengoed is dit een van de moeilijker dingen die ik als alleenstaand ouder heb moeten doen. Ik had er graag meer voor mijn kinderen willen zijn in plaats van mijn aandacht en tijd zo te moeten verdelen. Maar ik wilde er natuurlijk ook heel graag voor en met mijn moeder (en vader) zijn. Ze heeft de laatste weken van haar leven in het ziekenhuis gelegen, op een kamer met anderen, en is in het ziekenhuis gestorven. Dat heeft het ook wel gecompliceerd want daar kon ik mijn kinderen niet al te lang mee naartoe nemen. Als ze thuis was geweest, was het makkelijker geweest.
Er zit niks anders op dan het te doen zoals je het kan. Je kunt en hoeft je eigen emoties niet helemaal bij je kind weg te houden. Dat kan ook helemaal niet. Het helpt wel als er bij jou iets van acceptatie is, ook acceptatie van je verdriet en je angst en je onrust. Is dat niet zo, dan zou ik eens naar de huisarts gaan om te kijken of je iemand kan vinden die jou kan helpen met je ouderschap in dit proces. Het is echt heel pijnlijk, zeker als het onverwacht komt. Het kan dan niet nog indalen. Bij ons ging het zo snel dat dat niet echt gebeurde. Ik hoop dat je wat tijd krijgt om aan het idee te wennen en te incasseren. Dan kun je er ook makkelijker met je kind over praten.
Hi Mija, ik ben geen alleenstaande ouder, heb co-ouderschap. Maar aan mijn zijde zijn helaas alle sterfgevallen aan de orde, niet bij zn vader. Ik ben dus wel de enige die ermee moet dealen als het voorkomt. Maar ik wil het nu zo goed als ik kan aanpakken. Dank voor je bericht.
Max88 schreef op 06-09-2022 om 14:56:
Hoe jij het noemt is jouw zaak; vrij ongepast om dat hier te benoemen. Je kunt het niet snel goed doen en weet je, dat hoeft ook helemaal niet.
Sterkte de komende tijd.
Dat over benoemen ben ik echt niet met je eens, en ik heb in mijn vorige post al uitgelegd waarom. Kinderen kennen de term kanker. Weten dat het een heftige ziekte is, horen over het kwf, alpe d’huzes enz. Zeker een hoogsensitieve 12-jarige kent dat echt wel.
Door er nu ineens een K van te maken, breng je je kind in verwarring. Heeft oma iets anders? Is kanker zo erg dat je het niet mag uitspreken? Is kanker gebruiken een soort Voldemort (de ziekte die niet genoemd mag worden)?
De reden dat ik (en anderen) daarover vallen is omdat je iets verpakt wat niet verpakt hoeft te worden. Ja, de uitleg over hoe ziek ze is en welke onderzoeken of therapieën ze krijgt, die pas je aan aan de leeftijd. Of leg je uit dat het soms niet uit te leggen is omdat het een nare ziekte is. Maar noem het bij de naam die de rest van de wereld ook gebruikt, want anders verstop je nog steeds te veel voor je kind.
Huh? Ik noem het K hier op het forum. Hij wist dat opa en oma kanker hadden. Dus het feit dat ik het hier K noem wil niet zeggen dat ik dat ik het ook zo benoem bij mijn zoon.
KellyMason schreef op 06-09-2022 om 15:04:
[..]
Hi Mija, ik ben geen alleenstaande ouder, heb co-ouderschap. Maar aan mijn zijde zijn helaas alle sterfgevallen aan de orde, niet bij zn vader. Ik ben dus wel de enige die ermee moet dealen als het voorkomt. Maar ik wil het nu zo goed als ik kan aanpakken. Dank voor je bericht.
Dat je gescheiden bent, heeft meestal maar weinig voordelen maar in dit geval is co-ouderschap een pre! Je kunt de tijd die je kind bij vader is gebruiken om zelf weer in balans te komen en zaken te verwerken. Met je kind kun je er dan weer staan. En als dat een keer niet helemaal lukt, is vader waarschijnlijk wel beschikbaar voor het kind, onder zulke uitzonderlijke omstandigheden. Ik zou het dus ook met je ex bespreken, of hij bereid is af en toe wat extra’s op te vangen als dat nodig is.
