Feline
Op 14 maart is onze dochter Feline geboren. Prachtig meisje, aan de buitenkant helemaal perfect! Maar, ik was toen pas 24 weken en 3 dagen zwanger. Dus Feline was veel te klein en nog helemaal niet klaar om op deze wereld te zijn. Ze heeft een goede start gemaakt, waarin ze duidelijk aangaf dat ze wel wilde leven, maar anderhalve dag na haar geboorte heeft ze de strijd moeten opgeven: haar darmen waren geperforeerd, waardoor ze niet goed beademend kon worden. Ook heeft ze 's nachts een hersenbloeding gekregen. De artsen hebben toen voorgesteld om haar van de beademing te halen, haar morfine te geven tegen de pijn en haar aan ons te geven zodat wij haar het laatste half uur, drie kwartier van haar leven konden vasthouden. En dat hebben we gedaan.
Nu, net 7 weken later, lijkt het alsof het begint door te dringen wat er is gebeurd. Bij ieder meisje dat ik zie op straat denk ik aan Feline en dat zij nooit zo groot zou worden. Zwangere vrouwen loop ik het liefst met een grote boog omheen. In mijn directe omgeving zijn ongelooflijk veel mensen zwanger. Het toeval wilde dat ik tegelijk met mijn allerbeste vriendin zwanger was, zij is uitgerekend 4 weken nadat ik was uitgerekend. Ook de beste vriend van mijn vriend wordt vader: twee weken nadat ik was uitgerekend. Wat eerst het mooiste toeval in de wereld leek is nu zo verschrikkelijk confronterend! Ik ben vorige week bij een goede vriendin op kraambezoek geweest. Niet omdat ik vind dat het moet, maar omdat ik geloof dat het goed is om de confrontatie aan te gaan ipv uit de weg te gaan. Het viel mij erg mee op het moment zelf, maar daarna kreeg ik een enorme klap.
Ondertussen heb ik allerlei gesprekken in het ziekenhuis over wat er is gebeurd (oorzaak is niet aan te wijzen) en hoe een eventuele toekomstige zwangerschap eruit zal zien (herhalingsrisico van 20-25%, mag niet binnen een jaar zwanger worden vanwege verhoogde kans op herhaling). Ik kan er redelijk goed over praten met mijn vriend, hoewel we het zo anders beleven. Hij is na twee weken weer fulltime gaan werken en ik ben inmiddels ook weer langzaam aan gaan werken, maar het valt me zwaar. Het is niet eenvoudig in mijn soort werk om een paar losse dingen weer te gaan doen, alles hangt met elkaar samen en ik merk dat ik er snel weer ingezogen word. Anderzijds is de afleiding ook wel lekker en is het fijn om te merken dat ik mij weer druk kan maken om onnozele dingen. Maar Thomasse omschrijft het goed in een van zijn verhalen uit "Schaduwkind": het is alsof ik je aan het bladeren bent in een boek om te kijken waar je ookalweer was gebleven, maar alle pagina's komen niet bekend voor en het is alsof je het verkeerde boek hebt gepakt.
Ik weet niet waarom ik dit hier nou allemaal opschrijf, maar dan ben ik het maar even kwijt. Wie heeft dit ook meegemaakt, en hoe ben je daarmee om gegaan?
Eens met tsjor en....
Het was ooit een wijze raad van de professor die mijn dochter behandelde: Je verwerkt het elk op eigen wijze, respecteer dat en verlies elkaar niet gaandeweg....
Tatiana
Hoe is het nu met je meid?? Jeetje wat een vreselijke opmerking. Mijn schoonzus maakte het ook bont. Die zei maanden later tijdens een gesprek, 'ach, waar is al die drukte om? Het is toch gewoon een kwestie van je planning aanpassen? ' enfin. Later kon ik er toch wel weer om lachen. duurde wel een paar jaar.
Wat goed dat je nog een nagesprek hebt gehad in het ziekenhuis. Tja die timing lijkt me toch echt een kwestie voor jou en je partner. Ik denk zelf altijd dat je lijf niet zwanger zal worden als het er niet klaar voor is. Maar misschien is dat naïef gedacht. Heb je enig idee waarom de kans op herhaling groter is als je snel weer zwanger wordt?
Ik kom hier eigenlijk niet zo vaak meer, maar moet zeer regelmatig aan je denken. Zorg goed voor jezelf. Best heftig om alweer zo hard aan het werk te zijn. Ik weet hoe hoog het tempo ligt. Ik herinner me dat ik nog vrij lang voelde alsof ik niet op volle kracht aanwezig was. Geeft ook niets. Dat komt allemaal weer terug.
Sterkte!!
Liefs marlou
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Tatiana
Ik ben even stil... Geen woorden voor jullie verdriet om jullie lieve, kleine, dappere Feline. Ik wens jullie heel veel kracht, steun, troost en warmte!
Werk waan van de dag en relatie perikelen..
Ja jullie hebben allemaal gelijk. Ik vind het wel lastig hoor, ik verwijt mijn vriend niets en weet dat hij het er ook moeilijk mee heeft, maar soms is het gewoon lastig voor te stellen hoe hij het beleeft. Vooral omdat hij vaak zegt dat hij eigenlijk te weinig tijd heeft (neemt) om er bij stil te staan. Dat herken ik wel nu ik zelf ook weer fulltime aan de slag ben (en alweer drie avonden tot 1930 uur op kantoor te vinden was), maar ik probeer er wel erg bewust tijd voor te maken door andere dingen niet meer te doen, zoals 's avonds vermoeid voor de TV zakken (is toch een gevaarlijke trigger, laatst dacht ik ontspannen een aflevering van Grey's Anatomy te kijken en toen werd er een baby geboren, na 24 weken, net zo klein en kwetsbaar als Feline, echt verschrikkelijk!!)
Ik heb vorige week het laatste onderzoek achter de rug, een gelecho, om te kijken of er afwijkingen te vinden waren in mijn baarmoeder en dat is gelukkkig niet het geval!! Dat is wel echt super fijn om te horen, wat dat betekent dat de kans op herhaling op 25% blijft en niet hoger wordt. Ofwel, de kans dat het allemaal goed gaat is 75%! Ik voel me wel veel beter sindsdien, omdat dit toch een van de vele emoties was die ik voelde de laatste tijd. Het verdriet om Feline wordt er niet minder om, maar de angst om de toekomst gelukkig wel
Maar de werkwaan van de dag slaat ook toe, vooral de stress om onnozele dingen (hoewel het soms ook lekker is om dat te voelen). Hebben jullie nog tips om hoe hier mee om te gaan?
Marlou
Ha Marlou, goed je hier weer te zien 
Ja het tempo ligt inderdaad vrij hoog, dat is niet veranderd...ook wel weer fijn, maar soms lastig om bij te benen. Mijn concentratievermogen is niet optimaal en ik ben ontzettend vergeetachtig, vooral namen van collega's, echt genant!!
Waarom de kans op herhaling groter is als ik binnen een jaar weer zwanger wordt is inet bekend, het is alleen statistisch gebleken dat onder de groep vrouwen die binnen een jaar weer zwanger wordt een groter aantal vrouwen weer te vroeg bevalt in vergelijking met de vrouwen die pas na een jaar weer zwanger worden. En ja wat doe je dan? Ik voel mij behoorlijk in de steek gelaten door mijn lichaam, dus daarop vertrouwen dat zal wel weer even duren. En tegen de tijd dat het zo ver is zal ik wel weer een nieuwe discussie starten op deze site om met vrouwen in contact te komen die weer zwanger zijn geworden na een vroeggeboorte. De buurvrouw van mijn broer heeft hetzelfde meegemaakt en vond de zwangerschap daarna een hel. Maar goed, er zijn vast ook vrouwen die het wel mee vonden vallen. Helemaal onbezorgd zal het natuurlijk niet worden, maar er zit nog veel tussen onbezorgd en overspannen... hoewel ik alleen maar de slechte verhalen ken nu. Affijn, ik moet er nu ook nog even niet aan denken (zou wel willen, maar het is nu echt nog te vroeg). Denk dat ik maar weer eens een poging ga wagen mijn lief over te halen een maandje naar Australie te gaan en dan weer verder te zien!
Nog even klagen
het is een ware babyboom in mijn omgeving, 10 babies de in periode van half maart (toen Feline werd geboren) tot augustus. Net een sms gekregen over de geboorte van nr 3. Vader is iemand die vroeger toch wel mijn beste vriend was. Die vriendschap herken ik nu ook niet meer terug, hij laat het me weten per sms! Neemt niet eens even de moeite om te bellen. Hij kan toch zelf ook wel bedenken hoe confronterend het is om dit te horen?
Tatiana
Ik vrees dat hij juist daarom sms't.....omdat hij bang is dat een belletje confronterend is, en hij dan niet weet wat te zeggen....
Wat ben je alweer snel fulltime aan de slag, doe je rustig aan? Het is echt niet niks allemaal hoor, neem de tijd om te rouwen alsjeblieft...
Sterkte!
XX
Fiorucci
Ja je hebt waarschijnlijk gelijk, maar het was wel een groepsms.
Erg naar om het zo te horen!
Wat werken betreft heb je wel gelijk, maar de afleiding is ook wel lekker, ben nooit erg goed geweest in niets doen, en op een gegeven moment was ik ook wel klaar met het opruimen van mijn huis en het ontvangen van bezoek... En ik weet ook niet zo goed hoe ik echt tijd moet nemen om te rouwen. Dat klinkt gelijk raar, maar ik bedoel dat ik de wisselende stemmingen zo lastig vind. Soms lijkt het wel of ik even niet bij mijn verdriet kan, dan voel ik gewoon even niets. En dan ben ik bijna blij als er zoiets als gister gebeurt, want dan voel me echt weer verdrietig. Snap je wat ik bedoel?
Ja, dat snap ik helemaal! Soms is het fijn om even lekker te huilen of vrdrietig te zijn, het lucht ook op,omdat het zich toch ergens ophoopt,zeg maar.
Een groepssms?? Ik vrees dat dat tegenwoordig een hele normale manier is om snel te laten weten dat de kleine er is.
