Feline
Op 14 maart is onze dochter Feline geboren. Prachtig meisje, aan de buitenkant helemaal perfect! Maar, ik was toen pas 24 weken en 3 dagen zwanger. Dus Feline was veel te klein en nog helemaal niet klaar om op deze wereld te zijn. Ze heeft een goede start gemaakt, waarin ze duidelijk aangaf dat ze wel wilde leven, maar anderhalve dag na haar geboorte heeft ze de strijd moeten opgeven: haar darmen waren geperforeerd, waardoor ze niet goed beademend kon worden. Ook heeft ze 's nachts een hersenbloeding gekregen. De artsen hebben toen voorgesteld om haar van de beademing te halen, haar morfine te geven tegen de pijn en haar aan ons te geven zodat wij haar het laatste half uur, drie kwartier van haar leven konden vasthouden. En dat hebben we gedaan.
Nu, net 7 weken later, lijkt het alsof het begint door te dringen wat er is gebeurd. Bij ieder meisje dat ik zie op straat denk ik aan Feline en dat zij nooit zo groot zou worden. Zwangere vrouwen loop ik het liefst met een grote boog omheen. In mijn directe omgeving zijn ongelooflijk veel mensen zwanger. Het toeval wilde dat ik tegelijk met mijn allerbeste vriendin zwanger was, zij is uitgerekend 4 weken nadat ik was uitgerekend. Ook de beste vriend van mijn vriend wordt vader: twee weken nadat ik was uitgerekend. Wat eerst het mooiste toeval in de wereld leek is nu zo verschrikkelijk confronterend! Ik ben vorige week bij een goede vriendin op kraambezoek geweest. Niet omdat ik vind dat het moet, maar omdat ik geloof dat het goed is om de confrontatie aan te gaan ipv uit de weg te gaan. Het viel mij erg mee op het moment zelf, maar daarna kreeg ik een enorme klap.
Ondertussen heb ik allerlei gesprekken in het ziekenhuis over wat er is gebeurd (oorzaak is niet aan te wijzen) en hoe een eventuele toekomstige zwangerschap eruit zal zien (herhalingsrisico van 20-25%, mag niet binnen een jaar zwanger worden vanwege verhoogde kans op herhaling). Ik kan er redelijk goed over praten met mijn vriend, hoewel we het zo anders beleven. Hij is na twee weken weer fulltime gaan werken en ik ben inmiddels ook weer langzaam aan gaan werken, maar het valt me zwaar. Het is niet eenvoudig in mijn soort werk om een paar losse dingen weer te gaan doen, alles hangt met elkaar samen en ik merk dat ik er snel weer ingezogen word. Anderzijds is de afleiding ook wel lekker en is het fijn om te merken dat ik mij weer druk kan maken om onnozele dingen. Maar Thomasse omschrijft het goed in een van zijn verhalen uit "Schaduwkind": het is alsof ik je aan het bladeren bent in een boek om te kijken waar je ookalweer was gebleven, maar alle pagina's komen niet bekend voor en het is alsof je het verkeerde boek hebt gepakt.
Ik weet niet waarom ik dit hier nou allemaal opschrijf, maar dan ben ik het maar even kwijt. Wie heeft dit ook meegemaakt, en hoe ben je daarmee om gegaan?
Niet meegemaakt maar
ik wil je heel veel sterkte wensen met het verlies van je mooie meisje. Wat schrijf je lief over haar!
Ervaring
Mijn oudste dochter zou nu 20 zijn. Zij werd te vroeg geboren met 34 weken en was te klein voor de duur van de zwangerschap. Ze kreeg problemen met haar darmen, werd geopereerd, kreeg later een hersenbloeding en is overleden toen ze 15 dagen oud was. Hoe ben ik daarmee omgegaan....achteraf zie ik het als twee stappen vooruit, en soms weer een stap terug. Toen ik eenmaal kon accepteren dat het verdriet altijd bij mij zou horen, ging het beter. Ik wil je ook meegeven dat er een hele fijne vereniging bestaat, waar je heel fijn kunt praten met lotgenoten. www.vook.nl
Ik was te eigenwijs en deed het allemaal zelf, bij nader inzien was het best fijn geweest daar eens heen te gaan. Wat heeft je dochter een mooie naam en wat schrijf je lief over haar.
Overigens heb ik daarna nog drie gezonde kinderen gekregen, allemaal op tijd geboren. Veel sterkte!!
Ik realiseer mij heel goed dat het voor alle zwangeren in mijn omgeving ook heel lastig is: ik heb zelf wel aangegeven dat ik niet met zijden handschoentjes aangepakt wil worden, het lijkt me verschrikkelijk als ze alles wat hun bezig houd niet meer met mij delen (ok niet alles hoeven ze te delen, maar je begrijpt denk ik wel wat ik bedoel). Inderdaad wel fijn om alleen op kraambezoek te gaan, ik zou ook niet met een groep gaan denk ik. En het kraambezoek zelf viel me wel mee, ik vond het daarna wel heel erg moeilijk. Heb er nog 7 (!) te gaan de komende 4 maanden, weet niet of ik overal heen ga..
In ieder geval bedankt voor je reactie en je lieve bericht
Fiorucci
Dank voor je reactie! Vooral de laatste twee regels word ik erg blij van...Geen enkel ander kind zou Feline ooit kunnen vervangen natuurlijk, maar ik wist niet hoe groot mijn kinderwens was totdat zij was geboren. Wat een overweldigend gevoel! En nu wil ik alleen maar weer zwanger worden (overigens adviseert het ziekenhuis een jaar (!) te wachten). Gisteren een gesprek in het ziekenhuis gehad waarbij werd uitgelegd dat het herhalingsrisico 20-25% is, best hoog.
Dank voor je tip van VOOK.nl. Zo'n vereniging waar niemand lid van wil zijn. Het helpt wel dat er veel relevante fora zijn op internet vind ik.
Het spijt me erg te horen van jouw dochter. Mag ik je vragen hoe het nu voor je is? En was je snel weer in verwachting na het overlijden van jouw dochter?
Tatiana
Ik heb het ook niet meegemaakt, maar ik weet wel dat het verliezen van een kind het ergste is dat me zou kunnen overkomen. En dan weet ik nog niet hoe erg het zou voelen als het realiteit zou zijn. Jou is het overkomen. Ik wens jou en jouw vriend heel veel sterkte in het verlies van jullie lieve kleine mooie Feline.
Lieve groet,
Aagje
Tatiana
Ik was een ruim jaar na haar geboorte weer zwanger. Ik merkte namelijk dat mijn angst dat het mis zou gaan weer toenam. Ik wilde niet wachten tot ik helemaal niet meer zou durven..
Mijn zoon wordt 19 deze zomer, en ik heb een zoon van 14 en een dochter van 11.
Nu na 20 jaar staat vooral weemoed voorop, de fijne herinneringen hebben de bovenhand, het rauwe verdriet is weg. Maar er blijven altijd momenten die nog confronterend zijn, en soms betrap ik me erop dat ik in de etalage sta te staren naar iets leuks voor een meisje van 20. Op de achtergrond is ze er voor ons altijd bij.
Bij ons
Jeetje, wat verdrietig. Het zou niet moeten mogen, zoveel verwachting en dan opeens zoveel verdriet.
Wij zijn onze dochter verloren toen ze bijna 3 weken was. Achteraf bleek ze een ernstige hartafwijking te hebben wat wij tijdens haar korte leventje niet wisten. Haar dood kwam dus totaal onverwachts en zette ons hele leven op z'n kop. Ik merkte dat over haar praten mij heel goed deed, het liefst praatte ik de hele dag over haar, tegen iedereen. Wilde ook aan iedereen haar foto's laten zien, ze was er dan wel niet meer, maar evengoed was ik zo ontzettend trots op haar.
Vrij snel heb ik me aangemeld bij lieve engeltjes, een mailgroep met (vooral) mama's die ook een kindje zijn verloren. vond het erg fijn om verhalen en gevoelens te delen.
Ook hier beviel een vriendin een paar dagen na m'n dochters overlijden. Ik kon het niet aan om op kraambezoek te gaan, ben pas na 11 weken gegaan. Ik had zoveel moeite met pasgeboren babytjes, vond het vreselijk om ze te zien, met zo'n trotse moeder achter de wagen, pff. Dan kon ik wel schreeuwen IK HEB OOK EEN MOOI DOCHTERTJE!!
Het is nu bijna 3 jaar geleden en er gaat geen dag voorbij dat ik niet meerdere keren aan haar denk, ze hoort er gewoon bij, maar het is niet altijd meer met een gevoel van verdriet.
Wij wilden ook graag weer zwanger worden, en dat is na een jaar gelukkig ook gebeurd.
Zo, dat is een heel verhaal geworden. Ik hoop dat je er iets aan hebt en als je nog vragen hebt, stel ze gerust.
Ik hoop dat je veel steun hebt in je omgeving en dat ze je zoveel als jij wilt over je mooie meisje laten praten.
Lieve groetjes, Marije
Tatiana - feline
Lieve Tatiana,
Wat een verdrietig verhaal over je dochtertje met die mooie naam. Jouw verhaal treft me erg, ook ik heb een extreme vroeggeboorte meegemaakt, al is het inmiddels bijna 12 jaar geleden. Ik heb mijn kinderen mogen behouden. Zij werden met 26 weken geboren, onder de 26 weken grens werd destijds niet eens behandeld. Inmiddels is de wetenschap verder ontwikkeld, maar 24 weken is echt nog veel te vroeg. Mijn kinderen hebben beiden toch bep. problematiek overgehouden aan hun vroeggeboorte, dat blijft een zorg, maar ik ben en blijf me er na al die jaren en zeker als ik een verhaal lees als de jouwe van bewust dat het zoveel erger had kunnen verlopen. Ik had je alle geluk gegund met Feline, dat je haar bij je had mogen houden, maar 24 weken is zo vroeg, te vroeg....Feline zal altijd eerste kindje zijn. Ik hoop en wens dat je eens een zoontje/broertje of nog een dochtertje / zusje mag krijgen, dat op tijd wordt geboren en kerngezond zal zijn. Veel sterkte en veel kracht toegewenst.......
Tatiana
Op 1 juni wordt het 25 jaar geleden dat ik mijn eerstgeborene verloor. 25 weken en 5 dagen zwanger, toen was dat nog vóór de kritische grens waarop behandeld werd. Maar hij wilde ook leven. Anderhalve dag heeft hij het volgehouden. Een prachtig ventje, helemaal gaaf, maar veel te klein.
Ik noem hem altijd: mijn eerstgeborene, omdat het precies aangeeft wat hij is. Hij maakte mij moeder en dat geeft hem een unieke plaats in mijn leven.
Ik ben wel vrij snel daarna zwanger geworden. De oorzaak van de premature weeën was niet gevonden, dus ik dacht: pech. Maar bij de tweede zwangerschap kwamen de weeën ook weer veel te vroeg. Die periode, vanaf 24 weken tot 28 weken, dat was een hel. Je weet dan wat er mis kan gaan, alles wat je voelt telt en je wil het helemaal niet voelen. Medicijnen die opgehoogd worden. Uren tellen, dagen tellen. Mijn tweede kind is met 36 weken geboren, nadat de weeënremmers gestopt zijn. Toen heb ik even een pauze ingelast. Later nog een zoon en een dochter gekregen, wel altijd met veel zorgen rond de 24ste week en heel veel rusten.
Ik snap dat het advies van de artsen nu heel erg wreed lijkt, maar ik zou je toch adviseren om even een rustpauze in te lassen en je voor te bereiden op een zwangerschap die wellicht helemaal ongecompliceerd zal verlopen, maar nooit meer echt onbezorgd zal zijn. Ik was er eigenlijk te vroeg mee.
Over een paar weken is het 25 jaar geleden. Ik heb geen beelden bij de gedachte hoe hij nu zou zijn. Als hij wel was blijven leven was alles anders geweest. Dan was wat nu mijn oudste is niet mijn oudste en wellicht niet eens geboren. Ik kan me daar geen voorstelling van maken en ik wil er ook geen geïdealiseerd beeld van maken.
Wel blijft het altijd zoeken naar hoe ik dat unieke leventje van mij een plek geef. Bijvoorbeeld als iemand vraagt: hoeveel kinderen heb je. Of laatst nog: een boek maken voor oma met alle kleinkinderen. Hoort hij erbij of niet? Ik heb gekozen voor 'niet' om het een feestelijk gedenkboek te laten zijn. Maar dat had ook anders gekund. Het slijt in de loop van de tijd wel, maar het is toch elke keer weer even nadenken over hoe je daarmee omgaat.
Dit jaar ben ik niet in Nederland, maar meestal bezoek ik rond die datum het veld waarop zijn as is uitgestrooid. In gedachte zie ik dan het golvende grasveld voor me zoals ik dat de eerste keer aantrof. Ik heb me wel voorgenomen om toch iets speciaals te doen die dag, niet groot, maar wel een moment. De grootsheid zit niet in een monument of in gekoesterd verdriet, maar in het leven dat hij mij gegeven heeft. Voor mij was het een compleet leven. Ik denk altijd: met jou heb ik alles meegemaakt, geboorte, trots, zorgen, dood. Een compleet leven, al had ik hem zo graag iets langer vastgehouden in mijn lichaam.
Tsjor
Tatiana!
Hee wat leuk om te zien dat je hier gepost hebt. Ik heb zoveel gehad aan de lieve dames hier na Lode. Alleen al om te weten dat je echt niet de enige bent. Dat geeft al zoveel troost. En dat toekomstige zwangerschappen wél goed kunnen gaan. Ik mail snel. Veel sterkte, vooral met dat mooie weer.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Marlou!
Hey marlou!) "leuk" je hier te zien.
Allereerst
wil ik je feliciteren met de geboorte van je mooie dochter Feline. Wat jammer, dat ze maar zo kort bij jullie mocht blijven. Ruim 18 jaar geleden werd mijn eerste zoon 10 weken te vroeg geboren. Hij is uiteindelijk na 7 maanden overleden. Drie dagen daarna is mijn vriendin bevallen van een dochter. Mijn man en ik zijn een half uur na haar geboorte op bezoek gegaan en gek genoeg was dit prima. Zelfs, toen we ons realiseerden, dat de vriendin was bevallen in het ziekenhuis waar we een paar dagen daarvoor afscheid van ons zoontje hadden genomen. Later bleek, dat de dingen waar je het meest tegen opziet, vaak niet zo moeilijk zijn. Het waren en zijn de dingen die je van te voren niet ziet aankomen, waar ik het meeste moeite mee had/heb. Zoals, vlak na zijn overlijden, een klein kinderdekbedje dat plotseling uit een zolderraam werd gehangen om te luchten. Vlak na de dood van mijn zoontje raakte ik ongepland zwanger van mijn tweede zoon. Het was mij ook aangeraden om enige tijd te wachten met zwanger worden. Achteraf was het goed dat ik zo snel zwanger werd, omdat ikzelf ernstig ziek ben geweest tijdens/na mijn eerste zwangerschap en ik wist niet hoe ernstig. Toen ik er over ging lezen, tijdens mijn tweede zwangerschap, schrok ik er erg van en had ik, met deze wetenschap, een tweede zwangerschap misschien wel nooit meer aangedurfd. Gelukkig is alles goed verlopen en hebben we daarna nog een gezonde zoon gekregen. Ze zijn nu 17 en 13. Mijn advies aan jou is: doe wat voor jou goed voelt. Ga op kraamvisite wanneer je dat aankunt. Lukt dat niet, dan ga je gewoon op een ander moment, als het kindje wat ouder is. Ik wens je veel wijsheid en kracht om een goede beslissing te nemen ten aanzien van een mogelijke nieuwe zwangerschap. Ik herinner me de leegte nog zo goed: een lege buik, maar ook een leeg kamertje en vooral zo'n vol hart. Veel sterkte!
Hanny61
Dank voor je felicitaties! En ja ik herken wat je zegt, alle dingen waar ik tegen op zie vallen steeds mee. De periode ervoor is erger. Ik zag er tegen op dat mijn vriend weer ging werken na twee weken en ook om op kraamvisite te gaan, maar dat viel ook erg mee. Alleen was het daarna wel heel moeilijk, hoewel ik niet precies weet of dat nou door het kraambezoek was. Gelukkig is het wel goed bespreekbaar met mijn beste vriendin die zwanger is. En verder volg ik inderdaad zo goed mogelijk mijn gevoel. En inderdaad, het zijn de onverwachte dingen die ook mij van streek maken, maar dat laat ik dan ook maar toe en ik realiseer mij dat dit nog wel zal gebeuren. Dit is ook een goede reden om mezelf nog even tijd te gunnen met het weer oppakken van de draad. Dank voor je reactie in ieder geval!
Tatiana
Wat een mooie naam Feline. Zelf heb ik ruim 13 jaar geleden mijn eerste kindje verloren, een meisje Iris. Ze is met 26 weken geboren en is net de nacht voor de geboorte overleden.
De confrontatie met andere baby's vond ik toen heel erg moeilijk, ik ben alleen op kraamvisite geweest bij mijn man's zus. Gelukkig waren er toen, behalve dan mijn schoonzus, niet meer naaste familie of vrienden zwanger. En bij mensen die verder weg stonden ben ik niet geweest.
Iris kon niet vervangen worden, maar de onwijze leegte waarin ik toen te recht kwam wilde ik wel zo snel mogelijk weer opgevuld. Ik ben heel snel weer zwanger geworden, precies op de dag af 11 maanden later heb ik een 2de dochter gekregen.
Omdat ik zo snel weer zwanger was ben ik eigenlijk niet echt aan verwerken toe gekomen omdat je dan toch meer bezig bent met een volgende zwangerschap. Dat is pas zo'n 1,5 jaar later gekomen. Ik heb toen heel veel steun gehad aan Lieve Engeltjes (mailinglist). Op de momenten dat het mij uitkwam kon ik mijn verhaal doen en je komt er heel veel herkenning tegen.
Ik wil je heel veel sterkte wensen met jullie grote verdriet. Feline zal altijd in je hart blijven. En met de tijd slijt ook de ergste pijn. Vergeten zul je het echter nooit.
{{{{{{een dikke knuffel}}}}} Yvonne
Yvonne
Ik kan mij levendig voorstellen dat je de enorme leegte wilde opvullen na het overlijden van Iris. Ik probeerde vandaag ook uit te leggen aan iemand dat ik aanvankelijk ook zo snel mogelijk weer zwanger wilde worden en hoe vreemd ik dat eigenlijk vond Maar ik hoor het van bijna iedereen die een kindje heeft verloren. Nu we iets verder zijn (nou ja, nog geen eens 2 maanden) is dat gevoel wel ietsje afgezwakt. Maar dat is vooral ook omdat ik door verschillende artsen gewezen ben op de verhoogde kans op herhaling als ik te snel weer zwanger word. En ik zie ook wel een beetje op tegenalle angsten en onzekerheid als ik weer zwanger zou zijn, de mogelijkheid dat het weer zou gebeuren. Hoe was dat voor jou? Was er bij jou een duidelijke oorzaak aan te wijzen waarom Iris is overleden? Wat heftig voor je dat jij daarna dan geestelijk een klap kreeg. Ik heb onlangs kennis gemaakt met Lieve Engeltjes, heel fijn inderdaad, precies wat je zegt, de herkenning en weten dat je niet de enige bent. Is jouw tweede dochter wel gewoon op tijd geboren?
Tatiana
Moeilijk hè om ergens mee te wachten als je iets heel graag wilt.
Er was een duidelijke oorzaak ja waardoor Iris is overleden, ik had HELLP-syndroom (ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging). Hierdoor had Iris een groeiachterstand van een maand waardoor ze, zeker 13 jaar geleden, geen overlevingskansen had.
En er is wel gezegd hoor dat ik beter minstens een half jaar kon wachten met opnieuw zwanger worden. Maar toen ik zelf lichamelijk weer was opgeknapt (ik was zelf heel ziek, ben op de IC bevallen en heb er ook daarna nog een paar dagen gelegen) heb ik verschillende specialisten gevraagd of het kwaad kon om meteen weer zwanger te worden: de gyn. zei dat hij geen garanties kon geven nu niet en over 5 jaar niet. De internist zei dat ik het lichamelijk niet aankon omdat ik geestelijk nog niet zover was. Nou dat vind ik een stom antwoord voor een internist, die hoeft zich alleen bezig te houden met mijn lichamelijke kant. En toen ik al weer zwanger was zei de huisarts dat het op deze manier een flinke aanslag voor mijn nieren was. Tsja dat had de internist gewoon moeten zeggen.
Om opnieuw zwager te worden vond ik toen niet heel eng. De volgende zwangerschap zelf was wel heel spannend, vooral tot de 26 weken. Met 33 weken heb ik nog een paar dagen in het ziekenhuis gelegen omdat mijn bloeddruk weer te hoog was. Maar dat kwam waarschijnlijk meer omdat mijn schoonvader net was overleden. en met 37 weken kreeg ik weer een beginnende zwangerschapsvergiftiging en net voor de 38 ben ik toen ingeleid.
Toen met mijn derde zwangerschap vond ik het eigelijk veel enger om zwanger te worden maar ook om zwanger te zijn. Toen speelde er door mijn hoofd: als er nu iets mis gaat blijft er wel een lief klein meisje achter zonder moeder. Maar gelukkig is die zwangerschap helemaal goed gegaan. En na 2 gezonde kids vonden we het mooi geweest, we hebben een dochter en een zoon dus wat kan ik me verder nog wensen.
Marije
Wat verschrikkelijk, zo onverwacht!! En ja ik kan mij goed voorstellen dat je dan niet op kraamvisite wilde. Ik vind na 11 weken nog snel hoor, ik hoor nu verhalen van mensen die veel langer niet gaan. Hoe heette jouw dochter? En jouw tweede kindje, is dat ook een meisje? Die is nu dan ongeveer 1,5 jaar oud? Kun je er nog steeds met mensen over praten?
Nancy
Dankjewel voor je reactie. Ja, 24 of 26 weken is alweer een wereld van verschil is mij verteld. Hoewel het beide niet goed is natuurlijk. Een paar mensen reageerde dat het zo misschien wel beter was omdat ze anders zwaar gehandicapt zou zijn. Idioten om dit te zeggen, als moeder wil je je kind toch altijd bij je houden? Maar ook de kinderarts zei dit tegen ons. Ik heb nooit gevraagd hoe zwaar gehandicapt Feline* zou zijn geweest. Morgen zien we de kinderarts weer voor een soort evaluatiegesprek en ik twijfel nog erg of ik hier nou over door wil vragen... het heeft ook allemaal niet zo gek veel zin.
Ik ben in ieder geval blij om te horen dat jouw kinderen het wel gered hebben, hoe zwaar het nu soms ook is. En dankjewel voor je reactie nogmaals
Tsjor
Dag Tsjor, bij ons is de oorzaak ook niet gevonden en nu hormonen een beetje zijn verdwenen krijgt mijn ratio ook weer iets meer de overhand. Zoals jij jouw tweede zwangerschap beschrijft, dat is precies waar ik heel bang voor ben, dat je het mentaal niet trekt. Die hormonen spelen daarbij toch ook een veel grotere rol dan ik aanvankelijk dacht! Lijkt me doodeng. Anderzijds ben ik 35, dus echt heel lang wachten wil ik ook niet meer...
En ja, jouw eerstgeborene heeft jou moeder gemaakt. Mooi hoe je omschrijft dat je met hem alles hebt meegemaakt. Zo voel ik dat ook.
Yvonne
Ja dat is dan wel weer een hele andere situatie, dat jouw eigen leven in gevaar was bij de zwangerschap. Ja dan heb je ook nog je zorgen over je dochtertje bij de derde zwangerschap inderdaad.
Ik ben ook niet bang om zwanger te worden, maar wel om te zijn. En stiekem toch ook wel weer om te worden. De eerste keer was ik in een keer zwanger, dus ik denk niet dat dit nu tot problemen hoeft te leiden, maar ja, ik wil nog wel graag minimaal twee kinderen na Feline* en met 35 jaar vind ik het opeens heel oud. Aan de andere kant, mijn hele vriendenkring, van die leeftijd of ouder krijgt nu opeens het eerste kind. Dus ik moet mij ook niet gek maken met die gedachten. Fijn dat jullie nog twee kinderen hebben gekregen naar Iris!!
Tatiana
Het zal voor iedereen verschillend zijn, wanneer je eraan toe bent om op kraambezoek te gaan en weer naar kleine baby's 'durft' te kijken. Ik vond het met 11 weken nog wel erg moeilijk, maar ik moest er toch ook wel aan wennen aangezien ik op een kinderdagverblijf werk op een babygroep en dus veel met baby's (en trotse ouders) te maken heb.
M'n dochtertje heet Evy en na haar heb ik een zoontje gekregen, hij is nu 15 maanden. En ja, ik kan er nog steeds zoveel als ik wil over praten met de mensen om me heen. Helemaal fijn vind ik het als anderen over haar beginnen, zoals gister, als een vriendin vraagt of ze binnenkort weer een keer Evy d'r fotoboek mag bekijken, dat geeft me zo'n goed gevoel, dat ook anderen haar na bijna 3 jaar niet zijn vergeten.
Hoe gaat het met jou nu? Hou je jezelf een beetje staande?
Marije
Wat een mooie naam, Evy! Ja ik kan me voorstellen dat het extra fijn is als anderen over haar beginnen. Ik vind het ook heel fijn als iemand de naam van onze dochter zegt of als iemand 'Feline' op de kaart had gezegd in plaats van 'jullie baby' of iets dergelijks. Op zich gaat het mij best goed, de goede dagen duren langer dan de slechte. Dat gezegd hebbende, ik heb wel een heel slecht weekend. Heeft er mee te maken dat ik een spier in mijn kuit heb verrekt (zweepslag, niet heel ernstig, wel pijnlijk) waardoor ik nauwelijks kan lopen. En dat terwijl sporten echt mijn uitlaapklep is nu. Daarbij hebben we morgen een soort nagesprek met de kinderarts en de IC verpleegkundige die voor Feline hebben gezorgd de laatste dag en daar zie ik onwijs tegen op. Weet ook niet zo goed wat ik er van moet verwachten en ik baal een beetje dat ik niet heb gevraagd om een andere locatie (het gesprek is op de afdeling neonatologie), anderzijds ben ik ook altijd wel een voorstander van het aangaan van de confrontatie. Maar ik vind het wel heftig dus! Maar ook fijn om hen nog even persoonlijk te kunnen bedanken, dat stond sowieso nog op mijn to do lijstje.
Tjee wat heb jij een heftige confronterende baan zeg! Hoe is dat, als je daarna weer een kindje hebt gekregen, is het dan gemakkelijker om blije trotse ouders te zien? Of vliegt het je dan soms nog steeds aan?
Marlou
Goed voorbeeld doet volgen wilde ik nog zeggen! Dikke knuffel
Kraambezoek
Ik was destijds tegelijk zwanger met mijn schoonzusje. Ik ben dus wel op kraambezoek gegaan, zij was ook op de uitvaart van mijn dochtertje. Het moeijkste moment was niet het kraambezoek, maar het moment waarop ze mij belde tijdens de afwas, om te vertellen dat ze bevallen was. Juist die onverwachte confrontaties zijn moeilijk.
Tatiana
Hoe was het gegaan vandaag met het nagesprek? Heftig zeg, om weer te zijn op de plek waar Feline is overleden. Ben erg benieuwd of het je iets van steun heeft gegeven om daar weer te zijn en de mensen van toen weer te zien en te spreken.
Na Evy d'r overlijden ben ik eerst weer gaan werken buiten de breng en haaltijden om, om maar geen ouders te zien. Niet alleen omdat ik het moeilijk vond om ze met hun kinderen te zien, maar vooral om het contact nog even niet te hebben. Ik barstte toen nog om het minste of geringste in tranen uit en was nog niet klaar voor vragen en goedbedoelde opmerkingen.
Nu vind ik het niet meer moeilijk om trotse ouders te zien, niet zo zeer omdat m'n zoontje geboren is ( we hebben ook al een ouder dochtertje), maar omdat, tsja, omdat wat eigenlijk. Ik kan het niet helemaal goed onder woorden brengen. Het is denk ik toch zo dat het verdriet wat slijt, het is niet over, verre van zelfs, maar het is wel een leefbaar onderdeel van ons leven geworden. Ik kan nu weer genieten van andere mensen die blij zijn met hun pasgeboren kind en vind ze zelf ook weer schattig, ik betrek niet alles meer op Evy en dat zij er niet meer is.
Het verdriet kan me wel soms nog overvallen, door een liedje of door een kleertje die zij ook had ofzo, maar het is neit meer zo overweldigend als in het begin.
Sorry, het is beetje een warrig verhaal geworden geloof ik.
Laat je even weten hoe het gesprek is gegaan?
Groetjes Marije
Marije
Hoi Marije, het gesprek was wel fijn! Ik vond het wel enorm confronterend om weer op de plek te zijn waar Feline is geboren en overleden, maar ik vond het wel fijn dat we een kans hadden om de mensen te bedanken die zo goed voor haar en voor ons gezorgd hebben. De kinderarts heeft eigenlijk het hele verloop geschetst en wij hebben zo nu en dan tussen door wat vragen gesteld. Eigenlijk was het redelijk zo als we ons konden herinneren (zelf natuurlijk wel over gepraat) hoewel er ook nog wat kleine nieuwe dingen waren. Een vraag die mij enorm bezig hield en die ik bijna niet durfde te stellen is of Feline veel pijn heeft gehad. Ik weet namelijk alleen dat ze bij het overlijden morfine hebben gegeven, maar daarvoor wist ik het niet, of ze pijnstillers kreeg. Dat was gelukkig niet zo, er waren geen tekenen dat ze heeft geleden en dat is natuurlijk ontzettend fijn om te horen. Ik kon het ook allemaal goed aanhoren zonder al te emotioneel te worden, behalve op momenten dat ze zeiden hoe mooi en sterk ze was. Dat vond ik zo verschrikkelijk lastig! Fijn natuurlijk, maar ook heftig, dan ben ik weer even zo ontzettend trots en daardoor gelijk zo verdrietig.. Voor mijn vriend was het fijn om er weer even mee bezig te zijn. Hij is vrij snel full time gaan werken en wordt eigenlijk alweer een beetje geleefd. De kinderarts wees hem er ook op om toch de tijd te nemen om dit allemaal goed te beleven, daar was ik ook wel blij mee (hoort hij het ook weer even van een ander). Ze vroegen of we de afdeling neonatologie nog wilde zien, maar dat hoefde van mij niet echt. Maar verder ben ik wel blij dat ik ben gegaan (en dat het achter de rug is), hoewel ieder gesprek in het ziekenhuis ook weer nieuwe vragen oproept. De medische wereld is nou helaas niet zo zwart wit als ik zou willen!
Ik kan mij voorstellen wat je zegt over dat je de ouders nog even niet wilden zien. Ik vind dat ook het lastigste op mijn werk, alle lieve collega's die zo hebben meegeleefd en ernaar vragen. Hoewel, er niet naar vragen, dat is altijd nog erger...
Gesprek
Wat ontzettend fijn dat je nu weet dat Feline geen pijn heeft gehad, kan me voorstellen dat je het bijna niet durfde te vragen, maar nu je het weet is het toch wel heel fijn. Is tenminste iets waar je niet meer over hoeft te malen.
Ben je al weer aan het werk nu? Al lang?
En idd, er niet naar vragen en 'het' negeren is helemaal erg. Gelukkig heb ik dat weinig meegemaakt, of het gewoon niet doorgehad als mensen snel een winkel indoken als ik langs liep.
Marije
Ja het is ongelooflijk fijn om te weten dat Feline geen pijn heeft gehad. Ik begrijp nu niet meer dat ik niet eerder durfde vragen, maar goed, zo gaan die dingen. Ik ben blij dat ik het nu weet!
Ik ben alweer een poosje aan het werk. Precies een maand nadat Feline is overleden ben ik voor het eerst naar een afspraak buiten kantoor gegaan. Er was een klein groepje directe collega's mee (die allemaal erg hebben meegeleefd), dat was wel fijn. En vanaf toe steeds wat afspraken, veelal buiten de deur, omdat een van mijn kamergenotes op kantoor hoogzwanger is en ik had geen zin om daar de hele dag tegen aan te kijken. Zij is anderhalve week geleden met verlof gegaan en nu zit ik ook weer gewoon op mijn werkplek. Op zich bevalt het goed, de afleiding is fijn, al is het ook lastig om er niet in gezogen te worden. Het is namelijk megadruk en ik heb verschrikkelijk leuke en lieve collega's, wat het moeilijk maakt om hun in alle drukte steeds achter te laten. Maar ik leer wel goed delegeren (was nooit mijn sterkste kant) en loslaten (idem). Ook werk is 's avonds en in het weekend niet, wat ik eigenlijk wel vaak deed.
Moet ook wel, want ik merk dat ik wel doodop ben en nog erg kwetsbaar. Vandaag een opmerking gekregen die met stip op nummer 1 staat van domme opmerkingen: een van mijn collega's zei "Fijn je weer te zien. Tjee zeg, nou ja, volgende keer beter zeggen we dan". Ik wist echt niet hoe ik het had! Er stond een ander collega bij, die dook zowat onder haar bureau van schrik dat dit werd gezegd. Kreeg eind van de middag wel een mail waarin ze haar excuus aanbood, dat dan weer wel, maar mijn god wat kunnen mensen domme dingen zeggen! Had jij dat ook?
Oh,
die opmerkingen! Sommige mensen hebben er toch echt geen idee van. Hier kregen we ook ongeveer dezelfde als jij gister, tijdens het condoleren zei een kennis: 'Nou ja, komt wel weer goed'. Komt wel weer goed?? als je iets niet kunt zeggen bij het condoleren is het dat wel!
Ik maak me er niet heel druk over, ze heeft natuurlijk geen idee waar ze het over heeft en was waarschijnlijk ook erg zenuwachtig en bedoeld het vast goed, maar knullig is het wel.
Jeetje, dat je alweer zo snel aan het werk was, na een maand alweer! Dat doe ik je niet na hoor. Ik heb m'n zwangerschapsverlof uitgezeten en toen ben ik op therapeutische basis begonnen, dan kon ik zelf zeggen wanneer ik naar huis wilde. Dat hebben we langzaam opgebouwd. Weet eigenlijk niet meer na hoeveel tijd ik weer helemaal aan de gang ben gegaan, denk 6 weken na m'n verlof ofzo.
Wel goed aan jezelf denken hoor. Wat je zelf al schrijft, het is moeilijk om er niet ingezogen te worden en maar weer als vanouds mee te rennen met alles en iedereen, maar het is niet meer als vroeger. Je hebt iets heel heftigs meegemaakt en daar heb je ook tijd voor nodig. Voor andere mensen is het vaak al snel weer lang geleden, terwijl het voor jou nog zo vers is allemaal.
En aan elkaar
Ik sluit me aan bij marije: 'Wel goed aan jezelf denken hoor. Wat je zelf al schrijft, het is moeilijk om er niet ingezogen te worden en maar weer als vanouds mee te rennen met alles en iedereen, maar het is niet meer als vroeger. Je hebt iets heel heftigs meegemaakt en daar heb je ook tijd voor nodig.' Met een kleine toevoeging, namelijk dat je ook aandacht moet besteden aan je relatie. Jullie hebben samen iets heftigs meegemaakt, ieder reageert er op een eigen wijze op en je moet toch je relatie weer een beetje opnieuw uitvinden. De komende tijd is meer dan wachten op de volgende zwangerschap. Maar ik hoop voor je dat die tijd vliegt en dat je straks weer een nieuwe stap kunt zetten. Veel sterkte met deze intensieve tijd.
Tsjor
