Ervaringen van ouders
Ik begrijp heel goed hoe ontzettend verdrietig en verscheurend het is om een kindje te verliezen.
ik ben een wat oudere student kraamverzorgster en ben bezig met mijn scriptie, mijn onderwerp is het overlijden van een baby voor tijdens of na de geboorte,
mijn leerdoel is om ouders tijdens deze verdrietige kraam periode zo goed mogelijk bij te staan, daarom zou ik heel graag als dit mogelijk is van ouders zelf willen weten wat voor hun heel erg belangrijk was of juist heel vervelend was, wat zij juist miste in de zorg of juist fijn vonden in de zorg, dit wil ik graag weten omdat het voor mij heel belangrijk is wat de ervaringen van ouders zijn.
bericht met toestemming geplaatst
Wel een kraamhulp
Ik heb dit hele draadje niet gezien. Maar toen onze oudste zoon levenloos geboren werd na een bevalling van 24 uur en 10 hechtingen kreeg ik gewoon een 'kraamhulp' een jonge meid. En ik was er blij mee....want het besef dat mij kind dood was kwam nog maar mondjesmaat in mijn hersenen aan. Kraamhulp was er al voordat ik thuis kwam. Hielp man met de baykamer leeg halen...samen met mijn broer en hielp die mannen met hoe je kleertjes op een tochtige zolder opbergt (niet alle mannen bedenken zoiets zelf en weten hoe) een moeder die dat zou doen heb/had ik ook al niet meer...mijn schoonmoeder ver weg.
Ze zetten de verwarming hoog...maakte het bed op met een warme kruik, schilde fruit omdat ik moest aansterken, nam de telefoon op en liet mij op gezette tijden slapen.En sprak alle bezoek af...nam de bloemen aan die gestuurd werden,overlegde met man of er boodschappen moesten worden gehaald, stuurde man aan met de was etc.
Want man was ook helemaal hoteldebotel en had zijn hoofd al helemaal niet staan naar zulke basale dingen als eten. Als broer langs kwam vroeg ze tactisch of hij tijd had voor wat praktische klussen (boodschappen doen b.v.) en als ze naar huis ging sprak ze zelfs nog met ons af dat ze zou bellen 's avonds omdat ze even wou weten dat alles goed was met ons.
Ik was blij dat ze er was. Zowel voor mij alsook voor man was die eerste week een soort nachtmerrie waarbij we van voren niet wisten wat we van achteren deden.
Het enige dat écht uit onze handen en hoofd kwam was het regelen van die begravenis. Ik ben bang dat als zij er niet was geweest we een week of misschien langer als een soort robots zonder eten en drinken en zonder ooit een douche te nemen hadden doorgebracht.
Ze was gewoon 'lief' voor ons, zorgzaam. Aanwezig, maar niet hinderlijk aanwezig, trok zich terug als het nodig was en stond naast ons als we d'r nodig hadden.
Dezelfde kraamhulp is later nog 2 keer bij ons geweest toen onze toen zeer gezonde kinderen geboren werden...en ik was dolblij dat ik dezelfde kreeg. Zij wist hoe complex onze blijheid,opluchting, maar ook ons knagende verdriet na deze geboortes was....
En hoezo geen kraamhulp? Die zou je niet nodig hebben? Men...ik kon de eerste 2 dagen niet eens lopen en moest gedoucht worden op een tuinstoel. Had hechtingen die ontstoken raakten en was veel bloed verloren. Dat had mijn man moeten doen en de verloskundige? En dan heb ik het nog niet eens over mijn borsten die ondanks de medicatie overliepen van de melk,ook zo lekker oneerlijk als je geen kind hebt en er hele dagen nat en plakkerig van bent. Als mijn man dat had moeten doen....die was zelf niet helemaal bij de tijd door die hele toestand, laat staan dat ie dit erbij had moeten doen, ook nog dingen waar hij totaal geen verstand van heeft! Nou dat was me een mooi zooitje geworden.
groeten albana
Het staat of valt met de houding
Ik denk dat het staat of valt met de houding van de kraamhulp zelf. Dit speelt zich af 18 jaar geleden, maar ook toen was er sprake van maar zoveel uur hulp. Deze kraamhulp verdeelde die uren zelf. Ze heeft dat w.s. wel met ons overlegd,maar dat herinner ik me niet meer.
Voor bloedverlies blijf je echt niet in het ziekenhuis...je krijgt een zakje bloed en wat staalpillen en toedeloe. Dat was toen al zo en ik denk dat het nu nog erger is. Die hechtingen raakten pas ontstoken toen ik al thuis was,idem die overlopende borsten. Dat zijn dingen die veel kraamvrouwen overkomen...en zulke dingen komen niet altijd voor je naar huis gaat, maar juist vaak na een paar dagen.
Ik vond die borsten wel naar....maar die ontstoken hechtingen interesseerden mij maar matig. Als je zo in de put zit zorg je gewoonweg slecht voor jezelf.Als zij er niet op had aangedrongen had ik de verloskundige er niet eens voor gebeld..Idem dat douchen. Het kon me echt niet schelen of ik stonk of niet.En mijn benen trilden teveel om de moed te hebben om het te gaan doen.
Deze kraamhulp deed alleen wat 'lichte' huishoudelijke dingen. De andere dingen liet ze mijn broer en man doen,maar die moest ze wel aansturen...want die waren beiden ook helemaal de kluts kwijt.
Maar hier is een buurvrouw pas bevallen (8 maand geleden) en dochter heeft toen een weekje meegelopen (stage) en die hulp deed ong. hetzelfde als toen bij mij.
En verdeelde de uren ook zoals ze overlegd hadden.
De manier van omgang met de kraamvrouw vraagt denk ik wel wat van een kraamhulp. Misschien zou je daar bepaalde kraamhulpen op kunnen 'bijscholen' .
Ik kan me prima indenken dat een kakelende kip wel het laatste is waar je op zit te wachten.
Maar helemaal geen hulp lijkt me ook geen alternatief. Er zullen mensen zijn die in een diep gat vallen en dan geen back-up hebben in de vorm van ouders of schoonouders (zoals wij) en dan helemaal weg zakken.
Als iets vaak niet goed verloopt zou je dát moeten verbeteren en niet helemaal afschaffen. Er is genoeg reden om wél hulp nodig te hebben op zo'n moment.Juist wel, maar geen slecht hulp in ieder geval.
groeten albana
Hier wel
Ik heb bij en na de geboorte van Mika wel kraamzorg gehad met verlengde kraamzorg zelfs omdat ik idd zoveel moest regelen en doen dat ik lichamelijk ook aardig instortte.
Er was een kraamverzorgster bij de geboorte (thuis), dus die bleef gewoon de rest van de tijd. Ik vond het erg prettig. Ik moet er niet aan denken dat een familielid mij had moeten helpen bij het douchen. Ik ben erg van de privacy, maar bij een verzorgende heb ik daar juist weer heel weinig last van. Ik vond het juist fijn om aan haar dingen te kunnen vragen of die ze automatisch deed, terwijl ik die vraag aan familie niet snel gesteld zou hebben. Bovendien, de familie verliest een kleinkind / neefje / nichtje!!! En is dus erg verdrietig, ook omdat ze jou zo verdrietig zien.
De lakens moesten bijv elke dag verschoond worden, na een bevalling drijf ik namelijk de 1e tijd mijn bed uit. Fijn dat zij dit deed.
Eten voorbereiden, ook zoooooo fijn. Boodschappen doen, idem. Er komt namelijk heel veel visite in die korte tijd want dat is de enige kans om het kindje te zien.
Zij zorgde er voor dat ik mijn rust kreeg, ze was streng als het moest. Heel fijun als je zelf even niet zo assertief bent in die intensieve periode.
Direct na de bevalling stelde ze ook gewoon voor om Mika in bad te doen, zo goed! Ik heb hem heerlijk gebadderd. Daar heeft ze ook foto's van genomen. Mijn meest dierbare foto's, die van net na de bevallling voor het eerst op mijn buik en tijdens en na het badderen, zijn door haar genomen.
Praktisch gezien kan ze voorstellen doen: het nemen van een voet/handafdrukje (evt met gips), bewaren van navelklem, afknippen van een haarlokje, kindje verkleden zodat je nog kleding hebt die hij/zij daadwerkelijk gedragen heeft, inlassen van een fotomoment voordat kindje op een koelplaat komt (en wat hard en koud wordt).
Zelf vond ik de nazorg erg slecht. Dus wat gebeurt er als de kraamzorg weg is en je niet in het ziekenhuis bevallen bent. Niets dus, zoek het maar uit. Misschien kan een kraamverzorgster infomateriaal meenemen of dit door een verloskundige laten regelen?
Nou ja, ik ben vast wat vergeten, maar wie weet heb je er wat aan.
Groetjes, Hetty*
