Ervaringen van ouders

Levenservaring geen garantie

Levenservaring is geen garantie op een goede beroeps attitude.

Het lijkt mij handig als er richtlijnen worden ontwikkeld voor dit soort gezinnen waar de kv moet werken. Of dat er per bureau een x aantal special opgeleide mensen komen. Er zijn zoveel oplossingen denkbaar maar dan moet het wel binnen de organisatie worden opgepakt.

Levenservaring biedt namelijk geen garanties. Zo kreeg ik vorig jaar na anderhalve week ziekenhuis waarvan 3 dagen IC een verzorgende die 35 jaar geleden ook haar kind was verloren en in mij een lotgenoot zag. Het enige waar ik mee bezig was dat was met het op de been komen. Dat kindje van die verzorgende boeide mij totaal niet! Ik heb haar dat vriendelijk aan haar verstand gepeuterd. Dat dit niet lukt tijdens een kraamperiode waarin je nog afscheid moet nemen van je kindje is helder. Dus dan is inderdaad de organisatie het aangewezen instituut om het op te pakken.

Maar ze zijn er wel....nikus

Maar ik wil dan wel even kwijt dat zulke parels wel bestaan.
De mannelijke verpleegkundige met enorme grote handen die zo liefdevol met onze prematuur omging. Die ons zo goed bijstond toen ze overleed. De lieve verpleegkundige die dienst had toen onze eerste baby werd geboren, een kaart stuurde toen ze overleed, en als een wonder vijf jaar daarna de bevalling begeleidde van onze tweede baby. De mannelijke verpleegkundige die onze eerste baby verpleegde tot ze naar de IC van een ander ziekenhuis moest...want hij kwam bij onze tweede baby naar de afdeling om hem te bewonderen.

Eeh

correctie: En jemig, wat hebben wij dan toch een mazzel gehad met het verpleegkundig personeel en de artsen, het hele team, daar op de PICU in Maastricht. Veel mazzel in het algemeen was het niet...

Bastet

Mooi, die man met zijn grote handen waarin Lio lag.

Ja ze bestaan. Dat ontken ik ook niet.

Wij hebben ook zulke parels gehad en nog zijn ze er in mijn leven. Sterker nog, het zijn er meer dan de negatieve ervaringen.

Maar het is niet vanzelfsprekend bedoel ik maar te zeggen. De andere kant zagen we ook! Wij kennen beide kanten!

Heli

Op elke kinderafdeling overlijden kinderen, dat is geen garantie dat ze daar ook mee om kunnen gaan. En ik vind het echt dat je dat ook niet mag verwachten.

Wat betreft de PICU, dat is een gespecialiseerde afdeling waar ze vaker te maken hebben met leven en dood. Dus dat daar de ervaring hoger ligt is evident en daar handelt men naar.

Nog een x heli

Nee, het is niet WAAR wat ik schrijf. Ik DENK dat ik het zo zou voelen, maar ik WEET dat niet want ik heb Godzijdank die ervaring niet.

Daar heb je een goed punt

Je bent nog altijd

kraamvrouw, ook al leeft je kind niet meer..

Andere kraamvrouwen worden vertroeteld, als kraamvrouw van een overleden kindje heb je geen tijd om uit te rusten, er moet een begrafenis geregeld, mensen komen langs, je bent de hele dag in de weer..

Kraamvrouwen met een levend kindje krijgen ook huishoudelijke ondersteuning van de kraam, waarom zou een gezin met een levenloos kind deze zorg niet kunnen krijgen?

Pelle je hebt geen benul, de vader zou niet ontredderd en druk zijn, die kan dan wel even het huishouden doen???

Zalig zijn de onwetenden, zullen we maar zeggen..

Jeeeeeee

Jee, pelle, enig idee hoe je volkomen niet weet waar je het zoeken moet als je kind overlijdt? Nee, je hebt geen idee, gelukkig maar, maar denk eens na.

Maar

Pelle, als je je berichtje terugleest dan wekt het wel de suggestie dat volgens jou de partner dan voor het huishouden ingezet kan worden. Maar ik begrijp dat je dat niet bedoeld.

Mien, je schrijft over dat je nog altijd kraamvrouw bent en dat is natuurlijk ook zo. Ik bedoel ook niet dat er geen kraamverzorgster moet komen. Maar ik vraag me af wat dan haar taken 'moeten' zijn als ze geen of alleen maar lichte huishoudelijke werkzaamheden (wat dat dan ook mag wezen) wil verrichten. De controles van de kraamvrouw doen en hoogstwaarschijnlijk ook helpen met het afbouwen van borstvoeding maar als dat het alleen is dan houdt ze natuurlijk veel tijd over.
In die zin vraag ik me dus af; hoe 'moet' ze dan die overgebleven tijd invullen.

Ik kan natuurlijk alleen maar afgaan op mijn eigen ervaringen; weet godzijdank niet hoe het voelt om thuis te komen met een overleden kindje.
Ik kwam wel thuis zonder kind, twee keer, die lagen nog in het ziekenhuis maar dat is natuurlijk geen vergelijking. Wel is het zo dat ik bij onze oudste twee dagen na de bevalling, tig hechtingen rijker na een vacuumbevalling en knip, naar huis moest.
Ik was kraamvrouw maar er was geen kraamhulp en ik werd ook niet gecontroleerd. In het ziekenhuis werden die eerste twee dagen mijn bloeddruk gemeten, ik werd getempt en er werd gevoeld of mijn baarmoeder wel goed genoeg slonk. Pas een dag of vier na mijn thuiskomst kwam de verloskundige langs om de hechtingen te beoordelen en nog es te voelen. Dat was het aan controles.
Bij de tweede moest ik na 36 uur het ziekenhuis verlaten (er stond drie dagen voor maar ik was woensdagavond bevallen, dus woensdag was 1 dag, donderdag 1 dag en vrijdags moest ik voor tienen weg zijn, ook 1 dag). In die 36 uur werden dezelfde controles gedaan en is mijn bloed onderzocht (omdat ik hoge koorts had tijdens de bevalling). Meer controles kreeg ik niet. Wel kreeg ik het advies om thuis te tempen omdat ik, achteraf gezien, kraamvrouwenkoorts had. Verder ook geen controles en net als de eerste keer ook pas na een dag of drie, vier de verloskundige aan huis.
Na beide bevallingen reed ik na die twee dagen zelfstandig twee of drie keer naar het ziekenhuis om mijn kind te bezoeken. Niks geen kraamtijd.
De uitgestelde kraamzorg die bij thuiskomst van onze kinderen kwam bestond uit uitleg over hoe voedingstijden het handigst aan te pakken, hoe het bedje op te maken, hoe het handig aan te pakken met het badje en zo. Tenminste dat probeerde ze, maar ze vond het zo eng 'zo'n kleintje van net twee kilo' dat ze onze zoon eigenlijk niet eens durfde vast te houden. De eerste keer niks geen huishouden, helemaal niks. Zelfs niet de wc doen of de vaatwasser na visite inruimen. We hebben haar dan ook na twee middagen vol ergernis naar huis gestuurd. Ze had geen toegevoegde waarde.
Bij onze jongste had ik kraamzorg aangevraagd bij een ander bureau. Zij kon ons nauwelijks helpen met ons kind. Deze kreeg nog sondevoeding en hoe we ons kind in bad moesten doen wisten we natuurlijk al. Wel had zij binnen een uur het hele huishouden overgenomen. Voor ik het wist had ik schone lakens op mijn bed, waren de badkamer en de wc schoon en ging ze met een stofzuiger door het huis. Zij wilde dat we na al die tijd ziekenhuis lekker konden genieten. Eindelijk weer met z'n vieren. En als dat voor haar inhield dat ze het huishouden moest doen, dan was dat maar zo, ook al stond dat niet in haar taakbeschrijving.
Dat zijn mijn ervaringen. Toen ik kraamvrouw was, was er geen kraamverzorgster en dus ook geen controles, behalve die dan in het ziekenhuis en van de verloskundige.
Dat waar ik het meest aan heb gehad toen de kraamzorg dan wel kwam was degene die zonder het te vragen gewoon het huishouden ging doen. Zorgde dat er steeds verse koffie was, dat de wc schoon was, of stond er ineens een schaal fruit op tafel. Maar Marja geeft aan dat het niet de bedoeling is het huishouden te doen.

Ik vraag me dus af, wat behalve die controles dan wel?

Grrr...

nu zit ik dit draadje een beetje te vervuilen met mijn eigen ervaringen en dat is helemaal niet mijn bedoeling.
Ik probeer, nogal onhandig, uit te leggen waarom die vraag van mij komt.

Wel of niet huishouden

Ik vrees dat al dan niet bereid zijn tot huishouden ook afhangt van hetgeen je aanvraagt voor na de bevalling. Als je volledige dagen wilt, hoort zorgen voor een schoon bed, eten klaarmaken, sanitair bijhouden en wat was (geen achterstallige was van drie weken), beetje stofzuigen etc. er wel degelijk bij.
Vraag je alleen moeder en kind zorg aan, dan krijg je ook niet meer dan dat. Ik vrees dat kraamburo's niet flexibel genoeg zijn om na de bevalling het pakket aan te passen naar gelang de realiteit dat vraagt. En niet bedenken: er is geen baby, dus we steken op andere wijze onze handen uit de mouwen.

Bastet

Ik denk dat kraamverzorgenden dat zelf gewoon doen als ze een beetje gevoel in hun lijf hebben.
M.

Rembrand

Ja, als! maar die gave heeft niet iedereen, ik zie dat iniatief liever van het bureau zelf komen, dan kun je hen er ook op aanspreken. Anders wordt het een kwestie van mazzel hebben.

Niemand willen kwetsen

Lieve mensen, ik heb absoluut niemand willen kwetsen!
Ik heb jaren geleden een miskraam gehad, maar met mijn zin dat ik begrijp hoe ontzettend verdrietig en verscheurend het is om een kind te verliezen wil ik NIETS impliceren, dat is het ergste wat iemand kan overkomen.
En natuurlijk doen we als kraamverzorgende huishoudelijke taken zoals:het schoonhouden van het sanitair, de was,wat strijken, stof zuigen, bed verschonen zo nodig wat boordschappen en wat koken, maar dat is in ieder gezin verschillend, maar het moet niet zo zijn dat we enkel als huishoudster gezien moeten worden want dat zijn we niet. En wat ik bedoel met ouders bijstaan is:eventuele andere kinderen in het gezin opvangen, bijv. met ze naar buiten gaan enz. een luisterend oor bieden (voor wie dit wil) misschien wel wat dingetjes regelen zoals GGD(hielprik) of blije doos afbellen(voor wie dit wil) bezoek ontvangen en voorzien van drinken, zorgen voor wat te eten, evt foto's maken(er zijn ook ouders die er alleen voor staan)
Maar juist omdat ik het heel belangrijk vind dat deze ouders goede zorg moeten krijgen houd ik hier mijn scriptie over en wilde ik informatíe hebben van ouders over de dingen die zij juist belangrijk e/o gemist hebben. En inderdaad vind ik het ook heel belangrijk dat ouders iemand krijgen met veel ervaring, en is het misschien geen ervaring met het overlijden van een baby dan wel iemand met ervaring in de zorg zodat deze het inzicht heeft wat er gedaan moet worden.
Of je met iemand een "klik" krijgt is natuurlijk bij ieder verschillend wat de een fijn vind vind de ander verschrikkelijk. Ook de controle's van moeder moeten iedere dag gedaan worden, zij is een kraamvrouw en het is belangrijk om deze controles te doen om evt. complicaties te voorkomen.
Het was niet mijn bedoeling om vervelende reacties los te maken ik wilde alleen informatie voor mijn scriptie en bied mijn excuses als ik iemand gekwetst hebt!

Marja

Ik kan niet voor andere spreken, maar ik voel me helemaal niet gekwetst, en ik vind dat er een interessante discussie is ontstaan.

Marja e.a.

ik voel me ook niet gekwetst, de discussie is misschien juist iets waar je wat mee kunt?

@Heli, ik reageerde op Pelle, ik kan me, terugkijkend, voorstellen dat je je afvraagt wat je met een kraamhulp moet, als de verloskundige de controles zou kunnen doen..

Het zou dan alleen wel gemakkelijk (en fijn) zijn als iemand (of meerdere mensen) de huishoudelijke dingen over kunnen nemen, dan moet je wel familie (of een netwerkje) dichtbij hebben en ik vond het toen ook best moeilijk om hulp te vragen aan naasten omdat die ook allemaal zo ondersteboven (understatement) waren door het plotse overlijden..

Dan is het gemakkelijker om een ´vreemde´ te belasten met die taken..

Dat afbellen

daar zouik nou echt niet aan denken, en dan staan ze ineens op de stoep of ze bellen op.... goed zeg dat je daaraan denkt Marja!!!

Protocol

Zijn er inderdaad mensen die vinden dat er een soort protocol moet zijn met vragen aan de pas bevallen moeder van een overleden kindje vóór de kraamverzorgster komt? met wat voor soort iemand je wil, aan welke zorg je behofte ligt?
Is dit niet veel te belastend voor ouders net na zo een verlies om eerst een lijst in te moeten vullen??

Nee geen protocol

Ik denk dat het kraambureau iemand moet sturen die goed is in het aftasten waar behoefte aan is.
Koester de collega's met ervaring, en zet hen in.

Vorige week bijscholing gehad

Vorige week zijn onze kraamverzorgenden bijgeschoold door een uitvaartverzorger. Hij heeft veel verteld over de gang van zaken rondom het overlijden van een baby ( voor, tijdens of kort na de geboorte) en wat de rol van de kraamverzorgende zou kunnen zijn. Het was een ingrijpende en emotionele avond voor onze kraamverzorgenden. Na veel praten ( en soms huilen) kwamen mijn collega's tot de conclusie dat je geen protocol kunt hiervoor. Het hangt heel erg af van de hulpvraag van het gezin en de specifieke omstandigheden rondom het overlijden van hun kindje. Iedereen vond het een hele waardevolle avond en had veel aan de ervaringen van collega's die uit persoonlijke ervaring konden vertellen hierover.
M.

Even voor pelle in de bres

Ik heb net haar berichtjes en de reacties erop gelezen. En ik snap haar wel. De vraag van haar of je dan zin hebt in een vreemde in huis kan ik beantwoorden met nee!

Natuurlijk weet Pelle niet waar ze over praat maar moet dat dan?

Zoveel mensen krijgen helemaal geen kraamzorg. Wat een luxe dat we anno 2010 er over kunnen discussiëren. Nog niet zo lang geleden werd het bestaan van je dode kindje gewoon ontkent. Niks geen kraamvrouw, niks geen verzorging. Hoezo verdriet.

Die Nee geldt voor mijn eigen ervaringen

Klopt

Maar ik reageer op jou. Ik heb net de griep gehad, mijn hersens staan nog in griepstand hoor. Niet te bijdehand gaan doen!

Vooral niet doen als kraamhulp

Mijn baby lag in het ziekenhuis en het was helemaal niet zeker dat ze het zou halen (twee keer afscheid moeten nemen), toen de kraamhulp thuis kwam. Het enige wat ze deed was putten uit haar rijke ervaring met overleden kindjes om het ene gruwelijke verhaal na het andere te vertellen. Ik was nog kraamvrouw, maar ging iedere dag twee keer naar het ziekenhuis en ik hechtte eraan dat mijn baby haar eigen kleertjes aanhad, die ik dus thuis waste en streek. Kraamhulp deed niet aan controles en hoefde van zichzelf niet te helpen met wassen, strijken of ander huishoudelijk werk, dus ik stond - bol van de hormonen, stress, verdriet en andere ellende en met een verse keizersnee - tijdens het wassen en strijken nog koffie voor HAAR te zetten om vervolgens weer te moeten luisteren naar haar verhalen over gezinnen die het al zonder hun kleintje moesten doen. Dag drie kwam mijn moeder, stuurde de kraamhulp weg, belde het bureau en nam de boel over. Godzijdank heeft baby het overleefd dus ik weet uiteindelijk niet hoe het is om een kind te verliezen. Maar die kraamhulp was geen aanrader. Ik had graag een dutje willen doen terwijl zij iets nuttigs deed.

Ja precies

...die verhalen.

Ik kreeg extra veel zorg door psychische problemen bij de eerste bevalling en het was werkelijk waar bemoeizorg. De heeeele dag praten. Ik denk niet dat dit een goede tip is voor mensen die net beginnen, want die doen dit niet.

Dat lijkt voorbehouden aan dames met een houding dat ze "alles al een keer gezien hebben".

Heel naar in een situatie van verlies.

Je moet je voorstellen dat ik echt de ins en outs van alle bevallingen, miskramen en zwangerwordpogingen van die vrouw heb moeten aanhoren. Ik mocht niet mijn eigen brood smeren, dat deed zij voor mij.

Achteraf nog nagepraat met iemand van kantoor, die benadrukte dat ik toch goed verzorgd was?

Moraal van het verhaal: luisteren, luisteren, luisteren, niets voor zoete koek aannemen.

Bedenk ook dat je de controle kwijt bent in een situatie met een doodziek of gestorven kind. Het kan dan enorm helpen, hoe moeilijk ook, als de verzorging je de controle teruggeeft in alle onbenullig lijkende zaken. Niet zelf uitmaken wat goed voor de patiënt is maar vragen, vragen, vragen. En gewoon volgen wat ze vraagt ookal heb je je bedenkingen. Geen discussie aangaan.

Rode beuk

Afschuwelijk zeg als een ander voor je meent te moeten denken. Denigrerender dat dat kan niet.

Basiszorg

Ik had ook gene kraamhulp of iets dergelijks toen de eerste vele te vroeg geboren was en enkele dagen later overleed. Wat me goed deed was de verloskundige die kwam en een paar goede tips had, o.a. dat je zelf naar mensen toe moest stappen als je merkte dat mensen je vermeden, omdat ze bang ware om erover te praten. Dat was een goede tip.
Ik denk dat het goed was geweest als er wel een kraamhulp was, die me behandelde als elke andere zwangere vrouw. Want je hebt wel een bevalling doorstaan, je bent wel zwanger geweest en je hele lichaam reageert zoals een lichaam normaal reageert na de bevalling. Ik denk dat die basisstructuur van zorg mij goed had gedaan.
Verder denk ik dat de basis van het huishouden belangrijk is. De moeder kan het niet, maar ook de vader zal druk zijn met andere dingen. Als dan toch de was gestreken wordt en de maaltijden lekker en gezond zijn, dan is dat heel veel waard.
Of mensen veel willen praten is heel verschillend. Een mooi joods gebruik is dat mensen die iemand verloren hebben wel bezoek krijgen, maar dat het bezoek niet het woord tot hen richt, de rouwenden mogen zelf het moment bepalen waarop ze praten en waarover ze praten.
Praten is niet eens het belangrijkste. Ik denk dat aandacht geven door attent te zijn op kleine dingen heel erg belangrijk is.
Verder denk ik dat het belangrijk is om te letten op beide ouders en eventueel de interactie tussen hen.
soms zijn mensen heel dicht bij elkaar en sta je daar verder buiten (ook buiten blijven), soms gaan beiden een eigen weg in en verstaan mensen elkaar niet. Als je dan op een heel eenvoudige, vrijwel onmerkbare wijze ervoor kunt zorgen dat ieder zijn/haar verhaal kan vertellen of dat ze elkaar weer vinden, dan is dat van grote waarde.
Wellicht kun je ook iets meenemen of achterlaten. ik denk bijvoorbeeld aan een kaars, eventueel met het jaar erop of met de naam erop. Of met een neutraal tekentje. Je kunt zelf een ontwerp laten maken, bijvoorbeeld bij wax studio in Eerde. Of je die meteen in het begin al wil geven of pas als je weg gaat, dat zou je zelf moeten bedenken: waar voel je jezelf het prettigste bij?
Kortom: plaats jezelf niet op de voorgrond met een behoefte om goede begeleiding te geven. Dat is superirritant. Doe vooral waar je goed in bent als kraamhulp. Alleen doe het dan iets beter en attenter.

Tsjor