Intiem zijn/s*ks tijdens herstelproces van ontrouw

Ik had altijd een hoog libido, maar mijn man was altijd nogal braaf in bed. Ik vond dat vroeger niet erg. Hij was wel vaardig en ik was altijd bevredigd, maar veel fantasie kwam er niet aan te pas. Ik lag er niet van wakker. Maar toen zijn bedrog aan het licht gekomen was, ben ik wel veeleisender geworden. Het hing voor mij niet op dat hij van mij de veilige haven had gemaakt zonder veel risico en verbeelding, maar ondertussen in het geniep elders spanning en vunzigheid ging opzoeken. Ik was zijn madonna. Zij was er voor de aardse geneugten. Vroeger was ik ook wild. Maar zo’n vrouw had mijn man liever niet. Dus heb ik meteen ons seksleven een boost gegeven. Heb er enorm van genoten. Ik zag het als een soort “terugbetaling”. En hij wist niet wat hem overkwam. Natuurlijk, dat is ook geen normale situatie, maar het heeft wel geholpen ons een nieuwe boost te geven. Ondertussen is dat allemaal terug genormaliseerd hoor. Maar ik dacht toen, ik laat mij hier niet in de hoek duwen. Jij gaat nu al die energie terug in mij stoppen. Willen of niet. Truus wipte ik direct uit bed als ze ertussen kwam liggen in mijn hoofd. Ze had daar immers niets te zoeken. In mijn bed bij mijn man. Oprotten, zei ik. 

Breiertje schreef op 09-02-2025 om 14:09:

[..]

Ik wil benadrukken dat ik het niet doe omdat het moet, ik wil het echt zelf. Nadien voel ik me beter en meer verbonden. Maar de daad op zich, doet me weinig tot niets. Geen vuur...niet wild.... Niet zoals ik 'het' gewoon ben. Ik ben precies een maagdje die niet weet wat er te gebeuren staat en wat ze moet doen. Heel raar!

Is het niet omdat je onzeker bent geworden omdat je man bij "professionals" is geweest. Je probeert misschien wel (onbewust) over te compenseren of denkt dat je een saaie muts bent terwijl het vroeger automatisch ging.

Breiertje schreef op 09-02-2025 om 14:09:

[..]

Maar het is niet zo dat ik over mijn grenzen ga. Dat gevoel heb ik niet. Ik wil zelf vrijen. Maar ik weet niet hoe. Ik lijk wel een onervaren maagd in bed. En ik vroeg me af of iemand dat herkende hier in de groep.

Ik heb nooit gevrijd tegen mijn zin. Nooit. Ik doe het enkel als ik het zelf wil. We vrijden na ontdekking 4 a 5 maand niet, omdat ik niet wilde.

Mijn hoofd wil wel. Daar heb ik precies zin, maar het moment zelf weer het lijf niet wat te doen.

Ik wil benadrukken dat ik het niet doe omdat het moet, ik wil het echt zelf. Nadien voel ik me beter en meer verbonden. Maar de daad op zich, doet me weinig tot niets. Geen vuur...niet wild.... Niet zoals ik 'het' gewoon ben. Ik ben precies een maagdje die niet weet wat er te gebeuren staat en wat ze moet doen. Heel raar!

Maar het advies omschrijf je als vernietigend , waarom dan? Echt nogmaals de vraag wil je alleen succesverhalen horen? Want ik heb een ex met de diagnose sexverslaving herken heel veel en ik wil best mijn pad beschrijven maar als weer het antwoord is ik hoor liever alleen de succesverhalen sla ik even over

Breiertje schreef op 09-02-2025 om 17:46:

[..]

Ja ik schreef vernietigend omdat ik niet verwacht had dat ze zei dat dit normaal was in het proces. Dat ik ergens moest beginnen.

Ik had een ander antwoord verwacht van de therapeut.

Ik ben wel benieuwd naar je pad. Maar misschien lees ik het beter niet, ik weet het niet. Ik denk beter van niet

Wij zijn goed op weg naar herstel maar ik ben broos, en breekbaar en geloof weinig in herstellen van een sv.

Nu mag ik niet direct zeggen dat zal niet lukken en moet hij ergens ook de kans krijgen om zich te bewijzen. Maar dat is moeilijk voor mij.

Je leest ook nergens een succes verhaal. Alle verhalen gaan over herval en verdoemenis.

Dus die las ik al in hopen...

Hij leeft nu zonder verslaving, heeft zijn leven een hele goede wending gegeven en plukt daar ook vruchten van. Hij voelt zich veel beter en dat zie je aan hem. Toen, was hij een schim van zichzelf. Depressief, lucht ontvlambaar, moe, genoot van niets meer....

Nu is hij gelukkig, geniet, maakt plannen, doet klusjes, heeft tijd voor hobby's, op het werk gaat alles goed...

Nu hij ervaart dat het beter is zonder, gaan zijn ogen open. De huisarts wees hem onlangs op zijn verschillen. De man met sv, en zonder. Zijn wereld is opengebloeid.

Maar mijn wereld is nu heel klein geworden... En dat is vaak zo met verslaafden.

En ik lees alleen maar hij doet zo zijn best, hij doet is zo'n goede man , hij ... in al je verhalen, en nooit wat jouw verlangens zijn, wat hem zo woest aantrekkelijk maakt voor jou, mijn ervaring in het kort , die terugval kwam bij SV , bij ons wel .. en keer op keer bleek zijn ontlading belangrijker als mijn grenzen of gezondheid 

Breiertje schreef op 09-02-2025 om 17:46:

[..]

Ja ik schreef vernietigend omdat ik niet verwacht had dat ze zei dat dit normaal was in het proces. Dat ik ergens moest beginnen.

Ik had een ander antwoord verwacht van de therapeut.

Ik ben wel benieuwd naar je pad. Maar misschien lees ik het beter niet, ik weet het niet. Ik denk beter van niet

Wij zijn goed op weg naar herstel maar ik ben broos, en breekbaar en geloof weinig in herstellen van een sv.

Nu mag ik niet direct zeggen dat zal niet lukken en moet hij ergens ook de kans krijgen om zich te bewijzen. Maar dat is moeilijk voor mij.

Je leest ook nergens een succes verhaal. Alle verhalen gaan over herval en verdoemenis.

Dus die las ik al in hopen...

Hij leeft nu zonder verslaving, heeft zijn leven een hele goede wending gegeven en plukt daar ook vruchten van. Hij voelt zich veel beter en dat zie je aan hem. Toen, was hij een schim van zichzelf. Depressief, lucht ontvlambaar, moe, genoot van niets meer....

Nu is hij gelukkig, geniet, maakt plannen, doet klusjes, heeft tijd voor hobby's, op het werk gaat alles goed...

Nu hij ervaart dat het beter is zonder, gaan zijn ogen open. De huisarts wees hem onlangs op zijn verschillen. De man met sv, en zonder. Zijn wereld is opengebloeid.

Maar mijn wereld is nu heel klein geworden... En dat is vaak zo met verslaafden.

Ja ik lees toch heel veel angst voor hervallen in je verhalen. Werk met je therapeut aan hoe dat voor je zou zijn als dat gebeurt. En voor de rest volg je gevoel en blijf bij je grenzen. Ga niet vrijen om een nabijheid te creëren die iets anders in je lijf niet voelt. Want je wilt het vrijen niet uit geilheid of liefde maar voor iets anders: binding. Pas alsjeblieft op. Je hebt het wel over een seksverslaafde. Voor de vrouwelijke seksualiteit is oxytocine nodig, oxytocine komt alleen vrij bij een absoluut gevoel van veiligheid. 

Breiertje schreef op 09-02-2025 om 19:17:

[..]

Ja, ook hij viel terug. 10 jaar geleden ging het fout, ontdekte ik en kozen we voor herstel. Niet wetende dat het sv was. Hij herviel voor zover ik weet 4 jaar geleden, hard en diep. Zonk verder weg. Ik heb het niet gezien of doorgehad. 7,5 maand geleden ontdekt. Ik wou stoppen. Hij zocht voor zichzelf hulp. Bleek sv te zijn als vlucht uit realiteit. Hij wil levenslang therapie. Nu hij weet wat hij heeft kan hij er iets aan doen.

Wat hem woest aantrekkelijk maakt, geen idee want ik voel niets meer. Ik sloot dit direct na ontdekken voor mezelf af. Als hij vertrekt help ik hem zonder pijn inpakken.

Maar hij is geen slecht mens. Ik praat hem niet goed. Voor geen meter. Maar ik kan ook niet zeggen dat hij iets fout doet nu of zijn best niet doet, want hij doet alles wat moet nu.

Ik wil rust. Ik wil terug normaal voelen. En of dit met hem zal zijn, hangt af van hoe mijn gevoel evolueert. Ik wil terug het warme veilige nest voor mijn kinderen die hier altijd was, en nu eigenlijk terug is.

Wij doen het goed samen, los van de relatie. Er is wederzijds respect. Geen ruzie, diepgaande gesprekken. Maar van mijn kant nog een grote wonde. Een zeer grote wonde.

Als het geen sexverslaving was, zou je dan andere keuzes maken? Je focus ligt alleen maar op je man en sv, maar heb je wel ruimte om te rouwen over het feit dat jullie realiteit blijkbaar in je man zijn ogen zo beroerd was dat hij ervoor moest vluchten? Hij betaalde voor sex en hij had jou thuis en jouw behoeftes deden er niet toe, jouw man zet zijn behoeftes op 1 en jij ook , gaat dat niet een keer wringen?

Breiertje, 

10 jaar geleden kwam je er voor het eerst achter schrijf je, maar weet je ook hoe lang het toen al aan de gang was bij hem? 

Hervallen zo’n 4 jaar geleden en alles kwam aan het licht 7,5 maanden geleden. Ik vraag me dan af, heb jij je man dan eigenlijk al die tijd wel écht gekend? Ik bedoel, kan me heel goed voorstellen dat je je steeds afvraagt wie deze man nu echt is? 

Nu heeft het allemaal een naam gekregen, SV, en heeft hij behandeling(en), welke gepaard gaan met ‘nieuwe’ positieve eigenschappen. Kan het niet zo zijn dat je onbewust het gevoel hebt dat je deze man nooit écht hebt gekend en jouw lichaam daarop onbewust zo reageert zoals het reageert?

Lastig onder woorden te brengen wat ik bedoel, hoop dat je er een touw aan vast kunt knopen?!

Waarom voelt het nou in dit draadje maar ook in twee andere dat je post Breiertje, alsof jij verslaafd bent aan er over praten. Praten terwijl er steeds hetzelfde verhaal komt: hij is zo'n lieve man, jullie hebben het goed maar hij is ook een seksverslaafde en jij bent gewond en bang voor een terugval. Het geeft helemaal niks dat je er over wil praten, dat heeft ieder nodig na vreemdgaan, maar iets in mijn gevoel zegt dat jij het er over móet hebben, een soort dwang. Ja ik weet het, velen komen steeds met hetzelfde verhaal en toch voel ik het bij hen niet. 

Breiertje schreef op 09-02-2025 om 20:26:

[..]

Was het een andere verslaving geweest, en hij ging zo voor zijn herstel zoals nu ging ik zeker een derde kans wagen. Want het is een goed mens achter de verslaving.

Een sv is echter zo verwoestend tov de partner...

Had het een affaire geweest en hij koos voor mij, ging ik volop boor hem gaan. Een affaire kan ik nog begrijpen, een sv niet.

Onze realiteit had hier blijkbaar weinig mee te zien. Het is een verslaving die al stamt uit zijn jeugd, 14 jaar voor ik zelfs in the picture kwam. Dit heeft (zeggen de professionelen en de literatuur erover) niets met mij te maken. Het is een copingmechanisme die hij door zware jeugdtrauma's zichzelf heeft aangeleerd om te vluchten uit zijn realiteit tijdens zijn jeugd.

Dit leer je aan, en blijf je aanhouden. Je zakt steeds dieper weg, en voor je het beseft zit je in een verslavingsdynamiek. Iemand die drinkt of drugs gebruikt, dat merkt de omgeving duidelijk. Een verslaving die zich 's nachts afspeelt terwijl de rest slaapt, of wanneer je alleen thuis bent, dat merk je niet op. Zo kun je jarenlang doorgaan voor iemand het ontdekt.

Waar ik mijn behoeftes volgens jou op nr 1 zet, zie ik niet.... Kiezen voor je warm nest, voor je gezin en kinderen, deze nr 1, is dit mijn behoefte op nr 1 zetten? Ik zie dit niet zo.

Ik baken mijn grenzen hard en duidelijk af, en tolereer niet dat er daarover gegaan wordt door hem. ( Hij respecteert ze met alle begrip). Ik doe niets tegen mijn zin, dat wel. Maar dat is in deze situatie net goed?

Nee ik bedoelde dat jij zijn , je man zijn behoeftes op 1 zet en dat toch ergens moet gaan wringen, heel rot dat hij een jeugdtrauma heeft maar zijn copingsmeganisme heeft jou net zo goed beschadigd, wanneer ben jij een keer net zo belangrijk als hem?