Voel me net een moeder voor mijn man.
Ik móét gewoon even van me afschrijven.
Voel me zo moe in mijn hoofd, ben op en kapot. Voel me alleen.
Heb het gevoel al tijden dat ik moet moederen over mijn man, nadenken aan, nadenken over, aansturing geven.
Heb niet het gevoel op 1 lijn te zitten.
Gewoon de kleine dingen: een 10 minuten gesprek op school.... Wie gaat er heen... Ik... Hij oppert ook niet om eerder vrij te nemen (gesprek was 16.30u), hij zal 10 minuten eerder vrij moeten nemen van werk om daarbij te zijn. Ik zal dat dan weer moeten vragen. Daar pas ik zo langzaamaan voor, dus doe het wel weer zelf. Hij is ooooit in de kleuterklas eens een x meegeweest.
Eten koken... Man komt thuis van werk, gaat zitten. Eten is klaar. Alles op tafel, eten... Ik ruim de bende weer op en maak aanrecht en tafel schoon.
Überhaupt, het nadenken over, wat eten we nu weer vanavond.
Mijn man vragen om kindlief naar bed te sturen, want zelf doet jij daar geen aanstalten tot...
Cadeautjes halen voor jarigen, kaartjes sturen voor verjaardagen....
Hebben we min voorbeeld een etentje met anderen einde van de middag, moet ik mijn man zeggen of die zich ook op gaat frissen en even nette kleren aan gaat doen.
Heeft hij zich opgefrist, vraagt hij WAT voor kleren hij aan moet of pakt zelf het alleraller oudste kledingstuk wat hij heeft...
Alle sociale contacten zowat onderhouden...
Kinderopvang aanvragen, controleren of kinderopvang wel goed is aangevraagd...
Savonds op de bank de vraag, wat wil je drinken... koffie... Ik schenk de koffie in.
Na de koffie.... wil je ook wat fris/bier? Ik schenk het weer in.
Als we naar bed gaan ruim ik de salontafel weer op.
Noem allemaal maar op...
Het slaat nergens op en zijn ook geen schrikbarende dingen, maar heb werkelijk het gevoel OVERAL het voortouw in te nemen. Spuugzat word ik er soms van gats.
Zit echt op de kook.
Zijn jullie mannen ook zo? Net kinderen, geen 'echte' kerels...
Jk zie dat veel in mijn omgeving, de vrouw bepaald, de vrouw is net een moeder van een groot kind.
Anoniemvoornu schreef op 29-07-2024 om 14:49:
[..]
Maar is het echt realistisch dat je partner aan al die onbenulligheden denkt , want toen wij gingen samenwonen hadden wij echt wel een hoop dingen waar wij heel anders over dachten, ik maak elke maand achter de verwarming schoon met zo'n borstel mijn man had dat nog nooit gedaan in zijn huis maakt hem geen viespeuk, je vind daar toch een compromis in maar niemand is toch perfect?
Natuurlijk, je stapt in een relatie en je neemt je eigen achtergrond en gewoonten mee, maar na een aantal jaar heb je toch gezamenlijke gewoonten gecreëerd? Je weet dan ondertussen wel wat de ander heeft meegekregen/belangrijk vindt en wat niet en daar maak je dan afspraken over. Andere dingen accepteer je. Maar het mag niet zo zijn dat de een bijna bezwijkt onder de werkdruk (uit en thuis) terwijl de ander lekker flierefluit. Of dat de een alles op zijn manier wil en de ander zich maar moet schikken. Dan zorg je niet goed voor elkaar.
Margaretha2024 schreef op 29-07-2024 om 14:19:
[..]
Grappig, mijn man en ik staan daar heel anders in. We maken het elkaar graag naar de zin, zeker als het gaat om zulke onbenulligheden. Kleine moeite voor de een, groot plezier voor de ander.
Zo zie je maar dat iedereen daar anders over denkt. Het wordt pas lastig als de een een ander graag een plezier doet en de ander zich niet aan wil passen.
Wij hebben altijd zoveel werk in huis dat er keus genoeg is en er blijft altijd nog over. En we doen allebei ook graag niks of iets leuks. Onze volwassen kinderen springen op verzoek wel eens bij, maar dat houdt niet over. Ook niet erg, ze doen hun eigen kamer (en eentje zijn eigen huisdieren) en of je nou voor 2 of 4 of 5 kookt maakt ook niet zoveel uit. Ze gooien er wel eens een was in of zetten de vaatwassser aan. Voor tafel dekken en vaatwasser uitruimen hebben we een corveerooster, enigszins achterhaald omdat de ene zoon lange dagen werkt en een andere zoon bezig is uit huis te gaan. Komende weken gaan we de boel dus flink herschikken, want 5 volwassenen nemen toch wat meer plek in met hun spullen dan we eigenlijk beschikbaar hebben. Eentje minder geeft wat lucht (al heb ik er wel buikpijn van dat hij weggaat).
Dus man en ik doen de klussen waar we toevallig zin in hebben of wat er echt dringend moet (huisdieren, koken) en we overleggen af en toe over wat we graag willen dat die ander eerst oppakt. Ik doe de was en strijk, financien en administratie, manlief alle technische dingen dus ook grote klussen, een schilder regelen, auto's en fietsen etc. De rest doen we samen.
En we doen ook gewoon heel veel niet. Dan staat het gras maar hoog, dan pakt iedereen maar even de schone shirts ongestreken uit de strijkmand, dan verschonen we het bed wel wat minder vaak. Als alle eerste levensbehoeften maar gedekt zijn (dus iedereen inclusief huisdieren heeft te eten en vervuilt niet).
Meestal voel ik me schuldig omdat hij meer doet dan ik. Maar hij vindt dat wel meevallen. Dus dat scheelt. We maken vooral harde afspraken over tijd met elkaar doorbrengen, want dat schoot er nogal eens bij in. En dat was toch wel erg belangrijk. Het belangrijkste is toch wel dat je elkaar iets gunt, en dat je elkaar graag een plezier doet. Met huishouden hoeven wij geen prijs te verdienen (we zouden voor diverse tv programma's een goede kandidaat zijn, denk ik. Maar daar hebben we geen behoefte aan).
Als een van de twee niet tevreden is, dan schat ik de kans klein in dat die ander zich zomaar gaat aanpassen zonder dat er iets over gezegd wordt. Dus het gesprek moet wel aangegaan, en het lijkt mij best logisch dat degene dat doet die niet tevreden is - die ander weet immers van niks.
De boodschap "ga het gesprek aan met je partner" is niet hetzelfde als "jij bent verantwoordelijk, zorg dat er iets verandert¨.
ik heb geen tips helaas, buiten te gaan staken 😂
in een ander draadje melde ik dat ik net daarom NIET meer wil gaan samenwonen. Heb veel te vaak te maken met mannen die eens ze samenwonen 90% van de huishoudelijke zaken overlaten aan de vrouw.
er zijn zelfs zoveel korte filmpjes hierover op social media: de vrouw die de man moet aanzetten om te helpen in het huishouden, hem steeds vragen of aanzetten tot actie, hem vragen herinneren om dinges te doen - sommigen drijven het to de vrouw die aan de man moet vragen het gras te doen of een lek te herstellen.
mannen zijn toch geen hulpjes die instructies moeten krijgen - ze runnen het gezin mee!
staken dus!
en wat de kleding en opfrissen betreft. Ik snap je helemaal, neen je kan het niet zomaar loslaten… je wilt toch vergezeld zij. Van een nette partner!! Ik zou ook de pukkels krijgen als een partner niet opgefrist met een oude slobbertrui klaarstaat om naar vrienden te gaan. Je wilt als gezin goed voorkomen!
staken dus en zijn oude kleren samen de vuilbak op 😂
Eens te meer besef ik wat ik bof met mijn man in dit opzicht. Toen onze zoon jong was, werkte ik in de zorg en had dus ook wel avonddiensten en/of nachtdienst/ochtenddienst. Er was dus geen vraag of hij bepaalde dingen wilde doen; hij moest wel want ik was er niet.
Later toen zoon uit huis was en manlief met pensioen, nam hij bijna vanzelfsprekend allerlei taken over die ik meestal deed: koken, de was, schoonmaken, strijken. Wij hebben daar geen enkele strijd over gehad.
Dit wilde ik niet benoemen om jullie allemaal jaloers te maken maar om aan te geven dat er echt wel mannen zijn die die verantwoordelijkheden echt uit henzelf oppakken; er is geen sprake van dingen niet zien of zo.
Misschien scheelt het dat mijn man een flinke tijd alleen heeft gewoond toen hij uit huis was; echt een jaar of 10. Hij had toen ook al zijn eigen strakke schema van h.h. klusjes (die hij heus niet leuk vindt , dat niet) want alles was altijd netjes bij hem.
Denken jullie dat dat belangrijk is; dat mannen ook alleen gewoond hebben?
Pippeltje schreef op 30-07-2024 om 10:27:
Misschien scheelt het dat mijn man een flinke tijd alleen heeft gewoond toen hij uit huis was; echt een jaar of 10. Hij had toen ook al zijn eigen strakke schema van h.h. klusjes (die hij heus niet leuk vindt , dat niet) want alles was altijd netjes bij hem.
Denken jullie dat dat belangrijk is; dat mannen ook alleen gewoond hebben?
Oh ja, zeker. Dat had mijn moeder me al ingefluisterd: ga nooit een relatie aan net een man die niet alleen gewoond heeft en die nooit zijn eigen huishouden beheerd heeft. Ik heb daar goed naar geluisterd. Ik moet ook zeggen dat ik het aantrekkelijk vind als een man de klussen ziet en dan gaat doen.
Samen dingen doen is een van mijn liefdestalen, heb ik ontdekt. Dat geldt voor sporten en reizen, maar gelukkig ook voor minder leuke dingen, zoals huishoudelijke klussen.
Ik ga binnenkort weer samenwonen. Deze man is beter in de meeste aspecten van het huishouden dan ik, gelukkig niet alle. We zullen de boel verdelen en dan een kijken hoe het loopt.
Pippeltje schreef op 30-07-2024 om 10:27:
Denken jullie dat dat belangrijk is; dat mannen ook alleen gewoond hebben?
Ik denk dat het zeker voordelen heeft als een man eerst een poosje alleen gewoond heeft.
Denken jullie dat dat belangrijk is; dat mannen ook alleen gewoond hebben?
het ligt dus aan de drijfveer waarom een man minder doet. Mijn man heeft ook 7 jaar alleen gewoond tussen relaties door en vindt gewoon dat het de taak van de vrouw is het huishouden. Wat ik hier lees lijkt het of de mannen uit onkunde niet zoveel doen. Mijn man kan alles heel goed maar wil het niet uit principe en heeft nog commentaar ook als het een keer niet zo netjes is of wanneer ik een broek naar de naaier breng omdat hij vindt dat de vrouw zelf het naaiwerk moet doen. Hij heeft add en is altijd alles kwijt dus moet alles precies op vaste plekken, maar hij gooit het zelf steeds weer op andere plekken als hij thuiskomt. Soms is het water naar de zee dragen.
Moederkareltje schreef op 30-07-2024 om 12:58:
Denken jullie dat dat belangrijk is; dat mannen ook alleen gewoond hebben?
het ligt dus aan de drijfveer waarom een man minder doet. Mijn man heeft ook 7 jaar alleen gewoond tussen relaties door en vindt gewoon dat het de taak van de vrouw is het huishouden. Wat ik hier lees lijkt het of de mannen uit onkunde niet zoveel doen. Mijn man kan alles heel goed maar wil het niet uit principe en heeft nog commentaar ook als het een keer niet zo netjes is of wanneer ik een broek naar de naaier breng omdat hij vindt dat de vrouw zelf het naaiwerk moet doen. Hij heeft add en is altijd alles kwijt dus moet alles precies op vaste plekken, maar hij gooit het zelf steeds weer op andere plekken als hij thuiskomt. Soms is het water naar de zee dragen.
Klinkt als een parel.
Je haalt je de woorden uit de mond Lotus. Echt een lot uit de loterij.
Ik weet niet of het belangrijk is dat een man alleen gewoond heeft. Ik gun in principe iedereen wel een tijd alleen.
Maar zo moeilijk is het huishouden natuurlijk niet. Of nuja, je kunt het zo moeilijk maken als je wil.
Hier ook zeker geen sprake van niet kunnen. Zeker ook niet van niet willen, het is zeker niet zo dat vriend hier niks doet/ deed. Maar wel van uitstelgedrag en moeilijk kunnen beginnen/ overzicht houden/ zaken afronden.
Geen diagnose maar die zou je wel kunnen plakken.
Met een rozere bril zou je kunnen zeggen dat vriend hier beter voor zichzelf zorgt dan ik doe. Hij zorgt meer voor rust voor zichzelf en staat er veel relaxter in. Daar leer ik (op mijn betere momenten
) ook zeker van.
Hier komt het net als bij Anna nooit af. Ik heb dan ook nooit het gevoel dat het af is, vriend laveert hier makkelijker doorheen.
Zaken als koken en boodschappen doen doet hij uiteraard wel, de hond ook. Inmiddels ruimt hij na koken ook wel keuken op, vroeger bleef dit echt wel liggen, niet handig met kleine kinderen.
Ook doet hij meeste van financiën en we hebben de vaste taakverdeling dat hij plastic ed wegbrengt (best een klus hier) en ik doe de was.
Voor de rest kan hij zich makkelijker afsluiten voor de rotzooi hier en hij ziet het ook echt vaak niet. Maar het is niet zo dat hij nooit poetst en als ik hem iets vraag zal hij het altijd doen. (Als hij het niet vergeet)
Overigens is dochter een poos deur uit geweest maar die is na terugkomst alleen maar minder gaan doen….
(Nu dus tijd voor een goed gesprek)
Moederkareltje schreef op 30-07-2024 om 12:58:
Denken jullie dat dat belangrijk is; dat mannen ook alleen gewoond hebben?
het ligt dus aan de drijfveer waarom een man minder doet. Mijn man heeft ook 7 jaar alleen gewoond tussen relaties door en vindt gewoon dat het de taak van de vrouw is het huishouden. Wat ik hier lees lijkt het of de mannen uit onkunde niet zoveel doen. Mijn man kan alles heel goed maar wil het niet uit principe en heeft nog commentaar ook als het een keer niet zo netjes is of wanneer ik een broek naar de naaier breng omdat hij vindt dat de vrouw zelf het naaiwerk moet doen. Hij heeft add en is altijd alles kwijt dus moet alles precies op vaste plekken, maar hij gooit het zelf steeds weer op andere plekken als hij thuiskomt. Soms is het water naar de zee dragen.
Waarom ben je eigenlijk samen met deze man? Ik heb nog geen leuke eigenschap van hem gelezen. Ik vind het soms gewoon wat verdrietig om te lezen maar misschien valt het in de praktijk erg mee.
AlisonH schreef op 30-07-2024 om 14:00:
[..]
Waarom ben je eigenlijk samen met deze man? Ik heb nog geen leuke eigenschap van hem gelezen.
Hij heeft andere kwaliteiten, "iedere avond seks" las ik. Dus hij is ergens heel erg goed in.
wil40 schreef op 30-07-2024 om 14:03:
[..]
Hij heeft andere kwaliteiten, "iedere avond seks" las ik. Dus hij is ergens heel erg goed in.
Dat zou ik persoonlijk niet onder kwaliteiten willen scharen. Meer als hinderlijk lastig vallen.
Margaretha2024 schreef op 30-07-2024 om 14:06:
[..]
Dat zou ik persoonlijk niet onder kwaliteiten willen scharen. Meer als hinderlijk lastig vallen.
Zeker als het meer om zijn genot gaat dan dat zij zin heeft.
AlisonH schreef op 30-07-2024 om 14:00:
[..]
Waarom ben je eigenlijk samen met deze man? Ik heb nog geen leuke eigenschap van hem gelezen. Ik vind het soms gewoon wat verdrietig om te lezen maar misschien valt het in de praktijk erg mee.
Hij heeft mij uit de penarie geholpen toen ik nog een verslaafde prostituee was en mij niet laten vallen keer op keer. Dat zie ik niet veel mensen doen, daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor. Hij heeft mij kinderen gegeven en een enigzins normaal rustig leven nu.
