Voel me net een moeder voor mijn man.

Bosanemoon schreef op 28-07-2024 om 12:52:

[..]

De voorbeelden die jij noemt komen maar af en toe voor terwijl de taken van TO zoals eten koken en koffie zetten elke dag terugkomen. Als deze man dat al doet is het alsnog geen eerlijke verdeling.

Dat weet ik niet, of het wel of niet "eerlijk" is. Werken ze beide ook 40 uur buiten de deur? Het gaat in een relatie toch niet alleen om een perfecte 50/50 verdeling qua huishoudelijke klussen? Het gaat erom dat je je beide gezien voelt. 

Ik heb vandaag de was gedaan, en man heeft voor een gezellig ontbijt gezorgd. Die was is uren werk, dat ontbijt een half uurtje. Wat maakt het uit, het is een gezellige Zondag. Dus er is voor mijn gevoel meer aan de hand, ergere dingen dan "wie schenkt de koffie in".

Ik blijf dat toch bijzonder vinden, die mannen die thuis bepaalde dingen ‘echt niet zien’. Bij hun werkgever of als ondernemer lukt het ze allemaal prima om ‘dingen te zien’ en ze ook op te pakken en gedaan te krijgen. Ik denk dat het meer zo iets is als desinteresse, dingen niet belangrijk vinden en ze daarom laten liggen en/of vinden dat ze die dag al genoeg gedaan hebben op het werk, en dus recht hebben op rust en tijd voor hun eigen ding. 

AnnaPollewop schreef op 28-07-2024 om 18:21:

Je bent niet echt blij met je man, je zoon en je leven zo te lezen. Misschien moet je daar eens mee aan de slag. Het lijkt me voor hen ook niet erg leuk zo.
Als je relaties met anderen niet lekker lopen en de gemene deler ben je zelf, dan kon het wel eens niet (alleen) aan de anderen liggen. Just saying.

Pff, ik word niet goed van alle vrouwen die maar aan zichzelf moeten werken om dingen die een man laat liggen. TO: word gewoon eens een keer boos en leg de kaarten op tafel. Ga een gesprek aan vanuit die frustratie. Het is een hele goede therapie om niet langer de sloof uit te hangen. 

MRI schreef op 28-07-2024 om 18:43:

[..]

Pff, ik word niet goed van alle vrouwen die maar aan zichzelf moeten werken om dingen die een man laat liggen. TO: word gewoon eens een keer boos en leg de kaarten op tafel. Ga een gesprek aan vanuit die frustratie. Volgens mij is het een hele goede therapie om niet langer de sloof uit te hangen.

Mmhh ik weet het niet MRI. 
Zelf ben ik ook bij tijd en wijle behoorlijk verwikkeld met partner in dit soort patronen. 
En er zit heel veel bij partner. Hij is makkelijk, gemakzuchtig, afwachtend, wil ‘het goed doen’, kiest snel voor makkelijke weg. 
Maar er zit net zo goed een hele hoop bij mij. Ongeduldig, kritisch, perfectionistisch en de rest van de standaard riedel. 
Ik verfoei het standaard patroon en gedraag me volkomen volgens het boekje zucht. 

Wat voor mij nog weleens confronterend werkt is contact met (sommige) andere vrouwen. (en zeer incidenteel bepaalde mannen)  Buiten de deur kan ik makkelijker mijn juk afschudden en ben ik veel losser en relaxter. Op het moment dat ik dan een voortvarend iemand tegenover me krijg, merk ik dat ik zelf al snel wat achterover ga hangen. Omdat ik me dan wel wat overdonderd voel soms. Dan denk ik ‘hee, we zijn hier toch gezellig wat aan het eten samen?? Waarom is het dan zo belangrijk dat ik het bord nu op die plek in de vaatwasser zet waar jij het wil hebben??’ En dan vliegt het weleens door me heen dat partner dat vast vaak kan denken…Ik heb een kennis die ik vaak gewoon hóór denken dat ze in alles het voortouw moet nemen. Maar ze is me gewoon altijd een stapje voor. 
Dochter, met wie ik vaak clash over het huishouden, is ook een goede spiegel voor me. Als ik nét wat meer geduld opbreng en het allemaal wat laat liggen, komt ze vaak toch wel in actie. Maarja, dat lukt me dus lang niet altijd waardoor negatieve patronen wel weer meer inslijten. 

MRI schreef op 28-07-2024 om 18:43:

[..]

Pff, ik word niet goed van alle vrouwen die maar aan zichzelf moeten werken om dingen die een man laat liggen. TO: word gewoon eens een keer boos en leg de kaarten op tafel. Ga een gesprek aan vanuit die frustratie. Het is een hele goede therapie om niet langer de sloof uit te hangen.

Misschien ook eens niet altijd de man als schuldige zien. Het is een wisselwerking.

Pinokkio schreef op 28-07-2024 om 19:14:

[..]

Mmhh ik weet het niet MRI.
Zelf ben ik ook bij tijd en wijle behoorlijk verwikkeld met partner in dit soort patronen.
En er zit heel veel bij partner. Hij is makkelijk, gemakzuchtig, afwachtend, wil ‘het goed doen’, kiest snel voor makkelijke weg.
Maar er zit net zo goed een hele hoop bij mij. Ongeduldig, kritisch, perfectionistisch en de rest van de standaard riedel.
Ik verfoei het standaard patroon en gedraag me volkomen volgens het boekje zucht.

Wat voor mij nog weleens confronterend werkt is contact met (sommige) andere vrouwen. (en zeer incidenteel bepaalde mannen) Buiten de deur kan ik makkelijker mijn juk afschudden en ben ik veel losser en relaxter. Op het moment dat ik dan een voortvarend iemand tegenover me krijg, merk ik dat ik zelf al snel wat achterover ga hangen. Omdat ik me dan wel wat overdonderd voel soms. Dan denk ik ‘hee, we zijn hier toch gezellig wat aan het eten samen?? Waarom is het dan zo belangrijk dat ik het bord nu op die plek in de vaatwasser zet waar jij het wil hebben??’ En dan vliegt het weleens door me heen dat partner dat vast vaak kan denken…Ik heb een kennis die ik vaak gewoon hóór denken dat ze in alles het voortouw moet nemen. Maar ze is me gewoon altijd een stapje voor.
Dochter, met wie ik vaak clash over het huishouden, is ook een goede spiegel voor me. Als ik nét wat meer geduld opbreng en het allemaal wat laat liggen, komt ze vaak toch wel in actie. Maarja, dat lukt me dus lang niet altijd waardoor negatieve patronen wel weer meer inslijten.

Kijk ik ben het er volledig mee eens als vrouwen aan zichzelf werken om oude belemmerende patronen te ontrafelen en uit te schakelen. Alleen niet als alleen de dame in kwestie in therapie gaat voor het gedrag van een man die achterover leunt en zich laat bedienen. Als ze beiden naar hun gedrag kijken, kan ik dat alleen maar toejuichen. 

Ja heel goed dat je ziet dat je te perfectionistisch bent. Maar er zit best een groot gebied tussen 'jij moet het bordje op mijn manier in de vaatwasser doen' en de dynamiek die TO beschrijft. 

Ik zie maatschappijbreed heel veel vrouwen in therapie gaan om naar zichzelf te kijken terwijl de dynamiek waar het om gaat of bij hem ligt, of bij beiden. En dat is ook best een niche voor therapeuten en een valkuil voor heel veel vrouwen. Maar nogmaals: heel goed als je ieder voor zich introspectie toont en samen naar verbetering zoekt. 

Maar goed, ik heb makkelijk praten want ik had altijd partners die beter in het huishouden waren dan ik. Ik ging dan weer in therapie voor andere dingen in de relatie waar ik eigenlijk een grens had moeten stellen. 

wil40 schreef op 28-07-2024 om 15:32:

[..]

Dat weet ik niet, of het wel of niet "eerlijk" is. Werken ze beide ook 40 uur buiten de deur? Het gaat in een relatie toch niet alleen om een perfecte 50/50 verdeling qua huishoudelijke klussen? Het gaat erom dat je je beide gezien voelt.

Ik heb vandaag de was gedaan, en man heeft voor een gezellig ontbijt gezorgd. Die was is uren werk, dat ontbijt een half uurtje. Wat maakt het uit, het is een gezellige Zondag. Dus er is voor mijn gevoel meer aan de hand, ergere dingen dan "wie schenkt de koffie in".

Tja als jij je daar okay bij voelt dan prima, maar bij mij leidt het tot veel irritatie als man lekker op de bank zit terwijl ik uren bezig ben in het huishouden. Wij werken overigens beiden fulltime. Gelukkig hebben wij geleerd om daar over te praten en geef ik mijn grenzen aan als ik voel dat de verdeling scheef is. Dat is ook het gesprek wat TO aan zal moeten gaan met haar partner. 

Ik merk zelf dat mijn tempo anders is dan het tempo van man. Hij doet alles hup-dan-is-het-maar-klaar en ik heb altijd even 'pauze' tussen verschillende dingen; eten, even rustig napraten, lekker nog even zitten, dan de tafel afruimen. Even zitten, bedenken hoe de avond eruit ziet, 8 uur koffietijd maar half 9 is ook prima, etc.
Dat hebben wij ooit wel naar elkaar uitgesproken. Dat heeft er voor gezorgd dat ik soms iets eerder oppak dan ik uit mezelf zou doen en dat hij langer wacht met iets doen/regelen dan hij het liefst zou willen. Dat moet je wel kunnen natuurlijk.

Aan de andere kant kun je misschien ook gewoon bespreken dat je je ergert en dat het soms teveel voor je is.
Ik lees wel dat men vindt dat het initaitief dan wéér van jou moet komen, maar wat boeit dat?
Ieder dinsdag, donderdag en vrijdag kookt hij, de andere dagen kook jij. Wie kookt, hoeft niet af te ruimen. Of je spreekt af: afruimen doen we altijd samen.
Afspreken over wie kind welke avond naar bed brengt. Lekker even voorlezen, even een exclusief momentje met mama óf papa.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de meeste 10-minutengesprekken en zorggesprekken zelf deed. Dat vond ik zelf gewoon prettiger en man vond dat ook fijner. We spraken wel onderling af: ik doe deze gesprekken en dat red ik in principe alleen. Ik vraag niet snel of je meegaat, maar als ik je vraag dan is dat om wat voor reden ook belangrijk. Ik wil dan écht graag dat je meegaat. Ik vraag dat zelden, maar als ik het vraag dan is het volstrekt helder; man regelt áltijd iets op het werk en is er dan voor mij/ons.

Een fijne verdeling vraagt iets van jullie allebei; heldere communicatie, de wil om het voor de ander prettig te maken en daarnaast ook even verder kunnen kijken dan je eigen behoeftes. 

Succes!

MRI schreef op 28-07-2024 om 20:24:

[..]

Kijk ik ben het er volledig mee eens als vrouwen aan zichzelf werken om oude belemmerende patronen te ontrafelen en uit te schakelen. Alleen niet als alleen de dame in kwestie in therapie gaat voor het gedrag van een man die achterover leunt en zich laat bedienen. Als ze beiden naar hun gedrag kijken, kan ik dat alleen maar toejuichen.

Ja heel goed dat je ziet dat je te perfectionistisch bent. Maar er zit best een groot gebied tussen 'jij moet het bordje op mijn manier in de vaatwasser doen' en de dynamiek die TO beschrijft.

Ik zie maatschappijbreed heel veel vrouwen in therapie gaan om naar zichzelf te kijken terwijl de dynamiek waar het om gaat of bij hem ligt, of bij beiden. En dat is ook best een niche voor therapeuten en een valkuil voor heel veel vrouwen. Maar nogmaals: heel goed als je ieder voor zich introspectie toont en samen naar verbetering zoekt.

Maar goed, ik heb makkelijk praten want ik had altijd partners die beter in het huishouden waren dan ik. Ik ging dan weer in therapie voor andere dingen in de relatie waar ik eigenlijk een grens had moeten stellen.

Ik had het zelf niet over in therapie gaan, daar ben ik sowieso niet zo snel voorstander van. 
Het is in ons huishouden ook zéker niet zo dat ik alleen naar mezelf kijk. Ik heb partner al vaak aangesproken op bepaald, in mijn ogen te laks, gedrag en we hebben er eindeloos over gesproken. (ook best vermoeiend, therapie was wellicht sneller geweest)  Dat heeft best tot resultaten geleid en we hebben het nu wel enigszins verdeeld allemaal. 
Maar voor mezelf werkte wat meer naar mezelf kijken toch het beste. 
Zelf zie ik het grote verschil niet zo tussen mijn voorbeeld van de vaatwasser inruimen en verhaal dat to schetst. Als iemand mij verbetert in het inruimen van de vaatwasser voel ik zoveel weerstand dat ik echt flink stappen terug ga doen. Ik zit het dan wellicht wel uit, want we delen geen huishouden dus vooruit ik slik mijn weerstand en ergernis in. Maar ik moet er niet aan denken om samen te wonen met iemand die het altijd beter weet (op vlakken waar het er echt niet toe doet) dan zou ik misschien ook wel helemaal lethargisch worden.

Misschien speelt dit wel niet (zo) bij to, dat kan natuurlijk. Maar is het opfrissen echt nodig? Andere kleding? De koffie? Het fris? De kaartjes? Ik bedoel, prima natuurlijk als iemand het wél doet, doe vooral waar je blij van wordt, maar ik zou er echt niet blij van worden als iemand deze dingen van mij zou verwachten. Natuurlijk wel een basis in huishouden bijv, maar wie weet wat er precies allemaal speelt. 

Zou TO nog terug komen na haar openingsbericht?

Margaretha2024 schreef op 28-07-2024 om 18:18:

Ik blijf dat toch bijzonder vinden, die mannen die thuis bepaalde dingen ‘echt niet zien’. Bij hun werkgever of als ondernemer lukt het ze allemaal prima om ‘dingen te zien’ en ze ook op te pakken en gedaan te krijgen. Ik denk dat het meer zo iets is als desinteresse, dingen niet belangrijk vinden en ze daarom laten liggen en/of vinden dat ze die dag al genoeg gedaan hebben op het werk, en dus recht hebben op rust en tijd voor hun eigen ding.

Ja maar is het zo dat ze het niet zien, of dat ze andere dingen zien, mijn man kan gerust de vaat op het aanrecht laten staan terwijl de vaatwasser leeg is , maar stoort zich wel mateloos aan londslingerende schoenen

maar je man aankleden daar kan ik me geen voorstelling van maken... ik bijvoorbeeld zou gerust in een trainingsbroek naar een verjaardag gaan, en als mijn man zegt ze vieren het niet thuis , trek ik gauw een spijkerbroek aan. Dus ik kan me voorstellen dat je niet om nette kleding geeft maar waarom zou hij niet in zijn oude kleding weg kunnen? als het echt op is , gaten, vlekken enz dat ziet hij zelf toch ook

Ik denk dat het vooral gaat om de vanzelfsprekendheid waarmee TS allerlei dingen op zich neemt en de man zich dat laat aanleunen. 
Als TS minder werkt is het logisch dat ze meer thuis doet, maar dat hoeft ook weer niet álles te zijn. 
Dit werkt twee kanten op; als de ander iets doet, accepteer dan ook dat het niet op jouw manier gaat. Gaat iemand het dan alsnog overdoen, dan doe ik ook niks meer, want blijkbaar kan ik dat dus niet.

Maar als de één kookt, dan kan de ander wel de tafel dekken, afruimen, vaatwasser inruimen. Of zelf een keer wat drinken pakken. Mijn man en ik pakken ook drinken voor de ander als we toch lopen. Maar het is niet zo dat dat altijd de taak is van één van ons. 

Taken als auto wassen, de vuilbak aan de weg zetten of de heg snoeien zijn geen dingen die je dagelijks doet. Koken, afruimen, afwassen, koffie zetten etc. wel. 

Hoe je het afspreekt, maakt eigenlijk niet uit. Als je het maar wel samen overeenkomt en daar beide oké mee bent. Dat is nu niet het geval.

Anoniemvoornu schreef op 29-07-2024 om 09:23:

[..]

Ja maar is het zo dat ze het niet zien, of dat ze andere dingen zien, mijn man kan gerust de vaat op het aanrecht laten staan terwijl de vaatwasser leeg is , maar stoort zich wel mateloos aan londslingerende schoenen

Hij laat dan dus willens en wetens de vaat  voor een ander staan. Hij weet heus wel dat de vaat in de vaatwasser moet, maar hij vindt het niet belangrijk of hij heeft er geen zin in. Hij zadelt dan zonder overleg een ander op met een taak die hij niet leuk vindt. Dat is dus iets wat ik niet begrijp. 
Dat is toch geen leuk gedrag in een relatie? Net zo goed als de ander die zijn schoenen maar laat slingeren terwijl diegene weet dat de partner dat vervelend vindt. Je komt elkaar als het goed is toch tegemoet? (Als de slingerende schoenen van pubers zijn heb ik niets gezegd, dat is een verloren zaak )