Vervolg 'eventjes graag jullie mening'

Therapie

Het lijkt me handig dat je, via de huisarts, laat doorverwijzen voor gesprekstherapie.
Dit is de tijd dat jij en je dochter gaan herstellen van een lange tijd van vreemdheid en dreiging in een wereld van iemand die niet goed functioneert en dat probeert af te dwingen bij de omgeving wat hij meent nodig te hebben of te moeten afreageren.

Mogelijk dat er bij jou inmiddels psychisch ook wel iets niet helemaal goed zit. Ja, het is een zielige man, maar jij bent niet de aangewezen persoon om dat voor hem op te lossen en jezelf en je dochter op te offeren. Hooguit kun je zijn huisarts waarschuwen dat jullie weg zijn en dat je je zorgen maakt.

Waarom je je dan schuldig voelt? Beat me. Dat zou je kunnen uitzoeken in therapie.
En angst- en paniek is heel naar. Daar zou ik beslist hulp bij zoeken.

En nu komt het pas

Lieve Nina, nu je de stap hebt gezet komt het pas op je af. Besef je pas waar je ingezeten hebt. Je weet dat ik je steun en je supporter ben. Supporter van de ‘Nina en haar dochter gaan hun eigen leven leiden’ -club. Je schrikt je rot dat je nu alles zelf mag beslissen. Dat duiveltje op je schouder zit er nog wel even, en komt op gezette tijden ook terug. Zoek verwerking en zoek net zo lang tot je dat vind wat je nodig hebt. Zo’n man gun je je ergste vijand nog niet en jou en je dochter al helemaal niet. Bedenk eens; als dit de relatie van je dochter was wat zou je haar dan adviseren?

Nina

Wat ontzettend knap dat je de stap hebt durven zetten. My two cents: Ik denk dat jouw je schuldig voelen en aan je zelf twijfelen een directe nasleep van je situatie is. Je mocht jaren niet echt een eigen mening hebben, het laatste jaar is daar verandering in aan het komen maar het heeft alle tekenen van een complexe post traumatische stress. Complex omdat je niet veilig was in een thuissituatie, je voortdurend op eieren moest lopen en het jaren doorduurde. (dat is anders dan gewone ptss bv nav een overval, die eenmalig, buitenshuis was).
Aan je zelf twijfelen hoort daarbij. Dat is een emotionele flashback. Zoek op complexe post traumatic stress disorder op google en youtube en kijk of je je daar in herkent. hier alvast een begin

En natuurlijk: zoek een echt goede therapeut die op de hoogte is van zowel hiervan als van mishandelings traumata. Ik kan de volgende vrouw aanraden: https://noalifecoaching.jimdo.com/petra-van-deijl/ Erg zacht en begripvol. Maar ga je in ieder geval ook zelf informeren over alles. En: gaan voelen wat goed voor jou voelt. Maar je staat aan het begin je hebt het jaren niet gemogen, wees alsjeblieft mild voor je zelf. Je hebt rust en ruimte nodig om te herstellen.

sterkte!

dit fragment

zou je ook eens kunnen kijken.

En voor het moment dat je een paniek aanval hebt en een stem wil

Horen, bel tele-onthaal

https://www.tele-onthaal.be/aanbod. Telefoon 106

Schuldgevoel

Nina, ik denk dat het heel normaal is dat je nu met deze schuldgevoelens zit. Het is heel verwarrend dat het zo werkt, maar je bent zó lang gewend geweest dat je denken voor een groot deel door je man bepaald werd, die invloed is niet binnen een paar weken, of zelfs maanden verdwenen. Jij hebt altijd zijn stem in je hoofd gehoord 'mag niet', 'jouw schuld', 'komt door jou', 'daarom ben ik ongelukkig', 'daarom gaat het slecht met mij', nou ja vul maar verder in. Het kan nog heel lang duren voor dat stemmetje in je hoofd er niet meer is. Ik ben geen therapeut, maar ik doe mijn best... Ik denk dat het nu belangrijk voor je is, dat je je eigen mening durft te gaan volgen. Je man is verantwoordelijk voor zijn eigen ongeluk, jij bent verantwoordelijk voor jóuw eigen geluk en je dochter lift daarop mee. Een gelukkig huis is zoveel gezonder als een huis waar altijd angst en negativiteit heerst! Durf te geloven dat je er goed aan gedaan hebt om met je dochter weg te gaan. Ik denk dat iedereen het erover eens is dat dat ook echt goed ís. Durf te geloven dat je nu zelf mag bepalen hoe je overal mee omgaat in je eigen huis, in je eigen leven. Durf ook te geloven dat je sterk genoeg bent om dit vol te houden. Dat je man het nu moeilijk heeft met de situatie heeft hij aan zichzelf te danken. Geloof hem niet als hij je iets anders wil laten denken.

Sterkte, blijf contact houden met de mensen die je inmiddels persoonlijk kent.

Post its

Je bent je oriëntatiepunt kwijt, want je hebt je zo lang geöriënteerd op wat je man wilde, uit lijfsbehoud, dat je nu geen oriëntatiepunt meer hebt en daarom terugverlangt naar de tijd waarin je dat wel had. Terwijl je weet dat het niet goed was.
Misschien kun je je eigen oriëntatiepunten scheppen, bijvoorbeeld door elke dag een post-it op de deur te plakken met dingen waar je van houdt. Denk aan iets wat je wil eten, horen, ruiken, zien. Dan wordt het voor vandaag bijvoorbeeld: 'Ik hou van bloemkool.'. Na een maand heb je zo 30 post-its die samen veel vertellen over jou, wat jouw oriëntatiepunten zijn en waarmee jij je eigen leven kunt opbouwen.

Tsjor

Geduld

Nina, ik ben blij wat van je te horen. Knap dat je uit de situatie bent gestapt! En nu begint de lange weg naar herstel. Het is misschien een beetje te vergelijken met een zwangerschap en ontzwangeren. Dat duurt ongeveer even lang. De problemen in je huwelijk hebben jaren geduurd. Het is heel logisch dat je ook een lange tijd nodig hebt om jezelf weer terug te vinden. Dus heb vooral veel geduld met jezelf.

En ik heb zelf ervaren dat herstel van zo'n trauma (en het mijne was vele malen minder erg!!) lang duurt en met kleine stapjes gaat. En dat je ook vaak een terugval krijgt. Dus wees daarop bedacht en raak niet in paniek als het gebeurt. Langzaamaan zul je leren weer (meer) op jezelf te gaan vertrouwen.

Kijk naar je dochter, en probeer met haar mee te gaan. Niet dat je op haar moet leunen, maar kijk naar hoe zij zich aanpast aan de nieuwe situatie, en doe met haar mee. Het zal misschien voelen als toneelspel, maar ik denk dat dat snel zal veranderen.
Probeer verder je schuldgevoel als vanaf een afstandje te bezien. Het is maar een gedachte. En een gedachte is geen waarheid. Je kunt er een andere tegenover zetten. Bijvoorbeeld: ik ben trots op mezelf dat ik me niet langer door het schuldgevoel heb laten tegenhouden. Of gewoon ik ben trots op mezelf. Punt. Want dat mag je zijn, trots op jezelf. Focus op het positieve. Mij hielp het om aan het eind van iedere dag 3 dingen in mijn dagboek te zetten waar ik trots op was of blij mee was. Dat kun je ook samen met je dochter doen, er een ritueeltje van maken samen.

Heb je zelf (nog) hulp? Want ik denk dat het wel heel moeilijk is om hier op eigen kracht doorheen te komen.

Nina,

Wat een bijzonder moedige stap heb je gedaan. Je hebt mijn diep respect. En mijn complimenten voor wat je hebt gedaan voor je dochter. Je hebt het goede gedaan.
Probeer het vandaag eens. Zing. Al is het maar 1 toon.

Dappere Nina

"had ik meer mijn best kunnen/moeten doen? Moest ik hem nog een kans geven? "

Nee, nee! Alles wat je schrijft over wat je man doet of zegt klinkt zó fout! Hij heeft al veel te veel kansen gehad.

Alles wat je nu gedaan hebt, klinkt zó goed! Je geeft nu jezelf en je dochter een kans! Dat was wat er nodig is. Ik kan me voorstellen dat je hulp nodig hebt bij het verwerken van je verleden en bij het opnieuw inrichten van je leven.

Maar een schuldgevoel naar je man is volkómen onterecht! Mogelijk zijn er mensen die je kunnen helpen om van dit schuldgevoel af te komen. En áls er al iemand een schuldgevoel zou moeten hebben, is het je man. Hij heeft jullie zo te lezen jaren in een knellende greep gehouden.

Het is heel moeilijk voor je (geweest) om je aan die greep aan te ontworstelen. Gelukkig voor jou en je dochter heb je die moed gevonden. Houd dat vast! Je kunt het!

Zodat dat je je dochter elke avond een welterusten-kus op bed kunt geven (dat wat je ooit schreef over dat dat niet mocht van je man, vond ik zo verdrietig...).
Samen chips eten op de bank, naar zingend MacDonalds huppelen als jullie dat willen.
Ik leef met je mee Nini, ik gun je alle geluk!

Trots

Nina,

Ik heb ook je 1e draadje gelezen. Ik reageer niet vaak op draadjes (lees wel veel mee) maar wil nu toch even reageren. Ik ben trots op je dat je deze stap hebt durven zetten en ik wens jou en je dochter alle geluk toe.

Nee

"Ik voel me zo enorm schuldig tegenover hem en ik vraag me gewoon af of dit terecht is"

Kort: nee. Dit is niet terecht. Wel heel begrijpelijk hoor, maar niet terecht. Je hoeft je niet schuldig te voelen. Je doet namelijk precies het goede! Petje af!

Als je je schuldig voelt: kijk naar je dochter. Ze mist hem niet eens. Nu voel je misschien soms een leegte, maar bedenk dan dat die leegte tegelijkertijd ruimte is. Ruimte voor jou en je dochter. Je kunt nu al die lieve kleine gewone dingen doen die niet mochten van je man. Probeer daarvan te genieten. En als dat niet lukt: kijk nogmaals naar je dochter.

Dapper

Wat ben jij ontzettend dapper Nina. Ik heb een enorme bewondering voor jou. Je hebt het juiste gedaan voor jou en je dochter en je bent nu een groot voorbeeld voor haar.

Ik zat ook in zo'n zieke relatie maar heb nooit jouw kracht gehad. Die relatie werd gecontroleerd en gestuurd door mijn ex en uiteindelijk door hem beëindigd. Dat maakt dat ik het gevoel had en heb, dat hij alle macht had en dat ik nergens over heb kunnen beslissen. Dat geeft een heel machteloos en afhankelijk gevoel waar ik na al die jaren nog heel veel last van heb.

Daarom bewonder ik jou. Jij heb het heft in eigen handen genomen en je eigen lot bepaalt. Dat moet toch een enorm goed gevoel geven. Ook voor je dochter die nu bevrijdt is van een hele hoop spanning. Tuurlijk is het nu niet meteen halleluja allemaal maar je hebt de allerbelangrijkste stap gezet op weg naar een veel leuker en beter leven.

Wat betreft je man, vergeet niet dat hij een volwassen mens is. Met een opleiding, werk en zijn eigen netwerk. Hij kan voor zichzelf zorgen, het is een grote jongen. Concentreer je op je dochter en jezelf en laat die man op hele grote afstand. In ieder geval voorlopig tot jij maar ook je dochter veel sterker zijn.

Met de vorige schrijvers ben ik het eens, zoek iemand om mee te praten. Emdr kan helpen. Deed het bij mij niet maar ik heb er goede ervaringen over gehoord. Jouw ervaringen zijn te veel voor een mens om alleen te dragen dus het is goed om die te delen in de veilige beslotenheid van een spreekkamer.

Ik wens jou en je dochter alle geluk van de wereld en vooral heel veel rust.

De gevoelens van je ex

Nina, jij bent acht jaar lang verantwoordelijk geweest voor de gevoelens van je ex, en voor de consequenties van zijn gedrag. Hoe onvoorspelbaar hij ook was, jij hebt jezelf bij iedere uitbarsting steeds wijsgemaakt dat jij van de situatie kon leren, en dat jij die negatieve gevoelens van je man een volgende keer kon voorkomen. Dat was jouw overlevingsstrategie. Letterlijk: de enige manier om je verontschuldigen oprecht te laten klinken was door er zelf in te gaan geloven. En figuurlijk: een mens kan niet leven in een situatie waarin slechte dingen 100% onvoorspelbaar zijn en waarin ze geen enkele controle heeft; en dus dus moest je jezelf wijsmaken dat je wel controle had.

En zo heb jij jezelf verantwoordelijk gemaakt voor de gevoelens van je ex en voor de consequenties van zijn gedrag. En dus voel je je nu schuldig. Het is onterecht maar tegelijkertijd is het ook hartstikke normaal, na alles wat er gebeurd is.

Misschien dat het helpt, als je een verklaring hebt voor je schuldgevoel, om het terzijde te schuiven en er niets mee te doen?

Iets anders om je te beseffen is: jij kunt je ex niet helpen. Jouw ex is nooit gelukkig geweest. Hij heeft een onverzadigbare behoefte aan macht/imago/aandacht/anderen ongelukkig maken en hij denkt dat dat 'geluk' is. Het leek misschien of hij gelukkig was op momenten dat jij volgzaam hem zijn zin gaf, maar het was een illusie, net zo nep en vluchtig als het 'geluk' van een heroineroes. En zijn honger werd er alleen maar groter van, zijn verwachtingen alleen maar onmogelijker. Hoe schuldig jij je ook voelt, jij kunt hem niet helpen. Jij bent de meest ongeschikte persoon ter wereld om jouw ex te helpen. Er zijn 7 miljard mensen ter wereld van wie hij kan leren om geluk te vinden in andere dingen dan macht/imago/aandacht/ongeluk van anderen. Maar met jou zal het, door jullie voorgeschiedenis, nooit meer lukken. Jij bent zijn heroinespuit. Jij bent de meest ongeschikte persoon ter wereld om hem te helpen. Zodra hij jou ziet vervalt hij in zijn oude gedrag, in zijn onmogelijke verwachtingen. Zodra hij jou ziet, voelt hij zich niet langer verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag.

Knap!

Nina, ik ben ook al die tijd een meelezer geweest. Ik vind het ontzettend knap van je dat je de stap hebt gezet om weg te gaan bij je man en voor jezelf en je dochter te kiezen.
Ik zou je ook aanraden om hulp te zoeken. Er zijn hierboven al heel veel wijze woorden geschreven en kan daar denk ik niets aan toevoegen.
Wel wil ik je heel veel sterkte wensen!

Geef jezelf tijd

Lieve Nina,

Wat goed dat je de stap hebt gezet. Ik weet dat ik soms wel door mijn beeldscherm heen een arm om je heen wilde slaan om je steun en kracht te geven, en je hebt het gewoon gedaan!

Voor nu: zie het als afkicken. Je bent zo lang bezig geweest om precies te doen wat je man nodig had, dat het tijd kost om te wennen aan wat je zelf wil. Ik vind het idee met de post-its: elke dag eentje schrijven waarop je meldt wat jíj zelf echt wil, een goede. Dat kan dan prima beginnen met "ik vind worstenbrood lekker", ondanks dat je ex dat bv niets vond.

Mijn advies zou ook zeker zijn om hulp te zoeken. Al was het maar, omdat je dan nog meer steun en warmte ervaart, en bevestigd krijgt dat je nu echt een supergoede keuze hebt gemaakt!

jij kunt het niet oplossen

Jij kunt die relatie in je eentje nooit goed maken. Je kunt niet in je eentje een boot op het water houden waar de ander onophoudelijk gaten in steekt. Daar kun je niet tegenop plakken. Bovendien is dat geen relatie maar een gevangenis.

Ik heb ook ooit een relatie achter me moeten laten waarin ik veel heftige verwijten en agressie over me heen kreeg. Ik maakte hem niet gelukkig en dat had ik wel moeten doen. Mij heeft het geholpen om te lezen over borderline en over emotionele chantage. Niet dat mijn ex die diagnose officieel heeft, maar ik werd op dat spoor gezet omdat zijn gedrag veel overeenkomsten vertoonde met gedrag dat hoort binnen die diagnose. Ik heb er veel aan gehad om daarover te lezen. Ik zag zwart op wit dat bepaalde gedragingen (dwingend, verwijtend, agressief, hyper-emotioneel) als probleemgedrag werden beschreven in plaats van als een gerechtvaardigde en constructieve reactie op een onrecht dat de persoon ervaart. Ik herkende in boeken of op websites met een schok gedrag als manipulatie en chantage waarvan ik tot dan toe had gedacht dat het terecht was dat hij me zo behandelde. Dat was trouwens niet alleen een opluchting. Ik vond het ook heel schokkend om er op die manier achter te komen wat ik me allemaal had laten gebeuren zonder dat ik het echt goed in de gaten had. Je raakt jezelf in zo'n relatie langzaam kwijt. Je begint met kleine aanpassingen voor de lieve vrede en eindigt in een keurslijf omdat je de ander nooit tevreden kan stellen terwijl het dwingende gedrag toeneemt. Zijn ongeluk zit namelijk diep, diep van binnen en niet in iets wat jij wel of niet doet.

De enige manier om je daaruit te redden is je daar emotioneel van los te maken. Na 10+ jaren geeft mijn ex mij nog altijd de schuld van zijn ongeluk. En ik zie inmiddels dat dat gewoon een coping strategie is van hem: het is een manier om zijn onrust te kanaliseren in één richting. Het suggereert ook een oplossing: als ik me beter zou gedragen, zou hij gelukkig kunnen zijn. Ik heb leren leven met die verwijtende houding, die nog geregeld de kop op steekt. Ik ben de heks in zijn verhaal. Maar ik leef gelukkig niet in dat verhaal.

Om op te houden in zijn verhaal te geloven, kun je als het ware een stap terug doen en kijken wat anderen, zoals professionals, psychologen, artsen, zeggen over het gedrag dat hij vertoont. Die vertellen daarover een totaal ander verhaal. Dat het verhaal over bijvoorbeeld borderline of narcisme niet per se hét verhaal is over jouw man, dat doet niks af aan het feit dat over dat gedrag een ander verhaal verteld kan worden dan dat jij de schuld bent van zijn ongeluk. Je hebt niet de hele diagnose nodig om klip en klaar te zien dat er iets bij hém aan de hand is in plaats van bij jou.

Dat gezegd hebbend: ik vond het boek Emotionele Chantage van Susan Forward heel confronterend. Daarin werd gedrag beschreven dat ik tot dan toe normaal had gevonden. En ik heb alle boeken over borderline gelezen waar ik mijn handen op kon leggen. Vooral om de kunst van het begrenzen te leren. Wat érg moeilijk is, als je komt uit een situatie dat een ander je als het ware beheerst.

Je bent goed bezig Nina! Laat je verwarring je niet zover brengen dat je terug gaat. Ga er doorheen, en vooruit. Voor jezelf en voor je dochter!

Groet,
Jo Hanna

Geweldig

Dank jullie wel, Nina-supporters. Dit is exact wat Nina nodig had en heeft. Blijf haar maar supporteren, want ze heeft het nodig.

Bedankt voor jullie persoonlijke, openhartige en ontroerende verhalen. Zo weet Nina dat ze niet alleen is en dat er licht aan het einde van de tunnel is.

meelezer

ik heb ook het hele andere draadje gelezen.

{{{{{{{{{{Nina+dochter}}}}}}}}}} een hele dikke virtuele knuffel. Wat ben jij goed bezig zeg echt bewondering voor je.

Laat je innerlijke stem je niet overtuigen dat je een verkeerde beslissing hebt genomen. Dat heb je niet. Het is moeilijk. Zelfs als je niet uit zo'n situatie komt om jezelf weer terug te vinden.

Maar als je de stap hebt genomen die jij nu hebt genomen kun je de rest ook echt aan.
Zal niet makkelijk zijn, maar over een aantal jaar (misschien zelfs veel eerder) ben je ook een 'OokZo" of 'Doenja' die weet wat het is om in zo'n relatie te zitten en anderen kan helpen ook zo'n stap te nemen. Echt waar, al geloof je dat nu nog niet.

Kleine stapjes zijn ook stapjes. Je komt er wel.
Ik vind je rete stoer, net zoals alle anderen hierboven.

@Nina

hier nog zo'n meelezer: mevrouw wat heb ik soms met tranen in mijn ogen gelezen wat jouw man naar jou en je dochter deed. Wat heb jij een kracht dat je er nu uitstapt, voor je dochter en voor jezelf! Chapeau en een virtuele knuffel

Bedankt

Iedereen bedankt voor de erg lieve reacties, de herkenbare verhalen en zeker de steun.
Ik apprecieer dit enorm, al dringt het nog niet echt tot mij door. Ik voel me enorm schuldig tov mijn man. Hij huilde veel de laatste weken, het raakt me, maar ik besef dat we niet verder konden want de ruzies waren er nog dagelijks. Tot vlak voor ons vertrek waren er nog ruzies (vb niet mogen meezingen met the voice op TV).
Ik zit met erge gevoelens, dat ik enorm gefaald heb, dat ik had moeten doorgaan, dat ik hem dit alles moest vergeven. Ik geraak helaas niet van die gevoelens verlost. Ik pieker de hele dag door en heb vele huilmomenten, het liefst wil ik gewoon slapen. Hopelijk gaan die gevoelens snel weg. En ook, zelfs gewoon zijn naam al horen maakt dat ik in paniek geraak. Heb nu lijst gemaakt met zijn negatieve kanten (die lijst is gigantisch) maar toch blijf ik nu voornamelijk zijn goeie kanten zien. Ik wil dat ik de negatieve kanten eerst ga zien, want nu word ik constant heen en weer geslingerd in een voornamelijk negatieve spiraal. Woensdag zie ik hem weer in de rechtbank, ik kijk er enorm tegenop 😲

ach lieverd

net zoals je niet alles hoeft te geloven wat je man zegt. Hoef je ook niet alles te geloven wat je zelf denkt! hen je een goeie therapeut en heeft je dochter er een. Je mag hier echt hulp bij hebben.

liefs Mijk

Nina, rechtbank

Nina, heb je iemand die met je mee gaat naar de rechtbank? Vriendin, moeder, collega...? Je hoeft dit allemaal niet alleen te doorstaan...

Je bent idd aan het afkicken. Je man heeft je al die jaren als het ware gehersenspoeld, en nu blijft dat nog in je hoofd rondzingen. Hij heeft jou verantwoordelijk willen maken voor zijn eigen geluk, en dat heb jij geinternaliseerd, je eigen gemaakt.

Verder: kijk naar je dochter. Zij is het bewijs dat je het goed doet, dat je de juiste keuze hebt gemaakt.

Ik vind het heel erg knap van je dat je bent weggegaan. Hele dikke knuffel!

Nina

Natuurlijk heeft hij ook goede kanten. En het is zielig dat hij het leven zo zwaar en moeilijk vindt. Daar kiest hij niet voor. Ik geloof ook echt niet dat hij jou en je dochter bewust pijn wil doen. Maar dat neemt niet weg dat het leven met hem voor jou en je dochter schadelijk was/is. Dus je hebt de goede beslissing genomen. Je kunt niet je dochter en jezelf opofferen voor zijn geluk. Vooral niet, omdat dat hem toch niet gelukkig maakt. De ellende zit in hemzelf. Jij kunt dat niet oplossen.

Focus op jezelf en je dochter. Doe iedere dag iets waarvan jullie genieten en wat bij je man niet kon of mocht. En wees je daarvan bewust, geniet van de vrijheid en de ruimte die je ervaart. Hoewel dat best moeilijk en dubbel zal zijn, zeker nu nog. Je zal zien dat dat verandert. Iedere dag een beetje. En soms zak je terug. Op dit soort dagen bijvoorbeeld. Dat hoort erbij. Morgen gaat het weer beter. Dat beloof ik je.

Nina schuldig voelen

Nina ik zat nog na te denken over dat je zegt dat je je zo schuldig blijft voelen. My two cents: Het is natuurlijk een teken dat je je los aan het maken bent van iets wat jarenlang je gevangenis was: er zelf willen zijn betekende dreiging, gevaar, dus legde je er maar bij neer dat jij er wat minder mocht zijn in de situatie.
Nu je los bent, mag je jezelf zijn, maar je systeem ziet dat nog steeds als eng, gevaarlijk. Een manier om het op te lossen voor je systeem is wel je zelf zijn maar je daar rot over voelen: schuldgevoel, dat een beetje van jouw welzijn afknabbelt.

Ik zou zeggen: wees heel mild voor jezelf. Zie het schuldgevoel als een onhandig klein kind dat er mag zijn maar niet overal gelijk in hoeft te krijgen. Het is inderdaad een oude stem van mensen in je leven (wellicht al voor je man?) dat jij er voor anderen moet zijn en niet voor jezelf. Heb er geduld mee, maar ga er niet in mee.

nou zoiets. sterkte

Overwogen

Nina, je hebt een overwogen beslissing gemaakt, dat was geen impusieve maar een weloverwogen beslissing. Hou dat vast.

Knap

Heeeel knap van je Nina dat je de stap hebt gezet om weg te gaan bij deze man. Je zult je nu steeds meer gaan realiseren in welke gevangenis je jaren hebt geleefd. En ook nu je uit de gevangenis bent is zijn invloed niet meteen weg, hij zal ongetwijfeld proberen je nog aan het wankelen te krijgen door zielig te zijn, boos te zijn op je, je tegen te werken, je onzeker te maken. En eigenlijk heeft hij zoveel macht over je dat je hem daar zelfs nu je weg bent bij hem een beetje bij meehelpt door het tegen jezelf te zeggen. Nina, je hebt er alles maar dan ook alles aan gedaan om het samen met hem te laten werken. Het ging niet. Je hebt de juiste keuze gemaakt voor de veiligheid van je kind en van jezelf om bij hem weg te gaan. Maar dat is ook superspannend en eng, want hij heeft je zelfvertrouwen helemaal kapot gemaakt. Dat heeft tijd nodig om te kunnen helen. Blijf kijken naar de positieve kanten van je ommekeer. Zing uit volle borst mee met the Voice, heerlijk toch! Al die dingen die van hem niet mochten, kunnen jullie nu lekker doen. Duw je schuldgevoel weg, en zie het als een erfenis van hem, als een manier van hem om zelfs nu je weg bent nog invloed op jou uit te oefenen. Met je verstand weet je heel goed dat je gevochten hebt zolang als je kon om het goed te krijgen met hem. Meer kon je echt niet doen. Wees ongelooflijk trots op jezelf dat je je dochter nu een veilige omgeving kunt bieden waarin ze gewoon mee mag zingen met de TV. En al die andere kleine dingen die voor anderen zo gewoon zijn, maar van je man niet mochten. Je mag medelijden met hem hebben, dat hij zo is, maar voel je niet schuldig. Jij hebt het goed gedaan, en het is niet langer aan jou om hem te moeten gehoorzamen. Je mag je eigen leven leven nu. En dat is super eng, logisch, na zoveel jaren onderdrukking! Dat heeft echt tijd nodig, en misschien ook wat hulp van iemand die er ervaring mee heeft of voor gestudeerd heeft. Maar onthoud: je doet het goed!!! We zijn hier allemaal supertrots op jou!

Kom je nog even vertellen hoe het was vandaag?

Hopelijk is het je niet te zwaar gevallen en kun je vannacht lekker slapen.

Knuffels

Dank jullie wel voor al jullie lieve woorden, goede overwegingen en verwijzingen naar websites etc. Doet Nina enorm goed.

Het is een intensief traject, maar we slepen haar er wel doorheen.

Elke dag gebeuren er spannende en ingewikkelde dingen en Nina heeft het zwaar, maar ze heeft laatst "Nee" tegen een eis van haar bijna ex gezegd en dat was ongelofelijk dapper van haar (immers gewend om altijd te doen wat hij eiste). OokZo en ik zijn ENORM trots dat ze dat gedaan was, terwijl dat erg moeilijk voor haar was. Een enorme mijlpaal!

Gelukkig heeft ze gemerkt dat na een nee van haar er eigenlijk niets gebeurt (anders dan voorheen).

Het blijft een spannende tijd, maar we steunen Nina onvoorwaardelijk. Fijn als jullie haar virtuele knuffels en aanmoedigingen blijven geven om niet bang te zijn, te vertrouwen op een goede afloop en vooral niet te doen wat bijna ex wil. En te blijven vechten en vol te houden voor het welzijn van haar dochter en zichzelf.

Ze kan het erg goed gebruiken.