Verstoorde relatie met familie

Laatste probleem: de corona-maatregelen en de interpretatie daarvan. Ik denk dat iedereen daar ondertussen wel mee te maken heeft: voor de een is dit belangrijk, voor de ander iets anders. De een is streng, de ander soepel. Voor iedereen geldt: je maakt daarin je eigen keuze en als dat bagger over je afroept, dan is dat maar zo. Doen wat je zelf denkt dat het veiligste is is het belangrijkste.

Tsjor

Je man kan het ook niet voor je oplossen. Zijn gesprek heeft niets veranderd en je ouders gaan haar ook niet aanspreken op haar gedrag. Mogelijk dat ze het rot voor haar vinden dat zij alleen is en ze ergens vinden dat jij niet moet klagen of haar zo goed kennen datzelfde weten dat het ook geen zin heeft.

Je man kan wel een andere rol in deze gaan spelen; die van luisteraar. Dat doet hij al, maar door zijn gemopper op haar en wrs ook op de aflatende houding van je ouders die de gevoelens van jou, hun andere dochter, naast zich leggen, gooit hij onbedoeld wat olie op het vuur. Het oppassen geeft je geen goed gevoel; toch samen met je man over andere opties nadenken. Opa en oma kunnen hun kleinkind gewoon blijven zien, alleen in een andere opzet.

PS ik snap je gevoel goed. Een zus mag niet denken dat de positie als tante haar recht geeft om met jouw kind om te gaan zoals zij wenst. Dat druist tegen je gevoel in en trek je een muur op. Zelf meegemaakt dat zus mijn paar maanden oude dochtertje zo vertederd vast hield, terwijl haar nagenoeg even oude zoontje in de maxi genegeerd werd. Ze had tijdens de zwangerschap verwacht zwanger te zijn van een dochter, maar kreeg een zoon. De manier waarop ze mijn dochter vasthield, keek en toesprak, klopte niet. Ik ging zodoende naar mijn ouders wanneer zij daar niet aanwezig was. Maar die luxe heeft TO niet. Samen met haar man zal ze een weg/ oplossing moeten vinden, zonder ook met haar ouders in conflict te raken.

Ik weet niet of het verlies van je doodgeboren kind echt nog meespeelt, je stoort je aan haar onveranderde houding waar jullie mee te maken hebben. Ook zonder verlies van je dochter, had je die opstelling niet gepikt. Als je zoon je eerste kind was geweest, hadden jullie ook ruzie gekregen omdat ze geen respect voor je heeft. Ze stelt zich op als een ras egoïst, en die kan je beter geen aandacht geven.

Waarom blijf je zo vasthouden aan wat ze ooit verkeerd heeft gedaan?

'Toen was ze wel geschrokken en heeft ze de fotos verwijderd. Maar het gaat mij om haar eerste reactie' . Dat ze de foto's heeft verwijderd heb je tot nu toe niet verteld. Vervolgens grijp je terug naar haar eerste reactie, die ze niet meer kan veranderen. Wat ze wel kon veranderen heeft ze veranderd: ze heeft de foto's verwijderd.

'Dus samen bij mn moeder komen is volgens haar geen prob. maar ik vind van wel. Alsnik dat duidelijk maak, ben ik weet slecht en krijg ik discussies want het gaat niet op haar manier'.  Eigenlijk doe je hetzelfde als zij: het moet op jouw manier en anders niet.  De meeste mensen kiezen eider voor hun eigen manier en laten de ander dat ook doen.

'De issue is meer tussen haar en mij. Dat ze niet naar mij luistert als het om ons kind gaat. En dat is al 4 jaar lang. Ze doet waar ze zin in heeft. Alsnik zeg niet doen, doet ze het toch. En dat gedrag kan ik niet veranderen. Maar er wel afstand van nemen. En mn kind er ook ver van houden.' Idem: ze moet naar jou luisteren. Dat gaat hem niet worden. Je kunt en mag je kind daarvoor ook niet gebruiken vind ik. Je kind loopt geen schade op, hij loopt meer schade op door de conflicten die er nu zijn en die je niet onder de knie krijgt, waar je je zoon nu in meesleept. Prima als je zelf wat meer afstand van haar neemt, maar laat je kind daar buiten.

Tsjor

Je zus gedraagt zich in mijn ogen dwingend en manipulatief. Je hebt alle recht op je eigen grenzen. Wat mij wel opvalt: je lijkt de realiteit niet echt te willen accepteren. Door wat je schrijft, schemert steeds heen: ‘ze zou toch moeten kunnen begrijpen dat ....’. Ik begrijp dat wel maar het feit lijkt dat ze het helemaal niet begrijpt. Niet alles is rationeel. Het idee dat je haar met rationele argumenten kunt overtuigen van ‘hoe het echt  zit’ moet je volgens mij loslaten. Wat me verder opvalt is dat je van allerlei mensen bevestiging wil hebben, je moeder, je man, hier. Ook dat snap ik. Maar intussen zit je met al die verschillende invalshoeken en voel je je verscheurd. Je wil eigenlijk iedereen sparen, niemand kwetsen. Je wil ‘het goede’ doen, niet de ‘slechterik’ zijn. Realiseer je dat je zus je daarmee in de tang heeft. Zij drukt de hele tijd op dat knopje. Verder: jouw zus lijkt niet gevoelig voor woorden. Ze laat zich kennelijk niet aanspreken. Zeggen dat iets onacceptabel is, betekent niks als je het vervolgens toch accepteert. Je zult moeten handelen naar je grenzen. Er zit niks anders op. En als laatste: laat de ‘straf’ van zus van je afglijden. Ontvrienden, verwijten, emotionele pleidooien: negeer ze. Ik zou voorlopig helemaal niet meer proberen te praten over deze kwestie. Ook niet met je moeder. Koetjes en kalfjes, als je haar toevallig toch eens ergens tegenkomt. Maar geen emoties, geen verwijten, geen discussie, geen begrip proberen te krijgen. Zij neemt teveel ruimte in in jouw leven, eist die ruimte op. Je kunt niet wachten tot zij dit begrijpt. Ook je moeder hoeft het niet te begrijpen. Je mag het gewoon neerzetten, hoeft van niemand toestemming te krijgen. Je zult de realiteit onder ogen moeten zien, dat jij de grenzen moet stellen die belangrijk voor je zijn, want dat zij het niet zal doen. Als jij kalmer en zelfverzekerder bent over jouw vanzelfsprekende recht op je eigen keuzes en grenzen, hoef je je minder met haar bezig te houden. Het gaat eigenlijk helemaal niet echt om haar, zelfs niet om je kind. Het gaat om jou en jouw gezonde ‘ik’. En als je meer dat vanzelfsprekende recht voelt, zijn er misschien zelfs wel dingen waaraan je minder zwaar gaat tillen. Maar dat zie je dan wel weer. 

Je zou eens wat kunnen lezen over emotionele manipulatie/chantage. Misschien heb je er wat aan om het in die context te plaatsen? Googelend is daar vast van alles over te vinden. Ik vind dit een goed boek: https://www.bol.com/nl/f/emotionele-chantage/30007222/

Hoe meer je over je zus vertelt, hoe meer ik denk dat er weinig te praten valt inderdaad. 

Ik ben wel heel benieuwd of ze voor jouw huwelijk ook al zo kon reageren op anderen? Voor mij klinkt het puberaal en reageert ze haar misère af op een ander. Wat mij betreft legt Mija (wederom, hoe doe je dat toch altijd?) de vinger precies op de zere plekken. En geeft ze je goed advies. 

Niet leuk, maar toch belangrijk dat dat kwartje gevallen is. Gelukkig dat je man naast je staat; hij kan je helpen met het voorkomen dat iemand je hand pakt, als je een vinger geeft.

En oppas bij jou; prima oplossing

Aardig zijn en de harmonie willen bewaren zijn supergoede eigenschappen! Alleen niet ten koste van jezelf en je eigen ruimte. Volgens mij heb jij vooral van jezelf toestemming nodig om niet langer voor haar geluk te zorgen. Je zus is een volwassen vrouw die dingen mag willen en daarnaast ook in staat moet zijn te incasseren dat mensen ‘nee’ zeggen tegen wat zij wil, of die afwijzing in haar ogen nou redelijk is of niet. Dat deze vaardigheid onderontwikkeld is betekent niet dat jij en iedereen om haar heen haar daarin vergaand moet ontzien. Dat betekent dat ze alsnog die vaardigheid zou moeten gaan ontwikkelen, bijvoorbeeld door in therapie te gaan. Maar zij ziet het probleem waarschijnlijk niet op die manier? Het ligt waarschijnlijk aan de anderen? Als je hierin blijft geloven, zul je je altijd schuldig blijven voelen ten opzichte van haar. Want jij kunt haar niet gelukkig maken, of compenseren voor haar tegenslag. Dan doe je het nooit goed genoeg. Gewoon van haar houden is goed genoeg en elkaar af en toe zien en bijpraten zou ook goed genoeg moeten zijn. Mensen hebben geen recht op elkaars intimiteit. Dat kan alleen in vrijheid worden gedeeld, niet worden afgedwongen.