Verstoorde relatie met familie
Hallo allemaal,
Ik moet dit van me afschrijven.
Ik heb een 5 jaar oudere zus. Inmiddels is zij over de 40 en heeft geen kinderen en geen partner. Ik ben zelf ruim 7 jaar getrouwd en heb een zoon van 5 jaar. Voordat onze zoon is geboren, heb ik een kindje verloren met 26 weken zwangerschap. Dit was een meisje.
De relatie tussen mij en mijn zus is altijd goed geweest. Ook toen wij nog thuis woonden. Zij begon te veranderen nadat ik ging trouwen. Ze kon bepaalde dingen niet aanzien en hield ook haar afstand tijdens de bruiloft.
Nadat ik getrouwd ben, is mijn hele leven veranderd. Ik had minder tijd voor de dingen die ik normaal deed. En ook minder tijd voor haar. Dit heeft zij mij altijd kwalijk genomen en doet dit nog steeds.
Toen ik zwanger raakte van onze dochter was ze in eerste instantie wel blij, maar ik merkte aan haar dat er toch een soort van jaloezie speelde bij haar.
Uiteindelijk is onze dochter met 26 weken doodgeboren. Wij hebben er bewust voor gekozen om onze dochter voor onszelf te houden (crematie, fotos etc). dit was onze bewuste keuze. Later bleek dat mijn zus toch fotos openbaar had gemaakt van onze overleden dochter. Ik heb heel lang een wrok gekoesterd tegen haar omdat ze dit gedaan heeft. Zo ook mijn man.
Zij wil en kan niet begrijpen hoe respectloos zij is geweest naar ons toe. Ik heb het nu achter me gelaten, maar het vertrouwen dat ik in haar had is weg.
Nu heb ik een zoontje van 5. Sinds hij geboren is, merk ik dat ze een soort van 2e moeder voor hem wil spelen. Dit stoort mij enorm en dat heb ik ook tegen haar gezegd. Maar ze houdt er niet mee op. Ze denkt omdat ze zijn tante is, dat ze een voorrecht heeft in zijn leven. Ze negeert totaal wat ik zeg over zijn opvoeding of hoe ik de dingen wil. Ik heb hier eindeloze discussies over en het brengt ook spanning in mijn huis tussen mij en mij man.
Nu heb ik gezegd dat ik geen contact meer met haar wil en ook dat ik niet wil dat ze ook maar enig contact heeft met onze zoon. Ze luistert totaal niet en dramt haar zin door. Ik vind het heel jammer dat de situatie zo is gelopen omdat we vroeger wel een goede band hadden.
ik vind het voornamelijk vervelend voor mijn ouders, die hier natuurlijk veel verdriet van hebben.
Graag hoor ik jullie reacties hoe ik het beste hier mee om kan gaan.
Zou jij je kind naar een persoon laten gaan die je niet vertrouwt of met wie je geen contact hebt?
Ik niet.
Niemand kan voor jou die beslissing nemen. Als je hem wel neemt, dan heb je je redenen daarvoor. Als die voor jou goed voelen, is het goed.
Uiteraard beoordeel je zelf of je zus en je moeder te vertrouwen zijn. Toch zijn de argumenten die je daarvoor levert wat mager. Je hebt altijd een goed contact gehad met je zus maar doordat jij wel een gezin hebt en zij niet is dat was scheef gegroeid en er is wederzijds onbegrip ontstaan.
Echter, je vertrouwt je zuster wel je kind toe maar dan moet het wel op jou manier en dat kan natuurlijk niet. Tenzij er iets strafbaars aan de hand is lijkt het mij dat je je zoon zijn tante en oma gewoon gunt en je niet bemoeit met hun manier van doen.
Het lijkt dat je het nogal groot maakt omdat het niet precies is wat jij zou wensen.
Daarmee lijk je jezelf te isoleren van je familie. Ik vraag me af of het niet mogelijk is om gewoon op te houden met je commentaar en je zoon gewoon zijn familie te gunnen en dan dat jij maar een keer op je tanden bijt want er staat ook veel tegenover. Echt, je isoleert jezelf en je zoon onnodig en tenzij je zus een reguliere persoonlijkheidsstoornis heeft verdient ze je argwaan niet en ik ben bang dat jullie elkaar nu versterken, zij kan niet aan jou wensen voldoen en jij kan haar dan niet betrekken in jou leven, dus de hakken gaan steeds meer in het zand en ieder doet wat alleen haarzelf goeddunkt zonder hier en daar wat water bij de wijn te doen.
Dat is wat ik bedoel (wat AnneJ schrijft) vanaf het begin: jouw zoon doet ze geen kwaad. Ze doet dingen die jij niet wilt maar dat heeft niets met vertrouwen te maken. Het is niet dat ze iets belooft wat ze niet waarmaakt. Jij zegt wat je wilt van haar en zij zegt nee. Dan is het toch klaar?
Je wilt genoegdoening, excuses, erkenning, van alles. Je wilt het verleden goedmaken. Maar je gooit je zoon in de strijd en de woorden 'vertrouwen' en 'respect'. En zolang het niet over de kern gaat tussen jou en je zus moet je of je zoon en je moeder gunnen wat jij niet hebt (een band met elkaar) of je ontneemt hen dat. Dan is iedereen ongelukkig.
gr Angela
@ Annej:
Ik vind mijn redenen niet mager. En het gaat hier niet om de relatie tussen mijn zoon en mijn moeder, maar om de relatie tussen mijn zoon en mijn zus. Mijn moeder ziet haar kleinzoon regelmatig en daar is ook niks aan de hand.
Het openbaar maken van persoonlijke fotos van mijn overleden kind, terwijl wij slecifiek hadden gezegd dit niet te doen, het nieuws van mijn zwangerschap, het geslacht van onze baby. Ik vind dit geen magere redenen om mijn zus niet te vertrouwen.
Hij is mijn zoon ja en ik stel het niet op prijs dat hij overal een andere opvoeding krijgt. Of van mij dingen niet mag, maar bij de oppas wel. Regels zijn voor mij regels en die moeten overal op 1 lijn zitten.
Isoleren? Omdat ik mijn grenzen aangeef? En dat voor de opvoeding van mijn kind? Dus ik moet gewoon maar mn mond dichthouden terwijl er dingen gebeuren die ik niet goed keur??
Als je niet wil dat anderen je kind opvoeden, moet je het zelf doen.
Ingewikkelder dan dat wordt het niet.
Ik lees in niets dat je zus je zoon schade toebrengt. Ik lees alleen persoonlijke “grudge”. Als dat voor jou zwaarwegend genoeg is om het contact helemaal te verbreken, kun je dat natuurlijk gewoon doen, daar heb je onze toestemming niet voor nodig.
ik snap dan echter niet wat je vraag nu precies aan ons was.
Mamavanjou schreef op 20-03-2021 om 20:37:Hij is mijn zoon ja en ik stel het niet op prijs dat hij overal een andere opvoeding krijgt. Of van mij dingen niet mag, maar bij de oppas wel. Regels zijn voor mij regels en die moeten overal op 1 lijn zitten.
het gaat niet over opvoeden van je zoon. Als je dat niet kunt zien kom je nooit tot een oplossing. Het verdriet zit diep in jou en daar kun je niet je zus de schuld van blijven geven. Je moet met jezelf aan de slag en zien dat rigide vasthouden aan 'opvoeden', 'respect' en 'vertrouwen' helemaal niet helpt.
gr Angela
ik wil het toch even voor to op nemen. Ik zou er ook heel boos over worden als mensen dicht bij mij persoonlijke foto's plaatsen op media als ik heel duidelijk gevraagd heb om dat niet te doen. Zeker als het om zo iets persoonlijks als je overleden kind gaat. Ook het bekend maken van het geslacht van een ongeboren kind door iemand anders als de aanstaande ouders is natuurlijk not done. Als mijn zus dat zou doen zou ik ook pislink worden en haar niet meer vertrouwen. Deze zus is gewoon heel fout bezig en niet per ongeluk maar bewust en herhaaldelijk.
maar dat ontkent toch niemand?
de vraag van TO is wat ze zou kunnen doen.
En daar gaan alle reacties over wantwat er gebeurt is kan niet meer ongedaan gemaakt worden. Maar je hele verdere leven erdoor laten vergallen is ook geen optie.
gr Angela
Klinkt als een gevalletje voor Bert..
Als je wil dat er iets verandert, zullen er eerst dingen uitgesproken moeten worden. Jij kan niks meer van je zus hebben en legt op alle slakken zout, je zus doet alles wat jij zegt af met ‘boeie..’ en krijgt een steeds onverschilligere houding en zo houden jullie het hele circus al jaren in stand. Ieder met zijn manier om met conflicten om te gaan en ieder met zijn eigen rancune. Achter de coulissen staat dan ook nog jouw man wat mee te mopperen. (Hij moet zich in mijn ogen afzijdig houden, het speelt tussen jullie. En anders meeluisteren bij het gesprek, maar niet inmengen.)
Hadden jullie vroeger wel eens conflicten? Konden jullie ze uitpraten? Als ik het zo lees zou net als bij een relatiecrisis een mediator of relatietherapeut aan moeten schuiven om het gesprek te leiden.
Of jij je kind naar je zus brengt waarmee je ruzie hebt is aan jou. Het lijkt mij ook gek om dat te doen wanneer je ruzie hebt met iemand. Van de zijlijn bekeken kan jouw zus misschien wel een hele fijne tante zijn als de lucht eenmaal geklaard is.
De vraag is dus.. wil je dat het goedkomt of wil je eeuwig het contact verbreken? Het tweede is makkelijk en al in gang gezet, voor het eerste is het aan iemand om de stap te zetten en zo’n gesprek op te tuigen. En ja om dat te doen, moet je je man passeren en je eigen rancune opzij zetten.
Je kan ook wachten tot je zoontje over een jaar of drie een brief kan schrijven naar Bert en er een uitnodiging voor het familiediner op de mat ligt.
Je grenzen aangeven leidt niet meteen tot het eeuwig verbreken van contact.
Een familielid hier was er wel scheutig mee altijd, met die dreiging, maar omdat ze toch behoefte had aan familieleden te zien, draaide ze altijd weer bij zonder er nog aan te refereren, maar wel met verbeterd gedrag.
Mij was het om het even: als je je normaal gedraagt mag je komen, maar ik doe er dus niks aan. Dat snapte het familielid uiteindelijk en deed toen alsof er niks was gebeurd.
wat ik eigenlijk wil is dat ze zich ‘normaal’ gaat gedragen. En ik weet dat het niet is aan mij om te oordelen wat ‘normaal’ is, want volgens haar gedraagt ze zich nu normaal. Maar ik vind de dingen die ze doet niet normaal.
Nog een voorbeeld: Ze was jarig in de covid tijd. En had een boel mensen over de vloer (meer dan het advies). Ik heb dus tegen haar gezegd ik kom op een andere dag. Ben dus de dag erna geweest, met kado. Heb haar op de dag zelf nog gefeliciteerd en ook nog een kaartje gestuurd.
2 weken later merk ik dat ze mij unfriend heeft van facebook. Zommaar uit het niks. ik heb er niks van gezegd opndat moment, maar later dus wel. Haar argument was dat ik geen post had geplaatst voor haar verjaardag op facebook, dus waarom zouden we dan vrienden moeten zijn? Mijn broek zakt hier echt vanaf. En dit vind ik geen normaal gedrag.
We hebben eerder geprobeerd het uit te praten. Ik heb een hele lange brief aan haar geschreven met alles erin wat ik wilde zeggen. Deze brief heb ik aan haar voorgelezen. Van A tot Z wat er mij dwars zit en hoe ik me heb gevoeld bij dingen. Ze zat er heel onverschillig bij. Net of het baar niet boeide wat ik te zeggen had. Ze zei dat ik alleen maar partij koos voor mijn man. En dat zij DE tante is van mijn zoon dus een soort van recht heeft op hem om tijd met hem door te brengen en dat ik dat maar gewoon moet accepteren. Dat het zo is. We hebben uiteindelijk daar over weer een knallende ruzie gehad. Uiteindelijk sprake we wel weer oppervlakkig met elkaar. Mijn man is ook bij haar langsgeweest om dingen uit te praten. Hier was ik niet bij, dus ga er niet over oordelen. Maar wat ik heb begrepen is dat zij vasthoudt aan het feit dat ze een voorrecht heeft in het leven van ons kind. En dat het haar niet boeit wat wij denken of vinden daarover. Ze zit met zo een groot ego. Terwijl ik dan denk, zet je ego eens opzij en ga 3 toontjes lager zingen.
In een andere discussie met haar heeft ze gezegd dat ze mijn ellenlange brief heeft aangehoord. Maar ik denk heb je ook gehoord wat ik heb gezegd of alleen aangehoord? Het komt op mij over alsof het haar niet boeit, hoe ik me voel bij dingen. Ze respecteert mijn grenzen niet. Doet wat ze zelf wil. En denkt dat dat normaal is. Terwijl dat voor mij niet zo is.
Ik vind het ook gek om mijn kind naar iemand te brengen met wie ik zelf geen contact heb. En dat ga ik ook dus echt niet doen. Er zijn ook andere mensen met wie ik geen contact heb, in de familie. Moet ik daar dan ook aan beginnen?
Doe ik niet. Ik vind hoe mijn zus zich gedraagt echt treitergedrag. Gedrag om mij te irriteren en haar gelijk te halen. Elke keer.
We hadden vroeger een goede band, dat haalt ze ook elke keer aan. Toen was is nog een jong meisje dat eigenlijk niks tegen niemand zei, ookal was ik het er niet mee eens. Zij heeft, ook in het verleden, genoeg dingen gedaan waar ik het niet mee eens was. Ik zei daar nooit wat van. Zat niet in mijn aard. Nu ben ik, mede door het overlijden van mijn dochter harder geworden. Niet alleen naar haar toe, maar in het algemeen. En dan verwijt zij mij dat ik ben veranderd. Want ja, ik geef nu een tegenantwoord als iets mij niet bevalt. En dat bevalt haar weer niet.
Vroeger hadden we dus niet echt conflicten. En ook geen ruzies. Sinds ik ben getrouwd speelt dit eigenlijk al. Want zij had de verwachting dat alles bij het oude zou blijven. Tja, dat kan natuurlijk niet en het is aan haar om dat te accepteren.
Wat voor mij normaal is, maar voor haar niet. Toen werd ik zwanger en sinsdien is alles nog erger geworden. Het is mn zus en het zal wel niet zo zijn, maar voor mij voelt het als misgunnen. Een gezin hebben, omdat zij het niet heeft. En mij dan zeggen dat ze alleen is. Maar daar heb ik toch niks aan gedaan? Dat ze nu alleen is is toch niet mijn schuld? Dat ze er mijn probleem van gaat maken? In haar jongere jaren toen ze ook iets met iemand kon opbouwen was ze alleen maar bezig met foute jongens. Die haar gebruikten en nu allemaal een stabiel gezinsleven hebben. En zij is nu alleen.
Maar omdat zij alleen is, kan ik toch niet mijn gezin met haar gaan delen? Het enige wat ik kan doen is tijd met haar doorbrengen en haar onderdeel van mij leven laten zijn. Maar met mate. Want ik wil ook niet dat mijn eigen gezinsleven eronder gaat leiden. En dat met mate, snapt zij niet. Geef je haar 1 vinger, wil ze je hele hand. En ik heb een zoon thuis, die niks met deze spanning te maken heeft.
Ik heb haar ook vaker gezegd, ookal ben je 40, je kunt zelf iets aan je eenzaamheid doen. Feestjes, zoek de mensen op.
Maar daar voelt ze zich te goed voor. Op die manier vind je nooit iemand en blijft de situatie zo. En uiteindelijk blijf je eenzaam.
Ik kan mijn drukke leven als werkende moeder ook niet constant in haar daglicht plaatsen. En die verwachting heeft zij wel. en die kan ik niet waarmaken en dat zorgt voor deze conflicten. Zij heeft een beeld van mij en daar voldoe ik niet aan.
Andersom ook hoor, ik van haar. En dat krijgen we inderdaad conflicten.
Wat valeria schrijft: ik vind inderdaad dat zij haar gedrag moet aanpassen. Ik zeg niet dat ze zichzelf niet mag of kan zijn, maar ze kan op zn minst haar ego opzij zetten en zich gaan gedragen. Als ik iets niet fijn vind, doe dat dan ook niet. En ook niet expres om mij te irriteren.
Heel veel dingen door elkaar en bij alle problemen die je hebt verwacht je dat de oplossing komt van haar: als zij zich maar 'normaal' gedraagt.
Dat doet ze niet, dat moet je opgeven. Dus je moet alles even uit elkaar halen en zien wat je daarmee kunt.
Bijvoorbeeld: 'Zou jij je kind naar een persoon laten gaan die je niet vertrouwt of met wie je geen contact hebt?'
Op de eerste plaats laat je je kind naar je moeder gaan en daar komt zij ook. Je wil je kind naar je moeder laten gaan omdat dat de goedkoopste kinderopvang is. Dus je laat je kind niet haar haar gaan, maar naar je moeder. Verander dat in je hoofd.
Een stap verder zou nog zijn dat je niet naar je eigen pijn kijkt, maar naar wat het voor je kind betekent. Maar ik merk aan alles dat je die stap niet kunt zetten. Dan ligt daar voor jou de grens.
Conclusie: vanwege je eigenbelang blijft je kind naar je moeder gaan en kan het zijn dat zij daar ook is, dat interesseert je verder niet.
Tsjor
Een tweede probleem: de foto's en berichten op social media, ja, ik zou dat ook heel erg vervelend vinden.
Daar zit zelfs een juridisch probleem aan vast: het mag niet. https://www.rtlnieuws.nl/nederland/artikel/3721361/steeds-vaker-strijd-over-fotos-van-kinderen-op-facebook
Een bericht uit 2017. Zoek het even uit en ga na, samen met je man, of jullie die weg in willen gaan.
Dat zal de verstoorde verhouding verder verstoren, er kunnen allerlei tegenacties uit voortkomen, dus dat moet je meewegen.
Wat je besluit ook is, handel daarnaar. Als je het juridisch wil aanpakken, doe dat dan. Als je dat niet wil, laat het dan.
Tsjor
Een derde probleem: je eigen opstelling naar haar toe is veranderd na alles wat er gebeurd is rond de geboorte en het overlijden van je dochtertje. Ik heb zelf mijn eerste kindje verloren, vlak na de geboorte. Ook bij mij waren er vervelende reacties. Maar ik heb voor ogen gehouden, dat het verstandig is om de reacties van mensen in rouw niet hun hele leven lang na te dragen: het zijn uitzonderlijke situaties, mensen weten niet goed hoe ze moeten reageren, soms gaat het goed (meestal) en soms gaat het niet goed.
Probeer dat hoofdstukje af te sluiten, gebruik het niet als verklaring voor je hardere opstelling, want daarmee verlies je uit het oog dat je hardere opstelling eigenlijk een verkeerde ontwikkeling is geweest, voortkomend uit pijn, maar daarom niet iets wat je moet koesteren.
Tsjor
Dan nog een probleem, dat mij langzaam pas helderder begint te worden: het lijkt alsof er een stevig territoriumconflict is tussen jouw man en je zus. Je zus wil de tweede plek bezetten, maar daar staat je man. Die twee strijden met elkaar in alles om de tweede plek. Op alle mogelijke momenten is je zus dat gevecht aangegaan, of het nu de toegang tot je slaapkamer is, het onthullen van het geslacht van je verwachte kindje etc.
Het lijkt mij evident: je man komt op de tweede plaats (of eigenlijk een gedeelde eerste plaats) en hij hoeft dat gevecht met je zus daarover niet eens aan te gaan. Het is echt haar probleem als ze daar niet in mee kan gaan. Je kunt het een beetje uitproberen, door steeds nadrukkelijk je man naar voren te schuiven als er iets is, bijvoorbeeld door steeds te praten over 'mijn man en ik' (superirritant, dus dat moet je niet blijven doen) en dan haar reactie peilen. Als dat werkelijk elke keer een allergische reactie oproept kun je dat ook benoemen: jij kunt niet accepteren dat mijn man nu de belangrijkste in mijn leven is. Daar hoef je verder geen discussie over, zij gaat dat niet veranderen. Maar dan benoem je in elk geval waar mogelijk de pijn ligt.
Tsjor
