Verstoorde relatie met familie
Hallo allemaal,
Ik moet dit van me afschrijven.
Ik heb een 5 jaar oudere zus. Inmiddels is zij over de 40 en heeft geen kinderen en geen partner. Ik ben zelf ruim 7 jaar getrouwd en heb een zoon van 5 jaar. Voordat onze zoon is geboren, heb ik een kindje verloren met 26 weken zwangerschap. Dit was een meisje.
De relatie tussen mij en mijn zus is altijd goed geweest. Ook toen wij nog thuis woonden. Zij begon te veranderen nadat ik ging trouwen. Ze kon bepaalde dingen niet aanzien en hield ook haar afstand tijdens de bruiloft.
Nadat ik getrouwd ben, is mijn hele leven veranderd. Ik had minder tijd voor de dingen die ik normaal deed. En ook minder tijd voor haar. Dit heeft zij mij altijd kwalijk genomen en doet dit nog steeds.
Toen ik zwanger raakte van onze dochter was ze in eerste instantie wel blij, maar ik merkte aan haar dat er toch een soort van jaloezie speelde bij haar.
Uiteindelijk is onze dochter met 26 weken doodgeboren. Wij hebben er bewust voor gekozen om onze dochter voor onszelf te houden (crematie, fotos etc). dit was onze bewuste keuze. Later bleek dat mijn zus toch fotos openbaar had gemaakt van onze overleden dochter. Ik heb heel lang een wrok gekoesterd tegen haar omdat ze dit gedaan heeft. Zo ook mijn man.
Zij wil en kan niet begrijpen hoe respectloos zij is geweest naar ons toe. Ik heb het nu achter me gelaten, maar het vertrouwen dat ik in haar had is weg.
Nu heb ik een zoontje van 5. Sinds hij geboren is, merk ik dat ze een soort van 2e moeder voor hem wil spelen. Dit stoort mij enorm en dat heb ik ook tegen haar gezegd. Maar ze houdt er niet mee op. Ze denkt omdat ze zijn tante is, dat ze een voorrecht heeft in zijn leven. Ze negeert totaal wat ik zeg over zijn opvoeding of hoe ik de dingen wil. Ik heb hier eindeloze discussies over en het brengt ook spanning in mijn huis tussen mij en mij man.
Nu heb ik gezegd dat ik geen contact meer met haar wil en ook dat ik niet wil dat ze ook maar enig contact heeft met onze zoon. Ze luistert totaal niet en dramt haar zin door. Ik vind het heel jammer dat de situatie zo is gelopen omdat we vroeger wel een goede band hadden.
ik vind het voornamelijk vervelend voor mijn ouders, die hier natuurlijk veel verdriet van hebben.
Graag hoor ik jullie reacties hoe ik het beste hier mee om kan gaan.
@ Angela:
Als ik kies voor de eerste optie, heb ik het gevoel dat ik mijn kind uit handen geef en geen controle meer heb over zijn opvoeding. En die ligt toch echt bij mij/ons.
De tweede optie ben ik nu aan het doen. mijn zoon gaat niet meer naar mijn moeder. Omgekeerd komt mijn moeder bij mij oppassen. Ben ik ook van dat gezeur af. Ik heb mn moeder ook duidelijk gemaakt dat ik geen enkel contact tussen haar en mijn zoon wil. Ik snap dat dat lastig is voor mn moeder, maar het is nu een maal zo en mn zus heeeft deze situatie zelf gecreëerd door mij te negeren en niet te luisteren. Ik heb nu zoiets van, mijn kind, mijn regels en het maakt me niet uit wat iemand daar van vind.
@ Valeria:
Mn moeder doet het idd gratis en dat komt echt goed uit.
Dat kado gedoe was gewoon de laatste druppel. Ik zou er ook niet zovee problemen mee hebben was er in het verleden niet geneurt tussen ons. Maar nu zijn er zoveel dingen gebeurt en dit was de druppel. Het gaat mij er vooral om
dat ze negeert wat ik zeg als het om mijn kind gaat en gewoon haar zin doordramt.
Mijn man en ik hebben ook spanning hierdoor en de nodige ruzies erover. Hij heeft ook een broer, maar die gedraagt zich dus echt niet zo als mijn zus. Bezitterig zou ik het echt noemen. Maar mijn ding is meer.. ookal geef ik mijn zus meer ruimte met mijn zoon daar is mn man op tegen gezien wat er allemaal is gebeurd. Krijg ik daarvweet issues over. Indirect voelt het alsof ik moet kiezen, tussen vrede in mn gezin en huis of het please van mn zus omdat zij maar alleen is. Ik durf te wedden dat als zij een gezin had, dit nooit een issue zou zijn. Maar ze ziet mijn zoon als haar eigen kind ofzo. Net of ze zeggenschap heeft over hem.
"@ Angela: Als ik kies voor de eerste optie, heb ik het gevoel dat ik mijn kind uit handen geef en geen controle meer heb over zijn opvoeding. En die ligt toch echt bij mij/ons."
Maar toch ben je nog niet tot de kern gegaan, zelf, en dat zou je volgens mij wel moeten doen:
1. je hebt nooit controle over zijn opvoeding. It takes a village to raise a child. Je zus zal je zoon nooit kwaad doen, dus zij doet hoogstens iets wat je niet fijn vindt. Het is altijd de taak van ouders om 'invloeden van buitenwereld' te integreren in je opvoeding. Dus als je dit doet dan heb je volgens mij een illusie gevolgd. Maar het is wel het makkelijkste want je denkt dat je daarme 'de opvoeding zelf in de hand hebt'.
2. Je hebt je moeder wél voor het blok gezet. En dat omdat jij niet met je zus in het reine kunt komen.
3. Als jij tot de kern komt, zonder je man te betrekken in je proces, kun je je eigen wensen veel beter met hem bespreken (omdat je echt je eigen overtuiging kunt formuleren) én je hebt dan energie over om met hem een manier te vinden én hem te laten inzien dat ook hij niet het 'alleenrecht heeft' op je zus. Hij kan ook er naar toe werken dat jullie de invloed van je zus verminderen.
Dat zit namelijk in jullie eigen hoofden.
gr Angela
Oeps: het 'alleenrecht heeft' op je zus. moet zijn
het alleenrecht op de opvoeding van je zoon.
Ik zou het toch loskoppelen in jullie hoofden: laat je zus haar gang gaan met je zoon en verder hoef je haar niet te zien. Nooit met haar meer discussieren, heerlijk. Laat gaan . . .
gr Angela
Vervelende situatie hoor. Het blijft altijd schipperen, of je nou je eigen grenzen bewaakt en daar dus ruzie over krijgt, of dat je dingen laat lopen voor de lieve vrede en dan steeds baalt dat er dingen gebeuren waar je het niet mee eens bent.
Ik heb er eigenlijk geen wijze raad in, wij hebben ook wel problemen met mijn schoonfamilie gehad en dat was ook niet op te lossen zonder verliezen. Mijn man wilde zijn familie niet kwijt, ik vond het toch iets te gek om er voor te gaan scheiden en zijn familie zag niet wat ze verkeerd deden en wilden niet veranderen.
Dus uiteindelijk is het jaren schipperen geweest, beetje afstand houden, beetje dingen wegslikken, beetje grenzen trekken. Niet ideaal. Maar er was geen ideale oplossing. Nou wonen wij een eind verderop en we hadden ze niet als oppas nodig dus dat scheelt. Maar dat mijn kinderen daar niet echt welkom waren terwijl hun nichtjes er wekelijks waren en mochten logeren, dat heb ik altijd wel zuur gevonden. Inmiddels is iedereen zoveel ouder dat het weinig zin meer heeft om me er nog druk om te maken. En het is evengoed wel fijn dat we toch contact hebben gehouden want het blijft toch familie.
Het is wel zielig eigenlijk dat jouw zus zich jouw kinderen toe eigent. Het is vervelend voor jou, en sneu voor haar, en het geeft heel veel spanning. Je moeder zit er tussenin en wil haar gezin bij elkaar houden zonder ruzie, dus die kan ook geen kant op. Je zus heeft geen zin om zich aan te passen want daar wint ze niks mee. Dus jullie zitten in een impasse, denk ik.
Het is toch heel jammer, vooral voor je zoon, maar ook voor je moeder en zus. En wat schiet je er zelf mee op? Dat je nu meer controle hebt over je zoon en je gezin? Wat levert dat je op, je eigen gelijk?
Ik weet het, ik heb elders opgepast, het ligt gevoelig en ik heb altijd mijn best gedaan om me aan te passen aan de cultuur van het gezin, maar ik vond het soms ook nogal kleinzielig en angstig. Hoezo je zoon verwend. Die cadeaus krijgt hij van oma en tante, die hebben het geld om het hem te geven.
Er komen vaak nog genoeg kleinere en grotere ervaringen in het leven van een kind waardoor 'verwend' geen dingetje is. 'Verwend' is ook zo'n onderbuikopvoedingsding dat mensen gebruiken om andere mensen te veroordelen.
Want jij voed toch altijd goed op, maar een ander niet! Bleek al weer jaren geleden uit een onderzoek.
Het zou voor iedereen fijn zijn als je het wat los kunt laten. Nu laat je iedereen voor jou door hoepeltjes springen. Mensen die ook graag betrokken zijn bij jou en jou leven. En die je zoon een gevoel van familie geven. Wat denk je dat het doet met je zoon als je zo met je familie omgaat? Alsof hij daar geen rare opvattingen over anderen van krijgt? Of is dat: je grenzen leren stellen?
Denk er nog eens heel goed over na. En betrek je man er ook in. En neem de zaken ook eens met een hele flinke korrel zout. Dat zal je zelf ook opluchten.
Mijn eerste gevoel was ook een soort boosheid naar jouw zus, zoiets van 'waar bemoeit ze zich mee?" Maar als ik er wat langer over nadenk vraag ik me inderdaad ook af, het is denk ik meer dat je moeite hebt met de manier waarop, en hoe ze je eigenlijk afkapt met 'boeie..het is maar een foto" en ook bij de kadootjes zegt 'ik doe wat ik wil', maar aan de andere kant, ze schaadt jouw kind hier toch niet echt mee? Ik denk niet dat jouw kinderen echt problemen krijgen of super verwend en vervelend worden hiervan. Bij oma is gewoon ander speelgoed dan thuis, dat is eigenlijk alleen maar leuk, zeker voor je kinderen en voor jouw portemonnee, hoef jij het niet aan te schaffen 
. Ik zou wel opletten dat je je zus geen geheimen meer toevertrouwt, daar kan ze dus niet mee omgaan. Haar alleen met je kind/kinderen op pad laten gaan, dat zou ik nou niet echt doen (heb ik trouwens ook nooit met mijn broers en zussen gedaan) dat vind ik veel te leuk om zelf te doen, en ik wilde ook wel graag een oogje in het zeil houden. Maar bij je moeder laten oppassen en je zus laten verwennen, ach, laat het toch. Je kinderen worden straks ouder en krijgen andere wensen, dan is zo'n suikertante toch leuk om te hebben? Jouw invloed en dat van je man blijft toch het grootste in hun leven.
Mijn eerste gevoel is koop een puppy en doe er een grote strik om heen. ze heeft veel te veel liefde te geven, maar lijkt iemand te missen aan wie ze die aandacht kan geven. Best triest eigenlijk en haar flauwe reacties helpen haar niet.
Toch denk ik dat je zoon binnen een paar jaar ook niet meer zo hoge aaifactor heeft omdat hij steeds meer zijn eigen wil gaat krijgen. Als hij bij je moeder is en buiten met wat buurjongetjes wilt voetballen, kan je zus hoog en laag springen, maar hij zal dan wrs minder meegaand zijn dan nu het geval. Nog even aankijken, en je zorgen gaan vanzelf voorbij, zonder ruzie! Want tijd is zo’n vreemd fenomeen; er is een probleem, en tegen de tijd dat je denkt de oplossing te hebben gevonden, is het probleem als sneeuw voor de zon verdwenen.
Ik hoop dat je man zich dat ook realiseert ipv dat mopperen naar jou.
@ wendel:
ik ben van nature ook zo een persoon die zoiets heeft van laat maar gaan, ik zeg er niks van, komt uiteindelijk wel goed.
Maar dit speelt nu al zo lang. Ruim 4 jaar. En in 4 jaar heb ik de situatie proberen te sussen aan alle kanten. Niemand beseft dat ik ertussen zit. Mn zus en ik hebben diverse grote ruzies gehad waarbij ik haar niet heb verboden om contact te houden met mijn zoontje. Verre van. Ze kwam gewoon bij mijn moeder, speelde met hem en ik bad er niks mee te maken. Ik ben ook niet zo een persoon die constant zn ma gaat controleren ovdet de dag hoe of wat. Maar nu mijn zoontje wat ouder is en heel goed weet hoe hij mensen moet bespelen zit ik er thuis mee. Want natuurlijk vind ik het niet erg als hij bij oma of tante kadootjes krijgt. Maar echt elke week vind ik wel overdreven. en dat heb ik geuit. Dat het niet nodig is elke week en dat hij er idd elke week op wacht en als hij dan geen kado krijgt, hij beledigd is. En ik zit hier thuis ermee.
Dus nu ben ik idd wel op mijn strepen gaan staan en heb ik duidelijk gezegd wat ik wel en niet wil. Maar er wordt geen gehoor aan gegeven. Niet door mijn moeder en al helemaal niet door mijn zus.
Ik snap heel goed dat mojn moeder de boel bijelkaar wil houden, ik ben ook eenmoeder. Maar ze moet ook het gedrag van mn zus inzien. Mijn zus heeft mij meerdere keren uitgescholden. Beschuldigd dat ik het met een andere man doe en dat ze dat tegen mijn man gaat zeggen. Leugens in de wereld brengen. mij vertellen dat ik een slechte dochter ben en niet naar mijn ouders omkijk. Mn moeder grbruik voor de oppas. Ik heb zoveel geslikt van haar en voor de goede vrede heb ik haar altijd weer vergeven. Eigenlijk voor mijn moeder. omdat zij er zo mee zit.
Het gaat inderdaad om haar gedrag en hoe ze tegen me doet en haar reacties. zo van: boeit me niet wat jij denkt, jammer voor je, ik doe het toch. ze kan ook gewoon zeggen oke willen jullie het niet, doenik het niet. Nee, ze moet haar gelijk krijgen. en zin doordrammen . en als iemand het niet eens is met haar wordt die op de silent modus gezet.
Ze beeft ook veel liefde om te geven, dat zie ik en ze zou mn zoon ook nooit wat doen ofzo. Alleen ik vind de manier gewoon vervelend hoe ze het uit.
Volgens mij ligt het probleem meer in hoe je zus zich gedraagt dan de omgang met je zoon. Er komt nu allerlei extra informatie waardoor de situatie duidelijker wordt. Ik denk dat de vraag meer is hoe jij met je zus moet omgaan dan hoe zij met je zoon omgaat.
Als je zoon vier is en naar school gaat verandert de hele situatie, ik zou hier vooral niet teveel energie in steken. Deze periode is, of gaat heel snel, voorbij en blijkt dan helemaal niet zo belangrijk te zijn.
Ja en dus?
je blijft jezelf herhalen
en het is niet zo dat het niet heel erg vervelend is.
maar jij bent gekwetst en wil genoegdoening. Je wil gehoord worden.
Maar dat ga je niet krijgen. En dat weet je. Maar nu is het moment dat je jezelf mag toestaan om te stoppen met afhankelijk zijn van anderen.
je bent voor het slagen van je opvoeding en het sussen van je boosheid niet afhankelijk van haar of anderen.
jij kunt nu en hier besluiten dat je er geen energie meer aan gaat besteden.
punt. Klaar.
gr Angela
En alle energie die je overhoudt steek je in jezelf en je gezin en je gaat op de route naar loslaten en vooruit kijken. Ja met verdriet maag niet meer met de noodzaak om 'gelijk' te krijgen. Er zal een ander gevoel voor in de plaats groeien als je het de kans geeft. Maar je moet jezelf wel helpen om niet meer de verbetering bij haar te leggen.
gr Angela
Ik kan mij voorstellen dat je het contact verbroken hebt, ze gaat flink over je grenzen heen. Ik zou zo een zus niet vertrouwen met mijn kind. Ik snap niet dat de meesten hier daar zo nonchalant over doen.
Het vreet energie van mij, want ik denk toch.. hoe kan ik de situatie verbeteren. En het ergste vind ik natuurlijk dat ik mijn moeder hiermee ontzettend veel oijn doe. maar daarnaast denk ik ook. Wil ik haar in mijn leven? Met al haar drama. Serieus geen enkele situatie gaat zonder drama. Toen ik bevallen was van onze zoon was ik in mijn slaapkamer aan het kolven. Komt ze zomaar binnen. Ik vond dat erg ongemakkelijk en heb later gezegd tegen haar dat ik het niet fijn vindt dat ze ongevraagd in mijn slaapkamer komt. Hele drama. Dat ze niet in mijn slaapkamer mag komen en waarom dat niet zou kunnen. In de hele familie heeft ze dat rondverteld. Ik heb gewoon vriendelijk gezegd dat ik het niet op prijs stel en zij maakt er een issue van.
Net als nu in de corona tijd: mijn moeder is jarig en ik spreek met haar af wie wanneer gaat ivm de covid maatregelen. Hele discussie want zij vind het niet nodig dat we apart moeten gaan. Dus ik heb haar gezegd ik hou me aan de regels, wat jij doet moet jij verder weten. Niks kan zonder drama of discussie en ik ben dat gewoon zo zat! Ik wil inderdaad gehoord worden! en de bevestiging krijgen dat zij zo over mijn grenzen heengaat en dat het normaal is dat ik het contact heb verbroken.
Maar je kunt toch het contact alleen tussen zus en zoon laten bestaan?
je hoeft toch niets met haar?
im snap dat je dat moet gaan organiseren en in je hoofd voor elkaar krijgen maar het lijkt me een goed doel om naar te streven
gr Angela
@ Angela:
waarom zou ik dat doen? Als ik geen contact heb met baar waarom mijn kind dan wel? Om haar een gunst te doen? Zoals ik al eerder aangeef vertrouw ik haar niet heb en daar alle reden toe na wat zij allemaal gedaan heeft. Dit is de eerste keer van alle keren dat ik nu heb gezegd ook geen contact meer met mijn zoon. Misschien dat ze het dan beseft dat ze niet goed bezig is.
Zou jij je kind naar een persoon laten gaan die je niet vertrouwt of met wie je geen contact hebt?
