Verder na ontrouw - deel 8

oh, ik weet als geen ander dat een mens heel lang op hoop kan varen, maar gelukkig heb ik ook, met inzicht van vrienden, leren inzien dat hier wel grenzen aan zijn. Ik gun dat iedereen in dit topic, zeker diegenen die al jaren, na ontrouw, proberen in een stabiele en rustiger vaarwater te komen. Durf vooral eens naar jezelf en je eigen behoeftes te kijken ipv alleen naar wat hij nu doet of wat zogenaamd het beste lijkt voor het gezin! Verlies vooral jezelf niet uit het oog en dat is wel hetgeen ik hier vaak lees helaas.

Één op de twee huwelijke klappen, één op de twee gaat scheiden hoorde ik vandaag in een podcast.

Roodvruchtje, ik denk dar voornamelijk het proces van " er midden in zitten" het zo moeilijk maakt om te zien wat er eigenlijk gebeurd.
Je hebt vaak die patronen niet door, je bent het vaak gewent. Je weet niet beter bijv vanuit je jeugd of de geschiedenis herhaald zich negen van de tien keer.
Mijn opa bleek een hele, hele grote vreemdganger en waarom tref ik nou precies zn zelfde partner?
Snap jij het?

Zodra je oogkleppen af zijn gegaan en je wakker word zie je het pas en tot die tijd ben je in een diepe slaap...
Het kost daarom bij vele ook jaren om patronen en systemen te doorbreken.
( schijn) veiligheid is vaak de grootste aanleiding.
Het is vooral heel beangstigend om iets nieuws aan te gaan.... of je systeem laat het niet toe en inderdaad de oneindige hoop voor vele...

Wij hebben toch wel een nieuwe mantra ontwikkeld, in veel opzichten: We zijn bang, maar doen het toch. 
En dan kun je het( diepe angst) met kleine stapjes overwinnen. 
Mits je oneindig veel bezig blijft met het aanpakken van dat gene waar je mee zit.

En soms is de wil nog te groot denk ik, om er toch wat van te maken. Ook tegen beter weten in en leef je niet je mooiste leven. Soms neem je daar genoegen mee omdat dat oude te diep geworteld zit.

Ik denk dit hoor.. gewoon een overdenking die ik deel. En ik spreek voor mezelf natuurlijk 😊 bij ons is het toch de chemie die alles on fire zetten. Toen ik man leerde kennen spatte de vonken ervan af. En eigenlijk is dat nooit helemaal weg geweest bij mij, ons, zo intens gek met hem, dat ik daar heel lang niet eens woorden aan kon geven.
Zelfs na het vreemdgaan zei ik bij therapie: al was hij een serie moordenaar geweest dan had ik hem nog steeds een kans gegeven.
En ik zie nu pas 4 jaar later in hoe ziek die gedachte is geweest. 
Mijn tante had het er afgelopen week nog met me over, maar zij ziet het echt in geschiedenis herhaalt zich in familie systemen..
En ik begin er steeds meer in te geloven. 
Xx liefs

Miss, jeetje, je drukt het heel goed uit! Sorry, klinkt als een schooljuf...ik bedoel dat je het wel herkenbaar verwoordt. 
Zo verliefd nog zijn, ik was het ook, toen hij vreemdging. Altijd gebleven. Enerzijds vind ik dat niet te veroordelen. Liefhebben hoeft niet afhankelijk te zijn van de ander. Maar dat ik, zeker na de tweede bekentenis, niet de deur dichtgooide...dat snap ik moeilijk achteraf.
Ik schrijf later weer, jullie schrijven ware dingen!

Miss, wat jij schreef over familie systemen en dat de geschiedenis zich daardoor kan blijven herhalen, dat is iets waar ik ook zeker wel in geloof. Die overdenkingen van jou over die patronen die kloppen in veel gevallen echt wel. En als je dat in kunt (en wil) zien, is het ook mogelijk om dat systeem, patroon, te doorbreken, te veranderen, waardoor het zich niet blijft herhalen. Maar dat is niet makkelijk en ook niet zomaar gedaan, omdat daar toch wel heel veel aan zelfreflectie bij komt kijken. En er altijd valkuilen op de loer liggen omdat met jou niet ook automatisch de familie om je heen mee veranderd. En dat familie systeem door anderen dus wel in stand gehouden wordt.

Anna Cara, ook wat jij schreef is weer zo waar: "Eens dat niet elke man vergeven moet worden. Of elke relatie voortgezet. Maar het gras is ook niet altijd groener. Zeker niet na 20 jaar huwelijk, kinderen en verstrengeld leven. Ieder moet zelf tijd nemen om te verwerken. En of het pad dan Stay or Go wordt, zal de tijd leren."

En ook dat iedereen goed voor zichzelf moet zorgen, voor een relatie mag kiezen waarin je gewaardeerd voelt en ook gewaardeerd wordt, waarin je je veilig voelt en positiviteit in grotere mate aanwezig is. 

Maar ook dat, het kunnen/mogen/willen/durven kiezen voor jezelf...heeft ook weer heel veel te maken met die familie systemen waar Miss het over had.

Man en ik hebben het daar de laatste tijd vaak over, wegens een aantal situaties die zich hebben voorgedaan in de familie, de afgelopen drie maanden. Bepaalde patronen die door het overlijden van een dierbare alleen nog maar meer pijnlijk duidelijk zijn geworden. Dat we samen alert zullen moeten zijn en voet bij stuk zullen moeten houden om daar niet meer aan mee te gaan doen, niet meer in mee te gaan. Ook niet vol er tegenin, maar  we nemen wel een duidelijk en helder standpunt in, in bepaalde situaties.

Anna Cara en Miss, dankjulliewel nog voor jullie mooie woorden in de reacties op mijn post van 3 februari 

Ik gun iedereen die verder gaat na ontrouw om in de fase terecht te komen waar ik nu samen met mijn man ben aanbeland. Zeker wanneer je er beiden heel erg je best voor doet. Maar blijf vooral heel dicht bij jezelf, bij wat je zelf voelt, diep vanbinnen. Laat de oordelen van mensen om je heen niet je eigen gedachtes, keuzes, gevoelens  beïnvloeden. Wat RoodVruchtje ook al schreef, verlies vooral jezelf niet uit het oog. Want je zult met jezelf immers altijd verder moeten, in welke situatie dan ook. Dat is wat telt.

Ik zei gisterenavond nog tegen mijn man, dat nu niet eens meer de vraag in mijn hoofd speelt óf onze relatie nog wel kans van slagen heeft. Voor mij is duidelijk dat het zeker een kans van slagen heeft. Daar twijfel ik helemaal niet meer aan. Dat heeft hij ook echt wel te danken aan hoe hij er zelf in is gaan staan, met zichzelf aan het werk is gegaan ook. Hoe hij nu met onze relatie omgaat, er zorg voor draagt, er zijn waardering voor laat zien. Oude, niet langer werkende patronen waar hij (en ik bij mezelf net zo goed) heeft doorzien en daar verandering in heeft willen aanbrengen. Door samen deze weg naar andere inzichten en veranderingen in te slaan hebben wij onszelf binnen en buiten de relatie op veel vlakken weer meer ontwikkeld en zijn we gegroeid hebben we onszelf en elkaar weer gevonden. Hier schreef Pennestreek ook al zo mooi over  .

Het is al zo vaak gezegd, het kost tijd. Voor de één meer en langer dan voor de ander. Het is niet te zeggen hoeveel precies. Soms denk je dat je er bent, maar dan loop je toch weer tegen een stuk onverwerkt  gevoel over de situatie aan en ga je weer aan het wankelen. Twijfel je weer of het nou wel of niet een goed idee is om ervoor te vechten, om er al die tijd en energie in te investeren. Wanneer is het genoeg? 'Helaas' is dat denk ik toch een intuïtief en individueel gevoel en moment. Niet voor iedereen hetzelfde en ook nooit op/na een vooraf te bepalen tijd.
Bovendien is het denk ik ook gewoon niet anders, dat welke keuzes je ook maakt, je vantevoren dan ook dient te denken aan de consequenties ervan. Want die zijn er altijd, waar je ook voor kiest.

miss1984 schreef op 05-02-2022 om 23:11:

Één op de twee huwelijke klappen, één op de twee gaat scheiden hoorde ik vandaag in een podcast.

Mijn tante had het er afgelopen week nog met me over, maar zij ziet het echt in geschiedenis herhaalt zich in familie systemen..
En ik begin er steeds meer in te geloven.
Xx liefs

Ik weet niet of het de familiegeschiedenis is die zich herhaald. Ik denk dat het ook in de mens zit om niet altijd trouw te zijn. Alleen werd vroeger alles maar verzwegen, want je praatte er niet over in het gezin. Hoeveel buitenechtelijke kinderen zijn er wel niet in de koninklijke families etc? 

Ook mijn vader ging vreemd bij het leven tot hij scheidde van mijn moeder en trouwde met zijn laatste verovering. Toch zijn ze daarna 30 jaar getrouwd geweest tot hij vorig jaar overleed. Ik durf te zeggen dat het huwelijk met mijn moeder heel veel lelijke kanten had vanuit beiden. Communicatie kenden ze niet. Mijn zus is nu getrouwd met een man die ze leerde kennen toen hij nog getrouwd was. Een jaar nadat alles uitkwam zei zijn ex: het werkte al heel lang niet meer, maar we begonnen er beiden niet over. Ook daar was communicatie het probleem. En  mijn man vluchtte in andere vrouwen toen hij niet over zijn gevoel kon praten. En ik praatte ook niet meer. Wilde enkel vluchten van de ellende die we toen hadden. 

Daar zie ik een patroon.....

Ja hoor, zeker weten dat het met patronen en ook wel met je familiegeschiedenis te maken heeft. Mijn man heeft er al 1.5 jaar therapie voor, dus enorm herkenbaar. Patronen ontwikkel je al heel jong, je neemt ze ook over vanuit het gezin/de familie waarin je opgroeit en je past ze toe om zelf op een bepaalde manier te overleven in dat gezin en/of die familie en in je latere leven. Wij waken nu voor bepaalde patronen, al vindt man praten over gevoelens en dan met name met betrekking tot wat er gebeurd is, heel lastig. Toch zijn dat wel de gesprekken waaruit je verdieping haalt, dus het wringt momenteel een beetje bij hem omdat ik ons ‘oppervlakkig’ genoemd heb 😅 Vindt hij niet leuk. Ik ben echter gestopt met pleasen, precies zoals Flanagan ook aanhaalde. Dat is iets waar ik voor moet waken. Het heeft me in het verleden helemaal niets opgeleverd, alleen maar heel veel gekost. Ook ik kan net als Miss nu een Hulk worden in bepaalde situaties 🙈 Ik zie het maar als een proces waar ik doorheen ga. Ik herken ook dat nu ik achteraf op alles terug kijk en denk, waarom heb ik zo rustig gereageerd? Waarom heb ik niet zus of zo gedaan? Ook in Anna’s post herkende ik dingen waar ik zelf ook last van heb. Dagelijks nog jezelf dingen over toen afvragen. Ik kan mezelf enorm verwijten waarom ik het ergens wel doorhad, maar het toch niet heb willen zien. Liefde maakt echt blind, ik weet het zeker want dat is bij mij wel het geval. Echter nooit meer zo blind als voorheen.  

Onze oudste reageerde heel adrem op het hele TVOH gebeuren. Huh, die mannen zijn getrouwd en hebben kinderen! Hoe kunnen ze dat dan doen?! Dat is toch erg voor die vrouwen en kinderen?! Ik zag mijn man inkrimpen. Net goed denk ik dan, maar ik zeg niks want ik ben er absoluut niet trots op dat ik zo kan denken. Gemeen, naar en een beetje bitter. Dat ben ik niet naar buiten toe, maar van binnen voelt het soms wel zo. Later hadden we het over ouders van een vriendin waarvan de vader met een ander ervandoor is gegaan. Ook hierop was haar reactie weer zo puur, ik zou het verschrikkelijk vinden mam! Jullie uit elkaar, dat is mijn ergste nachtmerrie. Enige dat ik dan denk is dat ze eens moest weten… 

Verdrietig om te lezen hoe het er bij jou aantoe gaat Puinhoop. Hoewel ik ons oppervlakkig noem, word ik hier nog steeds op handen gedragen. Altijd, elke dag. Ook wij lopen altijd hand in hand. Het zegt niets. Het perfecte stel naar de buitenwereld toe. Hoeveel zullen er met mij hetzelfde verdriet dragen vraag ik me weleens af. Van die perfecte koppels? Ieder huisje heeft zijn kruisje. De één een wat zwaarder kruisje dan de ander. Toch kan ik ook weer genieten zonder verdriet te voelen, van ons gezin en van ons samenzijn. Dat voel ik sinds kort weer steeds vaker en is een fijn gevoel. Welkom ook na al het harde werken bij de therapeut en tussen ons samen. Bij mij is de verliefdheid sowieso nooit helemaal weg geweest, ik kon dat nog altijd voelen na al die jaren. Het was wel weg na het uitkomen van de affaire, maar inmiddels voel ik weer regelmatig vlinders als ik naar hem kijk. Hij zegt het elke dag te voelen en het nooit meer kwijt te zullen raken. Eeuwig zonde dat hij dat eens al was. 

Mooi LaBelladonna, mijn man wil ook heel graag ons trouwen nog eens overdoen. Voor mij is het nog te vers, er is nog teveel wat ik moet verwerken en een plekje moet leren geven. Ik vind dat hart daarbij wel een heel mooi idee. Wanneer de tijd rijp is zal ik het eens aan hem laten zien. Heb hem in mijn favorieten gezet! 

Oh, die patronen zijn er zeker. Mijn vader ging vreemd, was ook narcist. Ouders dreigden elk jaar te scheiden, deden het uiteindelijk pas jaren nadat hun jongste de deur uit was. Mijn moeders leven is er erg op vooruit gegaan daarna.
Bij ons schommelt het. Het was net een hele tijd gezellig, vandaag ineens weer een smoel als een oorwurm😝
Enfin, de zon schijnt, ik ga even wat doen in huis nog en dan lekker eruit. Boodschappen, een wandeling...ik wil mijn dag niet laten vergallen door zijn  kinderachtig humeur.
Uiteindelijk ga ik toch weg. Maar nu nog niet.

Overigens vraag ik me af of jullie ook last hebben van de Corona-boel? Ik kijk er enorm naar uit dat hij weer een paar dagen naar kantoor gaat! Ook als het gezellig is -en dat is het gelukkig weer, het was laatste even ochtendhumeur-  snak ik naar eens weer alleen thuis zijn. Julie ook?

Hey Anna, nee hoor, het is prima te doen zo, hij is goed geluimd en we hebben het gezellig samen. Als het altijd zo door kabbelt, hoef ik niet weg. 
Maar we houden allebei erg van ook eens alleen thuis zijn, zitten veel elk op de kamer. 's Avonds zijn we samen en bij het eten, maar verder gaat elkz'n gang.
Ik hoor het van veel stellen, dat ze het gedwongen samen thuiszitten welbeu zijn.

Hallo allemaal! Ik kregen de tip van Anna Cara vanaf een ander forum dat hier een topic is met gelijkgestemden. ik ben de pagina’s van dit topic rustig aan het doorlezen.

Ik knip en plak mijn verhaal hier nog een keer:

Wat fijn dat ik dit topic gevonden heb.Mijn partner heeft een maand of 6 geleden opgebiecht dat hij een jaar of 5 geleden een affaire heeft gehad. Dat was in een tijd waarin onze relatie heel anders was. Ik was erg gefocust op de kinderen en hij op zijn werk (en op haar dus). Ik wist dat er wat speelde. Maar ik had geen bewijs en als iemand maar steeds ontkent dan ga je aan jezelf twijfelen.

Toen hij het vertelde (uit zichzelf, het is niet dat ik er zelf achter ben gekomen) voelde het daarom ook een klein beetje als een opluchting. Naast het verdriet en de boosheid natuurlijk.
We zijn nog bij elkaar op dit moment. Ik zie dat onze relatie nu echt heel anders is dan toen. Maar het voelt heel naar dat hij al die jaren een geheim heeft gehad. Ik kan daar nog niet goed mee om gaan. Als ik terug denk aan die tijd. Als ik foto’s zie van toen…

Ik zou het fijn vinden om er hier over te praten. Zonder dat er reacties komen van mensen die zeggen dat ze meteen zouden gaan scheiden als hun partner zou vreemd gaan.

Peritau, als je relatie nu goed is, is er toch geen reden om (nu, direct) te gaan scheiden? Mijn mantra is altijd, scheiden kan altijd nog. Het grootste probleem dat ik voor jullie zie is dat voor je man de affaire al jaren geleden is, maar dat jij nu midden in de pijn en het verdriet zit. Maar misschien is dat juist wel een zegen. Hij heeft in ieder geval niet ook nog een heftige verliefdheid om mee te dealen, of een scharrel die hem onder druk zet en aan hem blijft trekken.

Er is niks te zeggen over hoe jouw proces gaat lopen. Maar één ding is zeker, dit gaat heel veel tijd kosten. Neem die tijd ook. Laat je door niemand, ook je man niet, opjagen. En het gaat, zoals alles, met vallen en opstaan. Het ene moment denk je dat je er echt overheen bent, en het volgende zit je weer volop in je emotie en wantrouwen en pijn en verdriet. Stop dat niet weg, maar ga daarover het gesprek aan met je man. Hij zal heel veel geduld met je moeten hebben, en keer op keer bewijzen dat hij nu wel te vertrouwen is. En dan nog... En jij moet ook geduld met jezelf hebben. Dit is echt een enorm heftige gebeurtenis, ook al vermoedde je het al, nu je het weet schudt je wereld op zijn grondvesten. En al voelt een half jaar geleden als lang, dat is het niet. Twee jaar heb je op zijn minst nodig om weer een beetje in balans te komen.

Het is pijnlijk natuurlijk, deze biecht van je man, maar het geeft jullie wel een kans om écht weer bewust voor elkaar te kiezen. Jij hebt die kans nooit gehad, want je wist niet wat er speelde. En jij kunt er nu dus ook voor kiezen om níet met hem door te gaan. Realiseert je man dat? Wat was voor hem de concrete aanleiding om nu alsnog die affaire met jou te delen? Lijkt me wel belangrijk om te weten. Kan ook helpen in jullie proces.