Verder na ontrouw - deel 8

verder denk ik dat triggers vooral gevoed worden door het verlangen naar eerlijkheid. Oneerlijkheid kom je in zoveel facetten tegen. Gevolg; een iets wat allergische reactie wanneer je tegen onrechtvaardigheid aanloopt door wat je hebt meegemaakt. Ik denk dat een trigger aangeeft dat je een bepaalde onzekerheid voelt; nog niet van je af geschud maar mogelijk nooit volledig van je af te schudden is.
Zo voel ik een ingebouwde reserve naar schoonzus. Puur omdat ik niet meer wilt dat iemand zoveel invloed kan hebben op mijn man als haar moeder. Goed mogelijk dat ik haar zal blijven ‘wantrouwen’. Terecht? Niet helemaal, maar wel gevolg van haar desinteresse toendertijd terwijl ons gezin dreigde uiteen te vallen. (Dat is de verharding in mij, die ook heeft plaatsgevonden.)

Anna Cara schreef op 06-01-2022 om 12:01:

[..]

Ik vind 'de strijd aangaan en nog steeds vechten' niet iets om trots op te zijn. Jij wel?

Ik kom weer eens langswaaien, sorry voor de late reactie. 

Ja, ik vind dat iets om ontzettend trots op te zijn. Ik vecht nog steeds, man ook. Het is in de loop der tijden minder heftig en intens geworden, maar wij zijn allebei met onszelf aan de slag gegaan en dat was hard werken, met vlagen ontzettend moeilijk en pijnlijk, maar we hebben doorgezet, zijn er niet voor weggelopen en het heeft ons veel opgeleverd. Dus ja, ik ben daar heel erg trots op. Het was veel gemakkelijker geweest (in ons geval) om die scheiding door te zetten. Ik hoop dat jij er toch ook, met die invalshoek, trots op bent. Op jezelf en hoe jij jezelf (binnen de relatie, maar ook daarbuiten) ontwikkeld hebt.

Flanagan, ik denk dat ik snap wat je bedoelt met je opmerking over de triggers, dat het vooral iets zegt over jezelf. Maar zoals je het schrijft komt het over als blaming the victim. Als in: je kiest er zelf voor om het je zo aan te trekken, om ermee bezig te blijven. Maar zo is het natuurlijk niet. Je kiest er niet bewust voor om ergens in te blijven hangen. Maar je kunt wel nadenken over hoe je er minder last van kan krijgen. Wat bij mij werkt heb ik al eens uitgelegd. Hangt van de situatie af. Soms is het fijn om meteen tegen man te ventileren hoe iets mij raakt. Soms is het beter om daar zelf nog eens op te kauwen zodat ik het met wat meer afstand kan beschouwen, en dan pas het gesprek aan te gaan. Vaak worden dat minder heftige, maar wel diepere gesprekken (omdat er minder emotie bij zit). En soms laat ik het gaan. Want alles dat je aandacht geeft groeit.

Ik denk niet dat ik ooit helemaal geen last meer zal hebben van triggers. De hele TVOH-kwestie is ook weer zoiets. Ik heb het er nog niet over gehad met man, de focus ligt hier thuis even ergens anders. Maar ik denk wel dat ik dat nog eens ga bespreken. Man staat daar gelukkig ook voor open.

Wat ik nog steeds moeilijk vind is me richting man kwetsbaar opstellen. Ik wil niet meer op hem leunen, niet meer afhankelijk zijn van, niet meer de labiele emotionele vrouw zijn. Maar daarmee maak ik het mezelf onnodig moeilijk. Hij leunt intussen ook op mij in moeilijke zaken. Ik ben niet kwetsbaar, ik weet dat ik enorm sterk ben. Ik weet dat ik niet afhankelijk van hem ben, het ook prima allemaal zelf kan. En toch, en toch, op momenten dat ik het moeilijk heb aarzel ik, en moet ik mezelf echt ertoe zetten om mijn hart bij hem uit te storten, om mijn zorgen te delen, om mijn verdriet te laten zien. Zo jammer vind ik dat. Dat ik daarin reserves heb.

En ik vind het ook nog steeds ingewikkeld als hij contact heeft met andere vrouwen. Hij heeft een paar heel goede vriendinnen, al jaren. Ik ken ze allemaal, er speelt echt niks. Maar toch, dat blijft een open zenuw. En als ik dat tegen hem zeg, dan begrijpt hij me, vraagt of ik dan mee wil, of stelt voor om af te zeggen. Dat wil ik diep van binnen wel, maar dat is zo 180 graden anders dan ik erin stond voor de crisis, zo wil ik helemaal niet zijn. Dus dat is altijd weer een gevecht met mezelf. Dat is denk ik waar ik nu nog het meeste last van heb. Altijd die twijfel en vragen en nadenken bij alles. Ergens eerst iets achter zoeken, scherp reageren vanuit pijn terwijl hij helemaal niks naars bedoelt. Dan vind ik mezelf geen leuk mens. Bah. Daar zou ik wel vanaf willen. Maar zoals gezegd, dat lijkt me een utopie.

Anna Cara, er is nog niets geboekt. Maar het was meer een power moment. Hoe trots ik ben dat ik nooit meer over me heen laat lopen en zo ontzettend gegroeid ben in eigenwaarde.
Hoe ik het tot in mijn tenen toe voel zeg maar 😊
Ik heb man laten weten dat het gewoon moet kunnen dat hij weg gaat, ik geloof weer in hem, in ons samen zijn.

Wat vervelend dat je er nog vaak mee zit, de triggers. Misschien is hulp zoeken niet zo verkeerd. Lees je graag boeken  ? ( voor persoonlijke ontwikkeling)
Ik begrijp wel wat je bedoeld Flanagan, dat je je bewust bent van dat wat er is. Maat bij veel vuldig vreemdgaan zijn het messteken die van zoveel kanten komen... de tv, de series op netflix, de buurman die het doet, de collega die er mee zit en dan word je er keer op keer mee geconfronteerd. Mij hielp het niet. Ij werd er de Hulk van, de eerste 2,5 jaar. 
Met hoeveel profiteurs ik gebroken heb, dat is niet normaal. Want ook daarin word je geconfronteerd met bedrog en getriggerd. Een beetje wat jij bedoelt. Maar ze kunnen in scherpte wel afnemen.

Man was naar de sauna geweest en verteld dan dat er een mooie dame langs hem kwam zitten, gewoon omdat hij er over wil praten en gevoelens deelt. 

Mijn antwoord was nu Goh. Verrassend. 😅 Die hebben hun pokke antennes volledig uitstaan. Het is ook net of hun dat aanvoelen hoe gevoelig man daar voor is?
Hij heeft zijn blik toen afgewend.
Voor veel mensen is dat normaal, dat weet ik maar voor hem dus blijkbaar niet. Tenminste dat is gebleken na al zijn stunts.
Ik ben nu dan ook nog maar zelden teleurgesteld omdat hij dit soort dingen deelt terwijl hij zijn mond ook weer had kunnen houden.
Het deed oprecht niets meer met me, misschien ben ik er ook wat verhard door geraakt.

Pennrstreek, lukt het met ademhalingsoefeningen misschien, dat je even De Tijd pakt voor je vanuit emotie reageert?

Maar ik herken het wel, ik ben veel meer van ik maak van mijn hart geen moordkuil meer, de afgelopen 4 jaar. Maar ik praat wel altijd zonder een verwijtend toon meer vanuit wat ik vind en ik voel. Kun je dat misschien gaan oefenen?
Fijn dat jullie nog steeds samen zijn en je weer even mee schrijft!! 

Labella wat een mooi gebaar ♥️ echt een top team samen, om trots op te zijn!

Gisteravond in bed , na de laatste reactie, lag ik na te denken over waar ik onduidelijk in was geweest zodat ik mogelijk verkeerd begrepen werd waardoor er een blaming de victim -verwijt ontstond. Toen besefte ik dat ik doelde op de termen Pleasen. Nee, we trekken het ons niet aan omdat we vriendelijk en zorgzaam ingesteld zijn. We dienen alleen te waken dat we niet gaan pleasen. 
Als ik weer zou gaan pleasen, ben ik terug naar af.

Wat ontzettend fijn om te lezen hoe goed het met jullie gaat! Ongelooflijk, dat je je ongehaaglijk voelt bij contact van man met vriendinnen en hij uit zichzelf voorstelt om af te zeggen ! Dat vind ik bijzonder gunstig en attent.
Ik word ook Hulk, groen van jaloezie, hoewel ik het jullie natuurlijk van harte gun! Bij ons is het nooit zo goed gegaan. Tijdelijk even vertrouwelijker, dat was heerlijk, maar het is weer ingedut. 
Laatst kwamen we een kennis van hem tegen met diens vriendin, en die liepen hand in hand. Ik pakte de zijne ook toen we verder liepen. Hij schudde hem af. Kort na zijnbetekntenis deden we dat juist wel.
Ik zoek mijn geluk vooral buiten hem. Vrienden, kinderen, liefhebberijen...ik denk niet dat dit levensvatbaar is, dit huwelijk. Of ik moet accepteren dat dit alles is wat erin zit.
Echt vergeven kan ik niet. Het overspel wel, maar het liegen en mij al die tijd gaslighten en manipuleren, nee.
Sorry dames, van mij geen wolkje rozengeur.

P.S. Het is juist omdat ik het gedrag lees van jullie mannen en hoe actief zij nog zijn om te veranderen en attent te zijn, dat ik des te scherper zie: zo gaat dat als de basis goed is. Bij ons duidelijk niet dus.

Hey dames,

Nou Puinhoop, hier ook geen rozengeur en maneschijn hoor. Mooi op te lezen hoe mensen echt opnieuw kunnen beginnen. Ik blijf hangen in het gevoel getrouwd te zijn, maar geen huwelijk meer te hebben. Wel een relatie. Maar ik zal nooit meer zo onbevangen en open zijn als jaren geleden. Nu is het bij ons ook wel zo dat wij nooit echt gelukkig zijn geweest zonder soms ook echt heel ongelukkig te zijn met elkaar. Man heeft altijd gedaan waar hij zin in had, nooit mij eens op een voetstuk geplaatst. Nu zijn we in rustig vaarwater gekomen en daar geniet ik echt wel van. Ik voel geen diepe dalen meer, maar ook geen hoge pieken. En dat is wel oke. Maar door te accepteren dat dit het is, voel ik me eigenlijk heel goed. Ik ben mezelf, doe wat ik leuk vind en voel geen hele heftige emoties meer die me echt van mijn stuk brachten.

Mamame schreef op 05-02-2022 om 20:25:

Hey dames,

Nou Puinhoop, hier ook geen rozengeur en maneschijn hoor. Mooi op te lezen hoe mensen echt opnieuw kunnen beginnen. Ik blijf hangen in het gevoel getrouwd te zijn, maar geen huwelijk meer te hebben. Wel een relatie. Maar ik zal nooit meer zo onbevangen en open zijn als jaren geleden. Nu is het bij ons ook wel zo dat wij nooit echt gelukkig zijn geweest zonder soms ook echt heel ongelukkig te zijn met elkaar. Man heeft altijd gedaan waar hij zin in had, nooit mij eens op een voetstuk geplaatst. Nu zijn we in rustig vaarwater gekomen en daar geniet ik echt wel van. Ik voel geen diepe dalen meer, maar ook geen hoge pieken. En dat is wel oke. Maar door te accepteren dat dit het is, voel ik me eigenlijk heel goed. Ik ben mezelf, doe wat ik leuk vind en voel geen hele heftige emoties meer die me echt van mijn stuk brachten.

Jouw post doet mij heel erg denken aan de relatie van mijn zus met als verschil dat er geen ontrouw heeft plaatsgevonden. Ik vind dit soort berichten echt heel erg pijnlijk om te lezen. Waarom blijf je überhaupt in zo’n relatie als je partner je al nooit blijk van waardering heeft gegeven, laat staan als hij dan ook nog eens ontrouw is geweest? Ik begrijp daar echt helemaal niets van. 

Ik bedoel dit ook absoluut ook niet veroordelend, begrijp mij ajb niet verkeerd, maar als ik hier sommige verhalen lees dan word ik daar enorm verdrietig van. Er is zoveel meer te behalen qua partner/relaties, waarom dan tóch kiezen voor die ene die jou al zo ontzettend heeft tekortgedaan, vernederd en belogen? En nee, enkel voor ‘de kinderen’ gaat er bij mij echt niet in!

sorry, maar ik ben een stille meelezer in dit topic en het bericht van Mamame raakte mij, vandaar mijn reactie 😔

hey roodvruhchtje,

Ik blijf echt niet voor de kids, we zijn zelfs uit elkaar geweest. Dus ik denk dat je mijn post niet helemaal begrijpt. Ik sta mezelf niet toe een diepe emotie aan te gaan met mijn man op dit moment. Maar daar zijn wel 10x meer redenen voor dan zijn overspel.

Mamame schreef op 05-02-2022 om 21:11:

hey roodvruhchtje,

Ik blijf echt niet voor de kids, we zijn zelfs uit elkaar geweest. Dus ik denk dat je mijn post niet helemaal begrijpt. Ik sta mezelf niet toe een diepe emotie aan te gaan met mijn man op dit moment. Maar daar zijn wel 10x meer redenen voor dan zijn overspel.

Ik bedoelde ook niet alleen jouw post, maar vooral ook de andere verhalen die ik hier lees die wel met alleen het overspel te maken hebben. Dus excuses als het zo overkwam, want ik kan inderdaad ook wel meerdere zaken benoemen die voor mij gelijkstaan (en zelfs nog zwaarder wegen dan) aan vreemdgaan. Je mag als partner zijnde ook gewoon op een gegeven moment stellen dat jouw grenzen zijn overschreden en dit nooit meer goed komt. Ik vind het gewoon erg pijnlijk te lezen hoe ver sommigen hier gaan. Ook mijn grenzen zijn ooit zo ontzettend overschreden (niet vreemdgaan), maar ik heb daar gelukkig nooit meerdere jaren aan verspeeld dit proberen te ‘rechtvaardigen/vergeven’. Soms is iets gewoon voor altijd stuk!

Mamame, ik wist niet dat het bij jullie ook nooit echt goed was geweest. Wat sneu. Ik heb een boek wat ik af en toe lees, het is een soort checklist:'Scheiden of blijven' van Mira Kirschenbaum. Ze heeft ook andere goeie boeken over relaties en ontrouw geschreven trouwens. Ik ga het binnenkort weer eens lezen, maar ik had nu al zoveel en de termijn is maar drie weken, he  
In dat boek staat ook zo'n vraag. Of het ooit ook echt heel goed is geweest. Confronterend. Dat is het bij ons ook nooit geweest. Wij waren een moetje, ik was na drie maanden al zwanger. Zag toen al, nadat ik zwanger was, dat hij eigenlijk geen goede partij was, maart ik wou het kindje alleen als we het samen zouden doen.

Toch zijn er ook periodes dat het allemaal prettig kabbelt. Dan is hij vriendelijk en grappig en hebben we het heel gezellig en voel ik me zelf heel tevreden. Als het niet echt ontzettend nodig is, wil ik liever niet scheiden. Maar gezien dat narcisme wat bij stress af en toe de kop opsteekt, denk ik toch dat het er uiteindelijk wel in zal zitten.

Wat voor dingen doe jij zoal om je een beetje gelukkig te voelen? En lukt dat?
Een van de dingen die ik probeer te accepteren, is dat als ik intimiteit wil, ik het initiatief moet nemen. Het komt nooit van zijn kant en dat vind ik een groot tekort. Ik voel me niet geliefd, niet begeerd. Is ook geen cultuur in zijn familie, maar dan nog. Ik heb de proef eens op de som genomen door af te wachten en niets te doen. Dan hadden we dus gewoon een jaar geen seks meer. Dus ik trek de handschoen maar aan

Puinhoop schreef op 05-02-2022 om 21:23:

Een van de dingen die ik probeer te accepteren, is dat als ik intimiteit wil, ik het initiatief moet nemen. Het komt nooit van zijn kant en dat vind ik een groot tekort. Ik voel me niet geliefd, niet begeerd. Is ook geen cultuur in zijn familie, maar dan nog. Ik heb de proef eens op de som genomen door af te wachten en niets te doen. Dan hadden we dus gewoon een jaar geen seks meer. Dus ik trek de handschoen maar aan

Nou, dat herken ik wel. Als ik jouw verhalen zo lees dan hoop ik echt dat je heel erg goed zelf je leven opbouwt, zelfvertrouwen kweekt, je eigen leuke kanten profileert (in voorbereiding op een leven zonder de man waarmee je nu getrouwd bent). Mijn ex wilde ook nooit, en ik was de deur nog niet uit of hij lag in toennogons bed met truus. Off topic, ik mis intimiteit nog steeds heel erg helaas. Ik ben te lang gebleven in een relatie waarin ik enorm ben afgekeurd, dat is niet goed voor 't zelfbeeld - en helpt, samen met de leeftijd - ook niet mee om een nieuwe partner te kunnen vinden. 

RoodVruchtje schreef op 05-02-2022 om 20:53:

[..]

Waarom blijf je überhaupt in zo’n relatie als je partner je al nooit blijk van waardering heeft gegeven, laat staan als hij dan ook nog eens ontrouw is geweest? Ik begrijp daar echt helemaal niets van.

[...]Er is zoveel meer te behalen qua partner/relaties, waarom dan tóch kiezen voor die ene die jou al zo ontzettend heeft tekortgedaan, vernederd en belogen? En nee, enkel voor ‘de kinderen’ gaat er bij mij echt niet in!

In relaties kunnen patronen ontstaan die ontzettend moeilijk te doorbreken zijn. Je ziet ze niet als je erin zit. Ik ben wel gescheiden uiteindelijk - zover ik weet was ex nog niet met z'n nwe truus toen, maar hij heeft me wel jarenlang geestelijk en emotioneel bedrogen. Hij bleef voor de kinderen en was erg goed in mij met drogredenen op fysieke en emotionele afstand houden. En ik leefde op hoop : als déze oorzaak opgelost zou zijn, dán zou het wél weer gezellig worden. Drogredenen en hoop, dat was ons patroon. En blijkbaar kan een mens erg lang op hoop overleven. 🤷