Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Theekannetje schreef op 29-01-2025 om 11:49:
[..]
Tja, hij draait de boel om en legt het weer bij jou. Jij kunt hem natuurlijk vergeven, maar dan moet hij eerst schuld belijden. Niet omgekeerd. Kijk naar zijn daden. Zijn daden wijzen op geen enkele manier in de richting van schuldbewustzijn en de bereidheid om jou tegemoet te komen. Jouw man kijkt niet naar zichzelf en verwacht van jou dat alles terug naar normaal gaat. Nou, dat kan hij op zijn buik schrijven! Zelfs al zou jij dat zelf willen proberen, dat gaat nooit gaan. Een stinkende wonde wordt het op die manier.
Ja en Buitenspel benoemt het correct: de bal ligt weer bij haar. Ipv dat hij zegt "ja ik wil met jou verder en ik wil me daar aan commiteren". Daarom vind ik ook dat de problematiek verder gaat dan alleen het vreemdgaan. Het legt een soort subassertieve levenshouding van haar man bloot. Door het bij haar te leggen hoeft hij zijn nek niet uit te steken en ergens voor te gaan staan. Het zou mij hogelijk irriteren, sterker nog dat doet het nu al. Want dit type man (en nu doe ik een aanname hoor) vlucht dan weer makkelijk in een andere relatie (of gaat terug naar de minnares) als je hem niet vergeeft. Want het ontbreekt hem aan de wil ergens voor te gaan staan, lijkt het. Een zeer passieve manier om toch invloed te hebben. Haha ik ziet ineens het beeld voor me van een golden retriever die door had dat hij naar de dierenarts moest en zich helemaal slap hield, hij droop zelfs de auto uit waar het baasje hem met veel gedoe ingepropt had. Daar doet dit gedrag me aan denken.
In het algemeen … mijn huisarts toen zei me:”Voorzichtig zijn met een ultimatum stellen, dat moet je alleen maar doen als je daar zelf van overtuigd bent, anders zet je jezelf vast.”
Met andere woorden, je mag dat alleen doen als het met je eigen grenzen te maken heeft en je overtuigd bent dat je de uitkomst zult accepteren. Je kan dat niet gebruiken als manier om iemand te manipuleren.
Als je een ultimatum stelt en dat heeft niet het verwachte resultaat, en je krabbelt terug ... dat is echt nefast. Of je krabbelt niet terug, maar belandt daardoor in een situatie die je niet had gewenst … ook niet goed.
Dus een ultimatum is pas OK als je zelf zo ver bent.
Er is trouwens ook veel beschreven over de impasse waar Buitenspel zich nu in bevindt. Het is een gekende fase na ontrouw. Helaas heb ik al die informatie niet bewaard, maar als je even googelt, vind je daar wel interessante informatie over.
Theekannetje schreef op 29-01-2025 om 12:09:
In het algemeen … mijn huisarts toen zei me:”Voorzichtig zijn met een ultimatum stellen, dat moet je alleen maar doen als je daar zelf van overtuigd bent, anders zet je jezelf vast.”
Met andere woorden, je mag dat alleen doen als het met je eigen grenzen te maken heeft en je overtuigd bent dat je de uitkomst zult accepteren. Je kan dat niet gebruiken als manier om iemand te manipuleren.
Als je een ultimatum stelt en dat heeft niet het verwachte resultaat, en je krabbelt terug ... dat is echt nefast. Of je krabbelt niet terug, maar belandt daardoor in een situatie die je niet had gewenst … ook niet goed.
Dus een ultimatum is pas OK als je zelf zo ver bent.
off topic Hoewel ik het eens ben met deze uitspraak vraag ik me oprecht af waarom huisartsen de psycholoog uit moeten gaan hangen. Ik vind dat zo raar, daar zijn ze niet voor opgeleid toch? Het zijn generalisten op fysiek gebied, niet meer en niet minder.
on topic: ja ik vind ook dat je geen ultimatum moet stellen of welk spelletje dan ook (zoals hard to get) moet spelen als het niet congruent is met je eigen gevoel.
Nu wordt Buitenspel lamgelegd door de houding van man. En daardoor gaat ze zich wat vlak voelen, kan ze niet meer bij haar emoties. Misschien een eigen therapeut nemen om daar bij te komen?
https://www.managementboek.nl/magazine/recensie/12828/hoe-overleef-je-een-liefdesaffaire-manpo1070
“De ontrouwe partner en ‘de derde’ zal dus op een gegeven moment een duidelijke keuze moeten maken anders eindigt deze relatie. De keuze voor de derde of voor de vaste partner lijkt niet altijd gemakkelijk te gaan. In fase vijf (de impasse) kan een stel blijven hangen in besluiteloosheid. De ontrouwe partner kiest voor beide relaties, en de vaste partner neemt geen beslissing. Hoewel een impasse heel energie slorpend is, lijkt de impasse op dat moment de beste keuze te zijn van alle opties.”
MRI schreef op 29-01-2025 om 12:17:
[..]
off topic Hoewel ik het eens ben met deze uitspraak vraag ik me oprecht af waarom huisartsen de psycholoog uit moeten gaan hangen. Ik vind dat zo raar, daar zijn ze niet voor opgeleid toch? Het zijn generalisten op fysiek gebied, niet meer en niet minder.
on topic: ja ik vind ook dat je geen ultimatum moet stellen of welk spelletje dan ook (zoals hard to get) moet spelen als het niet congruent is met je eigen gevoel.
Nu wordt Buitenspel lamgelegd door de houding van man. En daardoor gaat ze zich wat vlak voelen, kan ze niet meer bij haar emoties. Misschien een eigen therapeut nemen om daar bij te komen?
Mijn huisarts heeft me gered. Een hele wijze man met heel veel ervaring. Bij ons is er geen therapeut bij te pas gekomen en we hebben het ook gered. Ik denk dat iedereen dat voor zichzelf moet uitmaken. Achteraf denk ik wel dat sommige issues vlugger verwerkt zouden geweest zijn met een neutrale derde gesprekspartner, maar vaste regels zijn er niet, denk ik …
Foutje
Theekannetje schreef op 29-01-2025 om 11:50:
[..]
Ik denk dat zij dat inzicht wel heeft en net daarom deze eis stelt. Maar inderdaad, ik moet niet in haar plaats denken.
Ja, dit hoor. Als hij niet verandert van baan of regelt met Truus dat zij vertrekt, dan kiest hij ook wat mij betreft niet voor ons. En dan kies ik ook niet meer voor hem..
dat vind ik een grote moeilijkheid in overspel. Man zet alles op het spel. Bij uitkomst spijt en Wil tweede kans (in het geval van buitenspel is hij besluitloos omdat ze hem toch niet zal vergeven, zoals hij zelf zei).
De bedrogen partner is hier 'slachtoffer', ging geen grenzen over, deed niets verkeerd, maar de bal wordt in ons kamp gelegd om te beslissen of je verder gaat met de relatie. Hij zet willens nillens alles op het spel, maar ik krijg de verantwoordelijkheid of ik de relatie WIL verderzetten. Want hij wil ons niet kwijt. Daar kan ik razend voor worden.
Hier gaat trouwens alles rustig en goed.
En wat betreft de huisarts, ik vind die een grotere meerwaarde dan de seksuoloog, psycholoog. Misschien niet ervoor opgeleid, maar vast en zeker veel ervaring in de huisartsenpraktijk. En ze kent je ook langer, beter, je gezin zien opstarten, zag je in goede en kwade dagen ...
De bal ligt niet eens echt aan mijn kant of ik verder wil. Man wil gewoon bijna verder alsof dit niet gebeurd is en tegelijkertijd wel een beetje met de poh kijken waarom die nou niet gelukkig is. Dat laatste is natuurlijk hartstikke nodig voor hem, maar als je je relatie wilt kunnen redden moet je volgens mij wel spijt hebben, dat uiten en dat tonen. Anders kan ik, als bedrogen partner, niet tot vergeving komen, lijkt me. Dus wat dat betreft ligt de bal volgens mij toch bij man, want als hij niet beweegt, kan ik ook niet bewegen naar herstel (wel naar de exit, dat snap ik wel). Maar de herstel-bal begint echt bij man volgens mij.
De gemiddelde huisarts heeft het tegenwoordig veel te druk. Een uitzondering daargelaten heeft die hier geen tijd voor en diverse praktijkondersteuners in dienst. Ik kom er trouwens zelden dus mij echt kennen doen ze ook niet. Maar het is fijn als ze het zelf laagdrempelig kunnen oplossen toch. Scheelt weer iemand op de wachtlijst voor de (dure) therapeut.
Ik maak mij trouwens niet druk om wie de beslissing neemt. Uiteindelijk besluit je samen een huwelijk te beëindigen. Machtsspelletjes of de bal ergens leggen doe ik niet aan mee. Ik neem mijn eigen besluiten. Uiteindelijk besluit jij ook zelf in een impasse te blijven zitten vanwege de besluiteloosheid van de ander.
Izza schreef op 29-01-2025 om 15:41:
De gemiddelde huisarts heeft het tegenwoordig veel te druk. Een uitzondering daargelaten heeft die hier geen tijd voor en diverse praktijkondersteuners in dienst. Ik kom er trouwens zelden dus mij echt kennen doen ze ook niet. Maar het is fijn als ze het zelf laagdrempelig kunnen oplossen toch. Scheelt weer iemand op de wachtlijst voor de (dure) therapeut.
Ik maak mij trouwens niet druk om wie de beslissing neemt. Uiteindelijk besluit je samen een huwelijk te beëindigen. Machtsspelletjes of de bal ergens leggen doe ik niet aan mee. Ik neem mijn eigen besluiten. Uiteindelijk besluit jij ook zelf in een impasse te blijven zitten vanwege de besluiteloosheid van de ander.
Ja maar in mijn geval wil hij verder. Maar of we naar herstel toekomen ligt in mijn geval bij mij. Hij gaat vreemd, toont berouw en wil verder. Maar ik moet wel beslissen of ik met zo iemand verder wil, of in het gezin opbreek, terwijl hij eigenlijk alles op het spel zette... Dat bedoel ik.
Ik heb de impasse, de tijd dat man niet wist wat hij wilde, gewoon laten bestaan. Ik heb pertinent geweigerd om zelf de beslissing tot scheiden te nemen. Dat heeft mij veel gekost uiteraard, maar uiteindelijk heeft het bij ons goed uitgepakt.
Met een tussenstap ook nog, toen man na ruim 1,5 jaar toch besloot te willen scheiden. Daar ben ik toen noodgedwongen in meegegaan, maar op het laatste moment bedacht hij zich. Hij was mij tijdens het proces van scheiden toch met andere ogen gaan bekijken doordat ik heel anders reageerde dan hij had gedacht. Veel rustiger, stabieler, had mezelf goed geïnformeerd en gaf terecht hier en daar tegengas. Hij zag me ineens voor 'vol' aan, terwijl hij zichzelf altijd als de sterke van ons 2 had beschouwd. Daarnaast had onze oudste ons samen als ouders nodig. Toen bleek alleen dat hij toch een relatie had. Dat had hij mij nooit verteld, al had ik natuurlijk wel vermoedens. Dat kwam er dus nog eens bij. Hij koos niet zozeer voor mij, als wel voor ons gezin. Hij was zijn gevoel voor mij (anders dan vriendschappelijk) kwijt, en verliefd op een ander. Toch is het ons gelukt om dat liefdesverdriet weg te laten ebben en heeft hij uiteindelijk zijn liefde voor mij weer teruggevonden.
Ik zeg niet dat je eindeloos moet wachten tot je man 'tot inkeer komt'. Ik zeg wel dat een verliefdheid achter je laten heel veel tijd kost. Bij ons wel een jaar.
Theekannetje schreef op 29-01-2025 om 11:42:
[..]
Het is 5 jaar geleden en ik kan me de chronologie van de gebeurtenissen soms niet goed meer voor de geest halen, maar ik denk dat de kwaadheid vooral kwam toen duidelijk werd dat mijn man het echt meende dat hij voor ons koos, dat ik echt zag hoeveel spijt hij had en toen ik begon te geloven dat hij echt voor mij ging. In het begin was er vooral shock, verdriet en ongeloof. Ik had wel meteen een harde grens, vanaf de eerste seconde toen het uitkwam: Truus moest uit ons leven verdwijnen, grondig en voor altijd. Ik uitte dat niet in boosheid, maar ik was daar blijkbaar heel overtuigend in, ik droeg dat onbewust uit ook. Dus op dat moment had ik eigenlijk geen schrik dat hij zou vertrekken. Heel vreemd. De boosheid kwam achteraf, om wat hij ons aangedaan had. Hij zei dat hij al die tijd van mij was blijven houden, en ik heb ook nooit vermindering in zijn liefde en aanwezigheid gevoeld, ik voelde me echt bedrogen, en het maakte mij achteraf dubbel kwaad … als je eigenlijk gelukkig was met ons, waarom dan toch die affaire en al dat liegen. Vooral dat liegen, daar was ik echt heel kwaad om. En dat uitte ik ook, maar zonder roepen en tieren hoor, ik ben eigenlijk altijd heel beheerst gebleven. Maar wel ongewoon woedend geweest vanbinnen. Nu nog, als ik zou merken dat er weer over belangrijke zaken wordt gelogen, dan kan hij meteen vertrekken.
Bedankt voor je reactie.
Hier is iets voor gevallen waardoor ik (eindelijk?) boos werd en het voor mij klaar is.
Op dat moment heb ik me ingehouden en het laten bezinken. Maar man voelde het wel en de sfeer raakte gespannen. Omdat ik dat niet wil voor de kinderen heb ik hem de volgende ochtend verzocht te vertrekken. Zijn reactie daarop was dat hij boos werd op mij. Ik heb me niet uit de tent laten lokken tot over en weer verwijten maken, alleen gezegd dat ik van streek ben en ik wil dat hij me met rust laat. Dat doet hij gelukkig.
Hij is nu 3 dagen weg, en ik ben nog steeds niet gekalmeerd genoeg om een beheerst en constructief gesprek te voeren. Het liefst zie ik hem nooit meer, maar dat gaat natuurlijk niet.
Maandag heb ik gelukkig een afspraak bij een relatie/gedragstherapeut.
Buitenspel2024 schreef op 29-01-2025 om 08:33:
[..]
Is dat laatste stel wat je omschrijft nog bij elkaar? Ik moet er echt niet aan denken dat we nu zouden gaan werken aan herstel en hij over een halfjaar weer met Truus wordt betrapt..
Ja die zijn nog steeds samen. Is nu 11 jaar geleden. Ze heeft hem de 2e keer betrappen het huis uitgestuurd en is de scheiding aan gaan vragen. Toen is er bij hem een knop omgezet en voelde hij alleen in zijn huis zonder zijn gezin, wat hij echt op het spel had gezet. Voorwaarde om toen samen verder te gaan was, een andere baan en alle contacten met haar , ook sociale media, te verbreken.
