Verder na ontrouw - deel 8

Buitenspel2024 schreef op 09-01-2025 om 07:27:

Een vraag..

Wat zijn voor jullie helpende vragen geweest om te stellen aan je partner? 

Ik denk dat voor mijn proces de antwoorden van mijn vrouw belangrijker zijn geweest dan de vragen. Daar bedoel ik mee: soms weet je na het antwoord pas of je de vraag had willen stellen. Paar ervaringen van mij: 

• Ik heb best veel details gevraagd. Dat doet een paar jaar later soms nog steeds pijn. Aan de andere kant: ik voelde dat ik het speculeren pijnlijker vond dan de waarheid. Het was iets traumatisch dat ik moest verwerken, maar ik wist niet eens wat. Geen advies natuurlijk, maar voor mij minste slechte van 2 kwaden. De details zijn superpijnljjk en tegelijk hielp het ook om de film wat bij te stellen. In mijn hoofd waren het de meest romantische en wilde beelden, met een prachtig muziekje eronder, het ultieme genieten en dat in slow Motion. In werkelijkheid was het knullig, vluchtig, met een dubbel gevoel, etc. Context is overigens dat het een korte affaire was en voorbij toen ik het hoorde. Ik heb gevraagd naar hoe vaak, waar, dingen die gezegd zijn. Zo kon ik de paar weken waarin het speelde op een manier reconstrueren en verbinden aan eigen herinneringen aan die weken.
• Details hielpen ook omdat mijn vrouw door mijn pijn nog meer doordrongen raakte van gevolg van wat ze had gedaan. En heel belangrijk: haar gevoel dat er geen geheimen meer zijn of dingen die door mij ontdekt kunnen worden. Nogmaals, geen advies. En gelukkig zijn er ook veel details waar ik niet naar heb gevraagd.
• In mijn film was een heel groot ding de eerste keer dat ze all the way gingen. Zorgvuldig voorbereid en op een passende (ahum…) locatie. Ik bleef er maar in vast zitten: hoe was dat, wat dacht en voelde ze, waar was ik voor haar, etc. Allemaal zinloos. Nu ze weer bij zinnen was vroeg ik haar: wat zou je tegen jezelf zeggen als je jezelf met die gast zou zien op de locatie? Daar heeft ze over nagedacht en op papier gezet. Antwoord heeft mij erg geholpen en heb ik nog geregeld terug gelezen.
• Inderdaad vragen als: wat vond je daar, wat was het verlangen daaronder, waar vluchtte je voor, welke pijn zit eronder, etc. Maar die vragen kon ik alleen stellen als er wat kalmte was mbt eigen pijn.
• Heb ook vragen gesteld als: heb je je gerealiseerd dat ons gezin opgeblazen kan worden, hoe dit voor onze kinderen is, wat hebben al die jaren ervoor voor jou betekent, etc. Dat bracht ons niet perse verder omdat het steeds ongeveer hier op neerkwam: alle rationele en verstandige perspectieven werden geblokt, er werden wel veel irrationele argumenten gebruikt om voor zichzelf recht te praten wat krom is. Dat heeft geholpen om te begrijpen dat in deze situatie ze echt op een manier de weg kwijt was (en tegelijk heel goed wist wat ze deed).
• In de storm waren het dus veel vragen naar details, pogingen om dingen te begrijpen, hopen dat het wel meevalt. Dat was blijkbaar nodig. De fase daarna kwamen vragen die ons echt dichter bij elkaar brachten: hoe kijk je er op terug vanuit het nu, welke keuzes had je willen maken, wat hebben wij te herstellen en hoe doen we dat, waar vinden of verliezen wij de hoop, hoe blijven wij in verbinding, welke pijn zit er, wat doen we om vertrouwen op te bouwen, welke dromen hebben we?
  

Lang verhaal om eigenlijk te zeggen: elke fase heeft eigen vragen en soms weet je pas na het antwoord of je de vraag had willen stellen. En daarom: soms is het helpender om te vragen ‘wil je me geruststellen’ of ‘wil je me vasthouden’ dan ‘wil je liever bij hem/haar zijn’?

Izza schreef op 09-01-2025 om 11:34:

Ik zie dat echt anders Theekan. Je zet jezelf gewoon te kijken als volwassene. Om als bedrogen partner een enorme scène te gaan schoppen. Heel onvolwassen (en zelfs aso). En daarnaast totaal niet doelmatig. Jij wilt uiteindelijk antwoorden. En met je partner blijf je verbonden of je nu samen blijft of niet. Maar hierdoor raken de verhoudingen nog verder verstoort. Daarnaast is de kans groot dat je het tegenovergestelde krijgt. Iemand wordt overvallen en schiet in de verdediging of zelfs agressie. Ik zou zo'n gesprek niet eens aangaan en direct de beveiliging bellen of vertrekken. Een derde is jou geen verantwoording schuldig en ook niet jouw persoonlijke boksbal. Daar mag je voor naar je partner. Als iemand op een volwassen manier vraagt om een gesprek zou ik daar waarschijnlijk in meegaan. Maar wordt ik zomaar overvallen dan zijn we direct uitgepraat.

Ik heb dat zelf ook niet gedaan, Truus geconfronteerd op het werk. Ik wou ook niks van haar weten, want wat is waar? Ook zij is een fabelachtige leugenaar. Maar Truus willen confronteren is wel een menselijke reacties, misschien onvolwassen in jouw ogen, maar wel menselijk. Ik kan begrijpen dat een mens zijn verstand tijdelijk verliest in de storm van emoties waar hij in terecht komt als de bom barst. Sommige gaan zelfs over op een crime passionel op dat moment. Vreemdgangers zien toch in, als ze een beetje slim zijn, dat ze op een tijdbom zitten? Tenzij ze echt totaal verblind zijn en alle empatisch vermogen kwijt zijn. En ook, het is niet de taak van de bedrogen partij om het geheime paar op hun werk in bescherming te nemen. Dat ze daar kwetsbaar zijn, daar hebben ze zelf voor gekozen. 

Verliefden zijn dikwijls ontoerekeningsvatbaar (het is sowieso een bewustzijnsvernauwende toestand, de gevolgen van je daden niet kunnen inschatten) De bedrogenen zijn ook dikwijls ontoerekeningsvatbaar op het moment dat het bedrog uitkomt. Allemaal menselijke reacties.

Bovendien, als de partner die vreemdgaat zelf zo weinig mogelijk vertelt en onsamenhangende verhalen opdist of zoveel mogelijk zwijgt en verdoezelt, dan moet die begrijpen dat de radeloze partner zijn informatie die hij of zij broodnodig heeft, elders gaat halen. 

Je kunt dat zwak vinden, het is vooral begrijpelijk en menselijk.

Stresskipje schreef op 08-01-2025 om 21:34:

we hadden altijd een soort halfopen huwelijk, in de zin van dat lol maken met een andere vrouw mocht. Maar wat hem betreft hebben we nu een verstandshuwelijk, omdat ik de stekker er (nog) niet uit wil trekken en hij de stap niet wil zetten. Hij hoeft niks meer uit te zoeken, hij is er al uit denkt hij.

Ik denk dat hij een vertroebelt beeld heeft en een grote fout maakt

Grenzen stellen zou betekenen dat hij vertrekt. Daar heb ik veel over getwijfeld, maar dan trek ik het leven van de kinderen overhoop en dat wil ik ze niet aandoen. Straks komt het goed, maar is hun fundament voor altijd beschadigd. Want: papa is in staat om ons te verlaten.
Ook is er voor mij nog genoeg te halen. Hij is nog altijd even zorgzaam en behulpzaam. Het is gezellig. Anderzijds heeft hij me wel gedumpt,voor een ander. En zijn negatieve kanten heb ik altijd kunnen bedekken met de mantel der liefde,maar die liefde is nu weg.
Precies die negatieve kanten zijn de dingen wat zij zo geweldig aan hem vindt. Ze kijkt enorm tegen hem op, maar als de feromoontjes zijn uitgewerkt gaan ze geheid botsen (is al eens gebeurd en toen heeft hij er een punt achter gezet). Ik weet haast zeker dat het spaak gaat lopen, ze passen niet bij elkaar. Ik wil ons leven daarvoor niet overhoop trekken. Zeker dat van de kinderen niet. Als hij dat wel wil, mag hij zelf die stap zetten. Dan heb ik er in ieder geval alles aan gedaan.

bold 1: Als hij er uit is, moet hij daar consequenties aan verbinden, anders houdt hij alle partijen aan het lijntje

bold 2: ja tuurlijk heeft hij een vertroebeld beeld, het is naief en oneerlijk om een huwelijk van jaren met kinderen te gaan vergelijken met een nieuwe spannende affaire

bold 3: Ik vind dit een moeilijke want omdat jij de koe en de geit wil sparen geeft dat hem de ruimte geen acties te hoeven ondernemen. In feite is hij degene die het gezin uit elkaar trekt  door helemaal voor die ander te willen gaan namelijk. 

Ik begrijp je keuze voor het gezin hoor, maar ik zou wel voor jezelf een termijn afspreken dat je wel stappen gaat ondernemen. Anders kom je te makkelijk in een kwetsbare positie terecht waarin hij het wel makkelijk vindt: een gezellig huis aan de ene kant en een spannende minnares aan de andere kant. Als zaken opgelost zouden zijn doordat jij ook gezelligheid buiten de deur hebt, is dat natuurlijk een kans het gezin te behouden. Ik vraag me dan alleen af hoe lang die kruik te water gaat. Vaak lijken mannen meer 'gevoed' te worden door het hebben van meerdere vrouwen en vrouwen met meerdere mannen minder. Dat kan natuurlijk per mens verschillen maar uit een paar dingen die je schrijft (zij vindt hem geweldig, voedt zijn ego) maak ik op dat dat ook hem niet vreemd is. 

Kortom: pas op dat je door je edele intenties (gezin behouden) niet te veel in een machteloze positie komt waarbij hij het wel best vindt zo.

Stresskipje schreef op 08-01-2025 om 20:08:

hallo allemaal,
Mag ik met jullie meeschrijven?
Ik lees al een paar weken jullie verhalen en ik wou even zeggen dat ik daar heel veel steun aan heb. De pijn en het verdriet wat jullie doorstaan is natuurlijk wel hartverscheurend, maar de herkenning is voor mij heel helpend.
Ik ben bang om herkend te worden, dus durf niet teveel details te geven ,maar ik zal mijn verhaal even zo bondig mogelijk proberen te omschrijven.
Mijn man heeft een ander. Hij is altijd open en eerlijk over geweest over wat er speelde en ging in overleg met mij met haar om, en bleef me gerust stellen dat hij echt niet bij me weg zou gaan voor haar,en hij mij absoluut niet kwijt wou,van me hield, ik zijn alles was,enzovoort...
Binnen een maand veranderde dat naar: ik voel "het" niet meer voor je en ik wil verder (als in sex) met haar. Omdat die gevoelens voor hem voelde als verraad naar mij kon hij mij niet meer aanraken of bv schatje noemen. Wel of niet scheiden maakte hem niet uit,maar hij ging verder met haar.
Sprongetje naar voren leven we nu als "vriendjes" en "ouders van" samen, en gaat hij regelmatig uit met haar. Afgelopen weekenden kwam hij snachts helemaal niet meer thuis, dus er is inmiddels ook sex geweest.
Ergens ben ik daar blij om, des te eerder is de spanning eraf en wordt hij nuchter. Of zij.
Denk ik.
Hijzelf is van mening dat zijn gevoelens voor mij weg zijn, niet terugkomen, en zij de liefde van zijn leven is.
Ik kan dat niet geloven. We hadden een goed huwelijk, vol liefde en wederzijds respect. Nooit ruzie. Zij kennen elkaar eigenlijk helemaal niet echt, en hun kennende denk ik dat ze elkaars mindere kanten in notime zat zijn. Ik vind het eeuwig zonde om ons leven en dat van de kinderen daarvoor op te blazen. Na een paar helse weken van liefdesverdriet ben ik in staat om achterover te leunen en af te wachten.
Ik leef mn leven gewoon door, de kinderen merken er niks van (papa is vaker veel weg,ook voor werk). Ik ga geen beslissingen voor hem nemen. Ondertussen doet hij alles voor mij en ons gezin.behalve stoppen met haar.
Waar het heengaat geen idee, maar ik hou het hoofd koel. Hopelijk blijft dat zo tot hij tot inkeer komt. Of daadwerkelijk weggaat. Dan is het vroeg genoeg om me weer druk te gaan maken.
Ondertussen hoop ik hier mn ei en vragen kwijt te kunnen, en vind ik steun in jullie verhalen.
Alvast bedankt in ieder geval 😊.

Mijn hoed af voor jou, Stresskipje. Ik denk dat je het wel eens goed zou kunnen inschatten, de roze bubbel waar je man nu inzit, grote kans dat die barst. Er is bij hem op dit moment in zijn verliefde toestand geen ruimte voor jou. Als je dat kalm kunt uitzitten bestaat inderdaad de kans dat hij vroeg of laat weer op aarde nederdaalt. Maar daar moet je veel karakter voor hebben, chapeau!

Waar ik wel wat van vind, is zijn redenering … “Ik wil mijn leven delen met mijn lief, maar het is mijn vrouw die ons huwelijk moet opblazen”

Misschien lees ik dat verkeerd, maar hoe slap en zwak is dit van hem?

Moest ik zijn lief zijn OF zijn vrouw zijn, ik stuurde hem al vanzelf wandelen. Maar dat ben ik. Die blijft in de zetel zitten terwijl twee vrouwen voor hem vechten? Echt laf gedrag. 

MRI schreef op 09-01-2025 om 13:51

Kortom: pas op dat je door je edele intenties (gezin behouden) niet te veel in een machteloze positie komt waarbij hij het wel best vindt zo.

Dankje voor je input.

Wb je laatste stukje, ik kom telkens weer tot de conclusie dat ik vind dat mn kinderen het waard zijn om mezelf op te offeren. Zij hebben niet om het leven gevraagd. Ik wilde ze ,dan moet ik er voor hen het beste van maken. Of eigenlijk WE, maar ik kan hem niet dwingen. 

En mijn tijd komt wel weer. Of we nou samen zijn of niet, mijn leven staat nu in het teken van de kinderen. Al zou ik gescheiden zijn, dan kan ik nog niet met mn nieuwe lover een 8 daagse cruise gaan maken. Of overwinteren op Ameland. Dat komt allemaal wel weer. Alleen zag ik dat tot voor kort voor me samen met hem. Nu zie ik dat ook wel voor me zonder hem. Voor later zie in een toekomst zonder hem best positief in. Nu voor de kinderen gewoon niet. Mede door mn eigen negatieve ervaring, het gemis van een warm gezin.

Theekannetje schreef op 09-01-2025 om 13:56:

[..]

Mijn hoed af voor jou, Stresskipje. Ik denk dat je het wel eens goed zou kunnen inschatten, de roze bubbel waar je man nu inzit, grote kans dat die barst. Er is bij hem op dit moment in zijn verliefde toestand geen ruimte voor jou. Als je dat kalm kunt uitzitten bestaat inderdaad de kans dat hij vroeg of laat weer op aarde nederdaalt. Maar daar moet je veel karakter voor hebben, chapeau!

Waar ik wel wat van vind, is zijn redenering … “Ik wil mijn leven delen met mijn lief, maar het is mijn vrouw die ons huwelijk moet opblazen”

Misschien lees ik dat verkeerd, maar hoe slap en zwak is dit van hem?

Moest ik zijn lief zijn OF zijn vrouw zijn, ik stuurde hem al vanzelf wandelen. Maar dat ben ik. Die blijft in de zetel zitten terwijl twee vrouwen voor hem vechten? Echt laf gedrag.

Dankje Theekannetje, ik lees je graag!

Ik vind het ook laf hoor. Dat heeft me ook wel ontnuchterd, waardoor ik een stuk minder verdriet heb. Ik vecht ook niet meer voor hem hoor. Ik laat hem lekker in zn sop gaarkoken, en neem geen beslissingen voor hem. Voelt stiekem ook wel een beetje als mijn wraak. Hij houdt mij aan het lijntje, maar ik hem ook

Ik had voor mijn huwelijk met mijn huidige man ook een open huwelijk met mijn vorige man. Dat gaat 9 keren goed en de 10de keer word je echt verliefd en is de huidige partner ineens niks meer waard, alhoewel dat nog altijd dezelfde mens is waar je kort geleden wel nog van hield. De verliefdheid maakt dat je nog enkel oog hebt voor die éne fantastische, bovenmenselijk leuke man of vrouw die “zo goed bij je past dat je elkaar begrijpt zonder woorden” 😅

Naar mijn bescheiden ervaring hebben open huwelijken dikwijls te maken met geen keuzes kunnen maken. De vrees om iets te missen. En dat mag. Maar er is een groot risico aan verbonden. Wie echt de intentie heeft om bij zijn partner te blijven, zoekt dat risico beter niet op. 
Ester Perel verwoordt het zo: “Waarom gaan mensen vreemd? Omdat het kan” Er is gewoon niet altijd een rationele verklaring. Wie monogaam wil zijn, moet zich daar bewust van zijn en elke keer bewust voor de partner kiezen. In open relaties moet je je bewust zijn van het feit dat je je gevoelens niet onder controle hebt. Open relaties zijn een risico voor de vaste relatie. Altijd. En dat mag, maar je moet je daar wel bewust van zijn en niet denken “ik heb dat allemaal onder controle” Dat heb je namelijk niet. 

helemaal waar MRI. De tijd zal het leren, scheiden kan altijd nog. Een scheiding schadeloos terugdraaien niet. Dus liever later, dan te vroeg. 
Ik heb wel inderdaad het gevoel iets goed te moeten maken. In ieder geval beter te doen dan mn ouders. 
De kinderen voelen inderdaad wel iets aan. Ze maken opmerkingen als; als het maar niet met een andere vrouw is ,als man op zondagmiddag aan mij vraagt of ik het goed vind dat hij even op bed gaat liggen. Of als hij sigaretten gehaald heeft roepen ze grappend; gelukkig, papa is teruggekomen!
Dat bevestigt alleen maar mijn gevoel dat we vol moeten houden om hun angst geen werkelijkheid te laten worden.

Ik denk dat dat juist heel onveilig kan zijn voor kinderen: ze voelen haarfijn aan dat er iets aan de hand is, maar hun ouders doen net alsof dat niet zo is...

Hoe oud zijn jullie kinderen? Dit lijken mij geen onderwerpen om met kinderen te bespreken (jullie relatie niet, maar een open huwelijk ook niet). Als ze al wat ouder zijn is dat natuurlijk wat anders. Maar jullie kinderen zullen ook merken dat hun vader er feitelijk niet voor ze is. Jij beschrijft dat hij niet voor ze zorgt. En dat bij een scheiding ook niet gaat doen. Is hij dan nu al niet een soort buitenstaander? Je wilt een warm gezin. Maar je partner wil niet voor zijn eigen kinderen zorgen. En bij een scheiding verdwijnen ze grotendeels uit zijn leven? Dat is toch geen warme betrokken vaderfiguur? Nog los van dat hij zijn intimiteit ook elders haalt. 

Bekijk goed tot hoelang jij dit kunt volhouden. Hij mag best verliefd zijn. En New Relationship Energie is heel bekend bij mensen die open zijn (zoek er maar eens op). Maar je blijft je andere partner respectvol behandelen! Daar mag jij grenzen stellen. 

de kinderen zijn 9, 12 en 17. We bespreken niks met hen over onze relatie, maar doen ook niks alsof. Dat pap en mam niet meer sexen gaat hen niks aan. Wat we met anderen uitspoken ook niet. Verder gaat alles gewoon normaal. 
We hebben ieder onze eigen rol. Ik zorg voor de kinderen, administratie, enzovoort. Hij werkt veel. 
Als hij thuis is kookt hij, kletst met de kinderen over hun dag, doet een potje mee op de xbox. Brengt ze naar school/werk/sport bij slecht weer en donker. Helpt met kapotte fietsen/scooter, neemt ze mee met de vrachtwagen. 
Omdat hij veel werkt maken we bewust tijd voor het gezin. Regelmatig dagjes uit, uiteten, op vakantie. Hij gaat dan met ze zwemmen, tennissen, voetballen.
Dus ja, ik vind ons wel een warm gezin en hem een betrokken vader.
Bedankt voor de term, ik ga googlen. 

ik voel me overigens ook zeker wel met respect behandeld . Hij zegt ook dat hij respect voor me heeft. Hij vraagt constant of ik iets wil eten/drinken, ik hulp nodig heb, of ik nog plannen heb. Hij past zijn plannen met haar daarop aan.
En waar hij voor de vakantie veel wegvluchte en me leek te ontwijken, hangt hij de afgelopen week meer om me heen. Heeft nog maar weinig gewerkt en is dan thuis.
Gaat ook uit bed als ik opsta. Gaat gelijk met mij naar bed, ook als ik tot laat op werkende zoon wacht. Kwam vandaag heel vroeg thuis (om nog even samen te zijn voor hij vanavond naar haar gaat?) Vraagt ook weer meer naar mn dag. Ik durf nog niet te vragen hoe de vlag er voor hem nu bijhangt.
Hij doet echt zijn best, lijkt toch te worstelen/in tweestrijd te zitten. Hij doet op zich alles voor me, kan het met haar alleen niet laten. En dat gun ik hem best, alleen dat hij geen liefde meer voor mij voelt en in staat is om bij ons weg te gaan, al is het uit schuldgevoel, doet pijn en voelt als een rotstreek. 

Maar het is denk ik nog te vroeg om te vragen of er misschien toch iets veranderd is in zijn gevoel. Ik kalmeer mezelf met de gedachte dat dat zo is, en will niet horen dat dat niet zo is. Hij zal ook niet snel aangeven dat dat zo is, omdat hij mij geen valse hoop wil geven . Dat heeft hij eerder al eens gezegd.

WoW Stresskipje, wat een verhaal!

Ik begrijp heus wel jouw redenaties, maar denk dat dit op den duur niet vol te houden is, voor jou althans! De situatie uit zich nu al fysiek las ik en dat is begrijpelijk, want je stelt je nogal afhankelijk van hem, en indirect ook binnen het totale gezin, op! Dit gaat uiteindelijk toch een onhoudbare situatie worden lijkt mij. 

Ik zou toch proberen je niet al teveel illusies te maken vwb je man. Hij heeft natuurlijk het beste van 2 werelden, zijn vertrouwde thuisbasis/gezin en een vrouw die hem daarnaast een andere vrouw gunt, natuurlijk gaat hij dat niet zo snel opblazen. Hij wéét dat jij hem niet zo snel zal verlaten, dat moge duidelijk zijn, maar ik vind het persoonlijk geen gezonde situatie voor jou én jullie kinderen. Is dit wat je hen wilt meegeven? Ik vind het maar een verdrietige situatie en je speelt aardig struisvogelpolitiek ben ik bang 😟. 

Die andere vrouw, is zij ook gebonden of niet?